Ένας άλλος κόσμος-Χ.Παπακαλιάτης

Ένας άλλος κόσμος, στο δικό μας κόσμο. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πιο ώριμος από ποτέ σκηνοθετεί τη μεγαλύτερή του επιτυχία με φόντο τον έρωτα, σε μία μορφή εξιδανικευμένη κι όχι όπως τον έχουμε συνηθίσει.

Μέσα απ'αυτό το φιλμ, μπορεί ο πλέον αδαής να αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα, εν έτει 2016 στην μνημονιακή Αθήνα. Δυστυχώς η κατάσταση έχει ξεφύγει, αλλά αν το πρόβλημα δεν έρθει στην πόρτα μας, ελάχιστοι ευαισθητοποιούνται. Ο θυμόσοφος λαός λέει ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Θίγονται ευαίσθητα προβλήματα με μαεστρία. Η οικονομική κρίση, κυρίως η ηθική κρίση, το προσφυγικό, ο ρατσισμός, ο φασισμός κι οι συνέπειες τους στην καθημερινότητα. Με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο καταδεικνύεται η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Άστυ. " Είναι άραγε πιο δύσκολο να είσαι Έλληνας στον τόπο σου ή ξένος που προσδοκείς ένα καλύτερο αύριο; "

Όλα τα παραπάνω δίνονται μέσα από γλαφυρές εικόνες, δυνατές σκηνές και συγκλονιστικές ερμηνείες. Βλέπεις τον πατέρα να έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την κόρη του, πριν πέσει, τον γερμανό να διευκρινίζει, " άλλο γερμανικός λαός, άλλο γερμανική πολιτική ", την Σουηδέζα να λυγίζει, βιώνοντας την εξαθλίωση των ανθρώπων, τον guest star Παπασπηλιόπουλο, να κάνει ένα τρίλεπτο που ράγισε καρδιές.

Ο έρωτας ωστόσο κυριαρχεί κι επισκιάζει τα πάντα, μέσω του μύθου του Έρου και της Ψυχής. Η αγάπη θα κερδίσει, όταν η Ψυχή γίνει αθάνατη. " Ο πρώτος έρωτας μένει για πάντα ανεξίτηλος, ένας μεγάλος μπορεί να σε συνεπάρει και να σου αλλάξει όλη τη ζωή, πάνω που έχεις βραχυκυκλώσει, όλοι μας έχουμε όμως δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία ".

Συνδετικός κρίκος των τριών ιστοριών ο Μηνάς Χατζησάββας, στον τελευταίο κινηματογραφικό του ρόλο, όντας παράλληλα σύζυγος και πατέρας των δύο παιδιών. Απλά συγκλονιστικός.

Τρία ζευγάρια, μία νέα ελληνίδα κι ένας Σύριος πρόσφυγας, ένας Έλληνας 40αρης και μία Σουηδέζα, μια ελληνίδα νοικοκυρά κι ένας συνταξιούχος Γερμανός. Ένας απλό, μα τόσο σύνθετο έργο, ικανό να σε καθηλώσει. Με κύριο άξονα τον άνθρωπο, την υπέρτατη αξία. Όπως στον Α', στον Β', έτσι και τώρα στον Γ' παγκόσμιο (οικονομικό) πόλεμο δεν υπάρχουν σύνορα και γλώσσες, οι ψυχές συναντώνται κι ανάγονται!

Η αξία της συντροφικότητας

Τι να είναι άραγε η συντροφικότητα; Έχει σύνορα; Έχει όρια; Σήμερα αποφάσισα να πραγματευτώ αυτή την έννοια, ενδεχομένως όχι απόλυτα ορθά, αλλά όπως την βιώνω και τη νιώθω εγώ. Για μένα η συντροφικότητα υπάρχει στο ζευγάρι, υπάρχει στη φιλία, ακόμα και στην οικογένεια. Μένει να κάνουμε, λοιπόν, τις σωστές επιλογές.

