Μια εικόνα... χίλια πίξελς

Στους περισσότερους αρέσει, ενώ άλλοι είναι κάθετα αντίθετοι. Όπως και να έχει είναι η τέταρτη χρονιά που η Black Friday βρίσκεται στη χώρα μας. Για αυτό και επέλεξα μια φωτογραφία ... black, σε γκρίζο φόντο. Νωρίς το μεσημέρι βρέθηκα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Βλέποντας τόσο κόσμο να μπαινοβγαίνει μανιωδώς στα μαγαζιά, μία συγκεκριμένη απορία γεννήθηκε κι ένα ερώτημα περνούσε/περνάει ξανά και ξανά από το μυαλό μου μέχρι αυτήν την ώρα: Πού βρίσκουν τόσα χρήματα να ξοδέψουν;  Όταν όλοι μιλάνε για την οικονομική κρίση και τους πενιχρούς μισθούς. Η σκέψη μου προχωράει στο εξής: Άραγε αξίζει να αποδημήσεις, ως άλλο χελιδόνι, σε μία "καλύτερη" χώρα απλά για να ικανοποιήσεις τις υλιστικές σου ανάγκες ή να σταθείς κολόνα στον τόπο σου και να παλέψεις; Εσύ τι θα έκανες; Τι έκανες; Τι θα κάνεις;

Κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους, πολύ παλιά ...

29/11/2019

Τάσος Τσιφτσής

"Ο Ιρλανδός"

Ο Μάρτιν Σκορσέζε, όπως ακριβώς ο Κουεντίν Ταραντίνο λίγους μήνες νωρίτερα στέλνει το δικό του αποχαιρετιστήριο μήνυμα για το μεγάλο του πάθος, το σινεμά. Δύο ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης που στη δύση της καριέρας τους αρνούνται να εγκαταλείψουν αρχές και φιλοσοφία ετών, που έκαναν το κοινό να τους λατρέψει και μπαίνουν στην τελική κούρσα για το Oscar Σκηνοθεσίας. "The Irishman" βασισμένο στο "I heard you paint houses" του Charles Brandt. Ένα γκανγκστεστερικό κρεσέντο μας μεταφέρει νοερά σε μία άλλη εποχή, με την αυτοδικία έμμεσα να επικροτείται. Η δύναμη της εξουσίας είναι παροδική. Σε έναν ακύρηχτο πόλεμο επιβιώνει και φτάνει μέχρι τα βαθιά γεράματα ο πιο ευέλικτος.

Donbass

Εκεί ακριβώς που ακουμπάει το ντοκιμαντέρ την μυθοπλασία, εκεί που η Ρωσία φτάνει στα όρια της Ουκρανίας ξεκινάει το έργο του αρτίστα, Σεργκέι Λόζνιτσα. Μπορεί να γράφουμε και λέμε πως ζούμε σε καιρό πολέμου, αλλά εκεί οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία διαρκή μάχη με τα όπλα στα χέρια. Ο δριμύς χειμώνας εντείνει τη δραματικότητα. Δώδεκα ή δεκατρείς μικρές ιστορίες της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων. Η χαρά, η λύπη, η διαχείριση της απώλειας, τα κατάλοιπα του παρελθόντος, που στοιχειώνουν το παρόν. Eπίσημη υποψηφιότητα της Ουκρανίας για το Oscar διεθνούς ταινίας.

Μια εικόνα... χίλια πίξελς

Πίσω στην αγαπημένη μας συνήθεια μετά από πολύ καιρό. Τότε φοιτητής στην Αθήνα, τώρα αγκυροβολημένος για τα καλά στη Θεσσαλονίκη. Ο φωτογραφικός φακός είναι το μόνο μέσο που μπορεί να αποτυπώσει συναισθήματα. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν  κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στη γραφή, αλλά θεωρώ πως έχω την ικανότητα να βρίσκομαι στον κατάλληλο τόπο, την κατάλληλη στιγμή για το πολυπόθητο κλικ. Έτοιμοι ... Νέα αρχή, λοιπόν, με τη στήλη:

"Μία εικόνα χίλια πίξελς"

Η εικόνα αυτή τραβήχτηκε τις μέρες του 60ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι μία από τις αγαπημένες μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Μια φωτογραφία που ίσως ταξίδεψε σε παιδιά, φίλους και συγγενείς με φόντο τη νυχτερινή παραλιακή και τον Λευκό Πύργο. Πάντα οι φωτογραφίες ανθρώπων και αγαπημένων προσώπων μου προκαλούν ... ένα έμμεσο αίσθημα νοσταλγίας. Σκέφτομαι τι μπορεί να μου θυμίσουν όταν τις βλέπω μετά από πολύ πολύ καιρό, ανοίγοντας το μπαούλο των αναμνήσεων όταν θα έχω πια γεράσει. 

22/11/2019

Τάσος Τσιφτσής

Eπιστροφή στην Belle Epoque

Σάββατο βράδυ, κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Ένα Φεστιβάλ ολοκληρώνεται. Αυθόρμητα μέσα σου προσπαθείς να κάνεις έναν μίνι απολογισμό. Επιλέξαμε το "La Belle Epoque" του Nικολά Μπεντός. Aπό τις Κάννες στη Θεσσαλονίκη. Την ώρα που έχεις βυθιστεί σε περισυλλογή έρχεται μία γαλλική κομεντί να απαλύνει τον πόνο της σκέψης. Για κάποιους λειτούργησε ευεργετικά, για εμένα προσωπικά απέτυχε. Καθώς μελετούσα το πρόγραμμα και πριν κάνω τις επιλογές μου περίμενα σίγουρα να δω κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο βαθύ που πραγματικά θα μιλάει για τη "λυτρωτική μαγεία του σινεμά", που είναι ικανό να φωτίσει τις μεγαλύτερες αλήθειες.

Pain and Glory

H νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες. Ο Ισπανός σκηνοθέτης καταθέτει το πόνημά του για τη ζωή του δημιουργού, του καλλιτέχνη. Από ζενίθ στο ναδίρ κι αντίστροφα. Μία καθημερινότητα γεμάτη μεταπτώσεις. Πρέπει να έχεις τη δύναμη ψυχής να ισορροπείς. Να γνωρίζεις καλά μέσα σου ποιος είσαι και που βαδίζεις. Ο τίτλος περιγράφει εξαιρετικά τη διαδρομή. Πόνος, πόνος, πόνος ... ενδεχομένως δόξα ή έστω χαρά ... πόνος, πόνος, πόνος ... Πολλές οι λύπες και λίγες αντίστοιχα οι επιτυχίες.

Yπάρχει Θεός και το όνομά του είναι Πετρούνια

"Ματιές στα Βαλκάνια" στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, υποψήφια στην τελική τριάδα για το Βραβείο LUX του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο. Όλα αυτά για μία ταινία από τη Βόρεια Μακεδονία. "God exists, Ηer Name is Petrunija" της Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα. Κάπου εδώ θέλω να τονίσω πως πέρυσι δεν είδαμε στην πόλη μας το "Μυστικό Συστατικό" λόγω του τεταμένου κλίματος για τα γνωστά εθνικά ζητήματα. Ο Πολιτισμός όμως είναι εδώ για ενώσει τους λαούς, δεν κοιτάει σύνορα, πόσο μάλλον όταν έχουν τόσο μικρές διαφορές.

Το νου σου στα παιδιά

Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μπορεί να ολοκληρώθηκε, τα όσα είδαμε ωστόσο μας συντροφεύουν μία εβδομάδα μετά και θα το κάνουν για πολύ καιρό ακόμα. Μία από τις τελευταίες ταινίες που παρακολουθήσαμε και συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό ήταν το "Beware of Children" του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ. Μια συμπαραγωγή Σουηδίας και Νορβηγίας διάρκειας 157', η οποία έφυγε με δύο Βραβεία από τη διοργάνωση. Ένα καταμέστο Ολύμπιον χειροκρότησε ζεστά τον σκηνοθέτη που βρέθηκε στην αίθουσα και την πόλη μας.

Oι Άθλιοι

H πρώτη μεγάλου μήκους απόπειρα του ντοκιμαντερίστα, Λατζ Λι, είναι ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ. Μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών από την επίθεση στο Μπατακλάν βρέθηκα στο Ολύμπιον και παρακολούθησα ένα αριστούργημα που συνδέει τους "Άθλιους" του Βίκτωρος Ουγκώ με το σήμερα. Στον πνευμά των μεγάλων ταινιών της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου ακόμα ένα μήνυμα για όσα έρχονται. Mία "πύρινη" λαίλαπα που θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Bραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών και η υποψηφιότητα της Γαλλίας για το Oscar διεθνούς ταινίας.

