To πρόγραμμα της εβδομάδας στις αίθουσες του Φεστιβάλ

 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πρόγραμμα Προβολών Πέμπτη 1 - Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020

ΟΛΥΜΠΙΟΝ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ:  Pari (Προβολές: 18.30), Vivarium (Προβολές: 21.30). 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Άλυτη (Προβολές: 18.00), Η εποχή της βροχής (Προβολές: 21.00). 

My Octopus Teacher

 Ήταν προγραμματισμένο να ανοίξει την αυλαία του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο και μία από τις πρώτες προβολές που έγιναν sold out όταν ξεκίνησε η διάθεση των εισιτηρίων για τις online προβολές των Μάιο. "My Octopus Teacher" των Philippa Ehrlich και James Reed. Mία ταινία τεκμηρίωσης κυριολεκτικά βουτιά σε έναν βυθό γεμάτο όμορφα μυστικά. "Σαν να πετάς σε ένα τρισδιάστατο δάσος κάτω από τη στάθμη του νερού". Μία γοητεία που οι περισσότεροι αγνοούν κι όσοι τη γνωρίζουν συχνά την υποτιμούν και τη θεωρούν δεδομένη. 

Ακρωτήρι-Νότιος Αφρική. Από τη ζούγκλα και το σαφάρι σε μία πιο μοναχική πορεία μακριά από την πίεση του χρόνου. Ο πρωταγωνιστής επενδύει στη σχέση του με το νερό. Επιστρέφει στο στοιχείο που ανήκει. Η αρχή είναι δύσκολη. Η προσαρμογή απαιτεί θυσίες. Γρήγορα όμως ανακαλύπτεις την αληθινή μαγεία κι αλλάζεις την κοσμοθεωρία σου μέσα από τα ερεθίσματα που συναντάς και τα βιώματα που αποθηκεύεις στο σεντούκι των αναμνήσεων. Είναι ένα βασίλειο με τους δικούς του κανόνες που πρέπει να αφιερώσεις πολλές ημέρες για να ανακαλύψεις τους κανόνες του.

Ένα ταξίδι σε ανεξιχνίαστα μονοπάτια που φυσικά κρύβει κινδύνους. Μία μεταφορά σε έναν άλλον πλανήτη με πυξίδα ένα χταπόδι. Δομείται μία σχέση ουσίας. Ο δύτης καταφέρνει να εξημερώσει το ζωντανό και να χτίσει μαζί του μία σχέση εμπιστοσύνης, όσο απίθανο κι αν φαντάζει αυτό στα μάτια των έκπληκτων παρατηρητών-θεατών. Προσπαθεί ο ίδιος να μπει στη ψυχοσύνθεση του χταποδιού, πράγμα που πιθανώς υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και τους ανάλογους ενδοιασμούς. Η φύση έχει φροντίσει τα πάντα. "Τα πάντα εν σοφία εποίησε". Μηχανισμοί προστασίας, αποκατάστασης και μία τροφική αλυσίδα που ο άνθρωπος συχνά διαταράσσει. 

Από ένα σημείο και μετά το χταπόδι λειτουργεί ως καθρέφτης. Δίνεται τεράστια έμφαση στη λεπτομέρεια. Εξυμνείται ο δείκτης ευφυίας του χταποδιού κι ο ίδιος ο άνθρωπος μοιάζει να αναγνωρίζει την κατωτερότητά του. Παραδοχή που φυσικά δε συνηθίζεται. Την ίδια ώρα όμως αναπτύσσεται μία λεπτή σχέση. Υπάρχει σωματική επαφή. Ο Craig Foster γνωρίζει τον κύκλο ζωής του καλού του φίλου και δυστυχώς και το πότε πλησιάζει το τέλος. Ο συγχρονισμός του επιθανάτιου σκιρτήματος και της εκκόλαψης αυγών αναδεικνύει την ισορροπία των αυτοματοποιημένων διεργασιών της φύσης.

Πολλοί θα φαντάστηκαν μέχρι αυτό το κομμάτι της αναφοράς μας, πως μιλάμε για έναν μοναχικό άνθρωπο. Κι όμως αυτός έχει έναν έφηβο υιό. Προσπαθεί να του μεταλαμπαδεύσει όσα έμαθε από τον δάσκαλό του, το χταπόδι. Τον γαλουχεί με αξίες όπως η ευγένεια, ο σεβασμός κι αυτοπεποίθηση και τον καλεί έμμεσα να κάνει κι αυτός το μεγάλο ταξίδι. Κι εκεί ποιος ξέρει μπορεί να συναντήσει έναν νέο θησαυρό. Είναι θέμα χρόνου ο άνθρωπος να αναζητήσει την επιστροφή στις ρίζες του, καθώς ο σύγχρονος αστικός κατασκοπευτικός καπιταλισμός τον εξαντλεί.

Το σκηνοθετικό δίδυμο χαράζει έναν νέο δρόμο σε μία δύσκολη εποχή. Μας εξηγεί πως όλα τα μέλη του ζωϊκού βασιλείου, μαζί κι ο άνθρωπος, είναι εξίσου σημαντικά. Για να φτάσουμε όμως από τα λόγια στην πράξη πρέπει να τολμήσουμε. Κι αυτός που στο τέλος νικά είναι αυτός που έχει θάρρος να ζήσει και να διεκδικήσει τα όνειρά του. Εξαιρετική στάση, παραγωγή του Netflix που υπάρχει αποθηκευμένη στην πλατφόρμα. Μη χάνεται επομένως χρόνο και δώστε της την προσοχή που της αξίζει.

Wet season

 

Η νέα ταινία του Άντονι Τσεν, "Η εποχή της Βροχής" αποτελεί τη σημερινή μας επιλογή. Έξι χρόνια μετά το "Ilo Ilo" (Χρυσή Κάμερα στις Κάννες) ο γεννημένος στη Σιγκαπούρη σκηνοθέτης επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με ένα ακόμα έργο για τον άνθρωπο. Από το μακρινό Τορόντο έφθασε κι έκανε πανελλήνια πρεμιέρα στο 60ο επετειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης κι από την περασμένη Πέμπτη υπάρχει η δυνατότητα να το παρακολουθήσουμε στα θερινά σινεμά της Αθήνας.

Στη Σιγκαπούρη άμα γνωρίζεις αγγλικά μπορείς να ζήσεις με άνεση. Η Λινγκ είναι καθηγήτρια κινεζικών με καταγωγή από το Μιανμάρ της Μαλαισίας. Περνάει τον καιρό της "ως ξένη" ακόμα και στο ίδιο της το σπίτι. Η σχέση της με το σύζυγό της περνάει διαρκή και πολυεπίπεδη κρίση. Ο βασικός λόγος είναι ότι ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν παιδί. Το προσπαθεί όσο μπορεί με τεράστιο προσωπικό κόστος (ορμονοθεραπείες), ενώ παράλληλα είναι αφοσιωμένη στο εκπαιδευτικό της λειτούργημα και φροντίζει τον πεθερό της που χρήζει καθημερινής βοήθειας.

Το πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας θα δώσει νέο νόημα στη ζωή της. Εκεί θα έρθει πιο κοντά με τον Γουέι Λουνγκ, ένα παιδί με έμφαση στις πολεμικές τέχνες. Δύο άνθρωποι που για διαφορετικούς λόγους βιώνουν μία εσωτερική εγκατάλειψη και μοναξιά. Το αυτοκίνητο δίνει μία συνεχή αίσθηση φυγής, ίσως απόδρασης κι όμως πάντα μένει πίσω, εκεί. Αρνείται όμως βαθιά μέσα της να συμβιβαστεί με την μοίρα της. Κι ας τη θεωρεί η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μίας άρρωστης κοινωνίας άχρηστη που δεν μπορεί να κάνει παιδί και την υποτιμάει διαρκώς ("female driver").

