Αφιέρωμα στην πρωτοπόρο του παγκόσμιου σινεμά Μπίνκα Ζελιάσκοβα

 Το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (4-14 Νοεμβρίου 2021) μάς συστήνει μια αληθινή πρωτοπόρο του σινεμά, η οποία αμφισβήτησε κάθε είδους στερεότυπα και κάθε μορφή εξουσίας. Το Φεστιβάλ θα παρουσιάσει ρετροσπεκτίβα στο έργο της Μπίνκα Ζελιάσκοβα, το οποίο παραμένει άγνωστο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

 

Η Ζελιάσκοβα υπήρξε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις στην ιστορία του βουλγαρικού σινεμά, καθώς και μία από τις λίγες γυναίκες σε παγκόσμια κλίμακα που είχε σκηνοθετήσει ταινία μεγάλου μήκους στη δεκαετία του ’50. Παράλληλα, κατόρθωσε να αφήσει το δικό της ξεχωριστό στίγμα στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, σε μια συναρπαστική διαδρομή που διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι τη δεκαετία του ’90.

 

Τολμηρή και ασυμβίβαστη, η πρώτη βουλγάρα σκηνοθέτις και μία από τις ελάχιστες γυναίκες που σκηνοθετούσαν ταινίες ήδη από τα τέλη της δεκαετίαε του 1950, η Μπίνκα Ζελιάσκοβα παραμένει μια άγνωστη ευρωπαία δημιουργός, η οποία μάς προσκαλεί να την ανακαλύψουμε. Αντλώντας έμπνευση από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό και τη Νουβέλ Βαγκ, ρηξικέλευθη στο στυλ και με φλεγόμενη συνείδηση, η Ζελιάσκοβα όρθωσε ανάστημα στους περιορισμούς του σοσιαλιστικού δόγματος, παραδίδοντας ένα εντυπωσιακό έργο από το 1957 έως το 1988 -επτά ταινίες μεγάλου μήκους και δύο ντοκιμαντέρ. Ανυποχώρητη όσον αφορά το πάθος με το οποίο αποτύπωνε τον ηθικό ξεπεσμό του καθεστώτος, τελούσε υπό αυστηρή παρακολούθηση από τις βουλγαρικές αρχές, που προσπάθησαν να φιμώσουν το έργο της, παρά την ενθουσιώδη υποδοχή που είχε εισπράξει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου.

 

Το ντεμπούτο της Ζελιάσκοβα με τίτλο Ήσυχα κυλάει η ζωή... (1957) σχολιάζει σκωπτικά τον ηθικό ξεπεσμό ορισμένων ηρώων της βουλγαρικής αντίστασης κατά της ναζιστικής κατοχής, όταν κατέλαβαν πόστα εξουσίας στη μεταπολεμική κομμουνιστική Βουλγαρία. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ταινία προκάλεσε τη μήνη της κομματικής ολιγαρχίας, με αποτέλεσμα η κυκλοφορία της να απαγορευτεί μέσω διατάγματος για 30 ολόκληρα χρόνια. Η επόμενη ταινία της, Ήμασταν νέοι (1961), έχει στο επίκεντρό της τον αγώνα των βούλγαρων αντιστασιακών ενάντια στον κατακτητή, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποσπώντας το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.

Η επόμενη ταινία της Ζελιάσκοβα, Παγιδευμένο αερόστατο (1967), μια ριζοσπαστική ηθογραφική σάτιρα που απεικόνισε με γλαφυρότητα τη ζωή στη βουλγαρική ύπαιθρο, επισφράγισε την ταραχώδη σχέση ανάμεσα στη σκηνοθέτιδα και στο καθεστώς: η ταινία αποσύρθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τις αίθουσες και χρειάστηκε να φτάσουμε στη δεκαετία του ’90 για να αναγνωριστεί ως ένα από τα σπουδαιότερα διαμάντια του βαλκανικού σινεμά. Η ταινία Τελευταία λέξη (1973), που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών, είναι η πιο σκληρή και συγκινητική ταινία στη φιλμογραφία της Ζελιάσκοβα, καθώς αφηγείται τις ιστορίες έξι γυναικών που έχουν φυλακιστεί ως πολιτικές κρατούμενοι, περιμένοντας καρτερικά να οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στη συνέχεια, ακολούθησαν το κοινωνικό δράμα Πισίνα (1977), που απέσπασε το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ της Μόσχας και το βαθιά αλληγορικό Μια βουτιά τη νύχτα (1980), το οποίο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών.

 

Ξεχωριστή θέση στη φιλμογραφία της Μπίνκα Ζελιάσκοβα κατέχουν τα -επίσης απαγορευμένα από το καθεστώς- ντοκιμαντέρ Νανούρισμα (1981) και Η φωτεινή και σκοτεινή όψη των πραγμάτων (1981), που φέρνουν στο προσκήνιο την απάνθρωπη καθημερινότητα που βίωναν οι τρόφιμοι στις γυναικείες φυλακές του καθεστώτος, ρίχνοντας φως σε  ανθρώπινες ιστορίες που έμοιαζαν καταδικασμένες να παραμείνουν στο σκοτάδι. Τέλος, στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβληθεί και το ντοκιμαντέρ Μπίνκα: Μια ιστορία για τη σιωπή (2007), στο οποίο η βουλγάρα σκηνοθέτις Έλκα Νικόλοβα αναπλάθει τον άνισο αγώνα που έδωσε η Ζελιάσκοβα για δεκαετίες ολόκληρες, με αντιπάλους τη λογοκρισία και την καταπίεση. 

Ξεκινούν τα γυρίσματα της νέας, 10ης ταινίας, του Βασίλη Μαζωμένου με τίτλο ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ.

 Νέα ταινία για τον Βασίλη Μαζωμένο

Ξεκινούν τα γυρίσματα της νέας, 10ης ταινίας, του Βασίλη Μαζωμένου με τίτλο ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ. 

H ταινία είναι μια συμπαραγωγή της Horme Pictures με την Prosenghisi Film & Video Productions. Συμπαραγωγός είναι η ΕΡΤ και η Alatas films. 

Την ταινία πλαισιώνουν ηθοποιοί όπως η Μαρία Ζορμπά, ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο Γιάννης Κοκιασμένος, ο Κώστας Μπάρας, η Νεφέλη Κουρή, ο Ανδρέας Νάτσιος, η Αγγελική Καρυστινού, ο Adrian Frieling, η Ηλέκτρα Γεννατά, ο Νίκος Παντελίδης, o Θανάσης Χαλκιάς, η Μαρία Καρακίτσου, ο Νίκος Δερτιλής, ο Χρήστος Ζαχάρωφ, ο Δημήτρης Φουρλής, η Χριστίνα Σωτηρίου, ο Στέφανος Κακαβούλης, ο Αλέξιος Κοτσώρης, ο Δημήτρης Σιγανός, η Natalie Pawloff, η Κατερίνα Τσάση, ο Δημήτρης Μωραΐτης και πολλοί άλλοι. Σε ρόλο έκπληξη η performer Άννα Γούλα.

Το ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ κλείνει την τριλογία της κρίσης (Γραμμές, Εξορία) του Μαζωμένου. Αφηγείται επτά ιστορίες ακραίας αγάπης, με τους ήρωες τους να επιδιώκουν μέσω αυτής τον ...εξαγνισμό. Πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό δράμα με στοιχεία μαύρης κωμωδίας.

Στο σενάριο έχει συνεργαστεί ο Βασίλης Γουδέλης.

Στη διεύθυνση φωτογραφίας βρίσκουμε τον Φώτη Μήτση, στα σκηνικά τη Δήμητρα Παναγιωτοπούλου, στα κοστούμια τη Σοφία Κατσούρα, στον ήχο τον Αντώνη Σαμαρά, στο μοντάζ τον Γιάννη Κατσάμπουλα, στη μουσική τους Dna, στο sound design τον Κώστα Χρυσόγελο, στη διεύθυνση παραγωγής τη Μαριάννα Κοντούλη. 

Παραγωγοί της ταινίας είναι οι Βασίλης Μαζωμένος και Πάνος Παπαδόπουλος, με συμπαραγωγό τον Βασίλη Αλατά. 

Η ταινία στο imdb    : https://www.imdb.com/title/tt14605066/

Το blog της ταινίας  : https://purgatorymovie.wordpress.com/

Η ταινία στο facebook : https://www.facebook.com/purgatoryfilm2022/

Titane

Η κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον έχει γεμίσει. Τα φώτα σβήνουν. Το "Τitane" της 38χρονης Ζουλιά Ντικουρνό (Βραβείο FIPRESCI το 2016 στις Κάννες για το - στα όρια του "κανιβαλιστικού" - Raw) ξεκινάει. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του 74ου Φεστιβάλ των Καννών (πρόεδρος ο Spike Lee) κι αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το OSCAR Διεθνούς ταινίας. Γι΄αυτήν μπορείς να διαβάσεις και να ακούσεις δέκα ή και παραπάνω διαφορετικές απόψεις κι η καθεμία για τον έναν ή τον άλλον λόγο να στέκει με βάση την οπτική του ανθρώπου που την εκφέρει.