Line (Μικρό μήκος, μεγάλο νόημα)

Στο πρόσφατο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Θεσσαλονίκης είχαμε την τύχη να δούμε και να συνομιλήσουμε με τον Γιάννη Οικονομίδη. Στο μυαλό μου σχεδόν έναν μήνα μετά υπάρχει ένα φιλμ μόλις έντεκα λεπτών του Λουκά Αγέλαστου. "Η γραμμή". Μία τηλεφωνική γραμμή. Το τηλέφωνο χτυπάει. Δεύτερο τηλεφώνημα. Αντικείμενο συζήτησης μία οφειλή. Στην μία άκρη οι αδυσώπητοι τεχνοκράτες, στην άλλη μία δύστυχη μητέρα. Ο στόχος σαφής: H κάλυψη του χρέους με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος. Τίποτα δεν μπορεί να προκαλέσει την ευαισθητοποίησή τους.

H Πολιορκία της οδού Λιπέρτη

Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε. Στο δεκαήμερο μαγείας της έβδομης τέχνης στην πόλη μας κατάφερα να παρακολουθήσω κοντά στις 35 ταινίες εκ των οποίων οι πέντε ήταν ελληνικές. Ήδη μία πρώτη αναφορά έγινε στα σκηνοθετικά ντεμπούτο για τον Σταύρο Παμπαλλή και την "Πολιορκία της οδού Λιπέρτη", η οποία απέσπασε συνολικά πέντε Βραβεία, μεταξύ των οποίων αυτό της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Συμπαραγωγή Ελλάδας και Κύπρου, έναν χρόνο μετά το "Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ" του Μάριου Πιπερίδη.

Aύριο περνάω απέναντι ...

Η περσινή ερμηνεία της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου στο "Η δουλειά της" του Νίκου Labot, που τιμήθηκε με Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, σε συνδυασμό με το ευαίσθητο θέμα που πραγματεύεται με οδήγησαν στο να παρακολουθήσω το "Αύριο περνάω απέναντι" της Σεπιντέ Φαρσί. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Μία ταινία επίκαιρη με φόντο το μεταναστευτικό, η οποία θέτει στο κέντρο της τον άνθρωπο και μας δείχνει πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο στην εποχή μας.

Σκηνοθετικά ντεμπούτο που κέρδισαν το κοινό του Φεστιβάλ

Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε. Τα δικά μας κείμενα όμως δε σταματούν, όπως κι η αγάπη μας για το Σινεμά. Δεν είναι ένα διάλειμμα, μία εκτόνωση και μετά κάνουμε αποτοξίνωση. Σήμερα θα καταπιαστούμε με τρία σκηνοθετικά ντεμπούτο που τάραξαν το κοινό στη φετινή διοργάνωση και κέρδισαν την εκτίμησή του. Μία συμπαραγωγή Κύπρου-Ελλάδας και οι επίσημες υποψηφιότητες Αυστραλίας και Αλγερίας για το Oscar Διεθνούς ταινίας.

Δυστυχώς απουσιάζατε

Η μεγάλη επιστροφή του Κεν Λόουτς είναι γεγονός. Συνεπής στο ραντεβού του με την ιστορία ο βετεράνος σκηνοθέτης σε συνεργασία με τον Πωλ Λάβερτι ξεκινάει εκεί ακριβώς που μας άφησε με το "Ι, Daniel Blake" και διεισδύει στα άδυτα της οικογένειας για να εξευρενήσει πόσο έχει διαβρώσει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της ο φιλελευθερισμός κι η οικονομική κρίση. Μία ταινία για την εργατική τάξη, για τους απόκληρους του συστήματος, που είναι αναγκασμένοι να υπομείνουν τα πάνδεινα για να ξημερώσει και το επόμενο πρωί.

Ο σύζυγος οδηγός σε εταιρεία διανομής, η μητέρα κάτι ανάμεσα σε κοινωνικό λειτουργό και κατ΄οίκον νοσοκόμα. Ένας διαρκής αγώνας με τεράστιο αντίκτυπο στην καθημερινότητά τους. Για το μεσημεριανό φαγητό, για την κοινωνική ασφάλιση, για τα παιδιά. Ατέλειωτες ώρες απουσίας από το σπίτι, συγκρούσεις στο εργασιακό περιβάλλον, εκμετάλλευση. Πρέπει όμως τελειώνοντας την βάρδια να απορροφήσεις τους κραδασμούς και να γυρίσεις σπίτι ένας άλλος άνθρωπος. Πόσο να αντέξεις; Θα βρεθείς και πάλι στο σημείο μηδέν.

Mεταφερόμαστε στη σημερινή Αγγλία που έχει πάρει την μεγάλη απόφαση για το Brexit κι αναζητεί την καλύτερη δυνατή φόρμουλα για το πετύχει ανώδυνα. Δεν υπάρχει επίγειος παράδεισος. Όποιος το πιστεύει είναι γελασμένος. Συνεχείς προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι όταν φτάνεις στα όρια σου, ανταλλάσσεις σκληρές κουβέντες που αμέσως μετανιώνεις. Το άγχος κι η πίεση αποτελούν τους χειρότερους συμμάχους. Ειδικά η σχέση πατέρα-υιού όπως αποδίδεται είναι σεμιναριακού επιπέδου.

Hθοποιοί άγνωστοι στο ευρύ κοινό (Κρις Χίτσεν και Ντέμπυ Χάνιγουντ), σχεδόν ερασιτέχνες δίνουν τρομερές ερμηνείες. Τα βλέμματά τους φωτιά. Η αξιοπρέπεια δεν αφήνει τον πατέρα να πάρει ταμείο ανεργίας. Θα το κάνει μόνο όταν πεινάσει πραγματικά. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Τι κι αν χρειάζεται να κάνει δύο ή τρεις μαζί; Τίποτα δε θα λείψει από το σπίτι. Κι είναι μία εικόνα τόσο δυνατή, που δεν αντέχω και θα κάνω spoil, αν και ποτέ δεν το επιλέγω. Oι τόνοι ανεβαίνουν, υπάρχει μία έντονη στιχομυθία στο τραπέζι. Κι αντί ο υιός να ταραχθεί, να συγκρουστεί, να λυπηθεί, συνεχίζει να κοιτάζει την οθόνη του νέου του iPhone.

Αγωνιστές της ζωής. Αληθινοί, σύγχρονοι ήρωες. Κάθε ατυχία γι΄αυτούς ισοδυναμεί με καταστροφή. "Πού είναι άραγε το οχτάωρο εργασίας"; Πού είναι άραγε ο Μάιος του Σικάγο; Έγιναν κι αυτά κομμάτι μίας ρομαντικής ιστορίας. Σήμερα "όλη μας η ζωή είναι το κινητό μας" και κινητήριος μοχλός τα χρήματα. Μαζί τους φέρνουν όμως και την απομόνωση, την μοναξιά, την κατάθλιψη, όταν δεν έχει ανθρώπους να μοιραστείς συναισθήματα κι εμπειρίες. Μου έρχεται παραπάνω από μία φορά στο μυαλό μέσα σε αυτήν την εξαιρετική ταινία, η ατάκα του Parasite, "είναι ευτυχισμένη, γιατί είναι πλούσια".

Όπως έγραφα για τον "Ντάνιελ Μπλέικ", είμαι από τους ανθρώπους, που γράφουν ακόμα με μολύβι, τώρα μοιράζομαι μαζί σας πως ανήκω σε μία ομάδα ανθρώπων που τελείωσε το σχολείο δίχως ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεν ένιωσα στιγμή την έλλειψή του και είμαι σίγουρος πως κέρδισα πολλά περισσότερα με την άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Εκείνα τα χρόνια γνώριζα παράλληλα τα ποσοστά και τις επιδόσεις. Ένα αδηφάγο σύστημα που σε θέλει "άριστο" για τους τύπους και δε σου εξασφαλίζει τίποτα.

Κοινωνικός ρεαλισμός. Αυτές οι δύο λέξεις αποτελούν την ταυτότητα του Κεν Λόουτς. Προσθέτω κι ένα επίθετο: Σκληρός (κοινωνικός ρεαλισμός).  Θέλει δυνατή καρδιά για να επιμείνεις. Έτσι θα πεθάνει όμως γεμάτος. Ήσυχος με τη συνείδησή του. Αφετηρία της τελευταίας του δημιουργίας μάλιστα αποτελεί μία αληθινή ιστορία. Με το που κλείσουν τα φώτα, πρέπει να είσαι έτοιμος να πονέσεις, να ταυτιστείς, να συγκινηθείς. Αυτό επιλέγεις να δεις. Δεν είναι ψυχαγωγία και διασκέδαση, είναι μάθημα ζωής.

"Sorry we missed you" ...

60ό ΦΚΘ: Τελετή λήξης

Σε ατμόσφαιρα γιορτής έγινε η τελετή απονομής των βραβείων του 60ού Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 στο κατάμεστο
Ολύμπιον.

