Addthis

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Παράδεισος


Ο Andrey Konchalovsky επέστρεψε στη Βενετία και μετά το 2014 και το " Οι λευκές νύχτες του ταχυδρόμου ", στα 80 του χρόνια καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Από τη δική του σκοπιά. Προσπαθεί να μη δώσει δίκιο σε κανέναν, από τους τρεις βασικούς ήρωες. Αφήνει τον θεατή σε ρόλο δικαστή και δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη. Από την επιρροή του Τσέχωφ και τον " Θείο Βάνια " το 1971, στη Σιβηριάδα το 1979, στο Χόλιγουντ το 1985 και το " Τρένο της Μεγάλης Φυγής " και τώρα στον Παράδεισο, με τα 16 κερδισμένα, Βραβεία μέχρι στιγμής.

Για ποιον παράδεισο όμως μιλάμε; Η ταινία ξεκινάει με τον τίτλο να πέφτει πάνω από ένα φόντο μίας επίγειας κόλασης, μίας φυλακής. Άκρως αντιφατικό. Η Όλγα, μία Ρωσίδα μετανάστρια και μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, έχει συλληφθεί, ο Ζιλ, Γάλλος αστυνομικός, συνεργάτης των Ναζί σε πρώτη φάση και ο Χέλμουτ, υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS, σε δεύτερη, συνθέτουν το παζλ των πρωταγωνιστών. Τρεις άνθρωποι, διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρα, απλά πιόνια, υπηρετώντας συμφέροντα ισχυρών. Θυσία στον βωμό ιδεολογιών.


Σε έναν πόλεμο, δεν υπάρχουν νικητές κι ηττημένοι, παρά μόνο το Κακό, που κυριαρχεί. Στην περίπτωση μας, εύστοχα, αποφεύγονται οι φρικαλεότητες, που έχουν κορεστεί κι έχουμε μία ιστορική αναδρομή, μία ψυχολογική σφυγμομέτρηση, τον φόβο, το βασικό όπλο των δυνατών, να κυριαρχεί κι από την άλλη τον έρωτα, το πάθος, που είναι ικανά να ενώσουν τους ανθρώπους. Βρίθει οξύμωρων σχημάτων κι εικόνων, που προκαλούν απορία, για τα όρια μας, ως είδος.


Η κάμερα καρφωμένη στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, κάνει το φιλμ ζωντανό, παραστατικό, σαν μία κατάθεση. Του δίνει ντοκιμαντεριστικό χαρακτήρα. Τους κυνηγούν οι τύψεις, οι ερινύες, οι σκιές για όσα έκαναν, όσα εφιαλτικά βίωσαν κι όσα δεν κατάφεραν. Κριτής, ο θεατής. Τα έχουν χάσει πλέον όλα. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Μία θέση στο Πάνθεον, η υστεροφημία, ίσως να είναι η μοναδική " ανταμοιβή, για όσους το αξίζουν.


Ένα φιλμ, που αν σκεφτεί κανείς λίγο βαθύτερα είναι άκρως επίκαιρο. Με τον φασισμό να ανθίζει και πάλι στην πολύπαθη Ευρώπη. Πάντα σε ασπρόμαυρο φόντο, όπως του αρμόζει, καθώς η Νύχτα, μας έχει πλακώσει και δεν λέμε να κατανοήσουμε, πως μόνο η Αλληλεγγύη κι ο Πολιτισμός, είναι ικανές (αξίες) να δώσουν λύση από το αδιέξοδο και τον σύγχρονο Μεσαίωνα.


Σπουδαία η ερμηνεία του Κρίστιαν Κλάους, στον ρόλο του Χέλμουτ. Eγκλωβισμένος στο προσωπικό του γολγοθά. Μορφωμένος, άνθρωπος, που χάθηκε στην πορεία, παρασύρθηκε, αλλά το πνεύμα του δεν τον αφήνει να ησυχάσει. " Δεν υπάρχει Παράδεισος, χωρίς Κόλαση ". Ο μονόλογός του αποτελεί ένας είδος κάθαρσης των αμαρτιών του. Κοντά του, η Yuliya Vysotskaya (Όλγα), σύζυγος του Κοντσαλόφσκι, σε έναν πολυδιάστατο ρόλο. Δεν θα αντέξει όμως ο νους της, τα απανωτά σοκ και την ποικιλόμορφη βία. Θα διαλυθεί. Δεν της μένει πια ελπίδα. " Πόσο γρήγορα το ζώο, γίνεται άνθρωπος, γυναίκα ", αλλά ...


