Η Χορεύτρια

To σκηνοθετικό ντεμπούτο της Στεφανί Ντι Τζιούστο, " η Χορεύτρια ", κέρδισε θετικά σχόλια τόσο στις Κάννες, όσο και στη Θεσσαλονίκη. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τη ζωή της Λόι Φάουλερ. Πέρα όμως από το ιστορικό κομμάτι, πρόκειται για μία ωδή στον αγώνα του ανθρώπου να φτάσει στην κορυφή με κάθε θυσία. Στη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται, πρέπει να ματώσεις, να διεκδικήσεις για να κατακτήσεις και πάλι η επιτυχία δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Μοναδικά της όπλα η επιμονή κι η υπομονή της, καθώς και το ταλέντο της. Με σκληρό ρεαλισμό ο δρόμος από ναδίρ στο ζενίθ.

Βρισκόμαστε στη Γαλλία περίπου το 1885. Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα αναγκάζει την Λόι να διασχίζει τις Άλπεις και να κάνει το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι, ώστε να συναντήσει την μητέρα της στην Νέα Υόρκη. Η φιλοσοφία ζωής και τα όνειρά τους δεν συμβαδίζουν. Η νεαρή κοπέλα είναι όμως αποφασισμένη να πετύχει. Η αέναη προσπάθειά της θα την ξαναφέρει πίσω στην Ευρώπη. Θα γνωρίσει απορρίψεις, απογοητεύσεις, τελικά όμως θα κερδίσει το μεγάλο προσωπικό της στοίχημα και μέσα από τη σκληρή δουλειά θα εξελιχθεί σε σύμβολο της Μπελ Επόκ και θα χορέψει στην Όπερα του Παρισιού (1887).

«Η Σοκό ήταν από την αρχή η πρώτη μου επιλογή. Την γνωρίζω εδώ και επτά χρόνια και την είχα προσέξει σε πολλές ταινίες. Ήταν προφανές να την επιλέξω. Ποτέ δεν σκέφτηκα κάποια άλλη, επειδή δεν είναι μόνο μια ηθοποιός, δεν είναι μόνο μια καλλιτέχνης, τραγουδά, κάνει πολλά πράγματα και μου αρέσει ο τρόπος που δίνει το 100%. Επίσης, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όλες τις ηθοποιούς που μπορείς να δεις στα περιοδικά και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Έχει κάτι το ξεχωριστό και αυτό έχει να κάνει με την δύναμη και την προσωπικότητά της», αναφέρει χαρακτηριστικά η σκηνοθέτης.

Κάθε αγωνιστής της ζωής, κάθε πρωταθλητής, ταυτίζεται με τον αγώνα της πρωταγωνίστριας, που συνεχώς παλεύει με χιλιάδες κύματα. Με τον πάγο, για να υποχωρήσουν τα αιματώματα και συνεχίσει πιστή στον στόχο, στο πλάνο που έχει θέσει. Να τελειοποιήσει δηλαδή τον χορό της. Άγχος, πίεση, στρες, μία καθημερινότητα σε υψηλούς ρυθμούς, με την όρασή της σταδιακά να εξασθενεί. Είναι εν τέλει όμορφο να αναγνωρίζεται ο κόπος σου, να εκπληρώνονται τα όνειρά σου, να δικαιώνονται οι θυσίες σου. Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο περιβάλλον κι η συγκυρία, η τύχη αν θέλετε, ώστε να πάρεις την ευκαιρία ανέλιξης.

Είδαμε την Σοκό και στο Stoppover, εδώ έχει ξεκάθαρα τον ρόλο κλειδί. Κινεί τα νήματα της πλοκής. Είναι μοναδική και πολυδιάστατη καλλιτέχνης. Δίπλα της κουμπώνει εξαιρετικά η Lilly Rose Depp, κόρη του Τζόνι Ντεπ, στο ρόλο της Ισιδώρας Ντάνκαν. H συνύπαρξη των δύο γυναικών θα αναπτύξει μία σχέσης αγάπης και μίσους που ακροβατεί σε μία λεπτή ισορροπία. Θα αποτελέσει πάντως, όπως έχει γραφτεί, την αρχή του τέλους για την Φάουλερ. " Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος ", όπως λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Η προδοσία είναι πλέον κάτι σύνηθες στις ανθρώπινες σχέσεις.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε από την αναφορά μας, πέρα από τις δύο εξαιρετικές ερμηνείες, την φωτογραφία, το παιχνίδι με τα φώτα και τα χρώματα, τη μουσική, την χορογραφία, αλλά και τοπία στο ταξίδι από την Γαλλία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πίσω. 

Πρόκειται σαφέστατα για ένα γαλλικό βιογραφικό μουσικό δράμα. Ο πατέρας πριν τον θάνατό του προοικονομεί την εξέλιξη των γεγονότων: " Η κόρη μου θα γίνει η σπουδαιότερη καλλιτέχνις στον κόσμο ". Πόσο απέχει άραγε η επιτυχία από την αποτυχία και πόσο δύσκολο είναι κρατηθείς στην κορυφή, εφόσον φτάσεις σ΄αυτήν; " Χωρίς το φόρεμά μου είμαι ένα τίποτα ".

