Καλωσήρθατε στην Τσετσενία

Μετά τις βραβεύσεις σε Σάντανς και Βερολίνο το "Welcome to Chechnya" ήρθε και στη Θεσσαλονίκη. Το έργο του Αμερικανού Ντέιβιντ Φρανς συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 22ου Φεστιβάλ και τελικά κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο που του δίνει αυτομάτως συμμετοχή στην κούρσα για το OSCAR της κατηγορίας καλύτερου ντοκιμαντέρ. Κατά τα φασιστικά πρότυπα ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί λόγο στέρησης της ζωής κάποιου ανθρώπου. Δεν υπάρχει καμία κατανόηση, κανένας σεβασμός, κανένα δικαίωμα. Όταν τα φώτα σβήνουν, η "κάθαρση" ξεκινά.

Η Τσετσενία αποτελεί μία πολεμοχαρή, αυτόνομη σχετικά επαρχία στο νότιο κομμάτι της Ρωσίας. Αναγνωρίζεται από το Κρεμλίνο και τον Βλάντιμιρ Πούτιν, που ουσιαστικά έχει ορίσει ως κυβερνήτη τον Ραμζάν Καντίροφ. Κουβαλάει την κληρονομιά του δολοφονημένου πατέρα του, Αχμάτ από τους αντάρτες της περιοχής κι έχει τον χαρακτήρα του σκληρού ηγέτη που δε διστάζει να εκδικηθεί με τον πιο σκληρό τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι πως στην πλειοψηφία τους οι κάτοικοι της περιοχής είναι Μουσουλμάνοι κι όχι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το να είσαι ομοφυλόφιλος σε αυτό το μέρος ισοδυναμεί με έγκλημα, που το πληρώνεις με σκληρά βασανιστήρια ("ξεπλένεται μόνο με αίμα") στην καλύτερη περίπτωση ή ακόμα και με τον θάνατό σου.

Η σκληροπυρηνική διαχείριση της κατάστασης δεν άφησε περιθώρια και επιλογές στους άμεσα εμπλεκόμενους. Σύντομα στήθηκε ένα δίκτυο μεταφοράς ψυχών από τη "νοσηρή" επαρχία προς την Μόσχα. Εκεί θα διέμεναν σε καταφύγια μέχρι να κερδίσουν μία νέα ζωή με ασφάλεια στην Ευρώπη ή τον Καναδά. Καταδικασμένοι μέσα σε έναν κυκεώνα καταιγιστικών εξελίξεων τόσο οι ίδιοι, όσο κι οι οικογένειές τους που δέχονται προτροπές από το καθεστώς να τους σκοτώσουν. Στην πρώτη γραμμή βρέθηκαν άνθρωποι με ευαισθησίες, ακτιβιστές και δημοσιογράφοι. Αυτό είναι ουσιαστικά το περιεχόμενο της πολυσυζητημένης ταινίας τεκμηρίωσης που τάραξε το κοινό της Θεσσαλονίκης και την κριτική επιτροπή.

Φράση κλειδί που μας παραπέμπει στη φασιστική ρητορική που σήμερα αναβιώνει είναι αυτή που επαναλαμβάνει ο Καντίροφ, "να καθαρίσει το ΕΘΝΟΣ μας". Κατευθείαν φέρνει στο μυαλό σου τα λόγια του Χίτλερ. Ένα βράδυ απλά εξαφανίζεσαι. Ο ηγέτης ρίχνει την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στους ανθρώπους και αρνείται την ύπαρξη πόσο μάλλον την υποκίνηση από μέρους του αποτρόπαιων γεγονότων που βλέπουν σιγά σιγά τα φώτα της δημοσιότητας. Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν τα τέκνα τους ακόμα και σε μία τόσο συντηρητική κοινωνία με τις επιλογές τους. Είναι κομμάτι τους, η συνέχειά τους.

Ο αγώνας για την αναζήτηση δικαιοσύνης συνεχίζεται. Είναι πλέον αυτοσκοπός. Πέφτει φως στο σκοτάδι ενός κράτους μυστηρίου. Η κατάθεση-συνέντευξη τύπου του Μαξίμ δείχνει πως ο κόσμος δεν είναι σίγουρα αγγελικός πλασμένος σε κανένα σημείο του. Ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο και συγχρόνως φοβάται για αυτό που ξημερώνει. Τίποτα δε θα είναι ίδιο. Η αθωότητα έχει χαθεί για πάντα. Η αγωνιώδης προσπάθεια εξασφάλισης ασύλου εξαντλεί τους εμπλεκόμενους. Η κόπωση, η κούραση, η γραφειοκρατία τους διαλύει. Οι πόροι εξαντλούνται. Μία αλυσίδα γεγονότων που ελάχιστους ευαισθητοποιεί πραγματικά. Μιλάμε όμως για έναν αγώνα για για ανθρώπινα δικαιώματα.

"Αν δε σε σκοτώσουν, είσαι ήδη νικητής". Γενναία πράξη να αγωνιστείς, επαναστατική. Η ελάχιστη νίκη για την αξιοπρέπεια και την ανθρώπινη υπόσταση. Κι εκεί που γίνεται ο επίλογος έρχεται η αναφορά στον Ντόναλντ Τραμπ για να επιβεβαιώσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του προβλήματος συμπληρώνοντας τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Οι ηγέτες παγκοσμίως αποδέχονται το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας κι η πλειοψηφία είναι αδύναμη να διαδηλώσει πια για το παρόν και το μέλλον της. Υπάρχουν όμως αυτές οι περιπτώσεις που δίνουν ελπίδα και θάρρος για τη δύσκολη συνέχεια ...

