Εγώ, ο Κολοκυθάκης

Είναι δυνατόν μία ταινία κινουμένων σχεδίων να περάσει τόσο δυνατά μηνύματα σε ενήλικες σ΄ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου; Με σιγουριά μπορώ να σας πω πλέον, πως ναι. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η πρόκριση του, " Εγώ ο Κολοκυθάκης ", στην τελική τριάδα, με φόντο το βραβείο LUX του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου για το 2016, μαζί με το Toni Erdmann και το " Με τα μάτια ανοιχτά ". Το έργο του Ελβετού, Claude Barras, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Gille Paris, ευαισθητοποιεί και θέτει σε δεύτερες σκέψεις τον θεατή για τον κόσμο, στον οποίο μεγαλώνουμε και ζούμε.

Η πλοκή ξεκινάει από ένα ατύχημα. Ένα εννιάχρονο αγόρι μένει ορφανό κι είναι αναγκασμένο να συνυπάρξει με άλλα παιδιά σε ένα ίδρυμα, που το καθένα κουβαλά πίσω του ένα δράμα κι είναι βαθιά τραυματισμένο, καθώς προέρχονται από προβληματικές οικογένειες. Στην αρχή η ενσωμάτωσή του είναι δύσκολη. Με την βοήθεια ενός αστυνομικού όμως, του Ρέιμοντ (πατρικό είδωλο-φιγούρα), τα καταφέρνει, παρά το μπούλινγκ, που θα υποστεί στην αρχή. Όλα τα παιδιά είναι ευάλωτα και ψάχνουν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Το μητρικό είδωλο κι η τρυφερότητα τους λείπει, όσο τίποτα στον κόσμο.

Πολύ σημαντικό θεωρώ το γεγονός, ότι το φιλμ προβλήθηκε σε μαθητές κάθε ηλικίας και βρεθήκαμε στην προβολή για μαθητές δημοτικού στην αίθουσα Σταύρος Τορνές. Απ΄αυτήν την ηλικία παίρνουν τα ερεθίσματα τα νεαρά παιδιά και καλλιεργούν κινηματογραφική παιδεία, ενώ παράλληλα συγκροτούν την προσωπικότητά τους. Και ζητούμενο είναι πρώτα απ΄όλα να είναι άνθρωποι.

Εκτιμώ, ότι ο σκηνοθέτης επέλεξε αυτήν την μορφή παρουσίασης για να μην είναι κοινότυπο, αλλά πρωτότυπο το θέαμα. Να περάσει τα βαθύτατα μηνύματα του, μέσω του ήχου, της φωνής. " Κανείς δεν έμεινε να μας αγαπάει στον κόσμο ". Κι όμως σε αυτό το προβληματικό περιβάλλον ο Κολοκυθάκης βρίσκει την αληθινή αγάπη, στο πρόσωπο της Καμίλ, συντρόφου του μετέπειτα στη ζωή.

Eν τέλει, ο Ράιμοντ, πληγωμένος γονιός κι αυτός, που του λείπει ο γιος του, που τον έχει εγκαταλείψει θα υιοθετήσει τα δύο παιδιά, που όμως δεν θα ξεχάσουν τους φίλους, που άφησαν πίσω και μέσω της αλληλεπίδρασής τους, αφενός μένουν χαρούμενοι κι αφετέρου διατηρούν την ελπίδα να βρεθεί μία ανάδοχη οικογένεια και γι΄αυτούς. Ευαίσθητο, κοινωνικό και πέρα για πέρα ρεαλιστικό, καταχειροκροτήθηκε τόσο στις Κάννες, όσο και στη Θεσσαλονίκη.