Addthis

Τρίτη 25 Απριλίου 2023

Άρης Στυλιανού: "Γιατί κατεβαίνω στις εκλογές ως Υποψήφιος"

 


«Όσα είπαμε παλιά, ισχύουν». Αυτός ο στίχος του Μάρκου Μέσκου περιγράφει με τέσσερεις λέξεις την απόφασή μου να είμαι υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

 

Αγωνίζομαι με σθένος για έναν καλύτερο κόσμο, για μια κοινωνία με δικαιοσύνη, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

 

Στέκομαι έμπρακτα στο πλευρό των φοιτητών και των φοιτητριών μας, για μια ποιοτική και ακαδημαϊκή δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, χωρίς αυταρχισμό και αστυνομοκρατία.

 

Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, μεγάλωσα, σπούδασα, έκανα οικογένεια και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη, που την θεωρώ σπίτι μου από άκρη σ’ άκρη.

 

Θα αισθάνομαι πάντοτε ιδιαίτερη τιμή που υπηρέτησα τη Θεσσαλονίκη ως Πρόεδρος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) την περίοδο 2015-2019.

 

Με σταθερό βηματισμό, λοιπόν, αλλά και με ανοιχτό βλέμμα στην κοινωνία και τη νεολαία, συντάσσομαι με τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για ένα καλύτερο μέλλον.

 

Με γνώση, πάθος και όραμα για την αναγκαία πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.

Σάββατο 22 Απριλίου 2023

Το "Φως της Γνώσης" στην πρώτη πανελλαδική ημερίδα των Πτυχιούχων του

 


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Έχουμε την χαρά και την τιμή σας προσκαλέσουμε στην κάλυψη της Πρώτης Πανελλαδικής Ημερίδας των Πτυχιούχων και Φοιτητών Αλβανών Ελλάδος.

 

Θέμα: ΄΄ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΜΕΤΑΞΥ  ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΠΤΥΧΙΟΥΧΩΝ΄΄

 

Παρασκευή 28 Απριλίου, ώρες 18:00-21:00

Σάββατο 29 Απριλίου 2023, ώρες 09:00-15:00

Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης 1ος  όροφος, Αριστοτέλους 27

 

 Με τιμή

Διοικητικό Συμβούλιο

Ένωση Αλβανών Πτυχιούχων και Φοιτητών  Ελλάδος ΄΄Φως της Γνώσης΄΄

"Άνθρωποι από Χώμα" τη Δεύτερα στις 19:00 στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδη


 Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Δημήτρη Αλεξίου Άνθρωποι από χώμα θα γίνει τη Δευτέρα 24/04 στις 19.00 στο βιβλιοπωλείο Kωνσταντινίδη – Book and Style Μητροπόλεως 92, Θεσσαλονίκη 546 22.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας Γιώργος Γκόζης

Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος

Ο Δημήτρης Αλεξίου θα συνομιλήσει με το κοινό, θα απαντήσει σε ερωτήσεις και θα υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων του.

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο Άνθρωποι από χώμα :

Στο μικρό ορεινό χωριό Βερτίλι η 11η Οκτωβρίου ξεκινά με μια τεράστια καταστροφή. Η βορειοδυτική πλευρά του χωριού καταρρέει μαζί με τρεις από τις στοές του κοντινού ορυχείου.
Μπορεί οι περισσότεροι ενήλικοι κάτοικοι του χωριού να γλίτωσαν από την καταστροφή, καθώς το Σωματείο των Ανθρακωρύχων βρισκόταν σε απεργία διαρκείας, όμως η κατολίσθηση κατάπιε το δημοτικό σχολείο της περιοχής με όλους τους δασκάλους και τους μαθητές.
Το μοναδικό παιδί που παραμένει ζωντανό στο χωριό είναι ο εντεκάχρονος Ιορδάνης Ντάβαρης, γιος του χήρου Μιχάλη Ντάβαρη, προέδρου του Σωματείου των Ανθρακωρύχων.
Πώς μπορεί ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να βιώσει μια τέτοια καταστροφή και κυρίως να σηκώσει το βάρος του να είναι το μοναδικό παιδί που απέμεινε σε μία ολόκληρη κοινωνία;
Τι άμυνες επιστρατεύει για να ξεπεράσει τη μοναξιά του;
Το βιβλίο ρίχνει μια βαθιά αλλά και αρκετά λοξή ματιά στην ελληνική κοινωνία των αρχών της δεκαετίας του ’60, όταν η προέλευση και τα κοινωνικά φρονήματα των ανθρώπων έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή και στην τύχη τους απ’ ό,τι θεσμοί όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ισότητα.

