Addthis

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

To Πρόγραμμα στις αίθουσες του Φεστιβάλ 30/12/2021 – 5/1/2022



 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ: Σμύρνη μου αγαπημένη (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.00, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.00).

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Η Μικρή Μαμά (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.30, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.30).

 

ΑΠΟΘΗΚΗ 1 (τηλ. 2310-378404, www.filmfestival.gr)

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ: Ελπίδα (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.00, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.00).

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ: Gunda (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.30) / Ο αμνός (Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.30).

 

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα παραμείνουν κλειστές. 

Πρόγραμμα Βακούρα & Μακεδονικόν (30/12 - 5/1)


 Μακεδονικόν (Τηλ: ‪2310-261-727‬, Φιλικής Εταιρίας - Δημητρίου Μαργαρίτη, Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/cinema/festival/kinimatografos-makedonikon/


Sing 2 (μεταγλ.) (Προβολές: 18:00, εκτός 31/12)

Γαλλική Αποστολή/ French Dispatch (Προβολές: 20:00 & 22:00, εκτός 31/12)


Βακούρα ( Τηλ: 2310 233665, Ιωάννου Μιχαήλ 8, Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/cinema/festival/kinimatografos-vakoura/ ) 

Αίθουσα 1

Spiderman: No Way Home (Προβολές: 19:00, εκτός 31/12, Κυριακή στις 14:00 & 19:00, Δευτέρα στις 18:15)

Matrix (Προβολές: 21:45, εκτός 31/12 & 3/1)

Sing! 2/ Τραγούδα! 2 (μεταγλ.) (Προβολές: Κυριακή στις 12:00)

Ενκάντο: Ένας Κόσμος Μαγικός (μεταγλ.) (Προβολές: Πέμπτη & Κυριακή στις 17:00)

Κλίφορντ ο Κόκκινος Σκύλος (μεταγλ.) (Προβολές: Τρίτη & Τετάρτη στις 17:00)

Σινεφίλ Δευτέρες (kemes): Ο Κλέψας του Κλέψαντος του Μάριο Μονιτσέλι  (Προβολές: Δευτέρα 21:00)


Αίθουσα 2

Σμύρνη μου αγαπημένη (Προβολές: 19:00, εκτός 31/12)

Ο Οίκος Gucci (Προβολές: 21:30, εκτός 31/12)

Φεγγαρόσκονη (μεταγλ.) (Προβολές: Πέμπτη,Τρίτη, Τετάρτη στις 17:00, Κυριακή στις 12:00 & 17:00)

Κλίφορντ ο Κόκκινος Σκύλος (μεταγλ.) (Προβολές: Κυριακή στις 15:00)

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

Mικρή Μαμά

 


Μία από τις τελευταίες ταινίες που είδα στη δύση του 2021 ήταν το "Μικρή Μαμά" της 41χρονης Σελίν Σιαμά ("Το πορτραίτο μίας Γυναίκας που φλέγεται"). Η σκηνοθέτης εξερευνά τη ψυχοσύνθεση των γυναικών με έμφαση στο "είναι" ... κάτω από το "φαίνεσθαι". Εδώ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, μένει στο θηλυκό γένος και ταξιδεύει στον κόσμο των παιδιών. Παράτολμο εγχείρημα που όμως έχει μία λογική αλληλουχία αν κάποιος λάβει υπόψιν του το συνολικό της έργο. Πρεμιέρα στο Βερολίνο και Βραβείο Κοινού στο Σαν Σεμπαστιάν. 

Η Νελύ έχει χάσει μόλις την αγαπημένη της γιαγιά. Δεν πρόλαβε να της πει "αντίο" και της έχει μείνει το παράπονο. Οι γονείς πηγαίνουν για το στερνό καθήκον. Το σπίτι σιγά σιγά αδειάζει και κυριολεκτικά. "Πήγε καλά η εγχείρηση"; Η μητέρα όμως δε θα αντέξει. Η Μαριόν θα χαθεί ξαφνικά κανείς δε γνωρίζει που πρέπει να την αναζητήσει. Την ώρα που πατέρας και κόρη προσπαθούν να διαχειριστούν τη διπλή απώλεια, η τελευταία θα βρει μία νέα φίλη στο δάσος. Η μικρή ... Μαριόν γίνεται αχώριστη με την πρωταγωνίστριά μας. Μεγαλώνουν μαζί. Παίζουν, συζητούν, καλύπτουν κάθε κενό στη σχέση τους.

Ουσιαστικά εισάγεται το μεταφυσικό στοιχείο στην αφήγησή μας. Υφαίνεται μία ιστορία που σηματοδοτεί την πρόωρη ενηλικίωση. "Δεν εφηύρες εσύ τη θλίψη". Μία συνεχής αλληλεπίδραση σε όλα τα επίπεδα. Ένα όνειρο, μία κρυφή επιθυμία του νεαρού κοριτσιού να γίνει ηθοποιός μεγαλώνοντας. Η ίδια η Τέχνη συναντάει την καθημερινότητα. Ο χρόνος θολώνει. Ο θεατής μπερδεύεται. Δεν είναι εξοικειωμένος με μία ανάλογη διαδρομή. Είναι εύκολο να χαθεί και να παρατήσει την ταινία. Αν όμως καταφέρει να πιάσει το νήμα και το ακολουθήσει τότε θα βγει σίγουρα νικητής.

Εξαιρετική είναι η φωτογραφία της Κλερ Ματόν. Ουσιαστικά μας δίνει ένα ψυχογράφημα των ανθρώπων που συμμετέχουν στο φιλμ με ακρίβεια. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Για να καταφέρεις να επιβιώσεις πρέπει να έχει δίπλα σου ανθρώπους που σε κατανοούν. Αυτή η διαδρομή δίνεται με μία σύγχρονη παραβολή που αφήνει στο περιθώριο τους άντρες και διεισδύει στα άδυτα της ψυχής των γυναικών. Η ώρα περνάει. Θα βρεθούν ξανά στο ίδιο σπίτι. Λίγες κουβέντες και μία μεγάλη αγκαλιά.

Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία σημαντική ταινία που προσωπικά θεωρώ ότι δε φτάνει στο επίπεδο της "Γυναίκας που φλέγεται", αλλά δεδομένα δεν περνάει απαρατήρητη. Η Σιαμά πιστή στις αρχές της δημιουργεί ένα παραμύθι για ΜΕΓΑΛΑ παιδιά και ενήλικες. Αυτή είναι η οπτική της, αυτή είναι η κοσμοθεωρία της. Έρχεται στις αίθουσες σε μία πολύ δύσκολη περίοδο και σε λίγη ώρα θα βρεθώ εκεί για να τη ξαναδώ εκ νέου. Μέχρι οι Κινηματογράφοι να κλείσουν από το κράτος θα είμαστε εκεί.

20+1+1 ταινίες που σημάδεψαν το 2021

 


Το 2021 μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες και εμείς πιστοί στο ραντεβού μας μιλάμε για τις ταινίες που θα μείνουν στο μυαλό μας σε μία χρονιά που οι Κινηματογράφοι παρέμειναν κλειστοί για πέντε μήνες κι από τότε λειτουργούν με βάση το υγειονομικό πρωτόκολλο. Πολλές, πάρα πολλές προβολές έτρεξαν ειδικά από τον Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα. Στις παρακάτω σειρές θα συμπεριλάβω έργα που είδαμε στις αίθουσες κι έχουν πάρει διανομή, επομένως αποκλείεται το "Drive my car", το οποίο θα σχολιάσουμε ενδελεχώς στις αρχές του 2022. Έτοιμοι για ένα κινηματογραφικό ταξίδι;

20) "Ένας Γιος" του Μεχντί Μπαρσάουϊ. Για την υπόθεση, για τα διλήμματα, γιατί μου θύμισε το έργο του Φαραντί και για την ερμηνεία του Σάμι Μπουατζίλα που κέρδισε Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στη Βενετία.

19) "Το Εργοστάσιο" του Γιούρι Μπίκοφ. Μπορεί να μη φτάνει στο επίπεδο του "Ηλίθιου", ωστόσο σκιαγραφείται υποδειγματικά ο χάρτης της ρωσικής κοινωνίας στα ενδότερά της. Σκληρή κριτική στο αδίστακτο καπιταλιστικό σύστημα που φορά τον μανδύα του μετακομμουνισμού. "Όποιος έχει το στομάχι γεμάτο, νομίζει πως δεν πεινάει κανείς".

18) "Minari" του Lee Ιsaac Chung. O πατέρας κι ο υιός, η μάνα κι η κόρη. Ένα συγκινητικό πορτραίτο μίας οικογένειας που παλεύει σαν μία γροθιά κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Η συνέχεια του κύκλου της ζωής. Το Minari θα ανθίσει. Η ελπίδα θα μείνει ζωντανή.

17) "Ένας Θρίαμβος" του Eμμάνουελ Κουρκόλ.To 1985 στη Σουηδία (πού αλλού;!) ο Γιαν Γιένσον ανεβάζει στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κούμλα το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμουελ Μπέκετ. Η Τέχνη συναντάει τη ζωή κι η ζωή την Τέχνη. Είναι αρκετές φορές που συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν με τρόπο που χάνονται τα ευαίσθητα όρια που διαχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό. 

16) "Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό" του Ράντου Ζούντε. Είναι μία ταινία που δε δημιουργήθηκε για να αρέσει σε όλους, αλλά για να ταρακουνήσει τους πολλούς ή τους περισσότερους απ΄αυτούς που θα την επιλέξουν. Μία τολμηρή προσπάθεια που με τους υπαινιγμούς της είναι ικανή να σοκάρει. 

