Περαστικά πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με ιδιαιτερότητες στη διαχείριση

 

 

Άτομα που πάσχουν από ψυχική νόσο: Είναι προφανές πως οι ασθενείς οι οποίοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία χρήζουν ιδιαίτερης προσέγγισης από τον αρμόδιο επαγγελματία Υγείας αλλά και τις συναφείς κρατικές δομές μέριμνας. Αντιμετωπίζοντας παλαιότερα διάφορες κοινωνικές διακρίσεις αλλά και αναπαραγόμενα στερεότυπα, τυγχάνουν  στη σημερινή  εποχή της δέουσας θεραπευτικής διαχείρισης.

   Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ασθενών αυτών   αποτελούν -μεταξύ άλλων-  η ευμετάβλητη διάθεση , η χαμηλή ανοχή στο άγχος, η δυσχέρεια στη σύναψη κοινωνικών σχέσεων, ο υψηλός δείκτης εξάρτησης από τον περίγυρο λόγω συχνά χαμηλής ικανότητας στην αυτοεξυπηρέτηση. (και συγχρόνως αποτελούν πρόκληση όχι μόνο για τον θεραπευτή, αλλά και για όλο το πλέγμα Υγείας, το οποίο περιλαμβάνει τους κρατικούς υποστηρικτικούς θεσμούς αλλά και το κοινωνικό σύνολο το οποίο καθίσταται ολοένα και πιο συνειδητοποιημένο-ευαισθητοποιημένο ως προς τους ψυχικώς πάσχοντες). Πρόκειται για άτομα με κατά κανόνα χαμηλή αυτοεκτίμηση , πτώση στο ηθικό τους, παραίτηση από οποιαδήποτε δημιουργική  προσπάθεια και αποφυγή ανάληψης ευθύνης ή δυναμικών πρωτοβουλιών για την  έξοδο από το τέλμα στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί.

 ‘Εχοντας υπόψη  ότι η σχετική εγκεκριμένη φαρμακευτική θεραπεία προσφέρει λύσεις χωρίς όμως να οδηγεί σε πλήρη  ύφεση των νοσημάτων ψυχικής υγείας, οι στόχοι μιας πολυεπίπεδης θεραπευτικής παρέμβασης εν προκειμένω, είναι  κυρίως ο κατά το δυνατόν μέγιστος έλεγχος και περιορισμός του άγχους και των συνοδών συμπτωμάτων σε συνδυασμό με την καλλιέργεια των δεξιοτήτων εκείνων που απαιτούνται ώστε οι άνθρωποι αυτοί να είναι σε θέση να ζήσουν αυτόνομα στην κοινότητα. Αυτό θα τονώσει την αυτοεκτίμησή τους και θα συμβάλλει στην ανεξαρτητοποίησή τους, καθιστώντας τους λιγότερο ευάλωτους.

 

 Ασφαλώς η επίτευξη των άνω θεραπευτικών στόχων αποτελεί διαδικασία χρονοβόρα και συχνά επίπονη: προϋποθέτει την αποδοτική και αρμονική συνεργασία διαφορετικών (καταρτισμένων και  έμπειρων) επαγγελματιών Υγείας και όχι μόνον (ψυχιάτρων, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών,νοσηλευτών) ,τη συνεργασία και την υπομονή/θέληση ενός υποστηρικτικού δικτύου συγγενών , την ένταξη του πάσχοντος σε κάποια θεραπευτική ομάδα και την πραγματοποίηση σχετικών συνεδριών ,την υπέρβαση ακανθωδών προβλημάτων όπως τη εμμένουσα χαμηλή συμμόρφωση του ασθενούς. Πολύ σημαντική κρίνεται επίσης και η διόρθωση τυχόν παρατηρούμενων σχετικών συν-νοσηροτήτων στους ασθενείς αυτούς, όπως είναι η υπέρταση, οι αυξομειώσεις στο σωματικό βάρος, κάποια καθυστέρηση στη σωματική ανάπτυξη, παθήσεις του δέρματος  που ανάγονται στην αιτιολογία αυτή κλπ. Καταστάσεις που ασφαλώς απαιτούν τη συμβολή και εμπλοκή των αρμόδιων ειδικών ιατρών (παθολόγος, ενδοκρινολόγος, δερματολόγος κ.α.).  Σε ότι αφορά ειδικότερα τα ιατρικά προβλήματα νοητικής φύσεως, κρίνεται επιβεβλημένη η παροχή ερεθισμάτων που ενισχύουν  την πνευματική εγρήγορση και διεύρυνση οριζόντων (δοκιμασίες απομνημόνευσης και γενικών γνώσεων, προτροπή για λογοτεχνική ανάγνωση αλλά και για εκτέλεση απλών αριθμητικών πράξεων κλπ)

 Από την πλευρά της η Πολιτεία οφείλει να παρέχει την απαραίτητη χρηματοδότηση για την αδιάλειπτη λειτουργία και ανανέωση των σχετικών δομών Υγείας ανά την επικράτεια. Επιπρόσθετα, την αποφασιστική και οριστική ένταξη της Ψυχικής Υγείας στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα και  την συνεχιζόμενη εκπαίδευση και μετεκπαίδευση των συμμετεχόντων στη θεραπεία. (εναρμόνιση με σύγχρονες τάσεις που εφαρμόζονται σε προηγμένες χώρες-πρότυπα, εξοικείωση με τις εξειδικευμένες μεθόδους της ομαδικής θεραπείας κλπ.)

 

Ηλικιωμένο Άτομο. Ασφαλώς , οι ηλικιωμένοι σχετίζονται άμεσα με κάποιες διαφοροποιημένες σε σχέση με το γενικό πληθυσμό παραμέτρους Υγείας. Παρατηρείται με την πάροδο της ηλικίας μια βαθμιαία έκπτωση και επιδείνωση των φυσιολογικών λειτουργιών του ατόμου. Πιο ειδικά η νεφρική λειτουργία συχνά απορρυθμίζεται , το καρδιαγγειακό σύστημα είναι πιο ευεπίφορο σε προσβολή από νοσήματα, τα κινητικά προβλήματα κάνουν πιο έντονη αλλά και συχνή την εμφάνισή τους (ας συνυπολογιστεί εδώ και η επιρρέπεια στις πτώσεις), ενώ και η οπτική οξύτητα πλήττεται. Η δε επιβράδυνση των πνευματικών λειτουργιών αποτελεί πολύπλοκο και ευρύ παθολογικό φαινόμενο που ταλανίζει την πλειονότητα των ηλικιωμένων (μείωση αντίληψης, μορφές άνοιας που ενσκήπτουν κλπ.)

Καθοριστικές είναι όμως και οι αλλαγές που επέρχονται και στη κοινωνική ζωή των ηλικιωμένων : η απόσυρση από τον εργασιακό βίο , η διακοπή (ή έστω η περιστολή) των οικονομικών δραστηριοτήτων, η  μείωση (αριθμητικά αλλά και ουσιαστικά) των κοινωνικών επαφών , η εξάρτηση από άτομα (συγγενικού περιβάλλοντος ή αρμόδιων-δημόσιων ή ιδιωτικών- υπηρεσιών ) που τους φροντίζουν. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τον συχνά δραματικό αντίκτυπο των μεταβολών αυτών στον ψυχισμό του ηλικιωμένου ατόμου (οδηγούνται ακόμη και στην κατάθλιψη) ,αλλά και στην επιδείνωση σωματικών δεικτών λόγω της επικράτησης της λεγόμενης ‘’καθιστικής ζωής’’.

  Γενικότερα, η λεγόμενη ‘’τρίτη ηλικία’’ χαρακτηρίζεται από πολυσύνθετη παθολογία, η οποία επιδρά  σημαντικά στην αυτονομία και την συνολικότερη ποιότητα της ζωής ,οι οποίες βαίνουν ελαττούμενες. Η καθόλου αμελητέα αύξηση της επίπτωσης και επιπολασμού των  λεγόμενων ‘’’νοσημάτων φθοράς’ (υπέρταση, Σακχαρώδης Διαβήτης κ.α.) , οι ποικίλες και πολλαπλές συν νοσηρότητες όσο και η έντονη χρήση των υπηρεσιών Υγείας σε συνδυασμό με την αυξημένη κατανάλωση φαρμακευτικών προϊόντων αποτελούν διακριτά χαρακτηριστικά της ηλικιακής αυτής ομάδας. Ιδίως σε κοινωνίας ,όπως η ελληνική, που χαρακτηρίζονται από δημογραφική γήρανση ,τα προβλήματα αυτά είναι ακόμη πιο αισθητά.

   Τα προβλήματα υγείας των ηλικιωμένων είναι όπως υπογραμμίστηκε παραπάνω, πολυπαραγοντικής φύσεως. Εξίσου συντονισμένη και ολιστική επιβάλλεται λοιπόν να είναι και η αντιμετώπιση ή διαχείρισή τους.  Η αρωγή της Πολιτείας ,μέσω της εφαρμογής ολοκληρωμένων προγραμμάτων φροντίδας (όρος η διάθεση σχετικών κονδυλίων ,κυρίως όμως ο μεθοδικός σχεδιασμός και η σε βάθος εκπαίδευση των ειδικών επαγγελματιών  ,όπως θα τονιστεί και παρακάτω) των ηλικιωμένων στην κοινότητα, μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ,προς τη θετική ασφαλώς κατεύθυνση,ρόλο. Τα προγράμματα αυτά αποσκοπούν στη σφαιρική προσέγγιση των αναγκών των ηλικιωμένων ,σεβόμενα τις ιδιαιτερότητές τους. Η πείρα από την οργανωμένη εφαρμογή τους σε χώρες του προηγμένου Δυτικού Κόσμου ,όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, κρίνεται κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Αποτελώντας , ο ηλικιωμένος ασθενής, μια τόσο ιδιαίτερη οντότητα, κρίνεται αναγκαία η περαιτέρω ανάπτυξη της ειδικότητας της Γηριατρικής όσο και η διαρκής σχετικά με  αυτήν επιμόρφωση. Είναι βαρύνουσας σημασίας ,όσο και πολύ απαιτητικό , το να διαθέτει ο θεραπευτής τη δυνατότητα να επεμβαίνει ευεργετικά σε όλες αυτές τις δυσκολοκατάβλητες συν-νοσηρότητες.

