Τα " θέλω " μας για τα OSCAR

Η μεγάλη ώρα πλησιάσει. Οι απανταχού cineφιλ κοιτούν τους δείχτες των ρολογιών τους κι η ώρα δεν περνάει. Πάμε να δούμε φίλες και φίλοι τα δικά μας θέλω για τους νικητές, που θα γνωρίζουμε σε περίπου έξι ώρες.

Καλύτερη ταινία: Ενώ ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί τόσο πολύ με το La La Land που και μένα με άγγιξε, θα επιλέξω το Moonlight.

Καλύτερη σκηνοθεσία: Πολλοί θεωρούν, ότι καλύτερη σκηνοθεσία και καλύτερη ταινία πάνε μαζί. Είτε ο κερδίσει ο Σαζέλ με το La La Land, είτε ο Τζέκινς για το Moonlight θα είμαι χαρούμενος.

Α΄ανδρικού ρόλου: Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να δει το Fences και τον Ουάσιγκτον, αλλά νομίζω, ότι πολύ δύσκολα θα χάσει το αγαλματίδιο ο Κέισι Άφλεκ για την ερμηνεία του στο Manchester By The Sea.

Β΄ανδρικού ρόλου: Ακλόνητο φαβορί βάση αποδόσεων ο Μ.Ali για το Moonlight. Βλέπω έκπληξη σ΄αυτήν την κατηγορία. Ίσως την κάνει, ο Jeff Bridges για την ερμηνεία του αστυνομικού στο Hell or High Water.

Α΄γυναικείου: Η Έμμα Στόουν είναι το προφανές φαβορί για την ερμηνεία της στο La La Land. Αν σπάσει θεωρώ, η Ιζαμπέλ Υπέρ θα κάνει την έκπληξη για το Elle.

B' γυναικείου: Eπαναλαμβάνω πως δεν έχω δει το Fences. Ακλόνητο φαβορί δίνεται η V. Davis

Πρωτότυπο σενάριο: Θα ρίσκαρα στο Lobster του Λάνθιμου, όχι επειδή είναι Έλληνας, αλλά επειδή είναι αληθινά κάτι πρωτότυπο.

Πρωτότυπο τραγούδι: Mόνο με θαύμα θα χάσει το βραβείο, το City of Stars από το La La Land.

Κινουμένων σχεδίων: Mε άγγιξε όσο κανένα άλλο, η Κόκκινη Χελώνα, αυτό θα ήθελα να κερδίσει.

Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους: Θα ήθελα να κερδίσει το 4.1 miles, της Δάφνης Ματζιαράκη.

Ξενόγλωσσης ταινίας: Πολλάκις έχω επισημάνει την θέλησή μου για νίκη του " The Salesman " του Ιρανού Φαραντί.

Πάση Θυσία

Μία δραματική περιπέτεια, ένα σύγχρονο γουέστερν, που διαδραματίζεται στο Δυτικό Texas, αποτελεί το νέο φιλμ του Σκωτζέσου, Ντέιβιντ Μακένζι, που επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, τέσσερα χρόνια μετά το " Γροθιές στους τοίχους ", κάνοντας την ένατη μεγάλους μήκους ταινία του. Από το περσινό Φεστιβάλ των Καννών, στο αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης, μετράει 36 βραβεία και τέσσερις υποψηφιότητες για OSCAR. Μεγάλο μερίδιο βέβαια, στο αριστουργηματικό δημιούργημα, κατέχει κι ο σεναριογράφος, Τέιλορ Σέρινταν, που ένα χρόνο πριν, τον είδαμε στο Sicario. Ένα παιχνίδι εκδίκησης, που τελειώνει χωρίς νικητή και πραγματικά το φινάλε είναι ιδανικό, καθώς σε έναν κύκλο βίας, ποτέ δεν είσαι πραγματικός νικητής.