Ένα τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να εξελιχθεί σε δυστύχημα. Ακολουθούν σκληρές εικόνες. Σε κλάσματα δευτερολέπτου στο χειρουργείο. Από εκεί στην παιδική ηλικία να ακούγεται ένα "Titane" και προσπερνώντας τη διαδικασία μίας επώδυνης ενηλικίωσης (εκεί είχε κεντράρει το Raw) ουσιαστικά γνωρίζουμε την Αλεξιά  ως χορεύτρια-στρίπερ όταν πια φτάνει στα τριάντα. Το πρώτο μέρος ακολουθεί τα βήματα ενός βίαιου ξεσπάσματός της που είναι ικανό να σοκάρει. Ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος μουσικά ντυμένος. Φτάνει να αγγίζει τα όρια της μαύρης κωμωδίας κι αναρωτιέσαι τι βγαίνει από τα στόματα των αρσενικών;

Το δεδομένο είναι ότι η δημιουργός δε φοβάται. Θέλει να ενοχλήσει, δεν την απασχολεί αν διχάσει. Αυτό είναι για την ίδια η Τέχνη. Κρατάει το μαχαίρι και το καρπούζι. Είναι αδίστακτη όπως κι η πρωταγωνίστριά της. Κάποιες στιγμές το θέαμα γίνεται αποκρουστικό. Πολλοί έκλεισαν τα μάτια τους, κάποιοι αποχώρησαν. Σημασία έχει να αντέξεις τη δοκιμασία. Το δεύτερο μέρος έρχεται να επιβραβεύσει τους τολμηρούς ή απλά τους μυημένους. Η είσοδος του Βενσάν Λιντόν (Ο Νόμος της Αγοράς, Σε Πόλεμο) διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο και συμπληρώνει την Αγκάτ Ρουσέλ. Σιγά σιγά το περιεχόμενο ισορροπεί. Η σκηνή του χορού στο σπίτι έρχεται να ξεκλειδώσει ως έναν βαθμό τον έντρομο θεατή που παρακολουθεί με το στομάχι σφιγμένο.

Από την μία η αποξένωση των σύγχρονων κοινωνιών, από την άλλη η διαχείριση ενός τραύματος ζωής και μίας σημαντικής απώλειας. H πολυδιάστατη έννοια της ταυτότητας, η μητρότητα, η πολυσυζητημένη σεξουαλικότητα, η απόρριψη, η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια, ο θάνατος κι η ΓΕΝΝΗΣΗ που έρχεται να τον ΝΙΚΗΣΕΙ. Η σκηνοθέτης βομβαρδίζει με τις ιδέες της το κοινό. Το "βιάζει" εγκεφαλικά. Δεν αφήνει χρόνο επεξεργασίας εκείνη τη στιγμή με την μία εικόνα να διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Συλλέγεις πληροφορίες κι όταν πια τελειώσει έχει τον χρόνο να σκεφτείς, αφού πρώτα πάρεις μία βαθιά ανάσα.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν για τις ομοιότητες με το "Crash" του Καναδού Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Θεωρώ όμως πως εδώ η Ντικουρνό χαράσσει τον δικό της. Κανείς δε γνωρίζει που θα τη βγάλει σε βάθος χρόνου. Δημιουργεί κάτι ενοχλητικό, ανατρεπτικό, ψυχεδελικό, προκλητικό και τελικά - μάλλον - πρωτότυπο συνολικά. Η ερμηνεία του Γάλλου σπουδαίου ηθοποιού ξεχωρίζει. Σκληρός στο σώμα, προσπαθεί να κρύψει το γήρας και να τα βάλει με τον χρόνο, ευαίσθητος κι ευάλωτος όμως στη ψυχή. Έχει ανάγκη να πιστέψει ξανά και να σβήσει τη φωτιά. "Είμαι εδώ, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο", σαν να θέλει να εξαγνίσει αμαρτίες του παρελθόντος.

Mόλις η δεύτερη γυναίκα που κερδίζει το μεγάλο βραβείο στο κορυφαίο ευρωπαϊκό Φεστιβάλ. Νωρίτερα τα είχε καταφέρει το μακρινό 1993 η Τζέιν Κάμπιον με τα "Μαθήματα Πιάνου". Τίθενται υπαρξιακά, θεμελιώδη ζητήματα για το παρόν και το μέλλον. Οδηγούμαστε σε έναν υβριδικό κόσμο (βιοτεχνολογία και τεχνητή νοημοσύνη); Από τι θα αποτελείται αυτός και πώς θα προσαρμοστεί η θεωρία της εξέλιξης; Και το μεγαλύτερο ερώτημα όλων που θα απαντηθεί σε λίγους μήνες από σήμερα, την βραδιά των Βραβείων OSCARs, μπορεί το "Titane" κι ο δυναμισμός που απορρέει να πετύχει ότι το "Parasite" του 2019;

Το παιχνίδι του καλαμαριού

 

Η σειρά (εννέα επεισοδίων) που κέντρισε το ενδιαφέρον ολόκληρου του κόσμου τον τελευταίο καιρό, το Squid Game έφερε το Netflix και πάλι στην κορυφή ανάμεσα στις πλατφόρμες θεάματος. Σαν concept μας είναι οικείο μέσα από ταινίες όπως το "Ηunger games", δηλαδή επιβίωση με κάθε κόστος κυριολεκτικά για κάποιο έπαθλο, στην περίπτωση αυτή τα χρήματα. 

Εμπεριέχει μια δόση αντικατοπτρισμού της σημερινής ζωής, καθώς όσοι αγωνίζονται, οι πρωταγωνιστές είναι όλοι χρεωμένοι. Άσημοι που δεν θα λείψουν σε κανέναν και στο περιθώριο με την πλάτη στον τοίχο. Διαπιστώνουν ότι η ζωή είναι τόσο δύσκολη που πραγματικά πλέον δεν ξέρουν αν μπορούν να την αντέξουν υπό αυτές τις συνθήκες, κατάσταση που εν μέρει συναντάμε και γύρω μας καθημερινά. Διαγωνίζονται σε παραδοσιακά παιδικά παιχνίδια, στα οποία ο καθένας ξεδιπλώνει τις δικές του αρετές, αλλά ταυτόχρονα και άσχημες πτυχές του εαυτού του μέχρι το φινάλε ... Είναι κυνικό, γρήγορο χωρίς να αφήνει κενά και τρόπο τινά αρρωστημένο. Μας άρεσε και γεννάται η απορία θα ακολουθήσει δεύτερος κύκλος;

Μενέλαος Χρήστου

Παράλληλες Μητέρες

Απόλυτα κινηματογραφικός μήνας ο Οκτώβρης. Σιγά σιγά επανερχόμαστε στις αγαπημένες μας σκοτεινές αίθουσες και χανόμαστε στην μαγεία τους. Χθες ήταν η σειρά του Μακεδονικόν για να παρακολουθήσουμε το νέο έργο του - ταυτόχρονα - ώριμου και συναισθηματικού Πέδρο Αλμοδόβαρ, "Παράλληλες Μητέρες". Ταινία έναρξης στο πρόσφατο 78ο Φεστιβάλ της Βενετίας και Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας για την εκθαμβωτική Πενέλοπε Κρουζ που σαν το παλιό καλό κρασί δίνει μία μεστή ερμηνεία. Ήδη από τον ιδιαίτερο τύπο παρουσίασης των τίτλων έναρξης αντιλαμβανόμαστε πως κάτι καλό ακολουθεί.

Η Τζάνις (από την Τζάνις Τζόπλιν) είναι επαγγελματίας φωτογράφος στην πρωτεύουσα της Ισπανίας Μαδρίτη. Αναζητά τον άνθρωπο που θα λυτρώσει την οικογένειά της που φέρει ακόμα τα τραύματα της Δικτατορίας του Φράνκο (σύμπτωση αλλά την ταινία παρακολούθησα την 28η του Οκτώβρη). Στη ζωή της ξαφνικά έρχεται ο ανθρωπολόγος Αρτούρο. "Δεν υπάρχουν όμως χρήματα στον κρατικό προϋπολογισμό για την ιστορική μνήμη" επί εποχής Ραχόι. Η νέα άφιξη είναι ικανή να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του μίτου, άθελά της όμως περιπλέκει την κατάσταση συνολικά ακόμα περισσότερο. Γρήγορα μεταφερόμαστε στην αίθουσα μίας μαιευτικής κλινικής μήνες μετά. Τι έχει μεσολαβήσει; Δίπλα στην πρωταγωνίστρια, γνωρίζουμε την Άννα. Μοιράζονται τον ίδιο γλυκό πόνο.

Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Η μητέρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Έχει φέρει στον κόσμο έχει υγιέστατο κοριτσάκι! Μυστήριο. Όσο ο καιρός περνάει κάτι την ταλανίζει κι αλλάζει τη συμπεριφορά της. Η αιφνιδιαστική επίσκεψη του πατέρα την φέρνει προ των ευθυνών της. Το θέμα είναι πρώτιστα εσωτερικό και βαθιά προσωπικό. Με ψυχραιμία ακολουθεί τον δρόμο της λογικής και της επιστήμης. Προσπαθεί να βρει τη δύναμη να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ κι όταν αυτό συμβεί είναι δυστυχώς ... ήδη αργά. Αδύναμη να αρθρώσει λέξη, φοβισμένη μη χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της κάνει διαδοχικά λάθη που οδηγούν σε αδιέξοδο. Η αμφίσημη επανεμφάνιση της Άννας έρχεται να επιτείνει την αγωνία. Οδηγούμαστε σε ένα ψυχολογικό θρίλερ.

Ο σκηνοθέτης μετά το εξαιρετικό έργο ζωής του "Pain and Glory" με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας, δημιουργεί έναν ύμνο για τη γυναίκα και την μητέρα. Σέβεται απεριόριστα το μεγαλείο του θηλυκού. Το έχει αποδείξει περίτρανα και στο παρελθόν ("Όλα για την μητέρα μου"). Έχουμε να κάνουμε με μία μάνα μόνη, τρίτης γενιάς μάλιστα. Έτσι έμαθε και θα πορευτεί. "We should all be Feminists". Η συνύπαρξη Τζάνις κι Άννα κυλά αρμονικά. Σιγά σιγά τα όρια θολώνουν στα μάτια του θεατή. Ο σκηνοθέτης έχει τον τρόπο να ξεπεράσει κάθε ταμπού. Δείχνει πως είναι καλά με τον εαυτό του κι αυτό βγαίνει στο έργο του.

Ό,τι και να πει κανείς για την Κρουζ είναι λίγο. Αυτή είναι η έβδομη συνεργασία της με τον Αλμοδόβαρ, αρχής γενομένης από το 1997 και την "Καυτή Σάρκα". Η παρουσία της είναι από μόνος του ένας καλός λόγος να παρακολουθήσεις την ταινία. Από εκεί και πέρα άξια στέκεται δίπλα της η Μιλένα Σμιτ (Άννα), ενώ Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιγιόν (Τερέζα) και Ρόσι Ντε Πάλμα (Έλενα) συμπληρώνουν μία τετράδα πολύ ισχυρών χαρακτήρων. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας που χρωματίζει σκηνές κι απορροφά την ένταση. Ποια θα είναι όμως η κατάληξη;

Από το μητρικό ένστικτο που μένει ζωντανό καθ΄όλη τη διάρκεια του φιλμ μετά τη σύλληψη, στο διττό χρέος προς την οικογένεια και την πατρίδα. Ποτέ δεν είναι αργά, όταν πρόκειται για την μνήμη. Με το σχήμα του κύκλου και μία αίσθηση λύτρωσης για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές θα ολοκληρωθεί ίσως η πιο πολιτική ταινία του πολύπειρου δημιουργού. Κι όπως εύστοχα σημειώνει ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας και λογοτέχνης, Εντουάρδο Γκαλεάνο, "δεν υπάρχει βουβή ιστορία".

Eνδημικός ο ιός, αλλά ...

 Διάβασα στον τύπο της Κυριακής πως ο ιός στην Πορτογαλία γίνεται ενδημικός κι οι κάτοικοι της χώρας της Ιβηρικής παίρνουν ουσιαστικά τις ζωές τους πίσω. Νωρίτερα στη Σκανδιναβία είχαν τελειώσει σε μεγάλο βαθμό με αυτόν τον ανεπιθύμητο επισκέπτη. Αυτομάτως μέσα μου έγινε η σύγκριση με την Ελλάδα. Αν θέλεις να αντικρύσεις την αλήθεια κατάματα είναι καλύτερο να ενημερώνεσαι από διεθνή Μέσα Ενημέρωσης. Η προσπάθεια της κυβέρνησης για την οικοδόμηση ενός τείχους ανοσίας έπεσε στο κενό. Μόνο τυχαίες δεν είναι αλλαγές από τον πρωθυπουργό, καθώς άλλαξαν όλα τα πρόσωπα που ασχολήθηκαν με το κομμάτι της πανδημίας από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι τον Μάιο του 2021.

Όσο ο συνδυασμός φαρμάκων καθυστερεί, μοναδικό μας όπλο απέναντι στον ιό είναι το εμβόλιο. Παρατηρούμε ωστόσο ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να εναντιώνεται σε αυτή την επιλογή - μονόδρομο. Όταν οι χώρες που ανέφερα στον πρόλογο έχουν εμβολιάσει τον ενήλικο πληθυσμό τους τουλάχιστον με μία δόση
κατά 90% και παραπάνω, εμείς παλεύουμε με ποσοστά που μετά βίας ξεπερνούν το 60%. Κάτι γίνεται λάθος είναι προφανές. Η κυβέρνηση αδυνατεί να πείσει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης για την αναγκαιότητα - ορθότητα του εγχειρήματος. Μάλιστα πολλοί από αυτούς που δεν εμβολιάζονται είναι παραδοσιακά ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και τη στήριξαν στις εκλογές του 2019. Τώρα απομακρύνονται ...

Έχουμε δύο κατηγορίες ανθρώπων που είναι στην κατηγορία των αρνητών. Τους "αντιεμβολιαστές" κι αυτούς που φοβούνται ακόμα και σήμερα περισσότερο το "τρύπημα" από το να νοσήσουν. Ολόκληρη αυτή η διαδικασία βγάζει στο φως παθογένειες ετών των συμπολιτών μας. Μία απ΄αυτές αφορά τη μη τήρησης της πρόληψης. Είχαμε καταλήξει πριν την πανδημία να είμαστε χώρα του θεραπεύειν κι όχι του προλαμβάνειν. Επίσης βλέπουμε πως οι πρωταγωνιστές στο κίνημα ενάντια στα εμβόλια είναι κοινοί με αυτούς που το 2018 σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης (κι όχι μόνο) για το Μακεδονικό. Φυσικά και τότε δε γνώριζαν τις λεπτομέρειες της συμφωνίας, αλλά είχαν μάθει να μισούν.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει η κυβέρνηση που βρίσκεται με δεμένα τα χέρια. Οι αριθμοί δείχνουν με σαφήνεια lockdown. Το ταμείο όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει αποζημιώσεις. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης. Την μία εβδομάδα έκλεισε η μουσική κι η εστίαση κατέβαζε ρολά στη μία το βράδυ και την επόμενη άνοιξαν τα πάντα, με υποσημείωση για εμβολιασμένους (κάπως έπρεπε να επιβραβευτούν για το αυτονόητο!). Ένα δεύτερο γεγονός που επίσης με προβληματίζει είναι το γεγονός, ότι απαγορεύτηκαν οι παρελάσεις σε όλους τους γειτονικούς νομούς και θα γίνει μόνο η μεγάλη στρατιωτική στην πόλη μας για μία ώρα. Το ενδεχόμενο της κινητικότητας μάλλον δεν το σκέφτηκε κανείς.

Σε συνδυασμό και με τις εικόνες που συνόδευσαν τον εορτασμό του Πολιούχου, Αγίου Δημητρίου με τους πιστούς να βγάζουν τις μάσκες και να φιλούν τις εικόνες, ο προβληματισμός επιτείνεται. Από την άλλη μεριά ο κ. Γεωργιάδης στα κανάλια δεν αφήνει περιθώρια. Θεωρεί πως όλα έχουν γίνει στην εντέλεια κι απλά κάποιοι δεν μπορούν να πειθαρχήσουν. Αποκλείει μάλιστα νέα διακοπή των δραστηριοτήτων. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς στην πατρίδα μας ο ιός γίνεται ενδημικός δίχως να έχει υπάρξει η ανάλογη υποδομή και προεργασία. Οδηγούμαστε μαθηματικά σε "εκατόμβες νεκρών". 63 έγραψε η τελευταία ανακοίνωση κι ακόμα δεν μπήκε ο Νοέμβρης.