" Ένα λουλούδι του ονείρου από το σκοτάδι έχει αναδυθεί " ...

Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα στον Μάρλον Μπράντο

Με ένα αφιέρωμα στο «ιερό τέρας» της υποκριτικής τέχνης, τον Μάρλον Μπράντο ανοίγει τη νέα σεζόν η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης. Τζον Χιούστον, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Άρθουν Πεν σκηνοθετούν τον σπουδαίο Μπράντο σε τέσσερις ταινίες – σταθμούς της έβδομης Τέχνης που δεν παύουν ούτε στιγμή να γοητεύουν το σινεφίλ κοινό: Ανταύγειες σε χρυσά μάτια, Ο Νονός, Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι και Οι φυγάδες του Μιζούρι.

Το αφιέρωμα, με τίτλο «Marlon Brando: Reflection in a wild eye» πραγματοποιείται από τις 24 έως τις 27 Νοεμβρίου 2016 στο αγαπημένο στέκι της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης, την αίθουσα Σταύρος Τορνές στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι:
- Υπεραξία  της ταινίας Ανταύγειες σε χρυσά μάτια είναι η εκπληκτική ερμηνεία του σπουδαίου Μάρλον Μπράντο σε μια από τις καλύτερες - και λιγότερο γνωστές - της καριέρας του.
- Στην ταινία Ο Νονός ο αξεπέραστος Μάρλον Μπράντο, που πήρε τον ρόλο χάρη στην επιμονή του Κόπολα, έβαζε βαμβάκι και χαρτοπετσέτες στο στόμα προκειμένου να μοιάζει πολύ  μεγαλύτερος,  καθώς όταν γυρίστηκε η  ταινία ήταν μονάχα 47 χρόνων.
- Στην ταινία Οι φυγάδες του Μιζούρι ο Μάρλον Μπράντο - ίσως σ’ έναν από τους πιο ακραίους ρόλους της καριέρας του - απαίτησε  να έχει σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται και διαφορετική ενδυματολογική αμφίεση! 

To πρόγραμμα

Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2016

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ 18:30  Οι φυγάδες του Μιζούρι 21:00  Ανταύγειες σε χρυσά μάτια

Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου 2016

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ 18:00  Ο Νονός 21:15  Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι

Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2016

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ 18:30  Ανταύγειες σε χρυσά μάτια 21:00  Ο Νονός

Κυριακή, 27 Νοεμβρίου 2016

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ 18:30  Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι 21:00  Οι φυγάδες του Μιζούρι

Αίθουσα «Σταύρος Τορνές» (Αποθήκη 1, Λιμάνι)
Τιμή εισιτηρίου: 4 ευρώ (γενική είσοδος), 3 ευρώ (για τα μέλη της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης και τους κατόχους CineΚάρταF).

Θάνατος στο Σεράγιεβο

Το φιλμ του 47χρονου Ντάνις Τάνοβιτς αποτελεί μία πολιτική αλληγορία για την Ευρώπη, βασισμένη στο θεατρικό του Μπερνάρ Ανρί Λεβί, " Hotel Europe ". Μετά το " Νo man's Land " (2001) που βραβεύτηκε στις Κάννες, ο Βόσνιος επέστρεψε δυναμικά κερδίζοντας τον Αργυρό Λέοντα, καθώς και το βραβείο FIPRESCI στο Βερολίνο. Πρόκειται για τον αργό θάνατο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ιδανικών και των αξιών, που μέρα με τη μέρα γίνονται μία ευχάριστη ανάμνηση, καθώς ελάχιστοι έχουν την δύναμη να παλέψουν προς ανάκτησή τους.

Το Σεράγιεβο προετοιμάζεται να υποδεχθεί μία αντιπροσωπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων από την δολοφονία του Αρχιδούκα, Franz Ferdinand. Το δυσαρεστημένο προσωπικό, απλήρωτο για μήνες είναι έτοιμο να απεργήσει, τινάζοντας τα πάντα στον αέρα. Το δείπνο αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τον διευθυντή του ξενοδοχείου. Αν αποτύχει, το ήδη υποθηκευμένο κτίριο, θα κλείσει οριστικά. Κάπως έτσι, χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο για να σταματήσει την εξέγερση των εργατών.

Σε ένα δεύτερο φόντο, στην ταράτσα του ξενοδοχείου, η δημοσιογράφος, Βεντράνα συλλέγει απόψεις σχετικά με το τι συνέβει τότε, έναν αιώνα πριν. Το ενδιαφέρον μονοπωλεί ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, απόγονος του φονιά του Δούκα. Κάπως έτσι γίνεται μία αναδρομή στο παρελθόν (flashback), που με τα πολλά καταλήγει στο προβληματικό παρόν. " Μου δίνει ελπίδα η ανθρωπία ".