Την τελετή άνοιξαν η γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό και ο
καλλιτεχνικός διευθυντής, Ορέστης Ανδρεαδάκης. «Το 60ό Διεθνές Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν όλα όσα ελπίσαμε και, για αυτό, θέλουμε να
ευχαριστήσουμε όσους το έκαναν πραγματικότητα», τόνισε η κ. Ζαλαντό. Από την
πλευρά του ο κ. Ανδρεαδάκης ευχαρίστησε τους συνεργάτες, τους χορηγούς, τους
θεατές, τους εθελοντές και τους εργαζόμενους της διοργάνωσης, καθώς όπως είπε,
«όταν σβήνουν τα φώτα αυτό που μένει είναι ο μόχθος των εργαζομένων. Αυτό που
βλέπετε εσείς, το φτιάχνουν εκείνοι». «Ξεκινήσαμε με ένα “Χρόνια Πολλά” και
τελειώνουμε με ένα “Καλή Συνέχεια Φεστιβάλ”», προσέθεσαν, ολοκληρώνοντας τον
χαιρετισμό τους.

Παρουσιαστές της τελετής ήταν η ηθοποιός Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και ο
δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος. «Ως
μαθήτρια προσπάθησα να τρυπώσω στην τελετή λήξης του φεστιβάλ με πλαστή
ταυτότητα, μόνο και μόνο για να δω την ταινία. Πολύ αργότερα βρέθηκα σε αυτή σκηνή
για να παραλάβω ένα βραβείο», θυμήθηκε η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Ο Θοδωρής
Κουτσογιαννόπουλος αναφέρθηκε στα βραβεία της Αγοράς, που απονεμήθηκαν την
Παρασκευή. Συνολικά δόθηκαν 11 βραβεία, σε υπηρεσίες και χρηματικά έπαθλα αξίας
200.000 ευρώ. «Όπως όλοι γνωρίζουμε, από τις ζυμώσεις της Αγοράς προκύπτει το
σινεμά για το οποίο θα μιλάμε αύριο. Φέτος έγιναν 550 συναντήσεις ανάμεσα σε
σκηνοθέτες, παραγωγούς και αγοραστές. Να υπενθυμίσουμε ότι στο 60ό Φεστιβάλ, 12
ταινίες του επίσημου προγράμματος ξεκίνησαν την πορεία τους από την Αγορά»,
παρατήρησε ο κ. Κουτσογιαννόπουλος.

Ακολούθησε η απονομή των βραβείων κοινού Fischer. Ο Γιάννης Γεωργακέλλος,
διευθυντής επικοινωνίας και εταιρικών υποθέσεων της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας,
απένειμε τα βραβεία δίνοντας συγχαρητήρια στην ομάδα του Φεστιβάλ «για την άψογη
διοργάνωση αυτού του θεσμού που εδώ και 60 χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς για
τον κινηματογράφο και για τη Θεσσαλονίκη», όπως είπε και πρόσθεσε: «Εδώ και 13
χρόνια η Fischer είναι δίπλα στο Φεστιβάλ. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε
όλους εσάς και στις χιλιάδες των θεατών που όχι μόνο γέμισαν τις αίθουσες, αλλά και
σε 19.000 ανθρώπους που τίμησαν με την ψήφο τους τις ταινίες και τα Βραβεία Κοινού
Fischer».

Aκολούθησε η απονομή των Βραβείων (προήγουμενο άρθρο) κι η εξαιρετική ταινία "Jojo Rabbit" του Taika Waititi.

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ 60ού ΦΚΘ

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Η Κριτική Επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 60ού Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

 Ρουγκίλε Μπαρζντζιουκάιτε, κινηματογραφίστρια, θεατρική σκηνοθέτις,
καλλιτέχνις (Λιθουανία)
 Τζάκι Ντέιβις, παραγωγός (Ηνωμένο Βασίλειο)
 Αριάν Λαμπέντ, ηθοποιός (Γαλλία)
 Αγγελική Παπούλια, ηθοποιός (Ελλάδα)
 Βίλαντ Σπεκ, κινηματογραφιστής, συγγραφέας, επιμελητής ταινιών (Γερμανία)

Το βραβείο καλύτερης ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος - Θόδωρος Αγγελόπουλος, το
οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 15.000 ευρώ, απονέμεται στην ταινία:
ΘΑ ΄ΡΘΕΙ Η ΦΩΤΙΑ του Όλιβερ Λάσε (Ισπανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο)

Το Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος, το οποίο συνοδεύεται
από χρηματικό έπαθλο 8.000 ευρώ απονέμεται στην ταινία:
ΠΥΡΕΤΟΣ της Μάγια Ντα-Ρεν (Βραζιλία, Γαλλία, Γερμανία)

Το Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία – Χάλκινος
Αλέξανδρος απονέμεται:
Στην σκηνοθέτιδα Μελίνα Λεόν για την ταινία ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ (Περού,
Ισπανία, ΗΠΑ)

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας
Στην Γκρέτα Φερνάντεθ για την ερμηνεία της στην ταινία Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ
σε σκηνοθεσία Μπελέν Φούνες (Ισπανία)

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στον:
Αμαδόρ Άριας για την ερμηνεία του στην ταινία ΘΑ 'ΡΘΕΙ Η ΦΩΤΙΑ του Όλιβερ
Λάσε, (Ισπανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο)

ΒΡΑΒΕΙΟ MEET THE NEIGHBORS

Το νέο διαγωνιστικό τμήμα με τίτλο Meet the Neighbors πραγματοποίησε το ντεμπούτο
του στο 60ό ΦΚΘ. Στο τμήμα συμμετείχαν νέοι δημιουργοί από την περιοχή της
Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, της
μεγάλης «γειτονιάς μας», με την πρώτη ή τη δεύτερη ταινία τους.
Τα μέλη της κριτικής επιτροπής είναι οι: Ταρίκ Ακτάς (σκηνοθέτης), Μαρία Κριαρά
(εικαστικός) και Πάμελα Μπιένσομπας (σύμβουλος κινηματογράφου, κριτικός και
δημοσιογράφος).

Το βραβείο καλύτερης ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος - Meet the Neighbors, το οποίο
συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ, απονέμεται στην ταινία:
ΤΛΑΜΕΣ σε σκηνοθεσία Αλά Εντίν Σλιμ (Τυνησία, Γαλλία)

ΒΡΑΒΕΙΟ VIRTUAL REALITY

Στο Διαγωνιστικό τμήμα με ταινίες Εικονικής Πραγματικότητας (Virtual Reality) του
Φεστιβάλ το βραβείο Καλύτερης Ταινίας συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των
3.000 ευρώ, χορηγία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Φέτος η κριτική
επιτροπή αποτελείται από τους Σάιμον Γιόχανσεν (δημοσιογράφο, κριτικό
κινηματογράφου και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ), Μπάμπη Μακρίδη (σκηνοθέτη) και
Ειρήνη Βιανέλλη (σκηνοθέτιδα και animator).

Το βραβείο Virtual Reality απονέμεται στην ταινία:
ΕΠΙΒΑΤΗΣ σε σκηνοθεσία των Ίζομπελ Νόουλς και Βαν Σάουεργουαιν
(Αυστραλία)

Ειδική μνεία απονέμεται στην ταινία:
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ της Μαρίας Μαυροπούλου (Ελλάδα)

ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI (The International Federation of Film Critics)
Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου
(FIPRESCI) αποτελούμενη από τους:

Κρίστεν Άλεν (Νορβηγία)
Χοβίκ Χαμπέσιαν (Λίβανος)
Δημήτρης Μπάμπας (Ελλάδα)

Απονέμει τα εξής βραβεία:

Για το Διαγωνιστικό Τμήμα στην ταινία:
ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ σε σκηνοθεσία Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ
(Νορβηγία, Σουηδία)

Για Ελληνική Ταινία του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 2019 (πρεμιέρα) στην
ταινία:
ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΙΠΕΡΤΗ του Σταύρου Παμπαλλή (Ελλάδα, Κύπρος)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΕΚΚ

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου απονέμει το βραβείο της στην ταινία:
ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΙΠΕΡΤΗ του Σταύρου Παμπαλλή (Ελλάδα, Κύπρος)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ»

Ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής των Ελλήνων (Βουλή-Τηλεόραση), με κριτική
επιτροπή τους​ Άρη Φατούρο, σύμβουλο προγράμματος, Κώστα Δήμο, υπεύθυνο
προγράμματος και Βασίλη Δούβλη, σκηνοθέτη, απονέμει το καθιερωμένο βραβείο
«Ανθρώπινες Αξίες» στην ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος:

ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ σε σκηνοθεσία Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ
(Νορβηγία, Σουηδία)

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΡΤ

Η ΕΡΤ απονέμει φέτος στο πλαίσιο του φεστιβάλ δυο βραβεία:
Το πρώτο που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ απονέμεται στην
ελληνική ταινία που κέρδισε το βραβείο κοινού, τη διαδικασία επιλογής του οποίου
υλοποιεί η Fischer:

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΙΠΕΡΤΗ του Σταύρου Παμπαλλή (Ελλάδα, Κύπρος)

Το δεύτερο βραβείο της ΕΡΤ που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ
απονέμεται στην ελληνική ταινία που κέρδισε το βραβείο της επιτροπής FIPRESCI:

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΙΠΕΡΤΗ του Σταύρου Παμπαλλή (Ελλάδα, Κύπρος)

ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η φετινή κριτική επιτροπή αποτελείται από τον Διευθυντή Ανάπτυξης και Παραγωγής
Πάνο Θωμαϊδη, την Διευθύντρια του Hellenic Film Commission Βένια Βέργου και τον
Διευθυντή Προώθησης του Ελληνικού  Κέντρου Κινηματογράφου Κωνσταντίνο
Αϊβαλιώτη.