Η γενιά μας μπορεί να βιώνει δύσκολες συνθήκες στην καθημερινότητά της. Ειδικά στην Ελλάδα. Δεν έζησε όμως πόλεμο, με αυτήν την μορφή. Το κοντράστ τη μεγάλη ώρα της " απόδρασης ", σπάει καρδιές. Τι θα έλεγε άραγε ο Τσέχωφ, αν ήξερε τι συμβαίνει στον κόσμο, όπως εύστοχα διερωτάται ο σκηνοθέτης. Ένα αντιπολεμικό άσμα, με ποιητικότητα και λυρισμό, που πρέπει να δει ο καθένας, διότι όποιος δε γνωρίζει την ιστορία του, απλά δεν έχει μέλλον ...






Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Aκόμα κρύβομαι για να καπνίσω


Περίπου ένα χρόνο πριν, στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είχαμε την ευκαιρία  να παρακολουθήσουμε το " Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω ", που συνδέεται άμεσα με την πόλη  μας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγινε εδώ, στο Μπέη Χαμάμ. Mία Ελληνό-Γαλλό-Αλγερινή παραγωγή (M.Gravas). Η Rayhana Obemeyer είχε σκηνοθετήσει αρχικά το έργο για το Θέατρο, το βλέπουμε τώρα και στον Κινηματογράφο και το κοινό, το επικρότησε με το Βραβείο του.

Σε μία εποχή που ολοένα και περισσότερος λόγος γίνεται για το Ισλάμ και τα εγκλήματα των Τζιχαντιστών στον βωμό του " Ιερού Πολέμου ", στην επιφάνεια έρχεται η υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας σε μία ανδροκρατούμενη-Θεοκρατούμενη κοινωνία και μεταφερόμαστε νοερά στο 1995. Στο Χαμάμ όμως, κανείς δεν μπορεί να τις αγγίξει. Είναι ένας χώρος μόνο γι΄αυτές. Εκεί μπορούν να εξωτερικεύσουν τα εσώψυχά τους και να μοιραστούν τις αμαρτίες τους, μακριά από το επικριτικό βλέμμα του ισχυρού φύλου.



Το φιλμ ακροβατεί συνεχώς, ανάμεσα σε έννοιες όπως η ελευθερία κι η καταπίεση, το γέλιο κι ο πόνος, η υποταγή κι η επανάσταση, ενώ υπάρχει και το οξύμωρο του κλειστού χώρου, που συνεπάγεται λύτρωση κι απελευθέρωση. Μόλις εξέλθουν, γνωρίζουν καλά, πως θα επιστρέψουν στην σκληρή καθημερινότητα. Μία ζωή, γεμάτη πρέπει, που τα θέλω πρέπει να μείνουν φυλακισμένα και να δημιουργηθούν απωθημένα. Η χειραφέτηση της μοίρας, από κάποιους που αποφασίζουν κατά το δοκούν κι αυτές ως άμοιρα όντα πρέπει να υπακούσουν. Όλα αυτά εν έτει 2017.

" Η ιστορία υπήρχε ήδη στο κεφάλι μου κι ήθελα να βγει, ήθελα να μοιραστώ όλα όσα έζησα στην Αλγερία. Ήλπιζα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι με αυτό το έργο, αλλά δεν είχα αυταπάτες. Την ίδια στιγμή που η Μισέλ έψαχνε το χαμάμ, έψαξα κι εγώ στο ίντερνετ με λέξη κλειδί «το πιο όμορφο χαμάμ του κόσμου» και αυτό που βρήκα πρώτο, ήταν αυτό της Θεσσαλονίκης (Λουτρά Παράδεισος). Ήταν γραφτό να γίνει. Η ταινία φυσικά δεν έχει παιχτεί στην Αλγερία, αν και στην Τυνησία, όπου παίχτηκε είχε μεγάλη επιτυχία. Να είστε σίγουροι, δεν θέλει να προσβάλει κανέναν, δεν θέλει να είναι εμπρηστική, είναι μια ταινία που θέλει να είναι αληθινή, ειλικρινής ", τονίζει η ίδια η σκηνοθέτης και σεναριογράφος.