 Καταληκτικά, η  ενθάρρυνση του ηλικιωμένου να εντρυφεί στις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα που ανέκαθεν είχε καθώς και να αποκτά και να διατηρεί κοινωνικές συναναστροφές, η στοχευμένη και όχι αλόγιστη χορήγηση φαρμακευτικών ουσιών , η αποχή από τις συνήθειες του αλκοόλ και του καπνίσματος , η λελογισμένη ή με επίβλεψη σωματική δραστηριότητα, οι απλές καθημερινές εργασίες, η κατά το δυνατόν αποφυγή του πλέον παρωχημένου  εγκλεισμού στο κλασικό Γηροκομείο(το οποίο πλέον να αντικαθίσταται από δομές λιγότερο δύσκαμπτες με κυρίαρχο το στοιχείο της αλληλεπίδρασης μεταξύ των συμμετεχόντων) -είναι δεδομένο ότι θα επιμηκύνουν  ποσοτικά και θα αναβαθμίσουν ποιοτικά τη ζωή τους.  

  ΄Αστεγοι . Δυστυχώς πρόκειται  για ένα φαινόμενο  όχι σπάνιο ,ακόμη και στο λεγόμενο ‘’ανεπτυγμένο κόσμο’’ . Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία βίωσε τη δεκαετία 2010-2020 μια βίαιη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και ραγδαία μείωση τους εισοδήματος στην πλειονότητα των κατοίκων της.

 Πρόκειται ίσως για την πλέον ευάλωτη ομάδα συμπολιτών μας. Με προβληματική την  πρόσβαση σε Υπηρεσίες Υγείας, αντιμετωπίζοντας συχνά την αδιαφορία ή τα ελαττωμένα αντανακλαστικά των αρμόδιων Αρχών και φορέων, αλλά και την απαξίωση από ευρέα τμήματα της κοινωνίας.  Ελλοχεύει μωσαϊκό πολύ σημαντικών κινδύνων για αυτούς: έκθεση σε  πάσης φύσεως ακραία καιρικά φαινόμενα, άμεση επαφή με ζώα του αστικού ιστού (άρα αυξημένο ενδεχόμενο μικροβιακών μολύνσεων ή/και  πρόκλησης τραυμάτων), ελλιπής ή ανύπαρκτη παροχή ποιοτικής τροφής και πόσιμου νερού, ακατάλληλη ένδυση, στέρηση της δυνατότητας στοιχειωδώς  ασφαλούς ύπνου.

  Συνοψίζοντας ,η κοινωνία των πολιτών και ασφαλώς η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να παρεμβαίνει άμεσα προς την κατεύθυνση της δραστικής εξάλειψης τέτοιων φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ από τα στενά όρια των τυπικών προβλημάτων Υγείας. Η ευαισθητοποίηση των Δήμων για την κατασκευή υπνωτηρίων,  καθώς και χώρων προστασίας από καύσωνα ή ψύχος όπου οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούν να βρουν καταφύγιο ,η δημιουργία χώρων προστασίας κρίνεται επιτακτική ανάγκη. Σε επόμενο στάδιο (και αφού επιτευχθεί προηγουμένως  η  εξασφάλιση φαγητού) απαιτείται η τακτική παρακολούθησή τους από λειτουργούς του Πρωτοβάθμιου Συστήματος Υγείας (Γενικούς-Οικογενειακούς Ιατρούς και νοσηλευτές) . Η εγγύηση της πλήρους εμβολιαστικής τους κάλυψης καθώς και  η παρατήρηση της σωματικής τους ανάπτυξης και αν αυτή συμβαίνει ομαλά αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της αποτελεσματικής τους περίθαλψης και της όσο το δυνατόν ανώδυνης ένταξής τους σε κανονικές συνθήκες ζωής.

   Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στην άμεση ανάγκη εισόδου και φοίτησης των παιδιών αυτών σε σχολικό  περιβάλλον ,όχι μόνο για την παροχή των απαραίτητων γνωστικών  εφοδίων αλλά και για την αίσθηση  ενσωμάτωσης τους σε ομάδα (πιθανώς σε συνδυασμό  με υποστηρικτική συνδρομή αρμόδιου ψυχολόγου ή ψυχιάτρου). Οι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας έχουν ευρύ πεδίο δράσης και στην κατεύθυνση υπέρβασης και εξάλειψης τυχόν εθισμού των ατόμων αυτών σε αλκοόλ ή ναρκωτικές ουσίες (δυστυχώς συχνά παρατηρούμενου σε τέτοιες καταστάσεις).

Ζήσης Μπούρτζος

Στα Άκρα

 

Το όνομα του Τζιορντάνο Τζεντερλίνι το είχα συγκρατήσει από τους "Άθλιους" (2019). Εκεί μαζί με τον Λατζ Λι υπέγραψαν το σενάριο ενός αγωνιώδους θρίλερ στη γαλλική πρωτεύουσα. Τώρα ο πρώτος παντρεύει σενάριο και σκηνοθεσία και είναι αποφασισμένος να φτάσει ... "Στα Άκρα". Η πλοκή αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι πρωταγωνιστές μοιάζουν κι είχε παγιδευμένοι από τον ίδιο τους τον δημιουργό. Επιβάλλεται να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους και στη συνέχεια να αποδράσουν και να συνεχίσουν τις ζωές τους.

 Ένας άνθρωπος στην άκρη της θάλασσας κλαίει, έχει ματωμένα χέρια και ένα όπλο. Ο Λέο είναι οδηγός μετρό. Σε μία από τις διαδρομές του ένας νεαρός πέφτει στις ράγες. Τι τον συνδέει μαζί του; Mετά το αρχικό σοκ, αποφασίζει πως πρέπει να δράσει. Στη διερεύνηση του μυστηρίου που ακολουθεί δεν έχει ανάγκη από συνοδοιπόρους. Αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα. Οι αποκαλύψεις που σταδιακά έρχονται στο φως τον βοηθούν, δίνοντάς του τις απαιτούμενες κατευθύνσεις. Το ποτάμι για τον ίδιο δεν έχει επιστροφή. Δεν έχει άλλωστε τίποτα να χάσει.

 Μέσα από τη δράσης διάρκειας 100΄δίνεται ένα σχόλιο για τις σχέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες. Από την μία η προβληματική σχέση πατέρα-γιου που αφήνει περιθώρια στον μικρό να παρασυρθεί από "πειρασμούς" και να χάσει το τρένο της εξέλιξης. Από την άλλη η ιδιαίτερη σχέση πατέρα-κόρης που ταξιδεύει από το σπίτι στον χώρο εργασίας. Μία διαρκής ακροβασία ανάμεσα στα θέλω, τα πρέπει, την εικόνα και την απόδοση. Στη διαδρομή υπάρχουν παράπλευρες απώλειες, ο στόχος όμως έχει ήδη τεθεί και η υλοποίησή του δεν επιδέχεται συζητήσεων και συμβιβασμών.

 

Ο Αντόνιο Ντε Λα Τόρε (Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου, Έκπτωτος) συντηρεί την ένταση σε υψηλά στάνταρ. Διαρκώς τρέχει. Ένα σκοτεινό πορτρέτο, χαμένο στα πλούσια γενιά του και τα μακριά μαλλιά. Δεν μπορεί να αναπνεύσει, αν πρώτα δε βρει τους ηθικούς και ουσιαστικούς αυτουργούς. Στην προσπάθειά του χρησιμοποιεί κάθε λογής τεχνολογικό μέσο. Το παρελθόν του, που παράλληλα καλείται να σβήσει μία για πάντα, του έχει εξασφαλίσει τα απαιτούμενα εχέγγυα για να ανταποκριθεί. Μαριν Βακτ και Ολιβιέ Γκουρμέ πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή και βάζουν τις δικές τους πινελιές.

 Το μυαλό εν θερμώ, οι σφυγμοί χτυπούν κόκκινο, ο Λέο ζητά εκδίκηση και δεν τον ενδιαφέρει το κόστος και το μετά. Έχει αποφασίσει ... αυτοδικία. Βαθιά μέσα του πιθανώς νιώθει τύψεις, που τον στοιχειώνουν και με αυτόν τον τρόπο ψάχνει λύτρωση και εξαγνισμό των αμαρτιών. Ο χρόνος όμως προχωρά μονάχα προς τα εμπρός. Το πανοραμικό πλάνο με τη βάρκα δείχνει το τέλμα. Αναζητείται η πολυπόθητη κάθαρση. Σε αυτήν την πορεία έχουν χαθεί πολλά, στόχος του σκηνοθέτη είναι όμως να μείνει ζωντανή η ανθρωπιά.