Βρισκόμαστε μακριά από τα πλούτη της Νέα Υόρκης, στην επαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Δύο αδέλφια αποφασίζουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη κατά το δοκούν. Ο ένας έχει αποφυλακιστεί πριν λίγο καιρό, ο άλλος πρόσφατα χωρισμένος. Στόχος να μην σκοτώσουν άνθρωπο. Θέλουν να ξεχρεώσουν το υπόλοιπό τους στην τράπεζα και να κρατήσουν το σπίτι τους, που μπορεί στο μέλλον να τους αλλάξει τη μοίρα. Στο δρόμο τους θα βρεθεί όμως ένας βετεράνος Ρέιτζερ, αποφασισμένος για μία μεγάλη νίκη, λίγο πριν την συνταξιοδότηση. Έτσι έχει μάθει να ζει. Πιστός συνοδοιπόρος του, ένας Κομάντσι, ινδιάνικης καταγωγής, αστυφύλακας.

Μέσα απ΄αυτήν την καταδίωξη, γνωρίζουμε στοιχεία για τη ζωή, των ανθρώπων αυτών, εν έτει 2017, για τις ιδιαιτερότητες της καθημερινότητάς τους και τις τράπεζες, που κι εκεί πίνουν το μεδούλι του λαού. Σε μία χαρακτηριστική σκηνή στο καζίνο, ο μεγάλος αδελφός, συναντά έναν Κομάντσι, εκείνος είναι έτοιμος να του επιτεθεί, ο Τάνερ, όμως του απαντά αφοπλιστικά, είμαι κι εγώ ένας κομάντσι. Θέλοντας να δείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως όπως έχασε τη γη και την περιουσία του ο Ινδιάνος από τους λευκούς, τώρα αυτοί με τη σειρά τους, τη χάνουν από τις τράπεζες. Αλήθεια αυτό δεν συμβαίνει και στην Ευρώπη;

Ακριβώς αυτό είναι και το μήνυμα της ταινίας που αρχικά είχε τον τίτλο " Camache ", αλλά η παραγωγή αποφάσισε να το αλλάξει στο " Hell or High Water " (όρος υποθήκης), που ουσιαστικά σημαίνει, ότι πρέπει να πληρώνεις τη δόση σου, στην ώρα της, βρέξει, χιονίσει, όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες. Αδίστακτοι μηχανισμοί, που δεν τους απασχολεί ο παράγοντας άνθρωπος, στο ελάχιστο. Ενδιαφέροντα στοιχεία είναι επίσης τα εξής: Ο σκηνοθέτης έχει αφιερώσει, αυτή του την ταινία στη μνήμη των γονέων. Προφανώς θεωρεί, πως έφτασε στο απόγειό του. Ο Chris Pine, που υποδύεται τον μικρότερο αδελφό, είναι στην πραγματικότητα δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον B. Foster. Οι δύο τους συνεργάστηκαν νωρίτερα, το 2016 στη " Μεγάλη Διάσωση ", ενώ ο Pine, έπαιξε με την Katy Mixon (σύζυγός του), στο  " Blind Dating " το 2006.

Ξετυλίγεται παράλληλα μπροστά μας, η ιστορία του διδύμου των αδελφών κι αντίστοιχα των αστυνομικών που τους καταδιώκουν. Άλλοτε με ένταση, ρυθμό άλλοτε με χιούμορ κι εναλλαγές συναισθημάτων. Μία άλλη Αμερική, με τους δικούς της νόμους, που κυριαρχεί ο φόβος κι ο τρόμος. Αυθόρμητα μας βγαίνει να υποστηρίξουμε τους κακούς της υπόθεσης. Κυνηγούν το δίκαιο του αγώνα τους και την επιβίωση τους, με όπλο την αδελφική αλληλεγγύη. Δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός, το ένστικτο της επιβίωσης όμως μπορεί να τον μετατρέψει σε αγρίμι και να τον τυφλώσει.

Μοναδικές οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών. Μπεν Φόστερ, Κρις Πάιν και φυσικά ο Τζεφ Μπρίτζες, στο ρόλο του Μ. Χάμιλτον. Από κοντά κι ο κομάντσι στα αλήθεια, Τζιλ Μπέρμιγχαμ. Με όμορφή μουσική των Nick Cave και Warren Ellis να συνοδεύει τη δράση και το τοπίο να μας οδηγεί μαθηματικά στο φινάλε.