Στα δικά μου μάτια, η ταινία ξεφεύγει από τα στενά όρια του Ισλάμ. Γιατί κι εμείς οι Χριστιανοί, " ακόμα κρυβόμαστε για να καπνίσουμε ". Κι αν θέλετε κι οι άντρες κι οι γυναίκες. Από σεβασμό στους γονείς, από φόβο για τις αντιδράσεις τους και τον περίγυρο. Αυτό συμβαίνει. Το ζούμε. Και φυσικά όχι μόνο για να καπνίσουμε. Είναι κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Η ερμηνεία της Χιάμ Αμπάς ("Μόναχο"), στον ρόλο της Φατίμα, δίνει ξεχωριστή αξία στην ταινία. Κοντά της άλλες γυναίκες, που η καθεμιά προσδίδει κάτι ξεχωριστό, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ. Σε διαφορετικές ηλικίες, από διαφορετικό κοινωνικό επίπεδο, με άλλες απόψεις κι ιδιότητες συνυπάρχουν κι επικοινωνούν. Ρεσιτάλ ερμηνειών. H φωτογραφία της Ολυμπίας Μυτιληναίου, ενεργοποιεί την όραση κι οι αισθήσεις αλληλεπιδρούν, θέτοντας το σώμα σε εγρήγορση.

Και το φινάλε αφήνει ερωτηματικά. Mία τραγωδία, μία θυσία είναι ικανή να φέρει ένα καλύτερο αύριο; Έχει τη δύναμη η ταινία να σε κάνει πραγματικά κομμάτι της; Τότε ναι είναι σπουδαία. Η θεατρικότητα ξεχειλίζει. Το ίδιο κι η δύναμη του ανθρώπου να κερδίσει, όσα αξίζει. Άρωμα Ανατολής και Μεσογείου, πολιτικοκοινωνικό σινεμά, που έχει ανάγκη η εποχή ...




Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

Στο τέλος του τουνέλ


Ο 44χρονος Ροντρίγκο Γκράντε επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με μία Αργεντινό-Ισπανική παραγωγή. Αυτή τη φορά όχι με κωμωδία («Rosarigasinos» 2001-15 διεθνή Βραβεία), αλλά με ένα ψυχολογικό θρίλερ, ικανό να ταράξει το θεατή. Ο τίτλος άλλωστε, από μόνος του γεννά εξ΄αρχής την απορία: τι κρύβεται στην άκρη του τούνελ; Μέσα σε ένα απόλυτα κλειστοφοβικό φόντο, οι ανατροπές συνεχείς, διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι το φινάλε, που απογειώνει το φιλμ κι οδηγεί στη λύτρωση. 


Ένας μοναχικός πλέον άντρας, ζει (απο)κλεισμένος μέσα στο τεράστιο σπίτι του, καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Το παιχνίδι της μοίρας τον έφερε αντιμέτωπο με το πιο σκληρό της πρόσωπο. Έχασε την οικογένειά του σε τροχαίο και παλεύει να ορθοποδήσει. Ξαφνικά στη ζωή του μπαίνουν μία άλλη γυναίκα, η Μπέρτα κι η ανήλικη κόρη της, η Μπέτυ. Νοικιάζουν τη σοφίτα. Αναγκασμένοι να συζήσουν και να συνυπάρξουν στο ίδιο σπίτι, αναπτύσσεται μία πολυεπίπεδη σχέση σε διπλό ταμπλό. Από τη μία ο Χοακίν κι η Μπέρτα έρχονται πιο κοντά, από την άλλη η χιλιοταλαιπωρημένη, φοβισμένη, Μπέτυ βρίσκει το αγνό, στο πρόσωπο του γέρικου σκύλου, Κασιμίρο. Άλλωστε ο θυμόσοφος ελληνικός λαός το έλεγε από παλιά, " o σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου ".