 Αυτό πιστοποιείται στην τελευταία στιχομυθία κλειστού χώρου. Τα πάντα έχουν τελειώσει πια. Η εικόνα για δευτερόλεπτα επιστρέφει στη θάλασσα κλείνοντας άτυπα το σχήμα του κύκλου. Ο θεατής σηκώνεται γεμάτος από τη θέση του. Αποχωρεί έχοντας χορτάσει θέαμα με αυτήν την περιπέτεια που σε αρκετές στιγμές γινόταν ψυχολογικό θρίλερ. Ένας τόσο μοναχικός άνθρωπος έδωσε τον αγώνα του για ένα ζήτημα τιμής για τον ίδιο. Κέρδισε; Αν ναι τι; Αυτό θα το κρίνει μονάχα όποιος δει την ταινία και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το κάνετε ...

πρώτη δημοσίευση alterthess

To πρόγραμμα του Ελληνίς

ΕΛΛΗΝΙΣ 1 (τηλ. 2310-28 08 28 , 2310-29 2304 Λεωφ. Στρατού. Δίπλα στο Βελλίδειο) Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/cinemas/therina-cinema/ellinis-1-2/)

Η πανσιόν (Προβολές: Πέμπτη έως Κυριακή 21:00) /

Spencer (Προβολές: Δευτέρα έως Τετάρτη 21:00) /

Elvis (Προβολές: Πέμπτη έως Κυριακή 22:50, Δευτέρα έως Τετάρτη 23:00)

 

ΕΛΛΗΝΙΣ 2 (τηλ. 2310-28 08 28 , 2310-29 2304 Λεωφ. Στρατού. Στη βεράντα του Βελλίδειου)

Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/cinemas/therina-cinema/ellinis-1-2/)

Spencer (Προβολές: Πέμπτη έως Κυριακή 21:00)  /

Νεκρό τηλέφωνο (The Black Phone) (Προβολές: Πέμπτη έως Κυριακή 23:00) /

Ο Μικρός Νικόλας και το κυνήγι του χαμένου θησαυρού (Μεταγλωττισμένο στα ελληνικά) (Προβολές: Δευτέρα έως Τετάρτη 20:50) /

Η πανσιόν (Προβολές: Δευτέρα έως Τετάρτη 22:30)

 

Το πρόγραμμα της εβδομάδας στο Cine ALEX

Από την Πέμπτη 28/07 CINE ALEX βλέπουμε:

Στις 21:00

EIFFEL

Ο πύργος του Eiffel είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα του κόσμου, πόσες φορές σκέφτεσαι πως υπήρξε κάποτε ένας άνθρωπος που τον σχεδίασε πριν γίνει πραγματικότητα;

Η γαλλική ταινία ''Eiffel'' του Martin Bourboulon κάνει ακριβώς αυτό: παίρνει ένα διάσημο αρχιτεκτονικό σημείο και μας παρουσιάζει το παρασκήνιο. Πίσω στο 1889, η κυβέρνηση ζητά από τον Gustav Eiffel να σχεδιάσει κάτι φαντασμαγορικό για την Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού, αλλά εκείνος θέλει απλά να σχεδιάσει το μετρό. Ξαφνικά όλα αλλάζουν όταν ο Eiffel συναντά την Adrienne, μια μυστηριώδη γυναίκα από το παρελθόν του.

Στις 23:00

ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Ο Λεό, ένας οδηγός μετρό, καθώς οδηγεί προσεγγίζοντας τον επόμενο σταθμό, βλέπει έναν άντρα σε ένταση, στην άκρη της πλατφόρμας. Λίγο πριν πέσει στις γραμμές, αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον γιο του. Καθώς ο Λεό, δεν είχε συναντήσει το παιδί του για χρόνια, ανακαλύπτει πως ο νεαρός ήταν μπλεγμένος σε μια αιματηρή ληστεία, και αποφασίζει να ακολουθήσει τα ίχνη των δολοφόνων του.

To πρόγραμμα της εβδομάδας σε Νατάλι κι Απόλλων

 

Θερινός Κινηματογράφος ΝΑΤΑΛΙ (‪2310-829457‬, Μ. Αλεξάνδρου 3, αγορά εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/cinemas/therina-cinema/natali/)

Ο Τενόρος (Προβολές: 21:00)

Ασανσέρ για Δολοφόνους (Προβολές: Πέμπτη & Παρασκευή στις 23:00)

Μερικοί το προτιμούν καυτό (Προβολές: Σάββατο & Κυριακή στις  23:00)

Ο Άγνωστος του Εξπρές (Προβολές: Δευτέρα έως Τετάρτη στις 23:00)

Θερινός Κινηματογράφος ΑΠΟΛΛΩΝ (‪2310-828642‬, Σαρανταπόρου 4, Πληροφορίες και αγορά εισιτηρίων: www.cineapollon.gr & www.viva.gr/tickets/cinemas/therina-cinema/apollon/)

Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο (Προβολές: 21:00, Κυριακή στις 22:45, εκτός Δευτέρας)

Blow Up (1966) (Προβολές: Πέμπτη & Σάββατο στις 23:15)

Black and White: H Έβδομη Σφραγίδα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Προβολές: Παρασκευή στις 23:15)

Καλή Τύχη Λίο Γκράντε (Προβολές: Κυριακή στις 21:00)

Σινεφίλ Δευτέρες (kemes):   H Ταράτσα (Προβολές: Δευτέρα στις 21:00)

Μαγνητικά Πεδία (Προβολές: Τρίτη & Τετάρτη στις  23:15)

Ένα εκπληκτικό καλοκαιρινό πάρτι με τον Jack Savoretti

 

Τελικά ο ένας θρίαμβος διαδέχεται τον άλλον και το Sani Festival ξεπερνά τον εαυτό του κάθε Σάββατο όλο και περισσότερο.

Ο σπουδαίος Jack Savoretti παρέα με την εκρηκτική μπάντα του, το Σάββατο 23 Ιουλίου, έδωσε ένα σόου αντάξιο της φήμης του αλλά και της αμέριστης αγάπης που από την πρώτη στιγμή του έδειξε το κοινό. Ένα πραγματικό υπερθέαμα!

Ο Jack Savoretti απέδειξε με την υπέροχη φωνή και την πληθωρική παρουσία του πάνω στη σκηνή πως είναι ένας πραγματικός σταρ. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι ήταν σχεδόν όλοι όρθιοι χορεύοντας! Σχεδόν όλοι, γιατί κάποιοι επέλεξαν να ξαπλώσουν στο γρασίδι, μια τόσο οικεία εικόνα σε αυτά τα 30 χρόνια που πάντα προσέθετε στη μαγεία και τη γοητεία του Sani Hill.

Οι χορευτικές μελωδίες και οι ηλεκτρικοί ήχοι κατέκλυσαν τον χώρο, που σε συνδυασμό με το μαγευτικό σκηνικό, τον υπέροχα φωτισμένο Πύργο και το υπέρλαμπρο άστρο του Savoretti, που έκανε το φεγγάρι να μοιάζει τόσο δα μικρό, συνέθεσαν την παλέτα του πιο καλοκαιρινού μουσικού πάρτι της χρονιάς.

Αφού τελείωσε η κανονική διάρκεια της συναυλίας, όλοι οι θεατές μαζεύτηκαν και πάλι μπροστά στη σκηνή, το γνωστό πια σημείο συνάντησης για το γνωστό αίτημα. «Κι άλλο, κι άλλο» ήταν το σύνθημα. Και η μπάντα επανήλθε στη σκηνή δριμύτερη. Αυτό που ακολούθησε ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μια εικόνα που δεν έχουμε δει ποτέ στο παρελθόν και θα χαραχτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Sani Festival. Γιατί φέτος το Sani Festival δεν γιορτάζει μόνο, αλλά γράφει και νέες υπέροχες σελίδες στην ιστορία του, γεμάτες ζωντάνια και ρυθμό. Μια εικόνα που ειδικά προχθές είχε ιδιαιτέρως παρατεταμένη διάρκεια, αφού για σχεδόν μία ολόκληρη ώρα και μετά το encore οι περισσότεροι θεατές παρέμειναν στις θέσεις τους ακίνητοι.

Το ερχόμενο Σάββατο 30 Ιουλίου, στο Λόφο της Σάνης υποδεχόμαστε τον μεγάλο ροκ σταρ και ακτιβιστή, τον θρυλικό Bob Geldof και τους Bobkatz, σε μια μοναδική συναυλία.

Καταραμένοι Ποιητές από τον Μπωντλαίρ στον Καρυωτάκη

 

Έπεσε η αυλαία του Φεστιβάλ Επταπυργίου για το 2022 με τη διπλή μουσική παράσταση για τους "Καταραμένους Ποιητές".

 Στον πάντα φιλόξενο χώρο που το αεράκι συνοδεύει τη θέαση των πολιτιστικών events παρακολουθήσαμε χθες το βράδυ μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Το Επταπύργιο γιόρτασε τον τέταρτο χρόνο του Φεστιβάλ του με ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα και τις συνθήκες παρουσίας μας στον χώρο να επιστρέφουν κατά πολύ μεγάλο βαθμό σε συνθήκες κανονικότητας. Μία σκοτεινή πλευρά της ποίησης τέθηκε στο επίκεντρο της θεματικής.

 Η αφήγηση του Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου έκανε ακόμα και σε όσους δε γνώριζαν αρκετά στοιχεία γνωστά για τη ζωή των "καταραμένων" (Baudelaire, Rimbaud, Verlaine, Poe, Mayakovsky, Καρυωτάκης, Πολυδούρη, Λαπαθιώτης). Τα κείμενα της Άννας Μυκωνίου ήταν απόλυτα κατατοπιστικά και στοχευμένα δίχως να κουράζουν. Μετά από μία σύντομη εισαγωγή για κάθε προσωπικότητα ακολουθούσαν μελοποιημένα ποιήματά τους. Εκεί τη σφραγίδα τους έβαλαν οι Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νalyssa Green και Mελά Γεροφώτη (η αποκάλυψη της βραδιάς).