Μέσα σε μία σχέση έχω αποκρυσταλλώσει την άποψή μου και θεωρώ, πως ο εαυτός σου αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του ανθρώπου σου, όταν το περιβάλλον είναι υγιές(;) κι η αγάπη ανιδιοτελής. Θα μου πείτε σπάνιο στην εποχή μας, πλην όμως ρεαλιστικό θα σας απαντήσω. Με τον άνθρωπό σου μοιράζεσαι τα πάντα στην καθημερινότητα, χαρές, λύπες, στρες και σε απαλλάσσει με τον τρόπο του από ένα μεγάλο βάρος. Νιώθεις, πως ανήκεις κάπου, σε μία αγκαλιά, σε μία ψυχή. Μοναδικό συναίσθημα, άλλωστε το να αγαπάς είναι ένα τίποτα, το να σε αγαπάνε είναι κάτι, το να αγαπάς και να αγαπιέσαι όμως είναι τα πάντα.

Στο κομμάτι της φιλίας, οι φίλοι είναι τα αδέλφια που επιλέξαμε στη ζωή, οι συνοδοιπόροι μας, το στήριγμά μας. Προσοχή κάνω ειδική μνεία στη λέξη ΦΙΛΟΣ κι όχι στη γενικότερη έννοια της παρέας. Από την αρχαιότητα η συντροφικότητα, περιγράφεται ως αρετή κι όντας επηρεασμένος από την εκείνη την εποχή, ενστερνίζομαι την άποψη αυτή. Δείξε μου τον φίλος σου, να σου πως ποιος είσαι, λέει ο θυμόσοφος λαός.

Όσον αφορά την οικογένεια τώρα, πρέπει να είναι μία καλοδουλεμένη ομάδα. Ο καθείς σαφώς πρέπει να είναι ξεχωριστή προσωπικότητα, οντότητα αλλά στο βάθος μέλος-μέρος του συνόλου. Άλλωστε, όπως διδάχθηκα προσωπικά, οι δεσμοί μεταξύ αδελφών είναι οι σημαντικότεροι.

Συνοψίζοντας, εκτιμώ, ότι στην λέξη συντροφικότητα, περικλείονται οι έννοιες αγάπη, ενδιαφέρον, στήριξη, κατανόηση κι είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος, ειδικά στην εποχή μας, να δίνει, αλλά και να εισπράττει τα παραπάνω!

Παραίτηση Ειπίδη από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Μετά από χρόνια προσφοράς στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο διευθυντής του Φεστιβάλ αποσύρεται από την θέση του, με μια λιτή επιστολή που έδωσε στα μέσα ενημέρωσης σήμερα. Ο Εϊπίδης θα αποχωρήσει από την θέση του μετά και την λήξη του Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ που θα διεξαχθεί φέτος 11-20 Μαρτίου.

Αναλυτικά η επιστολή του:

Κύριε Υπουργέ, αγαπητοί φίλοι,

Όταν ένας κύκλος ολοκληρώνεται, τα ανάμικτα συναισθήματα είναι αναπόφευκτα. Ύστερα από 24 χρόνια εργασιακής σχέσης, αλλά και σχέσης ζωής με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αισθάνομαι ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσω από έναν θεσμό, με τον οποίον μοιράζομαι δεσμούς και αναμνήσεις ζωής. Ήρθε η στιγμή να παραδώσω τη σκυτάλη στη νεότερη γενιά, με την ελπίδα και την ευχή ότι στη διάρκεια αυτών των ετών έχω καταφέρει να τους μεταλαμπαδεύσω το πάθος μου για το σινεμά και την εμπειρία μου στη διοργάνωση ενός διεθνούς ακτινοβολίας φεστιβάλ κινηματογράφου.

Αυτή η καλλιτεχνική πορεία ξεκίνησε το 1992 όταν διεθνοποιήθηκε το φεστιβάλ, συνεχίστηκε μέχρι το 1999 όταν ένα όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, ιδρύοντας το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και αναπτύχθηκε ακόμη περισσότερο όταν το 2010 ανέλαβα τη διεύθυνση του θεσμού, σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη εποχή για τη χώρα. Οι δυσχερείς περιστάσεις δεν μας έκαμψαν, αντιθέτως μας πείσμωσαν να ισχυροποιήσουμε το φεστιβάλ χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητά του. Σήμερα, παίρνω την απόφαση να ολοκληρώσω αυτή τη διαδρομή με το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που θα πραγματοποιηθεί από τις 11 έως τις 20 Μαρτίου 2016.