Και φτάνουμε στην κορύφωση. Μία θυσία, μία εκτέλεση και μία δικαίωση, βαμμένη με αίμα. " Ένα τυφλό γουρούνι βρίσκει μία τρούφα, η διαίσθηση των λευκών ανθρώπων ". Το πρώτο που μένει και δικαιώνει τον αγώνα του Ρέιτζερ και στη συνέχεια ο μονόλογος του Τόμπυ, που εξηγεί στον απόστρατο, πως ήταν φτωχός σ΄όλη του ζωή. Είναι σαν μία αρρώστια. μολύνει κάθε άτομο, που γνωρίζεις, πάει από γενιά σε γενιά, λέει χαρακτηριστικά. Και κλείνει, με το  " δεν θα γίνει όμως το ίδιο με τα αγόρια μου ". Ο Μάρκους ακούει, σιωπά, του δίνει έμμεσα δίκιο. " Ίσως σου προσφέρω τη γαλήνη ". Ποια είναι άραγε η λύτρωση; Ο σκηνοθέτης αφήνει την τελευταία αίσθηση στον θεατή. Και κλείνει με τον ήλιο του Τέξας, να φωτίζει την πεδιάδα. Ισοπαλία.

Mε ξεκάθαρο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, για την οικονομική κρίση και την εξαθλίωση που οδηγεί τον άνθρωπο, ο Μακένζι, σκηνοθετεί ένα εξαιρετικό γουέστερν. Σκιαγραφεί τις κοινωνικές αδικίες, ακτινογραφεί άριστα τα πορτραίτα των πρωταγωνιστών κι από τις δύο πλευρές κι ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην ηθική, τις αξίες και το χρέος. Οι μεγάλοι καρχαρίες τρώνε το μικρό ψάρι, εκτός κι αν αυτό τολμήσει να επαναστατήσει με το δικό του τρόπο!

ΟSCAR κι ανθρώπινα δικαιώματα

"Θέλουμε να εκφράσουμε ομόφωνη και έντονη αποδοκιμασία για το κλίμα φανατισμού και εθνικισμού που βλέπουμε σήμερα στις ΗΠΑ και σε τόσες πολλές χώρες, σε μερίδες του πληθυσμού, και το χειρότερο, μεταξύ κορυφαίων πολιτικών", αναφέρουν στη δήλωσή τους που δημοσιεύεται στα περιοδικά Variety και Hollywood Reporter.

Η επιστολή υπογράφεται από τους Φαρχαντί, σκηνοθέτη της ταινίας "Ο Εμποράκος", Μάρτιν Ζέντβλιε ("Land of Mine", Δανία), Χάνες Χολμ ("Ο Κύριος Όβε", Σουηδία), Μάρεν 'Αντε ("Τόνι 'Ερντμαν", Γερμανία), Μάρτιν Μπάτλερ και Μπέντλεϊ Ντιν ("Tanna", Αυστραλία).

"Ανεξάρτητα από το ποιος θα λάβει το βραβείο της Ακαδημίας για την καλύτερη ξένη ταινία την Κυριακή, αρνούμαστε να πιστέψουμε στον όρο των συνόρων. Αφιερώνουμε το βραβείο σε όλο τον κόσμο, στους καλλιτέχνες, στους δημοσιογράφους και στους ακτιβιστές που εργάζονται για την ενίσχυση της ενότητας και κατανόησης και που υποστηρίζουν την ελευθερία της έκφρασης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας".

Η δήλωσή τους απηχεί ομιλίες που ακούστηκαν στη συγκέντρωση στο Μπέβερλι Χιλς, η οποία οργανώθηκε από το United Talent Agency στον χώρο όπου το πρακτορείο αυτό διοργανώνει το ετήσιο πάρτι του για τα 'Οσκαρ.

H Τζούντι Φόστερ κάλεσε τους σχεδόν 500 συγκεντρωμένους να αναλάβουν δράση για την προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και της δημοκρατίας. "Είναι καιρός να απαιτήσουμε απαντήσεις, να πούμε στους αιρετούς μας αξιωματούχους να κάνουν τη δουλειά τους και να μην είμαστε ανεκτικοί απέναντι στο χάος, στον παραλογισμό και στην πολεμοκαπηλία"

Manchester By the Sea

Η τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του Kenneth Lonnergan, είναι κατά γενική ομολογία κι η πλέον επιτυχημένη του. Από το θέατρο, στο σινεμά και τώρα στα 55 του χρόνια, σε μία μεγάλη επιτυχία, που κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Α΄αντρικού ρόλου, είναι υποψήφια για έξι Όσκαρ και μετρά συνολικά ήδη 99 βραβεία, ξεκινώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance. Ύμνος για τη δύναμη, τον πόνο και τις αντοχές του ανθρώπου, που συχνά καλείται να ξεπεράσει, για να επιβιώσει.

