Η παρείσφρηση (BlacKkKlansman)

Πολλές φορές ο ελληνικός τίτλος που αποδίδεται σε μία ξένη ταινία είναι άστοχος, στην προκειμένη περίπτωση όμως, πιο εύστοχος δεν θα μπορούσε να είναι. Ο Σπάικ Λι, στα 61 του χρόνια, επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με μία αληθινή ιστορία, που εξελίσσεται σ΄ ένα δριμύ κατηγορώ για την εποχή, που τείνει να απολέσει, όλες τις άμυνες και τη ηθική της. Σε τι θα διαφέρουμε τότε άραγε από τα ζώα, όταν πια μας κυριεύσουν τα ένστικα κι η λογική χαθεί;

Η σύνδεση γίνεται με μία άλλη εποχή. Βρισκόμαστε στη δεκαετία το 1970 στην Αμερική. Ο Ρον Στάλγουορθ γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικανός αστυνομικός στο τμήμα Κολοράντο Σπρινγκς, σε μία εποχή μεγάλων αναταράξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι " Μαύροι Πάνθηρες " είναι έτοιμοι να εξεγερθούν, ενώ η Κου-Κλουξ-Κλαν, μία ακροδεξία οργάνωση οργανώνει μεθοδικά την εξόντωσή τους. Ο Ρον βρίσκεται στην μέση, αλλά δείχνει αποφασισμένος, να δείξει πως δίκαια κέρδισε το σήμα του.

Βουτιά στο πως λειτουργούν οι μυστικές υπηρεσίες, προκειμένου να ξεσκεπάσουν κινδύνους για το δημόσιο συμφέρον. Μάθημα ιστορίας, η οποία νομοτελειακά, αν δε μας γίνει μάθημα, επαναλαμβάνεται. Μία περιπέτεια δράσης, με στοιχεία χιούμορ, που αποφορτίζουν τον θεατή σε μία ταινία που έχει διάρκεια 135΄, αλλά δεν σε κουράζει στιγμή. Αναμένεις την κορύφωση κι όταν αυτή έρθει, μία ακόμα ανατροπή σε περιμένει.

Ένα άκρως επίκαιρο, επείγον, πολιτικό σχόλιο για τον κόσμο μας. Μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί άλλωστε η άνοδος της ακροδεξίας στην Ευρώπη, από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ, ανέλαβε τα ηνία του Λευκού Οίκου. Η σιωπή είναι απλά αποδοχή, μίας κατάστασης, που δε θα έχει επιστροφή. Με μία απαλή μουσική, που δημιουργεί γέφυρα στις κομβικές σκηνές κι ένα καθολικό μήνυμα ειρήνης και συνύπαρξης, πέρα από τις επιμέρους διαφορές.

Ο Τζον Ντέιβιντς Ουάσιγκτον, υιός του Ντένζελ, είναι το πρόσωπο κλειδί για την επιτυχία. Έχει όλο το παρουσιαστικό και το ταλέντο για να υποδυθεί εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή, εγκλωβισμένο στα " θέλω " και τα " πρέπει ". Δίπλα του ο Άνταμ Ντράιβερ, που είδαμε στο Silence και στο Paterson, σε έναν διαφορετικό ρόλο, που αποδεικνύεται κομβικός, καθώς οι δύο τους μοιράζονται την ίδια ταυτότητα.

Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, Βραβείο Κοινού στο Λοκάρνο για μία βαθιά αντιρατσιστική κατάθεση ψυχής. " Δεν υπάρχουν Αράπηδες, μόνο Άνθρωποι ". Μομφή για όλο το παγκόσμιο σύστημα και το πως εξυπηρετεί πρόσκαιρα καταστάσεις και συμφέροντα, προς αποπροσανατολισμό του συνόλου και μετά απλά η ζωή συνεχίζεται ...

Αφιερωμένο στην κοπέλα, που έπεσε νεκρή, ύστερα από δολοφονική επίθεση ακροδεξιών με Ι.Χ., τον Αύγουστο του 2017 σε διαδηλώσεις κατά της ΚΚΚ. No place for hate ...