Το ΕΚΚ απονέμει το βραβείο αξίας 5.000 ευρώ σε ταινία πρωτοεμφανιζόμενου
σκηνοθέτη/πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας σε ελληνική παραγωγή που κάνει
πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα, εξ’ ημισείας στους:
Ρηνιώ Δραγασάκη για την ταινία COSMIC CANDY (Ελλάδα)
και
Κώστα Αθουσάκη για την ταινία ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ (Ελλάδα)

Το βραβείο αξίας 1.500 ευρώ Best Location Award, το οποίο δίνεται από τη Διεύθυνση
Hellenic Film Commission του ΕΚΚ, σε location managers (ή σκηνοθέτες, σε
περίπτωση που δεν υπάρχει location manager) ταινίας πρωτοεμφανιζόμενου
σκηνοθέτη/πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας ελληνικής παραγωγής που κάνει
πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα, απονέμεται στον:
Μίνωα Νικολακάκη για την ταινία του ENTWINED (Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου συμπληρώνει 40 χρόνια παρουσίας στο χώρο
του πολιτισμού και θεσπίζει ένα βραβείο στο πλαίσιο του ΦΚΘ με αφορμή την επέτειο
και με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής.
Η φετινή επιτροπή αξιολόγησης αποτελείται από τους: Μαρία Κατσουνάκη
(δημοσιογράφο), Εύα Στεφανή (σκηνοθέτιδα) και Γιώργο Φρέντζο (διευθυντή
φωτογραφίας).

Το βραβείο, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ, απονέμεται
στην ταινία:
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ
ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ του Γιώργου Γεωργόπουλου (Ελλάδα)

ΒΡΑΒΕΙΟ «MERMAID AWARD»

Την κριτική επιτροπή για το Mermaid Award που απονέμεται στην καλύτερη ταινία
LGBTQI θεματικής απαρτίζουν οι: Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη (σκηνοθέτις), Ελάντ
Σαμορζίκ (καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ιερουσαλήμ)
και Μπόιντ φαν Χούι (κριτικός κινηματογράφου)

Το βραβείο απονέμεται στην ταινία:

MOFFIE του Όλιβερ Χερμάνους (Νότια Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο)

Ειδική μνεία απονέμεται στην ταινία:

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ της Μελίνα Λεόν (Περού, Ισπανία, ΗΠΑ)

ΒΡΑΒΕΙΟ WIFT GR

Το βραβείο του ελληνικού τμήματος του WIFT (Women in Film & Television)
απονέμεται σε ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος, του τμήματος Meet the
Neighbors ή του τμήματος Εκτός Συναγωνισμού για την καλύτερη γυναικεία
συνεισφορά και παρουσία μπροστά ή πίσω από την κάμερα. Την φετινή κριτική
επιτροπή απαρτίζουν οι: Ρέα Βαλντέν (θεωρητικός κινηματογράφου /
κινηματογραφίστρια), Λένα Ράμμου (σύμβουλος οπτικοακουστικών και MEDIA) και
Μανίνα Ζουμπουλάκη (σεναριογράφος, συγγραφέας, δημοσιογράφος)

Το βραβείο απονέμεται στην ταινία:

COSMIC CANDY της Ρηνιώς Δραγασάκη (Ελλάδα)

ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

Η επιτροπή αποτελείται από φοιτητές Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και τα μέλη της
είναι οι: Γιάννης Σταματίου (πρόεδρος), Μαρία Αμανατίδου, Αργύρης Ζήλος, Ορέστης
Μακρής, Κωνσταντίνα-Αθηνά Τσιρώνη. Την Επιτροπή Βραβείου Νεότητας επιμελείται
η Δρ. Μπέτυ Κακλαμανίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια στην Ιστορία & Θεωρία
Κινηματογράφου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η επιτροπή απονέμει δύο βραβεία σε ταινίες του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
2019 (πρεμιέρα) και συγκεκριμένα τα εξής:

Καλύτερη Ταινία:

ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ του Ζαχαρία Μαυροειδή (Ελλάδα)
Ειδικό Βραβείο Επιτροπής:

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΩΝ ΣΑΡΓΑΣΣΩΝ του Σύλλα Τζουμέρκα (Ελλάδα,
Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία)

BΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ FISCHER

Το βραβείο Κοινού FISCHER για διεθνή διαγωνιστικά τμήματα του 60ού Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ του Ζαχαρία Μαυροειδή (Ελλάδα)

Το βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας – Μιχάλης Κακογιάννης για ταινία του
Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (πρεμιέρα) του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΛΙΠΕΡΤΗ του Σταύρου Παμπαλλή (Ελλάδα, Κύπρος)

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 60ού
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΜΑ ΤΙ ΧΩΡΑ!, του Βίνκο Μπρέσαν (Κροατία, Σερβία, Πολωνία)

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες του 60ού
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμεται στην ταινία:

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ σε σκηνοθεσία των Ζαμπού Μπρετμάν και Ελεά
Γκομπέ – Μεβεγιέκ (Γαλλία)

Απονομή Χρυσού Αλεξάνδρου στον Τζον Γουότερς

Με Χρυσό Αλέξανδρο για την προσφορά του στον κινηματογράφο, τιμήθηκε την
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου, στο κατάμεστο Ολύμπιον, ο θρυλικός Τζον Γουότερς,
εμβληματικός εκπρόσωπος του κινηματογραφικού cult και επίτιμος προσκεκλημένος
του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στην σκηνή τον καλωσόρισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης
Ανδρεαδάκης. «Τον έχουν αποκαλέσει Πάπα του Trash και βασιλιά του κακού γούστου
αλλά έχοντας την χαρά να τον γνωρίσω καλύτερα αυτές τις τελευταίες μέρες, νομίζω ότι
ο τίτλος που του ταιριάζει τελικά είναι ο πιο κουλ άνθρωπος στην ιστορία του σινεμά.
Είναι ένα σκηνοθέτης που έκανε ταινίες με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Μας σόκαρε
μέχρι δακρύων από τα γέλια και μας δίδαξε να είμαστε ο εαυτός μας, ασχέτως του τι
μπορεί να σκέφτονται όλοι οι άλλοι», τόνισε.

Ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πολυβραβευμένος
διευθυντής φωτογραφίας, Γιώργος Αρβανίτης, απένειμε το βραβείο στον Τζον
Γουότερς. «Εκ μέρους του Φεστιβάλ Κινηματογράφου έχω την χαρά και την τιμή να
σας προσφέρω τον Χρυσό Αλέξανδρο για τον αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο
αντιμετωπίζετε την τέχνη του κινηματογράφου στις ταινίες σας».

Εν μέσω χειροκροτημάτων, τον λόγο πήρε ο Τζον Γουότερς. «Σας ευχαριστώ πάρα
πολύ για την τιμή. Ξέρω ότι είναι τα εξηκοστά γενέθλια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου,
αλλά εγώ γιορτάζω την πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Θέλω να ευχαριστήσω το
υπέροχο προσωπικό του Φεστιβάλ που μου επιφύλαξε ένα ζεστό καλωσόρισμα. Τον
διευθυντή, τον πρόεδρο, τα παιδιά στο πρόγραμμα και όλους τους υπόλοιπους για την
υποδοχή αυτή και πολύ περισσότερο την προσωπική μου σωματοφύλακα τη Μελίν.
Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε να σκορπίσω διεθνώς το κακό γούστο. Και επίσης
που μου επιτρέψατε να δείξω το καλό μου γούστο, επιλέγοντας ταινίες για την Carte
Blanche. Το πιο σημαντικό είναι πως είχα την ευκαιρία να συναντήσω τους έλληνες
θαυμαστές μου που με έκαναν να νιώσω τόσο όμορφα. Και ευχαριστώ εσάς, χωρίς
καμία ειρωνεία, γι’ αυτό το υπέροχο βραβείο» εξήγησε.