Αναφέραμε και παραπάνω πως η πολιτική χροιά είναι έντονη. Θα τολμούσα να μιλήσω για ένα ανθρωποκεντρικό φιλμ. Ο υστερικός δυισμός ωστόσο, που μπορεί να υπάρχει ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια, δεν αφήνει τον αδύναμο να διεκδικήσει το δίκιο του. Ο φόβος κυριαρχεί, ο κίνδυνος ελλοχεύει. Aπό την άλλη η εξουσία αποτελεί το πιο τρελό ναρκωτικό. Σε τυφλώνει. Δεν μπορείς να δεις δίπλα τον συνάνθρωπο. 

Ο Γάλλος αντιπρόσωπος, ανθρωπιστής " φιλοσοφεί ", προετοιμάζοντας τον λόγο του. Αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν, η Ευρώπη να πεθαίνει τόσο συχνά; Αυτή είναι κι η φράση κλειδί στα δικά μου μάτια. Κι όμως θα συνεχίσει να το κάνει κι ο δυνατός να επιβάλλεται του αδυνάτου, όσο αυτός δεν αγωνίζεται για την ελευθερία συλλογικά, καθώς το " εμείς " επιστρατεύεται μόνο προ της μαζικής καταστροφής, όταν και κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης.

Το μήνυμά σαφές, κι οι φωνές πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο απ'όλες τις χώρες. Σε οριακό σημείο η κατάσταση, οι ισορροπίες λεπτές. Η ιστορία και τα λάθη της πρέπει να μας γίνονται μάθημα, αλλιώς μας τιμωρεί και μάλιστα σκληρά. " Ποτέ ξανά ", αναφέρει με σοφία ο Γάλλος. Δυστυχώς, η Ευρώπη παίζει Θέατρο, παρακολουθεί αδιάφορη και μαθηματικά οδηγούμαστε στην καταστροφή. Όσο μας δανείζουν και μας επιβάλλουν τον τρόπο, που θα ζήσουμε, νομοτελειακά θα επαναληφθούν τα ίδια μοιραία (λάθη) για την ανθρωπότητα.

Λέτε να είναι προφητικό;

Τρελή Χαρά

Πολλές φορές ένας τίτλος κρύβει ένα μυστήριο. Αυτό συμβαίνει και στo νέο έργο του Πάολο Βίρτζι, " Τρελή Χαρά ". Ο 53χρονο Ιταλός σκηνοθέτης κάνει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία, μετά το " Γυναίκα της ζωή μου " και το " Ανθρώπινο Κεφάλαιο ". Ένα φιλμ που ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, με αληθινά μεγάλες ερμηνείες από δύο από τις κορυφαίες σύγχρονες Ιταλίδες ηθοποιούς. Μία λυτρωτική διαδρομή, από το παρόν, στο παρελθόν και πάλι πίσω. Μία μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας που βρίσκεται στα όρια της τρέλας.

Μία φαντασιόπληκτη, φλύαρη, πλην όμως γοητευτική γυναίκα, η Μπεατρίς και μία εσωστρεφής, εύθραυστη, πανέμορφη, η Ντονατέλα, γνωρίζονται σε μία προοδευτική ψυχιατρική κλινική, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η Βίλα Βιόντι φιλοξενεί γυναίκες που έχουν προβλήματα. Είναι ένα πρωτότυπο ίδρυμα. Δεν παύει όμως να είναι φυλακή. Οι δύο τους αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα, ένα ιδιότυπο κράμα και τολμούν να αναζητήσουν την ευτυχία, την ελευθερία, την εκπλήρωση των απωθημένων τους, ξεπερνώντας τον φόβο, πριν επιστρέψουν ξανά στη βάση τους. Μήπως η ελεγχόμενη τρέλα οδηγεί τελικά στην ευτυχία και την ξεχνοιασιά;

Μέσα σε ένα ταξίδι περίπου δύο ωρών, γνωρίζουμε το παρελθόν των γυναικών, πως βρέθηκαν εκεί και ζούμε μαζί τους μία περιπέτεια, ευχάριστη, που αληθινά τις διασκεδάζει και στο τέλος τις λυτρώνει. Καλλιεργείται μία βαθιά φιλία, συγκινητική και τρυφερή θα λέγαμε. Kι αυτή είναι η απάντηση στη νόσο της εποχής μας. " Έχω βαθιά κατάθλιψη, θεραπεύστε με ". Τα φάρμακα επιτελούν βοηθητικό έργο. Οι σχέσεις των ανθρώπων θα φέρουν ανατροπή της κατάστασης, προς το καλύτερο.