Σε ένα βροχερό φόντο, ίσως στην πιο πυκνοκατοικημένη χώρα του κόσμου ακούγεται το ραδιόφωνο να παίζει και γίνεται ολοένα και πιο έντονη η αίσθηση της υγρασίας (wet), του βρεγμένου. Ο Τσεν δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια απεικόνισης των χαρακτήρων του. Μία πολύ προσεκτική διείσδυση στα άδυτα της ψυχής των πρωταγωνιστών. Το λάθος είναι θέμα χρόνου να συμβεί. Η καθημερινή τριβή το κάνει να φαντάζει μάλιστα μονόδρομος. Η μπάντα μπορεί να τους χωρίζει σε μία εξαιρετική σκηνή, όμως μόνο ο χρόνος μπορεί να μας δείξει ποια θα είναι η τελική έκβαση.

Χαμένοι σε έναν αστικό "παράδεισο", ανάμεσα σε ουρανοξύστες δύο άνθρωποι τολμούν να αφήσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα. Η βροχή είναι ικανή να επιτείνει τη φόρτιση του θεατή. Αυτός με τη σειρά του συγχωρεί τη Λινγκ. Η έμμονη ιδέα της τεκνοποίησης την έχει τρελάνει. Αξίζει μία στιγμή εκτόνωσης κι ας εκπίπτει από τον ηθικό κώδικα. Μπορεί κάποιος να το εκμεταλλευτεί; Τίθεται ξεκάθαρα πλέον προ των ευθυνών της. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν όπως σοφά υποστηρίζει ο θυμόσοφος λαός.

Μετά από μήνες ο ήλιος βγαίνει ξανά στον ουρανό. Σαν να έρχεται το τέλος, η επίτευξη του σκοπού. Η πρωταγωνίστριά μας μπορεί ξανά να χαμογελάσει κι αυτό είναι το σημαντικότερο κέρδος της διαδρομής. Σίγουρα οι δυσκολίες δε θα εκλείψουν, πήρε όμως μία βαθιά ανάσα. Ένα ένοχο μυστικό που θα κρατάει για πάντα στην αγκαλιά της ως μία ευχάριστη ανάμνηση. Yπάρχουν κι αυτές οι στιγμές να γεμίζουν ελπίδα ανθρώπους που εκ πρώτης μοιάζουν καταδικασμένοι σε αιώνια δυστυχία δίχως να ευθύνονται γι΄αυτό ...

5η ανταπόκριση 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

 

Στην τελευταία μας στήλη που αφορά το 43ο Φεστιβάλ της Δράμας ασχολούμαστε με το ελληνικό κομμάτι. Τα Βραβεία είναι ήδη γνωστά κι εμείς προσπαθούμε να ρίξουμε μία ματιά σε όσα είδαμε με ένα συνοπτικό κείμενο. 

Χρυσός Διόνυσος για το "Bella" της Θέλγιας Πετράκη. Αθήνα 1987 μία εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η πρωταγωνίστρια μοιάζει να διαβάζει ένα γράμμα διαρκείας στον αγαπημένο της που βρίσκεται στη ξενιτιά. Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Με μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία η σύζυγος προσπαθεί να γαλουχήσει τα παιδιά με σωστές αξίες κι ιδανικά. Τονίζει τη σημασία του Πολιτισμού κι ο πατέρας τους "μιλάει" για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας παρά την απουσία της φυσικής παρουσίας. Όσο ο χρόνος περνάει το όνειρο της παγωμένης Μόσχας έρχεται στην μνήμη και μαζί του ένα μεγάλο μου λείπεις ...

Η πιο ευχάριστη έκπληξη στα δικά μου μάτια ήταν το "Pashka" του Ολτιόν Λίπε. "Σκ@τ@ τα κάναμε", ακούγεται δις. Ένας πατέρας κι ο νεαρός υιός του έρχονται στην Ελλάδα ως οικονομικοί μετανάστες. "'Επρεπε να έρθουμε τις καλές εποχές" ... Η υπόλοιπη οικογένεια έχει μείνει πίσω στην Αλβανία. Η απόσταση καθημερινά μεγαλώνει. Ο πρεσβύτερος σε ηλικία, ηθικά ακμαίος είναι αποφασισμένος να τα καταφέρουν. Ο υιός επιθυμείς διακαώς την επιστροφή, θα κάνει όμως ένα μοιραίο λάθος που θα πληγώσει τον πατέρα. Το ταξίδι της επιστροφής αδύνατο να αναβληθεί πια. Το ρατσιστικό σχόλιο δε λείπει. Ο κύριος ...;

Σίγουρα στις θετικές εκπλήξεις συγκαταλέγεται το "Goads" της Ίριδας Μπαγλανέα που έχει βιωματικό χαρακτήρα. Η έλξη του θανάτου βρίσκεται πίσω από τον φόβο. Οι άνθρωποι, τα ζώα, η φύση μαζί. Μία οικογένεια μεγαλώνει κι εξελίσσεται μακριά από τον αστικό κόσμο. Η προσμονή για το καλοκαίρι μεγάλη. Οι καθημερινές εργασίες στη φάρμα όμως δεν μπορούν να περιμένουν. Ο πατέρας δίνει τον δικό του αγώνα με αισιόδοξη ματιά. Μία καθ΄όλα επώδυνη ενηλικίωση γι΄αυτά τα παιδιά που αναζητούν το φως κυριολεκτικά και μεταφορικά. "Δε φοβάμαι το σκοτάδι, το άγνωστο και τον θάνατο". Συνεχής αγώνας για την τοπική κοινωνία να κερδίσει τη ζωή και να ξορκίσει τον θάνατο με κάθε τρόπο.

Στις επιλογές μου κρατώ και την "Κλήση" του Μάριου Ψαρά. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ένας τρανς άντρας. Του τηλεφωνούν για τον ενημερώσουν πως η μητέρα του δε βρίσκεται πια στη ζωή. Μπορεί να μην είχαν καλές σχέσεις, μπορεί να τους είχε και να τον είχα πληγώσει βαθύτατα, ωστόσο ήθελε να έχει το δικαίωμα να πει το τελευταίο αντίο. Τώρα του ζητούν απλά να βάλει ένα κουστούμι, αν θέλει να βρεθεί στην κηδεία. Ποτέ δεν αποδέχθηκαν την επιλογή του. Η κάμερα εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο. Διαλύεται ψυχικά. Μπροστά μας περνάει ολόκληρη η ζωή του. Στέγνωσε πια από τα δάκρυα, δεν αντέχει άλλο. Την απόφαση του άλλωστε την έχει πάρει ήδη.

Εκτός συναγωνισμού παρακολουθήσαμε το Route3 του πολυβραβευμένου Θανάση Νεοφώτιστου. Σεράγιεβο, η πρωτεύουσα της Βοσνίας. Μία τραγική κατάσταση στα μέσα μεταφοράς (Vienna΄s tram) που θυμίζει τη δική μας πατρίδα. Ένας ευγενικός, φοβισμένος νεαρός, ο Αμάρ κι απέναντί του η Νάντια. Δε θα μιλήσουν ποτέ. Μονάχα θα κοιταχτούν, θα συναντηθούν τα βλέμματά τους. Μία καταβύθιση στον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή που από ένα σημείο και μετά βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση με το συναίσθημα να επικρατεί της λογικής. 