Αφετηρία της δράσης αποτελεί ο θάνατος του αδελφού του πρωταγωνιστή, Τζο. Ξαφνικά βρίσκεται και πάλι στο Μάντσεστερ (ΗΠΑ), έχοντας αφήσει τη δουλειά του στη Βοστώνη. Η επιστροφή όμως, του προκαλεί μεγάλο προβληματισμό και δυστυχία. Ακροβατεί συνεχώς μεταξύ του ηθικού χρέους προς τον μεγάλο αδερφό και την ανατροφή του υιού του και της δική του ισορροπίας, που συχνά διαταράσσεται. Πρόκειται για έναν φιλότιμο βιοπαλαιστή, που ένα μοιραίο λάθος του παρελθόντος, έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή του.

Και πώς να μην συμβεί αυτό; Kι όμως δεν το βάζει κάτω, όσο κι αν πονάει, όσο κι αν τον κατατρέχουν οι δαίμονες κι αν έχει πληγωθεί. Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία, απ΄αυτήν, που έχει βιώσει. Η διακοπή της γραμμικής αφήγησης κι οι συνεχείς αναδρομές, μας εξηγούν πολλά, που στην αρχή έμοιαζαν σκοτεινά. Έχει στιγματιστεί (" ο γνωστός ") από μία άδικη κοινωνία, μα ο ίδιος έχει καταδικάσει τον εαυτό του, περισσότερο από τον καθένα. Κι αυτό είναι το πλέον τραγικό.

Ο Λι έχει μίας πρώτης τάξης ευκαιρία, να ξορκίσει τα παλιά. Δεν το αντέχει όμως, σε τούτο τον τόπο. Ο Πάτρικ (Lucas Hedges) στέκεται άξια δίπλα του και του υποδεικνύει έμμεσα τον δρόμο της λύτρωσης. Η ζωή συνεχίζεται. Βρίσκουν τρόπο επικοινωνίας κι οικοδομούν μία σχέση αλληλεγγύης. Ωριμάζουν συγχρόνως, ο ένας κυριολεκτικά, ο άλλος μεταφορικά. Πάντα έχοντας στο κεντρικό φόντο τη βάρκα, του πατέρα, που τους ενώνει.

Ό,τι και να πει κανείς για την ερμηνεία του Κέισι Άφλεκ είναι λίγο. Τα βραβεία μιλούν από μόνα τους. Η ταινία είναι βασισμένη ολόκληρη πάνω του, ώστε να τον αναδείξει. Ένας άντρας απελπισμένος, που καλείται να βιώσει την οδύνη εσωτερικά, αθόρυβα συνεχώς. Κάποιες στιγμές ξεσπάει, ειδικά όταν πίνει, με άγαρμπο τρόπο. Είναι τόσο παραστατικός, θαρρείς και το έχει βιώσει, στη δική του προσωπική ζωή. Ένας μαραθώνιος για μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, μετά από τόσα αλυσιδωτά χτυπήματα της μοίρας. Άξιοι συμπαραστάτες τόσο, ο L. Hedges (Πατ), όσο κι Μ.Williams (Ράντι).

Μία πόλη δίπλα στη θάλασσα, είναι η ελεύθερη μετάφραση του τίτλου. Μακριά από τα πλούτη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Σαν απόκληροι στα νότια της Μασαχουσέτης, περήφανοι όμως, δίνουν τον τίμιο αγώνα τους, μέσα σε τόσες δυσκολίες. Ο καιρός συμβαδίζει με τη ψυχοσύνθεση του ήρωα. Συνεχής συννεφιά και βροχή. Σαν να κλαίει το σύμπαν για τα τόσα δεινά, που του έχουν τύχει. Μαζί και τα τοπία της φύσης, επιτείνουν το αδιέξοδο κι ας δίνουν φαινομενικά μία ανάσα.

Ένα έργο που καθηλώνει, που θέτει τον θεατή σε θέση πρωταγωνιστή, που αν μη τι άλλο ευαισθητοποιεί και συγκινεί. Μία σπουδαία ταινία, ένα κοινωνικό δράμα, που προσωπικά για μένα μπαίνει μέσα στις κορυφαίες για αυτήν την κινηματογραφική χρονιά. Μην χάσετε την ευκαιρία να το δείτε.