 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Δημήτρης Αλεξίου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικές επιστήμες και εργάζεται ως δικηγόρος. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 2008 με το μυθιστόρημα «Πικρά κεράσια» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν τρία ακόμα μυθιστορήματα (Αμαρτωλά θαύματα, 2010, Αλάτι κόκκινο, 2012, Το χρονικό του Ιόλαου, 2021) διηγήματα και συμμετοχή σε συλλογικά έργα και τέσσερα θεατρικά έργα. Το θεατρικό του έργο «Το κουδούνι» έχει βραβευτεί με βραβείο Eurodram 2022 ως ένα από τα τρία διακριθέντα θεατρικά έργα στην ελληνική γλώσσα. Είναι επίσης ηθοποιός και σκηνοθέτης και μεταφράζει από τα αγγλικά. Είναι συνιδρυτής δύο θεατρικών ομάδων και της Λέσχης Ανάγνωσης Σκύρου.

 

Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΧΟΙ

Είχαμε αναφερθεί εκτενώς και σε σειρά άρθρων μας (Μάρτιος-Απρίλιος 2022) από αυτήν την στήλη στις δομικές παθογένειες, διαχρονικές ανεπάρκειες  και ακανθώδη προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική εκπαίδευση (δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση σε αυτά τις τριτοβάθμιας). Σκοπός μας λοιπόν δεν είναι να κουράσουμε τον αναγνώστη , επαναλαμβάνοντας τα τετριμμένα. 

      Εκείνο που κατά τη γνώμη μας αξίζει να τονιστεί , είναι πως η επικράτηση της νεοφιλελεύθερης -αν προτιμάτε μονεταριστικής-  λογικής σε παγκόσμια κλίμακα ,η οποία θέτει ως πρωταρχικό στόχο την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων των αγορών (ακόμη και αν αυτό σημαίνει εξουθένωση των πολιτών, αφού το κράτος πρόνοιας θυσιάζεται στο βωμό της επίτευξης της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας για τους λόγους) , έχει οδηγήσει στην μονομερή θα έλεγε κανείς υπέρ-προβολή του σαθρού και έωλου ιδεολογήματος της ‘’αριστείας’’. Ναι, πρόκειται για παγκόσμια τάση και δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα του Κ.Μητσοτάκη και της ΝΔ από το 2016-7 και εφεξής!! 

     Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, το ίδιο το δικαίωμα αλλά και η ανάγκη κάθε ανθρώπου να αποκτά και απρόσκοπτα να διαθέτει πρόσβαση στο πολύτιμο εφόδιο της γνώσης ,να μπορεί να ενημερώνεται (με πλουραλισμό) και να μαθαίνει (σφαιρικά ,εγκυκλοπαιδικά) υπονομεύεται από τη συστηματική απαξίωση –(όσο μέσω της υποχρηματοδότησης όσο και μέσω των κατάλληλων ιδεολογικών μηχανισμών που αναπαράγουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και όχι μόνο) της έρευνας και της διδασκαλίας. Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει μεθοδικά ,συνεχώς και οπωσδήποτε όχι τυχαία.  Εξειδικεύοντας :η κατάκτηση της γνώσης  και η διάχυση της σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας (ενώ θα ήταν φυσιολογικά το απότοκο της τεχνολογικής εξέλιξης και επιστημονικής προόδου που βιώνουμε στη σύγχρονη εποχή :παραδοξότητα και έχει και αυτή διεξοδικά αναλυθεί σε προγενέστερα κείμενα) , έχει υποκατασταθεί από ένα αέναο (για να μην πούμε σισύφειο) κυνήγι δεξιοτήτων και ‘’διακρίσεων’’ προκειμένου οι νέοι -αλλά και γενικότερα οι πολίτες- να σταθούν και να ανταπεξέλθουν στην αγορά εργασίας .Πρόκειται για μια αγορά εργασίας που χαρακτηρίζεται από την επισφάλεια και την έλλειψη ευκαιριών, με τους όρους διαρκώς να επιδεινώνονται (δεν θα ήταν υπερβολική η χρήση του όρου :’’ζωή με δόσεις’’).

 Κατ’ αυτόν  τον τρόπο ο ανταγωνισμός και ο άκρατος ατομισμός κυριαρχούν και επιτάσσουν την απόκρυψη της μεγάλης εικόνας, της γενεσιουργού αιτίας των κοινωνικών προβλημάτων (σε όλες τους τις εκφάνσεις :μορφωτικών , περιβαλλοντικών, οικονομικών) την απόρριψη της κριτικής σκέψης, του διαλόγου  και της διεισδυτικής ματιάς στα πράγματα ,ως κάτι περιττό και ανούσια χρονόβορο!  Έτσι οι νέοι άνθρωποι αποπροσανατολίζονται ,τελούν υπό σύγχυση , υποβαθμίζουν την αξία κατάκτησης της γνώσης .  Η σκέψη τους ,επομένως, καθίσταται ομοιόμορφη, αποσπασματική και ρηχή ενώ αδυνατούν να ερμηνεύσουν φαινόμενα, να  φιλτράρουν αποτελεσματικά τον καταιγισμό μηνυμάτων τα οποία δέχονται. Το πλέον ανησυχητικό όλων: μαζοποιούνται , περιφρονούν τη συλλογική δράση ως κάτι μάταιο και αδιέξοδο, στέκονται απαθείς απέναντι στον ξύλινο λόγο των πολιτικών. Οι δυνατότητες ,δε, κοινωνικής κινητικότητας περιορίζονται δραματικά ,γεγονός που αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του Δυτικού μοντέλου κοινωνικής συναίνεση ,όπως αυτό οικοδομήθηκε μεταπολεμικά.