Αποδεικνύεται περίτρανα, πως οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί, αλλά η ζωή π@@@να και πολλές φορές τους κάνει να φαίνονται απόκληρους. Ο στόχος στέφθηκε από επιτυχία, μέσα από μία τυχαία συνάντηση, από μία συγκυρία. Ο επιμένων νικά. Η άγνοια κινδύνου τις οδήγησε να ξεπεράσουν τα όρια τους κι όταν πια επέστρεψαν στο ίδρυμα που τις φιλοξενούσε ήταν τουλάχιστον γεμάτες ψυχικά. Το χαμόγελο στο φινάλε, ισοδυναμεί με ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι και Μικαέλα Ραμαζότι κερδίζουν τον θεατή κι ας μοιάζει το φινάλε κάπως προβλέψιμο. Είναι φορές ωστόσο στη ζωή που μετράει το ταξίδι κι όχι η Ιθάκη, οι στιγμές κι όχι ο τελικός προορισμός κι οι δυο πρωταγωνίστριες βγήκαν νικήτριες στον αγώνα τους. Όλα τα παραπάνω ντυμένα, μ΄ένα υπέροχο Soundtrack, το " Sensa fine " του Gino Paoli.

Mία μαύρη κωμωδία, με ιταλική φινέτσα, που θίγει προβλήματα που ταλανίζουν τη σημερινή Ευρώπη, την ανθρωπότητα γενικότερα. Προκαλεί επιφανειακά γέλιο, αλλά στο βάθος και με μία δεύτερη ανάγνωση προβληματισμό-περισυλλογή. Οι παγιδευμένες στο συμφέρον ανθρώπινες σχέσεις, οδηγούν στην αποξένωση. Ή εμείς θα δώσουμε από μόνοι μας τη λύση ή κανείς. Τώρα ή ποτέ;

Ι Daniel Blake

Μετά το " Μερίδιο των Αγγέλων " και το " Jimmy΄s Hall " το δίδυμο Κέν Λόουτς και Πωλ Λάφερτι επιστρέφει με το " I, Daniel Blake ", που κέρδισε ολόκληρη την Ευρώπη, κάνοντας πρεμιέρα στο διαγωνιστικό των Καννών, κερδίζοντας μάλιστα τον Χρυσό Φοίνικα. Σε μία δύσκολη εποχή, ο αειθαλής σκηνοθέτης, στα 79 πλέον του χρόνια επιλέγει να κάνει πολιτικό-ανθρωποκεντρικό σινεμά. Λιτό κι άμεσο, μία ωδή στον περήφανο και τίμιο αγώνα, με στόχο να ζήν καλώς.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία και το Νιούκασλ. Ένας 59χρονος άντρας (Dave Johns) χρόνια στη βιοπάλη, χτίστης και ξυλουργός, θα υποστεί ένα καρδιακό επεισόδιο. Η γιατρός του απαγορεύει να δουλέψει, ωστόσο οι κρατικοί φορείς, δεν αποδέχονται την γνωμάτευση κι είναι αποφασισμένοι να του κάνουν τη ζωή δύσκολη, με όπλο την ανελέητη γραφειοκρατία. Κάπως έτσι οδηγείται σε αδιέξοδο. Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Είναι χιλιάδες άνθρωποι, παρόμοιες περιπτώσεις. Μία ημέρα περιμένοντας στην Πρόνοια, γνωρίζει την Κέιτι, μία νεαρή διαζευγμένη γυναίκα, με δύο παιδιά. Καλλιεργείται μία σχέση ανιδιοτελούς αγάπης, που θα περάσει από πολλά στάδια, μέχρι την τελική κορύφωση και το κύκνειο άσμα. Μία Οδύσσεια που καθηλώνει.

Είμαι από τους ανθρώπους, που ακόμα, εν έτει 2016, γράφουν με μολύβι. Κατάφερα να ταυτιστώ με έναν καθημερινό ήρωα, πολύ μεγαλύτερο από εμένα σε ηλικία. Κι αυτό κάνει την ταινία από μόνο του, σπουδαία. Κι αναρωτιέμαι με τι αξίες, ιδανικά και πιστεύω δημιουργήθηκε η Ευρώπη και σε τι σημείο έχουμε φτάσει σήμερα; " Τι άνθρωποι είστε εσείς; ". Στόχος του συστήματος, να εξουθενωθείς, να τα παρατήσεις. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους απρόσωπα, σαν αριθμούς.

«Το σινεμά μας κάνει καμιά φορά να βλέπουμε καθαρότερα τον κόσμο κι ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό που απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. Το σινεμά έχει πολλές παραδόσεις. Μία είναι το σινεμά της διαμαρτυρίας, αυτό που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Ελπίζω η ταινία μας να συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται - πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος.», τονίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Αντίδοτο στα παραπάνω μπορεί να είναι μόνο η ένωση των ανθρώπων, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η συσπείρωση. Τι γίνεται όμως όταν έχεις όλη την καλή διάθεση κι ακούς, " και μην μου δίνεις άλλη αγάπη Νταν, γιατί θα με διαλύσει "' ; Αυτός είναι ο κόσμος σήμερα. Δεν αντέχει συναισθήματα. Βαθιά πληγωμένος, φοβισμένος, αρνείται να αγαπήσει και πολύ περισσότερο να αγαπηθεί. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να το συνειδητοποιείς. Παρ΄όλα αυτά επιμένω, ότι η αγάπη και το καλό κι η πίστη σ΄αυτά θα μας σώσει. Κι ας χαρακτηριστώ, ρομαντικός-γραφικός.

