Τέλειοι ξένοι ...

Ο Πάολο Γενοβέζε στην όγδοη του σκηνοθετική προσπάθεια κέρδισε το κοινό της Ιταλίας, κόβοντας πάνω από 2.500.000 εισιτήρια, ενώ κέρδισε και τα δύο βασικά βραβεία (καλύτερης ταινίας και σεναρίου) David di Donatello. Είναι η τρίτη του μεγάλους μήκους ταινία και με καυστική διάθεση σχολιάζει την επίδραση της τεχνολογίας στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Πόσο απρόσωπες έχουν γίνει οι επαφές και πόσο εύκολο είναι άραγε, να κρυφτούν στα μηχανήματα του " σατανά " μυστικά, ικανά να διαταράξουν τις ισορροπίες και να διαλύσουν σχέσεις χρόνων;

Βρισκόμαστε στην Ιταλία και την πρωτεύουσα του πολιτισμού, Ρώμη. Μία παρέα φίλων έχει αποφασίσει να δειπνήσει. Πρόκειται για τρία ζευγάρια κι έναν πρόσφατα διαζευγμένο, που δεν κατάφερε να φέρει το νέο του φλερτ, καθώς την τελευταία στιγμή αρρώστησε. Η ομήγυρη αποφασίζει να παίξει ένα παράτολμο παιχνίδι. Θέτει τα κινητά στο κεντρικό τραπέζι κι η κάθε ενημέρωση είναι υποχρεωμένη να κοινοποιηθεί στο σύνολο. Έτσι, μοιράζονται το περιεχόμενο των μηνυμάτων, των email και των ειδοποιήσεων από μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι όμως έτοιμοι για μια τέτοια διαδικασία;

Μία ταινία, που σκηνή προς σκηνή μετέφερε στα ελληνικά ο συμπαθής, Θοδωρής Αθερίδης και πήγε περίφημα. Έτυχε όμως, να δω πρώτα την ιταλική. Κατανοούμε, πως κάθε παράμετρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Βλέπουμε πόσο απρόσωπα έχουν γίνει τα πράγματα στην εποχή μας και πως η ουσία και τα συναισθήματα έχουν στην πραγματικότητα χαθεί. Το Internet αποτελεί ένα μεγάλο φακέλωμα όλων, έναν " ρουφιάνο ", που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας φέρει προ δυσάρεστων εκπλήξεων σε διάφορα επίπεδα. Oυδέν κρυπτόν. Όπως όλα τα μέσα, ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να το χρησιμοποιεί με σύνεση και λογική, ως εργαλείο για τη δουλειά του. Αν ξεπεράσει τα όρια, δεδομένα θα τον προδώσει.

Η τραγική ειρωνεία κρύβεται στη φράση, " δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε ". Τι θα σηματοδοτήσει όμως το τέλος της βραδιάς; Μίας νύχτας, που η αφορμή της συνάντησης είναι η ολική έκλειψη της σελήνης. Ίσως κάτι να θέλει να μας πει μεταφορικά ο σκηνοθέτης. Είναι δύσκολο να κρυφτείς κι αν έχεις υποπέσει σε ατόπημα, αργά ή γρήγορα, θα φανερωθείς από μόνος σου, υποσυνείδητα σε ανύποπτο χρόνο. Ένα παιχνίδι είναι κι η ίδια η ζωή. Αυτό που παρακολούθησα με ενδιαφέρον, από τη στιγμή που όλο το φιλμ εκτυλίσσεται στον ίδιο χώρο, είναι οι αντιδράσεις κι οι εναλλαγές συναισθημάτων. Σαν το ταξίδι να έχει σημασία κι όχι η Ιθάκη.

Με κύριο γνώρισμα τη θεατρικότητα, η ταινία κάνει γκελ κι είναι μία πολύ καλή επιλογή για θερινό σινεμά και λίγη περισυλλογή στη συνέχεια, μία νύχτα μεταξύ Ιουλίου κι Αυγούστου. Έχουμε πραγματικά εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας; Μέσα από τα κακώς κείμενα, που θίγονται έμμεσα κι άμεσα, εμείς πρέπει να φτάσουμε στο ζην αξιοπρεπώς. Κι όπως έλεγε κι ο Κ. Καβάφης αν την ζωή του δεν μπορείς να την κάνεις, όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε μονάχα, μην την εξευτελίζεις. Για τους λάτρεις του Γενοβέζε, έρχεται το " Τhe Place " κι οι τρεις από τους εφτά πρωταγωνιστές είναι ίδιοι. Αναμένετε, λοιπόν ...