Αυτή είναι η εικόνα της ημέρας κι η επόμενη προβλέπεται δυσοίωνη με βάση τα όσα γνωρίζουμε από την ως τώρα εμπειρία μας. Η "επιχείρηση ελευθερία" απέτυχε. Θέλουμε να συγκριθούμε με την Ευρώπη, να δείξουμε πως μπορούμε κι εμείς επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά δεν κάναμε ως σύνολο το ελάχιστο χρέος μας για εμάς τους ίδιους και τον διπλανό μας. Η πανδημία δε χωράει εγωισμούς. Ο ιός δεν έχει λογική να συγχωρεί. Αναζητεί απλά τον ξενιστή. Οι πιο αδύναμοι θα επιβιώσουν. Τα δεδομένα είναι απτά. Ναι θα ζήσουμε μαζί του, θα συνεχίσουμε να προσέχουμε, αλλά ας κάνουμε πρώτα ένα βήμα για το κοινό καλό.

πρώτη δημοσίευση ROSA

Gagarine

 Αυτή η εβδομάδα είχε ευχάριστες εκπλήξεις στις αίθουσες. Μία απ΄αυτές ήταν το ευαίσθητο σκηνοθετικό ντεμπούτο των Φανί Λιατάρ και Ζερεμί Τρουίγ, "Gagarine". Είχε προγραμματιστεί να προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών το 2020 που τελικά ματαιώθηκε, έκανε εξαιρετική εντύπωση στις Νύχτες Πρεμιέρας της ίδιας χρονιάς και τώρα κυκλοφορεί για το ευρύ κοινό. Το μυαλό των περισσότερων πηγαίνει στον Γιούρι Γκάγκαριν. Ακριβώς μέσω αυτή της τεράστιας προσωπικότητας με πλάνα από τα εγκαίνια του ομώνυμου συμπλέγματος εργατικών κατοικιών, που αρχικά προορίζονταν για εργάτες του Κομμουνιστικού κόμματος γίνεται η σύνδεση στην αφετηρία.

Στην περίπτωση έχουμε ταυτόχρονα μία μεταφορά, μία αλληγορία που ακουμπούν σε ένα πραγματικό γεγονός και εκμεταλλεύονται τον χώρο σε απόλυτο βαθμό, αλλά δεν μένουν εκεί, χρωματίζουν τα γεγονότα, αγγίζουν το μεταφυσικό και δημιουργούν συνολικά ένα πολύ θελκτικό για τον θεατή αποτέλεσμα. Στο κέντρο της αφήγησης ο νεαρός Γιούρι. Αφρικανικής καταγωγής, μεγάλωσε στο Γκάγκαριν κι είναι συναισθηματικά δεμένος με το κτίριο, καθώς δεν έχει κανένα άλλο σημείο αναφοράς στη ζωή του. Ορφανός από πατέρα, προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση με την μητέρα του που ουσιαστικά τον εγκατέλειψε. Δε χάνει όμως σε κανένα σημείο τη δύναμη για ζωή.

Πασχίζει με την παιδική του αφέλεια να ανατρέψει την ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης για γκρέμισμα του συγκροτήματος. Η εφευρετικότητά του σπάνια, τα χέρια του πιάνουν, το μυαλό του λειτουργεί χωρίς να έχει το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσεων σε υψηλό επίπεδο. Συμπαραστάτες του o φίλος Χουσάμ που η σχέση τους δοκιμάζεται σε διάφορα στάδια κι η Ντιάνα από τον γειτονικό συνοικισμό των Ρομά. Με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα, η ταινία αποκτά επίκαιρο χαρακτήρα για την πατρίδα μας. Οικουμενικά αγγίζει το σήμερα έτσι κι αλλιώς, καθώς εδώ ένας νεαρός ονειρεύεται να φτάσει στα αστέρια, την ίδια ώρα που Τζεφ Μπέζος και Ίλον Μασκ πηγαίνουν εκεί για "αναψυχή" κι ευχαριστούν δημόσια τους πελάτες τους.

Η πόλη του Φωτός, το Παρίσι κρύβει σκοτάδι στα υποβαθμισμένα προάστιά της. Θυμάμαι τους "Άθλιους" του Λατζ Λι, πολύ περισσότερο το "Dheepan" του Ζακ Οντιάρ, ενώ αν σκεφτούμε την Μεσόγειο ως μία ενιαία περιοχή που έρχεται αντιμέτωπη με τεράστια μεταναστευτικά κύματα μπορούμε να ανατρέξουμε στα "Mediterranea" και "Α Ciambra" του Τζόνας Καρπινιάνο. Οι άνθρωποι ποτίζονται με μίσος. Δεν ανέχονται το διαφορετικό. Κάνουν διακρίσεις με βάση το χρώμα. Αυτή η περιθωριοποίηση έχει ως συνέπεια τη διαίρεση της κοινωνίας. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι "διέπονται" από αλληλεγγύη και σεβασμό προς αυτόν που έχει ανάγκη.

Μεγάλος πρωταγωνιστής και παράλληλα αποκάλυψη του φιλμ ο Αλσενί Μπαθιλί. Άλλες φορές μοιάζει τόσο μικρός κι άλλες τόσο ώριμος. Κρατάει κάτω από αντίξοες συνθήκες ζωντανή τη φαντασία και μαζί την ελπίδα. Βιώνει όμως την ίδια στιγμή ένα προσωπικό δράμα, το οποίο προσπαθεί να διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς να τον διαλύσει. Όταν τα φώτα όμως κλείνουν αργά το βράδυ και υπάρχει χρόνος να σκεφτείς οι πληγές πονάνε. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο και το έργο είναι σπουδαίο. Ακροβατεί σε πολλά επίπεδα και διαρκεί μόλις 98΄.

Πού πηγαίνει ο κόσμος; Πού πηγαίνει η αριστερά (ενδεχομένως) που φαίνεται να έχει χάσει τον προσανατολισμό της; Ένα βιωματικό φιλμ για το σκηνοθετικό δίδυμο που γνωρίζει καλά την πολύπλευρη αξία και τον ρόλο του Gagarine στο πέρασμα των χρόνων. Για τη σημασία της οικογένειας, της συλλογικότητας, της ομάδας. Για τον αυθορμητισμό και την τόλμη των νέων. Για την υστεροφημία ενός σημείου αναφοράς που δεν πρέπει να σβήσει από την μνήμη παρά την κατάρρευση του. Κάτι σαν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του

62o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

4-14/11/2021

 

Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του

Το αφιέρωμα που θα σας μείνει αξέχαστο

 

Οι αληθινοί ψαλιδοχέρηδες του σινεμά πρωταγωνιστούν στο μεγάλο αφιέρωμα του 62oυ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (4-14 Νοεμβρίου 2021) «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του». Εννέα κορυφαίοι μοντέρ από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη, προσκεκλημένοι του Φεστιβάλ, και θα μοιραστούν με το κοινό την πολύτιμη εμπειρία τους. Masterclasses, σεμινάρια, carte blanche στους προσκεκλημένους, αλλά και μια ειδική δίγλωσση έκδοση, συνθέτουν ένα μοναδικό αφιέρωμα σε ένα από τα πιο κομβικά στάδια της κινηματογραφικής διαδικασίας.

 

Ο πολυβραβευμένος Γιώργος Μαυροψαρίδης, σταθερός συνεργάτης του Γιώργου Λάνθιμου και υποψήφιος για Όσκαρ για το μοντάζ της ταινίας Η Ευνοούμενη (The Favourite) αναλύει τον τρόπο με τον οποίο το μοντάζ κωδικοποιεί την αφήγηση και επικοινωνεί στον θεατή τα μηνύματά της. Ο Γιάννης Χαλκιαδάκης, με τιμητικές διακρίσεις στα σπουδαιότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, μοιράζεται τα μυστικά της τέχνης του. Ο Λάμπης Χαραλαμπίδης, με μια εντυπωσιακή σταδιοδρομία στο ελληνικό σινεμά, από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου μέχρι την Ευτυχία του Άγγελου Φραντζή, συνδέει τους χαρακτήρες μιας ταινίας με τη διαδικασία του μοντάζ. Παράλληλα, ο Πάνος Βουτσαράς, με πλούσια εγχώρια και διεθνή εμπειρία, ρίχνει φως στο πώς επιτυγχάνεται η παράλληλη δράση μέσω του μοντάζ. Επίσης, στο αφιέρωμα συνεργάζονται, στην ειδική έκδοση, ο τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ για μοντάζ και για ηχητικό μιξάζ Γουόλτερ Μερτς, συνεργάτης του Κόπολα και από τους σπουδαιότερους μοντέρ της εποχής μας, καθώς και ο υποψήφιος για Όσκαρ μοντάζ (για την ταινία Ο πατέρας) Γιώργος Λαμπρινός, ο οποίος συνομιλεί με τη σκηνοθέτιδα Ελίνα Ψύκου.