 Σκέψεις, στοχασμοί, έρωτας, πόνος. Διαδρομές που συναντήθηκαν κυριολεκτικά (Kαρυωτάκης-Πολυδούρη) και μεταφορικά. Άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν στα άκρα και να τα βάλουν με το σύστημα της εποχής τους. Φαντάζουν σαν ένα ενιαίο κίνημα κι ας μη γνωρίστηκαν μεταξύ τους. Το μοιραίο στοιχειώνει τις ζωές τους. Πληρώνουν τις καταχρήσεις και την  αδυναμία να διαχειριστούν τις ματαιώσεις καταλήγοντας σε ένα πρόωρο θάνατο. Το έργο τους όμως μένει αιώνιο. Το είχαμε διαβάσει, χθες μέσα από τις μελοποιήσεις των Δημήτρη Μαραμή, Λένας Πλάτωνος, Νίκου Ξυδάκη, Γιάννη Γλέζου, Θάνου Λουκά, Μάνου Χατζηδάκη, Ηδύλης Τσαλίκη, Κώστα Λειβαδά και Σταύρου Σταυρίδη έγιναν ακούσματα.

 Ο χώρος γέμισε από νωρίς ασφυκτικά. Φάνηκε πως ήταν πολλοί αυτοί που ήθελαν να ταξιδέψουν στον άγνωστο κόσμο των "καταραμένων ποιητών". Ο πόνος δημιούργησε τέχνη υψηλής αισθητικής κι αξίας. Η θλίψη δημιούργησε γραμμές που όσο περνούν τα χρόνια αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία. Ψυχές καθαρές, συμβολισμοί κι ένα διαχρονικό μήνυμα. Χροιά πλήξης, παραίτησης όπως και σήμερα. Η αυτοκτονία ως δρόμος διαφυγής από τα αδιέξοδα και την έλλειψη ελπίδας, φωτός στην άκρη του κάθε προσωπικού τούνελ.

 Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το Φεστιβάλ Επταπυργίου για το 2022. Οι πρωταγωνιστές της μουσικής παράστασης έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ο κόσμος χειροκρότησε αναγνωρίζοντας το μεγαλείο της δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα. Ιστορική γνώση, συσχετισμός με το παρόν και τραγικές συμπτώσεις που σοκάρουν. Αυτό ήταν το τελευταίο διήμερο στην Άνω Πόλη. Με την ευχή να συνεχιστεί αυτή η θαυμάσια πρωτοβουλία και τα επόμενα χρόνια στο "Γεντί Κουλέ" αποχαιρετήσαμε τον χώρο και δίνουμε ραντεβού για το 2023.

πρώτη δημοσίευση parallaximag

Το καλοκαίρι του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Αυτό το καλοκαίρι ανήκει στον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δύο σερί συναυλίες στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη με πάνω από 10.000 κόσμο σε καθεμία από αυτές και συνέχεια στην Αθήνα και το Κατράκειο της Νίκαιας με τέσσερις παραστάσεις που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο φετινό καλοκαίρι. Μαζί του βρέθηκε η Μελίνα Κανά ταξιδεύοντας μας "σαν αερικό" ... 

"Δεν με αναγνωρίσατε, γιατί έλειπα καιρό" ... Τέσσερα χρόνια μετά η μεγάλη επιστροφή είναι γεγονός και έγινε με τρόπο που δεν περίμενε ούτε ο ίδιος ο τραγουδιστής. Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές. Δώσαμε το παρόν σε αρκετές συναυλίες το φετινό καλοκαίρι, αλλά αυτός ο παλμός, ακόμα και δυσανάλογος με τον ρυθμό σε μερικά κομμάτια ήταν μοναδικός και ξεπέρασε κάθε προηγούμενο θυμίζοντας παλιές εποχές.

Χορός, τραγούδι, πυρσοί, άφθονο αλκοόλ και μία μυσταγωγία που θύμιζε τα αρχαία Διονύσια. Είναι γεγονός ότι ειδικά οι νέοι έχουν την ανάγκη να εκτονωθούν. Αρκετοί απ' αυτούς πέρα από τη διετή πανδημία έχουν να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη δυσκολία να πάνε διακοπές. Βρίσκουν καταφύγιο σε αυτές τις βραδιές και η ψυχή τους αγαλλιάζει. Παίρνουν μία ανάσα και διώχνουν από πάνω τους τον μανδύα της παραίτησης.

Θέατρο Γης και Κατράκειο μετατράπηκαν σε ναοί και οι τελετές που συνέβησαν θα μνημονεύονται σαν "μυστήριο" για χρόνια. Οι περιορισμοί έχουν πλέον αρθεί κι ας παραμονεύει ο COVID-19. Οι μπύρες έχουν την τιμητική τους και οι νέοι (αλλά κι οι μεγαλύτεροι) φωνάζουν πως ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης. Οφείλουμε να προχωρήσουμε και να ζήσουμε και πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί. Αυτό το μήνυμα στέλνει το φετινό καλοκαίρι.

Η συνέχεια της περιοδείας του Θανάση δίνεται στο Πόζαρ την προσεχή Παρασκευή. Ήδη τα δωμάτια στο Λουτράκι και τα πλησιέστερα camping είναι ασφυκτικά γεμάτα. Αρκετοί Θεσσαλονικείς θα δώσουν και πάλι το παρών θέλοντας να πουν ένα ευχαριστώ κι ένα "είμαστε εδώ" στον δημιουργό και την κοινωνία. Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν ρομαντικά ή ακόμα και γραφικά για κάποιον που παραμένει σε απόσταση, αν όμως βρεθεί στον πυρήνα των γεγονότων σίγουρα θα αλλάξει γνώμη.

Για τη δύναμη της μουσικής ό,τι κι αν γράψει κανείς είναι λίγο. Στίχοι και μελωδία είναι ικανοί να μας ταξιδέψουν, να ξυπνήσουν τα πιο δυνατά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν τα πιο άγρια ένστικτα της φύσης μας. Αυτό συνέβη στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου (ακόμα και χωρίς την παρουσία του Σωκράτη Μάλαμα) σε ολόκληρη την Ελλάδα και το κύμα θα συνεχιστεί σαν λάβα ηφαιστείου. Το ποτάμι δεν έχει επιστροφή.

πρώτη δημοσίευση alterthess

Σάντρα Μπούλοκ: Μία αληθινή κυρία του σινεμά

 

Σαν σήμερα γεννήθηκε η σπουδαία ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στο Bullet Train που έρχεται σύντομα στις αίθουσες

 Ποια είναι

 Γεννήθηκε στη Βιρτζίνια. Αμερικανός ο πατέρας της και Γερμανίδα η μητέρα. Ανοιχτοί ορίζοντες και πειθαρχία φώτισαν τη διαδρομή της από τα πρώτα της βήματα. Τα μαθήματα υποκριτικής τα έκανε στη Νέα Υόρκη και λίγο αργότερα βρέθηκε στο Λος Άντζελες ακολουθώντας τα όνειρά της. Η καριέρα της γνώρισε γρήγορα άνοδο και δεν άργησε να γίνει μία από τις πλουσιότερες πρωταγωνίστριες της έβδομης Τέχνης. Σεμνή και ταπεινή αποφεύγει τις ακρότητες και αναζητεί την πραγματική ομορφιά σε βάθος. Έχει επιδείξει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο που δηλώνει τις ευαισθησίες της και την αίσθηση του μέτρου, καθώς μία ηθοποιός του διαμετρήματός της θα μπορούσε εύκολα να οδηγηθεί στην απληστία. 

 Οι μεγάλες της επιτυχίες 

  Καθ΄όλη τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας της διατηρεί το αρχοντικό στυλ και δεν κάνει "εκπτώσεις" στα πιστεύω της. Για παράδειγμα είναι κατηγορηματικά αρνητική όσον αφορά τη συμμετοχή σε σκηνές που έχουν σεξουαλικό αντικείμενο. Το άστρο της ανέτειλε νωρίς κι ήδη το 1995 με τα "Net" και "While You Were Sleeping" χτίζει το όνομά της και καθιερώνεται στο παγκόσμιο στερέωμα. Η ερμηνεία της στο "Crash" (2004) του Πωλ Χάγκις αποτελεί μία από τις κορυφαίες ερμηνείες για τους κριτικούς σε ολόκληρο τον κόσμο.

 Το 2009 κερδίζει το OSCAR α΄γυναικείου ρόλου και την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα ("Τhe Blind Side") και το 2013 με το "Gravity" του Αλφόνσο Κουαρόν απογειώνεται. Ρόλος σταθμός σε μία τεράστια επιτυχία για το box office. Μαζί με τον Τζορτζ Κλούνεϊ δημιούργησαν ένα εκρηκτικό δίδυμο με τις συνολικές εισπράξεις να ξεπερνούν τα 700.000.000 ευρώ.

 

Trivia με ενδιαφέρον

 Στην πλατφόρμα Netflix φιλοξενούνται η "Ασυγχώρητη" και το "Bird Box" στα οποία πρωταγωνιστεί και έχουν τεράστια δημοτικότητα. Βρίσκονται χαρακτηριστικά στο top-10 όλων των εποχών.

 Επιλέχθηκε δύο φορές (1996,1999) στην κορυφαία πενηντάδα των ομορφότερων ανθρώπων του κόσμου του περιοδικού "People".

 Μετανιώνει μονάχα για μία ερμηνεία της. Αυτή στο σίκουελ του Speed (Speed 2: Kρουζιέρα με τον κίνδυνο).