Φύσηξε ...

Τα προβλήματα το προηγούμενο διάστημα στη Θεσσαλονίκη ήταν μεγάλα. Ευτυχώς στη δύση του Ιουλίου φύσηξε κι ο Θερμαικός καθάρισε από το φυτοπλαγκτόν και τη δυσωδία. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στην παραλία από το Λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής κι απόλαυσε το καλοκαιρινό αεράκι κι επιτέλους τα γαλανά νερά για φέτος. Νέοι, μεγαλύτεροι, Έλληνες και ξένοι άδραξαν την ευκαιρία και πήραν μία ανάσα δροσιάς, μέσα στο καλοκαίρι.

Η νέα μόδα, καφές στο χέρι

Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού δεν υπάρχει ο καφές στο χέρι, όπως δεν υπάρχει κι η κρύα εκδοχή του. Στην Ελλάδα η σχέση μας με τον καφέ είναι παθολογική, ερωτική θα τολμούσα να πω. Είναι δομημένη έτσι η οικονομία, η κοινωνία, που με τη δύναμη της συνήθειας, όλα συντείνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Είναι απαραίτητα καλό όλο αυτό; Μεγάλη συζήτηση, που είναι αμφίβολο αν θα βγάλει καθολικό ορθό αποτέλεσμα.

Η Θεσσαλονίκη έχει εκατοντάδες καφετέριες. Στο κέντρο, στις συνοικίες, στη θάλασσα, ή ψηλότερα στα προάστια κι όμως την τελευταία τριετία, εν μέσω κρίσης, έχει ξεκινήσει μία επανάσταση. Ανοίγουν συνεχώς αλυσίδες καταστημάτων, με cafe στο χέρι (take away). Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της περιφέρειας οι διαστάσεις που έχει πάρει όμως στην πόλη μας, δεν έχει προηγούμενο. Και το αναφέρω με πάσα βεβαιότητα, καθώς συνεχώς ταξιδεύω στην επικράτεια.

Την αρχή έκαναν δύο αλυσίδες από τη Λάρισα. Τα Mikel και Βrunο πέρασαν την ιδέα στον κόσμο και την καλλιέργησαν στη συνείδησή του, ακολούθησε η μεγάλη τοπική αλυσίδα, " Todaylicious ", που συνδύασε ψιλικά είδη με φθηνά ροφήματα. Τα φραντσάιζ αυξάνονται θεαματικά. Πάρα πολλοί άνθρωποι επενδύουν, προσπαθώντας να εξασφαλίζουν τα προς τη ζην, σε μία δύσκολη εποχή. Το τελευταίο μεγάλο μπαμ έγινε με τα Coffee Ιsland, που πραγματικά τη δεδομένη στιγμή σαρώνουν την αγορά. Από τη Βραζιλία ... στη Ελλάδα.

Βρήκαμε, λοιπόν, έναν άνθρωπο που έκανε αυτήν την επιλογή, να ανοίξει ένα τέτοιο κατάστημα, θέλησε όμως να διατηρήσει την ανωνυμία του. Ο Νίκος μας λέει, πόσο δύσκολη ήταν αυτή του η απόφαση. Ρίσκαρε τις οικονομίες μίας ζωής, για να μείνει στη χώρα, επειδή αγαπάει τον τόπο του και δεν ήθελε να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, όπως κάποτε οι γονείς του. Μόχθησε, πιέστηκε, στερήθηκε, αλλά τα κατάφερε και σήμερα, μετά από τρία χρόνια, κοντεύει να κάνει τη δική του προσωπική απόσβεση. Τόλμησε και δικαιώθηκε. Μεγάλη υπόθεση να βλέπεις το " παιδί " σου να μεγαλώνει και να σε δικαιώνει.

Σε δεύτερο επίπεδο αναπτύχθηκε τα Coffeebrands, τα Seven και το Origami. Πλέον, η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο κι η μάχη για την επιβίωση, ισοδυναμεί με την αδυσώπητη καθημερινότητα. Όπως είναι φυσικό δεν θα αντέξουν όλοι τον ανταγωνισμό. Ίσως κάποιοι, οι τελευταία ειδικά, να έπεσαν και στην παγίδα μίας φούσκας που σύντομα θα σκάσει και θα φέρει αρκετές οικογένειες, προ δυσοίωνων καταστάσεων.