Η απάντηση είναι με τους ανθρώπους

Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πέρασε από χιλιάδες κύματα. Τελικά αποφασίστηκε να διεξαχθεί μέσω Internet με συγκεκριμένο αριθμό προβολών. Οι ταινίες τεκμηρίωσης σε φέρνουν αντιμέτωπο με αληθινά γεγονότα κι εκεί αν παραμένεις άνθρωπος ενδίδεις στον πόνο του συνανθρώπου και αφουγκράζεσαι ποια πραγματικά είναι η απελπιστική εικόνα του κόσμου. Είναι αυτή που βλέπουμε στους κινηματογράφους κι όχι αυτή που προβάλλεται στα ΜΜΕ κι ειδικά στην τηλεόραση παγκόσμια. Να είστε σίγουροι.

Η Θεσσαλονίκη αυτόν τον Μάρτη μπορεί να μη φόρεσε τα γιορτινά της, να μη φιλοξένησε σινεφίλ απ΄όλον τον κόσμο, αλλά φώναξε δυναμικά παρούσα. Η εξαιρετική δουλειά έφτασε στις οθόνες μας με δύο μήνες καθυστέρηση. Μπορεί η εμπειρία της μεγάλης οθόνης να μη συγκρίνεται με αυτού του τύπου τη θέαση, ωστόσο ήταν η μοναδική ευκαιρία να δούμε αυτά τα σπάνια ντοκιμαντέρ. Μαθήματα ζωής που εκτός των άλλων μας βάζουν σε διαδοχικές σκέψεις, σε μία διαδικασία ενδοσκόπησης, που μόνο καλύτερους μπορούν να μας κάνουν σε βάθος χρόνου.

Όπως κάθε χρόνο όμως αυτή η διοργάνωση μοιάζει με μία γυάλα. Ελάχιστοι ευαισθητοποιούνται, αναζητούν, αμφισβητούν, θυμώνουν. Μία ματιά στην κοινωνία μας προσγειώνει απότομα. Βλέπεις το "Καλωσήρθατε στην Τσετσενία" να παίρνει τον Χρυσό Αλέξανδρο, παράλληλα όμως η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ δεν έχει αρχίσει ακόμα, ενώ για την Ελένη Τοπαλούδη η συγκινητική αγόρευση της εισαγγελέως Αριστοτελείας Δόγκα έγινε αντικείμενο επικριτικών σχολίων από μέλη της συντηρητικής παράταξης. Η ίδια μάλιστα τόνισε στις εφημερίδες της Κυριακής πως η δίκη πήγε να εκτροχιαστεί. Τι εννοεί άραγε;

Το τελευταίο διάστημα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία νέα πραγματικότητα. Υγειονομική κρίση και στο βάθος ... οικονομική λαίλαπα. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία γνώρισαν αναπόφευκτα τον κόσμο του Διαδικτύου. Αυτοί αποτελούν στην πλειοψηφία τους το οξυγόνο των σκοτεινών αιθουσών. Ναι ζούμε στην εποχή των μεγάλων αλλαγών. Προελαύνουν το Netflix, το Αmazon Prime, το ελληνικό Cinobo κι άλλες πλατφόρμες, αλλά το Σινεμά πρέπει να μείνει ζωντανό ως ένα είδος ρομαντικής ιεροτελεστίας. Είναι προσωπικό μου στοίχημα, χωρίς φυσικά να έχω άμεσο κέρδος.

Δε θα σταματήσω να γράφω. Από την Αμερική στην Αυστραλία κι από την Ασία στην Αφρική γινόμαστε μάρτυρες και κοινωνοί σπουδαίων αληθινών ιστοριών. Κάποιες τις γνωρίζουμε, άλλες μας σοκάρουν. Σκληρές, σιωπηλές αναζητήσεις. Το ντοκιμαντέρ δίνει παραστατικότητα, αμεσότητα, ζωντάνια. Στην μυθοπλασία μπορεί να υποθέσεις πως κάποιος υπερβάλει, εδώ οι μάσκες πέφτουν. Δεν υπάρχουν εύκολες εξηγήσεις. Παλεύεις, βιώνεις, δακρύζεις, συνεχίζεις κι ό,που φτάσεις ...

Όταν η απάντηση σε όλα είναι "καπιταλισμό έχουμε" ... δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά για ένα καλύτερο αύριο. Όταν η πολιτική συζήτηση έχει δώσει τη θέση της στην επικοινωνία και σε ακραία tweets υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Πρέπει όμως να είσαι έτοιμος να αγωνιστείς γι΄αυτό. Να κάνεις τα όνειρά σου, να αισιοδοξείς. Η κλιματική αλλαγή σφραγίζει την ανθρωπόκαινο εποχή. Το να μείνεις παθητικός δέκτης σε καθιστά συνένοχο στο έγκλημα. Στις επάλξεις λοιπόν, για το παρόν και φυσικά το μέλλον των γενιών που έρχονται. Σε τελική ανάλυση χαμένη υπόθεση είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες. 

Tα Βραβεία του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕΓΑΛΟΥ
ΜΗΚΟΥΣ

Η κριτική επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
του 22 ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

Μάρκο Γκαστίν, σκηνοθέτη (Ελλάδα)
Κλερ Σιμόν, σκηνοθέτη (Γαλλία)
Αν Τόμσον, δημοσιογράφο (ΗΠΑ)