 

Ο Ραούλ Μόρα, μοντέρ της σαρωτικής επιτυχίας του Netflix La casa de papel, μοιράζεται τις τεχνικές του συνεργατικού μοντάζ σε blockbuster τηλεοπτικές παραγωγές. Το δίδυμο των Άνε Εστερούντ και Γιάνους Μπιλέσκοφ Γιάνσεν από τη Δανία, που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους με σπουδαίες στιγμές του σκανδιναβικού σινεμά, περιγράφουν την προσέγγιση που ακολούθησαν στην ταινία Άσπρο πάτο (Another Round) του Τόμας Βίντερμπεργκ, που απέσπασε το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας τον περασμένο Φεβρουάριο. Η πολυσχιδής Αμερικανίδα Κλερ Άθερτον μιλάει για τη διαδρομή της στον κινηματογράφο και στα εικαστικά, αλλά και για την τριαντακονταετή συνεργασία της με την αξέχαστη βελγίδα πρωτοπόρο του σινεμά, Σαντάλ Άκερμαν. Ο Σερβο-Αμερικανός Ρόλαντ Βάις, που έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ανγκ Λι και ο Μάικλ Μουρ, έρχεται με το foley team του στο Φεστιβάλ και δείχνει live στο κοινό πώς ενσωματώνεται ο ήχος στην κινηματογραφική εικόνα. Μην χάσετε τα masterclasses και τα σεμινάρια που θα φιλοξενήσει το 62o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, από τις 9 έως τις 13 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον. Η είσοδος είναι δωρεάν για το κοινό, ενώ θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Για την είσοδό σας στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι απαραίτητη η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης καθώς και επίσημου εγγράφου ταυτοπροσωπίας. Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα:

 

Τρίτη 9 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 14:30

Πάνος Βουτσαράς: «Παράλληλο μοντάζ vs. Cross Cutting»

 

Ο πολύπειρος μοντέρ εξηγεί στο κοινό πώς το μοντάζ κατευθύνει και αλλάζει την αφήγηση μιας κινηματογραφικής ιστορίας, καθοδηγώντας το συναίσθημα του θεατή. 

 

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 11:00

Κλερ Άθερτον: «Μοντάζ: Μια σύνθεση» (συντονίζει η Γκέλυ Μαδεμλή)

 

Η σταθερή συνεργάτιδα της αξέχαστης βελγίδας πρωτοπόρου του σινεμά, Σαντάλ Άκερμαν, μας ξεναγεί στον αθέατο κόσμο του μοντάζ και της διαχείρισης του φιλμικού χρόνου, με οδηγό επιλεγμένες στιγμές από την καριέρα της.

 

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 14:30

Γιάννης Χαλκιαδάκης: «Deleted Scenes, Forgotten Dreams»

 

Ο πολυβραβευμένος Γιάννης Χαλκιαδάκης, που έχει συμμετάσχει σε ταινίες που έχουν αποσπάσει τιμητικές διακρίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, φέρνει στο φως όσα βλέπουμε, όσα μας αποκρύπτονται κι όσα ονειρευόμαστε, όταν ξεδιπλώνεται μια κινηματογραφική ταινία στη μεγάλη οθόνη.

 

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 11:00

Ρόλαντ Βάις: «Αποδομώντας τον κινηματογραφικό ήχο»

 

Ο Σερβο-Αμερικανός μοντέρ, που έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Ανγκ Λι, έρχεται στη Θεσσαλονίκη με το foley team του και παρουσιάζει live στο κοινό πώς δημιουργούνται τα ηχητικά εφέ, αλλά και πώς ενσωματώνεται ο ήχος στην κινηματογραφική εικόνα.

 

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 14:30

Λάμπης Χαραλαμπίδης: «Εστιάζοντας στον χαρακτήρα»

 

O πολύπειρος μοντέρ, με εύρος καριέρας από τις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου μέχρι το πρόσφατο blockbuster Ευτυχία, του Άγγελου Φραντζή, αναλύει τη διαδικασία του μοντάζ μέσω της οποίας ο χαρακτήρας μιας ταινίας αποσυνδέεται από τις περιπλοκές της πραγματικότητας.

 

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 11:00

Γιώργος Μαυροψαρίδης: «Ο εγκέφαλος είναι η οθόνη»

 

Ο σταθερός συνεργάτης του Γιώργου Λάνθιμου, καθώς και υποψήφιος για Όσκαρ για τη δουλειά του στην Ευνοούμενη, επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο το μοντάζ κωδικοποιεί την αφήγηση και μεταδίδει στον θεατή τα μηνύματά της.

 

Σάββατο 13 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 11:00

Άνε Έστερουντ και Γιάνους Μπίλεσκοφ Γιάνσεν: «Γνωρίστε τους μοντέρ του Άσπρο πάτο»

 

Το δίδυμο των μοντέρ από τη Δανία παραδίδουν σεμινάριο όπου αναλύουν τις δημιουργικές τους επιλογές και την προσέγγισή τους στην ταινία Άσπρο πάτο του Τόμας Βίντερμπεργκ, η οποία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, δίνοντας έμφαση στον τρόπο με το οποίο το μοντάζ δομεί την κινηματογραφική αφήγηση.

 

Σάββατο 13 Νοεμβρίου, Παύλος Ζάννας, 14:30

Ραούλ Μόρα: «Συνεργατικό μοντάζ στη μυθοπλασία»

 

Ο μοντέρ του La casa de papel, της σειράς τoυ Netflix που καθήλωσε ολόκληρο τον πλανήτη, μας προσκαλεί στα άδυτα του συνεργατικού μοντάζ σε μια blockbuster παραγωγή παγκόσμιας απήχησης.

 

Παράλληλα, το Φεστιβάλ παραχωρεί στους προσκεκλημένους του carte blanche για να επιλέξουν από μία ταινία που θεωρούν εμβληματική όσον αφορά την τέχνη του μοντάζ ή που έχει λειτουργήσει επιδραστικά στην καριέρα τους. Οι καλεσμένοι μοντέρ του Φεστιβάλ θα παρουσιάσουν στο κοινό τις ταινίες της carte blanche, στις οποίες περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά από τους Αντρέι Ταρκόφσκι, Αλέν Ρενέ, Στάνλεϊ Κιούμπρικ και Σαμ Πέκινπα, σε προβολές που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης.

 

Επιπλέον, το Φεστιβάλ παρουσιάζει μια ειδική δίγλωσση έκδοση, η οποία σκιαγραφεί την ιστορική πορεία και εξερευνά τα μυστικά της τέχνης του μοντάζ. Οι προσκεκλημένοι μοντέρ μιλούν για τις ταινίες που επέλεξαν, ενώ η σκηνοθέτις, κριτικός, μοντέζ και επιμελήτρια προγραμμάτων στο Forum des Images, Αναστασία Μελία Ελευθερίου, πραγματοποιεί μια ιστορική, θεωρητική και αισθητική αναδρομή στην εξέλιξη του μοντάζ, με τίτλο «Cutting into history». Παράλληλα, έξι άνθρωποι της θεωρίας και της κινηματογραφικής πράξης ανατέμνουν ισάριθμες σκηνές/ταινίες που άλλαξαν τη «γλώσσα» του μοντάζ, φτιάχνοντας ένα δικό τους timeline για την (οικουμενική) εξέλιξη της φιλοσοφίας και της πρακτικής του μοντάζ. Η Στέλλα Θεοδωράκη μιλά για το La Jetée του Κρις Μαρκέρ, ενώ ο Σύλλας Τζουμέρκας συγκρίνει τις τελευταίες σκηνές των ταινιών Ο Φόβος (Κώστας Μανουσάκης, 1966) και Το τελευταίο ψέμμα (Μιχάλης Κακογιάννης, 1958), που έχουν μονταριστεί αμφότερες από τον Γιώργο Τσαούλη. Ο Xρήστος Μήτσης ρίχνει φως στην ερωτική σκηνή στο Don’t Look Now του Νίκολας Ρεγκ, σκιαγραφώντας το πολιτισμικό τοπίο της εποχής, ενώ ο Γιάννης Σμοΐλης αναλύει την εναρκτήρια σκηνή από το The Conversation του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Η Ελισάβετ Χρονοπούλου προσεγγίζει το μοντάζ ως τομή και ρήξη, επιλέγοντας το Paris, Texas του Βιμ Βέντερς, ενώ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος επικεντρώνεται στο Spider-Man: Into the Spider-Verse και στο μοντάζ στην εποχή του CGI. Τέλος, η φεστιβαλική έκδοση για το μοντάζ εξερευνά τον δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στο μοντάζ και στις άλλες τέχνες, όπως τα κόμικς (κείμενο του εικονογράφου Θανάση Πέτρου) και τους εκθεσιακούς χώρους - εγκαταστάσεις με πολλαπλές οθόνες (κείμενο του Γιώργου Δρίβα που εστιάζει στη δική του πρακτική). H ειδική έκδοση για το μοντάζ θα είναι διαθέσιμη τόσο στο e-shop του Φεστιβάλ όσο και στα βιβλιοπωλεία, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Νεφέλη».