Στην συνέχεια, ο Τζον Γουότερς παρουσίασε την ταινία του Female Trouble, την οποία
παρακολούθησε το κοινό. «Πρόκειται για την ιστορία της Dawn Davenport. Μιας
κλέφτρας, κακής μητέρας, δολοφόνου και τρελής. H Divine εκτός από καλή ηθοποιός,
όπως θα δείτε στην ταινία, ήταν επίσης και κασκαντέρ. Κατάφερε να κάνει σεξ με τον
εαυτό της. Κολυμπάει Νοέμβριο σε ένα αγριεμένο ποτάμι με drag εμφάνιση και φτάνει
μέχρι την άλλη άκρη. Επιπλέον έκανε μαθήματα τραμπολίνου, προκειμένου να
μπορέσει να κάνει πηδηματάκια στον αέρα και παράλληλα να λέει και τα λόγια της. Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την βραδιά στην αλησμόνητη Divine» ανέφερε συγκινημένος
ο σκηνοθέτης.

Papicha

H υποψηφιότητα της Αλγερίας για το Oscar Διεθνούς ταινίας αποτέλεσε μία από τις τελευταίες μας στάσεις στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί του Σαββάτου και στις δώδεκα ακριβώς βρεθήκαμε στο Ολύμπιον για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μούνια Μεντούρ, "Παπίσα". Μία κυνική πραγματικότητα για τις συγκρούσεις στην περιοχή, την ανελευθερία, τη λειτουργία της θρησκείας και την ευκολία με την οποία δολοφονείς μία ψυχή στον βωμό του "χρέους".

Chained

Δέκα χρόνια μετά το 50ό και τον Χρυσό Αλέξανδρο με τα "Σταυροδρόμια της Ζωής" ο Γιαρόν Σανί επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης με τη νέα του ταινία, "Εγκλωβισμένος". Από το Βερολίνο και την πρεμιέρα, στις εγχώριες διακρίσεις και την μεγάλη διαδρομή στις διεθνείς διοργανώσεις, που τον έφερε μέχρι την πατρίδα μας. Μία από τις πιο δυνατές προβολές του τμήματος "Special Screenings", που για καλή τύχη όσων την έχασαν έχει πάρει ήδη διανομή για τις ελληνικές αίθουσες.

Ο Ρασί είναι ένας μεσήλικας αστυνομικός στο Τελ Αβίβ. Αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στο σπίτι, αλλά είναι κύριος στη δουλειά του. Δεν αφήνει τίποτα να τον επηρεάσει. Ένα μεσημέρι αναλαμβάνει μία υπόθεση, η οποία δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων του με εντολή άνωθεν. Σύντομα μπλέκει δίχως να το καταλάβει και γύρω από το πρόσωπό του στήνεται μία σκευωρία, μία πλεκτάνη. Κατηγορείται για ένα ευαίσθητο θέμα που θίγει την τιμή και την αξιοπρέπειά του. Τίθεται σε διαθεσιμότητα. Άμεσα μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο.

Προσπαθεί να απορροφήσει τους κραδασμούς. Διατηρεί την αισιοδοξία του. "Όλα θα πάνε καλά". Είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Τι γίνεται όμως όταν την τύχη σου κρατούν στα χέρια τους οι "μεγάλοι"; Είσαι υποχρεωμένος να περιμένεις. Ακόμα κι αν είσαι σίγουρος πως η αλήθεια θα λάμψει, θα επικρατήσει κι η δικαιοσύνη θα κάνει το χρέος της. Οι ήρωές μας δεν είναι ηθοποιοί. Πάλεψαν, μόχθησαν κι έκαναν κομμάτι του εαυτού τους τον ρόλο τους. Δεν υστερούν σε τίποτα από επαγγελματίες.

Το δράμα υφαίνεται αριστοτεχνικά σε δύο άξονες. Ο πρώτος εσωτερικός για τον πρωταγωνιστή, που έχει δώσει τα πάντα στο σώμα και με αυταπάρνηση έχει τιμήσει το σήμα του. Ο δεύτερος αφορά την πατριαρχική οικογένεια. Το γεγονός αυτό διαβρώνει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της και φέρνει κατάρρευση στους δεσμούς, που κάποτε υπήρξαν ισχυροί. Σιγά σιγά η απόσταση μεταξύ των μελών κυριολεκτικά και μεταφορικά μεγαλώνει. Το χάσμα αμβλύνεται. Ο Ρασί χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Οι κόποι μίας ζωής γίνονται στάχτες μίας στιγμής.

Πρόκειται για ένα πολύ πολύ αληθινό φιλμ, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο σκηνοθέτης, που βρέθηκε στην αίθουσα μαζί μας. Εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο, εξορισμένος πια από την εστία. Μία συντηρητική κοινωνία που σε οδηγεί σε λάθος μονοπάτια κι επιλογές. Πλάι του μένουν μονάχα οι καλοί φίλοι. Το σημάδι έχει μείνει όμως και τον πληγώνει βαθιά σαν μαχαιριά. Αναζητεί τον τρόπο να λυτρωθεί, να κερδίσει ξανά τον χαμένο του κόσμο. Όταν καταλάβει πως είναι πια αργά ο κόσμος του συνθλίβεται.

Δημιουργείται ένα ντόμινο διαδοχικών εξελίξεων. Σιγά σιγά με διαβαθμισμένη κλιμάκωση βιώνει την απώλεια σε όλα τα επίπεδα. Είναι άνθρωπος, μέχρι πού θα αντέξει; Ο θεατής ταυτίζεται μαζί του. Του δίνει δίκιο, τον συμπονεί. Είναι όμως αρκετό; Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία πολύ δυνατή ταινία για μία νοσηρή κοινωνία, που κυριαρχούν η διαφθορά κι ο νόμος των ισχυρών. Αυτό έχει τεράστιο αντίκτυπο στην μεσαία τάξη και στις σχέσεις μεταξύ των απλών ανθρώπων κι ισχύει από άκρη σε άκρη σε όλον τον κόσμο ...

Father

Ο χαμός της μητέρας φέρνει ανύπωτη θλίψη στον σύζυγο και τον υιό. Tι κι αν τα χρόνια είχαν περάσει η απώλεια είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Το δίδυμο Kριστίνα Γκόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοφ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μετά από το "Μάθημα" και τη "Δόξα", φέρνοντας μαζί του την "Κρυστάλλινη Σφαίρα" του Κάρλοβι Βάρι. Με χαρά τους υποδεχτήκαμε κι είδαμε στη σκοτεινή αίθουσα τον σκηνοθέτη να παρακολουθεί με πάθος και αφοσίωση το έργο του. Άπαντες χειροκρότησαν με ιδιαίτερη θέρμη τους συντελεστές, που τίμησαν με την παρουσία τους τη φετινή επετειακή διοργάνωση.

Ο κύκλος της ζωής. Ο θάνατος κι η επικείμενη γέννηση. Ο Βασίλ ακροβατεί ανάμεσα σε δύο οικογένειες. Μέσα σε όλη την ταραχή υπάρχει κι η δουλειά του. Πρέπει να βρει ισορροπία. Αναζητεί μία φόρμουλα να ανασάνει. Ο Πάβελ βρίσκεται στα όρια της παράνοιας. Κάτι τον βασανίζει και δεν έχει διάθεση να το μοιραστεί. Προσπαθεί να βρει λύτρωση μέσα από σπασμωδικές κινήσεις. Εξαφανίζεται, τρέχει στο δάσος και μένει γυμνός. Δηλώνει έμμεσα την αθωότητά του. "Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει". Η τεταμένη τους σχέση επιδεινώνεται. 

Ένα οδοιπορικό στο κενό. Μία απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας ατόμων και σχέσεων. Την ίδια ώρα κάποιος περιμένει. Η φωνή της Margita Gosheva καλεί επανειλημμένα. Ζητάει μία ενημέρωση, τη φυσική παρουσία του άντρα της, μία μαρμελάδα κυδώνι. Όσο ο παραλογισμός επιτείνεται, ο υιός εγκλωβίζεται στο αδιέξοδο. Δίνει μάχη με τον χρόνο. Συγχωρεί κάθε υλική απώλεια και ηθικό ατόπημα στον αγαπημένο του πατέρα. Κι όταν αποφασίζει να φύγει, ρίχνει τον εγωισμό του, γυρίζει πίσω με μεγαλείο ψυχής και τον σηκώνει με σεβασμό.