    Είναι προφανές ότι τέτοια ιδεολογήματα έχουν περιορισμένο ορίζοντα αφού αναγάγουν τα πάντα σε ατομικές (ορθές ή λανθασμένες) επιλογές, δεν απαντάν στις πολύπλοκες ανάγκες του σήμερα, δεν ικανοποιούν τις απαιτήσεις τις κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν γυρίζουν τον τροχό προς τα μπρος. Συνιστά πρόκληση όσο και αδήριτη ανάγκη για μια επερχόμενη προοδευτική Κυβέρνηση η παροχή υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης ,ίσων  ευκαιριών ανεξαρτήτως σημείου εκκίνησης καθώς και πλατιάς (σε ό,τι αφορά τις εγκύκλιες σπουδές) μόρφωσης.  Να διασφαλίσει (σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση ) τη δυναμική σύνδεση με την αγορά εργασίας : με όρους ποιοτικής αναβάθμισης ,εκσυγχρονισμού ,  αυξημένων εργασιακών δικαιωμάτων!! Ασφαλώς η ανάδειξη και η στηλίτευση των ‘’κακώς κειμένων’’  είναι αναγκαίο να συνοδεύεται από στοχευμένες αντιπροτάσεις , όμως ο εντοπισμός του προβλήματος και η ιδεολογική του απονομιμοποίηση (αν δεν βρίσκεται αυτό στον πυρήνα μιας μαχόμενης ,ριζοσπαστικής απάντησης ,τότε τι αλήθεια βρίσκεται) αποτελούν ένα αποφασιστικό μήνυμα προς αυτήν την κατεύθυνση (ασφαλώς  με προσαρμογή στις ελληνικές ιδιαιτερότητες και επικρατούσες συνθήκες, με ‘άμεση προτεραιότητα σε ιεράρχηση την αντιστροφή του περίφημου ‘’brain drain’’ . Πρόκειται για φαινόμενο που δυσχεραίνει έτι περαιτέρω τη θέση της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, καθιστώντας την ΄΄χώρα γερόντων’’ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον).   

 Υ.Γ. 1 : Προφανώς η στήλη δεν ενθαρρύνει ,όπως μπορεί και εκ του πονηρού να παρερμηνευτεί, την μετριοκρατία, την ελλιπή κατάρτιση ,την ήσσονα προσπάθεια.

Υ.Γ.  2 : Ο υπογράφων συνέταξε  το άρθρο αφορμώμενος  από την πρόσφατη ανακοίνωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. για την Παιδεία, οι οποίες άφησαν οπωσδήποτε θετική εντύπωση ,χρήζουν όμως περαιτέρω επεξεργασίας και συγκεκριμενοποίησης σε ορισμένα σημεία (ώστε να πείσουν ότι υφίσταται μακρόπνοος σχεδιασμός ).

Χρόνια Πολλά λόγω των ημερών,

Ζήσης Μπούρτζος

Σάββατο 15 Απριλίου 2023

TO ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ


 Γράφει ο Ζήσης Μπούρτζος

 Αναφερόμενοι στο Δυτικό (προηγμένο) κόσμο, θα θεωρούσαμε ότι το ζήτημα της Δημοκρατίας έχει ήδη από χρόνια λυθεί. Απουσία δικτατορικών καθεστώτων, σχεδόν καθολική κατάργηση της θανατικής  ποινής, καθιερωμένη ελευθεροτυπία και ελευθερία έκφρασης , κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών και (άρα) ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Μια διεισδυτικότερη όμως ματιά στα πράγματα ,θα δημιουργούσε ισχυρές αμφιβολίες για το κατά πόσον η αίσθηση αυτή επαληθεύεται έμπρακτα.