 

Παράλληλα, στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος στο μοντάζ, το 62ο ΦΚΘ θα τιμήσει τη Δέσπω Μαρουλάκου, μία από τις κορυφαίες μοντέζ στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και συγχρόνως μία από τις πρώτες γυναίκες που αμφισβήτησαν τα στερεότυπα ενός ανδροκρατούμενου χώρου. Στη μουβιόλα ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η Δέσπω Μαρουλάκου συνεργάστηκε με μια μεγάλη γκάμα αναγνωρισμένων σκηνοθετών, όπως ο Τάκης Σπετσιώτης, ο Σταύρος Τορνές, ο Κώστας Φέρρης, ο Χριστόφορος Χριστοφής, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, η Μαρία Γαβαλά, η Ελένη Αλεξανδράκη, ο Κώστας Αριστόπουλος (για τη δουλειά της στον Έναστρο Θόλο τιμήθηκε, το 1993, με το Βραβείο Μοντάζ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), ο Νίκος Κορνήλιος, η Λίλα Κουρκουλάκου. Η Δέσπω Μαρουλάκου θα βραβευτεί με Τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο, την Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου, στις 17.00, στην Αποθήκη Γ’, στην έναρξη της παρουσίασης Meet the Future (είσοδος ανοιχτή μόνο για διαπιστευμένους).

 

Στο πλούσιο και πολυεπίπεδο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στο μοντάζ εντάσσεται και η δράση Meet the Future, η οποία διεξάγεται για τρίτη συνεχή χρονιά και είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στο μοντάζ. Η νεότερη γενιά των επαγγελματιών του μοντάζ από την Ελλάδα, που αφήνει τώρα το στίγμα της στο εγχώριο και διεθνές στερέωμα, θα λάβει χρήσιμα εφόδια και ανεκτίμητες συμβουλές από τα κορυφαία ονόματα του χώρου. Οι συμμετέχοντες στο φετινό Meet the Future, πέρα από τις ανοιχτές στο κοινό εκδηλώσεις του αφιερώματος, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δύο στοχευμένες κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις με τους Γιώργο Μαυροψαρίδη και Γιάννη Χαλκιαδάκη, ενώ θα παρουσιάσουν showreel με τη δουλειά τους στους έλληνες και ξένους προσκεκλημένους του Φεστιβάλ. Οι μοντέρ και οι μοντέζ που θα συμμετάσχουν στη δράση Meet the Future είναι οι:

 

Θοδωρής Αρμάος (Digger, Φεστιβάλ Βερολίνου)

Νίκος Βαβούρης (Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, Φεστιβάλ Βερολίνου)

Χρήστος Γιαννακόπουλος (Motorway 65, βραβείο μοντάζ Δράμα 2021)

Στάμος Δημητρόπουλος (Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς, Φεστιβάλ Καννών)

Γιώργος Ζαφείρης (Μήλα, Φεστιβάλ Βενετίας)

Μυρτώ Καρρά (Bella, Visions du Réel, Φεστιβάλ Δράμας κ.ά.)

Λίβια Νερουτσοπούλου (Καρτ ποστάλ από το τέλος του κόσμου, βραβείο μοντάζ Δράμα 2019)

Mε τη νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ ολοκληρώνεται το Φεστιβάλ

H ταινία Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα του Ζακ Οντιάρ ρίχνει την αυλαία του 62ου ΦΚΘ

 

Το 62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ρίχνει τίτλους τέλους και ανανεώνει το ραντεβού του με το κοινό την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, στις 19:00, στη φυσική του έδρα, τον κινηματογράφο Ολύμπιον, με μια ταινία που μας υπενθυμίζει πώς είναι να ερωτεύεσαι στη σημερινή εποχή. Το Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα (Les Olympiades) του πολυβραβευμένου γάλλου σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ, σε σενάριο που υπογράφει ο ίδιος σε συνεργασία με τη Σελίν Σιαμά και τη Λέα Μισιούς, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα κόμικ διηγήματα Amber Sweet, Hawaiian Getaway και Killing and Dying, τα οποία περιλαμβάνονται στη συλλογή Killing and Dying του διάσημου Αμερικανού κομίστα Έιντριαν Τομίνε.

 

Παρότι γυρισμένη σε ένα γοητευτικό ασπρόμαυρο φόντο, η ταινία του Οντιάρ ακτινοβολεί όλα τα χρώματα μιας πολύπλοκης εποχής, αποτυπώνοντας τον παλμό και την ένταση της στιγμής και του σήμερα. Παράλληλα, ενώ οι ιστορίες εκτυλίσσονται στο Παρίσι, η αμεσότητα της ταινίας καταργεί κάθε είδους σύνορα και διαχωρισμούς. Ο καθένας από εμάς, από το Παρίσι έως την Αριστοτέλους και από το Μανχάταν έως την Κυψέλη, θα μπορούσε να μπει στη θέση των ηρώων, να συναισθανθεί τα όσα βιώνουν, να βρει παραλληλισμούς και ομοιότητες με τις προσωπικές του εμπειρίες.

 

Ο έρωτας, η ενηλικίωση, αλλά και η συμφιλίωση τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τον κόσμο και τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, κυριαρχούν σε μια ταινία που φτιάχνει μικρούς κόσμους, όπου συνυπάρχουν το «εγώ» και το «εμείς». Το Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα είναι σαν ένα ρομαντικό τραγούδι, ανάλαφρο και βαθύ, ολόδικό σου αλλά συγχρόνως στα χείλη των γύρω σου, που το κουβαλάς μαζί σου ως εφόδιο και ανάμνηση χωρίς καλά καλά να το αντιληφθείς. Ένα ιδανικό κλείσιμο για την επιστροφή του Φεστιβάλ στους φυσικούς του χώρους, τις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και μια γλυκιά υπόσχεση για τα όσα έρχονται.

 

*Η ταινία θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες από τη Cinobo.

Tο "Γεγονός" ανοίγει την αυλαία του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

To γεγονός, η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία ανοίγει το 62o Φεστιβάλ

 

Η ταινία Το γεγονός (L’Événement) της γαλλίδας σκηνοθέτιδας Οντρέ Ντιγουάν, που προκάλεσε αίσθηση στη Βενετία και κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα, ανοίγει στο Ολύμπιον το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 4 έως τις 14 Νοεμβρίου.

 

Μέσα από μια συγκινητική ιστορία πόνου, δύναμης και ελπίδας, η ταινία μιλά για το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ορίζει τη δική του μοίρα σε οτιδήποτε αφορά και σχετίζεται με το σώμα και -κατ’ επέκταση- την ψυχή του. Σε μια εποχή όπου οι αυτονόητες ελευθερίες των γυναικών, όπως το κεκτημένο δικαίωμα στην άμβλωση, τελούν υπό αμφισβήτηση και πλήττονται βάναυσα, το φιλμ -δυστυχώς- αποκτά εξαιρετικά επίκαιρες διαστάσεις. Το L’Événement βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Ανί Eρνό, μίας από τις σπουδαιότερες φωνές της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας, η οποία αντλεί την έμπνευσή της κατά κύριο λόγο από αυτοβιογραφικά στοιχεία.

 

Η πλοκή επικεντρώνεται μεν στο κοντινό παρελθόν, διαθέτει ωστόσο μια φρέσκια και μοντέρνα ματιά, που αποφεύγει την παγίδα της νοσταλγικής επιτήδευσης, αποπνέοντας μια αίσθηση διαχρονικότητας. Η ταινία μάς μεταφέρει στη Γαλλία της δεκαετίας του ’60, όπου η 23χρονη Αν, μια φέρελπις φοιτήτρια λογοτεχνίας που διψά να ανακαλύψει τον εαυτό της και να γευτεί τη ζωή, ανακαλύπτει πως είναι έγκυος. Εγκλωβισμένη σε μια μοίρα που απειλεί να βάλει φραγή στα όνειρά της, μιας και οι αμβλώσεις είναι παράνομες εκείνη την εποχή, η Αν έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδυνηρό δίλημμα. Είτε θα προχωρήσει με την εγκυμοσύνη της, εγκαταλείποντας τα σχέδιά της, καθώς και κάθε υπόνοια ελευθερίας, είτε θα αναζητήσει μια διαφορετική λύση, πέρα από το αυστηρό γράμμα του νόμου και τις επιταγές της καθεστηκυίας ηθικής.