Το κυρίαρχο όμως σκηνικό έχει στηθεί στο υπόγειο. Εκεί εκτυλίσσεται η πλοκή. Η κάμερα, που τοποθετεί ο πρωταγωνιστής στον τοίχο, εγκλωβίζει κι εμάς τους θεατές. Δεν βλέπουμε πουθενά το Μπουένος Άιρες. Βρισκόμαστε μέσα στη δράση, η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Θα τα καταφέρει, κόντρα σε όλα τα απρόοπτα; Η δυσκολία διαχείρισης της κατάστασης είναι δεδομένη. Πρέπει να πράξει κάτω από άκρα μυστικότητα, ειδικά από τη στιγμή, που καταλαβαίνει πως τελεί υπό κατασκοπία.

Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Λεονάρντο Σπαράλια, που γνωρίσαμε στις Ιστορίες για Αγρίους, το 2014. Συμβολίζει τη δύναμη του ανθρώπου και την αέναη προσπάθεια, σε έναν κόσμο, που δεν υπάρχει πλέον ηθική. Χρειάζεται και τύχη για να ξεπεράσει τον κυκεώνα των προβλημάτων. Εξελίσσεται σε ντέντεκτιβ κι η δικαίωση αποτελεί στόχο ζωής για τον ίδιο. Κοντά του η πληθωρική, Κλάρα Λάγκο, που κερδίζει τα βλέμματα κι ας μην κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει τον χορό της.


Το σασπένς ανεβαίνει, η αγωνία κορυφώνεται. Αφενός, ο ένας χρειάζεται τον άλλον και νιώθει έλξη, αφετέρου το όνειρο της μεγάλης ζωής τους κρατά μακριά. Μέχρι που ... Κι εκεί αλλάζουν όλα. Ο Χοακίν αποφασισμένος να τορπιλίσει το σχέδιο των ληστών και να σώσει το σπίτι του, ρισκάρει τη ζωή του. Είναι αποφασισμένος, να φτάσει μέχρι τέλους. Δε θέτει σε καμία στιγμή σε κίνδυνο τις δύο γυναίκες. Κι όταν μοιάζει να έχει χάσει τη μάχη, η ευστροφία κι η εξυπνάδα του, τον κάνουν να πάρει και πάλι το πάνω χέρι.

Το τέλος μου φέρνει στο μυαλό το Dheepan, τον άνθρωπο χωρίς πατρίδα, του Ζακ Οντιάρ. Μία νέα οικογένεια, δεμένη σαν μία γροθιά, μετά τα όσα έζησαν μαζί, ευτυχισμένη πια, ελεύθερη να ζήσει. Το καλό θα επικρατήσει και μαζί η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, με λιγότερη διαφθορά και περισσότερη αλληλεγγύη. Μακάρι να ήταν κι η αδυσώπητη πραγματικότητα, όπως στις ταινίες. Δυστυχώς απέχει ακόμα πολύ ...


Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Τanna


Από την Αυστραλία με αγάπη για όλο τον κόσμο. Το δίδυμο Mπέντλει Nτιν και Μάρτιν Μπάτλεκ, γνωστοί για τη διαδρομή τους στο ντοκιμαντέρ, αποφάσισαν να κάνουν την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας κάπου στον Ειρηνικό, στο κράτος Βανουάτου. Και πέτυχαν να συγκινήσουν, όσους ακόμα στην εποχή μας μπορούν να αφεθούν και να αισθανθούν. Μάλιστα δεν είναι τυχαία τα εφτά μεγάλα Βραβεία, σε Φεστιβάλ όπως της Βενετίας και του Λονδίνου, καθώς κι η υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2017.