    Καταρχάς, για να θυμηθούμε, ίσως με ελαφρά παράφραση, τον σπουδαίο Ζαν Πωλ-Σαρτρ , ‘’μόνο όποιος δεν χρειάζεται να κωπηλατεί ,μπορεί να αλλάξει τη πορεία της βάρκας’’. Συνεπώς, η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κοινά ,η δυναμική συμμετοχή τους στη διαμόρφωση πολιτικών (που τους αφορούν άμεσα) προϋποθέτει να είναι λυμένο το ζήτημα της επιβίωσης. Με άλλα λόγια να είναι απαλλαγμένοι από την αγωνία, το άγχος της επόμενης μέρας ,ώστε να είναι σε θέση να αφιερώσουν τον απαιτούμενο χρόνο (αλλά και τη φαιά ουσία/ενέργεια) που απαιτεί η ενασχόληση με τα κοινά. Στη σημερινή ,χαρακτηριζόμενη από την όξυνση των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων εποχή, (ναι και στον ανεπτυγμένο κόσμο, απότοκο της εμμονής στην εφαρμογή σε καθολική σχεδόν κλίμακα περιοριστικών και μονεταριστικών πολιτικών) η συνθήκη αυτή μόνο διασφαλισμένη και δεδομένη δεν είναι!

   Σε δεύτερο επίπεδο , ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη η διαπλοκή και η ευρύτερα ανάπτυξη αμαρτωλών και ανεξέλεγκτων σχέσεων μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των οικονομικών ελίτ ανά τον κόσμο. Ο γιγαντισμός πολυεθνικών εταιριών και τραπεζών και η λήψη αποφάσεων-που καθορίζουν εν πολλοίς το συλλογικό πεπρωμένο- από εξωθεσμικά , υπερεθνικά διευθυντήρια (με χαρακτήρα κλειστού κονκλαβίου και άραγε με ποιόν γνώμονα) δημιουργεί στρεβλή κατάσταση όπου κατά προτεραιότητα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ισχυρών εις βάρος της ευημερίας των πολλών (η βούληση των οποίων επιδεικτικά και απροκάλυπτα αγνοείται). Τα πολιτικά κόμματα απογυμνώνονται από ιδεολογικό περιεχόμενο , μεγαλώνει η απόσταση της ηγεσίας τους όχι μόνο από τα μέλη -ψηφοφόρους αλλά ακόμη και από τα υψηλόβαθμα στελέχη και βουλευτές (που παραδοσιακά λειτουργούσαν ως ομάδες πίεσης επηρεάζοντας τες, ενώ συχνά οι εσωκομματικές ζυμώσεις ,που σήμερα ατονούν, προήγαγαν το διάλογο και την πολιτική σκέψη ).  Η αυτονόμηση αυτή είναι σαφές ότι ναρκοθετεί το κοινωνικό συμβόλαιο και επιφέρει πλήγμα καίριο στην ποιότητα της Δημοκρατίας. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η συχνά μονομερής .αποσπασματική πληροφόρηση που παρέχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (εναρμονισμένη με τις επιδιώξεις είτε της Κυβέρνησης είτε των ιδιοκτητών τους, αναλόγως με το αν είναι κρατικά ή ιδιωτικά) εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τους κινδύνους που ελλοχεύουν.

       Ποια είναι λοιπόν η εναλλακτική απέναντι στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα; Κατά καιρούς Έλληνες πολιτικοί έχουν διατυπώσει ενδιαφέρουσες προτάσεις θεσμικής θωράκισης και προάσπισης ή ενίσχυσης της διαφάνειας . Από την υποχρεωτική τηλεοπτική μετάδοση των συνεδριάσεων των κομμάτων ή το ασυμβίβαστο ανάμεσα στην κομματική ιδιότητα και την κρατική θέση (Μιχ. Χαραλαμπίδης) ή τη δυνατότητα του νομοθετικού σώματος να ελέγχει και να εγκρίνει τις δαπάνες – οι οποίες θα έρχονται στο φως- όσων Υπουργείων διαθέτουν μυστικά κονδύλια, δεν λείπουν οι ιδέες προς την θετική (και αυτά είναι μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα για να είμαστε δίκαιοι) κατεύθυνση. Πεδίο δόξης λαμπρό για την επερχόμενη προοδευτική Κυβέρνηση η (έστω σταδιακή) υλοποίησή τους.

 

 ΥΓ 1:   Η θεσμοθέτηση λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας (δηλαδή της δυνατότητας ενός μίνιμουμ αριθμού πολιτών και πάνω να προτείνουν νόμο) ,κάτι που άλλωστε από δεκαετίες συμβαίνει στη γειτονική Ιταλία αλλά και η παροχή δυνατότητας σε μικρό αριθμό βουλευτών να φέρουν νόμο προς συζήτηση στο σύνολο του σώματος ,οπωσδήποτε θα ήταν ευεργετική.

ΥΓ 2 :    Ο νομοθετικός αποκλεισμός ιδεών (όσο σκοτεινές και αποκρουστικές και αν είναι) μάλλον δεν συμβάλλει στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας ,αντιθέτως υποδηλώνει φόβο και αμηχανία.. (για να μη γίνει αναφορά σε ηρωοποίηση αυτών των ιδεών!)