Nocturnal Animals

Ο Τομ Φορντ είναι μία πολυδιάστατη προσωπικότητα. Δραστηριοποιείται κυρίως στο χώρο της μόδας,ως σχεδιαστής κι αυτή είναι μόλις η δεύτερή του ταινία, μετά το " A single Man ", εφτά χρόνια πριν. Aν είναι όμως να κάνει μία σπουδαία ταινία την δεκαετία, χαλάλι του. Σκηνοθετεί το Nocturnal Αnimals, βασισμένο στο μυθιστόρημα του, Όστιν Ράιτ, " Tony and Susan " (1993). Κέρδισε το μεγάλο βραβείο στη Βενετία, υποψήφιο για Χρυσές Σφαίρες, ενώ έφτασε μέχρι την τελική φάση των Oscars.

Μία διάσημη γκαλερίστα μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης, η Σούζαν Μόρροου έχει όλα τα υλικά αγαθά και την αναγνώριση του κοινού, της λείπει όμως η αληθινή ευτυχία, που δεν αγοράζεται. Εγκλωβισμένη μέσα σ΄έναν προβληματικό γάμο, βιώνει την απόλυτη μοναξιά κι αναλώνεται σε ανούσιες συναναστροφές για να καλύψει το κενό. Στα όρια της κατάθλιψης, έρχεται να την ταράξει συθέμελα, ένα ακυκλοφόρητο βιβλίο, που τις στέλνει, ο πρώην σύζυγος της, Έντουαρντ Σέφιλντ, δεκαπέντε χρόνια μετά τον χωρισμό τους, με προσωπική αφιέρωση.

Ουσιαστικά παρακολουθούμε δύο ιστορίες, τη μία μέσα στην άλλη. Από την μία ένα υπαρξιακό δράμα κι από την άλλη ένα αστυνομικό θρίλερ, που ξεκινά από μία οικογενειακή τραγωδία. Tις ενώνει η λέξη ΕΚΔΙΚΗΣΗ, με την μεταφορική και την κυριολεκτική σημασία αντίστοιχα. Η ψυχολογική κατάσταση της Σούζαν είναι ικανή από μόνη της, να την φέρει σε τέλμα. Ξεκίνησε να διαβάζει από περιέργεια το βιβλίο, αναλώθηκε όμως σε μία μυθοπλαστική ιστορία, βυθίστηκε και το τελείωσε, μέσα σε λίγες, " εφιαλτικές " για την ίδια, ώρες.

Συνειρμικά έρχονται στο μυαλό της, όλα τα λάθη του παρελθόντος και τη στοιχειώνουν. Πως υποτίμησε τις ικανότητες του Έντουαρντ, τον τρόπο, που τον άφησε, όσα πέρασαν μαζί και καταλήγει στο συμπέρασμα, πως οι αποφάσεις της, κάθε άλλο, παρά σωστές ήταν. Μάλλον ο ρομαντισμός χωρούσε στη ζωή της, παρά την ταξική διαφορά και τώρα, μετά μεγάλης λύπης, το συνειδητοποιεί. Μία θλίψη την κυριεύει, αναζητεί την λύτρωση. Θέλει να επανορθώσει και να καλύψει το χαμένο χρόνο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, τονίζει, πως η Σούζαν είναι ο ίδιος, εννοώντας προφανώς τα αδιέξοδα στα οποία περιέρχονται άνθρωποι, που φαινομενικά, τα έχουν όλα,  είναι πετυχημένοι κι αναγνωρισμένοι, δεν έχουν όμως εκείνα τα μικρά, τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, που δίνουν χρώμα στη ζωή. Ίσως γι΄αυτό κάνει την ταινία, για να εξωτερικεύσει τον εσωτερικό του κόσμο. " Πάλεψα με τον εαυτό μου, πάνω στο έργο ".

Πρόκειται για ένα ταξίδι αντιθέσεων. Από την Σούζαν και τον Έντουαρντ. Στον πλούτο της Δύσης (σοφιστικέ, Νέα Υόρκη) και τον αγροτικό Νότο (Τέξας), στο φως και το σκοτάδι, τον πολιτισμό, την εξουσία. Όλα με υποδειγματικό τρόπο. Ένα παζλ, που ο θεατής, θέλοντας και μη, γίνεται κομμάτι του κι εμπεριέχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής, την αγάπη, τον έρωτα, την απογοήτευση, τη βία.