Ευχαριστώ θερμά όλους τους συνεργάτες μου, στη διάθεση των οποίων θα συνεχίσω να βρίσκομαι εθελοντικά, τους θεατές που αγκάλιασαν ολόψυχα το έργο μας και τους δημιουργούς που μας εμπιστεύθηκαν τις ταινίες και τις ελπίδες τους.

Μπορεί αυτός ο κύκλος να ολοκληρώνεται, όμως η αγάπη μου για το σινεμά δεν παύει. Θα εξακολουθήσει να με εμπνέει και να με συνδέει με ανθρώπους και εικόνες, με όλους εσάς που πιστεύετε στη δύναμη και στη μαγεία του κινηματογράφου.

Δημήτρης Εϊπίδης
Διευθυντής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η στενή σχέση κινηματογράφου και μουσικής

Το πάθος μου για το cinema ήρθε νομοτελειακά θα έλεγα να ακολουθήσει το αντίστοιχο για τη μουσική. Κι αν για τον κινηματογράφο, μόνος μου βρήκα τα απαιτούμενα ερεθίσματα και τα καλλιεργώ, όσο το επιτρέπει η αδυσώπητη καθημερινότητα, με τη μουσική η σχέση μου είναι θα έλεγα, κάπως, κληρονομική.

Ο πατέρας μου ασχολήθηκε παίζοντας για χρόνια, μου έδωσε ακούσματα κι εγώ ο ίδιος επηρεασμένος από έναν φίλο ξεκίνησα να παίζω κλασική κιθάρα στα τέλη του δημοτικού περίπου. Άργησα, οφείλω να ομολογήσω. Κάποια στιγμή σταμάτησα για προσωπικούς λόγους, αλλά ποτέ δεν έκοψα τον ομφάλιο λώρο με την αυτήν την μορφή τέχνης.

Όταν, λοιπόν, άρχισα να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο, έχοντας πλέον ως πάτημα την εμπειρία μου από τη μουσική, έφτασα γρήγορα στο συμπέρασμα, πως αυτές οι δύο τέχνες πάνε μαζί κι η μία ντύνει με τρόπο μαγικό την άλλη, τις περισσότερες φορές βέβαια η μουσική το σινεμά. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα κομμάτια που συνδέθηκαν με μία ταινία, ως soundtrack κι άφησαν εποχή.

Συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν τόσο έντονα η εικόνα κι ο ήχος, που ο θεατής μένει καθηλωμένος, μουδιασμένος, ταξιδεύει. Το έχω νιώσει κι είναι απίστευτο συναίσθημα, που δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ με λέξεις.

Παρά το συμβατικό ρεύμα της εποχής, έχω επιλέξει να παρακολουθώ ταινίες στον Κινηματογράφο. Δεν με αγγίζει η οικονομική κρίση, από την σκοπιά, ότι τα χρήματα θα τα φάω σε έναν παραπανίσιο καφέ, εκεί τουλάχιστον πιάνουν τόπο, λέω μέσα μου. Δεδομένα, μοιραία, έρχεται η στιγμή που θα δω και κάποιο έργο στον υπολογιστή μου, αλλά επειδή το σινεμά στη μεγάλη οθόνη το γνώρισα, εκεί θέλω να το ζήσω.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ καλή χρονιά σε όλους εσάς που θα διαβάσετε το κείμενο, με υγεία κι ευτυχία για εσάς και τις οικογένειές σας. Μην εγκαταλείπετε τον πολιτισμό, κάθε μορφή του, αυτός μας κράτησε ζωντανούς μέσα στα χρόνια ως ανθρωπότητα, αυτός μας διαφοροποιεί από τα αλλά ζώα κι αυτός θα μας σώσει. Καλό σας βράδυ ...

Το βαλς των χαμένων ονείρων-Μάνος Χατζηδάκις

https://youtu.be/5q9H2cd36RU