15) Για τους λάτρεις του ντοκιμαντέρ, η ιδανική επιλογή είναι το "Gunda" του Bίκτορ Κοσακόφσκι. Η γουρούνα και τα γουρουνάκια της. Το μεγαλείο της γέννησης και της ανατροφής. Οι κότες που αναζητούν έναν αέρα ελευθερίας, οι αγελάδες που ξεχύνονται στο λιβάδι. Ένας κόσμος που τείνει να εκλείψει. Αληθινή ποίηση δίχως στίχους, λόγια και ομοιοκαταληξία. 


14) Η "Γαλλική Αποστολή" του Γουές Άντερσον. Πρόκειται για ένα σύνθετο εγχείρημα που απλώνεται σε πολλαπλές διαστάσεις. Ένα γράμμα ταυτόχρονα στη δημοσιογραφία και το ίδιο το σινεμά. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας να παραδεχθείς το μεγαλείου του δημιουργού, να υποκλιθείς, να αφεθείς και να ταξιδέψεις στον κόσμο του.

13) "Digger" του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Για τη σχέση πατέρα-υιού. Για τη σχέση ανθρώπου-φύσης. Για την ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη. "Έχεις λίγο καπνό"; Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία σπουδαία ταινία. Η ανακωχή θα έρθει μετά από μία μεγάλη πάλη που ωθεί τους πρωταγωνιστές στα άκρα και σε αψυχολόγητες πράξεις.

12) Oι "Παγιδευμένοι" των Άντερς Έλχολμ και Φρέντερικ Λούις Χβιντ. Σκανδιναβία, Δανία, στο προάστιο Svalegarden της πρωτεύουσας Κοπεγχάγης. Ένας νεαρός μετανάστης υπό κράτηση βασανίζεται. Λίγες ώρες αργότερα μοιραία καταλήγει. Η τραγική ειρωνεία χρωματίζει το σπουδαίο ντεμπούτο του φετινού καλοκαιριού. Οι άνθρωποι της βιοπάλης δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντιθέτως τους ενώνει το γεγονός, ότι είναι απόλυτα αναλώσιμοι.

11)  Κάθε ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ (Barbara, Phoenix, Transit) είναι ένα μαγικό ταξίδι. Εξαίρεση δε θα μπορούσε να αποτελέσει το "Undine". Το μεταφυσικό έρχεται ως συμπλήρωμα, ως εργαλείο για να διανθίσει την μυθοπλασία. Ρομαντικός και συγχρόνως πρωτοπόρος κερδίζει τις καρδιές των σινεφίλ.

10) "Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας" - Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι (έρχεται και το Drive my Car). Για την πολυπλοκότητα των καθημερινών διλημμάτων. Για την απλότητα της ζωής που χάνεται αρκετές φορές σε δαιδαλώδη μονοπάτια. Υπάρχει μία άμεση ή έμμεση προσβολή, ένα υπονοούμενο, ένα αθώο ή όχι και τόσο ψέμα.

9) Το έργο του απόλυτα ανατρεπτικού Πωλ Βερχόφεν, "Benedetta". Μία νεαρή κοπέλα πηγαίνει με τους γονείς της στο μοναστήρι Πέσκια της Τοσκάνης. Ένα αθώο πλάσμα "παραδίδεται" στον Θεό. Η έλευση της Mπαρτολομέα θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Ένα εκρηκτικό μίγμα. Το ηφαίστειο εκρήγνυται, η λάβα ξεχειλίζει.

8) "Πρόστιμο" του Φωκίωνα Μπόγρη. "Τα ψωμιά εδώ τέλος". Στην Ελλάδα της πολυεπίπεδης κρίσης, ειδικά στην πρωτεύουσα Αθήνα η νύχτα και τα συμφέροντά της κυριαρχούν. Στόχος να καταφέρουμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια κάτω από δύσκολες συνθήκες.


7) "Father" των Φλοριάν Ζέλερ και Κρίστοφερ Χάμπτον. Αυτό που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας από τον "Πατέρα" είναι η σπαρακτική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς. Bαθιά συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού. Τα δύο ρολόγια, το ένα στον καρπό και το άλλο στο κεφάλι ή αλλιώς το βιολογικό. Το έργο μεταφέρεται εξαιρετικά από το Θέατρο στο Σινεμά.

6) "To Xέρι του Θεού". To να είσαι Νάπολι είναι από μόνο του μία επαναστατική πράξη για όσα συμβολίζει αυτός ο σύλλογος της Νότιας Ιταλίας. Το να ταξιδέψεις στον κόσμο του Πάολο Σορεντίνο και να επιβιώσεις είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Το σίγουρο είναι πως ο Ιταλός κάνει σινεμά, μονάχα όταν έχει κάτι να πει κι εδώ έχει να μας πει πολλά. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής φέτος στη Βενετία για μία ιστορία που καταλήγει να είναι ένα γράμμα αποχαιρετισμού στην παιδική ηλικία, τα πάθη και τους μύθους.

5) "Παράλληλες Μητέρες" του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Από το μητρικό ένστικτο που μένει ζωντανό καθ΄όλη τη διάρκεια του φιλμ μετά τη σύλληψη, στο διττό χρέος προς την οικογένεια και την πατρίδα. Ποτέ δεν είναι αργά, όταν πρόκειται για την μνήμη. Με το σχήμα του κύκλου και μία αίσθηση λύτρωσης για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές θα ολοκληρωθεί ίσως η πιο πολιτική ταινία του πολύπειρου δημιουργού. 

4) "There is no Evil" του Μαχάμεντ Ρασούλοφ. Τέσσερις ιστορίες χωρίς να σχετίζονται φαινομενικά, αλλά με τόσα κοινά σε μία δεύτερη ανάγνωση. Είναι ξεκάθαρο πως στόχος είναι να στηλιτεύσει το απολυταρχικό καθεστώς που δε σέβεται ουσιαστικά τη διαφορετικότητα και τη δύσκολη ενηλικίωση των αγοριών. Δε φοβάται. Έχει δει το θηρίο με τα μάτια του και δεν απαρνήθηκε τα πιστεύω του. 

3) "Quo Vadis Aida" της Τζασμίλα Ζμπάνιτς. Δημιουργείται ένας πραγματικός φόρος τιμής για μία γενοκτονία που τείνει να χαθεί από την μνήμη στο πέρασμα των χρόνων. "Τώρα θα δείτε την πραγματική ταινία". Το πανί ανοιχτό, η πόρτα κλείνει. Τα παιδιά έξω αθώα παίζουν ποδόσφαιρο. Η Άιντα δε γνωρίζει, ο θεατής μαθαίνει.

2) "Νomadland" της Κλόε Ζάο. Η Φράνσις Μακντόρμαντ αποτελεί καταλύτη της πλοκής. Πασχίζει να σώσει κυριολεκτικά και μεταφορικά ό,τι έχει απομείνει. Ο καθένας μας έχει να διαχειριστεί μικρές ή μεγαλύτερες απώλειες στη διάρκεια της ζωής. 

1) "Druk". Το πλήρωμα του χρόνου για την επανένωση Τόμας Βίντεμπεργκ και Ματς Μίκελσεν είχε φτάσει, μετά το αριστουργηματικό "Κυνήγι" του 2012. Mία παρέα τεσσάρων φίλων στη Δανία αναζητεί την ισορροπία. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αναζητούν την κάθαρση και την εξύψωση προς το εξιδανικευμένο. Η ακροβασία όμως αυτή μεταξύ του νηφάλιου και του μεθυσμένου κρύβει κινδύνους. Αποθέωση η τελευταία σκηνή με τον χορό έπος του πρωταγωνιστή.

Κλείνουμε με το +1 αυτό από την κατηγορία του ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, εδώ έχουμε τους "Αόρατους" της Μαριάννας Κακαουνάκη και με το +1 από τα μικρά μήκους που ξεχωρίσαμε το "A La Carte" των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα. Kαλή Χρονιά σε όλους με υγεία κι αγάπη!

Για μία Πολιτική Οικολογία

 


Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε πως βιώνουμε μία δυστοπία. Η πανδημία κλείνει δύο χρόνια παρουσίας στην καθημερινότητά μας κι έχουμε μάθει να "ζούμε" με διαλείμματα. Το όρια μας συνεχώς δοκιμάζονται κι ο φόβος ενός μεγαλύτερου κακού που πιθανώς θα ακολουθήσει ταλαιπωρεί τη σκέψη μας. Ο καθηγητής πολιτικής και ηθικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και κορυφαίος διανοητής, Σερζ Ωντιέ γράφει "Για μία Πολιτική Οικολογία" (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις, εξαιρετικό επίμετρο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, μετάφραση Άγγελος Μουταφίδης) που πρέπει να είναι το εφαλτήριο μίας νέας εποχής Δημοκρατίας.

Όπως έγραψε κι ο Jared Diamond στο βιβλίο του Έθνη σε Αναταραχή (Εκδόσεις Διόπτρα) η κλιματική - οικολογική κρίση αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας. Εδώ ο Serge Audier δε μιλάει για Ανθρωπόκαινο (anthropocene), αλλά για Καπιταλόκαινο (capitalocenen) εποχή. Θεωρεί πως ολοένα και περισσότερο τα νερά θολώνουν μεταξύ του φυσικού και του "τεχνητού". Aπό την κριτική του δεν αποκλείει και την Αριστερά, θεωρεί μάλιστα πως η αποδυνάμωσή της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία της να υιοθετήσει μία σύνθετη πολιτική που θα εμπεριέχει τους βασικούς πυλώνες συζήτησης του έργου του.