Ένα βαθιά πολιτικό έργο, που μας θυμίζει μέσα σε μιάμισι ώρα, πολλά απ΄αυτά που ξεχάσαμε στην πορεία των ετών. Φυσικά και δεν περιορίζεται στην Αγγλία, το μήνυμα είναι οικουμενικόμ καθολικό κι ειδικά στην Ελλάδα το βλέπουμε, το ζούμε καθημερινά. Με σκληρό ρεαλισμό και μία δόση επιτηδευμένου (διακριτικού) χιούμορ κατανοούμε πως στον καπιταλισμό, η ανθρώπινη ύπαρξη έχει απαξιωθεί σχεδόν πλήρως κι η ελάχιστη αξιοπρέπεια έχει μηδενιστεί. Με αντιρατσιστικά μηνύματα και σοσιαλιστικές ιδέες, το δίδυμο Λόουτς-Λάφερτι, προσφέρει μία ταινία, που πρώτιστα είχε ανάγκη η ανθρωπότητα. Αυτό είναι το πολιτικό σινεμά. 

Ο Κεν Λόουτς έγινε ο γηραιότερος σκηνοθέτης που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, σε ηλικία 79 ετών. Αυτή ήταν μάλιστα η δεύτερη επιτυχία του, καθώς νικητής έφυγε από τη Γαλλία και το 2006, με το " Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι ". Ακόμα ένα ρεκόρ, που κατέρριψε φέτος, είναι πως ήταν προσκεκλημένος του Φεστιβάλ για 13η χρονιά στην μακρόχρονη καριέρα του.

Κλείνω με τα λόγια των Eλίζ Ζαλαντό κι Ορέστη Ανδρεαδάκη, που ενστερνίζομαι απόλυτα από την τελετή λήξης του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. " Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα συνεχίσει να ρίχνει γέφυρες πάνω από τον φόβο και την παράνοια που απειλεί να μας πλακώσει, να φέρνει κοντά ανθρώπους και κουλτούρες, να υμνεί τη διαφορετικότητα και να πιστεύει, ότι το σινεμά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο." Κι απ΄ότι φαίνεται ο στόχος είναι κοινός ...

" Απαιτώ σεβασμό, δεν ζητώ ελεημοσύνη "

Je suis, Daniel Blake!!!

Τα Βραβεία του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η Κριτική Επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 57^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής:

Αμίρ Ναντερί / Amir Naderi, σκηνοθέτης, σεναριογράφος (Ιράν)

Μέλη της Κριτικής Επιτροπής:

· Σοφιάν Ελ Φανί / Sofian El Fani, διευθυντής φωτογραφίας (Τυνησία)

· Φρεντερίκ Μορώ / Frédérique Moreau, σεναριογράφος (Γαλλία)

· Πίτερ Σκάρλετ / Peter Scarlet, σύμβουλος, παραγωγός και προγραμματιστής ταινιών (ΗΠΑ)

· Εύα Στεφανή / Eva Stefani, σκηνοθέτιδα, καθηγήτρια (Ελλάδα)

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Βραβείο Καλύτερης ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος -  Θόδωρος Αγγελόπουλος απονέμεται στην ταινία:

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΑΜΑΞΙΔΙΑ / TISZTA SZIVVEL / KILLS ON WHEELS, Ατίλα Τιλ / Attila Till, Ουγγαρία, 2016

Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος απονέμεται στην ταινία:

Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ / HJARTASTEINN / HEARTSTONE, Γκούδμουντουρ Άρναρ Γκούδμουντσον / Gudmundur Arnar Gudmundsson, Ισλανδία - Δανία, 2016

Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία – Χάλκινος Αλέξανδρος απονέμεται στην ταινία:

Ο ΣΠΟΡΕΑΣ / TANEOMAKUHITO / THE SOWER, Γιόσουκε Τακέουτσι / Yosuke Takeuchi, Ιαπωνία, 2016

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στους:

Ζόλταν Φένιβεσι, Σάβολτς Τούροτσι και Άνταμ Φέκετε / Zoltan Fenyvesi, Szabolcs Thuroczy και Adam Fekete

για τις ερμηνείες τους στην ταινία:

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΑΜΑΞΙΔΙΑ / TISZTA SZIVVEL / KILLS ON WHEELS, Ατίλα Τιλ / Attila TILL, Ουγγαρία, 2016

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας εξ ημισείας στις:

Δήμητρα Βλαγκοπούλου

για την ερμηνεία της στην ταινία:

PARK, Σοφία Εξάρχου, Ελλάδα – Πολωνία, 2016

και

Σουζούνο Τακενάκα / Suzuno Takenaka 

για την ερμηνεία της στην ταινία:

Ο ΣΠΟΡΕΑΣ / TANEOMAKUHITO / THE SOWER, Γιόσουκε Τακέουτσι / Yosuke Takeuchi, Ιαπωνία, 2016

Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης στην ταινία:

ΑΦΤΕΡΛΩΒ, Στέργιος Πάσχος, Ελλάδα, 2016

Ειδική Μνεία στον ηθοποιό:

Βασίλη Κουκαλάνι / Vassilis Koukalani

Για την ερμηνεία του στην ταινία:

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, Γιάννης Σακαρίδης, Ελλάδα - Μεγάλη Βρετανία - Γερμανία, 2016

Και

Ειδική Μνεία στον ηθοποιό:

Χάρης Φραγκούλης

Για την ερμηνεία του στην ταινία:

ΆΦΤΕΡΛΩΒ, Στέργιος Πάσχος, Ελλάδα, 2016

ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI (The International Federation of Film Critics)   

Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) αποτελούμενη από τους:

Αλεξάντερ Χούζερ, Πρόεδρος (Νορβηγία), Αχμέτ Γκιουρατά (Τουρκία) και Ιφιγένεια Καλαντζή (Ελλάδα)

Απονέμει τα εξής βραβεία:

Για το Διαγωνιστικό Τμήμα στην ταινία:

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ / LADY MACBETH, Ουίλιαμ Όλντροϊντ / William Oldroyd, Μεγάλη Βρετανία, 2016

 Για Ελληνική Ταινία του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 2016 (πρεμιέρα) στην ταινία:

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, Γιάννης Σακαρίδης, Ελλάδα - Μεγάλη Βρετανία - Γερμανία, 2016

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΕΚΚ

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου απονέμει το βραβείο της στην ταινία:

90 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΟΚ - ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, Νίκος Τριανταφυλλίδης, Ελλάδα, 2016

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ»

Ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής των Ελλήνων (Βουλή-Τηλεόραση), με κριτική επιτροπή τους ​Κώστα Δήμο, Άρη Φατούρο και Βασίλη Δούβλη, απονέμει το καθιερωμένο βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» στην ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος:

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΣΑΜΙ / SAMEBLOD / SAMI BLOOD, Αμάντα Κέρνελ / Amanda KERNELL, Σουηδία – Δανία - Νορβηγία, 2016

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ

H ΕΡΤ, με κριτική επιτροπή τους Γιώργο Μπότσο, Νίκο Βεζυργιάννη και Μένο Δελιοτζάκη, απονέμει βραβείο αξίας 3.000 ευρώ σε μια ταινία του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 2016 (ενότητα «Επίσημη Πρώτη») στην ταινία:

PARK, Σοφία Εξάρχου, Ελλάδα - Πολωνία, 2016

ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

Η επιτροπή αποτελείται από φοιτητές Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και τα μέλη της είναι οι Σωτήρης Πετρίδης, Κωνσταντίνα Δάβαλη, Νατάσσα Δεληβοριά, Γιάννης Μέλφος και Άννα Xατζηπαντελή. Η επιτροπή είναι μια εκπαιδευτική πρωτοβουλία του τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας κας Μπέτυ Κακλαμανίδου. Η επιτροπή απονέμει δύο βραβεία σε ταινίες του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 2016 (πρεμιέρα) και συγκεκριμένα τα εξής:

Καλύτερη Ταινία:

ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ, Σωτήρης Τσαφούλιας, Ελλάδα, 2016

Ειδικό Βραβείο Επιτροπής:

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, Γιάννης Σακαρίδης, Ελλάδα - Μεγάλη Βρετανία - Γερμανία, 2016

BΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ FISCHER

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού του 57^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ / A MON AGE JE ME CACHE ENCORE POUR FUMER / I STILL HIDE TO SMOKE, Ριάνα / Rayhana, Γαλλία – Ελλάδα – Αλγερία, 2016

Το βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας – Μιχάλης Κακογιάννης για ταινία του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 2016 (πρεμιέρα) του 57^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ, Σωτήρης Τσαφούλιας, Ελλάδα, 2016

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 57^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΡΑΟΥΦ / RAUF, Μπαρίς Καγιά / Baris Kaya & Σονέρ Τζανέρ / Soner Caner, Τουρκία, 2016

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες του 57^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ / EL CIUDADANO ILUSTRE / THE DISTINGUISHED CITIZEN, Γκαστόν Ντουπράτ / Gaston Duprat & Μαριάνο Κον / Mariano Cohn, Αργεντινή - Ισπανία, 2016

Όλες οι ενότητες και η Αγορά του 57^ου ΦΚΘ χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2014-2020. 