Με εξαιρετικά πλάνα, καθ΄όλη τη διάρκεια και τρομερές ερμηνείες, από Amy Adams, Michel Shannon (υποψήφιος για OSCAR β΄αντρικού ρόλου) και Jake Gylenhaal, καθηλώνει άπαντες, εκτός κι αν χαθούν, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία. Συνεχείς αλληγορικές σκηνές, λεπτή σύνδεση παρόντος-παρελθόντος, έντονοι παραλληλισμοί.

Κι η αγωνία κορυφώνεται, όσο πλησιάζουμε στην τελευταία σκηνή. Κι εκεί που θα μπορούσαμε να έχουμε ένα happy end, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Απόλυτη σιωπή, απόγνωση, μόνη στη ζωή, μην έχοντας πλέον επιλογή. Πίστεψε πως θα έχει τη δεύτερη ευκαιρία, η ζωή όμως δεν της την έδωσε. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να μην της άξιζε ...

Υπόθεση Φριτς Μπάουερ

O Λαρς Κράουμε επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη, με την " Υπόθεση, Φριτς Μπάουερ-Μυστική Ατζέντα". Ένα φιλμ, επίκαιρο, με διαχρονικό χαρακτήρα, που μας ταξιδεύει στο μακρινό 1957 και μας δείχνει τον αγώνα ενός ανθρώπου, ώστε αποδοθεί δικαιοσύνη κι η νέα Γερμανία, μετά τη δίνη του Β΄παγκοσμίου πολέμου, να οικοδομηθεί σε στέρεα θεμέλια. Είναι όμως καθολική βούληση αυτή, ή μήπως μία δική του προσωπική ουτοπία, κόντρα σε ένα παγκόσμιο σύστημα, που είναι ικανό να συνθλίψει τον κάθε ρομαντικό;

Ο ηλικιωμένος διευθυντής της εισαγγελίας, Φριτς Μπάουερ, είναι αποφασισμένος να τιμωρήσει τους εγκληματίες συμπατριώτες του, που λίγα χρόνια πριν έκαναν κατά συρροή αποτρόπαιες πράξεις. Πολλοί απ΄αυτούς όμως, με έξυπνα τεχνάσματα, παραμένουν ακόμα στο πολιτικό προσκήνιο. Το έργο του μόνο εύκολο δεν είναι και προσπαθεί να ξετυλίξει τον μίτο της Αριάδνης, έχοντας ελάχιστους πραγματικούς συμμάχους στο πλάι του. Το γεγονός, πως είναι εβραικής καταγωγής, είναι αρκετό για κάποιους, ώστε να τον στιγματίσουν και να φτάσουν στην απλή ρήση-κατηγορία, πως ψάχνει μία απλή εκδίκηση για τους χιλιάδες συμπατριώτες του, που έγιναν στάχτη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του τρίτου Ράιχ.

Στην πραγματικότητα όμως, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, έχει ένα όραμα για τη νέα χώρα, που οικοδομείται. Μία ελπίδα για το μέλλον. Ψάχνει αξίες κι ιδανικά στα συντρίμμια του πολέμου. Για να πάει μπροστά η χώρα, πρέπει να ξορκίσει τους δαίμονες του παρελθόντος κι όχι αυτοί να ενυπάρχουν και να εμποτίζουν συνειδήσεις, με φαύλες ιδέες και πιστεύω, μέχρι να έρθει η ώρα, που και πάλι θα νιώσουν δυνατοί, ώστε να τα επιβάλλουν στην ανθρωπότητα. Σας έρχεται στο μυαλό κάτι απ΄όσα βιώνουμε σήμερα; Σωστά σκέφτεστε. 

Πιστός συνοδοιπόρος στην κούρσα απόδοσης δικαιοσύνης, ο εισαγγελέας, Καρλ Άουγκερμαν. Τους ενώνει ένα κοινό πάθος, που στο τέλος θα αποδοθεί μοιραίο, για έναν από τους δύο. " Άνθρωποι σαν εσάς σπανίζουν ", λέει ο πρεσβύτερος, Φριτς στον νεαρό Καρλ. Προοικονομία, για όσα θα ακολουθήσουν και το σθένος, που θα δείξει ο δεύτερος, ίσως στη πιο κομβική απόφαση για τη ζωή του.