Το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος» που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 15.000€
απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Καλωσήρθατε στην Τσετσενία / Welcome to Chechnya σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φρανς
(ΗΠΑ)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Αυτό το ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ-θρίλερ αποκαλύπτει μια -σε μεγάλο βαθμό-
αγνοημένη ανθρωπιστική κρίση στη μουσουλμανική ρωσική ομοσπονδιακή
δημοκρατία της Τσετσενίας, όπου η καταδίωξη ομοφυλοφίλων μαίνεται: τους
κυνηγούν, τους φυλακίζουν, τους βασανίζουν και φτάνουν στο σημείο μέχρι και να τους
σκοτώσουν, σε μία προσπάθεια εκκαθάρισης της LGBTQ κοινότητας της Τσετσενίας. Η
ταινία μάς συστήνει τη θαρραλέα queer κοινότητα που εδρεύει στη Μόσχα, η
οποία έχει επικεντρώσει τις δυνάμεις της στη διάσωση ανθρώπων από την Τσετσενία
μέσα από ένα τεράστιο και κρυφό δίκτυο διαφυγής που τους οδηγεί στην ασφάλεια. Οι
ακτιβιστές οργανώνουν τη διαφυγή και τη μεταφορά σε ασφαλή σπίτια σε άγνωστες πόλεις, καθώς οι πρόσφυγες περιμένουν, συχνά επί μήνες, να βρεθεί μια χώρα
πρόθυμη να τους δεχθεί, εν μέσω του συνεχούς κινδύνου να δολοφονηθούν.
Αξιοσημείωτη είναι και η πρωτοποριακή χρήση ψηφιακών εφέ που αλλάζει τα
πρόσωπα των πρωταγωνιστών, προκειμένου να προστατεύσει τις ταυτότητές τους,
χωρίς να αποσπάσει την προσοχή από την αφήγηση. Συνολικά, 22 άτομα -κυρίως
queer ακτιβιστές από τη Νέα Υόρκη- δανείζουν τα πρόσωπά τους ως ασπίδα για να
προστατεύσουν τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην ταινία. Καταγράφοντας αυτή
την αντίσταση, ο σκηνοθέτης μάς επιτρέπει να βιώσουμε τι σημαίνει να διαφεύγεις από
διώξεις, να χάνεις όλα εκείνα από τα οποία αποτελείται η ζωή σου, την ίδια στιγμή που
ανακαλύπτεις μια φιλόξενη και τρυφερή κοινότητα».

Το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000€
απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Σπίτι μου / Acasă, My Home σε σκηνοθεσία Ράντου Τσορνίτουτς (Ρουμανία, Φινλανδία,
Γερμανία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Αυτή η “μικρή μεγάλη ταινία” επικεντρώνεται “στους άλλους”, των οποίων την
οπτική αγκαλιάζει εξολοκλήρου, γεγονός που μας προκαλεί, καθώς μας κάνει να
αμφισβητήσουμε τις βεβαιότητές μας. Σκηνοθετημένο στο υδάτινο δέλτα έξω από το
Βουκουρέστι, στη Ρουμανία, αυτό το δείγμα cinéma verité αμφισβητεί τα όρια ανάμεσα
στην ελευθερία και την κοινωνία, ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό, ανάμεσα στη
διαφορετικότητα και την ταυτότητα. Θα πρέπει να επιβάλουμε την ιδέα μας περί
ευτυχίας, όσο αξιέπαινη και αν είναι, σε αυτούς που δεν την αποδέχονται; Αυτή είναι
η ερώτηση που θέτει το “Acasa, My Home”, ένα όμορφο και συγκινητικό ντοκιμαντέρ
από τον Ράντου Τσορνίτουτς».

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ NEWCOMERS

Η κριτική επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Newcomers του 22 ου Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

Κατρίν Λε Κλεφ, sales agent (Γαλλία)
Φιλίπ Μπελαΐς, σκηνοθέτη, παραγωγό, διευθυντή φωτογραφίας (Γαλλία)
Αλεξάντρ Ο. Φιλίπ, σκηνοθέτη (ΗΠΑ - Ελβετία)

Το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος Newcomers» που συνοδεύεται από χρηματικό
έπαθλο 8.000€ απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Βάλχενζεε για πάντα / Walchensee Forever σε σκηνοθεσία Γιάνα Γι Γουόντερς
(Γερμανία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Μερικές φορές, οι προσωπικές ταινίες αποτελούν κάτι περισσότερο από ένα οικείο
οικογενειακό πορτραίτο –αποκτούν τις ποιότητες και μοιάζουν εξωτερικά με παραμύθι.
Το Μεγάλο Βραβείο Newcomers 2020 απονέμεται σε μία εξαιρετική ταινία, γυρισμένη
με ειλικρίνεια και γενναιοδωρία, η οποία σταδιακά αποκαλύπτει και ξετυλίγει τις ζωές
πολλών γενεών γυναικών –κάθε μία από αυτές αγαπητή, πλούσια, γενναιόδωρη και
ελεύθερη με τον τρόπο της. Για την κομψή χρήση του αρχειακού υλικού, της
φωτογραφίας και την ειλικρινή αφήγησή του, ο Χρυσός Αλέξανδρος απονέμεται στην
ταινία Walchensee Forever σε σκηνοθεσία Γιάνα Γι Γουόντερς».

Το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 3.000€
απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Ο καιρός μιας κυρίας / Lady Time σε σκηνοθεσία Ελίνα Ταλβενσάαρι (Φινλανδία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Το φετινό Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Newcomers απονέμεται σε ένα εντυπωσιακό
ντεμπούτο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, το οποίο με χάρη επιχειρεί να ανασυνθέσει μία
προηγούμενη ζωή που βρίσκεται στα όρια της λησμονιάς, υφαίνοντας έναν
συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς μέσα από
αντικείμενα, φωτογραφίες και κατακερματισμένες αναμνήσεις. Το Lady Time της Ελίνα
Ταλβενσάαρι είναι ένα περίτεχνα κατασκευασμένο κινηματογραφικό διαμάντι και μας
συγκίνησε η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση και η ευρηματική στυλιστική του
προσέγγιση».