Η νέα μόδα πάντως στη Θεσσαλονίκη είναι αυτή, ο καφές στο χέρι, στα γρήγορα. Eίτε είσαι μαθητής, φοιτητής ή επαγγελματίας εργαζόμενος. Το συναντάς παντού. Άλλωστε οι ρυθμοί ζωής αλλάζουν. Γίνονται πιο γρήγοροι, πιο απαιτητικοί. Το " χαλλλαρά " δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο βιαστικά κι αυτή η καινοτομία, έχει γίνει πλέον συνήθεια. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό, αλλά και το πρακτικό. Όσοι έχουν δουλειά τη σήμερον ημέρα τρέχουν ...

Σαββατόβραδο στη Θεσσαλονίκη

Aπόγευμα Σαββάτου 22 του Ιούλη. Αποφασίζω μία βόλτα στο άδειο κέντρο της πόλης. Όπως κάθε Σαββατοκύριακο στην καρδιά του καλοκαιριού, οι κάτοικοι ό,που φύγει, φύγει κι η Χαλκιδική βουλιάζει. Δεν σας κρύβω, πως μου αρέσει η ησυχία της πόλης κι ας είναι η ζέστη αφόρητη, που συνδυασμό με την υγρασία καθιστά την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Παρκάρω, λοιπόν, στο ύψος της Αγίου Δημητρίου και κατηφορίζω, προς την αρχαία Ρωμαική αγορά. Είναι μία έκπληξη για μένα, να μην συναντώ γνώριμες φιγούρες. Και δεν εννοώ φίλους και γνωστούς, αλλά Έλληνες. Τουρίστες από τη μία, μετανάστες από την άλλη. Ένα μωσαικό εθνικοτήτων σε ένα " ντοκιμαντέρ " μικρού μήκους, που εκτυλίσεται μπροστά από τα μάτια μου μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι λεπτών.

Η ιστορία αναβιώνει η πρώτη μου σκέψη. Η Βαλκανοποίηση όμως, της Νύφης του Θερμαικού, φυσικά και δεν με χαροποιεί. Θα επιζητούσα, όπως κάθε πολίτης, που σέβεται κι αγαπάει τον τόπο του, μία αλλαγή προς τα πάνω, προς κάτι καλύτερο. Συνάντησα ανθρώπους να με ρωτούν που βρίσκονται θέρετρα πολιτισμού κι αξιοθέατα. Τους καθοδήγησα, αλλά συνειδητοποίησα, μετά λύπης μου, πως έχουμε θάψει τον πλούτο μας.

Συνέχισα, να κατηφορίζω. Πέρασα την Εγνατία και διέσχισα την πλατεία Αριστοτέλους. Παρατήρησα την αρχιτεκτονική μερικών κτιρίων. Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά που είχα τον χρόνο και το χώρο να το κάνω. Συνάντησα, ανθρώπους στα όρια της ανέχειας, άλλους υπό την επήρεια ουσιών (αλκοόλ και ναρκωτικών). Διόλου τιμητική εικόνα. Αλλά από την άλλη νέα παιδιά χαμογελαστά και ξέγνοιαστα. Έφτασα έξω από το Ολύμπιον, είδα πρόσωπα δυσαρεστημένα, " it΄s smell horrible ", αναφωνούσαν.

Πράγματι, υπήρχε μία πολύ δυσάρεστη οσμή. Ευτυχώς τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί. Η μυρωδιά ερχόταν από τη θάλασσα. Παρ΄ότι δεν φυσούσε, υπήρχε άπνοια για την ακρίβεια, το φυτοποπλαγκτόν έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Από το λίγο, που μπόρεσα να διακρίνω, αλλόκοτο χρώμα και πλήθος μεδουσών, όπως και συσσωρευμένα μικροσκουπίδια, την ώρα που δίπλα ο κόσμος προσπαθούσε να απολαύσει τον περίπατό του. Σήμερα διάβασα μάλιστα πως το φαινόμενο τείνει να γίνει μόνιμο. Μακάρι να διαψευστούν οι ειδικοί.

Αυτή ήταν φίλοι μου, η Σαββατιάτικη μου έξοδος. Βίωσα την ταυτότητα της πόλης να αλλάζει και πιστέψτε με, ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να υποστούν αυτό το σοκ και να διαπιστώσουν το μέγεθος της κατάστασης, σκεπτόμενοι τις συνέπειες, όσων συμβαίνουν σήμερα και θα επηρεάσουν το μέλλον μας άμεσα. Πολλές φορές πρέπει να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι αργά, πολύ αργά.