Εκεί που η γύμνια συμβολίζει την αγνότητα και τα παιδιά τρέχουν παίζοντας αμέριμνα, δύο νέοι αποφασίζουν να αλλάξουν την ιστορία του νόμου Κάστομ και να εισάγουν τη μαγική λέξη του Έρωτα, στο γλωσσάρι των αυτοχθόνων φυλών, που μέχρι τότε έκαναν γάμους με προξενιό, που εξυπηρετούσαν συμφέροντα. Ο Ντάιν κι η Γουάγουα είναι όμως αποφασισμένοι να ζήσουν μαζί ή απλά να μη ζήσουν άλλο. " δε σε αφήνω ", ακούγεται επαναλαμβανόμενα από τη νεαρή. Κι η θυσία τους είναι η νίκη απέναντι στο φόβο, το κακό και το τετριμμένο των παραδόσεων, που συχνά πυκνά ακόμα και στον Δυτικό κόσμο εγκλωβίζει τους ανθρώπους.


Πρόκειται για μία πολυδιάστατη ταινία, που σου φέρνει στο μυαλό συνειρμικά το Σαιξπηρικό δράμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με κοινή μάλιστα κατάληξη. Γιατί τι νόημα έχει η ζωή, αν δεν αγαπήσεις και δεν αγαπηθείς; Αυτός είναι ο Θεός, η αγάπη. Σε συνδυασμό με την υπέροχη απεικόνιση της παρθένας φύσης, το φιλμ απογειώνεται. Να μιλήσουμε για τα ατελείωτα καταπράσινα δάση, το μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο των κρυμμένων καταρρακτών ή το Ηφαίστειο Γιαχούλ. Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.

Εξαιρετική φωτογραφία, απαλή μουσική, που δίνει τέμπο κι όταν χρειάζεται κλιμακώνει την ένταση. Με αποκορύφωμα όλων, το φιλί των δύο εραστών και τη λάβα, που σηκώνεται στο φόντο, ενισχύοντας την Επανάστασή τους. Ξεπερνούν το ηθικό δίλημμα και φτάνουν μέχρι το τέλος. Εκεί, που δεν υπάρχει επιστροφή, αγκαλιασμένοι, χέρι χέρι. Κι αυτή η γενναία θυσία, θα φέρει την πολυπόθητη Ειρήνη.

Πρόσωπο κλειδί, η παιχνιδιάρα, πανέξυπνη, Σελίν. Η μικρή αδελφή της Γουάγουα. Με αυτήν αρχίζει και μ΄αυτήν τελειώνει η ταινία (σχήμα κύκλου). Κέρδισε την ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο, ενώ κατά διάρκεια είναι συνδεδεμένη με όλα τα σπουδαία γεγονότα (είδε τους δύο νέους να παίζουν, προοικονομία με μανιτάρια, ήταν με τον παππού, όταν τραυματίστηκε, έτρεξε στο Ηφαίστειο στο φινάλε, αψηφώντας την απειλή) και προάγει έμμεσα την πλοκή, με μαεστρικό τρόπο.

Υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι. Οι φύλακες της φύσης. Ίσως να είναι οι τελευταίοι, αλλά αξίζουν το σεβασμό μας, καθώς απορρίπτουν πάσης φύσης υλικά αγαθά ( " αντισταθήκαμε στους κατακτητές, είπαμε όχι στον Χριστιανισμό, είπαμε όχι στα χρήματα ") για να υπηρετήσουν με συνέπεια το χρέος που τους κληροδότησαν, από γενιά σε γενιά, με σεβασμό σε αξίες κι ιδανικά. Όπως και στη Λατινική Αμερική και το Περού (Όταν συγκρούονται δύο κόσμοι), αυτοί οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ειλικρινείς κι η ψυχή, αλλά κι η ματιά τους καθαρή.


Τρομερή εντύπωση μου προκάλεσε, πως όλο το έργο είναι γυρισμένο στη γλώσσα των ιθαγενών, αλλά είναι τόσο παραστατικοί, τόσο γλαφυροί, που με τις κινήσεις και τους ήχους τους, καταλαβαίνεις σχεδόν κάθε τι, πριν τους υπότιτλους. Σαν να έχουν γεννηθεί για να γίνουν ηθοποιοί. Απλοί και ζωντανοί, απαλλαγμένοι από άγχη και επαγγελματικά τουπέ.