Δευτέρα 10 Απριλίου 2023

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ : ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

 


Γράφει ο Ζήσης Μπούρτζος

 Αποτελεί κατά γενική ομολογία ανάγκη αδήριτη η αποκέντρωση και η αντιστροφή της (δυστυχώς συνεχιζόμενης αν όχι κι εντεινόμενης…) εγκατάλειψης της υπαίθρου! Αίτημα ,η ορθολογική υλοποίηση του οποίου συνιστά πρόκληση όσο και στοίχημα για τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, οι οποίες και διεκδικούν τη ψήφο μας στις προσεχείς εκλογές.

    Η υπερσυγκέντρωση οικονομικής ισχύος και (κατ’επέκταση ευκαιριών και επιλογών μόρφωσης και κοινωνικής ανέλιξης) στο Λεκανοπέδιο, δημιουργεί όρους στρεβλής και ανισομετρικής ανάπτυξης και διαχρονικά επιμένει.. παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (που όμως ίσως υστερούσαν σε οργάνωση, ενώ δεν έτυχαν και της αποδοχής του κόσμου, τουλάχιστον σύμφωνα με τις αρχικές προσδοκίες).

   Η εγκατάλειψη και ο μαρασμός της υπαίθρου (συμπεριλαμβανομένων και των μικρών-μεσαίων αστικών Κέντρων), απότοκο και της μετεμφυλιοπολεμικής πολιτικής συσσώρευσης πληθυσμών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για καλύτερο έλεγχο της κατάστασης από τις αυταρχικές Κυβερνήσεις των δεκαετιών του 40, 50’ αλλά και αρχών του  60’, ασφαλώς και δεν αναχαιτίζεται με αθρόα ίδρυση Σχολών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή στρατοπέδων (προς τέρψη της εκλογικής πελατείας της κάθε επαρχιακής περιοχής και άντληση βραχυπρόθεσμων εκλογικών οφελών-μεμονωμένων πολιτευτών αλλά και ευρύτερα κομματικών σχηματισμών).

  Προϋποθέτει αντιθέτως, μακρόπνοο και βιώσιμο σχεδιασμό, ο οποίος θα περιλαμβάνει ακροθιγώς την παροχή κινήτρων (φορολογικών και όχι μόνο) για ίδρυση ή μετεγκατάσταση καινοτόμων και εξωστρεφών επιχειρήσεων, τη διεύρυνση του επιστημονικού υποβάθρου (απόκτηση δεξιοτήτων από γεωπόνους, κατοίκους κλπ.) σχετικά με την ανάπτυξη ανταγωνιστικών όσο και ποιοτικών γεωργικών προϊόντων (ανάδειξη τοπικών ιδιαίτερων διατροφικών επιλογών έναντι της κουλτούρας της μαζικής κατανάλωσης τυποποιημένων προϊόντων) ,αλλά και προς τα πάνω αναβάθμιση του παρεχόμενου τουριστικού προϊόντος με αισθητικό σεβασμό και ανάδειξη του αρμονικού ελληνικού τοπίου (αναπαλαιώσεις νεοκλασικών ,κατεδαφίσεις για δημιουργία χώρων πρασίνου ,αυστηρή οριοθέτηση αιγιαλού , κατάλληλη ανάδειξη αρχαιολογικών χώρων εξειδίκευση αλλά και κατάρτιση τοπικού πληθυσμού σε μορφές τουρισμού όπως ιατρικός ή θρησκευτικός τουρισμός κλπ.). Η αξιοσημείωτη πρόοδος που έχει συντελεστεί στην ανάπτυξη του οδικού δικτύου τις τελευταίες δεκαετίες έχει όντως σε μεγάλο βαθμό επιλύσει το ζήτημα της εσωτερικής ενσωμάτωσης της χώρας ,επιβάλλεται όμως αφενός μεν να απαλλαγεί (έστω με σταδιακή ρύθμιση) από τη βάσανο των δαπανηρών /συχνών διοδίων και αφετέρου να συνοδευτεί από ανάλογη ανάπτυξη του σιδηροδρομικού (τι ατυχής συνειρμός με την επικαιρότητα….) σιδηροδρομικού όσο και ακτοπλοϊκού δικτύου.