" Βρε καλώς τους "

O Φιλίπ Ντε Σοβερόν επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη κι αυτή τη φορά στο πλάι του είναι και πάλι ο σπουδαίος, Κριστιάν Κλαβιέ, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Μετά την τεράστια επιτυχία, του " Θεέ μου τι σου κάναμε " (2014), που έσπασε τα ταμεία, η απουσία του Γάλλου ηθοποιού ήταν εμφανέστατη στο " Άμεση Αποβίβαση ", γι΄αυτό κι ο  52χρονος σκηνοθέτης επέστρεψε στην πεπατημένη. Μία ταινία πιο καυστική από τη μεγάλη του επιτυχία, με λιγότερο χιούμορ κι ίσως περισσότερα μηνύματα, για την Ευρώπη, που μας ξημερώνει.

Ένας διανοούμενος μεσήλικας αριστερός, με αξίες κι ιδανικά, πλην όμως αστός, χάρη στη περιουσία της συζύγου του δε διστάζει, κατά τη διάρκεια ενός ντεμπέιτ με ακροδεξιό υποψήφιο, να προσκαλέσει ανοιχτά στο σπίτι του, όποιον πρόσφυγα και δη " Ρομά " έχει θέμα με την επιβίωσή του. Κι όμως κάποιοι τρελοί τολμούν, βρίσκουν το θάρρος γεμάτοι θράσος να του χτυπήσουν το κουδούνι και να τον " εκβιάσουν ". Φανταστείτε το κόστος μίας ενδεχόμενης άρνησης. Μέρα τη μέρα, όσο θετικά διακείμενος κι αν είναι αρχικά, καταλαβαίνει πως το μείγμα είναι εκρηκτικό και το μπαμ δεν θα αργήσει να συμβεί.

Είναι μία βαθιά κοινωνική κωμωδία, σε μία εποχή τεράστιου ρεύματος προσφύγων στη Μεσόγειο. Άλλωστε μη ξεχνάτε πως τόσο στη Γαλλία, όσο και σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ο κίνδυνος του φασισμού ελλοχεύει και τα ποσοστά απήχησής του αυξάνονται δραματικά στα χρόνια μας. Εδώ ο Κλαβιέ (Ζαν Ετιέν Φουζερόλ), πηγαίνει στο άλλο άκρο, της αριστεράς, του ανθρωπισμού. Πάντα όμως φινετσάτος και με το ταμπεραμέντο του δίνει το δικό του χρώμα στη ταινία.

Άξιος συμπαραστάτης, ο Άρι Αμπιτάν (Μπαμπίκ), του έχει κολλήσει το προσωνύμιο, " αγκαλίτσας " . Είναι ο αρχηγός της οικογένειας. Αυτός είναι ο ρόλος του κι η μοναδική του δεξιότητα, να δίνει εντολές. Είναι όμως τίμιος κι ηθικός. Το σκηνικό γίνεται κάποιες στιγμές πολύ ροκ. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τα γεγονότα, προς όφελός τους, αγνοώντας πολλές φορές τις συνέπειες και τις προεκτάσεις. Κάπως έτσι ο οικοδεσπότης επωφελείται του γεγονότος κι οι πωλήσεις του βιβλίου του, " Με ανοιχτές αγκάλες ", ανεβαίνουν κατακόρυφα.

Τελικά μέσα από ανατροπές φτάνουμε και σε αυτό το φιλμ σε έναν περίεργο γάμο γεμάτο αντιθέσεις. Κι όμως κι εδώ ο Κλαβιέ υποχωρεί κι όπως με τον Αφρικανό, στην πρώτη μεγάλη επιτυχία, εδώ με τον Ρομά, τα βρίσκουν μία χαρά και το σκηνικό μεταφέρεται για το φινάλε στη Ρουμανία, σε κλίμα γιορτής και πανηγυριού.