Βασικός του άξονα είναι ο Διαφωτισμός και οι προεκτάσεις του στο σήμερα. Τα μεγάλα ιδεώδη της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Όλα αυτά όμως προσπαθεί να τα εντάξει στο παρόν. Δεν μένει σε καμία περίπτωση προσκολλημένος στο παρελθόν. To μεγάλο του πλεονέκτημα είναι πως ενώ μένει πιστός στις σοσιαλιστικές του ιδέες, γνωρίζει πολύ καλά τι έχει να συναντήσει στην αντίπερα όχθη (συντηρητισμό, φιλελευθερισμό, ρεπουμπλικανισμό, ακροΔΕΞΙΑ). Μάλιστα δεν απορρίπτει κανένα σχήμα, καμία ιδεολογία και κοσμοαντίληψη, αντίθετα προσπαθεί να μας δείξει πως όλοι οι δρόμοι συντείνουν τελικά προς μία μόνο κατεύθυνση ... την πολιτικοποίηση της οικολογίας.

Ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου, λίγες ώρες αφού είδα το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ Gunda του Bίκτορ Κοσακόφσκι. Η εγωκεντρική ύβρις των ανθρώπων πλησιάζει η στιγμή που θα συναντήσει την τιμωρία. Οι φρενήρεις ρυθμοί δεν μας αφήνουν να αφεθούμε και να σκεφτούμε το μεγαλείο της Φύσης και τους κανόνες που τη διέπουν. Η θανάσιμη άγνοια θα φέρει αρκετούς προ δυσάρεστων εκπλήξεως και όλους μας προ των ευθυνών μας. Πού οδηγεί όμως όλη αυτή η διαδρομή; Το μεγαλύτερο παράδειγμα και ταυτόχρονα η απάντηση βρίσκεται στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ (που για καλή μας τύχη ηττήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη από τον Μπάιντεν) ή στη Βραζιλία του Μπολσονάρου.

Η Δημοκρατία πρέπει να ανακτήσει τα ηνία κι αυτό θα συμβεί με όχημα την Περιβαλλοντική Ηθική ή την Ηθική της Γης που όπως είναι φυσικό διαφοροποιεί το μοντέλο, καθώς μας απαγορεύει να σκεπτόμαστε με αποκλειστικά οικονομικά κριτήρια και όρους. Ο συσχετισμός με τα ιστορικά γεγονότα κάνει την αφήγηση ακόμα πιο δυνατή (αναφορές σε Κορνήλιο Καστοριάδη, Χάνα Άρεντ κ.α). Αναζητούμε μία διανοητική επανάσταση με όπλα την πρόοδο και την αλληλεγγύη στην πράξη. Όσο όμως οι ανισότητες διογκώνονται τόσο οι άνθρωποι ασχολούνται μονάχα με την επιβίωση και δεν έχουν την "πολυτέλεια" να ασχοληθούν με αυτά τα μείζονα ζητήματα.

Ο Ωντιέ δε διστάζει να αγγίξει ακανθώδη ζητήματα όπως θα κατανοήσατε. Προτείνει λύσεις με σαφές κοινωνικό πρόσημο και δείχνει ένα μονοπάτι ριζικών αλλαγών για το κοινό καλό. O δρόμος του έχει τέλος μία πραγματική οικολογική res publica. Αυτή θεωρεί πως θα είναι το ορόσημο της νέας εποχής. Ο όρος και ταυτόχρονα η ουσία που θα συσπειρώσει και θα ενώσει ανθρώπους σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που κυριαρχεί η πόλωση. Στη δύση του 2021 είμαι χαρούμενος που μελέτησα κι αυτό το βιβλίο. Νιώθω γεμάτος και πλούσιος. 

πρώτη δημοσίευση parallaxi

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

Οι απογοητεύσεις του 2021


 Όταν εμπλέκεσαι σε μία διαδικασία εβδομαδιαίας κριτικής για περισσότερο από πέντε χρόνια είσαι ηθικά υποχρεωμένος απέναντι στους αναγνώστες σου να εξηγήσεις για ποιον λόγο κάποιες ταινίες δε δικαιολόγησαν στα μάτια σου τον ντόρο που δημιουργήθηκε γι΄αυτές. Αυτό δεν έχει να κάνει με προσωπικές σχέσεις, με εταιρείες και συμφέροντα. Ο λόγος που γράφω άλλωστε είναι καθαρά ρομαντικός, γεμάτος πάθος κι αγάπη για κάθε σειρά που αφιερώνω, για κάθε ιδέα που μοιράζομαι, για κάθε στιγμή που ουσιαστικά κάνουμε διάλογο και όπως είναι φυσικό είναι απίθανο να συμφωνούμε πάντα.

Ξεκινώ με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Τitane της Zoυλιά Ντικουρνό. Το διαμέτρημα του Bενσάν Λιντόν που εισέρχεται στο δεύτερο μέρος μπορεί να κρίνει το μεγάλο βραβείο του σπουδαιότερου Φεστιβάλ του κόσμου; Αν η απάντηση είναι ναι, θα το δεχτώ. Χωρίς αυτόν η ταινία δε θα μπορούσε να σταθεί. Θέλει να ενοχλήσει και τα καταφέρνει, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό όταν μιλάμε για Τέχνη και μάλιστα για Κινηματογράφο. Ναι μία γυναίκα ξανά μετά το 1993 και την Τζέιν Κάρμπιον με τα "Μαθήματα Πιάνου". Η υπερβολή όμως θεωρώ πως σκοτώνει ... Μέτρον Άριστον. Ειδικά από τη στιγμή που στο διαγωνιστικό βρισκόταν το ποιητικό "Drive My Car" εκτιμώ πως ο Χρυσός Φοίνικας έπρεπε για τρίτη συνεχόμενη φορά κι όχι χρονιά να πάει στην Ασία.

Συνέχεια με τον "Εξόριστο" του Βισάρ Μορίνα. Περίμενα την ταινία αρκετό καιρό, καθώς πέρυσι δεν είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε κάθε μορφής "ρατσισμό", ώστε να γίνεται γνωστός ευρέως και να μην υπάρχουν θύματά του. Δε ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο κι αυτό θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις, άλλωστε αυτές με έφεραν μέχρι τη σκοτεινή αίθουσα με μεγάλη όρεξη. Το αποτέλεσμα όμως χωλαίνει. Στη διάρκεια (121΄), στην ένταση, στην απεικόνιση των χαρακτήρων. Ο Μισέλ Ματίσεβιτς σε ρόλο πρωταγωνιστή προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αλλά κι εδώ η αίσθησή μου είναι πως η ταινία ήταν κατώτερη των προσωπικών μου προσδοκιών για περισσότερους του ενός λόγους.

Η "Γυναίκα που Έφυγε" του Χονγκ Σανγκ-σου ήταν η τρίτη στάση που δεν κατάφερε να με "μεθύσει" με τις σειρήνες της. Θεώρησα κουραστικό αυτό το κλειστό περιβάλλον. Εγκλωβίστηκα, αλλά δεν πείστηκα εν τέλει. Οι συνεχείς διάλογοι σε μία γλώσσα στην οποία δεν είμαστε εξοικειωμένοι ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας. Μία προσπάθεια εξιλέωσης και εξαγνισμού των αμαρτιών που κέρδισε Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Βερολίνο το 2020, ωστόσο η εντύπωση που έμεινε είναι πως παρακολούθησα ένα στείρο, άνευρο θέαμα και πραγματικά για 80΄δεν είχα διέξοδο. Για καλή μου τύχη το παρακολούθησα μαζί με το "A La Carte" των Tαξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα με τους Χρήστο Στέργιογλου και Αντώνη Μποσκοϊτή.

Τελευταία αναφορά μου σε αυτό το μίνι αφιέρωμα, ο "Αμνός" του Βάλντιμαρ Γιοχάνσον από την Ισλανδία. Τα εισιτήρια και η αποδοχή που γνώρισε στην Αμερική δε με ξεγελούν. Θεωρώ πως το μέσο για την μετάδοση του μηνύματος έχει τρωτά σημεία. Αγγίζει ευαίσθητες χορδές της βιο-ηθικής. Δημιουργείται ένα οξύμωρο σχήμα που διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Ναι η Φύση τιμωρεί, ναι η κλιματική αλλαγή είναι μείζον θέμα και η καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης αναγκαία, όμως δεν αρκούν όπως γράψαμε και παραπάνω οι καλές προθέσεις.

Σε λίγες ημέρες έρχεται ένα μεγάλο αφιέρωμα με 20+1 ταινίες που σημάδεψαν το 2021. Μη το χάσετε. Μείνετε συντονισμένοι.


Ένας Γιος

 


Το 2021 φτάνει στο τέλος του κι από το καλοκαίρι ένιωθα πως είχα αφήσει μία εκκρεμότητα. Αυτή αφορούσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μεχντί Μπαρσάουι, "Ένας Γιος" , που φιλοξενείται ακόμα και σήμερα στην πλατφόρμα του Cinobo. Μία ταινία που ξεκίνησε τη διαδρομή της από τη Βενετία κι ο πρωταγωνιστής της (Σάμι Μπουατζίλα) έλαβε το βραβείο α΄ανδρικού ρόλου κι αργότερα το Σέζαρ στα Βραβεία της γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Αξιοσημείωτο είναι πως σε όσα Φεστιβάλ διαγωνίστηκε κέρδισε το κοινό. Συνολικά 15 διακρίσεις που καταδεικνύουν πως συζητάμε για κάτι σοβαρό.