 H μητέρα ήταν τραγουδίστρια στην Όπερα

 Δε θα πρωταγωνιστούσε ποτέ σε μιούζικαλ, καθώς το συγκεκριμένο είδος δεν την εμπνέει

 

 The Lost City και Βullet Train

 Πρόσφατα την είδαμε στο "Lost City" των Άνταμ κι Άαρον Νι βασισμένο στο βιβλίο του Σεθ Γκόρντον. Το έργο προβλήθηκε τον Μάρτιο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μία συγγραφέας πέφτει θύμα απαγωγής από έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο. Τι θα συμβεί και πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία;

 Σε λίγες ημέρες εμφανίζεται στο πλευρό του Μπραντ Πιτ στη νέα ταινία του Ντέιβιντ Λιτς (σκηνοθέτη του Deadpool) με τίτλο "Bullet Train". Μία περιπέτεια με διαδοχικές ανατροπές που αγγίζει τα όρια του θρίλερ και αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον από τους σινεφίλ τη πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. 

 Η συνέχεια

 Όπως δήλωσε η ίδια στο Hollywood Reporter ήρθε η στιγμή για ένα διάλειμμα μετά από τριάντα χρόνια παρουσίας σε κορυφαίο επίπεδο. Το burnout έχει έρθει ως φυσικά επακόλουθο και θεωρεί πως ήρθε η ώρα να αφιερώσει λίγο παραπάνω χρόνο στα δύο της παιδιά (Λούις και Λέιλα). Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για μακρά απουσία και επιστροφή της τουλάχιστον μετά από μία πενταετία. Κανείς όμως δεν μπορεί να προδικάσει κάτι σχετικά με το μέλλον. Ας μείνουμε επομένως σε αυτά που έχει χαρίσει μέχρι σήμερα κι ας της ευχηθούμε ολόψυχα χρόνια πολλά..

 Περισσότερα για το "Bullet Train" θα διαβάσετε στο έντυπο FAQmag και το olafaq.gr μόλις κυκλοφορήσει επισήμως στην Ελλάδα.

Μπέλα Ταρ: Ποιητής της εικόνας και των αισθήσεων

 

Τα 67 του χρόνια κλείνει σήμερα ο σπουδαίος Ούγγρος σκηνοθέτης που σημάδεψε τον Κινηματογράφο με τα έργα του.

 

 Ο Μπέλα Ταρ γεννήθηκε στο Πεκς το 1955. Ξεκίνησε από πολύ νεαρή ηλικία την επαφή του με το σινεμά, καθώς το πάθος του δεν τον άφηνε σε ησυχία. Σε ηλικία 16 ετών είχε δημιουργήσει ήδη κάτι που φέρει τη σφραγίδα του και στα 22 του ολοκληρώνει την πρώτη του επαγγελματική δουλειά ("Οικογενειακή Φωλιά"). Ακολουθεί μία αξιοζήλευτη διαδρομή. Έντεκα χρόνια μετά σκηνοθετεί το "Κολαστήριο", αμέσως μετά το οχτώ ωρών "Satantango" και τις "Αρμονίες του Βεκμάιστερ".  Με το "Άλογο του Τορίνο" κερδίζει την Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο και το Διεθνές Βραβείο Κριτικών FIPRESCI.

 

 Τα έργα του συγκλόνισαν κι εξετάζονται ακόμα και σήμερα από διαφορετικές σκοπιές. Οι κριτικοί τον αποθέωσαν και γράφτηκαν διθυραμβικά κείμενα για την οπτική με την οποία επέλεξε να περάσει τα μηνύματά του. Ο αργός ρυθμός στην ανάπτυξη της πλοκής υποδηλώνει ξεκάθαρα τη βαθιά στοχαστική του διάθεση. Με τα πλάνα του προσπαθεί να παρασύρει, όπως το τραγούδι των σειρήνων τον θεατή στον κόσμο του και να τον ταξιδέψει στα άδυτα του σύμπαντος που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του. Συνοδοιπόρος στην πορεία του ο ποιητής Λάζλο Κρασναχορκάι και στο μοντάζ η σύζυγος του, Άγκνες Χρανίτσκι. 

 

Ειδική μνεία ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής θα ήθελα να κάνω στο "Άλογο του Τορίνο" (2011). Αποτελεί το υστερόγραφο σχετικά με τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε γκρι φόντο, απουσία χρωμάτων και των αποχρώσεών τους, όπως ακριβώς είναι η πραγματικότητά μας. Υπόκωφο δράμα για την ματαιότητα της γήινης υπόστασης με έμφαση στη λεπτομέρεια. Η φιλοσοφία αγγίζει τις λεπτές χορδές του μεταφυσικού. Δυσκολεύεσαι να δεις τα όρια, να ξεχωρίσεις τον χρόνο. Χάνεται η αίσθηση της μέρας και της νύχτας. Ο ήχος του ανέμου στοιχειώνει τα πάντα και μετά σιωπή ... νεκρική σιγή. "Πάμε για ύπνο. Αύριο θα προσπαθήσουμε πάλι"

 

 Το 2002 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μιχάλη Δημόπουλου διοργανώνει ρετροσπεκτίβα στο έργο του. Εκείνη την περίοδο γίνεται ένα άνοιγμα στον ανεξάρτητο διεθνή κινηματογράφο. Μετατρέπεται σε φίλο της πόλης και της σπουδαίας πολιτιστικής διοργάνωσης, όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι. Σπουδαίοι δημιουργοί έπλεξαν το εγκώμιο του. Χαρακτηριστικά ο Τζιμ Τζάρμους ανέφερε: «Οι ταινίες του Μπέλα Ταρ μας θυμίζουν την παράξενη και πανέμορφη δυνατότητα του αφηγηματικού σινεμά που συχνά βρίσκεται πίσω από προβλέψιμες συμβάσεις και φόρμουλες».

 

 

Μετά το 2011 ο δημιουργός πήρε μια γενναία απόφαση. Ένιωσε πως είπε όσα ήθελε μέσα από την Τέχνη και ανακοίνωσε πως δεν πρόκειται να σκηνοθετήσει νέα ταινία. Τήρησε την υπόσχεσή του και μέχρι σήμερα δεν αποπειράθηκε ξανά. Έμεινε πιστός στη δική του "γλώσσα" και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που υιοθέτησε. Βασικά τους δομικά στοιχεία αποτέλεσαν η φθορά του χρόνου, η αποφυγή επαναλήψεων, το μυστήριο και τα μινιμαλιστικά μέσα. "Κατηγορήθηκε" από αρκετούς πως είχε μία πεσιμιστική - απαισιόδοξη ματιά για τον κόσμο, ωστόσο ο ίδιος απέδιδε όσα έκανε στον ρεαλισμό.

 

 Στα επόμενα χρόνια (ή στα χρόνια που ακολούθησαν) πήρε θέση για την κοινωνική κρίση και ήδη από το 2011 δήλωνε πως η ανθρωπότητα έχει φτάσει στα όριά της κι αν συνεχίσει τον δρόμο που έχει πάρει το πρόβλημα θα γενικευτεί. Προφητικός; Μάλλον κυνικός. Αγκάλιασε το έργο του Χου Μπο, Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος. «Άκουγε τους πάντες και έδινε σημασία σε κάθε λεπτομέρεια. Βιαζόταν να προλάβει συνεχώς. Ίσως και να γνώριζε πως δεν του έμενε πολύς χρόνος. Έκαιγε το κερί του κι από τις δύο άκρες. Ήθελε τα πάντα, εδώ και τώρα. Δεν αποδεχόταν αυτόν τον κόσμο κι αυτός ο κόσμος δεν μπορούσε να τον αποδεχτεί. Μπορεί να τον χάσαμε, η ταινία του όμως θα μας συντροφεύει για πάντα».

 

 "Όταν αρχίζεις να γυρίζεις μία καινούρια ταινία, ξεκινάς πάντα από το μηδέν". Φαντάζει απίθανο να ξεχαστεί το όνομά του Μπέλα Ταρ. Mεγάλη ήταν η επιρροή του Νίτσε κι άλλων φιλοσόφων στο συνολικό του έργο. Η φήμη του θα ταξιδεύει από γενιά σε γενιά σινεφίλ. Θα υπάρχουν στιγμές που κόντρα στο ρεύμα του Χόλιγουντ και των σύγχρονων πλατφορμών θα μνημονεύουμε αυτές τις ταινίες ως κάτι τιτάνιο, κάτι θεμελιώδες στην ιστορία του κινηματογράφου. Την ίδια στιγμή θα δημιουργούνται αθόρυβα μαθητές που στα βήματα του κορυφαίου δασκάλου θα δημιουργούν μεγαλειώδη φιλμ όπως αυτό του Χου Μπο.

Βενσάν Λιντόν: Ένας ασυμβίβαστος σταρ

 

63 κεράκια στην τούρτα του Γάλλου ηθοποιού που με τις ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους στο είδος του

 Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής στο πρόσφατο 75ο Φεστιβάλ των Καννών που ολοκληρώθηκε πριν λίγο καιρό, με τον Χρυσό Φοίνικα να έχει άρωμα Ελλάδα, καθώς απονεμήθηκε στον Ρούμπεν Έστλουντ για το "Τρίγωνο της Λύπης", του οποίου τα γυρίσματα έγιναν στην Πελοπόννησο. Μαζί του βρέθηκαν 21 άτομα μεταξύ των οποίων εξέχουσες προσωπικότητες του παγκόσμιου κινηματογράφου όπως η Ρεμπέκα Χολ, ο Ασγκάρ Φαραντί κι ο Λαντζ Λι.