 Εναπόκειται καταληκτικά, στις πολιτικές δυνάμεις να θέσουν ως προτεραιότητα του πολιτικού τους προγράμματος το φλέγον και πολυεπίπεδο αυτό ζήτημα. Και αν οι επιδόσεις της απερχόμενης Κυβέρνησης υπήρξαν (και) σε αυτόν τον τομέα μάλλον απογοητευτικές ,οι προσδοκίες από μια (πιθανώς επερχόμενη) προοδευτική Κυβέρνηση είναι οπωσδήποτε υψηλές!  Άραγε (με την κυβερνητική διαχειριστική πείρα πλέον κατακτημένη και την ασφυκτική ευρωπαϊκή επιτροπεία με τος λεόντειους περιορισμούς ευτυχώς απούσα) θα τις ικανοποιήσει;

 

ΥΓ 1 : όλα αυτά ασφαλώς χρήζουν περαιτέρω επεξεργασίας και εξειδίκευσης. Δεν το λησμονούμε και θα επανέλθουμε

ΥΓ2 :   Απαιτείται ως συνθήκη η ενδυνάμωση ,εμβάθυνση όσο και θωράκιση δομών και θεσμών (με όρους διαφάνειας) τοπικής αυτοδιοίκησης και λαϊκής συμμετοχής προς την κατεύθυνση αυτή.

Πέμπτη 6 Απριλίου 2023

ΣΕΝΤ ΟΜΕΡ - SAINT OMER

 

 


Η One from the Heart παρουσιάζει το συγκλονιστικό ντεμπούτο μυθοπλασίας της Αλίς Ντιόπ (Alice Diop), ΣΕΝΤ ΟΜΕΡ (SAINT OMER). Η γαλλική παραγωγή κέρδισε δύο μεγάλα βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας, τον Αργυρό Λέοντα - Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, αλλά και τον Χρυσό Λέοντα του Μέλλοντος - Βραβείο Καλύτερης 1ης Ταινίας. Αποτελεί την Επίσημη Πρόταση της Γαλλίας για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, όπου και συμπεριλήφθηκε στην βραχεία λίστα των 15 ταινιών που πέρασαν στον 2ο γύρο. Ήταν υποψήφια για Βραβείο Σκηνοθεσίας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, ενώ κέρδισε Βραβεία Καλύτερης Ταινίας & Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Σεβίλλης, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Γάνδης, Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο Φεστιβάλ Palm Springs και Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης 1ης Ταινίας. Στην Γαλλία έχει κερδίσει επίσης τα Βραβεία Jean Vigo και Louis Delluc. Έχει προβληθεί ανάμεσα σε άλλα, στα Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Τορόντο και Λονδίνου. Η ταινία βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που συγκλόνισε τη Γαλλία.

Στην Ελλάδα κέρδισε πριν από λίγες μέρες το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο 23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου όπου πραγματοποίησε την πρεμιέρα της. H κριτική επιτροπή, που απαρτιζόταν από τους Γιάννη Οικονομίδη, Κάτια Γουλιώνη,  Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Φοίβο Δεληβοριά και Φώτη Σεργουλόπουλο, απένειμε ομόφωνα το βραβείο της στην ταινία με την ακόλουθη δήλωση: «Επιλέξαμε αυτήν την ταινία, για την πρωτότυπη, συνεπή, αυστηρή σκηνοθετική γραφή της Αλίς Ντιόπ. Για την συγκλονιστική, εσωτερική ερμηνεία της Γκιουσλαζί Μαλάντα, και την εξαιρετική επίδοση του συνόλου των ηθοποιών. Τέλος, για τον βαθύ, υπαινικτικό τρόπο που φωτίζει τις κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές προεκτάσεις μιας τραγικής αληθινής ανθρώπινης ιστορίας». 

 

Βρισκόμαστε στο δικαστικό μέγαρο στην πόλη Σεντ Ομέρ. Η νεαρή συγγραφέας Ραμά παρακολουθεί την πολύκροτη δίκη της Λοράνς Κολί, μιας νέας γυναίκας αφρικανικής καταγωγής που κατηγορείται ως υπεύθυνη για τον θάνατο της δεκαπέντε μηνών κόρη της σε μια παραλιακή πόλη της Βόρειας Γαλλίας. Καθώς η διαδικασία προχωρά, τα λόγια της κατηγορούμενης και οι καταθέσεις των μαρτύρων δίνουν αναπάντεχες διαστάσεις στην υπόθεση και θα κάνουν τη Ραμά να αμφισβητήσει τα πιστεύω της, αλλά και την απόφασή της να κρατήσει μυστική από την οικογένειά της την δική της εγκυμοσύνη.