Πρόκειται για ένα φιλμ, από το οποίο αντλούμε πολλά ιστορικά στοιχεία, είναι σαν ένα μάθημα στην μεγάλη οθόνη, σίγουρα με τρόπο πιο ενδιαφέροντα, απ΄αυτόν, που γίνεται στις αίθουσες των σχολείων. Βλέπουμε μία χώρα σε αναταραχή, σε αποσύνθεση, να αναζητά μάταια την ταυτότητά της και να εγκλωβίζεται στο σήμερα, στο εφήμερο, μη μπορώντας να κοιτάξει πιο πέρα. Σαν να φορά παρωπίδες, κάτι σαν την σημερινή Ελλάδα, που πλέον, περιμένει ένα θαύμα από τον Θεό.

Η ερμηνεία του Μπούρκχαρτ Κλάουσνερ μεστή. Σοβαρός, στιβαρός, με πείσμα να φτάσει μέχρι το τέλος. Σκιαγραφείται μία πολυσχιδής προσωπικότητα, με τα καλά της και τα αρνητικά της. Δίπλα του ο R. Zehrfeld, ακροβατεί μεταξύ της οικογένειας, της δουλειάς και του πάθους του, που τελικά θα τον οδηγήσει, απέναντι στο γράμμα του νόμου, καθώς μπορεί η σβάστιγκα να έπεσε, όμως τα κατάλοιπά της, έμειναν με τη μορφή νόμων στο κράτος.

Μιλάμε προφανώς για μία συντηρητική Ευρώπη. Για την ήπειρο του φόβου, που ο καπιταλισμός δημιουργεί μάζες, στις οποίες στοχεύει ο ναζισμός. Άλλωστε για να βρεθεί πρόσφορο έδαφος για την επικράτηση των ολοκληρωτικών καθεστώτων πρέπει να έχουμε κρίση, οικονομική-κοινωνική, ηθική. Η ιστορία μας διδάσκει, αν εμείς ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, δυστυχώς η ανθρωπότητα θα βιώσει τις ανάλογες οδυνηρές συνέπειες. Είναι νομοτελειακό ...

Μία διεθνής συνωμοσία, που υποθάλπει εγκληματίες, στο βωμό μίας φαινομενικής σταθερότητας. Μια αποσιώπηση και μία άρνηση να κοιτάξουμε το παρελθόν κατάματα και να " συλλάβουμε " τους ηθικούς αυτουργούς. Τι ορίζεται άραγε ως εθνική προδοσία και τι ως ηθικός εκβιασμός και δικαίωση, μετά θάνατον;  Μπορεί άραγε να νικηθεί το κακό; Κι αν ναι, πόσο βαθιές είναι τελοσπάντων, οι ρίζες του; 

Neruda

Ο Πάμπλο Λοραίν δεν κάνει μία απλή ταινία για τη βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, στήνει ένα αστυνομικό θρίλερ με πολιτική χροιά, αντλώντας στοιχεία από τη ζωή του μεγάλου ποιητή. Ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας και της μυθοπλασίας και το αποτέλεσμα κερδίζει τον θεατή. Πρεμιέρα στις Κάννες, τον γύρο του κόσμου κι υποψηφιότητα της χώρας για το Οscar Ξενόγλωσσης Ταινίας και την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα.

Βρισκόμαστε χρονικά στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου (1948), λίγο μετά το τέλος του Β'παγκοσμίου. Ο Γερουσιαστής, Νερούδα, νομπελίστας ποιητής, έχει το λαϊκό έρισμα. Κατηγορεί ανοιχτά τον πρόεδρο, Βιντέλα, ότι πρόδωσε το κομμουνιστικό κόμμα. Ξαφνικά χάνει τη θέση του και κινδυνεύει με σύλληψη. Ο θρύλος όμως δεν πρέπει να μπει στο μπουντρούμι. Κάπως έτσι αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό, με τον αστυνόμο, Όσκαρ Πελουσονώ να αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της σύλληψης του.