Από εκεί και πέρα δύο τρία γενικά σχόλια. Για την ανδρική ερμηνεία του Παύλου Ιορδανόπουλου στο "Νόημα του Αυγούστου", για τη γυναικεία ερμηνεία της Μαντώ Γιαννικού "Στα Βήματά της" και τέλος στα πλάνα και τη φωτογραφία του Γ.Σίμου (Pashka) που βραβεύτηκε πριν δύο χρόνια στο ίδιο Φεστιβάλ για τη φωτογραφία του τότε στη "Νάρκη". Αυτό ήταν. Ραντεβού σε περίπου έναν μήνα από τη Θεσσαλονίκη και το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης.

4η ανταπόκριση 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

 Όπως σας υποσχεθήκαμε από χθες η στήλη μας επικεντρώνεται εκ νέου στο μακρινό Χονγκ Κονγκ, μεταξύ Δανίας κι Ιράν κι η τρίτη μας επιλογή έρχεται από τη Βουλγαρία με ελληνικό χρώμα. Η επόμενη μας ανταπόκριση ασχολείται επιμελώς με το ελληνικό κομμάτι και κρύβει μεγάλο ενδιαφέρον. Πάμε όμως να κλείσουμε το διεθνές κομμάτι.

"Chen Chen" του Kargo Chen. Ο μικρός Μπιν υποφέρει από κάποιας μορφής εγκεφαλική-κινητική αναπηρία. Η μητέρα του πρέπει να φύγει για λίγες ημέρες από το σπίτι κι ο αδελφός του Τσεν καλείται να τον φροντίσει. Αποθέωση της αδελφικής αλληλεγγύης, της αληθινής αγάπης και φροντίδας. Από τη συνεχή απασχόληση μπροστά σε μία τηλεόραση, ο Μπιν θα βρεθεί έξω έτοιμος να αδράξει τη ζωή. Πάντα όμως με την ανάλογη προσοχή, διότι κάθε απροσεξία μπορεί να αποβεί μοιραία. Κάθε σουτ και γκολ, κάθε τέρμα κι επιβράβευση. Χαμόγελα κι ελπίδα. Ο αντίκτυπος της έντασης φανερός, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές, καθώς συνοδεύονται από κρίσεις πανικού. Η μητέρα επιστρέφει ... Τα δύο αγόρια λείπουν. Έχουν βρει όμως τον τρόπο να κερδίσουν ο ένας τον άλλον και μαζί μία καλύτερη ζωή.

Κι από εκεί στο "Song Sparrow" του Farzaneh Οmidvarnia. Χρησιμοποιεί την τεχνική των κινουμένων σχεδίων, μοιάζει με animation. Ο διακινητής παίρνει χρήματα από απελπισμένους ανθρώπους και τους τοποθετεί σε ένα ψυγείο γεμάτο κρέατα για να τους μεταφέρει στην Ευρώπη. Η απελπισία τους οδηγεί σε αυτήν την επιλογή. Μοναδικός μάρτυρας του δράματος μία κουκουβάγια. Σύμβολο σοφίας που μαρτυρά πολλά. Ένα οδοιπορικό με αμφίβολο τέλος και συνέχεια. Εξελίσσεται σε μάχη επιβίωσης κάτω από τους 0οC. Θα αντέξουν; Κι αν ναι πόσοι απ΄αυτούς; Mένει ένα βρέφος να συμβολίζει την ελπίδα, το πέρασμα σε έναν άλλον κόσμο. Καλύτερο; Mόνο ο χρόνος θα δείξει ...

Tρίτη μας επιλογή το "Under the same roof" του Simeon Tsonchev από τη Βουλγαρία. Ένα μπουζούκι, ένα μαντολίνο, ένας γνώριμος ήχος. Ένας Έλληνας στη Βουλγαρία κρατάει ζωντανή την παράδοση και δίνει χρώμα στην μοναξιά του. Αυτές είναι νότες όμως γίνονται αφόρητες για τον γείτονα, που προσπαθεί απελπισμένα να τον επαναφέρει στην τάξη. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή κι ο οργανοπαίχτης αναγκάστηκε να βάλει "ενέχυρο τον μπαγλαμά" όπως λέει το γνωστό ελληνικό άσμα. Λίγο έλειψε να τον χάσει μάλοστα. Τότε ο παράγοντας άνθρωπος νίκησε. Ο Ατανάσοφ έκανε το το καλό και το έριξε στο γυαλό. Κι ας ήξερε πως θα το βρει μπροστά του.

Κι επιστρέφουμε με τις ελληνικές ταινίες για να κλείσουμε σιγά σιγά την αναφορά μας στο 43ο Φεστιβάλ της Δράμας. Καλή σας συνέχεια ...

61ο ΦΚΘ: ΠΕΝΤΕ ΔΥΝΑΤΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

 

Οι ταινίες που θα μείνουν μαζί μας για πολύ. Μόνο στο 61 ο
ΦΚΘ.

Συνταρακτικές, απρόβλεπτες ταινίες έρχονται στο 61ο Φεστιβάλ

Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5 έως 15 Νοεμβρίου, 2020). Αυτή τη στιγμή

χτίζουμε ένα υβριδικό μοντέλο για προβολές και δράσεις σε αίθουσες, στο

διαδίκτυο και στο δημόσιο χώρο. Σε κάθε περίπτωση, οι φετινές ταινίες θα

αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και την ίδια τη ζωή μας.

Κλείσαμε ήδη και μοιραζόμαστε μαζί σας, πέντε αυτές:

Shorta των Άντερς Όλχολμ και Φρέντερικ Λους Βιντ (Δανία)

Μια καταιγιστική ταινία δράσης που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Ένας νεαρός

μετανάστης πεθαίνει υπό άγνωστες συνθήκες μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα.

Οι ομοεθνείς του ξεσηκώνονται σε ένα υποβαθμισμένο γκέτο στη Δανία. Δυο

αστυνομικοί στέλνονται για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, όμως η κατάσταση

βγαίνει εκτός ελέγχου. Οι μετανάστες πυρπολούν το αυτοκίνητό τους και οι

αστυνομικοί παγιδεύονται στο γκέτο. Ένας νεαρός μετανάστης έρχεται να τους

βοηθήσει, όμως ο ένας από τους δυο αστυνομικούς αποδεικνύεται ρατσιστής

και βίαιος. Ασταμάτητα αγωνιώδες, απόλυτα επίκαιρο και ηλεκτρισμένο το

Shorta (αστυνομία στα αραβικά) των Αντερς Ολχολμ και Φρέντερικ Λούς Βιντ

δεν υποκύπτει σε κανένα κλισέ και δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα ακανθώδη

ζητήματα όπως το μεταναστευτικό και η αστυνομική βία. Η ταινία γυρίστηκε

πριν τη δολοφονία του Φλόιντ και μοιάζει απίστευτα προφητική.

