Απωθημένα… λέξη που φοβόμαστε μερικές φορές ακόμα και να αναφέρουμε, φοβούμενοι την καταστροφική της μανία. Σαν αγκάθι που γδέρνει, υπάρχει πάντα κάπου να μας πονά όσο και αν προσπαθούμε να θεραπεύουμε τις πληγές. Ακόμα και αν βρεις τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ή μιας άλλης, κάτι θα μένει πάντα να σου θυμίζει αυτό το… ανεκπλήρωτο, που θα είναι πάντα σημαντικό και ξεχωριστό.Σαν γραμμένα με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας αυτός υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο στομάχι να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.
Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικά και πάντα παρόντα μπορούν να πάρουν τελικά πολλές μορφές και να κάνουν τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.
Η λέξη απωθημένο κρύβει μια επιθυμία που δεν εκπληρώθηκε. Κάποιοι έχουν μόνο μια και άλλοι πολλές περισσότερες, άρα το απωθημένο το κουβαλούν σε πληθυντικό αριθμό.
Λόγια που ποτέ δεν είπαμε, χαμένες ευκαιρίες, όνειρα που δεν τολμήσαμε να πραγματοποιήσουμε και ατέλειωτες σκέψεις με εικασίες για το τί θα γινόταν αν τολμούσαμε την στιγμή που έπρεπε. Μερικοί, πιστεύουν πως τα απωθημένα δημιουργούνται καθαρά από δειλία. Ίσως ακόμη αδυναμία διεκδίκησης των "θέλω" μας. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Υπάρχουν και απωθημένα που δεν υπήρχαν οι κατάλληλες ευκαιρίες ώστε να είναι εφικτή η πραγμάτωσή τους. Που λόγω καταστάσεων δεν μπορούσαμε να πράξουμε καταπώς θέλαμε. Αυτά ίσως να μας βασανίζουν πιο πολύ. Εκείνα όπου οι συνθήκες δεν σε αφήνουν να τα φτάσεις, να γίνουν η κατάκτηση σου, πονάνε διπλά.
Άλλωστε τα απωθημένα ζουν από την μνήμη.Και εδώ είναι ίσως το κλειδί της ιστορίας. Η ανάμνηση του ανεκπλήρωτου περιφέρεται συνεχώς στο μυαλό μας με την εικόνα της τελειότητας και δημιουργεί τον μύθο. Έναν μύθο που δημιουργούμε μόνοι μας αφού πιστεύουμε πως εκείνο το "αν" θα μας είχε προσφέρει ενδεχομένως, κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Δεν είναι άλλωστε λίγα εκείνα τα απωθημένα που πραγματοποιήθηκαν και συνάμα απομυθοποιήθηκαν γιατί τελικά δεν πληρούσαν εκείνη την τελειότητα που είχαμε ως φαντασίωση.
Δυστυχώς ότι απωθημένο κουβαλάμε μας εμποδίζει ως προς την συναισθηματική μας ωρίμανση και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Έτσι, οι σχέσεις μας, βάλλονται πολλές φορές από αδυναμία συνεννόησης και σε ανύποπτες, ασήμαντες ίσως στιγμές, ξεσπάει ο πόνος ή η οργή που κουβαλάμε. Ο μόνος τρόπος να διαχειριστούμε τα απωθημένα μας είναι να συμφιλιωθούμε μαζί τους, να τα αποδεχτούμε γιατί όλα ξεκινούν από την αποδοχή. Αυτό σημαίνει πως εφόσον προσπαθήσαμε να τα ζήσουμε, μπορούμε να αλλάξουμε και να απελευθερωθούμε από το βάρος τους, γιατί δυστυχώς τα απωθημένα τείνουν να προσθέτουν ψυχικό βάρος, ιδιαίτερα όταν μετατρέπονται σε εμμονή. Για αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε να τα αντιμετωπίζουμε. Πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να τα ζούμε και να είμαστε πάντοτε έτοιμοι για τις συνέπειες που μπορεί να τα ακολουθήσουν με την εκπλήρωσή τους. Όσο κρυβόμαστε από αυτά, τόσο εκείνα διογκώνονται και όσο διογκώνονται μας αποτρέπουν να ζήσουμε τη ζωή μας καταπώς θα τη ζούσαμε χωρίς τη σκιά ενός απωθημένου.
