Η Χορεύτρια

To σκηνοθετικό ντεμπούτο της Στεφανί Ντι Τζιούστο, " η Χορεύτρια ", κέρδισε θετικά σχόλια τόσο στις Κάννες, όσο και στη Θεσσαλονίκη. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τη ζωή της Λόι Φάουλερ. Πέρα όμως από το ιστορικό κομμάτι, πρόκειται για μία ωδή στον αγώνα του ανθρώπου να φτάσει στην κορυφή με κάθε θυσία. Στη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται, πρέπει να ματώσεις, να διεκδικήσεις για να κατακτήσεις και πάλι η επιτυχία δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Μοναδικά της όπλα η επιμονή κι η υπομονή της, καθώς και το ταλέντο της. Με σκληρό ρεαλισμό ο δρόμος από ναδίρ στο ζενίθ.

Βρισκόμαστε στη Γαλλία περίπου το 1885. Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα αναγκάζει την Λόι να διασχίζει τις Άλπεις και να κάνει το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι, ώστε να συναντήσει την μητέρα της στην Νέα Υόρκη. Η φιλοσοφία ζωής και τα όνειρά τους δεν συμβαδίζουν. Η νεαρή κοπέλα είναι όμως αποφασισμένη να πετύχει. Η αέναη προσπάθειά της θα την ξαναφέρει πίσω στην Ευρώπη. Θα γνωρίσει απορρίψεις, απογοητεύσεις, τελικά όμως θα κερδίσει το μεγάλο προσωπικό της στοίχημα και μέσα από τη σκληρή δουλειά θα εξελιχθεί σε σύμβολο της Μπελ Επόκ και θα χορέψει στην Όπερα του Παρισιού (1887).

«Η Σοκό ήταν από την αρχή η πρώτη μου επιλογή. Την γνωρίζω εδώ και επτά χρόνια και την είχα προσέξει σε πολλές ταινίες. Ήταν προφανές να την επιλέξω. Ποτέ δεν σκέφτηκα κάποια άλλη, επειδή δεν είναι μόνο μια ηθοποιός, δεν είναι μόνο μια καλλιτέχνης, τραγουδά, κάνει πολλά πράγματα και μου αρέσει ο τρόπος που δίνει το 100%. Επίσης, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όλες τις ηθοποιούς που μπορείς να δεις στα περιοδικά και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Έχει κάτι το ξεχωριστό και αυτό έχει να κάνει με την δύναμη και την προσωπικότητά της», αναφέρει χαρακτηριστικά η σκηνοθέτης.

Κάθε αγωνιστής της ζωής, κάθε πρωταθλητής, ταυτίζεται με τον αγώνα της πρωταγωνίστριας, που συνεχώς παλεύει με χιλιάδες κύματα. Με τον πάγο, για να υποχωρήσουν τα αιματώματα και συνεχίσει πιστή στον στόχο, στο πλάνο που έχει θέσει. Να τελειοποιήσει δηλαδή τον χορό της. Άγχος, πίεση, στρες, μία καθημερινότητα σε υψηλούς ρυθμούς, με την όρασή της σταδιακά να εξασθενεί. Είναι εν τέλει όμορφο να αναγνωρίζεται ο κόπος σου, να εκπληρώνονται τα όνειρά σου, να δικαιώνονται οι θυσίες σου. Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο περιβάλλον κι η συγκυρία, η τύχη αν θέλετε, ώστε να πάρεις την ευκαιρία ανέλιξης.

Είδαμε την Σοκό και στο Stoppover, εδώ έχει ξεκάθαρα τον ρόλο κλειδί. Κινεί τα νήματα της πλοκής. Είναι μοναδική και πολυδιάστατη καλλιτέχνης. Δίπλα της κουμπώνει εξαιρετικά η Lilly Rose Depp, κόρη του Τζόνι Ντεπ, στο ρόλο της Ισιδώρας Ντάνκαν. H συνύπαρξη των δύο γυναικών θα αναπτύξει μία σχέσης αγάπης και μίσους που ακροβατεί σε μία λεπτή ισορροπία. Θα αποτελέσει πάντως, όπως έχει γραφτεί, την αρχή του τέλους για την Φάουλερ. " Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος ", όπως λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Η προδοσία είναι πλέον κάτι σύνηθες στις ανθρώπινες σχέσεις.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε από την αναφορά μας, πέρα από τις δύο εξαιρετικές ερμηνείες, την φωτογραφία, το παιχνίδι με τα φώτα και τα χρώματα, τη μουσική, την χορογραφία, αλλά και τοπία στο ταξίδι από την Γαλλία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πίσω. 

Πρόκειται σαφέστατα για ένα γαλλικό βιογραφικό μουσικό δράμα. Ο πατέρας πριν τον θάνατό του προοικονομεί την εξέλιξη των γεγονότων: " Η κόρη μου θα γίνει η σπουδαιότερη καλλιτέχνις στον κόσμο ". Πόσο απέχει άραγε η επιτυχία από την αποτυχία και πόσο δύσκολο είναι κρατηθείς στην κορυφή, εφόσον φτάσεις σ΄αυτήν; " Χωρίς το φόρεμά μου είμαι ένα τίποτα ".

" Ένα λουλούδι του ονείρου από το σκοτάδι έχει αναδυθεί " ...