Η νύχτα των βασιλιάδων / Night of the Κings του Φιλίπ Λακότ (Ακτή του

Ελεφαντοστού, Γαλλία, Καναδάς)

Ξεχάστε οτιδήποτε ξέρατε για τις ταινίες φυλακής. Μολονότι είναι γυρισμένο

μέσα σε μια από τις πιο επικίνδυνες φυλακές του κόσμου που βρίσκεται στο

Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού, η ταινία είναι μία σύγχρονη εκδοχή του

1.001 Νύχτες. Όταν ένας νεαρός κρατούμενος φτάνει στη φυλακή και

υποπτεύεται ότι θα τον σκοτώσουν αναγκάζεται να αφηγηθεί μια σειρά από

συναρπαστικές, γοητευτικές, αστείες ιστορίες, τις οποίες οι υπόλοιποι

κρατούμενοι τις παρακολουθούν άλλοτε έκπληκτοι και άλλοτε αυτοσχεδιάζοντας

χορευτικά δρώμενα. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να περάσει τη νύχτα και

να γλιτώσει τον θάνατο. Ταυτόχρονα, ο αρχηγός της συμμορίας της φυλακής, ο

οποίος είναι άρρωστος, βρίσκεται στο δίλημμα αν θα θυσιαστεί για χάρη ενός

νεότερου αρχηγού, ο οποίος αμφισβητεί την εξουσία του. Με έναν φρενήρη

ρυθμό, ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα και την μαγεία των παλιών

παραμυθιών, η Νύχτα των Βασιλιάδων είναι μια μαγευτική ταινία που

προβλήθηκε στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και

στο Φεστιβάλ του Τορόντο, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.

Η καρδιά μου δεν χτυπά ώσπου να της το ζητήσεις / My Heart Can’t Beat

Unless you Tell it to του Τζόναθαν Κουάρτας (ΗΠΑ)

Τρία αδέρφια, στα 30 τους, δυο άντρες και μια γυναίκα, μένουν σε ένα σπίτι που

δεν αφήνουν ποτέ να μπει το φως της μέρας. Ο ένας αδερφός πάσχει από μια

παράξενη αρρώστια: Δεν αντέχει το φως του ήλιου και τρέφεται μόνο με

ανθρώπινο αίμα. Για να παρατείνουν τη ζωή του, τα αδέρφια του βγαίνουν τις

νύχτες στο δρόμο και σκοτώνουν ανθρώπους προσφέροντάς του τροφή. Ακόμα

κι αν η υπόθεση θυμίζει ταινία για βαμπίρ, είναι στην πραγματικότητα ένα

συγκλονιστικό δράμα για την αδερφική αγάπη και την απόγνωση. Στον απόηχο

ταινιών που αγαπήσαμε όπως το Άσε το κακό να μπει και Μόνο οι εραστές

μένουν ζωντανοί, το φιλμ καταφέρνει με συγκλονιστικό τρόπο να μιλήσει για τα

αδιέξοδα της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας.

Προετοιμασίες για να είμαστε μαζί, άγνωστο για πόσο / Preparations to be

Together for an Unknown Period of Time της Λίλι Χόρβατ (Ουγγαρία)

Ταινία ανεξάντλητα ρομαντική κι απροσδόκητα μυστηριώδης. Μια κορυφαία

νευροχειρουργός σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αμερικής αποφασίζει ξαφνικά

να εγκαταλείψει τη ζωή και την καριέρα της και να επιστρέψει στην πατρίδα της,

την Ουγγαρία για να βρει τον άντρα που ερωτεύθηκε, έναν γιατρό που γνώρισε

σε ένα συνέδριο. Το ραντεβού τους είναι σε μια από τις πιο διάσημες γέφυρες

της Βουδαπέστης. Η υπόσχεση που είχαν δώσει, ήταν να περάσουν την

υπόλοιπη ζωή τους μαζί. Μόνο που εκείνος όχι μόνο δεν εμφανίζεται στο

ραντεβού, αλλά ορκίζεται ότι δεν την γνωρίζει καν. Τι συμβαίνει; Ποια είναι τα

όρια της αφοσίωσης και της φαντασίας; Ένα αγωνιώδες παιχνίδι μεταξύ

επιθυμίας και πραγματικότητας σε μια απρόβλεπτη ρομαντική κομεντί που

κρατά τον θεατή σε εγρήγορση μέχρι το αναπάντεχο φινάλε.

Φαντάσματα /Ghosts της Αζρα Ντενίζ Οκιάι (Τουρκία, Γαλλία, Κατάρ)

Ένα δυνατό πολιτικό σχόλιο για τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία. Η αστυνομική

αυθαιρεσία, ο μισογυνισμός, η ανοικοδόμηση που δεν έρχεται, οι γυναίκες που

αντιστέκονται απέναντι σε ένα καθεστώς υποκρισίας που στηρίζεται στις

προκαταλήψεις και ακυρώνει την έννοια της ελευθερίας, χτίζουν την ιστορία της

Αζρά Ντενίζ Οκιάι. Η σκηνοθέτις ξεδιπλώνει τις αντιφάσεις και τη σύγκρουση

ανάμεσα σε ένα πατριαρχικό καθεστώς και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο,

με υπέροχη καταιγιστική ενέργεια κι έναν δυναμικό νεανικό τρόπο, με κάμερα

στο χέρι, παιχνίδια με τον αφηγηματικό χρόνο και εξαιρετικές ερμηνείες. Η ταινία

κέρδισε το μεγάλο βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής στο πρόσφατο Φεστιβάλ

Κινηματογράφου της Βενετίας. Τα Φαντάσματα είχαν πάρει ειδική μνεία της

κριτικής επιτροπής του Φόρουμ Συμπαραγωγών Crossroads, καθώς και την

υποτροφία του MFI για ανάπτυξη σεναρίου στο 57 ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Θεσσαλονίκης.

61ο ΦΚΘ: ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΥΡΑΝΝΙΑ

 Οικειότητα: Μια σύγχρονη τυραννία

Το θέμα του Διεθνούς Διαγωνιστικού

Με αφορμή το πρωτόγνωρο ξέσπασμα της πανδημίας, το 61 ο Φεστιβάλ

Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5-15/11/2020) εμπνέεται από το προφητικό

βιβλίο του διάσημου αμερικανού καθηγητή Ρίτσαρντ Σένετ, The fall of public

man/ Η τυραννία της οικειότητας (εκδόσεις Νεφέλη) που γράφτηκε το 1977

και διερευνά την ανισορροπία δημόσιου και ιδιωτικού που σήμερα αποκτά νέες

επίκαιρες διαστάσεις.

Το θέμα του φετινού Διεθνούς Διαγωνιστικού είναι «Οικειότητα: Μια σύγχρονη

τυραννία». Μέσα από αυτό το πρίσμα βλέπουμε τις 12 ταινίες του Διεθνούς

Διαγωνιστικού, οι οποίες αποτελούν, παράλληλα, την πρώτη ύλη για μια

πρωτότυπη έκθεση νέων ελλήνων εικαστικών. Προτείνουμε έναν

ανατρεπτικό τρόπο προσέγγισης του σινεμά, βλέποντας, ερμηνεύοντας,

σχολιάζοντας τις ταινίες του Διαγωνιστικού τμήματος μέσα από ένα θέμα, ένα

βιβλίο, μια ιδέα, παρμένη από μια άλλη τέχνη ή επιστήμη.

Με την πανδημία, τον αναγκαστικό εγκλεισμό και την υπερβολική χρήση των

τεχνολογιών διασύνδεσης, η ανάγκη για μοίρασμα, για αλληλεγγύη, για

επιστροφή του ανθρώπου στον δημόσιο χώρο γίνεται επιτακτική. Γι’ αυτόν τον

λόγο εμπνευστήκαμε από το βιβλίο «Η τυραννία της οικειότητας», στο οποίο ο

Σένετ σημειώνει ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται αντιμέτωποι με την απομόνωση

και την αποξένωση, αλλά βρίσκονται περισσότερο κοντά από ότι επιτρέπεται,

γεγονός που εμποδίζει την ουσιαστική κοινωνική επαφή. 