Μεταφερόμαστε νοερά στην Τυνησία και το 2011. Ο Φάρες κι η Μέριεμ γιορτάζουν στη φύση ξέγνοιαστοι με τον γιο τους Αζίζ και φίλους. Ήδη μέσα σε αυτή την πρώτη σκηνή ευφορίας με τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, αντιλαμβανόμαστε το τεταμένο κλίμα που προκύπτει από την "Αραβική Άνοιξη". Οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν τις πολιτικές συζητήσεις για να μην υπάρξουν προστριβές, ωστόσο η αναφορά και μόνο αποτελεί μία έμμεση προοικονομία. Η επιστροφή θα φέρει την οικογένεια αντιμέτωπη με ένα αναπάντεχο επεισόδιο. Τώρα διακυβεύεται μία ζωή και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του "καλού".

Ένα όργανο ζωτικής λειτουργίας υπέστη τεράστια φθορά. Αναζητείται συμβατός δότης, ο χρόνος περνάει, η κλεψύδρα αδειάζει, η αγωνία επιτείνεται. Η λίστα αναμονής δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Οι γιατροί στο τοπικό νοσοκομείο αγωνίζονται με αυταπάρνηση. Μου θύμισαν τους υγειονομικούς του δικού μας Εθνικού Συστήματος Υγείας που μοιάζουν "αφημένοι" στην μοίρα τους και επιτελούν το λειτούργημά τους για την τιμή του όρκου τους. Απέναντί τους πολλές φορές βρίσκεται ακόμα κι η θρησκεία. Όσο περνούν τα χρόνια ολοένα και περισσότερο συγκρούεται με την επιστήμη και δυστυχώς τα θύματα είναι πολλά.


Είναι στιγμές που το έργο του σκηνοθέτη φέρνει στο μυαλό μου τον τεράστιο Ασγάρ Φαραντί (αναμένουμε το δικό του "A Hero" μέσα στο 2022). Το ένοχο μυστικό της οικογένειας, η ένωση σαν μία γροθιά κι η τελική αποστασιοποίηση θεωρώ πως αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον αραβικό κόσμο της εποχής. Δημιουργείται επομένως πέραν του αγωνιώδους θρίλερ επιβίωσης, μία αλληγορία με προεκτάσεις που οι συνέπειές τους φτάνουν μέχρι το σήμερα. Μία βαθύτερη ανάλυση σε δύο επίπεδα: το προσωπικό και το συλλογικό.

Επιστρέφουμε όμως στο κομμάτι της πλοκής. Ο τραγικός πατέρας είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα. Δε διστάζει να παρακάμψει τη γραφειοκρατία και αναζητήσει παράτολμες λύσεις πάνω στην απελπισία του. Εκεί θα γνωρίσει άθελά του πως λειτουργεί ένα σύγχρονο "σκλαβοπάζαρο". Το παρεμπόριο ζωών μικρών παιδιών κι ένα "ο Θεός να σας έχει καλά", που ακούγεται τόσο ειρωνικό. Η ηθική έχει πάει περίπατο προ πολλού. Υιοθετείται το μότο, "στον πόλεμο όλα επιτρέπονται". Ο Φάρες όμως έχει το καθαρό μυαλό να πράξει το σωστό με κάθε κόστος. 

Περνώντας τη δική του "Οδύσσεια" επιστρέφει εξουθενωμένος στο νοσοκομείο τα ξημερώματα μετά από μία περιπλάνηση ωρών. Η τιμή του είναι πληγωμένη, νιώθει προδομένος. Ο μεγάλος στόχος όμως είναι ένας και δεν επιδέχεται διαπραγμάτευσης. Όσο κι αν πονάει η πληγή, δεν υπάρχει η πολυτέλεια τη δεδομένη στιγμή για περαιτέρω κουβέντες. Τα λόγια έχουν χάσει το νόημα και την αξία τους. Υπάρχει όμως η γλώσσα του σώματος κι ένα βλέμμα ανάμεσα στους δύο σπουδαίους πρωταγωνιστές (Σάμι Μπουατζίλα και Nάτζλα Αμπνταλάχ) είναι αρκετό ...

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2021

Gunda


 Ανήμερα των Χριστουγέννων αρκετοί άνθρωποι επιλέγουν να πάμε στον Κινηματογράφο. Για τους λάτρεις του ντοκιμαντέρ, η ιδανική επιλογή είναι το "Gunda" του Bίκτορ Κοσακόφσκι. Ένα εγχείρημα το οποίο αγκάλιασε ο Χόακιν Φοίνιξ κι αποθέωσε ο Πωλ Τόμας Άντερσον. Το θέαμα είναι πραγματικά σοκαριστικό. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την εμπειρία, παρά μονάχα αν τη ζήσει. Δεν υπάρχει αφήγηση, δεν υπάρχει μουσική, δεν υπάρχει τεχνολογία, ο άνθρωπος είναι σχεδόν απόντας. Ο λόγος περνάει στην μάνα-Φύση. Το μεγαλείο της κρύβεται στα απλά κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει.

Νορβηγία, στην αγαπημένη μας Σκανδιναβία. Η γουρούνα και τα γουρουνάκια της. Το μεγαλείο της γέννησης και της ανατροφής. Οι κότες που αναζητούν έναν αέρα ελευθερίας, οι αγελάδες που ξεχύνονται στο λιβάδι. Ένας κόσμος που τείνει να εκλείψει. Υπήρξε όμως κι αρκετοί από τους γονείς μας τον έζησαν. Η ιδέα της αποκέντρωσης μπορεί να μην επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο οι φρενήρεις ρυθμοί στα μεγάλα αστικά κέντρα μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε τη σημασία της ηρεμίας, της σιωπής, της περισυλλογής, της σκέψης.

Ξεχάστε λοιπόν την καθημερινότητα. Καθαρίστε το μυαλό και τη ψυχή σας και μπείτε στην αίθουσα με στόχο να γνωριστείτε ξανά με τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου. Κάπως έτσι οικοδομείται η οικολογική συνείδηση. Αφορμή μπορεί να είναι ένα ντοκιμαντέρ, μία ταινία, ένα βιβλίο, ένα άρθρο σε μία εφημερίδα. Ποιος όμως κάνει τον κόπο να "παιδευτεί"; Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε τον "Αμνό" είναι ακόμα ένα έργο που θέλει να ευαισθητοποιήσει και να μας στρέψει προς αυτή την κατεύθυνση με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.


Μπορεί να μην προβάλλεται τόσο έντονα, αλλά η κλιματική αλλαγή κι οι συνέπειές της αναγκαστικά θα μας στρέψουν ξανά πίσω. Αυτή η ταινία τεκμηρίωσης είναι ένα βήμα μπροστά κι ας μην μπορεί να το αντιληφθεί η πλειοψηφία σήμερα. Σου μαθαίνεις να παρατηρείς, να ακούς, να νιώθεις. Όντα που στερούνται ανάλογης λογικής και κριτικής σκέψης, αλλά δεν έχουν τα δικά μας άγχη. Η αρμονία του περιβάλλοντος που ο άνθρωπος έχει διαταράξει ποικιλοτρόπως. Εδώ δεν υπάρχει στο πλάνο κι όλα είναι όμορφα, σχεδόν ονειρικά. Η εξαιρετική φωτογραφία δεν αφήνει περιθώρια να αμφιβάλλουμε. 

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που θα βρει απέναντί της αρκετούς επικριτές για την απλότητά της. Μία ταινία που συνειδητά πρέπει να επιλέξεις μετά από ώριμη σκέψη. Αν δεν είσαι έτοιμος, θα βαρεθείς και πιθανότατα θα αποχωρήσεις από τον κινηματογράφο κοντά στην μία ώρα προβολής. Αν όμως έχεις τον χώρο θα φύγεις νικητής μέσα από μία μεγάλη εσωτερική μάχη. Αληθινή ποίηση δίχως στίχους, λόγια και ομοιοκαταληξία. Η επιλογή της εβδομάδας. 

Σμύρνη μου Αγαπημένη

 


"Smyrna". Μία ταινία για την οποία κρατούσα μικρό καλάθι και τελικά με εντυπωσίασε. Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη βασισμένη στο σενάριο της Μιμής Ντενίση και του Μάρτιν Σέρμαν υποδειγματική. Βρίθει συμβολισμών, εικόνων, συναισθημάτων, με βαθιά πολιτική χροιά που αγγίζει το σήμερα (των τριών ναυαγίων και των δεκάδων νεκρών στην Μεσόγειο από την ημέρα της πρώτης προβολής στις αίθουσες). Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί όμως φαίνεται πως δεν άλλαξαν. Τα συμφέροντα των ισχυρών και πάλι κρίνουν τις ζωές ανθρώπων που είναι οι "σύγχρονοι Έλληνες" έναν αιώνα μετά (1922-2022).

Αφετηρία το σήμερα ("στο πρόσωπό τους βλέπω τον πατέρα μου και την μητέρα μου") και με βάση το αρχικό προγραμματισμό θα έκλεινε με το σχήμα του κύκλου, αλλά τελικά κόπηκε μία σκηνή στο μοντάζ. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να ξεχάσουμε. Αμέσως το σκηνικό μεταφέρεται στο παρελθόν και την πολυπολιτισμική Σμύρνη στην Μικρά Ασία. Κάποτε οι άνθρωποι εκεί, Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν μονιασμένοι κι αγαπημένοι. Δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν. Η αποφυγή κάθε "κορώνας" απομακρύνει τον ... σοβινισμό. Το σχόλιο του αειθαλούς Γιάννη Βογιατζή περί εθνικισμού περικλείει με σαφήνεια την πηγή του κακού.


Στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας ενσωματώνονται ιδανικά. Η προοικονομία ("δε φοβάσαι να έχεις Τούρκους στο σπίτι";), ο τραγική ειρωνεία ("θα είναι η καλύτερη χρονιά"), η ύβρις και τελικά μία σκληρή τιμωρία. "Αφέντης και καλός δε γίνεται". Οι εξελίξεις τρέχουν. Η Ελλάδα μπαίνει στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Περηφάνεια, αξιοπρέπεια, σεβασμός. Οι Τούρκοι νιώθουν απειλή, εν μέρει δικαιολογημένα. Οργανώνονται από το εσωτερικό και περιμένουν ένα λάθος για να αντεπιτεθούν. Το σχόλιο - καταλύτης του Χρήστου Στέργιογλου σχετικά με τη σχέση κράτους-εκκλησίας αντηχεί ακόμα στα αυτιά των θεατών.

Παράλληλα αναπτύσσονται εσωτερικές έριδες και καταρρίπτουν τις αυταπάτες. Το σκηνικό αλλάζει. Καλλιεργείται ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα ("Οι Έλληνες σκοτώνεστε μεταξύ σας"). Η "Μεγάλη Ιδέα" του Βενιζέλου πηγαίνει περίπατο από τη στιγμή που χάνει τις εκλογές. Ελληνικά στρατεύματα βρίσκονται εκτεθειμένα στα βάθη της Ανατολής δίχως καθοδήγηση έμπειρων στρατιωτικών. Το μετατραυματικό σοκ (στο πρόσωπο του Βασιλάκη) για τους πρωταγωνιστές τεράστιο. H αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις σταθμίζουν τα νέα δεδομένα κι αποφασίζουν ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ.


Υπό τον μανδύα της θρησκείας δημιουργείται ένα κλίμα φανατισμού. Οι Νεότουρκοι επελαύνουν και δολοφονούν. Το μέτωπο σπάει. Η γραφειοκρατία θέτει εμπόδια στην προσπάθεια διάσωσης αθώων ψυχών. Τα φώτα στο λιμάνι σβήνουν. Η μεγάλη φωτιά μαίνεται. Η ανθρωπότητα κλείνει τα μάτια της σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Όλα θα γίνουν στάχτη κι η εντολή είναι το γεγονός να περάσει στην ιστορία ως "ήσσονος σημασίας". Αδέλφια χωρίζονται, φίλοι δεν μπορούν να βοηθήσουν φίλους. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση ενός πρέσβη που αντικρίζει κατάματα την κατάσταση: "Ντρέπομαι που ανήκω στον ανθρώπινο είδος".

Μία μεγάλη ελληνική παραγωγή βασισμένη σε ένα ημερολόγιο "συνταγών" με κέντρο της τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Τα απομεινάρια μίας χαμένης ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο. Η βουτιά στο φινάλε, η σχέση των δύο αδελφών σαν τις δύο Ελλάδες. Δε διστάζει να ενοχλήσει. Δε φοβάται, φωνάζει "Έλληνες θυμηθείτε την ιστορία σας". Το αίμα δεν έχει διαφορετικό χρώμα ούτε σήμερα. Και τότε αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στην Μυτιλήνη και σήμερα κάποιοι άλλοι οδηγούνται εκεί και μετά βίας επιβιώνουν. Ένα μάθημα ιστορίας που πρέπει να γίνει σε όλους σαφές, γιατί αν κάτι ανάλογο συμβεί σήμερα και πάλι μία ουδέτερη στάση ίσως βολέψει την πλειοψηφία.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2021

Το πρόγραμμα στις αίθουσες του Φεστιβάλ 23 – 29 Δεκεμβρίου 2021


 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ: Σμύρνη μου αγαπημένη (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.00, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.00).

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Gunda (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.30, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.30).

 

ΑΠΟΘΗΚΗ 1 (τηλ.
2310-378404, www.filmfestival.gr)

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ: Ντάνιελ ’16 (Προβολές: Κυριακή, Δευτέρα, Τετάρτη 18.00) / Μετά την αγάπη (Προβολές: Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τετάρτη 21.00) / Ένας άγγελος στη γη (Προβολή: Πέμπτη 18.00) / Ο Γκριντς (Προβολή: Τρίτη 18.00).

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ: Ο αμνός (Προβολές: Πέμπτη, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 18.30, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 21.30).

 

Την παραμονή Χριστουγέννων οι αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα παραμείνουν κλειστές. 

Το πρόγραμμα σε Μακεδονικόν-Βακούρα (23-29/12)

 


Μακεδονικόν (Τηλ: ‪2310-261-727‬, Φιλικής Εταιρίας - Δημητρίου Μαργαρίτη, Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/cinema/festival/kinimatografos-makedonikon/


Sing 2 (μεταγλ.) (Προβολές: 18:00, 24/12 στις 16:00)

Γαλλική Αποστολή/ French Dispatch (Προβολές: 20:00 & 22:00, 24/12 στις 18:00,  26/12 στις 16:00, 20:00, 22:00)


Βακούρα ( Τηλ: 2310 233665, Ιωάννου Μιχαήλ 8, Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/cinema/festival/kinimatografos-vakoura/ ) 

Αίθουσα 1

Spiderman: No Way Home (Προβολές: 16:00, 24/12 στις 15:00, εκτός 25/12)

Σμύρνη μου αγαπημένη (Προβολές: 19:00 & 21:30, 24/12 στις 17:30, 27/12 στις 16:00 & 18:30)

Sing! 2/ Τραγούδα! 2 (μεταγλ.) (Προβολές: 26/12  στις 12:00)

Ενκάντο: Ένας Κόσμος Μαγικός (μεταγλ.) (Προβολές: 26/12 στις 14:00)

Σινεφίλ Δευτέρες (kemes):  (Προβολές: Δευτέρα 21:00)


Αίθουσα 2

Φεγγαρόσκονη (μεταγλ.) (Προβολές: 16:00, 24/12 στις 16:00, εκτός 25/12, 26/12 στις 12:00 & 16:00)

Spiderman: No Way Home (Προβολές: 17:15)

Matrix (Προβολές: 20:00 & 22:30, 24/12 στις 18:00)

Κλίφορντ ο Κόκκινος Σκύλος (μεταγλ.) (Προβολές: 26/12 στις 14:00)

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2021

Αβάν πρεμιέρ της ταινίας Σμύρνη μου αγαπημένη στη Θεσσαλονίκη

 


Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης φιλοξενεί την αβάν πρεμιέρ της ταινίας Σμύρνη μου αγαπημένη στη Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου, στις 20:00 στο Ολύμπιον. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Μιμής Ντενίση, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη την ατμόσφαιρα, το κλίμα και τις δραματικές στιγμές της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η σπαρακτική καταστροφή της Σμύρνης και ο ξεριζωμός της ελληνικής κοινότητας συνδέονται με την τωρινή εποχή και τη σύγχρονη τραγωδία των προσφύγων, που αναγκάζονται να διασχίσουν τη Μεσόγειο αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Στο Ολύμπιον θα παρευρεθεί ο σκηνοθέτης της ταινίας, Γρηγόρης Καραντινάκης, ο οποίος θα προλογίσει την εκδήλωση και θα συνομιλήσει με το κοινό. Η ταινία, που κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, από την Tanweer, με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή, θα συνεχίσει τις προβολές στο Ολύμπιον, από την Πέμπτη 23/12 έως την Τετάρτη 29/12, στις 18:00 και στις 21:00.

Τιμή εισιτηρίου: 7,5 ευρώ

Η ταινία

Σμύρνη μου αγαπημένη

(Ελλάδα, 2021)

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης. Σενάριο: Μιμή Ντενίση, σε συνεργασία με τον Martin Sherman - Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο και θεατρικό́ έργο της Μιμής Ντενίση. Παίζουν οι: Μιμή Ντενίση, Λεωνίδας Κακούρης, Burak Hakki, Κρατερός Κατσούλης, Ταμίλα Κουλίεβα, Κατερίνα Γερονικολού, Ντίνα Μιχαηλίδου, Αναστασία Παντούση, Özdemir Çiftçioglu,  Νέδη Αντωνιάδη, Γιάννης Εγγλέζος, Έφη Γούση, Nathan Thomas, Χρήστος Στέργιογλου, Θοδωρής Κατσαφάδος, Daniel Crossley, Duncan Skinner,  Δάφνη Αλεξάντερ, Μιχάλης Μητρούσης, Nαταλία Δραγούμη, Μανώλης Γεραπετρίτης, Ανδρέας Νάτσιος, Ian Roberson, Joanna Kalafatis, Γιάννης Βογιατζής. Γλώσσες: Ελληνικά, Aγγλικά, Τουρκικά. Έγχρωμη, 141΄.

H Filio Williams, μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, σπεύδει στη Μυτιλήνη με την εγγονή της Helen, για να συμπαρασταθεί στους σύριους πρόσφυγες. Κανείς δεν ξέρει την καταγωγή της, κανείς δεν ξέρει ότι η σμυρνιά γιαγιά της Φιλιώ Μπαλτατζή βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί κατατρεγμένη και προσφυγοπούλα. Το τεφτεράκι με τις συνταγές της συνονόματης γιαγιάς ξετυλίγει την πολυτάραχη ιστορία της κοσμοπολίτικης οικογένειας Μπαλτατζή, όπως διαμορφώνεται από τις τραγικές διεθνείς εξελίξεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Διαφορετικές γενιές γυναικών της ίδιας οικογένειας ενώνονται στον χώρο και τον χρόνο, μέσα από τα νήματα της ιστορίας. Παρόν και παρελθόν γίνονται ένα.