Sweet Country

O Aβορίγινας σκηνοθέτης, Γουόργουικ Θόρντον επέστρεψε στην Μεγάλη οθόνη, μετά το " Samson and Delilah " και ξεκίνησε την παρουσία του από το περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας, που κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, ενώ στη συνέχεια τιμήθηκε ως η καλύτερη ταινία στο Τορόντο κι ήρθε για μία και μοναδική προβολή στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το " Sweet Country " είναι ένα άκρως επίκαιρο Western επίβιωσης στην υπέροχη αυστραλιανή φύση, που αρνείται να δώσει εύκολες απαντήσεις.

Βόρεια Αυστραλία, περίπου στο 1920, εκεί τοποθετείται χρονολογικά το αληθινό στόρυ. Οι αγγλόφωνοι κατακτητές έχουν επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό στις αυτόχθονες φιλές και χρησιμοποιούν στην πλειοψηφία τους, αυτούς τους ανθρώπους, ως σκλάβους. Πάντα όμως υπάρχουν εξαιρέσεις, γεμάτες ανθρωπιά και σεβασμό, όπως ο ιεροκύρηκας, που έχει πάρει, υπό την προστασία του την οικογένεια του Σαμ. Ο ερχομός ενός νέου προσώπου κι οι ανάντεχες συνέπειες της αλληλεπίδρασης του με τους πρωταγωνιστές, προάγει την πλοκή κι ανατρέπει τα δεδομένα, μίας ήσυχης καθημερινότητας.

Γνωρίζουμε ένα μωσαϊκο ανθρώπων, που όλοι τους προσπαθούν να ζήσουν, κόντρα σε αντιξοότητεες. Λευκοί και μαύροι σε μία γλυκιά πατρίδα, στη γη που κάποιος μας παρέδωσε, αλλά εμείς ξεπεράσαμε τα όρια, διότι υπερτιμήσαμε τις δυνάμεις μας. Και δυστυχώς, όποιος ξεχνάει την ιστορία και το παρελθόν του, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. " Δεν μπορείς να ονειρευτείς, χωρίς παραδόσεις ". Και δεν μπορεί να συμβεί αυτό, γιατί δεν έχεις ταυτότητα, μία πυξίδα να σε οδηγεί.

Ο Θόρντον τόνιζει, πως με αυτή του την ταινία ήθελε να κοιτάξει όλες τις διαφορετικές πλευρές. Δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει τον ρατσισμό, σαν ένα απλοϊκό ανόητο κακό, αλλά περισσότερο σαν μία συστημική πραγματικότητα της εποχής. Μέσα από την αμεσότητα του Κινημαγράφου, θέλει να μεταφέρει στο κοινό μία εμπειρία ανθρώπων που ζουν υπό κατοχή. Η προσέγγιση είναι σχεδιασμένη, ώστε να ρίξει τα πολιτισμικά όρια μεταξύ μας και να μας φέρει πιο κοντά.

Σαν μία αρχαία-σύγχρονη τραγωδία, με την τεχνική της προοικονομίας να ξεχωρίζει, μέσω έντεχνων flashback. Αυτός ο ευλογημένος τόπος αποτελεί έναν ακόμα χαρακτήρα, πλάι στους ηθοποιούς. Ειδικά, όσο μπαίνουμε στη ζούγκλα, οι εικόνες είναι μαγικές. Ανάλογες με αυτές του " Κυνηγιού των Αγριανθρώπων ", μίας άλλης καταδίωξης στην Αυστραλία, με περισσότερο χιουμοστικό περιεχόμενο τότε. Η καθολική απουσία δε της μουσικής, δίνει ακόμα πιο ρεαλιστικό τόνο, σε κάνει κομμάτι της δράσης.