Η Αλίς Ντιόπ, με αφετηρία μια πραγματική ιστορία, παντρεύει την αρχέγονη τραγωδία της Μήδειας, τον αφρικανικό μυστικισμό και αναφορές από την Μαργκερίτ Ντιράς ως τον Παζολίνι και το «Εν Ψυχρώ», ανατρέποντας όσα γνωρίζαμε για το είδος «δικαστικό δράμα». Χρησιμοποιεί την αίθουσα του δικαστηρίου όχι απλά ως ένα χώρο απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά ως μια πιστή αντανάκλαση του πολύπλοκου πολυπολιτισμικού κόσμου μας και των συγκρούσεών του με επίκεντρο τη γυναικεία ταυτότητα, αναποδογυρίζοντας ένα-ένα τα στερεότυπα και τις βεβαιότητες της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, προσφέροντας στο θεατή αμείλικτα ερωτήματα παρά εύκολες απαντήσεις.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:

Όλες οι ταινίες μου γεννιούνται από ένα συναίσθημα, μια διαίσθηση που μεγαλώνει για να γίνει εμμονή και τελικά να γεννηθεί η ταινία. Δεν λέω ποτέ «α, αυτό το θέμα έχει ενδιαφέρον». Πάντα προκύπτει από μια εσωτερική ιστορία, κάτι που έχει μείνει ανείπωτο για πολύ καιρό. Για την ταινία Σεντ Ομέρ η εμμονή ξεκίνησε από μια φωτογραφία στη Λε Μοντ το 2015, μιας μαύρης γυναίκας με ένα μωρό σε μια αποβάθρα τρένου. Ήταν η Φαμπιέν Καμπού πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία. Έχουμε την ίδια ηλικία, καταγόμαστε και οι δύο από τη Σενεγάλη, αναγνώρισα τον εαυτό μου σε αυτήν και πήγα στο Σεντ Ομέρ για να παρακολουθήσω τη δίκη όπου κατηγορείτο για τον θάνατο του παιδιού της. 

Τώρα που η ταινία έχει ολοκληρωθεί, είμαι πιο ήρεμη με την ιδέα ότι είναι δική μου και πιστεύω ότι ήταν αναγκαίο για μένα να την κάνω, για προσωπικούς και πολιτικούς λόγους. Μέσα στην ανάγκη μου να πω την ιστορία αυτών των γυναικών, υπήρχε μια επιθυμία να εγγράψω τη σιωπή τους, να αποκαταστήσω την αορατότητα τους. Είναι ένας από τους πολιτικούς στόχους της ταινίας. Και να μιλήσω για τις μητέρες που μας έκαναν, από ποια κληρονομιά και από ποια βάσανα προερχόμαστε. Από ποια σιωπή, από ποια εξορία, τη δική τους εξορία, το κενό στις ζωές των μητέρων μας, το τίποτα των δακρύων τους, το τίποτα της βίας τους, από όλα αυτά προσπαθήσαμε να ορίσουμε τις δικές μας ζωές. Η ταινία προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες όλες οι γυναίκες, ενώ ταυτόχρονα μιλάει για μια πλευρά της ιστορίας της μετανάστευσης. Πώς εμείς οι μαύρες γαλλίδες έχουμε γίνει μητέρες μέσα από αυτές τις μητέρες.

Οι πρώτες αναφορές που έστειλα στην Κλερ Μαθόν, τη διευθύντρια φωτογραφίας της ταινίας ήταν πίνακες, La Belle Ferronière του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν μία από αυτές, κάποιοι Ρέμπραντ και Σεζάν και τον πίνακα Grape Wine του Άντριου Γουάιεθ.

Σχετικά με το είδος του δικαστικού δράματος είχα στο μυαλό μου την ταινία Η Αλήθεια του Ανρί Ζορζ Κλουζό. Ο χαρακτήρας που παίζει η Μπριζίτ Μπαρντό με βοήθησε να δημιουργήσω την Λοράνς Κολί που υπάρχει ανάμεσα στην αληθινή Φαμπιέν Καμπού και την ηθοποιό Γκουσλαζί Μαλαντά. Οι αναφορές μου ήταν επίσης λογοτεχνικές: Recollections of the Assize Court του Αντρέ Ζιντ, Εν Ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε, Ο Εχθρός του Εμανουέλ Καρέρ.

 

Στην ταινία η είδηση καταναλώνεται και χωνεύεται υπό το πρίσμα της προσωπικής μου ιστορίας και αυτού του πολιτικού σχεδίου που αποτελείται από τη σύνδεση των ιστοριών γυναικών με μια μυθολογία που ποτέ δεν τους προσφέρθηκε, με την τραγωδία που έρχεται να αποκαλύψει κάτι για τον εαυτό μας, για εμένα, για τον θεατή. Βέβαια, όλα αυτά προέρχονται από μια αληθινή ιστορία, από υλικό για ντοκιμαντέρ, αλλά η μυθοπλασία μας επιτρέπει να τη μετουσιώσουμε σε κάτι που δεν είναι πια η ιστορία μιας γυναίκας αλλά η ιστορία όλων μας. Αυτή η σκέψη ήταν η βάση των συζητήσεων μου με τις συνσεναριογράφους μου.  Πήραμε τα πρακτικά της δίκης και φτιάξαμε μια ιστορία μυθοπλασίας γύρω από αυτό το υλικό.