 Η μεγάλη του αποκάλυψη ήταν στον "Νόμο της Αγοράς" του Στεφάν Μπριζέ το 2015. Βραβείο Ανδρικής ερμηνείας στις Κάννες. Ο Τιερί έχει μόλις απολυθεί από τη δουλειά του. Χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, καθώς αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της μικροαστικής τάξης και με την σιγουριά κάποιων χρημάτων, έφτιαξε τη ζωή του, δίχως υπερβολές. H κοινωνική πραγματικότητα τον έχει περικυκλώσει, τον εγκλωβίζει, τείνει να τον αλλοτριώσει.. Μία βαθιά πολιτική ταινία και μία εσωτερικά σπαρακτική ερμηνεία που έφερε τον Βενσάν Λιντόν στην πρώτη γραμμή.

 Μία ταινία του που με τάραξε και ειδικά το φινάλε της το κουβαλώ ακόμα και στο μυαλό είναι το "Σε Πόλεμο" (2019) και πάλι του Στεφάν Μπριζέ. Ο Γάλλος σκηνοθέτης ακουμπάει στα βήματα του Κέν Λόουτς και δίνει μία γροθιά στο κατεστημένο μέσα από το έργο του. Βρισκόμαστε στην περιοχή Ανζέ της Γαλλίας. Εκεί η εταιρεία Περέν γερμανικών συμφερόντων αποφασίζει πως πρέπει να κλείσει το εργοστάσιό της. 1100 άτομα στην ανεργία, 4000 μαζί με τις οικογένειές τους στο χείλος της καταστροφής. Ο Λιντόν είναι ο Λοράν. Μπροστάρης στις κινητοποιήσεις. Δίνει αγώνα να ταξιδέψει η αδικία που βιώνουν οι εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο τέλος λυγίζει. Είναι πλέον γεμάτος κι αυτός ο κόσμος δε τον χωράει. "Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει. Αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει". Μία καθηλωτική ερμηνεία.

 

Πρωταγωνιστής στον Χρυσό Φοίνικα του 2021 - "Titane" της Zουλιά Ντικουρνό και καταλύτης, καθώς συμπληρώνει ιδανικά την Αγκάτ Ρουσέλ και δημιουργούν ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που μαγνητίζει τον θεατή. Από την μία η αποξένωση των σύγχρονων κοινωνιών, από την άλλη η διαχείριση ενός τραύματος ζωής και μίας σημαντικής απώλειας. H πολυδιάστατη έννοια της ταυτότητας, η μητρότητα, η πολυσυζητημένη σεξουαλικότητα, η απόρριψη, η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια, ο θάνατος κι η ΓΕΝΝΗΣΗ που έρχεται να τον ΝΙΚΗΣΕΙ.

 Έπαιξε επίσης στα "Σχολή της Σάρκας", "Η εκδοχή του Τσάρλι", "Welcome", "Λευκοί Ιππότες", "Το Όραμα", "Καζανόβα, η Τελευταία Αγάπη, "Το Ξαδελφάκι μου", ενώ προσεχώς αναμένεται η νέα ταινία "Avec amour et acharnement" της Κλερ Ντενί που τον βρίσκει στο πλευρό της Ζιλιέτ Μπινός. Μία ρομαντική ιστορία που αφηγείται τη ζωή ενός ζευγαριού σε βάθος δεκαετίας και αναμένεται να προσελκύσει πλήθος κόσμου στις αίθουσες.

 Σε προσωπικό επίπεδο ήταν σε σχέση με τη Claude Chirac, κόρη του προέδρου Jacques Chirac, για δέκα χρόνια. Αργότερα συνδέθηκε με την Καρολάιν, την πριγκίπισσα του Μονακό. Τελικά παντρεύτηκε την ηθοποιό Sandrine Kiberlain το 1998, αλλά στην πορεία χώρισαν. Έχει αποκτήσει δύο παιδιά τον Μαρσέλ και τη Σουζάν που ακολουθεί τα βήματά του στον καλλιτεχνικό χώρο και είναι σκηνοθέτης, έχοντας κάνει μάλιστα τις πρώτες της προσπάθειες.

 Ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς των τελευταίων ετών έχει σήμερα τα γενέθλιά του κι εμείς του ευχόμαστε υγεία, αγάπη και δημιουργία. Οι ρόλοι του ειδικά στον «Νόμο της Αγοράς» και το «Σε Πόλεμο» είναι κομμάτι του εαυτού του. Ο ίδιος έχει καταφέρει να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων πολύ ψηλά και με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένουμε τα επόμενα έργα στα οποία θα πρωταγωνιστήσει. Πολύχρονος!

Ο Χειρότερος Ανθρωπος στον Κόσμο

 

H επιστροφή του Γιοακίμ Τρίερ στην μεγάλη οθόνη και η ολοκλήρωση της τριλογίας του Όσλο (είχαν προηγηθεί "Reprise", "Oslo 31 August") θέτει φαινομενικά στο επίκεντρο της θεματικής μία γυναίκα, αλλά στην πραγματικότητα μέσα από το δικό της πρόσωπο δείχνει το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει δύο άντρες. Η πρωταγωνίστριά μας λειτουργεί επομένως σαν ένα κάτοπτρο που πάνω της εκτίθενται προβληματισμοί και παθογένειες της ανδρικής φύσης. Άκσελ και Έιβιντ αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του σεναρίου που έφτασε να διεκδικεί το OSCAR, όπως κι αυτό της καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

 Γιούλα ή Τζούλι, ένα νεαρό κορίτσι που συνεχώς ακροβατεί χωρίς να έχει τη δύναμη να αποφασίσει ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσει με σαφήνεια. Ιατρική, ψυχολογία, φωτογραφία. Η ενηλικίωσή της μοιάζει να είναι ένας διαρκής πειραματισμός. Την μοίρα της ορίζει η παρορμητικότητα. Οι συνθήκες στη Σκανδιναβία της δίνουν τη δυνατότητα να δοκιμάσει κι όταν είναι σίγουρη να ακολουθήσει τον τομέα που έχει επιλέξει. Στον Νότο της Ευρώπης όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Για την Γιούλα η "ανεργία" είναι συνειδητή επιλογή, για αρκετούς νέους όμως είναι απόρροια της σήψης ενός συστήματος που τους οδηγεί στην εξαθλίωση.

 Το πρώτο σημαντικό κοινωνικό σχόλιο αφορά τη ζωή ενός "άριστου μαθητή". Την πίεση που δέχεται, τη συνεχή αξιολόγηση, το συνεχές ανέβασμα του πήχη των προσδοκιών. Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί, πόσο μάλλον να οριοθετήσει τα θέλω και τις προτεραιότητές του. Εδώ βρίσκουμε ένα κοινό και με το δικό μας παιδαγωγικό σύστημα. Αφού πέρασε απ΄αυτό το στάδιο η πρωταγωνίστριά μας νιώθει την ανάγκη να εκτονωθεί, αλλά δε βρίσκει τον τρόπο. Η γνωριμία της με τον καταξιωμένο σκιτσογράφο, Άκσελ την εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο στα αδιέξοδά της. Για να ξεφύγει πρέπει εικόνα και ήχος να παγώσουν.

 Ακόμα κι όταν συμβεί αυτό όμως βρίσκεται στην πραγματικότητα στη σκιά μίας άλλης αρσενικής παρουσίας. Δεν προλαβαίνει να πάρει αέρα κι απόσταση. Οι διαρκείς αλλαγές την αποσυντονίζουν ακόμα περισσότερο. Στο βάθος υπάρχει πάντα μία αόρατη παρουσία να την κρίνει. Το διαισθάνεται μέσα της κι ας μην το εξωτερικεύει. Τη στοιχειώνει, τη βασανίζει, αρκετές στιγμές δεν την αφήνει να είναι ο εαυτός της. Αυτή την μορφή όμως έχει πάρει κι η ζωή σήμερα. Σκληρή ως αδυσώπητη, ικανή να θέσει στο περιθώριο αν της αφήσεις το περιθώριο.

 Βραβευμένη για την ερμηνεία της στις Κάννες η Ρενάτε Ρέινσβε πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Μέσα από τη δική της λάμψη αντικατοπτρίζει τον κόσμο δύο άλλων ανθρώπων, στον οποίο συμμετέχει κι η ίδια. Στο πλευρό της τοποθετείται ο σταθερός πρωταγωνιστής της τριλογίας Άντερς Ντάνιέλσεν Λίε και ο νεαρότερος Χέρμπερτ Νόρντουρμ. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει τον χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο, ίσως τον πιο ευάλωτο θα ήταν ο ιδανικός χαρακτηρισμός για την περίπτωσή της. Άλλωστε υπάρχει μία σκηνή που ο Έιβιντ λέει, "δεν είμαι άλλωστε κι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο" ... Θεωρώ πως αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει κι όλα τα παραπάνω σχετικά με το παιχνίδι της αντανάκλασης των προσωπικοτήτων ανάμεσα στο τρίγωνο.

 Ακριβώς αυτό το λεπτοκεντημένο σημείο κάνει το έργο να ξεχωρίζει ως κινηματογραφικό εγχείρημα. Οι αναφορές στην κλιματική αλλαγή και τις καταστροφικές συνέπειές της, κυρίως μέσα από το πρόσωπο Έιβιντ δίνουν επίκαιρο τόνο και χαρακτήρα. Μαζί τους το σχόλιο για τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος και τις αρρώστιες που μας κατακλύζουν. Αλήθεια εκτός της πανδημίας, σκεπτόμενοι τον κύκλο σας πόσοι άνθρωποι υποφέρουν από αυτοάνοσα νοσήματα και μορφές καρκίνου; Ο Τρίερ δε θέλει να αφήνει τίποτα στην τύχη του και μας καλεί να ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ με φόντο το παρόν και το μέλλον.