Ικανή να αγγίξει τους ανθρώπους κάθε ηλικίας. Από παιδιά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέχρι τους πρεσβύτερους όλων. Ταξιδέψαμε και μεις, για περίπου δύο ώρες πετάξαμε και μπήκαμε σε θέση πρωταγωνιστή, αναβιώνοντας μία αληθινή ιστορία στη Μεγάλη Οθόνη. Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιές, που εγκαινιάζει με τον καλύτερο τρόπο, το ξεκίνημα της Κινηματογραφικής περιόδου ...



Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

Το ανεκπλήρωτο

04/09/2017


Κάποτε, στο απέραντο της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί όπου σκέψεις και συναισθήματα συνυπάρχουν και αναπαύονται, κάνανε σύναξη ο Νους, το Πνεύμα και η Ψυχή. Το συνήθιζαν να βρίσκονται στο αγαπημένο τους σημείο. Εξάλλου ήταν ένας δικός τους μοναδικός τρόπος έκφρασης. Ο καθένας τους είχε ένα μέρος της Αληθείας αλλά η Ψυχή έφερε το μεγαλύτερο.

Και λογικό να το φέρει η Ψυχή, αφού κόρη της ήταν η Αλήθεια. Όταν ο Θεός δημιούργησε την Ψυχή, για να την προστατέψει και να μην την βλέπει θλιμμένη επειδή ήταν μόνη της, την ευλόγησε με μία κόρη: την Αλήθεια. Η τελευταία έδειχνε αδιάκοπα τον ορθό δρόμο στην μητέρα της, όσο σκληρός και απόκρημνος και αν ήταν, διότι η Ψυχή είχε το πιο δύσκολο έργο. Αυτό της επιλογής.

Εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Διότι η Ψυχή ήταν θλιμμένη από την γνώση που της προσέφερε η Αλήθεια. Ότι ανάμεσα στον Έρωτα και στην Αθανασία υπήρχε ένα κομβικό σημείο: η απώλεια. Η Αλήθεια είχε πει στην μητέρα της:

«Μητέρα, όπως τα φύλλα του φθινοπώρου πέφτουν για να ξαναγεννηθούν, έτσι συμβαίνει και με την ανθρώπινη ύπαρξη, και δη τον Έρωτα. Η Απώλεια προσφέρει το δώρο της απλόχερα, όχι κακόβουλα αλλά έχοντας ένα μεγαλειώδες σχέδιο, να καταστήσει τον Έρωτα αθάνατο. Μόνο που δεν μπορεί να κάνει την ακόλουθη επιλογή: να καταστήσει τον Έρωτα αθάνατο για πάντα ή να τον αφήσει να κοιμάται αιώνια στην λήθη; Αθάνατος θα είναι γιατί δεν πεθαίνει. Απλός είτε ανθοφορεί είτε κοιμάται. Και την επιλογή αυτή καλείσαι να την κάνεις Εσύ. Ο Θεός δεν θέλησε ποτέ να σου στερήσει το θείο του αυτό δώρο».

Η Ψυχή, βαθειά συλλογισμένη, ρώτησε τον Νου και το Πνεύμα τι να διαλέξει. Ο Νους απάντησε:

« Εγώ σε συμβουλεύω να επιλέξεις την απώλεια του παρελθόντος. Δεν αξίζει να τον κουράζεις άλλον τον Έρωτα. Άσε τον να κοιμηθεί».

Το δε Πνεύμα είπε:

«Ψυχή μου, άσε τον Έρωτα να καρπίσει. Ποτέ δεν ξέρεις η απέναντι Ψυχή τι θα θυσιάσει. Και ίσως η απώλεια που θα επιλέξει να είναι ευλογημένη και να οδηγήσει τον Έρωτα στην αιώνια Αθανασία, την μοναδική του ερωμένη».

Η Ψυχή σιώπησε. Ατένισε το αιώνιο, έκλεισε τα μάτια της και προσευχήθηκε.

Και τότε ο Ήλιος ανέτειλε.

                                                                                                                                                 Ανώνυμος