Δολοφονικά αμαξίδια

Πέρυσι ήταν " Ο Γιος του Σαούλ "  του Λάζλο Νέμες, φέτος πιο ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα ήρθε στη Θεσσαλονίκη και το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το " Δολοφονικά Αμαξία ", ενός άλλου Ούγγρου σκηνοθέτη, του Ατίλα Τιλ. Μία κοινωνική κωμωδία δράσης, βαθιά αντιρατσιστική, για τον πόνο και τη δύναμη του ανθρώπου να πετύχει τα πάντα.

Δύο νεαροί φίλοι, με προβλήματα αναπηρίας, νοσηλεύονται σε ένα κέντρο φροντίδας. Η καθημερινότητά τους δύσκολη, οι στιγμές τους ανιαρές. Αποξενωμένοι, απομονωμένοι.  Την ρουτίνα, έρχεται να διακόψει ο Rupaszov. Aνάπηρος κι αυτός, πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία. Η συνεργασία τους με την σέρβικη Μαφία τους οδηγεί σε αχαρτογράφητα εδάφη. Υπό τον φόβο και την απελπισία, ότι σύντομα θα θεωρούνται άχρηστοι, προβαίνουν σε ιδιαίτερες ριψοκίνδυνες πράξεις, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους. 

Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς, όπως φαίνονται στη μεγάλη οθόνη. Τα όρια μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας, κάποια στιγμή θολώνουν. Αποτέλεσμα, ένα εξαιρετικό κόμικ. Με μοναδικές εικόνες, βγαλμένες από ατέλειωτο πιστολίδι και γκανγκστερική ζωή, που έμμεσα συνδέεται με τον πατέρα, ενός εκ των πρωταγωνιστών, που τον εγκατέλειψε, όταν έμαθε το πρόβλημα του και τώρα είναι διατεθειμένος να πληρώσει την εγχείρηση του, για μία καλύτερη ζωή.

Ένα δράμα πάνω στην αναζήτηση αποδοχής κι ελπίδας. Θαρρείς πως ψάχνουν εκδίκηση από έναν κόσμο, που δεν μπορεί να σεβαστεί την διαφορετικότητα, το πρόβλημα ενός ανθρώπου, που κάνει τεράστια προσπάθεια για να επιβιώσει και να σταθεί ξανά στα πόδια του, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μοιάζουν απόκληροι, μα είναι περήφανοι για τον αγώνα τους. Κάθε μέρα τους ισοδυναμεί με Γολγοθά. Κάπως έτσι, μετά τον " Γίγαντα ", ακόμα μία ευαίσθητη ιστορία ατόμων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Και ναι μας κέρδισε ...

Η κλούβα

" Eshtebak ", πρόκειται για μία ταινία του Μοχάμεντ Ντιαμπ από την Αίγυπτο, η οποία αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για το ξενόγλωσσο Oscar. Aπό " Τις γυναίκες του Λεωφορείου 678" μέχρι και σήμερα ο σκηνοθέτης ωρίμασε, δίνει ένα πιο ολοκληρωμένο έργο, ωστόσο συνεχίζει να αρέσκεται η πλοκή να τρέχει μέσα σε έναν κινούμενο κλειστό χώρο (τότε λεωφορείο, τώρα κλούβα). Η λέξη εγκλωβισμός είναι αυτή που γύρισε περισσότερες φορές στο μυαλό μου, στα 90 λεπτά της προβολής. Μία μέρα από τη δίνη του σπαραγμού, στα μάτια του θεατή.

Βρισκόμαστε στο Κάιρο, το καυτό καλοκαίρι του 2013, δύο χρόνια μετά την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Μπορεί ο δικτάτορας Μουμπάρακ να ανατράπηκε και να φυλακίστηκε και μετά από δημοκρατικές εκλογές την εξουσία να πήρε ο Μόρσι, αλλά τα σχέδιά του για ισλαμοποίηση της χώρας, έφεραν εμφύλιο. Από την μία ο στρατός κι οι συν αυτώ κι από την άλλη οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι ". Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από αυτόν τον πόλεμο. Πατέρας να χάνει τον γιο, αδελφός να σκοτώνει αδελφό, τυφλωμένοι από πάθη και φανατισμό. Μέσα σ΄αυτό το χάος, ένας δημοσιογράφος κι ένας φωτογράφος του Associated Press, που καλύπτουν μία από τις διαδηλώσεις, συλλαμβάνονται.

Στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, θα γίνουν μάρτυρες σκληρών εικόνων, θα ζήσουν από πρώτο χέρι και τις δύο πλευρές, πάντα όμως πίσω από τα σιδερόφρακτα παράθυρα με ελάχιστο οξυγόνο. Σε αυτές τις δύσκολες, λοιπόν, συνθήκες, όσες διαφορές κι αν έχουν οι άνθρωποι, πολιτικές, θρησκευτικές, μόρφωσης, κουλτούρας είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Aνεξαρτήτου ηλικίας και φύλου. Το χάσμα αμβλύνεται. Κάπως έτσι δίνεται το οικουμενικό μήνυμα πως, όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, οι άνθρωποι είναι καλοί από τη φύση τους, αλλά το σύστημα κακό και τους έχει μετατρέψει σε γρανάζια του.