Θεέ μου τι σου κάναμε (3) : Το τέλος της τριλογίας

 Η ταινία που έσπασε τα ταμεία στο ελληνικό και το γαλλικό box office επέστρεψε

 Το "Θεέ μου τι σου κάναμε" του Φιλίπ Ντε Σοβερόν ολοκληρώνει την τριλογία του και προσπαθεί με καυστικό χιούμορ να αποδώσει μία αντιρατσιστική ωδή στην πολυφυλετική Γαλλία. Ένα έργο που ξεκίνησε ως κωμωδία, αλλά τώρα στην τρίτη του εκδοχή αποκτά ολοένα και περισσότερο σοβαρό χαρακτήρα, χωρίς να λείπουν οι νότες χιούμορ (άλλοτε πετυχημένου κι άλλοτε όχι). Αποτελεί πλέον την αφορμή για τη συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο, "Η οικογένεια Βερνέιγ", που πραγματικά μπορεί να σκίσει στις πωλήσεις.

 Η καθολική, αστική οικογένεια Βερνέιγ έχει αποδεχθεί σε μεγάλο βαθμό την μοίρα της και ο Κλωντ έχει καταφέρει οι θυγατέρες του με τους άντρες τους να μετακομίσουν σε κοντινή απόσταση από το πατρικό τους. Ο ίδιος όμως τώρα πνίγεται. Ένας Άραβας, ένας Εβραίος, ένας Ασιάτης κι ένας Αφρικανός με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και συνήθειες προκαλούν πανικό στην καθημερινότητά του. Την ίδια ώρα ετοιμάζεται να συμπληρώσει 40 χρόνια γάμου με την Μαρί κι οι κόρες τους ετοιμάζουν μία πρωτότυπη έκπληξη που θα τη θυμούνται όλοι για πάντα.

 Αναφορές στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, στα αλλεπάλληλα "lockdowns", στην οικολογική συνείδηση που πρέπει να καλλιεργηθεί για να αποφύγουμε τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής τοποθετούν την υπόθεση στο παρόν. Ο Κριστιάν Κλαβιέ στον ρόλο του πρωταγωνιστή βιώνει την απόλυτη ματαίωση ως συγγραφέας. Το όνειρό του γίνεται εφιάλτης και δυσκολεύεται να το διαχειριστεί. Η σύζυγός - το στήριγμά - του όμως είναι εκεί. Γύρω τους σχηματίζεται ένας κύκλος, ένα μωσαϊκό διαφορετικής κουλτούρας που κουβαλάει μαζί του παραδόσεις και χαρακτηριστικά.

 Στα αξιοσημείωτα επίσης της τριλογίας, αλλά και συγκεκριμένα του τρίτου μέρους είναι η διαχρονική σχέση της μητέρας με τα παιδιά της, που όσο κι αν δοκιμάστηκε παραμένει αδιαπραγμάτευτη. Επομένως το φινάλε αποκτά έναν ευαίσθητο χαρακτήρα, που υπερβαίνει τη "ρηχότητα" που υπάρχει σε μερικές στιχομυθίες, που καλό είναι να προσπεράσουμε. Η ουσία δηλαδή αφορά το συναίσθημα, την αληθινή αγάπη, την αίσθηση του χρέους προς την "πατρογονική εστία". Οι δεσμοί παραμένουν δυνατοί όσο ο χρόνος κυλάει, παρ΄ότι υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις στην πορεία ώστε να αλλάξει αυτό. 

 Αν θέλαμε να μιλήσουμε για ένα έμμεσο πολιτικό σχόλιο, ο κακός φαίνεται πως δεν είναι ούτε ο Αλγερινός (προπαγάνδα - τρομοκρατία), ούτε ο Ισραηλινός (κριτική στους Εβραίους), ούτε ο Ιβοριανός (προκαταλήψεις και στερεότυπα), ούτε ο Κινέζος (αλήθειες και μύθοι για την άνοδο μίας εν δυνάμει υπερδύναμης), αλλά ένας Ευρωπαίος. Σας αφήνω να ανακαλύψετε όμως μόνοι σας περισσότερες λεπτομέρειες γιατί η θέαση πραγματικά παρουσιάζει αξία στα δικά μου μάτια, πέρα από ένα χαλαρό, ψυχαγωγικό δίωρο.

 Ως επιμύθιο προκύπτει πως οι άνθρωποι αν και φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικοί, τελικά υπάρχουν τόσα κοινά στοιχεία που τους ενώνουν. Αυτό οφείλουμε να υιοθετήσουμε ως πυξίδα μαζί με έναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Να έχουμε χώρο για τους ανθρώπους κι ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη μας μακριά από εθνικιστικές κορώνες που τείνουν να μας κατακλύσουν. Για όλους αυτούς τους λόγους και κόντρα στο ρεύμα κορεσμού που παρουσιάζεται, σας προτείνω να δείτε το τέλος (ο σκοπός!) του "Θεέ μου τι σου κάναμε".

Sani Festival : Τα φώτα έπεσαν κι η μαγεία ξεκίνησε

 

Βρεθήκαμε στη συναυλία των Chucho Valdes & Paquito D' Rivera στον περίφημο Λόφο στο πάντα φιλόξενο Σάνι που γιόρτασε τη συμπλήρωση 30 ετών του Φεστιβάλ του. Η διαχρονική αξία της μουσικής ορίζεται από την απήχηση που έχει στο πέρασμα του χρόνου. Ήταν το μακρινό 1992 όταν ξεκινούσε αυτή η πολιτιστική πρωτοβουλία. Μία διαδρομή διεθνούς αναγνώρισης και εμβέλειας που κάνει τους ανθρώπους που το επισκέπτονται για πρώτη φορά να γίνονται μόνιμοι και φανατικοί υποστηρικτές του εγχειρήματος.

Ο Λόφος της Σάνης

 Ένας Μεσαιωνικός Πύργος και γύρω του η θάλασσα κι ο ουρανός που συναντιούνται εκεί που φτάνει το μάτι. Μία τοποθεσία που σε εμπνέει να απολαύσεις και παράλληλα να στοχαστείς "ταξιδεύοντας". Εκεί η μελωδία γίνεται εμπειρία και η μουσική ... μυσταγωγία όπως μας έγραψαν οι συντελεστές στο εισαγωγικό τους σημείωμα. Για να αντιληφθείς όμως όλα αυτά τα μικρά που τελικά είναι ... μεγάλα οφείλεις να τα βιώσεις.

Η έναρξη

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Γιώργος Μουστάκας καλωσόρισε τους θεατές κι αναρωτήθηκε ποιο είναι το αέναο ζητούμενο της αληθινής τέχνης; Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ έλεγε πως ούτε ένα δυνατό περιεχόμενο, ούτε μία καλαίσθητη φόρμα από μόνο τους είναι τέλεια. Το Sani Festival δίνει τη δική του απάντηση όλα αυτά τα χρόνια με τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ποιότητα και τη χαρά και την απόλαυση, αυτό είναι το διαχρονικό του αφήγημα. Από την αναφορά του δεν έλλειψε η ιστορική διευθύντρια, Όλγα Ταμπούρη-Μπάμπαλη που έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 2019. Τέλος ευχαρίστησε την οικογένεια Ανδρεάδη για την προσφορά της όλα αυτά τα χρόνια στον θεσμό.

Η συναυλία - "Όλα είναι Jazz"

Οι θρύλοι της αφροκουβανέζικης μουσικής, Chucho Valdes (πιανίστας, συνθέτης και ιδρυτής του συγκροτήματος Irakere) και Paquito D΄Rivera (σαξοφωνίστας, συνθέτης και κλαρινετίστας) έδωσαν μία εξαιρετική παράσταση υψηλού επιπέδου. Μαζί τους βρέθηκαν οι Diego Urcola στην τρομπέτα, ο Jose A.Gola στο μπάσο, ο Dafnis Prieto στα ντραμς και ο Roberto Vizcaino Jr. στα κρουστά. Ένα εκρηκτικό κράμα με ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε latin jazz, κλασικό λατινοαμερικάνικο ρεπερτόριο, σύγχρονες διασκευές ιστορικών κομματιών που μετάφεραν την αύρα της Καραϊβικής στην Μεσόγειο και τη Χαλκιδική.

Τι νιώσαμε 

 Ό,τι κι αν επιλέξει να γράψει κανείς θεωρώ πως θα υστερεί σε σύγκριση με όσα ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής. Πανδαισία αισθήσεων, καταιγιστικός ρυθμός, απολαυστικά σόλο, εναλλαγή μουσικών ειδών, ποικιλία οργάνων και σχημάτων. Το αεράκι φυσούσε απαλά και μας ταξίδευε με τον χαρακτήρα της κουλτούρας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μία δίωρη απόδραση στην Κούβα που δε συνηθίζεται. Κάτι δυνατό, κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό που πιστώνεται το Φεστιβάλ με την πρωτοβουλία του να φέρει αυτό το καλλιτεχνικό σχήμα στην Ελλάδα.