Μεγάλοι πρωταγωνιστές οι Ιvan Barnev και Savov. Άνθρωπος της ηθικής και του χρέους o ένας. Δεν μπορεί να χαλάσει χατίρι σε αυτόν που τον έφερε στη ζωή, παράλληλα όμως δεν θέλει επουδενί να ταράξει τη σύζυγό του στις κρίσιμες ημέρες τις οποίες διανύει η εγκυμοσύνη της. Αναγκάζεται να πει μία σειρά από ψέματα. Υποφέρει, δεν είναι αυτός ο τύπος του. Ασφυκτιά, μπλέκει. Μοιάζει να παίζει κάποιον ρόλο μέσα στην ίδια την ταινία. Καταλήγει να περάσει μία νύχτα ακόμα και στο κελί της φυλακής. Κι από την άλλη ένας συγκλονισμένος σύζυγος, που έχασε το στήριγμά του, τη συντροφιά μίας ζωής.

Η "Nebraska" των Βαλκανίων, έξι χρόνια μετά τη σπουδαία δημιουργία του Αλεξάντερ Πέιν. Ένα ταξίδι συμφιλίωσης, βαθιάς κατανόησης. Κι όταν έρθει η στιγμή της αποκάλυψης, της τελευταίας επιθυμίας θα ειπωθούν σκληρές αλήθειες και πρέπει να είσαι έτοιμος να αντέξεις. Να διώξεις τις τύψεις και να συνεχίσεις. Με όση δύναμη σου μένει να κάνεις το καλύτερο δυνατό, ώστε ο άνθρωπος σου από ψηλά να σε βλέπει όπως πραγματικά θα ήθελε αν ήταν ακόμα στον κόσμο μας.

The Warden

Mία ταινία εποχής με διαχρονική αξία και μήνυμα αποτελεί το νέο έργο του Νιμά Τζαβιντί. Ιρανικό σινεμά στάση δεύτερη. Ο "Φύλακας", ανακυρήχθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς από το Ιρανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το ραντεβού μας δόθηκε για το βράδυ της Τετάρτης σε μία κατάμεστη αίθουσα στην πανελλήνια πρώτη προβολή. Το "Melbourne" άλλωστε τον καθιέρωσε στις συνειδήσεις των σινεφίλ, με συμμετοχή σε πάνω από 80 διεθνή Φεστιβάλ και 12 διακεκριμένα Βραβεία.

Mεταφερόμαστε στο μακρινό 1960 στην επαρχία του Ιράν, μακριά από την πρωτεύουσα. Μία φυλακή αδειάζει, καθώς έχει αποφασιστεί το κτιριακό συγκρότημα να κατεδαφιστεί. Ο διοικητής ενημερώνεται, πως μετά την επιτυχή μεταφορά των κρατουμένων παίρνει προαγωγή, κερδίζει το "διαβατήριο" ανέλιξης και επιτέλους θα βρεθεί στην Τεχεράνη σε μία επιτελική θέση. Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και πανηγύριζουν, ο Θεός γελάει. Το μυστήριο-μυστικό του σωφρονιστικού ιδρύματος στοιχειώνει το προσωπικό.

Μεγάλος πρωταγωνιστής όπως και στην "Περίπτωση Συνείδησης, αλλά και στο "Just 6.5", o Navid Mohammadzadeh στον ρόλο του Γιαχέντ. Περνάει στην αντίπερα όχθη αυτή τη φορά, στην πλευρά των καλών της ιστορίας. Πλάι του η εκθαμβωτική Parinaz Ιzadyar στον ρόλο της κοινωνικής λειτουργού. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποιανού το μέρος έχει πάρει. Το σίγουρο είναι πως μέσα της έχει αποφασίσει πως κάνει το σωστό και θα φτάσει μέχρι τέλους. Είναι όμως ένοχη ή αθώα, λίγο ή πολύ;

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του φιλμ είναι ότι ενώ πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο θέμα, ο σκηνοθέτης είναι ικανός να δώσει νότες, στιγμές μαύρης κωμωδίας με πικρό χιούμορ στο έργο του. Αποσυμφορεί τον θεατή με αυτόν τον τρόπο, καθώς πλησιάζουμε στο λυτρωτικό φινάλε. Mία διπλή αναζήτηση στην επιφάνεια και βαθιά μέσα σας, σαν μία διαδικασία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής, ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι τελικά πετύχαμε στο πέρασμα του χρόνου.

Ηθικά είναι ήδη νικητής. Μέσα του γνωρίζει καλά πως τα κατάφερε. Τώρα πρέπει να αποφασίσει αν θα λειτουργήσει με τη ψυχρή λογική ή το συναίσθημα. Το τραγούδι της σειρήνας τον έχει μαλακώσει κι ώρα της μεγάλης απόφασης πλησιάζει. Δημιουργείται ένα αναλυτικό ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που ακροβατεί σε μία λεπτή γραμμή από ναδίρ στο ζενίθ, από την καταστροφή στην καταξίωση. Πλέον κρατάει κυριολεκτικά και μεταφορικά τις τύχες όλων στα χέρια του. Είναι ο απόλυτος κριτής. Και πανέξυπνα ο Τζαβιντί μεταφέρει την ευθύνη από τον ήρωά του στον θεατή.

Κοινωνικοπολιτικό σχόλιο με βέλη για την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη. Ο εγκλεισμός είναι η εύκολη λύση. Η απομόνωση είναι μία κόλαση επί της γης, που σε οδηγεί στην τρέλα. Η καλοσύνη υπάρχει μέσα, όσο κι αν θέλουμε να τη θάψουμε κι είναι έτοιμη να ξεπηδήσει από το προφίλ ενός ηγέτη που η στολή του συνεπάγεται πειθαρχία και αγριότητα. Θα την αφήσει ή θα την πνίξει και θα στείλει έναν ακόμα άνθρωπο στην αγχόνη; Η κλεψύδρα αδειάζει δραματικά, οι μπουλντόζες ξεκινούν ...

Just 6.5

Ιρανικό σινεμά, αινιγματικός τίτλος μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, Αποθήκη D, Τρίτη βράδυ στις 23:00. Η δεύτερή μεγάλου μήκους του Σαίντ Ρουσταί σάλπαρε από τα κανάλια της Βενετίας κι έφθασε με έναν τρόπο μαγικό στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ένα αστυνομικό θρίλερ που αφήνει πίσω του μία βαριά τραυματισμένη κοινωνία, με το κακό να προελαύνει και να κερδίζει, όπως δηλαδή συμβαίνει στην πραγματική ζωή κι όχι στα παραμύθια.

Η ταινία ξεκινάει με μία μανιώδη καταδίωξη. Άμεσα ο θεατής τίθεται σε εγρήγορση. Τα αντανακλαστικά του ενεργοποιούνται. Το βαποράκι εξαφανίζεται. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Για να φτάσουν οι αρχές στο κεφαλί ξεκινούν από μία βάναυση εκκένωση μίας κατάληψης. Γεγονότα που λίγο πολύ βιώνουμε σήμερα στο άστυ και στην πατρίδα μας. Βέβαια εδώ δε βρίσκουν τίποτα στους πρόσφυγες, εκεί μάλλον πέτυχαν λαβράκι. Κι ενώ το κουβάρι ξετυλίγεται κι οι εκβιασμοί οδηγούν σε αποκαλύψεις, το μεγάλο ψάρι κάπου μακριά χαμογελάει.

Οι συνθήκες κράτησης απαράδεχτες. Μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης και παραπέμπουν σε μαύρες εποχές της ανθρωπότητας. Παραβατικότητα, αλλά συγχρόνως άκρατη κι άκριτη χρήση βίας από τις αρχές με την παραμικρή υποψία αφορμής. Διαφθορά, ψέματα, απόπειρες δωροδοκίας. 'Ενα κάστρο πέφτει και μαζί του παίρνει τις ζωές όσων λατρεύει. Ακόμα κι όταν αποφασίζει πως θέλει να πληρώσει μονάχα ο ίδιος για τις αμαρτίες του είναι αργά. Δεν υπάρχει επιστροφή. Το τέλος είναι προκαθορισμένο και πιθανότατα επώδυνο.

Εξαιρετικός ο Payman Maadi σχεδόν μία δεκαετία μετά το "Ένας Χωρισμός" του Ασγάρ Φαραντί, σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο. Και παλι όμως παλεύει για την ηθική δικαίωση. Είναι αδέκαστος. Τολμηρός, πάντα πρώτος στις επιχειρήσεις. Άνθρωπος του χρέους. Δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Κι αν επιφανειακά μιλάμε για μία άνιση μάχη του καλού και του κακού, δεξιοτεχνικά ο σκηνοθέτης δίνει βαθύτερες προεκτάσεις με τις εσωτερικές συγκρούσεις που χτίζει μαεστρικά. "Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς".