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ >>FILM FORWARD

Η κριτική επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό >>Film Forward του 22 ου Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους:

Εντουάρντο Γουίλιαμς, σκηνοθέτη (Αργεντινή)
Γκιουρτσάν Κελτέκ, σκηνοθέτη (Τουρκία)
Μαρία Τσαντσάνογλου, ιστορικό τέχνης (Ελλάδα)

Το βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος »Film Forward» που συνοδεύεται από το χρηματικό
έπαθλο 3.000€ απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Έτος ανακάλυψης / The Year of the Discovery σε σκηνοθεσία Λούις Λόπες Καράσκο
(Ισπανία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Ο Καράσκο μάς μεταφέρει στην καθημερινότητα ανθρώπων από διαφορετικές
κοινωνικές τάξεις και ηλικίες, και με διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες, οι οποίοι
ερμηνεύουν το παρόν ανατρέχοντας στο παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο, ξαναγράφουν
ένα κεφάλαιο της Ιστορίας, απαλλαγμένο πλέον από κάθε είδους παραποίηση. Ο
σκηνοθέτης αξιοποιεί μαρτυρίες, τόσο από περασμένες εποχές όσο και σύγχρονες,
θολώνοντας περιπαικτικά τις χρονικές συντεταγμένες, προκειμένου να καταδείξει ότι
πολύ λίγα έχουν αλλάξει στην Ισπανία από τη δεκαετία του 1990: η εργατική τάξη
ακόμη ποδοπατείται από την άρχουσα τάξη, αλλά και από το κράτος».

ΒΡΑΒΕΙΟ «MERMAID»

Το Mermaid Award είναι το βραβείο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την
καλύτερη ταινία LGBTQI+ θεματικής του επίσημου προγράμματος του Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ. Η φετινή επιτροπή αποτελείται από τους:

Ντέμπρα Ζίμερμαν, εκτελεστική διευθύντρια της Women Make Movies (ΗΠΑ)
Μανώλη Κρανάκη, κριτικό κινηματογράφου (Ελλάδα)
Σελίν Μουράτ, παραγωγό, επιμελήτρια προγράμματος στο Διεθνές Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ του Μόντρεαλ (Τουρκία)

Το βραβείο απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Καλωσήρθατε στην Τσετσενία / Welcome to Chechnya σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φρανς
(ΗΠΑ)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Για την τολμηρή απεικόνιση των φρικαλεοτήτων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η
LGBTQ+ κοινότητα στη Ρωσία - μια γλαφυρή αντανάκλαση του τι συμβαίνει σε όλο τον
κόσμο, ακόμη και σε αποκαλούμενα προνομιούχα μέρη του πλανήτη όπου έχουν ήδη
θεσπιστεί νόμοι κατά των διακρίσεων και έχουν αναγνωριστεί LGBTQ+ δικαιώματα. Για
τον βαθιά ανθρώπινο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις προσωπικές ιστορίες των
ηρώων και την ισχυρή πεποίθησή του ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με τον
ακτιβισμό, το προσωπικό ρίσκο και κυρίως με το να μην εγκαταλείψεις ποτέ. “Δίνοντας
πρόσωπο” στα θύματα των διωγμών της κυβέρνησης της Τσετσενίας, μέσω της
μνημειώδους χρήσης ψηφιακών εφέ, το ντοκιμαντέρ γίνεται το ίδιο μια σημαντική
πράξη πολιτικού και κινηματογραφικού ακτιβισμού, η αρχή ενός κινήματος που έχουμε
ανάγκη όλοι και που ελπίζουμε πως θα οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη αλλαγή».

Ειδική μνεία απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Μαντάμ / Madame σε σκηνοθεσία Στεφάν Ριτχάουζερ (Ελβετία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Για την ευρηματική χρήση της μουσικής και του αρχειακού υλικού σε ένα προσωπικό
βίντεο-ημερολόγιο που καταφέρνει να σπάσει τα όρια μιας προσωπικής εξομολόγησης
(και τελικά ενός coming out), για να γίνει ένα συγκινητικό οικουμενικό δοκίμιο πάνω
στις έννοιες της τοξικής αρρενωπότητας, της πατριαρχίας, της ομοφοβίας και της θηλυκότητας - μαζί και μια πράξη συμφιλίωσης ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν,
σε ένα κόσμο που μάχεται να αλλάξει». 

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ»

Ο Τηλεοπτικός Σταθμός της Βουλής των Ελλήνων απονέμει το καθιερωμένο βραβείο
«Ανθρώπινες Αξίες» σε ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος Newcomers. Την
κριτική επιτροπή απαρτίζουν οι:

Κώστας Δήμος, συντονιστής προγράμματος
Άρης Φατούρος, σκηνοθέτης, σύμβουλος προγράμματος
Βασίλης Δούβλης, σκηνοθέτης, προϊστάμενος του τομέα προγράμματος

Το βραβείο της Βουλής των Ελλήνων απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Αυτοπροσωπογραφία / The Self Portrait σε σκηνοθεσία Κάτια Χέγκσετ, Μάργκρετ Όλιν,
Έσπεν Βάλιν (Νορβηγία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Ο Τηλεοπτικός Σταθμός της Βουλής των Ελλήνων απονέμει το βραβείο “Ανθρώπινες
Αξίες” σε μια ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος “Newcomers”, που
προσεγγίζοντας την αγωνιώδη προσπάθεια της διάσημης Νορβηγίδας φωτογράφου
Λένε Μαρίε Φόσεν να αντισταθεί στην ύπουλη και σαρκοβόρα ασθένειά της
μετατρέποντάς την σε κίνητρο για δημιουργία, αναδεικνύει την αξία της ανθρώπινης
ζωής, της αξιοπρέπειας, αλλά και τη ζωτική δύναμη της τέχνης».