Τι ακολουθεί

 Αυτή ήταν όμως μονάχα η αφετηρία σε ένα παραδεισένιο τοπίο. Ακολουθεί αυτό το Σάββατο 16 Ιουλίου ο Al Di Meola (Acoustic Trio), το επόμενο ο Jack Savoretti, αμέσως μετά στις 30 ο Βοb Geldof and the Bobkatz κι από εκεί η σκυτάλη περνάει σε δύο ελληνικές βραδιές. "Ξενοδοχείο Ασμάτων: 30 χρόνια νότες - ο Λόγος και η Θάλασσα" με τους Μανώλη Μητσιά, Χρήστο Θηβαίο, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Πέννυ Μπαλτατζή και στις 13 Αυγούστου "Mediterranean Project: η Ελλάδα κι ο κόσμος" με τους Δημήτρη Μπάση, Ρένα Μόρφη, Δώρο Δημοσθένους, Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστα Θωμαΐδη και Καλλιόπη Φούσκα. Μεγάλο φινάλε με το γεγονός του καλοκαιριού και τη συναυλία του σπουδαιότερου τενόρου στον κόσμο, Andrea Bocelli στις 20 Αυγούστου.

 Το καλοκαίρι μας πήρε ήδη χρώμα και αναμένονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον όσα έρχονται στον Λόφο. Το Sani Festival περιμένει όλους τους πιστούς και υπόσχεται απόλαυση υψηλής αισθητικής για όλα τα γούστα. Με την ευχή ο καιρός να βοηθήσει και οι διακοπές των τυχερών να συνδυαστούν με την παρακολούθηση των συναυλιών που ακολουθούν και θα συζητηθούν για καιρό.

πρώτη δημοσίευση parallaximag

Το "HAIR" παραμένει επίκαιρο 43 χρόνια μετά

 

Ταξίδι στον χρόνο για την ειρήνη και την ελευθερία

 Σε μία εποχή που η Ευρώπη βιώνει έναν πόλεμο, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέρασε χθες το βράδυ ένα αντιπολεμικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Μετά το "F#ck this Job" που παρακολουθήσαμε στο πρόσφατη διοργάνωση του Ντοκιμαντέρ τον Μάρτιο, χθες είχε σειρά η ανοιχτή προβολή του "HAIR" του Μίλος Φόρμαν στο λιμάνι της πόλης. Μία ακόμα σπουδαία πρωτοβουλία που έφερε πλήθος κόσμου, εν μέσω καύσωνα, αντιμέτωπο με διλήμματα που πρέπει να απαντήσει για να είναι πρώτα απ΄όλα καλά με τον εαυτό του.

Tι είναι όμως το HAIR

 Μία ταινία, ένα μιούζικαλ του 1979 που φωνάζει, "κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο". Μία ομάδα ακτιβιστών προσπαθούν με κάθε τρόπο να περάσουν το μήνυμα της αλληλεγγύης και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων με φόντο το Σέντραλ Παρκ. Την περίοδο που μαίνεται ένας καταστροφικός πόλεμος στο Βιετνάμ, κάνουν τη δική τους επανάσταση με παιχνιδιάρικη διάθεση κι ας μοιάζει ο τρόπος έκφρασής τους αρκετές φορές ... γελοίος. Ιλιγγιώδεις ρυθμοί, παραισθησιογόνες ουσίες, παράτολμες αποφάσεις κόντρα σε μία συντηρητική κοινωνία. Το φινάλε της αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση και το "Let the Sunshine in" των Aquarius δένει αρμονικά. Παρακαταθήκη αγώνων για τις επόμενες γενιές.

ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ

 Η θέαση του θεωρώ πως είναι σημαντική υπόθεση στο παρόν κι αποκτά έναν βαθιά συμβολικό χαρακτήρα. Πράγματα και καταστάσεις που θεωρήσαμε για χρόνια δεδομένα έχουν ανατραπεί και δοκιμάζονται. Το έργο έρχεται ακριβώς αυτή την οριακή στιγμή να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά, να δοκιμάσει τις αντοχές και την κριτική μας σκέψη. Σε μία εποχή συνολικής παραίτησης, περνάει και πάλι το "μικρόβιο" της προσπάθειας, του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.

 Πολιτισμός και Τέχνες διαχρονικά ήταν απέναντι σε κάθε μορφής βίας. Ο ρόλος τους είναι να "εξημερώνουν" το πνεύμα, να απογειώνουν τη σκέψη και να μας ανάγουν προς το εξιδανικευμένο. Αυτές οι έννοιες δεν έχουν περιθώρια για συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Είναι η μοίρα τους να βρίσκονται απέναντι στα όπλα και τα συμφέροντα και ταυτόχρονα στο πλευρό των "παιδιών των λουλουδιών" κάθε εποχής που μάχονται ρομαντικά 

 Για όλους αυτούς τους λόγους βρεθήκαμε στην προβολή του HAIR. Mας βοήθησε να θυμηθούμε, να μάθουμε, να αισθανθούμε. Ήταν μία προβολή μάθημα που λάτρεψαν οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης και έδωσαν τα επόμενά τους ραντεβού για το "Σινεμά με Θέα" στην ταράτσα του Μεγάρου Μουσικής και τον Σεπτέμβρη στην πλατεία Αριστοτέλους για τις "Δεσποινίδες του Ροσφόρ" του Ζακ Ντεμί.

πρώτη δημοσίευση parallaximag

Βίβιαν Στεργίου και Γιάννης Μπαλαμπανίδης "συνομιλούν" μέσα από τα έργα τους

 

Από τις εκδόσεις Πόλις τους τελευταίους μήνες έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικά βιβλία που μας συντροφεύουν. Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο Έλληνες συγγραφείς που ανήκουν στη γενιά των millennials και με φρέσκια ζωντανή γραφή έχουν την ικανότητα να αφουγκραστούν τον παλμό της τελευταίας δεκαετίας και να μιλήσουν τόσο σε ανθρώπους της ηλικίας τους, αλλά και σε μικρότερους. Αυτό θεωρώ πως είναι και το κύριο πλεονέκτημά τους σε μία εποχή που οι έφηβοι αρνούνται πεισματικά να διαβάσουν.

 Από τη μία έχουμε το δοκίμιο του Γιάννη Μπαλαμπανίδη, "Οι ιδέες της προόδου και της συντήρησης" κι από την άλλη το "Δέρμα" της Βίβιαν Στεργίου. Το πρώτο με διευρυμένη ερευνητική ματιά και έντονες πολιτικές αναφορές, το δεύτερο με έντονο βιωματικό τόνο και έμπνευση που αποτελεί σήμα κατατεθέν. Η ευρύτερη συλλογική αναζήτηση του πρώτου και το προσωπικό ύφος της δεύτερης συναντιούνται σαν δύο γραμμές που τέμνονται και καταλήγουν στην ίδια κραυγή αγωνίας με φόντο τη λύτρωση. 

 O τρόπος έκφρασης κι η γλώσσα τους έχει χαρακτηριστικά που διαπερνούν τη σύγχρονη ελληνική κι ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αρκετοί είναι οι όροι που εισάγονται από τα αγγλικά. Ένα ακόμα κοινό σημείο είναι πως τα δύο έργα ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας. Διακεκριμένος πολιτικός επιστήμονας και μία πολυταξιδεμένη νέα με ανώτατες σπουδές στη νομική (Αθήνα-Άμστερνταμ-Λονδίνο) στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης. Διαπνέονται από την ίδια ανησυχία να εκφράσουν τα όνειρα και τις ματαιώσεις τους. Έχουν πείσμα και αναζητούν την καλύτερη δυνατή διέξοδο, χωρίς καμία διάθεση παραίτησης. 

 Η εκρηκτική εξέλιξη της τεχνολογίας χρησιμοποιείται προς όφελος λίγων. Η ανεργία, η επισφάλεια στις εργασιακές σχέσεις κι  η αβεβαιότητα διαποτίζουν τόσο το διήγημα της Στεργίου, όσο και την οξυδερκή πολιτική ανάλυση του Μπαλαμπανίδη. Αυθεντικοί υποστηρικτές της δημοκρατίας αναζητούν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης και ιδιαιτέρως της ανόδου της Ακροδεξίας που αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Οι ελίτ αγνοούν τις ευθύνες τους και οι συγγραφείς μας ζητούν επαγρύπνηση και διαρκή ενημέρωση, προκειμένου να αποφύγουμε την αναβίωση φαντασμάτων του παρελθόντος.

 Στην δημιουργία της προσωπικότητας του καθενός ξεχωριστή σημασία έχει διαδραματίσει ο πολιτισμός. Αναφορές στην μουσική, στην ποίηση, στις τέχνες υπάρχουν και στα δύο βιβλία. Εκπρόσωποι της πιο καταρτισμένης γενιάς αισιοδοξούν πως θα βρουν τον ιδανικό δρόμο πέρα από τα αδιέξοδα, "τι ζωή ζω, τι ζωή θέλω να ζήσω". Μονάχα αν απαιτήσουμε αυτό που αξίζουμε, θα το πετύχουμε. Η υπαρξιακή αγωνία της Στεργίου είναι έκδηλη, ο Μπαλαμπανίδης μοιάζει πιο ψύχραιμα και τεχνοκρατικά να εξετάζει τα δεδομένα και τις συνθήκες που διαμορφώνονται.

Αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις της εποχής κι η διορατική τους ματιά πιθανώς μας αποκαλύπτει πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον. Η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν τους τρομάζει. Αντιθέτως προσπαθούν συνεχώς ορθολογικά να την ερμηνεύσουν. Δημιουργούν αισθήματα, προβληματισμούς, δεύτερες σκέψεις και ως έναν βαθμό απορίες που καλούμαστε να ψάξουμε περαιτέρω. Δύο από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου. Σας καλώ να ανακαλύψετε τον κόσμο τους που είναι κομμάτι και του δικού μας (κόσμου).

πρώτη δημοσίευση parallaximag