Η ώρα της Ανάστασης ήρθε. Η λύτρωση της ψυχής και το μεταίχμιο της ζωής. Η θλίψη δίνει την θέση της στην ελπίδα της σωτηρίας. Κάποτε το καλό νίκησε. Αυτό θα συμβεί και τώρα στο τέλος. Η ερμητική σιωπή δίνει τη θέση της σε ήχους πανηγυρικούς. Το πένθος στη χαρά. Η νηστεία στο φαγοπότι. Ο Έλληνας γιορτάζει, το έχει ανάγκη. Λίγες οικογενειακές στιγμές, να μας θυμίσουν τι θα πει αγκαλιά, θαλπωρή, επικοινωνία. Μία ανάσα και ξανά στον στίβο της αδυσώπητης πραγματικότητας. Ξημερώνει. Ο ήλιος με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη, θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να μάστε όλοι μαζί ενωμένοι. Αυτό είναι το όπλο μας. Απασφαλίστε το επιτέλους!
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά με υγεία κι αγάπη!
Μεγάλο Σάββατο. Η πόλη άδεια. Λίγες ώρες έμειναν για την Ανάσταση. Ησυχία. Ανησυχητική. Ίσως εκνευριστική. Θα έρθει η λύτρωση ή θα μείνουμε στο τυπικό; Κάποιες ψυχές θα σωθούν, οι ζωές μας όμως; Πολλές φορές διαβάζοντας την ιστορία και τα περιστατικά της Μεγάλης Εβδομάδας νομίζω, ότι η κοινωνία μας, η παγκόσμια κοινότητα αν θέλετε, είναι στα όριά της, όπως και τότε. Διαφθορά, εκφυλισμός της ηθικής. Τριάντα αργύρια κυβερνούν τον κόσμο και σήμερα, δυστυχώς. Ως εδώ. Καλή Ανάσταση σε όλους, με υγεία για εσάς και τις οικογένειές σας. Τα υπόλοιπα θα έρθουν. Το ελπίζω τουλάχιστον, ρομαντικά σκεπτόμενος ...
Ήταν Νοέμβριος του 2014 σε μία αίθουσα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η επιλογή μου το Miss Violence, που για μία και μοναδική προβολή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω. Μία ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, που ήταν μάλιστα παρών στον χώρο και τον είδα να ζει έντονα το έργο. Μετά το Without, επιστρέφει δυναμικά και κάνει μία βουτιά στα άδυτα της ελληνικής οικογένειας, με πρωταγωνιστή τον Θέμη Πάνου, που κέρδισε το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στα βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Βραβευμένο στην Βενετία, συντάραξε τον κόσμο στην Ευρώπη, που της έδωσε τον χαρακτηρισμό, σκληρή ταινία.
O ίδιος ο σκηνοθέτης εκτιμά ότι η αλήθεια είναι σκληρή κι όχι τόσο η απόδοσή της. Κρατά μία σκηνή ενδεικτικά. Τα παιδιά παίρνουν τους βαθμούς τους. Υπάρχει ένα μπράβο, που συνοδεύεται από μία αβεβαιότητα για το μέλλον. Δεν μπορούν να χαρούν την στιγμή, προκύπτει άγχος για το μέλλον. Στραγγαλισμός. Βασίστηκε στο ανύποτο της οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Στόχος του να καυλώσει τον θεατή και να του το πάρει πίσω. Κι όπως λέει το καταφέρνει. Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί απαντά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία θα τους δεις. Τα πάντα έχουν δύο όψεις. Κοιτώντας οι πρωταγωνιστές την κάμερα, θέλει να κάνει το φιλμ άμεσο και να πετύχει την μέγιστη επικοινωνία. Ο ίδιος αισθάνεται τόσο σκηνοθέτης, όσο και θεατής. Πιο κομβικό θεωρεί τον ρόλο της Ελένης, που χρωματίζει την γκρίζα ζώνη, μέσα από την σιωπή της.
Όλα ξεκινούν με μία αυτοκτονία ενός μικρού κοριτσιού ανήμερα των γενεθλίων του. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως φεύγει χαμογελαστό. Αυτό από μόνο του προκαλεί ερωτηματικά και κερδίζει τον θεατή. Οι αρχές κι η κοινωνική πρόνοια δίνουν αγώνα για να εξιχνιάσουν το μυστήριο. Ο οικογενειακός περίγυρος έχει όμως την τέλεια κάλυψη. Επιμένει πως ήταν ατύχημα. Τραγικό μεν, ατύχημα δε. Όταν πλέον η σκληρή πραγματικότητα αποκαλύπτεται σοκαρίζομαι. " Το υπονοείς, πρέπει να το δείξεις όμως ". Είναι δυνατόν; Πού έχει φτάσει η κοινωνία μας; Κανένας ηθικός ενδοιασμός; Ούτε δόση ευθιξίας; Πώς αποσιωπάται η αλήθεια;
Τα παραπάνω στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Στη χώρα του πλήρους εκφυλισμού των αξιών. Σε μία Αθήνα που τα αδιέξοδα επιτείνονται, που η ελπίδα σβήνει κι οι λύσεις είναι μακριά από τον τόπο που μας γέννησε. H ενδοοικογενειακή βία, σωματική, αλλά κυρίως ψυχολογική, ανθεί. Απόρροια των παραπάνω, με θύματα "παρθένα " κορίτσια, που η φύση τους έφερε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Συγκλονιστικό.
Ο πατέρας-παππούς συνεχίζει τη ζωή του κανονικά. Είναι τόσο δυνατός ή τόσο αδίστακτος; Όλα τα " ωραία " κάποτε τελειώνουν όμως. Ο φαινομενικά γυαλισμένος κόσμος της οικογένειας θα θρυμματιστεί κι άπαντες θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τα εγκλήματα του παρελθόντος. Η συνενοχή δίνει τη θέση της στις ενοχές. Μία αθώα ζωή κάτω από το χώμα και αλλοτριωμένες ψυχές, νεκρές εν ζωή, περιμένοντας το μοιραίο. Να λυτρωθούν από τα βάσανα της καθημερινότητας. Όλα αυτά στο διπλανό μας σπίτι. Όχι μακριά. Όχι στην Ευρώπη. Είμαστε άνθρωποι τελικά ή κτήνη στο βωμό των χρημάτων και της ευημερίας; Σε ευαισθητοποιεί, ανοίγει τους ορίζοντές σου κι ενεργοποιείσαι πριν το πρόβλημα φτάσει στην πόρτα σου. Ένας σκηνοθετικός θρίαμβος που πραγματικά σε καθηλώνει ...