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ

Η ΕΡΤ απονέμει το βραβείο της, που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των
3.000€, στην ελληνική παραγωγή που κερδίζει το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας
Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI. Το βραβείο απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Η μουσική των πραγμάτων / The Music of Things σε σκηνοθεσία Μένιου Καραγιάννη
(Ελλάδα)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΚΚ

Στο πλαίσιο του 22 ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το Ελληνικό Κέντρο
Κινηματογράφου (ΕΚΚ) απονέμει βραβείο αξίας 3.000€ σε ντοκιμαντέρ
πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη του Ελληνικού Προγράμματος, διάρκειας άνω των 50
λεπτών, που πραγματοποιεί την ελληνική του πρεμιέρα στο Φεστιβάλ.

Η κριτική επιτροπή του ΕΚΚ αποτελείται από τους Κώστα Φέρρη, Κωνσταντίνο
Φραγκόπουλο και Ηλιάνα Ζακοπούλου.

Το βραβείο απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Νίκος Καρούζος – Ο δρόμος για το έαρ / Nikos Karouzos – Poems on a Tape Recorder
του Γιάννη Καρπούζη (Ελλάδα)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ

Τη φετινή κριτική επιτροπή για το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας που απονέμεται σε
ταινία που φέρει την ετικέτα #humanrights απαρτίζουν οι:

Ηλιάνα Δανέζη, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ/δημοσιογράφος
Ragip Duran, δημοσιογράφος
Μαριάννα Λεονταρίδου, μέλος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας,
συντονίστρια του έργου της επιτροπής κατά την διάρκεια της επιλογής του ντοκιμαντέρ
Μαριαννα Οικονόμου, σκηνοθέτης
Ελένη Σιδέρη, Επίκουρη Καθηγήτρια Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών
Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Aswang / Ασουάνγκ σε σκηνοθεσία Αλίξ Άιν Αρούμπακ (Φιλιππίνες, Γαλλία, Νορβηγία,
Κατάρ, Γερμανία)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Ένα εξαιρετικά δυνατό κατηγορώ κατά της κρατικής τρομοκρατίας, δυνατές επώδυνες
ανθρωπιστικές ιστορίες από διαφορετικές φωνές, ενδιαφέρουσες συνδέσεις με τον
λαϊκό μύθο του "τέρατος Aswang" με την καθημερινή βία, τη φτώχεια και τον θάνατο
στις πόλεις. Μια κραυγή αγωνίας των ανθρώπων του "περιθωρίου" για Δικαιοσύνη και
Ανθρώπινα Δικαιώματα».

ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI

Η φετινή κριτική επιτροπή της FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου)
απαρτίζεται από τους:

Αντρέι Βασιλένκο (Ρωσία)
Ντίτερ Βίτσορεκ (Γαλλία)
Ιωάννα Παπαγεωργίου (Ελλάδα)

Το βραβείο FIPRESCI σε ντοκιμαντέρ του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος Μεγάλου
Μήκους απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Καλωσήρθατε στην Τσετσενία / Welcome to Chechnya σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φρανς
(ΗΠΑ)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Σε αυτές τις πρωτόγνωρες εποχές, ο κοινωνικό-πολιτικός ακτιβισμός είναι πιο
απαραίτητος από ποτέ. Καθώς η επιβολή της καραντίνας έκανε πιο εύκολο σε
λευκούς, ετεροφυλόφιλους άνδρες λαϊκιστές σε όλο τον κόσμο να εφαρμόσουν τις
ακραίες πολιτικές τους, το Καλωσήρθατε στην Τσετσενία του Ντέιβιντ Φρανς δίνει φωνή
σε αυτούς που δεν έχουν φωνή: στις γυναίκες και στις LGBTQ κοινότητες που είναι οι
πρώτες που υποφέρουν όταν οι ελευθερίες του λόγου και της έκφρασης οδηγούνται σε
κρίσιμο σημείο. Και το κάνει με το να αποκαλύπτει την ελάχιστα γνωστή, σοκαριστική
αλήθεια και το κόστος της, χρησιμοποιώντας βαθιά ψεύτικες τεχνικές, όπως η ψηφιακή
αλλαγή προσώπου. Πόσο κατάλληλο και αποτελεσματικά ειρωνικό».

Το βραβείο FIPRESCI σε ελληνικό ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που συμμετέχει στο
Διεθνές Πρόγραμμα του φεστιβάλ απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

Η μουσική των πραγμάτων / The Music of Things σε σκηνοθεσία Μένιου Καραγιάννη
(Ελλάδα)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Υπάρχουν ταινίες που πέρα από το να προσφέρουν πληροφορίες, ανοίγουν τον
δρόμο για νέες πραγματικότητες και μας βοηθούν να αναπτύξουμε ευαισθησία για τον
χώρο και τον χρόνο, τις εικόνες, τα υλικά. Αυτές οι ταινίες μάς επιτρέπουν να
ανακαλύψουμε τις ομορφιές και τις παραδοξότητες του περιβάλλοντός μας. Ο κόσμος
γύρω μας ζωντανεύει, γίνεται φωτεινός και αποτελεί πρόκληση να τον εξερευνήσουμε.
Σκεφτείτε πόσο λιγότερο θα χρειάζονταν οι άνθρωποι να καταναλώσουν εάν
μπορούσαν να αναπτύξουν αυτές τις δεξιότητες. Και πόσο πιο προσεκτικοί θα ήταν
στη ζωή τους. “Η μουσική των πραγμάτων” είναι μια τέτοια ταινία».

ΒΡΑΒΕΙΟ WIFT GR

Το βραβείο του ελληνικού τμήματος του Women in Film & Television απονέμεται σε
γυναίκα σκηνοθέτρια ταινίας που προβάλλεται στο Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ.
Η φετινή επιτροπή του βραβείου αποτελείται από τα εξής τρία μέλη του ΔΣ του WIFT
GR:

Αντουανέττα Αγγελίδη, σκηνοθέτρια,
Όλγα Μαλέα, σκηνοθέτρια,
Πόλυ Τρανίδου, παραγωγό

Το βραβείο WIFT GR απονέμεται στην Κατερίνα Πατρώνη για το ντοκιμαντέρ: Ο
τέταρτος χαρακτήρας.

