Tα τελευταία αναχώματα ...

Η αισθητική και το επίπεδο αντικατοπτρίζονται στην καθημερινότητά μας. Καλώς ή κακώς τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσης λειτουργούν με τρόπο επιδραστικό στον μέσο Έλληνα. Πραγματικά ούτε εγώ ο ίδιος θέλω να αποδεχτώ το πόσο κακό κάνουν κι ίσως να μην το έχω αντιληφθεί πλήρως, αφού χρόνια τώρα έχω αφήσει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την τηλεόραση κι έχω για συντροφιά πέρα από ανθρώπους, το ραδιόφωνο και το Ιnternet. Επί του αμιγώς πολιτικού δε χρειάζονται περαιτέρω σχόλια θεωρώ. Σε μία Δημοκρατία ο κάθε πολίτης έχει χρέος να ψάχνεται, να ενημερώνεται, να ρωτάει μέχρι να αποφασίσει και στη συνέχεια να αγωνίζεται, διότι η παραίτηση ευνοεί πάντα αυτόν που έχει στόχο να καταδυναστεύσει τα όνειρά σου.

Εκλογές λοιπόν και πάλι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πρώτη Εθνική κάλπη μετά τον Σεπτέμβριο του 2015. Οι τάσεις γνωστές, όπως κι η αφετηρία προσέγγισης της κάθε παράταξης για την κοινωνία. Ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει. Θα κάνει τον κόπο ή θα φτάσουμε στα ποσοστά αποχής των αυτοδιοικητικών εκλογών και σε κυρίαρχο φόντο θα βρεθούν και πάλι οι παραλίες; Mεγάλο στοίχημα για την κοινωνία. Δικαιολογίες πολλές και υπαρκτές, όπως η εξουθένωση, η εξάντληση μετά από σχεδόν μία δεκαετία μνημονίων που έφεραν σκληρά μέτρα και η παραίτηση στον βωμό του "όλοι ίδιοι είναι". Είπαμε όμως και παραπάνω με αυτήν την τακτική αφήνεις τον άλλον να αποφασίσει για σένα.

Όλα τα παραπάνω είναι εισαγωγικά επί του κύριου θέματος για το οποίο αποφάσισα να γράψω κι αφορά το κεφάλαιο ελληνική τηλεόραση. Υπάρχει φαντάζομαι στην πλατιά μάζα των κατοικιών και σε κάποιες μάλιστα περισσότερες από μία. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένας τηλε-κανιβαλισμός θα λέγαμε. Φθηνά ανακυκλώμενα reality, ευτελείς εκπομπές με αντικείμενο την μόδα, εκπομπές μαγειρικής όταν υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που πεινάνε κι άλλα πολλά πολλά πολλά, ενώ φυσικά η δημοσιογραφική δεοντολογία πλην ελαχίστων περιπτώσεων έχει πάει περίπατο. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο προφανώς, καθώς διαμορφώνουν μία γενιά ανθρώπων με ρηχά ιδανικά, ανύπαρκτες διεκδικήσεις και " αγύμναστη " κριτική ικανότητα.

Δεν έχει σημασία τι ψηφίζει ο καθένας. Ψηφοφόροι όλων των παρατάξεων έχουν πέσει σ΄αυτήν την παγίδα. Δεν είναι άλλωστε κάτι που συμβαίνει μονάχα στην Ελλάδα, αλλά είναι ένας τρόπος έμμεσης χειραγώγησης κι αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης παγκόσμια. Είναι θέμα προσωπικότητας και αντοχών να το απορρίψεις και να βαθίσεις μία μοναχική διαδρομή. Είναι ταυτόχρονα όμως και μία λύτρωση της ψυχής, μία δύναμη που σε ανάγει προς κάτι εξειδανικευμένο στον δικό σου εσωτερικό κόσμο. Μία αντίσταση σε καιρούς δύσκολους, περίεργους που οι ισορροπίες είναι λεπτές και τα όρια δυσδιάκριτα.

Ευθύς αμέσως μπαίνω στην ουσία των γραφομένων μου. Το μεγάλο στοίχημα από τις 8 του Ιούλη είναι η διατήρηση της ΕΡΤ και του καναλιού της Βουλής στο ίδιο υψηλό επίπεδο που ήταν τα τελευταία χρόνια, ανεξαρτήτου κυβέρνησης. Ένα Μέσο που ο Έλληνας πληρώνει έμμεσα κάθε μήνα. Έφερε τόσα χρόνια τον πραγματικό Κινηματογράφο στα σπίτια όλων των ανθρώπων (ασχέτως αν το αναγνώρισαν). Με ταινίες σπάνιες, με ταινίες ευαίσθητες που έκαναν θόρυβο παγκόσμια, με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την κουλτούρα όλων των λαών. Παράλληλα έκανε τεράστιο αγώνα να φέρει ξανά πίσω στη δημόσια τηλεόραση το ποδόσφαιρο και τα αθλήματα γενικότερα (μπάσκετ, βόλλευ, πόλο, χάντμπολ) σε άνδρες και γυναίκες. Αθλητισμός vs καφετέρια, τσιγάρο, ναρκωτικά. Είναι μεγάλο στοίχημα να μην πέσουν κι αυτά τα τελευταία αναχώματα.