Ξημέρωσε η Μεγάλη Παρασκευή. Ημέρα κατάνυξης. Τα πάθη, η σταύρωση, η αποκαθήλωση κι η ενταφίαση του Χριστού, λίγο πριν την Ανάσταση Του, γεμίζουν τον άνθρωπο με ποικίλα συναισθήματα. Το γεγονός, ότι διαφωνώ με τον τυπολατρικό τρόπο, με τον οποίο εκδηλώνουν οι πιστοί την αγάπη τους στο Θείο, είναι αδιαμφισβήτητο. Ως επί το πλείστον θρησκόληπτοι, που για το θεαθήναι βρίσκονται εκεί, μία ή οι δύο φορές τον χρόνο. Λατρεύουν το ξύλο περισσότερο από αυτό που πρεσβεύει κι αυτό είναι λυπηρό. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και στην εποχή μας. Προφανώς και δεν αποκλείω τους αληθινούς πιστούς και δεν εξισώνω τα πάντα, αλλά δεν είναι απαραίτητο για να είσαι πιστός κι ευσεβής, να πας στην εκκλησία. Φτάνει μία προσευχή, λίγα λεπτά στον ιερό χώρο, στα κρυφά. Φαίνεται πως είναι κι ο τρόπος λατρείας μικρογραφία της κοινωνίας μας, που οι αξίες έχουν εκφυλιστεί κι ο ανθρωπισμός έχει εκλείψει. Καλή Ανάσταση σε όλους. Ελπίζω να λυτρωθείτε, να ηρεμήσετε κι η χώρα μας να βρει επιτέλους τον δρόμο της.
Μέσα σε περίπου 18 μήνες οι Εταίροι μας κατάφεραν να απομυθοποίησουν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση Αριστεράς, πρώτα απ'όλα στα μάτια του ελληνικού λαού. Ουσιαστικά οι επιλογές ήταν δύο. Ή θα συνέχιζε το έργο των προηγούμενων ή θα ερχόταν σε μερική ή ολική ρήξη (δεν υπήρχε υποδομή για να συμβεί). Προσπάθησε να κερδίσει κάτι, αλλά κυρίως χρόνο, ώστε να βρει συμμάχους κι ανθρωπιά. Μάταια όμως, δεν τα κατάφερε. Κι ως αντάλλαγμα για την αντίσταση ενός λαού, οι Ευρωπαίοι έστειλαν επιπρόσθετα μέτρα κι επιβαρύνσεις. Ο λαός τον στήριξε για δεύτερη φορά κι έστειλε ένα μήνυμα στην Ευρώπη, αλλά αυτή το αγνόησε επιδεικτικά, βάζοντας τέλος στην Ένωση κι οποιαδήποτε μορφή αλληλεγγύης και σεβασμού στα ιδεώδη της. Κάπως έτσι ο ελληνικός λαός στράφηκε κατά της εξουσίας κι η αριστερή παρένθεση μοιάζει να φτάνει στο τέλος της, καθώς εξισώθηκε στην πλατιά μάζα με τα εγκλήματα του παρελθόντος. Μνημόνιο αυτοί, μνημόνιο κι εσείς. Θα ήταν έντιμο ο πρωθυπουργός να πει αποτύγχαμε, δεν μπορείς να τα βάλεις με αυτά τα κτήνη και την αδυσώπητη πολιτική τους, παρά να προσπαθεί να ωραιοποιήσει την δραματική κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα. Είμαστε περικυκλωμένοι από τον καπιταλισμό. Αυτό θέλουν και στην χώρα και σύντομα θα το έχουν, κατά τα φαινόμενα. Η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν αντέχει τον πόλεμο κι ο κόσμος ασκεί κριτική από το σπίτι αντί να βγουν εκατομμύρια στους δρόμους να ακουστούν μέχρι την Αμερική και τον Λευκό οίκο. Η ελπίδα για τους νέους στην πατρίδα σβήνει. Ποια θα ναι η επόμενη ημέρα; Η επαναφορά στην εξουσία αυτών που μας έφεραν ως εδώ, η άνοδος του φασισμού, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη κι η πλήρης απομυθοποίηση της Αριστεράς (παρένθεση). Δυστυχώς φαίνεται πως τα κατάφεραν.
Συνηθίζω να γράφω για ταινίες, που έχουν κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Σήμερα αποφάσισα, αντίθετα με το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας, να γράψω για μία κωμωδία, που είδα το καλοκαίρι του 2014 και πραγματικά με έκανε να γελάσω. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως έσπασε τα ταμεία στη Γαλλία, με σχεδόν 9.000.000 ανθρώπων να την παρακολουθούν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο λόγος για το " Θεέ μου τι σου κάναμε " του Φιλίπ Ντε Σοβερόν.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γαλλία. Μία καθολική, αστική οικογένεια με έντονα εθνικιστική ιδεολογία, μεγαλώνει τέσσερις κόρες με στόχο να τις μοσχοπαντρέψει. Η ζωή τα φέρνει έτσι κι οι τρεις μεγαλύτερες κόρες παντρεύονται αντίστοιχα με έναν Ασιάτη, έναν Εβραίο κι έναν Άραβα. Οι γονείς για χάριν της ευτυχίας τους αποδέχονται την επιλογή τους και προσδοκούν ο τέταρτος γάμος να είναι με έναν χριστιανό καθολικό. Πράγματι, αυτό συμβαίνει, αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ο θυμόσοφος λαός λέει, πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Κάπως έτσι γίνεται και στην περίπτωσή μας.
Μία αντιρατσιστική ωδή, δοσμένη με χιούμορ και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Μία νύχτα σε ένα κελί της φυλακής είναι ικανό να αμβλύνει το χάσμα μεταξύ δύο κόσμων, είτε τι θέμα είναι φυλετικό, είτε θρησκευτικό, είτε ταξικό. Το τέλος στέλνει ένα οικουμενικό μήνυμα. Είμαστε μία κοινότητα, είμαστε άνθρωποι και με όπλο την αγάπη μπορούμε να προχωρήσουμε. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν παρωπίδες και διακρίσεις στην εποχή μας.
Στην Γαλλία το εγχείρημα πέτυχε. Η κωμωδία ήταν ίσως που έλειπε. Η βαριά κουλτούρα ίσως έχει κουράσει. Ο θεατής δεν έχει τον χρόνο να λάβει και να επεξεργαστεί σύνθετα νοήματα, μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της αδυσώπητης καθημερινότητας. Θέλει να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί και στην περίπτωσή μας αυτό συμβαίνει, με επίπεδο. Επιτηδευμένα. Κι αυτό με κέρδισε. Την είδα, την ξαναείδα κι αν δοθεί η ευκαιρία θα την ξαναδώ. Αυτή κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη.