 

Φέρνοντας σχεδόν αστραπιαία στο μυαλό το αριστουργηματικό 4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες του Κριστιάν Μουντζίου, και κινούμενο μακριά από κάθε υπόνοια διδακτισμού ή μελοδραματισμού, το βραδυφλεγές και χαμηλόφωνο δράμα της Ντιγουάν ξεδιπλώνει την προσωπική οδύσσεια μιας γυναίκας που βρίσκεται παγιδευμένη στις Συμπληγάδες μιας κοινωνίας σε σύγχυση. Παράλληλα, η διεθνής κριτική στολίζει με επαίνους τη νεαρή γαλλορουμάνα πρωταγωνίστρια Αναμαρία Βαρτολομέι, για μια ερμηνεία γεμάτη υπόκωφη ένταση και αθέατες αποχρώσεις, που γεννά την αυθόρμητη ενσυναίσθηση.

 

Η ταινία έναρξης του Φεστιβάλ έρχεται να μας υπενθυμίσει τις πιο βαρυσήμαντες αλήθειες με τον πλέον συγκινητικό και αβίαστο τρόπο, αποδεικνύοντας πως ορισμένες φορές η ανθρώπινη ιστορία κινείται παλινδρομικά. Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, πολλά έχουν μείνει πολύ πιο στάσιμα απ’ όσο θα έπρεπε.

 

*Η ταινία θα προβληθεί σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Rosebud.21.

Ματιές στα Βαλκάνια (οι ταινίες)

62ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ||

4-14/11/2021

 

Ματιές στα Βαλκάνια

 

Οι καλύτερες ταινίες της πρόσφατης παραγωγής από τα Βαλκάνια, καθώς και εξαιρετικές μικρού μήκους δημιουργίες, συμπεριλαμβάνονται στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

 

 

Επιλεγμένες ταινίες από τα Βαλκάνια

 

Ανωτέρα δύναμη / A Higher Law του Οκτάβ Τσελάρου

(Ρουμανία, Γερμανία, Σερβία)

 

(Παγκόσμια Πρεμιέρα στο 62ο ΦΚΘ)

 

Η Εκατερίνα, δασκάλα θρησκευτικών σε λύκειο και σύζυγος του ιερέα μιας μικρής πόλης, συνάπτει σχέση με τον Ιούλιου, έναν 16χρονο μαθητή με προβληματικό παρελθόν. Η Εκατερίνα προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο, αλλά η κατάσταση σταδιακά εκτροχιάζεται. Καθώς η Εκατερίνα αντιμετωπίζει μια πραγματική κρίση πίστης, η αγάπη του Ιούλιου γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη όταν εξομολογείται τις «αμαρτίες» του στον ιερέα, τον άντρα της Εκατερίνα.

 

 

Μαθήματα Γερμανικών / German Lessons του Πάβελ Γκ. Βεσνάκοφ

(Βουλγαρία, Γερμανία)

Σε μια μέρα λήγει η περίοδος επιτήρησης για τον Νίκολα, όμως ο ίδιος έχει ήδη ετοιμάσει τη φυγή του από τη Βουλγαρία. Έχοντας ζήσει 25 χρόνια κομμουνισμού και άλλα τόσα σε μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία, οι αντοχές του έχουν εξαντληθεί. Οι γονείς του χώρισαν σε μεγάλη ηλικία και δεν είναι σε θέση να φροντίζει και τους δύο. Τα παιδιά του δεν θέλουν να τον δουν πια, επειδή ο νέος σύζυγος της μητέρας τους –τον οποίο και ξυλοκόπησε, με αποτέλεσμα να του επιβληθούν περιοριστικοί όροι για έναν χρόνο– είναι συνεπής και έχει αποδειχθεί καλύτερος πατέρας από ό,τι υπήρξε ποτέ ο Νίκολα. Έχοντας πλέον πατήσει τα πενήντα, νιώθει αποτυχημένος και γεμάτος οργή. Τώρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να αφήσει τα πάντα πίσω του και να κάνει μια νέα αρχή. Δυστυχώς, δύο μέρες πριν την αναχώρησή του, ο σκύλος του πατέρα του εξαφανίζεται. Ο Νίκολα ξεκινά να αναζητεί το σκυλί, προσπαθώντας παράλληλα να βρει τις απαντήσεις στα επώδυνα ερωτήματα της δικής του ζωής.

 

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, Βραβείο FIPRESCI – Sofia IFF

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, Βραβείο της Επιτροπής – Riviera IFF

 

 

Η βασίλισσα της κυψέλης / Hive της Μπλέρτα Μπασόλι

(Κόσοβο, Ελβετία, Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία)

 

Ο σύζυγος της Φαχριγιέ είναι αγνοούμενος του πολέμου στο Κόσοβο και, πέρα από το πένθος, η οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει και οικονομικές δυσκολίες. Αναζητώντας διέξοδο, η Φαχριγιέ ξεκινά μια μικρή αγροτική επιχείρηση, αλλά στο οπισθοδρομικό πατριαρχικό χωριό όπου ζει, η φιλοδοξία και οι προσπάθειές της να γίνει ανεξάρτητη, καθώς και να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες να πετύχουν το ίδιο, δεν αντιμετωπίζονται με θετικό μάτι. Η Φαχριγιέ παλεύει όχι μόνο για να στηρίξει την οικογένειά της, αλλά και για να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε μια εχθρική κοινότητα, η οποία θέλει να τη δει να αποτυγχάνει.

 

Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, Βραβείο Σκηνοθεσίας, Βραβείο Κοινού στην ενότητα World Cinema: Dramatic – Sundance IFF

Επίσημη υποψηφιότητα του Κοσόβου για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας 2022

 

 

Ιντρεγκάλντε / Intregalde του Ράντου Μουντεάν

(Ρουμανία)

Η Μαρία, ο Νταν και η Ιλίνκα πραγματοποιούν το καθιερωμένο τους «ανθρωπιστικό» ταξίδι, που επαναλαμβάνουν στο τέλος κάθε χρονιάς. Οδηγώντας σε ορεινούς χωματόδρομους, φτάνουν σε απομονωμένα χωριά και προσφέρουν βοήθεια στους ντόπιους. Καθοδόν συναντούν έναν μοναχικό γέρο και αποφασίζουν να τον μεταφέρουν στο πριονιστήριο όπου υποτίθεται ότι εργάζεται. Όταν όμως το αυτοκίνητό τους κολλήσει σε ένα χαντάκι στο δάσος, κι αφού το πριονιστήριο αποδειχθεί πως είναι εγκαταλειμμένο και αναγκαστούν να περάσουν τη νύχτα με τον περίεργο ηλικιωμένο, οι ιδέες τους περί ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης αρχίζουν να κλονίζονται.

 

Κέλτες / Celts της Μίλιτσα Τόμοβιτς

(Σερβία)

 

Βελιγράδι, 1993. H Μαριάνα διοργανώνει πάρτι μασκέ για τα όγδοα γενέθλια της κόρης της, ώσπου συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι λαχταρά περισσότερα από έναν συρφετό από μεθυσμένους καλεσμένους κι έναν σύζυγο που δεν της δίνει την παραμικρή σημασία. Αποφασισμένη να ανακαλύψει τις συγκινήσεις που έχει να προσφέρει η νύχτα, φεύγει κρυφά από το σπίτι και περιπλανιέται στους άδειους δρόμους, αναζητώντας αυθεντικές εμπειρίες αντί για πενιχρά υποκατάστατα. Καθώς έρχεται σε οργασμό και καπνίζει ένα τσιγάρο με έναν ξένο, το πάρτι σιγά σιγά διαλύεται. Όπως συνέβη και με την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη χώρα της Μαριάνα και των φίλων της.