Γιατί αν συμβεί αυτό, τότε πράγματι η τηλεόραση θα έχει εξελιχθεί στο απόλυτο χαζοκούτι, όπως έλεγαν οι παλιοί που δε θα έχει τίποτα να προσφέρει, ώστε να δομήσει ένα εποικοδομητικό σύνολο. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της δημόσιας τηλεόρασης κόντρα στο ρεύμα των ιδιωτικών καναλιών. Να λειτουργεί ως αντίβαρο, ως κάτι που μοιάζει ρομαντικό, αλλά αν αντιληφθείς το μεγαλείο του είναι ικανό να σε καθηλώσει. Μαζί με τις καλύτερες ευχές μου για ένα όμορφο καλοκαίρι στον καθένα, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις παραπάνω σειρές. Καλές επιλογές και καλή τύχη ...

Smuggling Hendrix

O Mάριος Πιπερίδης ταξίδεψε για τη Θεσσαλονίκη και το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης, με το "Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ". Μία βαθιά συμβολική ταινία που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό και κέρδισε όσους την παρακολούθησαν για την ευφυϊα της. Ακολούθησε μακρά διαδρομή από το Tribeca Festival μέχρι τις αίθουσες διανομής της Ευρώπης και συνεχίζει, ενώ ο σκηνοθέτης βραβεύτηκε από την ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφουμε για το σενάριο του.

Ο Γιάννης είναι ένας 40άρης με μεγάλα όνειρα κι ανιδιοτελή αγάπη για την μουσική, που η ζωή τον προσγείωσε κάπως απότομα στην πραγματικότητα. Έχει πάρει τις αποφάσεις του κι ετοιμάζεται να αφήσει για πάντα την Κύπρο που τόσο τον έχει πληγώσει από τα παιδικά του χρόνια. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα το κάνει, καθώς μεγάλωσε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Με εκκρεμότητες ανοιχτές, δίχως διάθεση για αντίο, ετοιμάζεται να κλείσει αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του. " Η ζωή είναι σκ@τ@ ". Μοναδικός του συνοδοιπόρος, ο σκύλος του Τζίμι. Μία στιγμή όμως είναι ικανή να ταράξει τα πάντα στον αέρα.

Το ταξίδι δίχως να τα καταλάβει κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αλλάζει αναπάντεχα προορισμό και μεταtρέπεται σε ένα οδοιπορικό στα κατεχόμενα. Από εξωτερικό γίνεται εσωτερικό. 'Εχει την ευκαιρία να επιστρέψει, να επαναπροσδιοριστεί, να απογοητευτεί από την αδυσώπητη γραφειοκρατία και την απόλυτη ευρωπαϊκή νομοθεσία, να γνωρίσει νέους ανθρώπους και να κατανοήσει πως τα μικρά της ζωής είναι αρκετά για να σε κάνουν ευτυχισμένο ή τουλάχιστον όχι δυστυχισμένο την ώρα που σχεδόν έχεις παραιτηθεί.

Παράλληλα εμείς γνωρίζουμε τη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πόλη της Ευρώπης. Εκεί που στις δύο πλευρές της κατοικούν καθημερινά θύματα συγκυριών. " - Οι έποικοι είναι έγκλημα πολέμου. - Πώς γίνεται να είναι έγκλημα να γεννηθείς κάπου;". Δεν το επέλεξαν, αλλά βρέθηκαν οι μεν μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν κι οι δε εγκλωβισμένοι σε έναν νέο τόπο, που δεν τους αναγνωρίζει κανείς επίσημα. Την απάντηση έρχονται να δώσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι μέσα από την επαφή, την επικοινωνία, τη συνεργασία. Σημασία έχει τι είσαι στη ψυχή σου κι όχι τι γράφει η ταυτότητα και το διαβατήριό σου.

Από τη μία Αδάμ Μπουσδούκος κι η Βίκυ Παπαδοπούλου, από την άλλη οι Fatih All και Οzgur Karadeniz. Όλοι τους εξαιρετικοί δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας για λύση στο Κυπριακό. Κι αυτή θα έρθει μόνο μέσω των ίδιων των ανθρώπων, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, καθώς τους υπαγόρευσαν αυτό το μίσος για τους αόρατους εχθρούς. Αυτοί μονάχα είναι ικανοί να ρίξουν τα συρματοπλέγματα. Όλο αυτό το υπέροχο μήνυμα είναι στολισμένο με εξαιρετική μουσική. Εξ ου κι ο τίτλος προς τιμήν του τεράστιου Τζίμι Χέντριξ.

Το κλείσιμο αποτελεί και το επιμύθιο. Πάντα επιστρέφεις εκεί που ανήκεις. Σε οδηγεί η καρδιά κι όχι η λογική. Το Κυπριακό είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα κι όμως ο Πιπερίδης δίχως ίχνος διδακτισμού κι υποδείξεων δίνει τη δική του ανθρώπινη διάσταση-προσέγγιση και καλεί άπαντες να βάλουν στη ζωή τους το χαμόγελο, που φέρνει γαλήνη και καθαρίζει τη ψυχή. Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα για οριστική λύση. "Νο Βοrders ", όπως ακριβώς αναγράφεται στη φωτεινή επιγραφή του καταστήματος εσωρούχων. Αγάπη, αλληλεγγύη και διάθεση για αληθινή συνεργασία.