Η Τζαζ μουσική γεννήθηκε στην Αμερική κι έχει τις καταβολές της στην Αφρική, καθώς εκείνη την εποχή χιλιάδες άνθρωποι μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Λίγο πριν το 1900 η Τζαζ παίρνει σάρκα κι οστά, ως αυτόνομο είδος. Βασίζεται στον ρυθμό, αυτό είναι το χαρακτηριστικό της γνώρισμα. Γενέτειρα της θεωρείται η Νέα Ορλεάνη. Εκείνη την εποχή ένας Έλληνας ναυτικός ταξιδεύει κι η ζωή τον φέρνει σε αυτόν τον "ιερό" τόπο. Μαγεμένος από τους ήχους της, αποφασίζει να ανοίξει το πρώτο Jazz μπαρ στην Ελλάδα. Με καταγωγή από την Σάμο, η πρώτη στάση γίνεται στην Κρήτη το 1978. Στο χωριό Αγία Γαλήνη, κοντά στο Ρέθυμνο. Διακοσμημένο ως επί το πλείστον με αντικείμενα, που αυτός ο άνθρωπος μάζεψε στα ταξίδια του. Κειμήλια μιας ολόκληρης ζωής. Πρωτότυποι ήχοι ακούγονται στο νησί. Κι ενώ οι Κρήτες είναι λάτρεις της παράδοσης, βρίσκει γρήγορα απήχηση. Κάτι διαφορετικό, μα πολύ πολύ ποιοτικό. "Τζαζ σημαίνει επανάσταση, σημαίνει ελευθερία". Προφανώς αυτό ένιωσαν στην ψυχή τους.
Τα χρόνια πέρασαν. Το μαγαζί μεταφέρθηκε στην Αθήνα το 1996. Εδώ και είκοσι χρόνια είναι στο Κολωνάκι (Δεινοκράτους 4). Ο κύριος Κώστας δεν είναι πια εδώ, έχει αφήσει όμως τεράστια παρακαταθήκη. Ο ανηψιός του, Βαγγέλης κι ο Ανδρέας είναι δύο εξαιρετικά παιδιά, που δουλεύουν το μαγαζί, με αγάπη και μεράκι για αυτό που κάνουν και πρεσβεύουν. Ένας Ναός της Τζαζ, που όμοιός του δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Μουσική που σε χαλαρώνει και σε ταξιδεύει μακριά, κάπου ήσυχα, ήρεμα, μακριά από τις σκοτούρες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Περιβάλλον φιλικό, άνθρωποι ευγενικοί, γεύσεις μοναδικές. Αυτό είναι το Jazz in Jazz.
Η Ευρώπη βιώνει την οικονομική, αλλά κυρίως την ανθρωπιστική κρίση. O Στεφάν Μπριζέ πήρε την πρωτοβουλία να καταδείξει τα κακώς κείμενα στη Γαλλία, που βεβαίως έχουν αντίκτυπο κι εφαρμογή σε όλη την Ευρώπη κι ειδικότερα στην Ελλάδα. Ακτινογραφεί την κοινωνία και σκιαγραφεί το αδυσώπητο πρόσωπο ενός καπιταλιστικού συστήματος, που έχει ως στόχο να εκμηδενίσει την εργαζόμενο. Τόσο επίκαιρη, τόσο απλή ταινία, που για 90 λεπτά περίπου σε κάνει πρωταγωνιστή, πλάι στο σύνολο των ερασιτεχνών ηθοποιών.
Ο Τιερί έχει μόλις απολυθεί από τη δουλειά του. Χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, καθώς αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της μικροαστικής τάξης και με την σιγουριά κάποιων χρημάτων, έφτιαξε τη ζωή του, δίχως υπερβολές. Όσες προσπάθειες κι αν κάνει, ο εγωισμός του πληγώνεται κι η αξιοπρέπεια του συρρικνώνεται. Δεν αφήνει να περάσει όμως αυτό στην οικογένεια του και να διαβρώσει τις σχέσεις. Αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα το μέλλον του γιο του, που πάσχει από αναπηρία, αλλά είναι ιδιαίτερα φιλομαθής. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη του πατέρα, για να αντέξει τα πάντα.
Η ευκαιρία θα έλθει. Mέλος προσωπικού ασφαλείας σε ένα σούπερ μάρκετ. Το οικονομικό πρόβλημα προς στιγμήν θα λυθεί, κάπου εδώ ξεκινούν όμως τα ηθικά διλήμματα. " Είναι ο άνθρωπος η δουλειά που κάνει; ", διερωτάται. Αναγκασμένος να ανακρίνει φτωχούς ανθρώπους που έκλεψαν κι ενδεχομένως κι ο ίδιος να βρισκόταν στη θέση τους, αν δεν είχε βρει αυτή την απασχόληση. Η εσωτερική πάλη είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, βιώνει ένα δράμα. H κοινωνική πραγματικότητα τον έχει περικυκλώσει, τον εγκλωβίζει, τείνει να τον αλλοτριώσει. Πόσο δυνατός ή αντίστοιχα αδύνατος είσαι για να μείνεις ή να φύγεις; Η απελπισία στα μάτια του, την κρατά για τον εαυτό του. " Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος για να κρατήσει τη θέση εργασίας του; ".
Πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Βενσάν Λιντόν, που κέρδισε πέρυσι τέτοια εποχή στις Κάννες το πρώτο βραβείο ερμηνείας. Σκληρός ρεαλισμός από τον σκηνοθέτη. Με τον πλέον εμφατικό τρόπο κατανοούμε, ότι ο κόσμος βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η ανεργία μαστίζει την Ευρώπη και το κατοχυρωμένο δικαίωμα του ανθρώπου για εργασία, έχει χαθεί κάπου στην πορεία των χρόνων. Με αμεσότητα και σαφήνεια, ο Μπριζέ στέλνει ένα πολιτικό μήνυμα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Εμείς αποτελούμε την ζούγκλα τελικά κι όχι οι άλλοι. Ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να βρούμε ουσιαστικές λύσεις.
Στην Ελλάδα τόσο το Μικρό ψάρι, όσο και το Τετάρτη 4:45 έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μιλήσουν για το ηθικό αδιέξοδο, στο οποίο έχουμε περιέλθει, εν μέσω οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης των αξιών. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες ανάλογες προσπάθειες στο μέλλον.
Έχουμε δει πολλές δυνατές ταινίες, που πραγματεύονται το ευαίσθητο θέμα ενός βιασμού. Άλλες σε πιο εξευγενισμένη μορφή, άλλες προκλητικές. Η Παουλίνα είναι ένα φιλμ, που ανατρέπει τα στερεότυπα στην Λατινική Αμερική και δίνει μία οικουμενική ανθρωπιστική απάντηση. O Σαντιάγκο Μίτρε είναι Αργεντινός σκηνοθέτης, 36 ετών κι αυτή είναι η τρίτη του ταινία, μετά το " Αρπαχτικό " (2010) και " Την ιστορία μίας εξεγερμένης γενιάς (2011). Bραβεύτηκε τόσο στις Κάννες, όσο και στον Σαν Σεμπαστιάν.