 

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας “Heart of Sarajevo”, Βραβείο Σκηνοθεσίας – Sarajevo IFF

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Βραβείο FIPRESCI – Molodist IFF

 

 

Το σόου του Τζεμίλ / The Cemil Show του Μπαρίς Σαρχάν

(Τουρκία)

Ο Τζεμίλ, ένας ταλαίπωρος φύλακας σ’ ένα εμπορικό κέντρο, κάνει οντισιόν για τον ρόλο του κακού στο ριμέικ μιας b-movie από τη δεκαετία του '60, την εποχή που γυρίζονταν στην Τουρκία απομιμήσεις διάσημων χολιγουντιανών ταινιών καρέ προς καρέ. Ο Τζεμίλ δεν έχει την παραμικρή ελπίδα για τον ρόλο, παρόλ’ αυτά συνεχίζει να τον κυνηγάει με μανία. Μέχρι που ο ρόλος έρχεται σ’ αυτόν…

 

 

Όσο με βαστούν τα πόδια μου / As Far As I Can Walk του Στέφαν Αρσενίεβιτς

(Σερβία, Λουξεμβούργο, Γαλλία, Βουλγαρία, Λιθουανία)

 

Ο Στραχίνια και η σύζυγός του, Αμπαμπούο, στα είκοσι οκτώ τους αμφότεροι, έφυγαν από την Γκάνα στην αρχή της μεταναστευτικής κρίσης και κατάφεραν να φτάσουν στη Γερμανία, προτού απελαθούν και καταλήξουν στο Βελιγράδι. Η Σερβία μπορεί να μην είναι Γερμανία, αλλά ο Στραχίνια κάνει ό,τι μπορεί για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Δουλεύει σκληρά για να εξασφαλίσει άσυλο, δοκιμάζει να γίνει ποδοσφαιριστής σε έναν τοπικό σύλλογο και εργάζεται ως εθελοντής στον Ερυθρό Σταυρό. Η διαδικασία, ωστόσο, είναι μακρά και η Αμπαμπούο, μια παθιασμένη γυναίκα που φιλοδοξεί να γίνει ηθοποιός στο Λονδίνο, αισθάνεται πως δεν θα εκπληρώσει ποτέ τα όνειρά της. Ένα βράδυ, μια ομάδα από Σύρους πρόσφυγες καταφθάνει, καθοδόν προς τη Δυτική Ευρώπη. Ένας από αυτούς είναι ο Αλί, ένας χαρισματικός αριστερός ακτιβιστής. Η Αμαμπούο αρχικά τον χλευάζει, αλλά την επόμενη μέρα εγκαταλείπει τη Σερβία μαζί του, χωρίς να δώσει καμία εξήγηση. Ο Στραχίνια ξεκινά τη δική του βαλκανική οδύσσεια για τελείως διαφορετικούς λόγους από τους υπόλοιπους μετανάστες: εκείνος καταργεί τα σύνορα για την αγάπη. Διασκευάζοντας το μεσαιωνικό σερβικό έπος για τον θρυλικό ιππότη Μπάνοβιτς Στραχίνια, η ταινία υποκαθιστά τους εθνικούς ήρωες της σερβικής ταυτότητας με Αφρικανούς μετανάστες του σήμερα. Επίκαιρη και διαχρονική ταυτόχρονα, μια τολμηρή διασκευή που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα, την παράδοση, τη φυλή και την αγάπη.

 

Κρυστάλλινη Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας, Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού, Ειδική Μνεία για τη Διεύθυνση Φωτογραφίας, Βραβείο Europa Cinemas Label – Karlovy Vary IFF

 

 

Κολλητές / Sisterhood της Ντίνα Ντούμα

(Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Μαυροβούνιο)

Οι έφηβες Μάγια και Γιάνα είναι αχώριστες και κάνουν τα πάντα μαζί. Η ισχυρογνώμων Γιάνα συνήθως αποφασίζει και η Μάγια ακολουθεί. Ένα βράδυ σε ένα πάρτι πιάνουν στα πράσα την Ελένα, το πιο δημοφιλές κορίτσι στο σχολείο, να κάνει σεξ με το αγόρι που αρέσει καιρό τώρα στη Μάγια και αποφασίζουν να τη βιντεοσκοπήσουν. Η Γιάνα πείθει τη Μαγιά να ποστάρει το βίντεο και, όταν αυτό γίνεται viral, η ζωή της Ελένα καταστρέφεται. Μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των τριών κοριτσιών καταλήγει με την Ελένα να αγνοείται και τη Μάγια να θέλει να πάει στην αστυνομία… Η Γιάνα, όμως, έχει άλλη γνώμη.. Η Μάγια γίνεται ο νέος της στόχος και πρέπει να βρει το θάρρος να ξεφύγει από την τοξική σχέση τους και το μυστικό που απειλεί να καταστρέψει τη ζωή της.

 

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής (Διαγωνιστικό Τμήμα «East of the West») – Karlovy Vary IFF

Επίσημη υποψηφιότητα της Βόρειας Μακεδονίας για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας 2022

 

 

Αναζητώντας τη Βενέρα / Looking for Venera της Νορίκα Σέφα

(Κόσοβο, Βόρεια Μακεδονία)

 

Η Βενέρα, μια ήρεμη και εσωστρεφής έφηβη, ζει σε ένα μικρό χωριό στο Κόσοβο. Στο μικρό της σπίτι, τρεις γενιές βρίσκονται συνεχώς η μία μέσα στα πόδια της άλλης, με αποτέλεσμα η Βενέρα να μην έχει την παραμικρή ιδιωτικότητα. Κι έξω από το σπίτι, όμως, στους δρόμους και στα καφέ, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα: το χωριό είναι μικρό και υπάρχει πάντα ένας αδελφός, ανιψιός ή γείτονας που την παρακολουθεί. Ένα κορίτσι, σ’ αυτό το μέρος, έχει χρέος πάνω απ’ όλα να προστατεύσει την καλή φήμη της ίδιας και της οικογένειάς της. Όλα αυτά δυσκολεύουν τη Βενέρα να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο. Η διάθεσή της φτιάχνει προς το καλύτερο όταν γίνει φίλη με την επαναστατική Ντορίνα, η οποία έχει ήδη αγόρι. Τα δύο κορίτσια βγαίνουν να διασκεδάσουν μαζί, τουλάχιστον στον βαθμό που το επιτρέπει ο πατέρας της Βενέρα. Για ένα πράγμα είναι σίγουρες: δεν θέλουν να καταλήξουν σαν τις μητέρες τους. Όπως λέει και η ίδια η Βενέρα, δεν έχει δει ποτέ τους γονείς της να φιλιούνται.

 

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής – Rotterdam IFF

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής για την προώθηση της ισότητας των φύλων – Sarajevo IFF

Βραβείο Σκηνοθεσίας, Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (Διαγωνιστικό Τμήμα «Young Cinema») – Hong Kong IFF

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας – Cinema Jove-Valencia IFF

 

 

Λεοπάρδαλη της Ανατολίας / Anatolian Leopard του Εμρέ Καγίς

(Τουρκία, Πολωνία, Γερμανία, Δανία)

 

Στον παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Τουρκίας, ο μοναχικός διευθυντής και μια υπάλληλός του φτιάχνουν έναν απίθανο δεσμό: προκειμένου να σταματήσουν την ιδιωτικοποίηση του ζωολογικού κήπου, κρύβουν τον θάνατο του παλαιότερου κατοίκου του, μιας λεοπάρδαλης της Ανατολίας, και διαδίδουν ότι δήθεν διέφυγε, θέτοντας σε κίνηση μια αλυσίδα από ευτράπελα και παραλογισμούς που σύντομα θα βγουν εκτός ελέγχου. Στην γκρίζα και πληκτική πρωτεύουσα της Τουρκίας, το φάντασμα της λεοπάρδαλης λειτουργεί ως πολλαπλός συμβολισμός.

 

Βραβείο FIPRESCI (ενότητα «Discovery») – Toronto IFF

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Βραβείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα) – Antalya IFF

 

Μικρά Μεγάλα

 

Μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους συστήνουν τα ταλέντα του αύριο στο 62ο Φεστιβάλ. H σχεδία / The Raft του Μάρκο Μέστροβιτς (Κροατία) είναι μια ταινία animation που κοιτάει το τέλος του κόσμου και φτάνει στο συμπέρασμα ότι, εάν η καταστροφή του κόσμου είναι ζήτημα πρωτίστως του μυαλού, τότε η μουσική είναι η σχεδία που θα μας σώσει. Στο Πέναλτι / Penalty Shot του Ροκ Μπιτσέκ (Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία), δυο κολλητοί φίλοι παίζουν ποδόσφαιρο και, όταν μια παρέα μεγαλύτερων αγοριών διακόψει το παιχνίδι τους, θα έχουν ολότελα διαφορετικές αντιδράσεις: ο ένας θα το δει ως ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, ενώ ο άλλος θα υποπτευθεί τα πραγματικά κίνητρα των αγοριών. Στη Μετατόπιση / Displaced του  Σαμίρ Καραχοντά (Κόσοβο), στο μεταπολεμικό Κόσοβο, δυο φίλοι κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους προκειμένου να παίξουν το αγαπημένο τους άθλημα, κουβαλώντας τη μοναδική τους περιουσία, τα τραπέζια του πινγκ πονγκ. Στην Πλαστική σημειολογία / Plastic Semiotic (Ρουμανία), ο Ράντου Ζούντε φτιάχνει μια αλληγορία για την ίδια τη ζωή μέσα από τα πιο αγαπημένα ανθρώπινα αντικείμενα: τα παιχνίδια. Τέλος, στο Πώς νίκησα την κόλλα και τον μπρούντζο / How I Beat Glue and Bronze του Βλαντίμιρ Βούλεβιτς (Σερβία, Γερμανία), η κρυφή ζωή του Μιχάιλο έρχεται στην επιφάνεια όταν οι συνάδελφοί του καταθέτουν τις μαρτυρίες τους για εκείνον.