Κι ενώ μιλάμε για μία καταδίωξη, όπλα του Νερούδα ειναι τα ποιήματά του, που στόχο έχουν να αφυπνίσουν τη συνείδηση του λαού. Η απουσία σιδερικών συναρπάζει. Μόνο σε μία σκηνή ο ποιητής και στην τελευταία ο αστυνόμος κρατούν πιστόλι. Μοιάζει με ένα ρομαντικό ανθρωποκυνηγητό, γνωρίζοντας όλοι τον τελικό νικητή. Η στιχομυθία της γυναίκας του, ζωγράφου, Ντέλια Ντελ Καρίλ, με τον Πελουσονώ, προοικονομεί ουσιαστικά και το φινάλε.

Ο σκηνοθέτης τονίζει, κάνοντας μία ταινία θέλεις να αιχμαλωτίσεις την αίσθηση της πραγματικής ζωής. Ο Π. Νερούδα είναι τόσο σύνθετος κι εκτενής δημιουργό, που είναι σχεδόν αδύνατο να τον κατατάξουμε μόνο σε μία κατηγορία. Γι΄αυτό επιλέξαμε την ιστορία της φυγής του, την έρευνα και το λογοτεχνικό θρύλο. Του άρεσαν οι ιστορίες μυστηρίου, ένας είδος, που εμπεριέχει αλλαγές και χαρακτήρες που εξελίσσονται. Κανένας δεν καταλήγει όπως ξεκίνησε, ούτε ο κυνηγός, ούτε η λεία. Είναι μία ψεύτικη βιογραφία. Δημιουργήσαμε ένα Νερουδιακό φιλμ κι όχι ένα φιλμ για τον Νερούδα. Ένα διήγημα, που κι ο ίδιος θα ήθελε να διαβάσει.

Κάπως έτσι ο poeta έγινε σύμβολο για το λαό της Χιλής. Ο Πάμπλο Πικάσο εκφώνησε διθυράμβους για τον αγώνα του. Το τέλος του, περίπου στα 70 του χρόνια, έδωσε το έναυσμα για την τελική εξέγερση ενάντια στην δικτατορία του Πινοσέτ. Έργο ζωής, για μία ζωή. Σπουδαία, μεγάλο, απλό, καθημερινό. Ο κορυφαίος ποιητής του 20ου αιώνα, κατά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Όσον αφορά το φιλμ, είναι αριστοτεχνικά δοσμένο. Σπουδαία δουλειά τόσο στο μοντάζ, όσο και στην εικόνα και τα χρώματα αυτής. Σαν κάτι από παλιά ελληνική ταινία. Θέλει να μας μεταφέρει νοερά στην εποχή. Κι όσο η δράση επιτείνεται, τόσο πιο έντονα τα χρώματα. Με τον Νερούδα στα μαύρα και το χιόνι παντού. Τρομερή αντίθεση. Κι οι ερμηνείες, μοναδικές. Τόσο ο Λούις Νιέκο στο ρόλο το ομώνυμου πρωταγωνιστή, όσο κι ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερναλ, ως αστυνόμος-κυνηγός.

Κι ενώ η ταινία μας μιλάει για τον μεγάλο ποιητή-ηγέτη της αριστεράς στη Χιλή, ένα άλλο πρόσωπο ο αστυνόμος, έχοντας ισότιμο ρόλο, προσπαθεί να μπει από το παραθυράκι στο πραγματικό στόρυ κι ο αγώνας του είναι συγκινητικός. Να μείνει το όνομα του χαραγμένο στην ιστορία, έστω ως αυτός που δεν μπόρεσε να πιάσει τον Νερούδα, αν και το πολέμησε με όλα τα δυνατά μέσα και τις ανθρώπινες δυνάμεις. Κι ο ποιητής του χαρίζει την υστεροφημία του.

Κομψοτέχνημα. Ισομερώς κατανεμημένο στο πρώτο και το δεύτερο μέρος, που η δράση κλιμακώνεται. Και μεγάλος νικητής, ο άνθρωπος. Οι αξίες και τα ιδανικά. " Κι αν τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει από το θάνατο, τουλάχιστον η αγάπη μπορεί να μας σώσει από τη ζωή. " Ποίηση μέχρι το τέλος, γιατί τα γραπτά μένουν κι όποιος γράφει για κάτι σημαίνει πως το αγαπάει ...