Βρισκόμαστε στην Αργεντινή. Μία νεαρή κοπέλα (Ντ. Φότσι) αποφασίζει να αψηφίσει τις νουθεσίες του αστού πατέρα της για μεταπτυχιακές σπουδές και να δουλέψει ως κοινωνικός λειτουργός σε ένα σχολείο της περιφέρειας. Εκεί δοκιμάζεται. Η προσαρμογή είναι δύσκολη. Τα παιδιά είναι στην πλειοψηφία τους ανεπίδεκτα μαθήσεως. Έχει όμως πείσμα, υπομονή κι επιμονή να τα μορφώσει. Ξαφνικά μέσω μίας παρεξήγησης, πέφτει θύμα βιασμού από μία ομάδα νεαρών, επιστρέφοντας από μία φίλη της. Κάποιοι εκ των οποίων ήταν μαθητές της. Για κακή της τύχη, πέραν του ισχυρότατου σοκ, μένει έγκυος. Ακολουθεί ένα κοινωνικό, αλλά κι οικογενειακό δράμα. Η ίδια θέλει να διαλευκάνει μόνη της την υπόθεση. Ο πατέρας της απαιτεί παρέμβαση των αρχών. Η σχέση τους φτάνει σε οριακό σημείο. Χάνει τον σύντροφό της, αλλά είναι αποφασισμένη να φέρει στη ζωή αυτό το παιδί. Το "προϊόν" βιασμού είναι μία αθώα ψυχή. Η νεαρή καθηγήτρια είναι άξια επαίνων. Κόντρα σε όλες τις προκαταλήψεις και τη λογική, αθωώνει τον ένοχο.
Αναλαμβάνει μόνη της το βαρύ φορτίο, με τεράστιο προσωπικό κόστος. Αλλά είναι άνθρωπος. Κάνει τη δική της επανάσταση. Μένει πιστή στα ιδανικά της. Αυτή είναι η αξία και το μήνυμα της ταινίας. Το λογικό θα ήταν να τιμωρηθεί ο ένοχος και να βρει άσχημο τέλος στη φυλακή, η ίδια να κάνει έκτρωση και να συνεχίσει τη ζωή της μακριά από το περιβάλλον που της προξένησε τόσο πόνο, κοντά στο σύζυγο και τον πατέρα της. Κι όμως αυτή τα θυσιάζει όλα. Έχει το θάρρος να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια, στα μάτια τον βιαστή της και πατέρα του παιδιού της. Επιστρέφει μάλιστα και στο σχολείο σε μία πράξη γενναιότητας, μεγάλης ψυχής.
Η επιλογή της είναι υποχρεωμένη να την κατατρέχει για το υπόλοιπο της ζωής της. Το κόστος του ρίσκου που πήρε τεράστιο. Είναι αποφασισμένη, ωστόσο, να το φτάσει μέχρι τέλους. Μία γυναίκα βάζει τα γυαλιά σε μία κοινωνία ανδροκρατούμενη. Η φυσιογνωμία της έχει αλλάξει από τα δεινά και την περιπέτεια, όχι όμως και τα πιστεύω της, παρά τα όσα βίωσε.
Ο Ιταλός Πάολο Σορρεντίνο στα 46 (Μάιο 1970) του μόλις χρόνια αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της εποχής μας. Μετά το " Εκεί που χτυπά η καρδιά μου " (2011) και πριν την Νιότη (2015) δημιουργεί το σπουδαιότερο του έργο κατά την ταπεινή μου άποψη, " Η Τέλεια Ομορφιά " το 2013 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον αγαπημένο του ηθοποιό, Τόνι Σερβίλο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως κέρδισε τόσο το Oscar, αλλά και την Χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Το κέντρο δράσης είναι η Ρώμη. Μία πανέμορφη πόλη, που κατοικείται κυρίως από επιπόλαιους ανθρώπους, ικανούς να οδηγήσουν έναν πνευματικό άνθρωπο σε αδιέξοδο. Αυτός είναι ο Τζεπ Γκαρμπεντέλα. Δημοσιογράφος της εποχής και κριτικός θεάτρου, απολαμβάνει την μεγάλη ζωή, χάρη στη φήμη του από το μοναδικό του μυθιστόρημα, που εκδόθηκε πριν χρόνια. Μετά από ένα ξέφρενο πάρτυ για τον εορτασμό των 65ων γενεθλίων του στην ταράτσα του σπιτιού του με φόντο το Κολοσσαίον, αναγνωρίζει την κενότητα των πραγμάτων-ανθρώπων κι αποφασίζει να κάνει μία ενδοσκόπηση. Νιώθοντας την ματαιότητα των πάντων, εκμυστηρεύεται πως πλέον δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει. Η ζωή τρέχει, ο χρόνος τον πιέζει και δυστυχώς κανείς δεν βγήκε νικητής στη μάχη μαζί του. Η βόλτα στην Αιώνια πόλη θα τον φέρει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Αντιλαμβάνεται τον εκφυλισμό των αξιών. Ο κόσμος αναζητεί κάθε μορφής ηδονή κι εκτόνωση με άσκοπες κρεπάλες. Το μεγαλείο της Ρώμης όμως υπερβαίνει τα πάντα. Συνυπάρχει αθόρυβα το ιερό και το βέβηλο.
Όλα τα παραπάνω μέσα σε ένα μουσικό ντελίριο. Εμπνευσμένο από το "Γλυκιά Ζωή" (1960) του Φελίνι, χωρίς απαραίτητη συνέχεια και συνάφεια, ο Σορρεντίνο δίνει στον κόσμο ένα κομψοτέχνημα, που αφορά την σημερινή κατάσταση στην πατρίδα του, αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Μία συνεχής υπερβολή που ισοδυναμεί με ύβρη. Τα χρήματα κι η ρηχή ζωή, κρύβουν τα φαύλα κάτω από το χαλάκι. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι απλά καταπληκτικός. Τρομερή ερμηνεία. Πάντα ετοιμόλογος, απλός, κατανοητός, πνευματικός, μοναδικός.
Συναρπαστική δραματική κωμωδία που αξίζει να δει ο καθένας. Μία δίχως υπερβολή οπτικοακουστική πανδαισία, που όταν βγήκα από την αίθουσα με έκανε να νιώσω γεμάτος. Μήπως τελικά η τέλεια ομορφιά κρύβεται σε πράγματα απλά, καθημερινά; Και το μόνο που μένει είναι να το συνειδητοποιήσουμε πριν είναι αργά; Μάλλον ...
Ο Στράτος τάραξε τα λιμνάζοντα νερά στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2014 κι ήρθε στην Ελλάδα, προκειμένου να καταδείξει τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας, που ζούμε. Ο Γιάννης Οικονομίδης κάνει την τέταρτη ταινία του μεγάλου μήκους και σε συνδυασμό με την ερμηνεία-δυναμίτη του Βαγγέλη Μουρίκη συναρπάζει.