Σκεπτικό επιτροπής:

«Η ταινία μας δίνει μια διεισδυτική και εντελώς προσωπική ματιά, που αποκαλύπτει το
βάθος του οικείου, στην πόλη και στους ανθρώπους, την αναμέτρηση με τον εαυτό, τη
θνητότητα και το χρόνο».

ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΕΟΤΗΤΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η επιτροπή αποτελείται από τους φοιτητές των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης:
Γεωργία Βουτσά
Γεωργία Γεωργιάδου
Αθηνά Καραγιάννη
Κατερίνα Περδικούρη- Παπαδοπούλου

Το βραβείο καλύτερης ταινίας απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:
Καλημέρα, κύριε Φώτη / Good Morning, Mr. Fotis σε σκηνοθεσία Δήμητρας Κουζή
(Ελλάδα)

Σκεπτικό επιτροπής:

«Ως επιτροπή νεότητας, αποφασίσαμε πως θέλουμε να αναδείξουμε ένα ντοκιμαντέρ
που να μας αντιπροσωπεύει σε ό,τι μας αποτελεί και μας καθορίζει ως ανθρώπους και
μάλιστα νέους. Αυτός ήταν και ο λόγος που μας οδήγησε στην επιλογή της ταινίας
“Καλημέρα, κύριε Φώτη” για το βραβείο νεότητας. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μάς
δείχνει πόσο εύκολα μπορούν να συνυπάρξουν πολλές κουλτούρες μαζί χωρίς τριβές ή
ανταγωνισμούς. Εξάλλου, η τέχνη μπορεί και συνηθίζει να είναι ο κοινός τόπος των
“ξένων” και των διαφορετικών του κόσμου, γι’ αυτό και οι άνθρωποι της εκπαίδευσης
είναι οι πρώτοι που μπορούν αν θέλουν να τα χωρέσουν όλα αυτά σε μία αγκαλιά.
Φυσικά, εμείς οι άνθρωποι συνήθως παραμένουμε αμαθείς απέναντι στις ζωές των
γύρω μας και η καλύτερη απάντηση σε αυτό είναι η συνειδητοποίηση πως οι πράξεις
μας επηρεάζουν και τους άλλους, σε τρόπους που δεν το περιμένουμε. Έτσι, από εδώ
και πέρα, όταν θα διαλέγουμε αυτές τις πράξεις, θα θυμόμαστε τον κύριο Φώτη για να
του λέμε και ευχαριστώ, πέρα από καλημέρα».

Το ειδικό βραβείο της επιτροπής απονέμεται στο ντοκιμαντέρ:

In-Mates σε σκηνοθεσία Ιάκωβου Πανουργιά, Νίκου Βούλγαρη (Ελλάδα).

Σκεπτικό επιτροπής:

«Για το ειδικό βραβείο νεότητας επιλέξαμε το “In-Mates” καθώς όχι μόνο μας
περιγράφει τη ζωή ανθρώπων σε συνθήκες άγνωστες για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά
ταυτόχρονα μας ευαισθητοποιεί τόσο στο θέμα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων όσο και
στη σχέση σκύλου και κρατουμένου».

Το online 22ο ΦΝΘ γίνεται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και
Αθλητισμού, του προγράμματος ΕΣΠΑ του ΠΕΠ Κ. Μακεδονίας 2014-2020 και του
προγράμματος MEDIA. Χορηγός επικοινωνίας είναι η ΕΡΤ. Πολύτιμη είναι η στήριξη
του μεγάλου χορηγού του Φεστιβάλ, της COSMOTE TV, καθώς και της Mastercard,
επίσημης κάρτας πληρωμών και της Aegean.

Μια εικόνα... χίλια πίξελς

Με το που κοίταξα τις κεραίες μου ήρθε στο μυαλό μία αλληγορική σκέψη. Καθεμία τους αντιπροσωπεύει την ενημέρωση ενός ανθρώπου ή μιας οικογένειας. Ενημερώνεσαι βάσει των πληροφοριών που λαμβάνεις, σχηματίζεις γνώμη και έχεις άποψη. Το σημαντικότερο όλων είναι να μπορείς να διαχωρίσεις την πραγματική από την εσκεμμένα τροποποιημένη είδηση. Χρειάζεται δηλαδή να έχεις την απαραίτητη στις μέρες μας κριτική ικανότητα να φιλτράρεις όλα τα δεδομένα και αν δυνατόν να διασταυρώνεις. Η πληροφορία βρίσκεται τις περισσότερες φορές μπροστά μας, διαθέσιμη για όλους σαν τον απέραντο ουρανό. Το θέμα είναι να κοιτάξεις σωστά και να προσανατολιστείς κατάλληλα για να πιάσεις το σήμα. Να μην πέσεις θύμα παραπληροφόρησης ή ακόμη χειρότερα να μην αποτελείς μέρος μιας εύκολα χειραγωγήσιμης μάζας.

23/5/2020

Τάσος Τσιφτσής 

I am not alone

Δύσκολο διάστημα, εξαιρετικά απαιτητικό. Να θέλεις να αφιερωθείς με τις ώρες στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και να μην μπορείς λόγω υποχρεώσεων. Κάνουμε όσες περισσότερες στάσεις μπορούμε. Μία από τις σημαντικότερες αφορά το "Δεν είμαι μόνος" του Γκαρίν Χοβανισιάν από την Αρμενία. Παρακολουθούμε τη διαδρομή του δημοσιογράφου Νικόλ Πασινιάν (σημερινού πρωθυπουργού) από τον ακτιβισμό στους δρόμους μέχρι την μεγάλη πολιτική ανατροπή του Σερζ Σαργκσιάν, που έφτασε μία ανάσα από το να γίνει δικτάτορας παρακάμπτοντας το Σύνταγμα.