Πρωταγωνίστρια, η Nelly Karim, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της χώρας. Δεν χάνει το θάρρος. Βοηθά αλληλέγγυα συμμάχους κι εχθρούς στα χαρτιά, ούσα νοσοκόμα. Είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τη λύτρωση της ελευθερίας. Γι΄αυτήν και το παιδί της. Θα τα καταφέρει όμως; Την αγωνία, την ένταση, το άγχος, διακόπτουν στιγμές χαλάρωσης μέσα στην κλούβα, με γέλιο, με παλιές αναμνήσεις. " Τι ωραία, που ήταν τότε ", αναφωνεί κάποιος. Μακριά από πόλεμο, συρράξεις, κινδύνους, θανάτους.

Ένα κλειστοφοβικό, συναρπαστικό φιλμ, που δεν έχει τα όρια του στην Αίγυπτο, αλλά σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο, άκρως παραστατικό, στα όρια του ντοκιμαντέρ. Αυτή είναι η οπτική που μας δίνει, πάντα όμως από μέσα προς τα έξω. Κι αν οι άνθρωποι συνεργάστηκαν και παραμέρισαν εν μέρει τις μεταξύ τους διαφορές,  θα είναι άραγε το τέλος καλό;

" Τα αληθινά γεγονότα πρέπει να προβληθούν ". C΄est la guerre ...

Ο αποχωρισμός

Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου έχεις την ευκαιρία να γνωρίσει χώρες, κουλτούρα, προβλήματα και καταστάσεις που πιθανώς να μην έχεις κατά νου. Κάπως έτσι επιλέξαμε τον " Αποχωρισμό " του Ιρανού, Ναβίντ Μαχμουντί. Μία ιστορία μετανάστευσης που δεν ξεκινά από τον πόλεμο, αλλά από τον έρωτα. Άκρως επίκαιρο για τη χώρα μας, που καθημερινά δέχεται μεγάλο ρεύμα προσφύγων.

Δύο νεαροί άνθρωποι, η Φαρεστέ κι ο Ναμπί, που αγαπιούνται, αποφασίζουν να φύγουν από το Αφγανιστάν και την Τεχεράνη, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, κάπου μακριά από τις πατρίδες τους, στην Ευρώπη. Το ταξίδι ωστόσο είναι επώδυνο και το μέλλον αβέβαιο, ακόμα κι η ζωή τους μοιάζει με στοίχημα. Το γνωρίζουν καλά. Είναι αποφασισμένοι όμως να ρισκάρουν, μέχρι τελικής πτώσης. Κι οι δύο;

Ο αγώνας τους τεράστιος, πρέπει να αποχωρήσουν σήμερα, ειδάλλως ποτέ. Τα χρήματα ελάχιστα, οι διακινητές αδίστακτοι. Η εκμετάλλευση τεράστια. Δεν υπάρχουν αξίες, φιλία, κανένας σεβασμός στον παράγοντα άνθρωπο. Μόνο άγρια ένστικτα με φόντο την επιβίωση σε έναν δύσκολο αγώνα. . Πρόσωπα τρομαγμένα, τρομοκρατημένα, που η ελπίδα τα κρατάει ζωντανά.

Με σκληρό ρεαλισμό απεικονίζεται μία καθημερινή ιστορία. Τα ναυάγια που βλέπουμε από την Τουρκία προς τα ελληνικά νησιά και τα εκατοντάδες αθώα θύματα δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε video game, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, που πολλές φορές συνειδητά συγκαλύπτεται κι όταν συμφέρει τους ισχυρούς προβάλλεται.

Το όνειρο έμεινε μισό. " Φεύγω, για να σε έχω πάντα δική μου ". Ο αποχωρισμός είναι σκληρός, ο πόνος αβάσταχτος. Ειδικά γι'αυτόν που μένει πίσω, έχοντας επενδύσει τόσα πολλά, συναισθηματικά κι ηθικά. Το φιλμ κλείνει με το σχήμα του κύκλου, όπως ακριβώς άρχισε. Με το μάτι του πρωταγωνιστή να κοιτά τη χώρα, την αγάπη, τη γυναίκα, που αφήνει πίσω του, μέσα από ένα πορτ μπαγάζ.

Αναμφίβολα ένα πολύ δυνατό έργο, με ουσιαστικά μηνύματα, για να γνωρίσουμε τι βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι κάθε μέρα και να εκτιμήσουμε αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Το πιο επίκαιρο κι οδυνηρό θέμα της σύγχρονης ιστορίας, μετατρέπεται σε πρώτη ύλη για μία ωδή στην καθαρότητα των συναισθημάτων και των ανθρώπων, μέσα σε έναν ολοένα και περισσότερο πολύπλοκο και βρώμικο κόσμο.