Πάνω στην εφηβεία του ο πρωταγωνιστής θα διαπράξει ένα έγκλημα πάθους για χάρη μίας κοπέλας. Θα περάσει δύσκολες στιγμές στη φυλακή, ωστόσο ο αρχινονός της νύχτας, Λεωνίδας θα βάλει πλάτη για χατίρι του και θα του σώσει πολλές φορές τη ζωή από αντίπαλες συμμορίες. Παίρνει το πτυχίο από το κολλέγιο. Ελεύθερος πια, εργάζεται σε έναν φούρνο για τα προς το ζην κι εκτελεί ανθρώπους, δίνοντας τα χρήματα στον Γιώργο, αδελφό του προστάτη του, που οργανώνει το σχέδιο απόδρασής του. Στόχος ζωής, να εξοφλήσει το ηθικό χρέος στον Λεωνίδα. Ξαφνικά την μεγάλη ημέρα, βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Τα λεφτά του κάνουν φτερά. Προδοσία, απόγνωση. Βιώνει την πιο σκληρή πλευρά της ζωής. Μέσα του έχει κλονιστεί. Παραμένει, ωστόσο ατάραχος, ήσυχος, σιωπηλός. Αποφασίζει να καθαρίσει τον κόσμο, αρχής γενομένης από τον πιεστικό του περίγυρο. Φτάνει η στιγμή της κάθαρσης. Πλέον, μόνος σε ένα παγκάκι, περιμένει την λύτρωση.
Αυτή είναι η κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα, όπου τα συμφέροντα συμπλέκονται κι η διαφθορά κι η διαπλοκή έχουν μολύνει όλους τους τομείς δράσης. Η οικονομική, αλλά κυρίως η ηθική κρίση, αφήνει χώρο, ώστε να ξυπνήσουν τα πιο άγρια ένστικτα. Το χρήμα είναι ο κυρίαρχος χαρακτήρας, τονίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Το αίσθημα της δικαιοσύνης κυριαρχεί. Αυτό είναι το οξύμωρο της υπόθεσης. Το βίωσε με την τιμωρία του ο πρωταγωνιστής και δεν μπορεί παρά να πράξει τα όμοια. Όταν είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου δεν μπορεί παρά να είσαι έτσι και με τους γύρω σου. Καταντά να είναι ο μόνος ηθικός σε ένα σύνολο ανηθικότητας.
Μαζί με το Τετάρτη 4:45 αποτελούν κατ'εμέ, δύο από καλύτερες ελληνικές ταινίες της τελευταίας πενταετίας. Ζεις με τον πρωταγωνιστή, ταυτίζεσαι. Τόσο σκληρός (εκτελεστής), αλλά κι εύθραυστος, Ο Στράτος είναι το μικρό ψάρι, όπως όλοι μας, ένα κομμάτι της κοινωνίας. Έχει όμως μεγάλη ψυχή. Δεν φοβάται τον θάνατο, αρκεί να ξεχρεώσει, να΄ναι καλά με τον εαυτό του. Να κερδίζει την αξιοπρέπεια του. Αυτό κρύβεται στην μελαγχολική του ματιά.
Το υβρεολόγιο που χρησιμοποιεί ο Οικονομίδης εύκολα παρεξηγείται και κάποιος απορρίπτει το φιλμ, αν το δει πεζά, επιφανειακά. Στόχος του είναι όμως να καταδείξει το μεγαλείο του Στράτου, που βάλλεται απ΄όλες τις πλευρές, δέχεται έναν συνεχή λεκτικό βιασμό, αλλά απορροφά τους κραδασμούς, μοιάζει με αλεξικέραυνο και δεν λυγίζει. Το πιο πλήρες έργο του σκηνοθέτη, που σε κάνει να νιώσεις, ότι επιτέλους μία ελληνική ταινία χτυπά φλέβα, θέλει να ξυπνήσει τον κόσμο και να του πει, εδώ ζεις, μην τρέφεις πια αυταπάτες. Είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος!
Μία πολύ ιδιαίτερη ταινία του 50χρονου Δανού σκηνοθέτη, Όλε Κρίστιαν Μάντσεν προβάλλεται από την Πέμπτη 21/4 στην κεντρική αίθουσα του Κινηματογράφου Ολύμπιον. Απαραίτητη προϋπόθεση για να την δει κάποιος είναι να ξέρει ακριβώς σε ποια εποχή αναφέρεται ο σκηνοθέτης, τις ιδιαιτερότητές της, όπως και το δικό του ιδιόρρυθμο στυλ. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα "ντοκιμαντέρ" κι αναπαράσταση της ζωής του Έικ Σκάλοε, μετέπειτα τραγουδιστή του δανέζικου ροκ συγκροτήματος Steppeulvene.
Βρισκόμαστε στο 1962 στη Δανία. Οι νέοι επαναστατούν ενάντια στο κατεστημένο. Ο ακτιβιστής Έικ γνωρίσει την Ίμπεν στη φυλακή, μετά από διαδήλωση για τα πυρηνικά και την ερωτεύεται παράφορα. Έχουν κοινές αξίες κι ιδανικά (ειρήνη, ελευθερία), αγαπούν τη φύση, μπλέκουν όμως με τα ναρκωτικά. Παρά το κοινό σημείο εκκίνησης, στην πορεία επιλέγουν διαφορετικούς δρόμους. Πρέπει να θέλεις να σωθείς από την μάστιγα των ναρκωτικών. Ο πρωταγωνιστής στην πορεία θα πληγωθεί κι αυτό είναι ξεκάθαρο, αν κάποιος έχει ακούσει τους στίχους της μπάντας του. Ο ίδιος εγκλωβίστηκε σε ένα δίλημμα, που έτεινε να γίνει αδιέξοδο ζωής και τον οδήγησε τελικά σε ένα άδοξο τέλος. Απόλυτη δέσμευση στη γυναίκα της ζωής του ή ελευθερία κι απόρριψη κάθε κοινωνίας με κανόνες με νόμους. Ο ίδιος έγινε ίνδαλμα για τη νεολαία, κλασική cult φιγούρα της δεκαετίας του 1960.
Βλέποντας κάποιος πεζά την ταινία, θα πει σε τσόντα ήρθαμε; Άκουσα με τα αυτιά μου ανθρώπους να το λένε στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σας εξήγησα όμως την ιδιαιτερότητα του Μάντσεν στον πρόλογο μου. Τα ερωτικά τρίγωνα άλλωστε τα είδαμε και στο Πράγα (2006) και στο Superclàsico (2011). Δεν είναι αριστούργημα. Είναι μία ταινία, που δείχνει της συνθήκες της εποχής που πραγματεύεται. Γνωρίζουμε τους Μπήτνικς, ένα κίνημα ανθρώπων που προηγήθηκε χρονικά, συγκριτικά με τους Χίπεις. Παρακολουθούμε τον κύκλο της ζωής του Έικ. Από τη Δανία, στο Παρίσι μέχρι την Ελλάδα και την Ασία κι από πολιτικός ακτιβιστής, αρχηγός συγκροτήματος και υπαρξιστής συγγραφέας. Όλα αυτά λίγο πριν βάλει τέλος σε αυτό το μοναδικό ταξίδι, επηρεασμένος από ουσίες και κατάθλιψη, διότι ποτέ δεν κατάφερε να είναι τόσο ελεύθερος, όσο είχε ονειρευτεί ...
