Land of Mine (Martin Zandvliet)

Το Land of Mine είναι το τρίτο έργο του Μάρτιν Ζάντβλιετ, μετά τα Αpplaus (2009) και Dirch (2011), που κέρδισε συνολικά 15 βραβεία, με σημαντικότερα αυτά στα Φεστιβάλ του Τορόντο, του Ρότερνταμ και του Γκέτεμποργκ. Η ιστορία διαδραματίζεται στην Δανία, τον Μάιο του 1945. Λίγο μετά την λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι ένα κοινωνικό φιλμ διαφορετικό από τα άλλα, που καταλήγει να περνά ένα βαθιά ανθρώπινο μήνυμα, παρά το σκληρό θέμα που πραγματεύεται.

Οι Γερμανοί είναι οι μεγάλοι ηττημένοι του πολέμου. Οι Δανοί από την άλλη, όπως και πολλοί Ευρωπαίοι ζητούν εκδίκηση από τους φονιάδες. Καταφθάνουν 2000 στρατιώτες, στην πλειοψηφία τους αμούστακα παιδιά, προκειμένου να εξουδετερώσουν τις εναπομείνασες νάρκες στη Δυτική όχθη της χώρας. Στα μάτια του Δανού λογαχού, Καρλ Λέοπολντ Ράσμουσεν φαίνεται, με τον πλέον εμφαντικό τρόπο, το μίσος που προκλήθηκε από τα αποτρόπαια εγκλήματα των Γερμανών, κατά τη διάρκεια της πενταετούς κατοχής. Μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης τα παιδιά είναι αναγκασμένα να δουλεύουν και στο βάθος να ονειρεύονται την επιστροφή στην πατρίδα κι ένα μέλλον σε περιβάλλον ειρήνης κι ασφάλειας. Σ΄έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές κι ηττημένοι, οικογένειες ξεκληρίζονται, ο θρήνος κι ο πόνος κυριαρχούν, τα θύματα είναι αθώες ψυχές, αλλά alors c'est la guerre (έτσι είναι ο πόλεμος).

Πρόκειται για μία ταινία με συγκλονιστικές εικόνες κι εναλλαγές συναισθημάτων. Μόνο και μόνο το γεγονός, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε έκρηξη μίας νάρκης, ο θεατής είναι σφιγμένος, αγχωμένος. Η ένταση κυριαρχεί. Τα παιδιά σιγά σιγά λυγίζουν. Ένα ένα χάνουν την μάχη, κόβεται το νήμα της ζωής. Άλλωστε λιγότεροι από τους μισούς επέστρεψαν κάποια στιγμή στην πατρίδα. Ένα γεγονός είναι ικανό να αλλάξει τη σκέψη του Λοχία, να του αφαιρέσει τις παρωπίδες και να δει τα πράγματα σφαιρικά, ανθρωπιστικά. Αυτό είναι και το σημείο μηδέν για την ταινία. Περιβάλλει με αλληλεγγύη τα παιδιά, μιλάει μαζί τους, παίζει, τα βοηθά στο " ταξίδι ", κυριολεκτικά και μεταφορικά ...

Μία ανατροπή, μία συγκλονιστική στιγμή. Μία ολόκληρη αίθουσα κατάμεστη έχει παγώσει. Τα εγκλήματα των ανθρώπων τα πληρώνει κάθε έμβια ύπαρξη και σαφώς η φύση, που είναι νομοτελειακό πως κάποια στιγμή θα μας εκδικηθεί. Σκληρές εικόνες, που σε αγγίζουν. Μιλάμε για παιδιά. Κάθε ιστορία, ένα δράμα. Ο πόλεμος δεν έχει λογική. Καθ'όλη τη διάρκεια του β'μέρους πάντως το στοιχείο της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και την βοήθειας κυριαρχεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως σώθηκε το κοριτσάκι που έφτασε ένα βήμα από την νάρκη. Το τι ακολούθησε τραγικό. Κάποια στιγμή στην ομάδα μένουν ελάχιστα άτομα. Σκοπεύουν να τους στείλουν προς ενίσχυση άλλης αποστολής. Ο Λοχίας βάζει βέτο και ζητά επίμονα την αποχώρησή τους για την πατρίδα. Παίρνει την τύχη στα χέρια του. Κάπου εκεί η ταινία τελειώνει και ξεκινά το ταξίδι προς την ελευθερία. 

Ικανή να ευαισθητοποιήσει κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτου ηλικίας, η τρίτη προσπάθεια του Ζάντβλιετ με συγκίνησε βαθύτατα. Με κέντρο τον άνθρωπο κι αξίες ηθικής να ξεπροβάλλουν σηματοδοτεί το τέλος του πολέμου, που έχει αφήσει πίσω του εκατόμβες θυμάτων, απ'όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, καθώς η βία γεννά βία. Η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. Και θα την έχουμε κάνει εμείς κι ίδιοι να φαίνεται-είναι έτσι.