Το φαινόμενο αυτό έχει ενταθεί με την επικράτηση των social media και των

τεχνολογιών διασύνδεσης που λειτουργούν επεκτατικά και απομακρύνουν το

άτομο από τη δημόσια σφαίρα. Το έργο του Σένετ εκδόθηκε πολύ πριν από την

εποχή του διαδικτύου, όμως όλα αυτά που αναφέρει αποκτούν σήμερα ιδιαίτερη

βαρύτητα. Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο, η σύγχρονη δυτική κοινωνία

καλλιεργεί ένα ναρκισσιστικό πρότυπο που προωθεί την παθητικότητα και

εμποδίζει το άτομο να συμμετάσχει ενεργά στον δημόσιο βίο. Μέσω της

συνεχούς ενασχόλησης με το ιδιωτικό, οι αποστάσεις καταργούνται και οι

άνθρωποι αντί να αναπτύσσουν υγιείς κοινωνικές σχέσεις, βιώνουν

καταναγκαστικούς δεσμούς, με αποτέλεσμα η πλασματική αυτή οικειότητα να

μοιάζει τυραννική. Η εγκατάλειψη του ναρκισσιστικού ιδιωτικού ανθρώπου δεν

είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας, της

προσωπικότητάς μας. Ίσως, όμως, είναι η λύση για να επιστρέψουμε σε πιο

αρμονικές σχέσεις, είτε διαπροσωπικές, είτε στο δημόσιο χώρο.

Επιλέγουμε φέτος τις 12 ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού, έχοντας στο μυαλό

μας τις ιδέες που εκφράζονται μέσα από το βιβλίο του Σένετ. Οι ταινίες μάς

αποκαλύπτονται, πέρα και πάνω από τα προφανή θέματά τους. Δεν έχει

σημασία αν εκτυλίσσονται στη Γάζα, την Ιταλία ή τα σύνορα των ΗΠΑ με το

Μεξικό. Η οικειότητα και η αποξένωση δεν έχουν γεωγραφία. Ενδεικτικά

παρουσιάζουμε τρεις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού, τόσο διαφορετικές,

τόσο οικείες, που εκφράζουν τις βαθύτερες εκλεκτικές μας συγγένειες:

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα / Identifying Features της Φερνάντα Βαλάντεζ

(Μεξικό). Μια σύγχρονη οδύσσεια στα σύνορα Μεξικού κι Αμερικής στον ρυθμό ενός

ψυχολογικού θρίλερ απόλυτα πολιτικού κι επίκαιρου που βρίσκει στόχο

κατευθείαν στην καρδιά. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Sundance.

Σπείρε τον άνεμο / Sow the Wind του Ντανίλο Καπούτο (Γαλλία, Ιταλία,

Ελλάδα)

Μια ταινία χωμάτινη, ποιητική για τις ρίζες, την Ιστορία και τον τόπο -

γεωγραφικό ή συναισθηματικό- που μας ορίζει, ξετυλίγεται με την επιστροφή

μιας νεαρής γυναίκας στην επαρχία της Ιταλίας και στις οικογενειακές

καλλιέργειες ελιάς που νοσούν.

Γάζα αγάπη μου / Gaza Mon Amour των Ταρζάν και Αράμπ Νασέρ

(Παλαιστίνη, Γαλλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Κατάρ)

Μια πολιτική αλληγορία για την κατάσταση στη Γάζα με τη φόρμα της

ρομαντικής κομεντί. Ένας εξηντάρης ψαράς ερωτεύεται παράφορα μια

γοητευτική χήρα που κάνει μεταποιήσεις ενδυμάτων. Η σύνθετη

πραγματικότητα που μπορεί να κάνει τα πιο μικρά καθημερινά πράγματα να

μοιάζουν αξεπέραστα.

Παράλληλα με τις 12 ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού που θα ανακοινωθούν

στο σύνολό τους σύντομα, αναθέτουμε και φέτος σε 12 νέους έλληνες

εικαστικούς να δουν ο καθένας από μια ταινία του Διαγωνιστικού και να

φιλοτεχνήσουν ένα έργο εμπνευσμένο από αυτήν. Η έκθεση, η οποία

πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Μητροπολιτικό Οργανισμό Μουσείων

Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης (ΜΟΜus), θα παρουσιαστεί όπως κάθε

χρόνο στο MOMus - Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, Λιμάνι

Θεσσαλονίκης), με την υποστήριξη του Outset Contemporary Art Fund

Greece.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση είναι οι:

Ιλεάνα Αρναούτου

Μαρία Βαρελά

Ζωή Γαϊτανίδου

Πέτρος Ευσταθιάδης

Ιάσονας Καμπάνης

Βασίλης Καρούκ

Αριστείδης Λάππας

Ηλιοδώρα Μαργέλλου

Ιάσονας Μέγκουλας

Μαργαρίτα Μποφιλίου

Πάολα Παλαβίδη

Σοφία Ροζάκη

Στη διάρκεια της πανδημίας, ακόμα και η τέχνη καταναλώθηκε ιδιωτικά. Τώρα

είναι απαραίτητο να επιστρέψει στο δημόσιο χώρο. Για αυτόν τον λόγο, τα έργα

των 12 καλλιτεχνών θα εκτυπωθούν σε πολλαπλά αντίτυπα και θα

τοποθετηθούν σε αναπάντεχους ανοιχτούς χώρους της Θεσσαλονίκης. Με

αυτόν τον τρόπο, τα έργα θα συνομιλήσουν με το αστικό τοπίο, ενώ το κοινό θα

έχει την ευκαιρία να τα απολαύσει, όποιες και αν είναι οι συνθήκες που θα

επικρατήσουν στη ζωή μας τον Νοέμβριο. Το Φεστιβάλ προγραμματίζει και

άλλες εκδηλώσεις στον δημόσιο χώρο που θα ανακοινωθούν σύντομα.

Για πρώτη φορά, η έκθεση θα παρουσιαστεί, μετά την ολοκλήρωσή της στη

Θεσσαλονίκη, και στην Αθήνα, στην The Project Gallery (Νορμανού 3,

Μοναστηράκι).

3η ανταπόκριση 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

 Ταξιδεύουμε νοερά σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από τις ταινίες μικρού μήκους. Πολλές φορές η χρονική διάρκεια είναι μικρή, αλλά το νόημα μεγάλο. Αυτό συμβαίνει και στην πλειοψηφία όσων είδαμε μέχρι σήμερα. Σε αυτή μας την ανταπόκριση φτάνουμε από την Αυστραλία, στην Αργεντινή κι από εκεί στην Ευρώπη και τη Σουηδία.