Χαρακτήρα πολιτικού αποχαιρετισμού είχε η ομιλία του εμβληματικού κουβανού ηγέτη Φιντέλ Κάστρο στο συνέδριο του Κομουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC), στην οποία μίλησε για το θάνατο αλλά διατράνωσε την πίστη του στην παρακαταθήκη της Αβάνας. H εμφάνιση του Φιντέλ Κάστρο στο βήμα του συνεδρίου του PCC ήταν η μεγαλύτερης διάρκειας δημόσια εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια. Μεταδόθηκε ολόκληρη στην κουβανική τηλεόραση, όχι σε ζωντανή σύνδεση, και ο Κάστρο (που είχε μείνει καθιστός) φαινόταν σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι προηγουμένως. «Γίνομαι 90 σύντομα, και σύντομα θα είμαι όπως όλοι οι άλλοι» είπε. «Η ώρα έρχεται για όλους και ίσως είναι μία από τις τελευταίες φορές που θα μιλήσω σε αυτήν την αίθουσα» συνέχισε. «Οι ιδέες όμως των κουβανών κομουνιστών θα μείνουν ως απόδειξη για τον πλανήτη πως αν τις δουλέψουμε με ζήλο και αξιοπρέπεια, μπορούν να παράξουν τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι» τόνισε. Στο ίδιο το συνέδριο του PCC, επανεπιβεβαιώθηκε η ηγεσία του «διδύμου» Ραούλ Κάστρο και Χοσέ Ραμόν Ματσάδο Βεντούρα, δεύτερου γενικού γραμματέα, για τουλάχιστον ένα τμήμα της υπόλοιπης πενταετούς τους θητείας. Αυτό σημαίνει ότι ο Ραούλ Κάστρο, ακόμη και μετά την προαναγγελθείσα αποχώρησή του από την κουβανική ηγεσία το 2018, θα μπορεί ενδεχομένως να μείνει στην κεφαλή του PCC. Εκτός από την επανεπιβεβαίωση του Βεντούρα -που για αρκετούς δεν ήταν δεδομένη, καθώς η σκληρή του γραμμή δεν ταιριάζει με την πορεία που έχει αρχίσει να παίρνει η Αβάνα- το συνέδριο απέφυγε επίσης να φέρει σημαντικές τομές στο 15μελές Πολιτικό Γραφείο του. Τα πέντε νέα μέλη του δεν συγκαταλέγονται στους υψηλού προφίλ λεγόμενους μεταρρυθμιστές.
Έχασε σήμερα το πρωί την μάχη με τον θάνατο ο εξαιρετικός Κύριος του θεάτρου μας Γιάννης Βόγλης που εδώ και αρκετό καιρό αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα με την υγεία του και βρισκόταν σε νοσοκομείο.
Ο Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Σεπτεμβρίου 1937 και σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη.
Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρο» το 1961 υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Οι Υπερήφανοι». Έγινε γνωστός από την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» το 1966 ενώ σημαντική ερμηνεία του υπήρξε στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» του Γεωργιάδη. Εργάστηκε κυρίως στο θέατρο, μαζί με αξιόλογους άλλους ηθοποιούς, όπως η Έλλη Λαμπέτη ο Αλέκος Αλεξανδράκης ο Μάνος Κατράκης κ.ά. Συνεργάστηκε ως βασικό στέλεχος με το «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού. Εργάστηκε για μια πενταετία ως βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ μετά την μεταπολίτευση. Φαίνεται να χρησιμοποίησε το όνομα John Miller σε αγγλόφωνη ταινία, ενώ στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου αναφέρεται και ως Ι. Γκόγκλης. Το «Γιάννης Βόγλης» είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο..Ήταν ο ιδρυτής του Καλλιτεχνικού Οργανισμού «Ανατολή» κατά την πενταετία του ’80. Σημαντικές παραγωγές του ήταν οι «Καπετάν Μιχάλης», «Αλέξης Ζορμπάς», «Ελλάδα-Ρίτσος Μακρυά Πορεία» (Πολυθέαμα), «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ», «Αγαπημένε μου Παππού», «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου και περιόδευσε στην Ελλάδα, την Κύπρο, τον Καναδά με μεγάλη επιτυχία.
Συνεργάστηκε με το Θέατρο «Πράξη» της Μπέτυς Αρβανίτη. Μερικά έργα στα οποία έπαιξε είναι: «Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα», «Η Κυρία από τη Θάλασσα» σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, «Μια Πιθανή Συνάντηση», «Η Επιστροφή» του Χ. Πίντερ, κ.α.Έχει τιμηθεί από πολλές πόλεις Ελλάδας και Κύπρου, έχει πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης με τη σκηνοθεσία.Το 2000 – 2005 πήγε στην Κύπρο όπου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στους Οργανισμούς Ε.Θ.Α.Λ της Λεμεσού και του Θεάτρου «Σκάλα» της Λάρνακας. Σκηνοθέτησε παραγωγές όπως: «Βασίλης Τσιτσάνης», «Φονιάς», «Αδελφοί Καραμαζόφ» κ.α.Τον Οκτώβριο του 2009 επιλέχτηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας από το Διοικητικό Συμβούλιο του θεάτρου.Τον Δεκέμβριο του 2011 έκλεισε ο κύκλος ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας.
Το πολυπρισματικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα έρχεται και πάλι στην μεγάλη οθόνη, χάρη στην Πάουλα Ορτίθ, που κάνει το δεύτερο σπουδαίο της έργο, μετά το "De tu ventana a la mia" (2011). Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα αναχρονισμένο Western, που γυρίστηκε στα μεταφυσικά τοπία της Αραγονίας και της Καππαδοκίας. Μέσα σ΄αυτό οι εποχές συμπλέκονται κι η ισπανίδα, μου θυμίζει την τακτική του Ομήρου, που έδινε στοιχεία της εποχής του, ενώ μιλούσε για μία προγενέστερη. Η φύση καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο κι υποστηρίζει άρτια την πλοκή. Η σκηνοθέτης μάλιστα κρίνει πως η ταινία είναι άκρως επίκαιρη για τη τωρινή Ισπανία της οικονομικής κρίσης, που οι δομές καταρρέουν κι αναρωτιέσαι μέσα σου τι είναι πάθος, τι νόμος. τι απαραίτητο και περιττό κι αν οι επιλογές σου προκαλέσουν πόνο.