Κι όταν όλοι θεωρούν πως πέτυχες τον μεγάλο στόχο κι έρχεται η πολυαναμενόμενη προαγωγή για την οποία πάλευες σε όλη σου τη ζωή, εσύ έχεις κατανοήσει πόσο βρώμικα διαδραματίζεται το παιχνίδι και με τι ακριβώς όρους. Δεν έχεις επιλογή, παρά να κλειστείς σε ένα γραφείο και να αποδράσεις από το χάος και τη βοή της πρωτεύουσας Τεχεράνης. Σπουδαία ταινία, ήδη βραβευμένη στη χώρα της, ήρθε να μας ταράξει και να μας στερήσει τον ύπνο για ένα βράδυ. Κι όταν ξύπνησα μετά από ελάχιστες ώρες ξεκούρασης αναρωτήθηκα: Eγώ τι θα έκανα στη θέση του; 

Τα Χελιδόνια της Καμπούλ

Από το "Εγώ ο Κολοκυθάκης", στο "Tehran Taboo", από εκεί στο "Τοwer" και φέτος η καθιερωμένη μας στάση στα animation και το έργο της Ζαμπού Μπερτμάν, που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Γιασμίνα Χάντρα. Mία διαδρομή από τις Κάννες μέχρι τη Θεσσαλονίκη, που ευαισθητοποίησε το κοινό πάνω σε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να έχει βαθιές ρίζες στις μουσουλμανικές χώρες. Πώς άραγε οι γυναίκες μένουν πιστές σε έναν Θεό, που τις θεωρεί κατώτερα όντα και σφραγίζει την κακομεταχείρισή τους;

Kαμπούλ πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν έχουν επικρατήσει. Η χρονολογία δεν έχει μεγάλη σημασία. Να είστε βέβαιοι, ότι ανάλογα γεγονότα συμβαίνουν και σήμερα. Μιζέρια και ανείπωτη θλίψη. Αδύναμοι οι άνθρωποι να τη διαχειριστούν, καθημερινά σκληραίνουν ολοένα και περισσότερο. Η ευγένεια αντιμετωπίζεται ως αδυναμία, όπως κι η ανιδιοτελής αγάπη. Εκεί δε χωρούν συναισθηματισμοί και ρομαντισμός. Κάθε λάθος τιμωρείται κι η συγχώρεση είναι μάλλον άγνωστη λέξη για την πλατιά μάζα του κόσμου.

Η αλήθεια μοιάζει έννοια απαγορευμένη κι απόλυτα υποκειμενική. Πολλά περιθώρια για κουβέντες δεν υπάρχουν. Η θανατική ποινή, είτε δια απαγχωνισμού, είτε ακόμα ακόμα διά λιθοβολισμού επιβάλλεται με χαρακτηριστική ευκολία. Ποιος είσαι όμως εσύ για να στερήσεις μία ζωή, με ποιο δικαίωμα; "Ο πόλεμος είναι τερατούργημα" και στην περίπτωσή μας έχει αφήσει ως κατάλοιπό του μία τερατογέννεση κι αυτή αφορά ολόκληρη την αρρωστημένη κοινωνία.

Ένας χώρος που παίζουν τα παιδιά. Ένας χώρος που προάγει τον αθλητισμό και το ευ αγωνίζεσθαι, το κεντρικό στάδιο μετατρέπεται στον τόπο μαζικών εκτελέσεων. Ο φόβος, ο θάνατος, ο πόνος κι η πίκρα γίνονται θέαμα και συγχρόνως παράδειγμα προς αποφυγήν. Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να τολμήσεις να ρίξεις στο τραπέζι έστω μία σπίθα ανθρωπιάς μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Ό,τι αντιβαίνει στον νόμο είναι προκλητικό. Μη ξεχνάτε όμως ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Μία ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής σε εκείνα τα μέρη. Κάτι που τα Μέσα Ενημέρωσης κρύβουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Γίνονται κι αυτά συμμέτοχοι στα αποτρόπαια εγκλήματα. Οι πυροβολισμοί πλέον δεν σοκάρουν κανέναν. Απλά ρωτάς να μάθεις αν το θύμα είναι γνωστός σου. Τρομερή παθητικότητα. Ψυχές τραυματισμένες, προσωπικότητες διαλυμένες. Σαν ένα κατώτερο είδος να εξουσιάζεται από τον δυνάστή του. Σαν το όμορφο και ευαίσθητο φύλο να χρησιμεύει μονάχα για την αναπαραγωγή και δημιουργία στρατιωτών. Οδύνη!

Σε ένα θεοκρατικό ανδροκρατούμενο κράτος κανένας ήλιος δεν μπορεί να αντισταθεί στο σκοτάδι. Αυτό πρέπει να αλλάξουμε και γι΄αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Και όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ " ... Η ελευθερία είναι μόνο για τα Χελιδόνια στην Καμπούλ. Ακόμα κι οι άντρες είναι εγκλωβισμένοι, δίχως να το καταλάβουν στο ζοφερό τους αδιέξοδο. Και μην μένεται μόνο εκεί, ελάτε πιο κοντά και ρίξτε μία ματιά και στη δική μας χώρα ...

Φωτογραφίες ενός Φεστιβάλ ...

Χρόνια Πολλά Φεστιβάλ

60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

   "Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών"

Μία αχτίδα ηλίου, σαν την ελπίδα και τη δύναμη που αντλούμε από τον Κινηματογράφο

Ένας άνθρωπος ταϊζει τα περιστέρια στην Πλατεία Αριστοτέλους μέσα στη βροχή ...

Οι πιστοί σινεφίλ δεν καταλαβαίνουν από κακοκαιρία ...

Απόγευμα Δευτέρας. Η αλλαγή σκηνικού του καιρού ...

Μισέλ Δημόπουλος και Θωμάς Λιναράς ...

Από την Αποθήκη Δ΄ στο Μακεδονικόν και πάλι πίσω αμέτρητες φορές ...

               

Φωτογραφία Τάσος Τσιφτσής

Τα διαφορετικά spot, που κέρδισαν το κοινό του Φεστιβάλ

Κοντά στις 16 προβολές στην μεγάλη οθόνη και κάθε φορά στην αφετηρία της το ίδιο συναίσθημα, συγκίνηση. Ο λόγος τα φετινά spot του 60ού επετειακού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τη δημιουργία τους ανέλαβε ένα νέο παιδί, ένας νεαρός σκηνοθέτης, που πρόσφατα κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους στις Κάννες με το "Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς". Ο λόγος για τον Βασίλη Κεκάτο.

Η αναγνώρισή του διεθνώς έφερε ένα ξέσπασμα από την πλευρά του. Όχι από εγωισμό, αλλά από αξιοπρέπεια και σεβασμό σε όλους τους Έλληνες της ηλικίας του. Δεν είχε να δώσει στους πρωταγωνιστές του τίποτα παραπάνω από 100 ευρώ κι ένα παλτό. Πιθανώς κάποιος να ευαισθητοποιηθεί απ΄όλη αυτήν την κατάσταση. Φαντάζει δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα και τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί, οφείλουμε όμως να ελπίζουμε, να μη ρίξουμε λευκή πετσέτα και παραιτηθούμε.

Ο ίδιος στέλνει το δικό του μήνυμα για τον επετειακό εορτασμό των 60 χρόνων. "Σκεπτόμενος πως όταν γιορτάζει ένα Φεστιβάλ, γιορτάζει κι η πόλη του, ο μόνος τρόπος που μπόρεσα να προσεγγίσω τη Θεσσαλονίκη είναι η ευαισθησία. Βλέπω γνώριμα πρόσωπα και σώματα. Την κοιτώ με ζεστασιά κι εύχομαι "Χρόνια Πολλά" μέσα απ΄όλους αυτούς τους χαρακτήρες και τις φωνές που το σινεμά μου δίνει τη δυνατότητα να κατοικήσω, έστω για μερικές στιγμές.

Δύο νεαροί χαίρονται τον έρωτά τους, ένα κοριτσάκι μοιράζεται στιγμές αθόρυβης στοργής με τη γιαγιά του, ένας μετανάστης καλεί από το Παρίσι στη γενέτειρά του στην Αφρική από τηλεφωνικό θάλαμο κι ένας πατέρας στέκεται δίπλα στην κόρη του, την αγκαλιάζει και της εύχεται "Χρόνια Πολλά". Όλοι τους μας εύχονται "Ηappy Birthday" με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο ο καθένας. Αυτό είναι το πνεύμα του ανεξάρτητου Σινεμά.

Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και σε κάνει να ξεχωρίσεις στον χρόνο. Με την επίκληση στο συναίσθημα τα φετινά σποτάκια κέρδισαν τον θεατή. Δεν είναι η αίσθηση δύο και τριών ατόμων, αλλά της πλατιάς μάζας των σινεφίλ κι αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία. Είναι η αισθητική ενός νέου καλλιτέχνη, μίας νέας γενιάς, που συγχρόνως βρίσκεται σε σύγχυση για το δικό της αύριο, αλλά δεν αφήνει τίποτα στην μοίρα της. Με πυξίδα τις Τέχνες και τον Πολιτισμό αντικρίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία ...