Είναι ξεκάθαρα ένα αντιρατσιστικό φιλμ, που περνάει τα μηνύματα της αλληλεγγύης, του σεβασμού στη διαφορετικότητα και δείχνει πως ακόμα κι αυτοί που στα λόγια φαντάζουν δυνατοί, κρύβουν άλυτους γρίφους ως μυστικά μέσα τους. Μία προβολή, τροφή για σκέψη, για την Ευρώπη του σήμερα, αλλά κι αυτή του αύριο. Πλέον ο διαχωρισμός είναι αριστερός ή δεξιός ή άνθρωπος και μη;

Tα παράπονα στον δήμαρχο

Αυτό το καλοκαίρι έχει μία δεύτερη σπουδαία ιταλική δουλειά, μετά το "Ο γιατρός έχει τρεχάματα", τα "Παράπονα στον Δήμαρχο" των Σάλβο Φικάρα και Βαλεντίνο Πικόνε, που μετά την επιτυχία τους στο Θέατρο, τα καταφέρνουν μία χαρά και στην μεγάλη οθόνη τόσο ως σκηνοθέτες, όσο κι ως πρωταγωνιστές. Πρόκειται για μία μεσογειακή κωμωδία με καυστικό κοινωνικοπολιτικό χιούμορ, για όσα βιώνουμε καθημερινά, ως αντίκτυπο μίας εποχής που πέρασε, αλλά άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στις επόμενες γενιές.

Βρισκόμαστε στο γραφικό χωρίο Πιετραμάρε της Σικελίας. Πλησιάζουν οι εκλογές. Από την μία ο απόλυτα διεφθαρμένος, δήμαρχος για χρόνια, Γκαετάνο Πατάνε ("αυτοί έδιναν υποσχέσεις κι εμείς πληρώναμε χρέη") κι από την άλλη ο σοβαρός, μετριοπαθής δάσκαλος, Πιερπάολο Νατόλι, που τον διέπουν ύψιστες αξίες κι ιδανικά. Κι ενώ το σαθρό "παλιό" φαντάζει ακλόνητο φαβορί για την επανεκλογή του, γίνεται η πλήρης ανατροπή και δήμαρχος εκλέγεται ο πιο ανθρώπινος, ο ορθολογιστής. Φτάσαμε στην εποχή μας, το απόλυτα φυσιολογικό, να φαντάζει είδηση, γεγονός!

Ξαφνικά η πόλη συνέρχεται. Τα σκουπίδια στους κάδους, η ανακύκλωση ξεκινά, τα αυτοκίνητα περιορίζονται, ζητούνται άδειες από τους καταστηματάρχες. Οι νόμοι επιτέλους εφαρμόζονται. Κι όμως όλο αυτό κακοφαίνεται στους κατοίκους. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο. Αδυνατούν να προσαρμοστούν. Μα αυτοί ψήφισαν την αλλαγή. Ήταν όμως προετοιμασμένοι να την δεχθούν στην πράξη; Μεγάλο ερώτημα και μην πάμε μακριά. Στη χώρα μας περάσαμε το 2015 κάτι ανάλογο. Και μάλλον κι εμείς κάναμε άτακτη οπισθοχώρηση την κρίσιμη στιγμή. Πόσο εύκολα ενθουσιάζει άραγε η ιδέα της αλλαγής και συγχρόνως πόσο δύσκολο είναι να την στηρίξουμε έμπρακτα;

Η σάτιρα μου θύμισε αρκετά το περσινό, "πού πάω θεέ μου", αλλά εδώ προστίθεται η έννοια της ηθικής, την οποία έχουμε δυστυχώς απολέσει. Ο κόσμος καταδίκασε τον πρώτο δήμαρχο στον πλανήτη, που εφάρμοσε όλες του τις προεκλογικές εξαγγελίες. Κάτι από Ιησού και Βαραββά, αν θέλετε να κάνουμε ένα παραλληλισμό και μία μίνι σύνδεση με την ιστορία που μας διδάσκει. Κι αυτό είναι ένα δείγμα πως το σύμπαν μαυρίζει. Είναι σημάδι της εποχής. Πολλές φορές μέσα από το χιούμορ, περνάνε τόσο δυνατά μηνύματα. Και σήμερα βρισκόμαστε στο ίδιο οριακό σημείο ως ανθρωπότητα.

Κι όλο αυτό είναι καθολικό, από την Ιταλία μέχρι την Αμερική, την Αφρική, την Κίνα και την Αυστραλία. Ισχύει σε όλον τον κόσμο. Η σύμπραξη πολιτείας, μαφίας, εκκλησίας αποτελεί ταφόπλακα, δείχνει πως όλοι οι κατά τόπους κραταιοί φορείς, αποτελούν γρανάζια ενός συστήματος, που μαθηματικά κάποτε θα διαλυθεί. Ίσως χρειαστεί να βαφτεί με αίμα η επανάσταση, αλλά η επανεκκίνηση θα γίνει. Είναι απλά θέμα χρόνου. Ο φόβος κυριεύει τους πολίτες κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των συμφερόντων.