Η ιστορία ξεκινά από το τέλος της κι εκεί τελειώνει με την μέθοδο της κυκλικής αφήγησης. Η Ίνμα Κουέστα είναι η πρωταγωνίστρια. Δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό, ωστόσο μετά από αυτήν την ερμηνεία το μέλλον της προβλέπεται λαμπρό. Είναι έτοιμη να παντρευτεί. Η μοίρα της παίζει ένα περίεργο παιχνίδι. Η αφήγηση κυμαίνεται σε διαφορετικά επίπεδα κι αυτό μπερδεύει τον θεατή. Το βλέμμα της Ίνμα σαγηνευτικό ικανό να πλανέψει κάθε άνθρωπο. Μέχρι την τελευταία στιγμή αμφιταλαντεύεται τι είναι σωστό, οι ενοχές την στοιχειώνουν. Ο γάμος τελικά πραγματοποιείται. Πίσω του κρύβεται μία παλιά βεντέτα. Οι αγκαλιές του γαμπρού με τον Φέλιξ και της νύφης με την ξαδέλφη της, σύζυγο του Φέλιξ είναι δεδομένο, ότι θα φέρουν εξελίξεις, αργά ή γρήγορα. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού τα πάντα σπάνε μέσα της. Διαφαίνεται ξεκάθαρα το ψυχογράφημά της. Είναι σαν την έχουν μαγέψει. Η μουσική (στοιχεία τραγικού μιούζικαλ) επιτείνει τη δράση. Γνωρίζει ποιο είναι το σωστό, αλλά θέλει το ρίσκο του τρελού, του μοιραίου. Το σκάει, καβάλα στο άλογο του Λεονάρντο Φέλιξ. " πολύ ωραίος γάμος " ακούγεται εκείνη τη στιγμή σε άλλο φόντο ... Τραγική ειρωνεία. Η νύφη επιλέγει τη φλόγα αντί της αγνότητας, το ποτάμι, αντί της σταγόνας κι όλο αυτό έχει κόστος. Μέσα από μία επιτηδευμένη στιχομυθία με συνεχή οξύμωρα σχήματα, έχουμε την αποθέωση του πάθους, του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης. Τα γυμνά σώματα πιθανώς να θέλουν να σηματοδοτήσουν την κάθαρση. Παράλληλα, πυροδοτούνται εξελίξεις στο μέτωπο της εκδίκησης. Λάβα κυριεύει τον πληγωμένο εγωισμό του γαμπρού. Πλέον, η πανσέληνος αφήνει τη θέση της σε αχτίδες φωτός. Οι δύο άντρες έρχονται στα χέρια και τελικώς αλληλοεξουδετερώνονται (η εικόνα στην αρχή που είναι μάρτυρες του φονικού, αποτελεί προφητεία για το τι θα ακολουθήσει, αν το καλοσκεφτούμε). Ο ήλιος ανατέλλει λάμπει. Επέρχεται η λύτρωση, όσο τραγικό κι αν είναι. Επιστρέφουμε στην αφετηρία (τέλος του κύκλου). Δεσπόζει η φιγούρα της τραγική μάνα, που έθαψε τον άντρα της και τα δύο παιδιά στο βωμό μίας οικογενειακής αντιπαράθεσης, που ήταν σύνηθες φαινόμενο σε παλαιότερες εποχές. Ο ματωμένος γάμος, αντικατοπτρίζεται πλήρως στο νυφικό της πρωταγωνίστριας. Ο πατέρας της δεν θα την συγχωρέσει ποτέ. Γυρίζει την πλάτη κι αποχωρεί. Εγκατάλειψη, μοναξιά. Τραβάει τον δικό της δρόμο και φαίνεται να καταλήγει σαν την γριά της αφήγησης μόνη κι έρημη στο πέρασμα των χρόνων να ανεβαίνει τον δικό της γολγοθά.
Η μητέρα στο μοιρολόι της λέει, " θα ζήσουμε μέρες φρικτές η γη κι εγώ ". Εφόσον η σκηνοθέτης δημόσια έχει τοποθετηθεί και δώσει διαχρονικό κι επίκαιρο χαρακτήρα στο έργο, η ερμηνεία είναι ξεκάθαρη, με σαφή αιχμή για αυτά, που βιώνει τόσο η σημερινή Ισπανία, αλλά κι η Ευρώπη γενικότερα. Πολλοί επιλέγουν να διαβάσουν τον " Ματωμένο γάμο " απόλυτα κοινωνικά και ρεαλιστικά. Εκεί χάνεται το μισό σύμπαν του Λόρκα. Η δύναμη της γραφής του βρίσκεται στο γεγονός, ότι μπορεί να κάνει το ποιητικό άλμα από το πραγματικό στο μεταφυσικό κι αυτό ακριβώς αποτυπώνεται στο φιλμ. Εξ΄ου κι η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας, ώστε να μην μπορεί ο θεατής με την πρώτη ανάγνωση να καταλάβει αν παρακολουθεί ένα πραγματικό ή ένα ψεύτικο σύμπαν. Αποτελεί μία από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες την φετινή χρονιά στη Ισπανία κι όχι άδικα ...
Το "Γυάλινη χώρα" του νεαρού Ιρλανδού σκηνοθέτη Τζέραρντ Μπάρρετ (Pilgrim Hill, Brain on Fire) είναι μία ταινία που ελάχιστοι Έλληνες είχαν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν. Για μένα αποτελεί την κορυφαία ταινία του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρ΄ότι δεν κέρδισε κάποιο βραβείο. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Δουβλίνο. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα, που θέλοντας και μη σε ταυτίζει με τον πρωταγωνιστή. Η μητέρα του είναι αλκοολική, ο πατέρας τους έχει παρατήσει κι ο αδελφός του με σύνδρομο Down βρίσκεται σε ίδρυμα. Ο ίδιος αναγκάζεται να γίνει κηδεμόνας κι ας είναι παιδί. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Βιοπαλεστής, δουλεύει ταξί, νυχτερινά δρομολόγια. Ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να σώσει την οικογένειά του και δε διστάζει να μπλέξει με τον υπόκοσμο για να πετύχει τον στόχο του. Φαίνεται ξεκάθαρα η οικονομική εξαθλίωση της συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων, που ωθούνται σε παράτολμες επιλογές για να βρουν λύσεις σε αδιέξοδα. Ο σεβασμός στο πρόσωπο της μητέρας, η αλληλεγγύη προς τον αδελφό (δεν ξεχνά ποτέ τα γενέθλιά του) είναι αξίες που σπανίζουν στην εποχή μας. Μέσα στο κοινωνικό δράμα, οι εικόνες της φύσης ταξιδεύουν τον θεατή κάπου μακριά, νιώθει ελεύθερος. Το πράσινο κυριαρχεί. Για μένα συμβολίζει τη ζωή. Τελικά η οικογένεια θα ενωθεί. Η μητέρα αφενός θα σωθεί από την μάστιγα του αλκοολισμού, αφετέρου θα δεχθεί πίσω τον μικρό γιο της, όντας πλέον συνειδητοποιημένη. Η λύτρωση σε οικογενειακό επίπεδο έχει επέλθει. Δίνουν τα χέρια. Η αληθινή αγάπη νίκησε. Το τέλος αφήνει ένα ερωτηματικό στους θεατές για τον αγωνιστή, πρωταγωνιστή. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει με τον τρόπο του. Θα έλεγα πως πέτυχε τον στόχο του να σώσει τη μητέρα του και να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον αδελφό του, αλλά το κόστος ήταν να εγκλωβιστεί ο ίδιος σε ένα αδιέξοδο. Θυσία της προσωπικής του ηθικής στον βωμό της ένωσης της οικογένειας. Δεν είναι όμως απόλυτο. Όπως και να'χει ο εθισμός στις ουσίες είναι εύκολος. Το δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος να βρει την δύναμη να σε σώσει και μαζί να κερδίσετε τη ζωή. Η ερμηνεία του Τζον (Jack Reynor) εξαιρετική. Κέρδισε ήδη το βραβείο ερμηνείες στο Sundance. Θεωρώ πως θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον. Όσο για την ήδη βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα, Toni Collette τα σχόλια περισσεύουν. Γιατί γυάλινη χώρα; Διότι οι ισορροπίες είναι λεπτές, εύθραυστες, σαν να ακροβατούμε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ταινία δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα. Άκρως επίκαιρη κι ανθρώπινη με βασικό μέσο τον κοινωνικό ρεαλισμό αποκρυπτογραφεί την σκληρή πραγματικότητα της εποχής κι αφήνει μία νώτα αισιοδοξίας και καλοσύνης ...