Πρώτη στάση στο "Manus" του Αngus Μcdonald. "Είμαστε όλοι αδέλφια, σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, δεν υπάρχουν λευκοί και μαύροι". Κάπως έτσι ξεκινάει η πρώτη μας επιλογή που μας μεταφέρει στην νήσο Μάνους της Παπούα Νέα Γουϊνέα. Άνθρωποι φυλακισμένοι σε κλειστά κέντρα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Οι τοπικές αρχές έχουν καταφέρει να περάσουν το μήνυμα στους ντόπιους πως είναι εγκληματίες. Είναι όμως απλά πρόσφυγες με βάση τη διεθνή νομοθεσία. Αναζητούν την ελευθερία και την ασφάλεια, ώστε να κάνουν μία νέα αρχή. Την ίδια ώρα έρχεται η μουσική που ενισχύει την τραγική τους μοίρα. Πόσοι χάθηκαν άραγε στην πορεία; Τι έχουν υποστεί; Kανείς δεν τους βλέπει, κανείς δεν τους σκέφτεται και προσπαθούν να κάνουν θόρυβο μέσα απ΄αυτήν την ταινία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ντοκιμαντέρ. Κι έρχεται ο επίλογος με το ποίημα του Μπεχρούζ Μποχανί να λυγίζει ακόμα και τους πιο σκληρούς.

Το Βραβευμένο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, "Το όνομα του υιού" της Martina Matzkin αποτελεί μία ευαίσθητη ιστορία ενηλικίωσης κι αναζήτησης της πραγματικής ταυτότητας. Ο Λούτσο είναι ένα 13χρονο διεμφυλικό αγόρι. Βρίσκεται σε απόσταση με τον πατέρα του. Οι προστριβές τους συνεχείς και οι σχέσεις του περιορισμένες στα απολύτως απαραίτητα. Όταν αποφασίσουν να πάνε διακοπές μαζί με την αδελφή του η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας έχει φτάσει. Μία σύνθετη διαδικασία που απαιτεί βαθιά κατανόηση και στήριξη. Είναι αρκετές στιγμές που άπαντες είναι αδύναμοι να διαχειριστούν. Τότε τη λύση μπορεί να δώσει μόνο μία μεγάλη ζεστή αγκαλιά με φόντο τον ορίζοντα της θάλασσας.

Κλείνουμε με το καινοτόμο "Wedding Cake" της Μοnica Mazzitelli. Στο κεντρικό φόντο τοποθετούνται φιγούρες Playmobile κι ακούγεται η αφήγηση σε μόλις 4΄. Ένα πάρτυ, ένα λάθος, μία εγκυμοσύνη που στοιχειώνει τη ζωή της πρωταγωνίστριας. Θαμπώθηκε για μία στιγμή από τα κάλλη και τα πλούτη και το πληρώνει για μία ζωή. Ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Θα δεχτεί να κάνει τα πάντα για ξεπληρώσει το "χρέος" της και να κρύψει το ένοχο μυστικό της. Οι συνέπειες διαλύουν την καθημερινότητά της. Καταχρήσεις, αλκοόλ, ναρκωτικά, πλήρης παράδοση άνευ όρων. Τσακισμένη μετά από χρόνια βρίσκει τη δύναμη να επιστρέψει. Είναι πλέον ελεύθερη ....

Το επόμενο μας ραντεβού δεν αργεί. Επιστροφή στο Χονγκ Κονγκ, Δανία-Ιράν κι άλλα πολλά κι ενδιαφέροντα.

2η ανταπόκριση 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

 

Ξεκινήσαμε χθες με έναν μαραθώνιο μικρού μήκους ταινιών από το 43ο Φεστιβάλ της Δράμας. Λίβανος και Βηρυττός, Ελλάδα κι Αθήνα κι από εκεί στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Αυτή ήταν η πρώτη μας ανταπόκριση και πάμε γρήγορα γρήγορα στη δεύτερη που θα έχει χρώμα Λατινικής Αμερικής, Ιρλανδίας και Ιράν ...

Η "Μουσικός" είναι μία ευαίσθητη ταινία για μία παράλληλη ζωή κόντρα στο καθεστώς ανελευθερίας της Τεχεράνης. Η μπούργκα αφήνει ακάλυπτα μόνο τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Τα βλέμματα είναι ικανά όμως να πουν τόσο πολλά. Η ατυχία δίνει την ευκαιρία για μία πράξη μέγιστης αλληλεγγύης. Ένας άντρας περιβάλλει με αγάπη κι αγνό ενδιαφέρον μία νεαρή μουσικό. Κάτι που δε συνηθίζεται. Στο πρόσωπό της βλέπει την εκπλήρωση του δικού του προσωπικού απωθημένου. Είναι ικανός να φτάσει στα άκρα για να τα καταφέρει. Την ίδια ώρα τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο αμέριμνα. Εντείνουν κι αυτά το αίσθημα ελπίδας κι αισιοδοξίας. Κάπου εκεί έρχεται το μεταφυσικό να μας συναντήσει. Δύο σώματα σαν ένα. Μία αποχώρηση με παράπονο. Τίποτα όμως δεν είναι αδύνατο. Η ψυχή του γαλήνεψε και δικαιώθηκε για το πείσμα του.

"Χωρίς ρίζες" από τη Βραζιλία. Τα πουλιά πετούν πάνω από τα δάση του Αμαζονίου. Ένας αυτόχθονας κάτοικος προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Γνωρίζει τον τόπο του πιθαμή προς πιθαμή, τον λατρεύει. Mία παλιά τηλεόραση παίζει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Κάτι παραπάνω από θρησκεία για τους Βραζιλιάνους. Την ίδια ώρα οι Γάλλοι αγοραστές έχουν καταφθάσει. Aπότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Οι αποφάσεις είναι ειλημμένες. Τα συναισθήματα του Νeyo παγώνουν. Οι απαλές νότες επιτείνουν το ψυχικό αδιέξοδο. Μέχρι την τελευταία στιγμή έτοιμος να συνδράμει, να βοηθήσει από την καλή του καρδιά. Παίρνει την μεγάλη απόφαση αποχώρησης. Ελεύθερος πια καταφεύγει στο νερό, το στοιχείο που μας γέννησε ...

Από την Ιρλανδία η τρίτη μας στάση. "Καλύτερος ΕΣΥ". Την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης οι άνθρωποι αποξενώνονται ολοένα και περισσότερο. Επιζητούν την τελειότητα πίσω από απρόσωπα μέσα και φοβούνται να εκτεθούν σε άμεση επαφή κι επικοινωνία με τον συνάνθρωπο. Η αμηχανία, η ντροπή, η ανασφάλεια κι από την άλλη η "εύκολη λύση" της κλωνοποίησης και των "τσιπ". Ενός "καλύτερου ΕΣΥ". Γιατί όμως να χαρίσεις τη στιγμή (κάθε στιγμή είναι μοναδική) σε κάποιον άλλον; Eίμαστε άραγε σίγουροι πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί στο μέλλον με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα; Ο πρωταγωνιστής μας πάντως έστω από σπόντα κέρδισε την μάχη και βρέθηκε ο ίδιος στο ΡΑΝΤΕΒΟΥ του.

Κάπου εδώ κλείνει η δεύτερη ανταπόκρισή μας και ετοιμάζεται το υλικό για την τρίτη. Να είστε καλά και σύντομα θα επανέλθουμε. Ως τότε έχετε τον χρόνο να παρακολουθήσετε κι εσείς αυτά του μικρού μήκους διαμαντάκια.

1η ανταπόκριση 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

 

Το 43ο Φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών της Δράμας ξεκίνησε και φέτος δίνεται η ευκαιρία μέσω της ειδικής πλατφόρμας να παρακολουθήσουμε όλες τις προβολές δίχως αριθμητικό περιορισμό, πράγμα που συνέβη στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Πάμε όμως δίχως να χάνουμε χρόνο να ρίξουμε μία ματιά στις πρώτες προβολές που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε.