Μία σπουδαία ταινία, που με ευαισθητοποίησε και με έθεσε σε ρόλο πρωταγωνιστή. Δυστυχώς, το φινάλε δεν είναι ελπιδοφόρο. Ο σύγχρονος άνθρωπος αγαπά τον λιγότερο δυνατό κόπο. Όμως χωρίς συλλογική προσπάθεια και προσωπική υπέρβαση του καθενός, ποτέ μα ποτέ ο κόσμος μας δεν θα γίνει καλύτερος.

Άλλοθι για παντρεμένους.com

Ο Φιλίπ Λασό σκηνοθετεί για τον εαυτό του και μία πλούσια γκάμα ηθοποιών μία κωμωδία, που κέρδισε τον κόσμο στη Γαλλία, ενδεικτικό του πόσο έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος να γελάσει. Μετά το " Babysitting " (2014), το "Αlibi.com (2017). Δύο ταινίες που έσπασαν τα ταμεία στη μεσογειακή χώρα και τις παρακολούθησαν πάνω από 5.500.000 θεατές.

Ο πρωταγωνιστής έχει μία επιχείρηση, ικανή να σκαρφιστεί κάθε πιθανή κι απίθανη δικαιολογία, ώστε να καλύψει άπιστους κάθε ηλικίας και κοινωνικού-μορφωτικού επιπέδου. Η ζωή του κυλάει ομαλά, μέχρι να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του, τη Φλοράνς. Τότε είναι αναγκασμένος να μπει σε ένα παιχνίδι αλυσιδωτών συμπτώσεων, που προσφέρει, μέσω της έντασης, γέλιο σε όλους όσους την παρακολουθούν.

Είναι τυχαίο, ότι μεγάλο μέρος του φιλμ διαδραματίζεται στις Κάννες; Ίσως οι φιλοδοξίες του Λασό για το μέλλον, να φτάνουν μέχρι εκεί. Η συνεχής ακροβασία ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, από τη μία μας κρατάει σε εγρήγορση, από την άλλη, από ένα σημείο και πέρα, η επανάληψη κουράζει. Είναι όμως κάτι που ψάχνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Ψυχαγωγία, χαλαρότητα, χιούμορ.

Το κάστινγκ ιδανικό, από τον σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή, στην Ε.Φλοντάν (Φλο), που γνωρίσαμε στο " Θεέ μου τι σου κάναμε ", στους γονείς της, Ναταλί Μπάιγ κι ειδικά τον Ντιντιέ Μπορντόν, που στα πενήντα του, προσπαθεί να υποδυθεί τον εραστή. Είναι μία φιγούρα πάντως, που προκαλεί κύμα γέλωτος, όπως παρουσιάζεται και κερδίζει τον κόσμο, με τη συνολική του παρουσία.

Λατίνα τραγουδίστρια, από φωνή ... κορμάρα, μαφιοζός, πλην τίμιος, με τσίρκο, η διαδρομή Κάννες-Τανζανία, τόσο κοντινή και συγχρόνως τόσο μακρινή, χροιά από προσφυγικό, αντιρατσιστικό μήνυμα για τις μειονότητες κι ένα κράμα ασύνδετο, που φαντάζει ταιριαστό. Στοιχεία, που μαζεμένα μπορούμε να συναντήσουμε, μόνο σε μία ταινία.

Το φινάλε, όπως συνηθίζεται στις κωμωδίες, happy, με την αγάπη να νικάει, κόντρα σε όλα τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν στη διαδρομή. Και μάλιστα κερδίζει σ΄όλα τα επίπεδα. Το ζευγάρι των γονέων, βρίσκει ξανά χημεία και κίνητρο να αναζωογονηθεί, ενώ ο έρωτας και το πάθος κυριαρχούν στους νεαρούς.

Μία χαλαρή κωμωδία, για μία βραδιά του καλοκαιριού, σε ένα θερινό σινεμά, δίχως βαθυστόχαστες ιδέες και μηνύματα. Στιγμές ξέγνοιαστες, για μία οικογένεια, μία παρέα, τον καθένα.