Έγραψαν για την ταινία:

«Σαγηνευτική. Ένα συναρπαστικό δράμα δωματίου για την απομόνωση και τη θλίψη της μητρότητας, και τις φυλετικές διακρίσεις. Θυμίζει τη γραφή της Τόνι Μόρισον». THE HOLLYWOOD REPORTER

«Εξαιρετικά πολύπλευρη. Ένα ήσυχα βαρυσήμαντο δικαστικό δράμα που ξαναγράφει τους κανόνες του παιχνιδιού». VARIETY

«Ακατέργαστο, συγκλονιστικό ταλέντο. Εκπληκτική, έξυπνη, όμορφη, συμπονετική, παίρνει 10 στα δέκα». AWARDS DAILY 

«Ένα δυνατό και προσωπικό έργο που συνδυάζει ευαισθησία και πνευματική σπιρτάδα. Μας παρουσιάζει μια σύνθετη γυναίκα που δεν παρουσιάζεται ως θύμα, όπως συμβαίνει συχνά με τους γυναικείους χαρακτήρες μεταναστριών από την Αφρική». SCREEN INTERNATIONAL

«Η Ντιόπ έχει ένα εξίσου αγέρωχο βλέμμα όπως αυτό του Τρούμαν Καπότε στο κλασικό βιβλίο του Εν Ψυχρώ». INDIEWIRE


«Ένα υπέροχα πολύπλοκο σενάριο από την Ντιόπ. Θυμίζοντας γίγαντες του γαλλόφωνου σινεμά, η Ντιόπ έχει μια μοναδική οπτική που επαναπροσδιορίζει έναν οικουμενικό μύθο».
IONCINEMA

 

«Αυτή η λεπτομερής πραγματεία γύρω από την τραγωδία της μητρότητας σηματοδοτεί το εξαιρετικό ντεμπούτο της Αλίς Ντιόπ στη μυθοπλασία». LITTLE WHITE LIES


«Οι δύο πρωταγωνίστριες κάνουν εξαιρετική δουλειά παρουσιάζοντας πράγματα που μένουν ανείπωτα. Η Ντιόπ δεν ζητά από τους θεατές να συμπονέσουν την Λοράνς, αλλά να έχουν ανοιχτό μυαλό και να δείξουν μια κάποια κατανόηση».
DEADLINE

 

«Η σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ Αλίς Ντιόπ παρουσιάζει μια συναρπαστική ταινία μυθοπλασίας με τη μορφή ενός δικαστικού δράματος, βασισμένη σε μια αληθινή υπόθεση: μυστηριώδης, τραγική και καθηλωτική. Η λιτότητα και η ισορροπία αυτής της ταινίας ήρεμου ρυθμού, η συναισθηματική αυτοσυγκράτηση και η ηθική σοβαρότητα της, καθώς και η υπαινικτικά εξομολογητική διάσταση που αφορά την ίδια την Ντιόπ, προσφέρουν μια εκπληκτική εμπειρία»           Peter Bradshaw, The Guardian

«Η συγκλονιστική ερμηνεία της Μαλαντά, σε συνδυασμό με τη φωτογραφία της Κλερ Μαθόν (Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται) και το μοντάζ της Αμρίτα Ντέιβιντ μας οδηγούν στις ταινίες Τα Πάθη της Ζαν ντ’ Αρκ του Καρλ Ντράγιερ (1928) και στην εκδοχή του Ρομπέρ Μπρεσόν του 1968 Η Δίκη της Ζαν ντ’ Αρκ. Όπως αυτοί οι κινηματογραφικοί θρύλοι, έτσι και η Ντιόπ χρησιμοποιεί την ιστορία μιας φαινομενικά δαιμονικής γυναίκας για να δείξει πώς η κοινωνία έχει συμβάλει στην πτώση της».         Kaleem Aftab Time Out

«Το σπουδαίο ντεμπούτο της Αλίς Ντιόπ στη μυθοπλασία είναι ένα θαύμα ελέγχου και βάθους, χρησιμοποιώντας τη δίκη μιας γυναίκας από τη Σενεγάλη που κατηγορείται ότι σκότωσε το παιδί της για να εξερευνήσει με τιμιότητα την πολυπλοκότητα της μητρότητας, εστιάζοντας ταυτόχρονα στον ρατσισμό που διατρέχει τη Γαλλία». Film Verdict Jay Weissberg

«Μια πολύπλοκη, πανέξυπνη ταινία. Στην καρδιά αυτού του συγκλονιστικού δικαστικού δράματος για μια γυναίκα που κατηγορείται για παιδοκτονία, βρίσκεται η δύναμη της γλώσσας». New Yorker

2η θέση στην ψηφοφορία των καλύτερων ταινιών του 2022,

περιοδικό Sight and Sound.

 

 L’Humanité  Libération  Le Parisien

Le Point  Les Inrockuptibles  The Guardian

 Cahiers du Cinema  Le Monde  Première

 Paris Match  Time Out