Ξεκίνημα με το "Barakat" του Μanon Nammour από τον Λίβανο. O παππούς συναντά τον εγγονό του μετά από χρόνια. Έχει πάντα μαζί του μία πίτα με θυμάρι από τον κήπο. Οι δυο τους ετοιμάζουν ένα ταξίδι, αλλά πριν αυτό φτάσει στον τελικό του προορισμό πρέπει να γίνει μία υποχρεωτική στάση στη Βηρυττό. Η κατάρα του εμφυλίου κι οι συνεχείς συρράξεις στην Μέση Ανατολή έχουν μεταβάλλει το τοπίο. Ολοένα αυξανόμενο είναι επίσης το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ευρώπη και την Αυστραλία. Μία βόλτα διαλύει τον κόσμο του πρεσβύτερου σε ηλικία. Το μαγαζί ήταν κάποτε εδώ, όχι πια. Το Barakat αγνοείται. Μαζί του μία εποχή, ένας κόσμος ολόκληρος. Ξαφνικά ο παππούς χάνεται. Σα να μην έχει λόγο ύπαρξης πλέον, σαν ο χρόνος να τον ξεπέρασε. Ο εγγονός τον αναζητεί με επιμονή. Η χαρά δίνει τη θέση της στην αγωνία και το όμορφο ταξίδι μετατρέπεται σε "παιχνίδι" αναζήτησης ...

Δεύτερη στάση για το ελληνικό, "Dakar" του Στέλιου Μωραΐτη. Ο Σταύρος μπαίνει στο αυτοκίνητο, η κασέτα στη θέση της ... "Λας Πάλμας 1978". Ο χρόνος έχει παγώσει για τον πρωταγωνιστή. Μία εξομολόγηση-ομολογία στην αγαπημένη του Ματούλα που με πόνο ψυχής άφησε. Οι πραγματικοί λόγοι που αναγκάστηκε να μπαρκάρει. Λέξεις γεμάτες φόρτιση και πίκρα. Στάση σε ένα κατάστημα ΟΠΑΠ, ο χρόνος κυλά, η ζωή όμως έχει μείνει πίσω. Σαν άλογο δεμένο με χαλινάρια, υποχρεωμένο να κατευνάσει τις ορμές του. Στόχος να ακουστούν τα ανομολόγητα, τα απωθημένα μίας ζωής που ενδεχομένως δεν έφτασαν ποτέ εκεί που έπρεπε. Φτάνει στο σπίτι, ήρθε η ώρα για ανάπαυση και πάλι μόνος ... Πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Κοκκιασμένος.

Τρίτη επιλογή από το μακρινό Χονγκ Κονγκ. Το "Wild Child" του Κa Ki Wong. Γνωρίζουμε ένα νεαρό αγόρι πλάι σε μία καμήλα. Ένα πραγματικό αγρίμι. Βγάζει μόνο κραυγές κι έχει στο χέρι του ένα μαχαίρι. Αδύνατο να ελέγξει τα ζωώδη ένστικτά του και να προσαρμοστεί στον αστικό τρόπο ζωής. Αρχικά με τη δύναμη στη σχοινιών και στη συνέχεια με αυτήν της μουσικής και της ευγένειας ένας άνθρωπος καταφέρνει να τον "εξημερώσει". Όπλα του μία φυσαρμόνικα, ένα φύλλο χαρτί κι ένας μαρκαδόρος. Κλειδί η υπομονή, η συνεχής ενθάρρυνση και το ζωντανό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Οι κραυγές δίνουν τη θέση τους στους μουσικούς ήχους. "Δεν με ενδιαφέρει αν χάσω την εργασία μου" ...

Σύντομα κοντά σας με τη δεύτερή μας ανταπόκριση που θα έχει χρώμα Λατινικής Αμερικής.

Νέα εκκίνηση στο Ολύμπιον

 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πρόγραμμα Προβολών Πέμπτη 17 - Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020

ΟΛΥΜΠΙΟΝ (τηλ. 2310-378404, www.filmfestival.gr)

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ: Pari (Ώρα

προβολής: 20.00).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Οι

άγνωστοι Αθηναίοι (Ώρα προβολής: 21.00).

Social Dilemma

 O κατασκοπευτικός καπιταλισμός είναι μία από τις βασικές μάστιγες της εποχής μας. Καθημερινά εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε μία τεράστια βάση δεδομένων. Κάθε κίνησή μας στο Internet ισοδυναμεί με ένα αποτύπωμα στον φάκελό μας. "Η τεχνητή νοημοσύνη κυβερνά ήδη τον κόσμο" όπως μας πληροφορούν ο Νόα Χαράρι ("21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα) κι ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ("άνθρωποι και ρομπότ"). Άκρως επίκαιρο επομένως το ντοκιμαντέρ "Κοινωνικό Δίλημμα" που εδώ και λίγες ημέρες φιλοξενείται στην πλατφόρμα του Netfix.

Βρισκόμαστε στο απόλυτο σταυροδρόμι. Περάσαμε από την εποχή της (υπερ)πληροφόρησης σε αυτήν της παραπληροφόρησης. Τα όρια λεπτά. Κοιτάς γύρω σου κι ο κόσμος οδεύει στην τρέλα. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά κυρίως η ηθική. Μία γενιά αναζητεί ταυτότητα. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έρχονται να συγκρουστούν σε ευθεία γραμμή, συντεταγμένα με την πνευματική υγεία. Και πίσω τους κρύβεται ο αόρατος εχθρός. Πιθανότατα ένας αλγόριθμός που εκπαιδεύτηκε να φτάσει μέχρι εσχάτων. Τι κι αν τα ποσοστά καταθλιπτικών νέων αυξάνονται, τι κι αν τα αντίστοιχα αυτοκτονιών τριπλασιάστηκαν;

Η κοινή γνώμη αποτελεί στη συντριπτική της πλειοψηφία πλέον μία εύπλαστη μάζα, έτοιμη να χειραγωγηθεί. Το παιχνίδι δεν είναι όμως μονάχα πολιτικό. Έχει ισχυρά επιχειρηματικό χαρακτήρα, καθώς τα συμφέροντα κι οι κολοσσοί ανά τον κόσμο επενδύουν τεράστια ποσά στη διαφήμιση. Καλή διαφήμιση είναι η στοχευμένη διαφήμιση. Οι νέοι γεννημένοι από το 1996 και μετά (Z generation) αποτελούν τα καλύτερα "πειραματόζωα". "Αν δεν πληρώνεις για το προϊόν, ΕΣΥ είσαι το προϊόν". Προσπαθούν διαρκώς να ωραιοποιήσουν τον εαυτό τους (Instagram, Snapchat), να ανοίξουν τεχνητούς διαύλους επικοινωνίας (Facebook, Whats App, Viber, εσχάτως Τik Tok) και συχνά βρίσκονται σε τέλμα, καθώς επενδύουν σε μία γυάλα που έχει κατασκευαστεί για να σπάσει.

Ο καπιταλισμός σε αυτή την έσχατη μορφή δημιουργεί πολιτισμό. Αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Αυτόν του άγχους, της θλίψης, των ευάλωτων προσωπικοτήτων. Καλεί άπαντες να υιοθετήσουν ένα συγκεκριμένο lifestyle κι ευνοεί την ανάπτυξη ευτελών realities προς τέρψιν συμπλεγματικών προσωπικοτήτων που βρίσκονται και στις δύο όψεις της οθόνης. Δημιουργείται μία ψευδαίσθηση ευτυχίας. Η παρτίδα είναι όμως στημένη κι ΕΣΥ απλά ένα πιόνι της. Η τέχνη της πειθούς στα άκρα. Είναι απίστευτο με πόσο μεγάλη ευκολία μπορεί να αλλάξει συμπεριφορές και να διαμορφώσει απόψεις.