Υπάρχουν ίσως, δύο βασικά είδη απωθημένου. Αυτά που δοκίμασες (έστω και λίγο ή ακόμα και πολύ) αλλά έφυγαν λίγο απότομα- άδοξα και δεν πρόλαβες να νιώσεις, να δώσεις ή να πάρεις περισσότερα. Και αυτά του απωθημένου- πλατωνικού- μονόπλευρου έρωτα. Ο έρωτας που σε κρατάει ξύπνια τα βράδια, που με ένα του χαμόγελο φτιάχνει η μέρα σου, που ακόμα και μετά από 10 μήνες που θα έχεις να τον δεις είναι σαν να τον είδες χθές. Που σου λείπει ενώ δεν είναι καν στην ζωή σου. Που ξέρεις ότι τον αγάπησες, τον αγαπάς και θα τον αγαπήσεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο θα μπει στη ζωή του.Αυτή είναι ίσως η χειρότερη μορφή απωθημένου.
Είναι απωθημένο, μέχρι να το δοκιμάσεις. Όταν δοκιμάζεις κάτι που έχεις θεοποιήσει, είναι αναμενόμενο ή να είναι τόσο τέλειο όσο το φαντάστηκες ή να ξενερώσεις τόσο πολύ και να διαλύσεις ένα ιδανικό που τόσο ψηλά είχες. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Ποτέ δεν ξενερώνεις με ένα απωθημένο. Απλά σταδιακά το συναίσθημα ξεφτίζει, το πρόσωπο που ερωτεύτηκες γίνεται αδιάφορο (όχι δεν το ξεπερνάς, δεν το ξεχνάς), δεν σου λείπει τόσο, το σκέφτεσαι αραιά και που, είσαι καλά… μέχρι να το ξαναδείς. Άνθρωπος με απωθημένα που όχι μόνο δεν τα διεκδικεί αλλά τα αφήνει να παραμένουν απωθημένα, είναι εκτός από δειλός και μεγάλος βλάκας.
Για να αλλάξει λοιπόν κάτι, χρειάζεται πρώτα να αλλάξεις εσύ. Προτίμησε να έχεις περισσότερες εμπειρίες παρά απωθημένα. Εξάλλου, μη ξεχνάς ότι τα απωθημένα είναι αυτά που σε πονούν, ενώ οι εμπειρίες σε διδάσκουν και σε βοηθούν να κάνεις ακόμα ένα βήμα προς το άτομο που προορίζεσαι να γίνεις. Να φροντίζεις να αποφεύγεις τις αναβολές και να υποστηρίζεις τις επιλογές σου. Έτσι θα γλιτώσεις από πολλά μελλοντικά απωθημένα, αμφιβολίες και πισωγυρίσματα. Ζήσε τη ζωή σου όπως θα ήθελες και μη φοβάσαι να υποστηρίξεις τις επιλογές σου. Η ζωή δε δίνει πάντα δεύτερες ευκαιρίες γι' αυτό να είσαι σε επιφυλακή! Μη ζεις με τύψεις και μη μετανιώνεις για τίποτα που κάποτε αποτέλεσε επιλογή σου.Ποτέ δε ξέρεις πόσο τέλειο μπορεί κάτι να αποδειχτεί κάτι στο τέλος. Και μην ξεχνάς.... Μη κλαις για αυτά που χάθηκαν. Δεν αξίζει! Να γελάς για όλα αυτά τα βιώματα που μένουν μέσα σου αφού ζήσεις, Είναι κομμάτια του εαυτού σου.
Τη νέα χρονιά λοιπόν, να ζήσουν τα απωθημένα! Να έχετε μια υπέροχη χρονιά!