Buoyancy

Mία από τις αποκαλύψεις του φενινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι η "Άνωση". Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ροντ Ράθτζεν, το οποίο αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της Αυστραλίας για το Οscar Διεθνούς ταινίας. Από το Βραβείο Oικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο έφθασε στη Θεσσαλονίκη σε ένα ταξίδι που δε λέει να τελειώσει, παρά μόνο όταν αποδοθεί δικαιοσύνη. Και δυστυχώς δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή σου έχει μηδενική αξία.

Ένα 14χρονο αγόρι αποφασίζει να φύγει από την οικογένειά του και την καμποτζιανή ενδοχώρα. Επιζητεί την ανεξαρτησία. Ελπίζει ότι θα βρει ένα καλύτερο μέλλον στη Ταϋλάνδη και θα επιστρέψει κάποια μέρα στη γενέτειρα δυνατός. Είναι αποφασισμένος να υπομείνει, άλλωστε έχει βιώσει τη βία από την παιδική ηλικία. Την ώρα που παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του σαν παιδί, παίρνει την μεγάλη απόφαση να γίνει άντρας. Το ίδιο βράδυ κάτω από άκρα μυστικότητα επιβιβάζεται στο πλοίο για την Μπανγκόκ.

Το ταξίδι ξεκινάει. Οι εξελίξεις θα είναι απροσδόκητες. Η άτακτη πορεία ενηλικίωσης γεμάτη εμπόδια και ματαιώσεις. Γινόμαστε μάρτυρες της "τύχης" των προσφύγων. Από την Ευρώπη και την Μεσόγειο μέχρι την Ασία. Δίχως χαρτιά, δίχως δύναμη, δίχως χρήματα, με μόνη βάρκα την ελπίδα. Γνωρίζουν κι οι ίδιοι πως ρισκάρουν. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για μόρφωση, για παιδεία, για πολιτισμό. Αποκλειστικό τους στόχο αποτελεί η επιβίωση. Σε αυτό, το απώτατο σημείο έχει φτάσει το ανθρώπινο είδος σήμερα.

Τι μπορεί να είναι όμως αυτή η περιβόητη "άνωση", πέρα από την ικανότητα των πάντων να επιπλέουν στο νερό με βάση την αρχή του Αρχιμήδη; Μία (ψευδ)αίσθηση ελευθερίας, καθώς μόνο εκεί μπορεί να αποδράσει ο Τσάκρα για λίγα λεπτά. Μία ένδειξη ότι είσαι ακόμα ζωντανός, δεν έχεις παραιτηθεί. Ανήκεις ακόμα στον εαυτό σου. Κι όταν δε σε σέβονται, έρχεται η ώρα που πρέπει να σε φοβούνται. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί η ζούγκλα. Πρέπει να επαναστατήσεις, να αποτινάξεις τον ζυγό της σκλαβιάς.

Κι από τον παράγοντα άνθρωπο στην τεράστια οικολογική καταστροφή. Αναφερόμαστε φυσικά στην υπεραλίευση. Καταστρέφονται τα υδάτινα οικοσύστημα και σε λίγα χρόνια οι συνέπειες θα εμφανιστούν στην καθημερινότητά μας. Ιδιαίτερα στην Ασία το φαινόμενο έχει κλιμακωθεί και πρέπει σήμερα κιόλας να μεριμνήσουν οι αρμόδιες αρχές, ώστε να μπει ένα stop και να τεθούν ξεκάθαρα όρια κι απαγορεύσεις. Όλα μοιάζουν τόσο θολά, όπως ακριβώς η κάμερα που θολώνει όταν πλησιάζει το νερό. 

Σε μία ανελέητα κυνική πραγματικότητα γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες για ένα μεγάλο σκλαβοπάζαρο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και μαρτυρίες επιζώντων. Κάθε ύπαρξη είναι απλά ένας αριθμός ή ούτε αυτός. Οι μεταφορείς χτυπούν, αλυσοδένουν, σκοτώνουν. Εσύ απλά παρακολουθείς κι ελπίζεις να μην είσαι ο επόμενος. Να αναβάλλεις όσο μπορείς το μοιραίο. Μένει ένας Δαυίδ να αποφασίσει να τα βάλει με τους Γολιάθ. Ως μία πράξη ύστατης αξιοπρέπειας και τιμής. Δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει, είναι ήδη νεκρός ...

Corpus Christi

Η πιο ευχάριστη έκπληξη του Φεστιβάλ στο πρώτο πενταήμερό του ήταν το "Σώμα Χριστού" του Γιαν Κομάσα στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρη. Η υποψηφιότητα της Πολωνίας για το Οscar Διεθνούς ταινίας, που συγκίνησε τους θεατές στην κατάμεστη αίθουσα Παύλος Ζάννας αργά το βράδυ της Δευτέρας. Μία διαδρομή που ξεκίνησε από το πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας και προβλήθηκε στο πλαίισιο της ενότητας "Ανοιχτοί Ορίζοντες". Η πίστη κι η αμαρτία. Ο απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Το είναι και το φαίνεσθαι. Οι θρήσκοι κι οι θρησκόληπτοι, που έχουν μετατρέψει την εκκλησία, τον οίκο του Δημιουργού σε κοσμικό "καφενείο".

Ένας νεαρός έφηβος, ο Ντάνιελ αποφασίζεται να αφήσει το αναμορφωτήριο και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. Κάτι σαν κοινωνική εργασία. Ο ίδιος ονειρεύεται να γίνει ιερέας, έχοντας διαπράξει όμως φόνο, το παρελθόν του τον καταδιώκει κι είναι αδύνατο να τον δεχτούν σε αντίστοιχη σχολή λόγω ποινικού μητρώου. Οι συγκυρίες του δίνουν την ευκαιρία να ζήσει το όνειρό του και να προσπαθήσει να φέρει τους ανθρώπους μία ανάσα πιο κοντά στο μήνυμα, στην ουσία του λόγου. Είναι όμως όλα πια τόσο τυποποιημένα, ακόμα και στον τρόπο της λατρείας, που δεν υπάρχουν περιθώρια ευελιξίας.

Για μία ομάδα όμως ανθρώπων μία νέα εποχή ξεκινάει κι είναι αποφασισμένοι να μη δεχτούν άκριτα τις επιταγές της προηγούμενης γενιάς. Έχουν αξίες, δείχνουν σεβασμό, είναι ικανοί να πάρουν απόσταση από τα προβλήματα, να ακούσουν και να αποφύγουν αποφάσεις εν θερμώ. Μπορούν ακόμα να συγχωρέσουν, να αγαπηθούν και μέσα από την αγάπη να αγγίζουν τη λατρεία του εξιδανικευμένου. Γιατί όπως και στη Θεία Κοινωνία πρέπει να είσαι καθαρός στη ψυχή κι όχι στο σώμα για να αντέξεις, να γιγαντωθείς.

H ταξική χροιά κάνει κι εδώ την εμφάνισή της. Στο τραπέζι κάθονται ο δήμαρχος, ο παπάς κι οι δύο γυναίκες εκπρόσωποι. Κι όμως εδώ δεν έχουμε κατάχρηση της εξουσίας, αλλά το ραβδί δίνει μία εντολή που λυτρώνει τις καρδιές. Με έναν έντονο παραλληλισμό για το σήμερα που οι εκκλησίες ολοένα γεμίζουν κι οι πιστοί μειώνονται. Η φύση μας είναι να είμαστε άπληστοι και όχι ταπεινοί. Να μας θαμπώνει η δόξα κι όχι η αλληλοβοήθεια. Να ψέλνουμε τα τροπάρια, αλλά να καλλιεργούμε το μίσος και τον φθόνο.

Από την κόλαση, στον παράδεισο και πίσω. "Όχι από πού είσαι, αλλά πού πήγαινες". Όσο το θέλει, τόσο του απαγορεύεται. Όσο τα καταφέρνει, γνωρίζει βαθιά μέσα του πως θα τελειώσει. Κι όμως είναι εκεί, ζει τη στιγμή σαν να είναι τελευταία του. Δεν πειράζει κανέναν, ζει λιτά. Έχει όλη την καλή διάθεση και την υπομονή να λύσει ένα μείζον θέμα της ενορίας που τον φιλοξενεί. Φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Έρχεται να θυμίσει πόσο μακριά φτάσαμε και να μας κάνει να σκεφτούμε τι πραγματικά κάνουμε λάθος και πρέπει να διορθώσουμε στην πράξη.