2018 Πάσχα που στα εβραϊκά σημαίνει πέρασμα (σε μια άλλη εποχή;). Φτώχεια για την πλατιά μάζα του κόσμου και διαφθορά στο πολιτικό κατεστημένο κυριαρχούν. Μία ομάδα γενναίων ανθρώπων ξεκινάει αθόρυβα τη δική της επανάσταση. Με ένα τραγούδι, με έναν ύμνο. Δίχως εφόδια, αλλά με πίστη. Εκείνον τον Μάρτη δέκα άνθρωποι έπεσαν νεκροί. Βία, καταστολή, φόβος. Κανένας αγώνας δε κερδήθηκε δίχως θυσίες κι αίμα. Οι πολίτες επιλέγουν την ειρηνική ανυπακοή. Δεν περνάει από το μυαλό τους να πάρουν όπλα. Ένας ιδεαλιστής ενώνει σταδιακά τον λαό.

Η αρχή ήταν δύσκολη. Η πορεία προς το Ερεβάν γεμάτη εμπόδια. Χάθηκαν μάχες. Μεθοδικά όμως με υπομονή κι επιμονή το κύμα μεγάλωνε. Το μήνυμα έφτανε από άκρη σε άκρη. Οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει να ονειρεύονται. Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν να ενεργοποιηθούν εκ νέου και να σκεφτούν. Μία επανάσταση αγάπης για τα ύψιστα ιδανικά της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. Μία πράξη αντίστασης που δεν έγινε έναν χρόνο αργότερα για παράδειγμα στην Τουρκία. Η Ece Τemelkuran μας πληροφορεί πόσο εύκολο είναι να χάσεις την πατρίδα σου την ώρα που ο δεξιός λαϊκισμός επελαύνει.

"Η απολυταρχία φυτρώνει κι αναπτύσσεται κάτω από τον δημοκρατικό μανδύα". Το τέρας εκκολάπτεται κι όταν του δοθεί η ευκαιρία παίρνει την εξουσία. Τότε καλείσαι να κερδίσεις τη λογική και να ρίξεις πρώτος τον βασιλιά του στην  άτυπη παρτίδα σκάκι. Το μέγεθος της επιτυχίας του εγχειρήματος είναι ενδεικτικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Πασινιάν συσπείρωσε στο πλευρό του τον στρατό, την αστυνομία, τον κλήρο (!) (που ήσαστε τόσο καιρό;). Ένα λαϊκό κίνημα αποφασισμένο να φτάσει μέχρι τέλους και να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Φανταστείτε κάτι ανάλογο στην πατρίδα μας. Μάλλον σε καμία περίπτωση ...

Πολλές φορές ένα όραμα θέλει τιτάνια προσπάθεια για να κρατηθεί ζωντανό. Ο πρωταγωνιστής κι οι συναγωνιστές του δεν έχασαν ποτέ το πάθος και το κουράγιο τους. Είχαν στόχο να γεμίσουν από την πρώτη κιόλας ημέρα τις μεγαλύτερες πλατείες της χώρας. Μία ρομαντική πορεία που εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές νίκες της σύγχρονης ιστορίας. Κι είναι αυτές οι αναλαμπές φωτός μέσα σε έναν κόσμο που σκοτεινιάζει που σε κάνουν να αισιοδοξείς, να ελπίζεις, να αγωνίζεσαι. "-μπορείς αν παραμείνει αρχηγός της αστυνομίας χωρίς να γίνεις πλούσιος; -Ναι ... Για σένα, για τον διπλανό σου, για την αλληλεγγύη για τον σεβασμό.

Ήρθε η ώρα οι λέξεις να ακουστούν ... Το κείμενο έτοιμο από καιρό. Κάτι που έμοιαζε όνειρο απατηλό, ουτοπία, είναι πλέον πραγματικότητα. Η "πρώτη" κυρία αρνείται τον όρο, φωνάζοντας πως οι γυναίκες δεν είναι αριθμοί. Κι ενώ ο νέος πρωθυπουργός σαν ένας άλλος Μαντέλα αποθεώνεται, ο σκηνοθέτης δίνει τον λόγο στους ηττημένους Ρεπουμπλικάνους: "Μη γίνετε αλαζόνες. Αυτό πληρώσαμε εμείς. Και να θυμάστε ένα πράγμα όπως ήρθατε στην εξουσία, έτσι ακριβώς κάποια στιγμή θα φύγετε". Σημασία έχει επομένως τι αφήνεις πίσω σου. Η ιστορία ήδη γράφει ...

Mαθαίνοντας να κάνεις skateboard σε εμπόλεμη ζώνη (αν είσαι κορίτσι)

Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτή θα ήταν η ταινία λήξης του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. H Κάρολ Ντάισινγκερ σκηνοθετεί μία συγκινητική ιστορία αντίστασης στο Αφγανιστάν. Στο Φεστιβάλ του Νοεμβρίου είχαμε ένα γράμμα από τα "Χελιδόνια της Καμπούλ" τώρα έχουμε μία τρυφερή επιστολή αγάπης από μία ομάδα γυναικών που προσπαθεί να καλλιεργήσει σε νεαρά κορίτσια το ιδανικό, "νους υγιής εν σώματι υγιεί". Δεκάδες Βραβεία σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά το OSCAR καλύτερου ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.