Ο αινιγματικός, παραπλανητικός τίτλος γύριζε στο μυαλό μου καθ΄όλη τη διάρκεια της προβολής, μέχρι το φινάλε. Εκεί άκουσα τον Sam Neill να διερωτάται ρητορικά, " τι ελπίδες έχουμε, τι ελπίδες έχει αυτή η χώρα "; Και συνειρμικά το μυαλό μου έτρεξε στη δική μας χώρα, στη δική μας Ευρώπη, σε μία εποχή μάλιστα που ο φασισμός αναβιώνει. Τελικά το ουράνιο τόξο έλαμψε, το καλό άραγε θα επικρατήσει;

Candelaria-Ένα τραγούδι για την Αβάνα

Ο Τζόνι Χέντριξ σκηνοθετεί την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, που ξεκίνησε τη διαδρομή της από το περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας κι αυτές τις ημέρες προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες. Μία συγκινητική ιστορία, δύο ηλικιωμένων ανθρώπων, που ακροβατούν και προσπαθούν να ισορροπήσουν σε ένα τεντωμένο σχοινί στις αρχές της δεκαετίας του 90, την εποχή που η πτώτη της Σοβιετικής Ένωσης έχει επηρεάσει τις ζωές τους.

Η Ειδική Περίοδος, όπως ονομάστηκε αυτό το διάστημα, είναι μία περίοδος οικονομικού στραγγαλισμού της Κούβας, εξαιτίας του εμπάργκο που της επιβλήθηκε. Η κατάσταση είναι ακόμα δυσκολότερη απ΄ότι η σημερινή στην Ελλάδα κι όμως οι άνθρωποι δεν μεμψιμοιρούν, δίνουν τον αγώνα τους με εντιμότητα κι αρχές, που σπανίζουν στην εποχή μας. Ξαφνικά ένα νέο εύρημα, είναι ικανό να αναστατώσει την ήσυχη ζωή τους. Ένα νεός κόσμος ξετυλίγεται μπροστά τους.

Μία ψηφιακή κάμερα, που λειτουργεί ως καταλύτης, για να προάγει την πλοκή. Αχνοφαίνεται μία νότα αισιοδοξίας, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αναζητούν τη χαρά, σε πράγματα απλά, καθημερινά, στο τραγούδι, στο χορό. Το κοντράστ. Μία κοινωνία σε συνεχή δοκιμασία επιβίωσης. Δεν είναι μόνο το βιολογικό, αλλά κυρίως το ψυχολογικό κομμάτι. " Τι είναι χειρότερο να πεθαίνεις από την πείνα ή από τη νοσταλγία; "

Ο Κολομβιανός σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί αναχρονιστικά στοιχεία, που προσπαθεί να τα δέσει υποδειγματικά με την αληθινή ιστορία, που του αφηγήθηκε η Καντελάρια, με αρωγούς τους δύο πρωταγωνιστές, τη Βερόνικα Λιν και τον Άλντεν Νάιγκθ. Η εξαιρετική φωτογραφία της Σολεδάδ Ροντρίγκες δείχνει μία πόλη κουρασμένη, αχνά χρωματισμένη, στα όρια. Κάποιοι φεύγουν, άλλοι πιστοί στον πολυμήχανο ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, εμπιστεύονται την διορατικότητά του και παραμένουν.

Μία όμορφη περιπέτεια, αφιερωμένη στον έρωτα της τρίτης ηλικίας. Τρυφερή και παιχνιδιάρικη, που συνειρμικά μου έφερε στο μυαλό το περσινό The Leisure Seeker του Πάολο Βίρτζι. Σκληρός ρεαλισμός από τη μία και λυρισμός για την ποίηση της ίδιας ζωής από την άλλη. Αρμονικά δεμένα. Ίσως η απουσία της τεχνολογίας (κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές), που ενισχύει την άμεση επικοινωνία, να διαδραματίζει κι αυτή το δικό της σημαντικό ρόλο στην επιτυχία.

Στις δυσκολότερες εποχές, γεννιούνται μικροί ήρωες. Η παιδεία έγινε οδηγός για τους κατοίκους της Αβάνα. Εξελίχθηκε στη χώρα με τους περισσότερους γιατρούς, που κράτησαν ζωντανό τον πληθυσμό στις κακουχίες. Ζήτημα προφανώς κουλτούρας και ιδιοσυγκρασίας ενός λαού, που λικνίζεται, άρα υπάρχει, ζει ...

Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα

Μία σπουδαία ταινία, με ντοκιμαντεριστικά στοιχεία είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο 58o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες. Ο Ερνέστο Κοντρέρας ταξίδεψε από το Σάντανς μέχρι τη Νύφη του Θερμαικού και με ένα ιδιότυπο δράμα, ευαισθητοποίησε την παγκόσμια σκηνή. " Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα ", λιτό κι εκφραστικό, σε οδηγεί σε αχαρτογράφητα μονοπάτια, που κινδυνεύεις να χαθείς, αν βαθίζεις απλά με όπλο τη λογική.

Ένας νεαρός γλωσσολόγος, γεμάτος φλόγα για διαλέκτους, που τείνουν να εκλείψουν δίνει το δικό του αγώνα να διασώσει μία ιδιωματική γλώσσα των Μεξικανών. Αυτή ονομάζεται, Ζικρίλ. Τελευταίοι πρεσβευτές της, τρεις ηλικιωμένοι άνθρωποι. Δύο άντρες και στη μέση μία γυναίκα. Η αυταπάρνηση κι ο αγώνας του Μαρτίν, να κερδίσει το στοίχημα, τον οδηγεί στην υπερβατικότητα. Μέσα σ΄αυτό το ταξίδι μαθαίνει, ερωτεύεται, πονάει, νιώθει δυνατά συναισθήματα κι εν τέλει γίνεται κι ο ίδιος κομμάτι του προβλήματος.

Η συμφιλίωση των δύο γερόντων αποτελεί το μεγάλο του εγχείρημα. Αφενός προκειμένου να τους καταγράψει να συνομιλούν, ως επαγγελματίας κι αφετέρου για να τους χαρίσει την " αιώνια ζωή ", ως άνθρωπος . Τι χωρίζει άραγε δύο φίλους κι έχουν να μιλήσουν πενήντα ολόκληρα χρόνια; Mήπως η γυναίκα είναι απλά η αφορμή και τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα, χαραγμένα στις ταλαίπωρες ψυχές τους; Οι απαντήσεις βαθιά κρυμμένες στους ήχους της ζούγκλας. Πρέπει να παιδευτείς για είσαι σίγουρος.

Με μία διαφορετική προσέγγιση, σε μία εποχή καθολικής παγκοσμιοποίησης, κάποιοι αρνούνται να γίνουν κομμάτι του κύματος της εποχής. Ζουν ήσυχα και περιμένουν καρτετικά τη λύτρωση του θανάτου. Πόσο μακάβριο! Αναμένουν, κάνουν για χρόνια υπομονή, προσπαθούν να ξεχάσουν και να πνίξουν όσα ένιωσαν. Ένοχα μυστικά που δεν πρέπει να ειπωθούν, δεν πρέπει να ακουστούν, ούτε σαν ψίθυροι. Την αλήθεια άλλωστε γνωρίζουν, μόνο τρεις κι έχουν φροντίσει να είναι καλά κλειδωμένη σε ένα σεντούκι στο μπαούλο των αναμνήσεων.

Ο σκηνόθετης συνδέει τον ρεαλισμό με το μεταφυσικό, την ομορφιά της φύσης με τη μαγεία της μετά θάνατον ζωής και πετυχαίνει να καθηλώσει τον θεατή σε αυτό το ταξίδι. Γοητεύουν οι εικόνες της φύσης. Πού κατοικεί άραγε η αληθινή αγάπη; O λυρισμός, η ποίηση, το στοιχείο του παραμυθιού δεμένα με μία τρυφερότητα. Κι όμως, ακόμα και σ΄αυτόν τον κόσμο υπάρχουν απαγορεύσεις, προκαταλήψεις και μίας μορφής έλλειψη ελευθερίας.

Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός, που σαγηνεύει, ελευθερώνει τις αισθήσεις και ταξιδεύει, μέχρι το φινάλε. Εκεί που σχεδόν έχουμε ξεχάσει την αφετηρία των γεγονότων. Και κακά τα ψέματα, κάτι διαφορετικό περιμένεις να δεις, όταν επιλέγεις να δεις μία ταινία από τη Λατινική Αμερική σε ένα Φεστιβάλ. Κι αυτή κουβαλάει τη δική της όμορφη τρέλα ...