Ξημερώνει Δευτέρα, ίσως η πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας. Έχεις μπροστά σου να ανέβεις τον γολγοθά ενός εξαιρετικά απαιτητικού πενταημέρου. Βρίσκω την ευκαιρία να βρεθώ κοντά στην θάλασσα, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Από την μία κοιτώ τον Όλυμπο στο βάθος κι αισιοδοξώ πως θα αγγίξω την κορυφή του από την άλλη βλέπω μία μέδουσα, που βασανίζεται φυλακισμένη στα μολυσμένα νερά του Θερμαϊκού.
Τουλάχιστον είμαι ελεύθερος σκέφτομαι. Συνεχίζω, παρατηρώ, ελπίζω. Κάνω στο μυαλό μου την Δευτέρα, Κυριακή και την πλάθω όπως θέλω εγώ. Ο κόσμος συνεχίζει να περνά δίπλα μου, αγχωμένος, νευριασμένος, φορτωμένος. Δεν έχει τον χρόνο να κοιτάξει τον πλούτο που έχει δίπλα του. Κάπως έτσι ζω, ονειρεύομαι, αντλώ δύναμη από τη φύση, που έμεινε και συνεχίζω. Καλή σας ημέρα ...
Η ταινία " Ζήτω Ελευθερία " του Ρομπέρτο Αντό με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Τόνι Σερβίλο θα μας απασχολήσει σήμερα φίλες και φίλοι. Πρόκειται για μία ιστορία άκρως επίκαιρη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη γενικότερα, αλλά και στην Ελλάδα ειδικότερα. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει ουσιαστικά και κάνει ταινία το δικό του μυθιστόρημα σε συνεργασία με τον Άντζελο Πασκουίνι," Ο άδειος θρόνος ". Γεννημένος στο Παλέρμο της Ιταλίας το 1959, έχει να επιδείξει έργο, με σημαντικότερα φιλμ το Sotto falso nome (2004), Viaggio segreto (2006) και φυσικά το Viva La Liberta, που θα αναλύσουμε παρέα. Στόχος του προφανώς να σατιρίσει, αλλά και τα καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της πολιτικής σκηνής στη χώρα του.
Βρισκόμαστε στην Ιταλία, σε προεκλογική περίοδο. Ο Ενρίκο Ολιβιέρι είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα πράγματα δεν πάνε καλά για το κόμμα του, που συνεχώς χάνει έδαφος στις δημοσκοπήσεις και την πρόθεση ψήφου, ενώ η πίεση από τους δημοσιογράφους και την κοινή γνώμη αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Ξαφνικά λυγίζει από το άγχος κι εξαφανίζεται (φαίνεσθαι), αφήνει πίσω του μόνο ένα γράμμα που δεν εξηγεί ουσιαστικά τους λόγους της αιφνίδιας αποχώρησής του. Προσωπικά πιστεύω πως στόχος του είναι να δώσει ένα πολιτικό μάθημα σε συμμάχους κι αντιπάλους (είναι). Επικρατεί πανικός. Οι φήμες οργιάζουν, ωστόσο κανένας δεν γνωρίζει την αλήθεια. Τότε η σύζυγός του κι ο γραμματέας Αντρέα Μποτίνι παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν κάτι παράτολμο για να κερδίσουν χρόνο και να βρεθεί λύση στο αδιέξοδο του πολιτικού προβλήματος.
Ενεργοποιούν πολιτικά, τον δίδυμο αδελφό του, Τζιοβάνι. Έναν ευφυή φιλόσοφο, που έπασχε από μανιοκατάθλιψη και σε νοσηλεύτηκε σε ίδρυμα, αλλά πλέον είναι καλά. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές παίρνουν το ρίσκο. Δεν υπάρχει άλλωστε εναλλακτική επιλογή. Στο πρόσωπό του οι οπαδοί του κόμματος βρίσκουν τον ιδανικό ηγέτη. Ένας απλός πολίτης κι όχι πολιτικός κερδίζει συνεχώς έδαφος με όπλο την ρητορική και την ανθρωπιά. Οι δημοσκοπήσεις επαναφέρουν την ηρεμία στο κόμμα, που αγγίζει το θαύμα. Το προφίλ του "Ενρίκο" αλλάζει άρδην και πλέον είναι έτοιμος για την τελική επικράτηση.
Η επιτυχία της ταινίας οφείλεται εν πολλοίς στον μοναδικό, Τόνι Σερβίλο, που έχει διπλό ρόλο. Γεννήθηκε στην Νάπολη το 1959 κι η καριέρα του στον Κινηματογράφο άρχισε πλησιάζοντας τα 40. Έχοντας πρωταγωνιστήσει ήδη στα Gammorah και Ιl Divo, μας προσφέρει το 2012-13 δύο συγκλονιστικούς ρόλους, τόσο στο Ζήτω η Ελευθερία, όσο και στο Τέλεια ομορφιά (Oscar Ξενόγλωσσης Ταινίας-Πάολο Σορεντίνο). Πραγματικά είναι σαν να βλέπουμε δύο δίδυμους αδελφούς, δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Κοινό κάθε ηλικίας και κριτικοί τέχνης έμειναν πραγματικά ενθουσιασμένοι, με τον Ιταλό να είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Δεν μεγαλώνει, ωριμάζει και μας προσφέρει μοναδικές ερμηνείες (Νιότη 2015).
Ποιο είναι άραγε το προφίλ του ιδανικού ηγέτη; Μήπως από μικρό κι από "τρελό" μαθαίνεις την αλήθεια; " Πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε ... Aς ονειρευτούμε ξανά ". To μήνυμά της διαχρονικό, είτε το 2013 που την είδα, είτε σήμερα, τόσο επίκαιρη, ελαφριά, εύληπτη στο μέσο θεατή.