Αίθουσα ΟΛΥΜΠΙΟΝ: Τετάρτη 22/12 20:00

Πρωτιά για "Πρόστιμο" στο Cinobo για το 2021

 


Με το 2021 να φτάνει στο τέλος του, το Cinobo ξεχωρίζει τα αγαπημένα των συνδρομητών. Ταινίες κάθε είδους και γλώσσας, αγαπημένα των Φεστιβάλ, αγαπημένα του κοινού, πρεμιέρες ή και παλιές ανακαλύψεις, φιλμ από την Ελλάδα ως το Χονγκ Κονγκ, η 20άδα των most watched του 2021 διαθέτει κάτι από όλα. Δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο την κινηματογραφική ποικιλία που μπορεί κανείς να ανακαλύψει εκεί έξω. Και φυσικά, εδώ στο Cinobo.

Αυτή είναι μια ευκαιρία να θυμηθείτε και να ξαναδείτε τις ταινίες που αγαπήθηκαν περισσότερο φέτος ή να τις ανακαλύψετε αν σας είχαν ξεφύγει. Από τις ταινίες που έβαλαν φωτιά στις Κάννες («Titane», «Μπενεντέτα») μέχρι την αναρχική Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου («Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό»), κι από κλασικά αγαπημένα του κοινού («Soul Kitchen», «Μεσοτοιχίες») μέχρι νέες λατρείες («Αυτά Που Λέμε κι Αυτά Που Κάνουμε», «Πρόστιμο») αλλά και σύγχρονα αριστουργήματα του νέου Ασιατικού κινηματογράφου («Η Υπηρέτρια», «Ερωτική Επιθυμία»), αυτή είναι μια most watched κινηματογραφική playlist για συνεχή repeats.

Ακολουθήστε την αντίστροφη μέτρηση του φετινού μας top-20!

20) Η Ληστεία της Στοκχόλμης

19) 7 Λεπτά Ψυχή

18) Η Γυναίκα των Δακρύων

17) Τρυφερέ μου Ταυρομάχε

16) 7ος Όροφος

15) Ένας Γιος

14) Ερωτική Επιθυμία

13) Εκτός Εαυτού

12) Αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε

11) Μεσοτοιχίες

10) Η Υπηρέτρια

9) Παγίδα στο Διαδίκτυο

8) ChungKing Express

7) Ραντεβού στο Belle Epoque 

6) Soul Kitchen

5) Mπενεντέτα

4) Τitane

3) Oι Γείτονες από Πάνω

2) Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό

1) Πρόστιμο

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2021

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗ ΓΗ (THE BISHOP’S WIFE)

 


Η One from the Heart παρουσιάζει την κλασική ταινία Ένας Άγγελος στη Γη – The Bishops Wife του 1947, σε σκηνοθεσία Χένρι Κόστερ (δημιουργός των εξίσου αξέχαστων Harvey, My Man Godfrey)  με τους μοναδικούς Κάρι Γκραντ, Ντέιβιντ Νίβεν, Λορέτα Γιάνγκ και Έλσα Λάντσεστερ. Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Μοντάζ, Μουσικής και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου  Ήχου.

Ο Επίσκοπος Χένρι Μπρόχαμ, απασχολημένος με τη δουλειά του, έχει παραμελήσει τη σύζυγό του. Μόνο μια θεϊκή παρέμβαση μπορεί να διασώσει τον γάμο, αλλά ο απεσταλμένος άγγελος έχει τις δικές του απόψεις σε αυτή την πανέξυπνη ρομαντική κομεντί που λαμβάνει χώρα τις ημέρες των Χριστουγέννων, υπενθυμίζοντας μας ποια είναι τα αληθινά σημαντικά σε αυτή τη ζωή.

 

«Είναι η πιο χαρούμενη και γεμάτη σεβασμό εισβολή στο υποσυνείδητο που έχουμε δει ποτέ. Και φτάνει πολύ κοντά στο να είναι η πιο μαγευτική ταινία της χρονιάς. Δεν υπάρχει πιο διασκεδαστική και ταιριαστή χριστουγεννιάτικη ταινία που θα μπορούσαμε να σας προτείνουμε». New York Times

 

«Η εμφάνιση του Κάρι Γκραντ είναι εντελώς πειστική γιατί ο ίδιος φαίνεται να περνάει υπέροχα. Είναι γενναιόδωρος, γοητευτικός και έτοιμος να γελάσει με καλοσύνη». Entertainment Weekly

 

«Μια πανέξυπνη, κομψή, πλούσια συναισθηματική και διασκεδαστική ρομαντική κομεντί, όπου ο γλυκός άγγελος Κάρι Γκραντ μπλέκεται στις υποθέσεις του προβληματισμένου επισκόπου Ντέιβιντ Νίβεν και της γοητευτικής συζύγου του Λορέτα Γιανγκ». Chicago Tribune

Χαμένοι στο timeline μας

 


Είναι ένα φαινόμενο το οποίο ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και φυσικά έφτασε και στην Ευρώπη. Ειδικά σε καιρό πανδημίας με τον αναγκαστικό εγκλεισμό να έχει επιβληθεί οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο περνούν χρόνο μπροστά στις ηλεκτρονικές οθόνες. Αυτά έγραφα πέρυσι. Φέτος lockdown μπορεί να μην έχει επιβληθεί, ωστόσο οι άνθρωποι συνήθισαν την εικονική πραγματικότητα. Ως ένα σημείο λογικό. Δίνει ασφάλεια, απόσταση, προσφέρει επικοινωνία και ενίοτε ψυχαγωγία αν κάνουμε σωστές επιλογές. Ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργείται όμως;

Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης η πλειοψηφία αναζητά ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Οι συνδέσεις είναι εκατομμύρια το δευτερόλεπτο. Δημιουργείται μία κοινότητα, είτε σε τοπικό επίπεδο, είτε σε παγκόσμιο, καθώς τα χιλιόμετρα που χωρίζουν τους ανθρώπους εκμηδενίζονται. Αυτό έχει τα θετικά του. Σαφή πλεονεκτήματα που αφορούν την αλληλεπίδραση, την ανταλλαγή απόψεων και στοιχείων πολιτισμού. Μπορούν να οργανωθούν δράσεις και να υπάρξει εξάπλωση ιδεών με ταχύτητα φωτός. Φυσικά το ίδιο γρήγορα διαδίδονται fake news και θεωρίες συνωμοσίες. Εδώ όμως δε θέλω να εξετάσουμε αυτό.

Είδαμε τα υπέρ της σύνδεσης μέσω του Διαδικτύου. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν σταδιακά χάνουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. Στο εξαιρετικό βιβλίο του Jared Diamond, "Έθνη σε Αναταραχή" διαβάζω πως ένας φίλος του "Δημοκρατικός" αποκλείει και διαγράφει κάθε φίλο του που κάνει post με χροιά "Ρεπουμπλικανών" κι ένας άλλος το αντίθετο. Ακριβώς πάνω σε αυτό το παράδειγμα θέλω να σταθώ. Ο ένας φορά παρωπίδες και χτίζει ένα περιβάλλον όπως το ονειρεύεται, το ίδιο κι ο έτερος. Κανείς από τους δύο όμως δεν μπορεί να δει τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη. Δυστυχώς το έχουν επιλέξει.

Αυτό είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα πλέον. Είναι από τις βασικές αιτίες που οδηγούν σε ακραία πόλωση. Οι άνθρωποι που έφτασαν μέχρι το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είχαν υποστεί μία πρωτόγνωρη για την εποχή πλύση εγκεφάλου. Έκαναν σημαία τους τον λόγο του προέδρου Τραμπ και λίγο έλειψε να καταλύσουν τη Δημοκρατία στην υπερδύναμη. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το κίνημα μένει ζωντανό και ενισχύεται πατώντας σε ανάλογα αφηγήματα. Στους εξωτερικούς παρατηρητές μπορεί να φαίνεται αστείο ή μακρινό. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση.

Είναι σαφές ότι καλλιεργείται ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα κι η κυβέρνηση σε πάρα πολλές χώρες γίνεται κατά το "διαίρει και βασίλευε" από τους σημερινούς ηγέτες. Για αυτούς που την έχουν στα χέρια τους το θετικό είναι ότι συνεχώς μεταβιβάζουν την ευθύνη σε κάποιον τρίτο. Για όλους εμάς όμως υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος, καθώς η αρμονική συνύπαρξη διαταράσσεται. Οι μάζες κυριεύονται από ζωώδη ένστικτα κι είναι έτοιμες να επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας. Είμαστε όμως στο 2021 και πρέπει να σχηματίσουμε μία αλυσίδα ενημέρωσης και αλληλεγγύης.

Το μείζον αυτό φαινόμενο που αναλύω δεν αφορά μόνο την πολιτική. Ξεκινάει από το πιο απλό, το πιο καθημερινό. Διαδραματίζει όμως τον ίδιο ρόλο. Δεν υπάρχει σφαιρική ενημέρωση, δημιουργούνται αυταπάτες και προσδοκίες που δε θα υλοποιηθούν ποτέ. Αποτέλεσμα ματαιώσεις, νεύρα, εντάσεις και τελικά κάτι πολύ μακρινό από έναν εποικοδομητικό διάλογο που θα προάγει την ουσία για την οποία δημιουργήθηκαν αυτές οι κοινότητες. Χαμένοι λοιπόν οι περισσότεροι στο timeline μας. Πρέπει να αντιληφθούμε το πρόβλημα και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας το συντομότερο.