Αυτός ο κατήφορος, αυτή η κρίση εμπιστοσύνης όμως έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Στο κάδρο τίθενται η Δημοκρατία κι η Ελευθερία. Η πόλωση όπως μας έχει διδάξει η ιστορία αργά η γρήγορα οδηγεί σε πόλεμο. Εμφύλιο ή εθνικό. Λαοπλάνοι ρήτορες, δημαγωγοί προελαύνουν στον κόσμο. Ο λαός αναζητεί ελπίδα. Οι κοινωνίες καθημερινά διαβρώνονται κι αποσταθεροποιούνται. Εύλογα αναρωτιούνται οι άμεσα εμπλεκόμενοι: πώς είναι η δυνατόν η τεχνολογία να βγάζει το χειρότερό της πρόσωπο σε μία κοινωνία που καταρρέει;

Το θέμα παίρνει εύλογα υπαρξιακές διαστάσεις ("Don΄t survive"). Η Σοσάνα Ζούμποφ μας πληροφόρησε-προειδοποίησε ήδη ("Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού"). Η ουτοπία απέχει ελάχιστα από τη δυστοπία. Για να βρεθούν λύσεις, επιβάλλεται να αποδεχθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Από εκεί να φτάσουμε στις ευαίσθητες χορδές τους, να τις αγγίξουμε και να αλλάξουμε διαδρομή. Απαιτεί κοινή βούληση, ξεσηκωμό και μεγάλους αγώνες. "Θα τα καταφέρουμε; Πρέπει" ...

Το Ολύμπιον γεμίζει ξανά σινεμά!

 Το Ολύμπιον γεμίζει ξανά σινεμά!

Επιστρέφουμε με ασφάλεια στο αγαπημένο μας στέκι

Με μεγάλη συγκίνηση, έξι μήνες μετά, επιστρέφουμε στο Ολύμπιον και σάς

περιμένουμε με ασφάλεια για να ζήσουμε και πάλι όλοι μαζί τη μαγική εμπειρία της

σκοτεινής αίθουσας, της μεγάλης οθόνης, του κινηματογράφου.

Η πρεμιέρα στο Ολύμπιον γίνεται με το φιλμ Παρί του ελληνοϊρανού σκηνοθέτη

Σιαμάκ Ετεμάντι, μια ταινία ατμοσφαιρική και αγωνιώδη, μια ιστορία αγάπης, λαχτάρας,

αναζήτησης και αποχωρισμού που συγκλονίζει το κοινό. Ο Σιαμάκ Ετεμάντι θα βρεθεί

μαζί μας στο Ολύμπιον στις προβολές της ταινίας του στις 17, 18 και 19

Σεπτεμβρίου στις 20.00, για να συζητήσει με το κοινό!

Στην αίθουσα Παύλος Ζάννας βλέπουμε το φιλμ Η εποχή της βροχής του Άντονι

Τσεν, ένα λεπτοδουλεμένο και ανεπιτήδευτο πορτρέτο μιας εύθραυστης ψυχής, γεμάτο

ενσυναίσθηση, αγάπη και χιούμορ.

Μένουμε ασφαλείς!

Καλωσορίζουμε το κοινό στις προβολές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

με ασφάλεια, ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

- Η χρήση της μάσκας κατά την προσέλευση, αποχώρηση, αλλά και κατά την

προβολή της ταινίας είναι υποχρεωτική.

- Τηρούμε αποστάσεις 2 μέτρων.

- Σηματοδοτημένες θέσεις παραμένουν κενές.

- Κατά τη διάρκεια της προβολής δεν πραγματοποιείται διάλειμμα.

- Μετά το τέλος κάθε προβολής, η αίθουσα απολυμαίνεται.

Το προσωπικό του Φεστιβάλ είναι στη διάθεσή σας για οτιδήποτε χρειαστείτε.

Οι ταινίες

Παρί / Pari 

(Ελλάδα, Γαλλία, Ολλανδία, Βουλγαρία, 2020)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Σιαμάκ Ετεμάντι / Siamak Etemadi. Με τους: Melika Foroutan,

Shahbaz Noshir, Sofia Kokkali. Έγχρωμη, 101΄

Η ταινία είναι μια δραματική περιπέτεια αναζήτησης στη σύγχρονη Αθήνα. Όταν ο

Μπάμπακ, ένας ιρανός φοιτητής στην Ελλάδα, δεν εμφανιστεί στο αεροδρόμιο για να

υποδεχθεί τους γονείς του, η μητέρα του, Παρί, θα ξεκινήσει μια αγωνιώδη προσπάθεια

να βρει το γιο της. Προερχόμενη από ένα συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον, με

λιγοστές γνώσεις Αγγλικών, στο πρώτο της ταξίδι εκτός Ιράν, η Παρί θα βρεθεί να

τριγυρνά μόνη στις πιο σκοτεινές γωνιές μιας άγνωστης, απειλητικής αλλά και

γοητευτικής πόλης, θα φτάσει τα όριά της στα άκρα και θα ανακαλύψει τελικά τον ίδιο

της τον εαυτό.

Δείτε το trailer: https://www.youtube.com/watch?v=XUFrvnTEvEE

Αίθουσα ΟΛΥΜΠΙΟΝ: 20:00

 Την Πέμπτη (17/9), την Παρασκευή (18/9) και το Σάββατο (19/9) οι προβολές

θα πραγματοποιηθούν παρουσία του σκηνοθέτη της ταινίας Σιαμάκ Ετεμάντι.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει QnA. Τις τρεις αυτές ημέρες η προβολή θα

πραγματοποιηθεί και με αγγλικούς υπότιτλους.

Η εποχή της βροχής / Wet Season

(Σιγκαπούρη, Ταϊβάν. 2019)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Άντονι Τσεν / Anthony Chen. Με τους:

Yeo Yann Yann, Christopher Lee, Koh Jia Ler, Yang Shi Bin. Έγχρωμη: 103΄.

H καλόκαρδη Λινγκ, μια καθηγήτρια λίγο πριν τα σαράντα, βιώνει καθημερινά την

υποτίμηση στη δουλειά της. Στα προσωπικά της, το τοπίο είναι εξίσου μουντό, καθώς ο

γάμος της περνά σοβαρούς κλυδωνισμούς. Η Λινγκ υποβάλλεται σε μια επώδυνη

θεραπεία γονιμότητας, έπειτα από οκτώ χρόνια άκαρπης προσπάθειας να αποκτήσει

παιδί με τον ελάχιστα υποστηρικτικό σύζυγό της. Η έμφυτη καλοσύνη και το

ανικανοποίητο μητρικό της ένστικτο βρίσκουν διέξοδο στη φροντίδα του Γουέι Λουνγκ,

ενός μοναχικού μαθητή της, ο οποίος παρεξηγεί την τρυφερότητα που εισπράττει. Η

εποχή των μουσώνων γίνεται ο ιδανικός καμβάς για ένα λεπτοδουλεμένο και

ανεπιτήδευτο πορτρέτο μιας εύθραυστης ψυχής, γεμάτο ενσυναίσθηση, αγάπη και

χιούμορ.

Δείτε το trailer:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=ED1RLF55U2w&feature=emb_titl

e&ab_channel=ThessalonikiInternationalFilmFestival

Αίθουσα ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: 21:00

Μείνετε συντονισμένοι στα online