πρώτη δημοσίευση ROSA

λίγο ακόμα μαζί


 Το 2021 μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες. Αποφάσισα πριν κλείσει και περάσει στην ιστορία να γράψω για το νέο βιβλίο της Κυριακής Μπεϊόγλου, "λίγο ακόμα μαζί" εκδόσεις Εύμαρος. Σε αυτό περιέχονται μικρά χρονογραφήματα που δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα των Συντακτών. Δημοσιογράφος, συγγραφέας (Η προίκα της Ευανθίας), εξαιρετική κριτικός βιβλίων. Μία πολυδιάστατη προσωπικότητα που έχει καταφέρει να μεταφέρει την αγάπη της, το πάθος της για το διάβασμα σε χιλιάδες σειρές. Μία μηχανή παραγωγής νοήματος. Κάτι οικείο για την ίδια που μπορώ να νιώσω σε απόλυτο βαθμό ως συναίσθημα, κάτι αναγκαίο πια για τους αναγνώστες της.

Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν σπάνιο άνθρωπο μέσα απ΄αυτό το έργο. Παρακολουθεί τους άλλους με προσοχή, σε μία εποχή συνεχούς βοής αντέχει ακόμα να ΑΚΟΥΕΙ. Κάνει μάλιστα τις εικόνες ιστορίες και διατηρεί την μνήμη ζωντανή. Δίνει την αξία που πρέπει στους αντι-ήρωες της καθημερινότητας. Χρησιμοποιεί και γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνουν οι λέξεις αλληλεγγύη, συλλογικά, ενσυναίσθηση, αλλά και μοναξιά και παράλυση από την ανεργία, γιατί η "εργασία δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι μία υπαρξιακή ανάγκη (εδώ είδα μπροστά μου τα έργα του Κεν Λόουτς).

Άκουσα το κύμα της θάλασσας, τη φαντάστηκα, είδα μαζί της τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αντίκρισα το "φεύγω" και στο μυαλό μου ήρθε ως μία τρανή αντίθεση το "metaverse" που ονειρεύεται ο Mark Zuckerberg για να κάνει τον κόσμο ουσιαστικά δικό του. Η παρουσία, η απουσία, η επικοινωνία, η αντάμωση πρέπει να είναι έννοιες διακριτές. Κι εκεί χαμένος, ζαλισμένος συναντώ τον ΕΥΓΕΝΙΟ ως ένα αιώνιο σύμβολο των αδυνάτων και φτάνω σε ένα κορίτσι στη λαϊκή που λέει "ο μανούς ε μανουσέσταρ τρασάλ ντα λατζάρ" (ο άνθρωπος από άνθρωπο φοβάται και ντρέπεται).


"Έμαθα πως πρέπει να είμαι σε μία συνεχή κίνηση, να μην αφήνω την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα να με ακινητοποιήσει στα δίχτυα της θλίψης". Θυμήθηκα ότι ο Σεπτέμβρης αποτελεί πλέον τον τέταρτο μήνα του καλοκαιριού. Βρέθηκα αντιμέτωπος με την ΜΟΝΑΞΙΑ και με δίδαξε πως "περνάω απέναντι". Γνώρισα την αξία κάθε μοναδικής ΕΠΑΦΗΣ με τους συνανθρώπους. Κι ειδικά με αυτούς που η μοίρα τους έχει τραυματίσει ανεξίτηλα. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι Έλληνες ή ξένοι. Αφήνεται στο συναίσθημα, μαζί της και εμείς.

Η πολυδιάστατη ενημέρωση της τη βοηθάει να συνδέσει ιδανικά πρόσωπα και καταστάσεις σαν ένα παζλ. Αποθεώνει την ευγένεια και μαζί της τους ποιητές. "Επικίνδυνα είναι τα απολυταρχικά καθεστώτα", όχι οι δημιουργοί. Εξυμνεί τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής και τη συνδέει με την επιστήμη. Υποδεικνύει έμμεσα την ΠΑΙΔΕΙΑ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ως αντίδοτα στις νόσους της εποχής. Κι όλα αυτά πρέπει να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους για να τα μοιραστείς. Κι όταν αυτοί φεύγουν πρέπει να βιαστείς, αλλά θέλεις να μείνει "λίγο ακόμα μαζί" ... Πού κρύβεται άραγε η ευτυχία;

Το βιβλίο της Κυριακής είναι εκπληκτικό. Σε αυτές τις γραμμές γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις και ξανά ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΣΑΙ για να συνεχίσεις. Δίνει φωνή σε όσους σκέφτονται, αλλά δεν μπορούν να γράψουν όλα αυτά τα μικρά, μικρά που τελικά καταλήγουν ΜΕΓΑΛΑ. Διατηρεί σε όλα τα κεφάλαια της μία βαθιά ανθρώπινη χροιά. Είναι για το παρόν, ότι το "Έσχατο Έρμα" του Τέλλου Φίλη για το μέλλον. ΟΡΟΣΗΜΟ. Αναγκαίο για να θυμηθούμε που ανήκουμε. Βρίθει συμβολισμών. "Οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους το νόημα των λέξεων", όπως μας λέει κι ο Φιτουσί. Αντισταθείτε! 

Υ.Γ. Ένας άνθρωπος που του έχει λείψει να γράφει με μολύβι, είναι ένας δικός μου ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Φωτογραφίες Λευτέρης Τσινάρης

πρώτη δημοσίευση parallaximag

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2021

200 metres


Χρυσός Αλέξανδρος της Θεσσαλονίκης στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα "Meet your Neighbors". To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αμίν Ναϊφέ (βραβευμένος για το μικρού μήκους Crossing - 2017) έκανε πρεμιέρα στη Βενετία και κέρδισε το Βραβείο Κοινού (BNL People΄s Choice). Τα "200 metres" είναι μία ταινία που αγγίζει την πραγματικότητα. Φλερτάρει με το ντοκιμαντέρ, αλλά είναι μυθοπλασία. Ταξίδεψε τον κόσμο, κοινοποίησε ένα πολύ σημαντικό θέμα, ευαισθητοποίησε, άρεσε και αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Ιορδανίας για το OSCAR Διεθνούς.

Ο Μουσταφά κατάγεται από την Παλαιστίνη, όπως κι ο σκηνοθέτης. Στο Ισραήλ είναι η οικογένειά του. Η σύζυγός του και τα τρία του παιδιά που αγαπάει πολύ. Το τείχος της Δυτικής Όχθης χωρίζει τη ζωή του στα δύο. Υπάρχουν δύο κορούλες κι ένα παλικαράκι που διψάει να παίξει ποδόσφαιρο. Θέλει το καλύτερο για όλους. Η επικοινωνία τους είναι διαρκής ακόμα κι όταν βρίσκεται στην άλλη πλευρά πλάι στην μητέρα του. Τα προβλήματα πολλά, η υγεία του δεν περνάει και τις καλύτερες ημέρες. Πάνω απ΄όλα όμως έχει την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του.

Αδυνατεί να συμβιβαστεί. Δε θέλει να νιώσει αδρανής κι ως έναν βαθμό άχρηστος. Κυνηγάει το μεροκάματο. Το περιβάλλον του ανησυχεί, αλλά αδυνατεί να του αλλάξει άποψη. Πιστός στις αρχές δεν υπαναχωρεί έχοντας βαθιά αίσθηση του χρέους προς την Εστία (τόσο την μητρική, όσο και τη συζυγική). Η μοίρα όμως του παίζει ένα άσχημο παιχνίδι. Η γραφειοκρατία, η καθυστέρηση ανανέωσης της άδειας παραμονής του και το Σάββατο τον εγκλωβίζουν. Το τηλέφωνο χτυπάει και τα νέα είναι άσχημα. Πρέπει να τρέξει, να βρει τον τρόπο και τον δρόμο.

Kάπου εκεί το κινηματογραφικό είδος αλλάζει. Προχωράμε με ένα road trip. Εκεί γίνεται γνωστός ο πόνος και οι συνθήκες ταλαιπωρίας αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ο πρωταγωνιστής μας, είναι εκατοντάδες άνθρωποι που βιώνουν αυτές τις συνθήκες. Οι μεσάζοντες εκμεταλλεύονται τις συνθήκες και κερδοσκοπούν ασύστολα. Ένα είδος "παρεμπορίου ψυχών". Ποιος νοιάζεται όμως για κάτι που συμβαίνει τόσο μακριά από το σπίτι μας; Αυτή η λογική κυριαρχεί. Κι όταν αυτή έχει επικρατήσει μοιραία η φωτιά από το σπίτι του γείτονα θα κάψει και το δικό μας.

Ερμηνευτικά δεσπόζει ο τραγικός πατέρας, Αλί Σουλιμάν. Σηκώνει στις πλάτες του το ξετύλιγμα της πλοκής, όπως ακριβώς της ευθύνες του. Το πρώτο μέρος θεωρώ πως είναι ένα κλικ καλύτερο από το δεύτερο. Η παρουσία της Γερμανίδας μας δείχνει τις καθολικές διαστάσεις που πρέπει να πάρει το θέμα. Αυτός είναι ο κυρίαρχος στόχος της ταινίας. Η επικοινωνία όσων ζουν και δε γίνεται γνωστό αυτοί οι άνθρωποι. Ο σκοπός μπορεί να χαρακτηριστεί "ιερός" και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που κέρδισε Επιτροπές και κοινό σε όλες τις χώρες που προβλήθηκε.

Παρακολούθησα την ταινία στις αίθουσες του λιμανιού. H αίσθηση της εγγύτητας με έκανε κομμάτι της ιστορίας. Είμαι ένας άνθρωπος μάλιστα που είμαι γνώστης της κατάστασης. Δεν μπορείς όμως να μην ενεργοποιηθείς όταν βλέπεις αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Ναι μπορεί να λέμε ότι εδώ τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά, αλλά κάπου άλλου πηγαίνουν πολύ χειρότερα. Είναι μάθημα για όλους μας. Να εκτιμάμε και να διεκδικούμε συνεχώς. Πόσο κάνει άραγε ένας άνθρωπος να διασχίσει αυτά τα 200 μέτρα;

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021

After Love


 Η ζωή μας όλη ισορροπεί σε μία ρευστή κατάσταση. Την ώρα που επιστρέφεις από μία τελετή χαράς, έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός που σε φέρνει αντιμέτωπο με τη θλίψη. Το ζητούμενο είναι η ιδανική διαχείριση των εναλλαγών. Αυτό ακριβώς θέλει να μας πει ο αγγλο-πακιστανικής καταγωγής Αλίμ Καν στο μεγάλο μήκους ντεμπούτο του, "After Love" που είχε προγραμματιστεί να κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες το 2020, τελικά έκανε στο Τορόντο κι η πανελλήνια πρώτη του έγινε στο 61ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό κι η πρωταγωνίστρια Joanna Scanlan κέρδισε το Βραβείο γυναικείας ερμηνείας.

Ένα σπίτι αδειάζει κυριολεκτικά, την ώρα που στην αντίπερα όχθη ένα άλλο ετοιμάζεται να αδειάσει μεταφορικά. Σιγή, βουβός πόνος και ένα μυστήριο που έρχεται να ενώσει δύο ιστορίες. Το προσωπικό πένθος δίνει γρήγορα τη θέση του σε ένα δράμα πολλαπλών αποχρώσεων. Η Μαίρη χάνει το στήριγμά της τόσο στο κομμάτι της φυσικής παρουσίας, αλλά παράλληλα καταρρέει ολόκληρο το σύμπαν που έχει οικοδομήσει εδώ και χρόνια. Η ανακάλυψή της αποτελεί αιτία της μέγιστης συντριβής που βιώνει. Ακριβώς όπως βλέπει τους λευκούς γκρεμούς να συνθλίβονται ξεμακραίνοντας με το πλοίο.

Στην άλλη πλευρά την περιμένει μία καινούρια πραγματικότητα. Αυτή είναι αποφασισμένη να την εξερευνήσει κι ας πληγωθεί βαθιά. Αναζητά τη λύτρωση πέρα από τη θάλασσα, στην οποία έχει μάθει να καταφεύγει στα δύσκολα. Το πρώτο διάστημα είναι αναγνωριστικό. Προσπαθεί να αντιληφθεί τι έχει συμβεί και να συνδέσει τα γεγονότα. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει, δε θέλει να πιστέψει που πήγαινε ο Άχμεντ όταν απουσίαζε από το σπίτι. Τι μπορεί να κάνει όμως τώρα πια, ειδικά από τη στιγμή που στην εξίσωση πέρα από τη Ζενεβιέβ υπάρχει κι ο Σόλομον;


Το δίλημμα γίνεται υπαρξιακό. Πόσο μπορεί να αντέξει; Eδώ έχουμε μία ακόμα απροσδόκητη εξέλιξη. Η Μαίρη δίχως να συνειδητοποιήσει κι η ίδια έρχεται πιο κοντά στον Σόλομον. Οικοδομείται μία σχέση εμπιστοσύνης. Κερδίζει τον σεβασμό του. Σαν κάτι να τους συνδέει ή μήπως όντως τους συνδέει; Ο χρόνος κυλάει, η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης πλησιάζει. Ζυγίζει τα δεδομένα, φιλτράρει τη σκέψη της κι απασφαλίζει. Σε πρώτη φάση δε θα βρει ανταπόκριση, ο χρόνος είναι όμως ο καλύτερος γιατρός όταν υπάρχουν ανοιχτές πληγές κι εκκρεμότητες.

Ένα έργο του ανεξάρτητου αγγλικού σινεμά (πέντε βραβεία) που φέρνει συνειρμικά στο μυαλό μου τον Χρυσό Αλέξανδρο του 2018, "Ray and Liz" του Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ. Mία ιδιότυπη εξομολόγηση που μέχρι την τελευταία σκηνή έχει κάτι να σου δώσει και σε κρατάει ενεργό σχεδόν σε ρόλο συμπρωταγωνιστή. Θα είναι η αποκάλυψη ενός νέου μυστικού - βάρους ζωής; Θα είναι ένα συναίσθημα; Θα είναι μία εικόνα; Το μεγαλείο της συγχώρεσης θα επικρατήσει, ο χρόνος άλλωστε ποτέ δε γυρίζει πίσω ...


Έθνη σε Αναταραχή


 O Tζάρεντ Ντάιαμοντ είναι μία εξέχουσα προσωπικότητα που έχει τιμηθεί με Βραβείο Πούλιτζερ για το έργο του "Όπλα, μικρόβια και Ατσάλι". Νωρίτερα είχε γράψει "την Κατάρρευση - Πώς οι Κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν". Σήμερα θα συζητήσουμε για το νέο του αυτοβιογραφικό βιβλίο, "Έθνη σε Αναταραχή" που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Διόπτρα σε μετάφραση της Ρηγούλας Γεωργιάδου. Το συγκεκριμένο εγχείρημα ολοκληρώθηκε στην αφετηρία της πανδημίας και έλαβε διθυραμβικά σχόλια από του Νώε Χαράρι, Μπιλ Γκέιτς και Moises Naim.

Αναλύονται δώδεκα παράγοντες που έρχονται να δώσουν προεκτάσεις μίας προσωπικής κρίσης στις αντίστοιχες εθνικές. 8 Ιουλίου 1853 στην Ιαπωνία, η ρωσική επίθεση στη Φιλανδία στις 30 Νοέμβρη του 1939, το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή (11 Σεπτεμβρίου του 1973), το αποτυχημένο πραξικόπημα και η επακόλουθη γενοκτονία στη Ινδονησία (1 Οκτωβρίου 1965), καθώς και γεγονότα που αφορούν την ιστορική εξέλιξη Γερμανίας (νέοι το 1848, 1918 και 1968, πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα των 1871, 1839, 1990 αντίστοιχα - "χωρίς το 1968, δε θα υπήρχε ούτε το 1990") και Αυστραλίας. Αυτός είναι ένας πρώτος σκελετός. Μάθημα ιστορίας και ανθρωπογεωγραφίας με φιλοσοφικές νότες.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του συγγραφέα είναι ότι έχει ζήσει σε όλες τις χώρες για τις οποίες έχει επιλέξει να γράψει για ένα μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα. Η σύνθετη αφιέρωσή του στους γονείς του, τη σύζυγό του και τα παιδιά του αποδεικνύει πως μιλάμε για ένα έργο ζωής. Ο κοσμοπολίτης Diamond γίνεται ο ιδανικός "ξεναγός" για τον αναγνώστη. "Η πραγματική απειλή για τον Πολιτισμό δεν είναι ο COVID-19, αλλά η κλιματική αλλαγή, η εξάντληση των πόρων κι η διόγκωση της παγκόσμιας ανισότητας". Πριν ξεκινήσει να γράφει τις σειρές που φτάνουν στα χέρια μας είχε αντιληφθεί την ύπαρξη του "Crisis, Choice and Change" του 1973 (Little, Brown).

H δυναμική των αλλαγών ωστόσο καθιστά απόλυτα επίκαιρο το δικό του δοκίμιο (που συνοδεύεται με ένα πλήθος επεξηγηματικών εικόνων). Μέσα στη σπονδυλωτή του αφήγηση αποφασίζει να διαπλέξει ιδανικά τα γεγονότα. Αναζητεί συσχετισμούς και αλληλεπιδράσεις. Αναπόφευκτα έρχονται άτυπες συγκρίσεις και το μυαλό αυτού που διαβάζει το βιβλίο τρέχει. Θεωρώ πως απότοκος αρκετών από τα γεγονότα που αναφέρονται στο παρόν βιβλίο είναι η συμφωνία AUKUS μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Μεγάλης Βρετανίας και Αυστραλίας. Κι αφού αναφέραμε τις ΗΠΑ περνάμε ουσιαστικά στο δεύτερο μέρος που αφορά το παρόν και το μέλλον.

Στην υπερδύναμη ακόμα προεδρεύει ο Ντόναλντ Τραμπ. Για καλή μας τύχη τον διαδέχθηκε ο Μπάιντεν, αλλά η επικρατούσα πόλωση έφερε τους υποστηρικτές του πρώην προέδρου μέχρι το Καπιτώλιο. Μεγάλο ρόλο σε αυτό το τέλμα διαδραματίζουν τα Social Media και για να το εξηγήσει ιδανικά ο Ντάιαμοντ δίνει το παράδειγμα δύο φίλων του που με τις επιλογές τους εγκλωβίζονται στον μικρόκοσμό τους. Φυσικά κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ευρώπη και στην πατρίδα μας. Σημαντική είναι ακόμα η αναφορά στον θεμελιώδη ρόλο που έχουν στην ιαπωνική κοινωνία η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και η ΥΓΕΙΑ.

Με το σχήμα του κύκλου ουσιαστικά ο σπουδαίος συγγραφέας επιλέγει να κλείσει αυτό το πολύ σημαντικό έργο του που θα μείνει στην ιστορία. "Ποια είναι η κινεζική λέξη που σημαίνει ταυτόχρονα κρίση και ευκαιρία"; H ειλικρινής αυτοαξιολόγηση είναι το πρώτο βήμα για τη βελτίωση. Τι γίνεται όμως όταν τα μείζονα προβλήματα του σήμερα δεν αντιμετωπίζονται δραστικά. Πυρηνική απειλή, συνέπειες της οικολογικής κρίσης μέσω της κλιματικής αλλαγής (εξαιρετικό το σχήμα της σελ.367) και όξυνση ανισοτήτων. Ετοιμαστείτε να τα βρούμε μπροστά μας.

πρώτη δημοσίευση parallaximag