Δεκαετίες συνεχούς πολέμου. Ανδροκρατούμενη κοινωνία, θεοκρατικό μοντέλο. Είναι δύσκολο να είσαι κοπέλα. Καμία αίσθηση ελευθερίας. "Τι σημαίνει θάρρος"; Θεωρείται πράξη θάρρους ένα νεαρό κορίτσι να πάει στο σχολείο και να διαβάζει. Οι γονείς δεν ενθαρρύνουν τα τέκνα τους προς την κατεύθυνση της μόρφωσης που θα ανοίξει τους ορίζοντές τους. Τα περισσότερα μένουν κλεισμένα σπίτι μέχρι να αποφασίσει ο πατέρας του να τα παντρέψει. Κανείς δεν τους έμαθε, κανείς δεν ασχολήθηκε. Το χειρότερο κανείς δε θέλει να διαταράξει αυτήν την κατάσταση.

Κάπου εδώ έρχεται μία ομάδα δασκάλων (γένους θηλυκού) των πιο φτωχών περιοχών που όχι μόνο φέρνει τα κορίτσια στο σχολείο, αλλά παράλληλα σε κλειστές πίστες γυμναστηρίων τους μαθαίνει skateboard. Ένα αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών. Φυσικά απαγορεύεται ρητά το οτιδήποτε να γίνει σε δημόσια θέση. Θα προκαλέσει και θα επιφέρει ποινές. Εκεί υπάρχει ο μύθος της ατίμωσης της οικογένειας. Αν για παράδειγμα απαγάγουν το παιδί σου είναι μέγιστη ντροπή για τον πατέρα. Ο φόβος φυλάει τα έρμα, ωστόσο η στασιμότητα που προκαλείται είναι φανερή.

Αυτή η ιστορία μου φέρνει στο μυαλό την αντίστοιχη της "Wadjda " από τη Σαουδική Αραβία. Τότε ένα ποδήλατο, τώρα ένα σκέιτ. Οι γυναίκες φυσικά και δεν υστερούν σε φυσικά προσόντα και ο ρόλος τους δεν είναι σε καμία περίπτωση να αποτελούν μία αναπαραγωγική μηχανή. Αυτές οι ιδέες υπάρχουν στις φασιστικές πρακτικές κι οδηγούν στο σκοτάδι. Στόχος πρέπει να είναι να γεμίσουμε τον κόσμο ΦΩΣ, όπως μας διδάσκει ο Πλάτωνας από την αρχαιότητα, ήδη με τον "μύθο του Σπηλαίου". Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Μία αναλαμπή αισιοδοξίας.

Εξυμνείται ο ρόλος των παιδαγωγών. Επιδεικνύουν αλτρουισμό και ρισκάρουν να πάνε ένα βήμα πέρα από την πεπατημένη γραμμή. Πέραν της στοιχειώδους γνώσης μέσω της γραφής, καλλιεργούν αξίες όπως η πειθαρχία, ο σεβασμός, η συνεργασία κι η αυτοπεποίθηση στα νεαρά κορίτσια. Το σχολείο γίνεται αυτοσκοπός. Χαρά για τη μάθηση, προσμονή για την άθληση. Ένα μεγάλο στοίχημα έχει επιτευχθεί. Ονειρεύονται πλέον συμμετοχή σε αγώνες. Είναι άραγε δυνατόν;

Την ώρα που ανά πάσα στιγμή ένας καμικάζι αυτοκτονίας μπορεί να χαλάσει αυτή τη συγκυρία, έρχεται ένα μήνυμα ελπίδας από την Καμπούλ. Τίποτα όμως δεν πετυχαίνεται δίχως αγώνα και θυσίες. Είναι η μουσική που ενεργοποιεί τις αισθήσεις και σου μεταφέρει το συναίσθημα. 7000 παιδιά ήδη έγιναν κοινωνοί του εγχειρήματος. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σβήσει. Αξίζει να το παρακολουθήσετε!

For Sama

Συρία, Χαλέπι. Μία πόλη που μέρα με την ημέρα ρημάζει. Η ελπίδα που γέννησε η επανάσταση έδωσε τη θέση της γρήγορα στον αβάσταχτο πόνο και τη διαχείριση της απώλειας. Αρκετοί άνθρωποι παρά τις καθημερινές αντιξοότητες αποφάσισαν να μείνουν στην πατρογονική γη μέχρι να εξαναγκαστούν από τις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ σε εξορία. Ακολουθούμε τη διαδρομή της Γουάντ από το 2011 μέχρι και την αποχώρηση από την πατρίδα το 2017. Ένα απρόσμενο σκηνοθετικό ντεμπούτο που κέρδισε το Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στις Κάννες, ενώ έφτασε μία ανάσα κι από το αντίστοιχο OSCAR.

"Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι ο κόσμος θα αφήσει να μας συμβεί αυτό". Μία αυταπάτη όλων μας. Αυτός είναι ο κόσμος του σήμερα δυστυχώς. Μία γυναίκα με ψυχή χιλίων λεόντων "κινηματογραφεί" κάθε στιγμή. Όλο το έργο είναι αφιερωμένο στη νεαρή κόρη της Σάμα. "Sama" σημαίνει ουρανός στην τοπική διάλεκτο. Γεννήθηκε την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος μίας νέας εποχής. Καρπός αληθινής αγάπης κι ανιδιοτελή αγώνα για ύψιστα ιδανικά. Μεγαλώνει όμως σε συνθήκες άγριου πολέμου. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ικανοί να κάνουν τα πάντα για την Ελευθερία. "Freedom" ...

Η κάμερα δεν κάνει εξαιρέσεις. Το περιεχόμενο του αρχείου μας δείχνει την πιο σκληρή όψη του είδους μας. Τα παιδιά είναι πάντα στην πρώτη γραμμή. "Τα παιδιά δεν έχουν καμία σχέση με αυτό". Κι όμως αυτά είναι που μιλούν, αυτά είναι που καλούνται να πάρουν ρόλους ενηλίκων προς της ώρας τους, τα πρώτα θύματα. Την ίδια οι πρεσβύτεροι παρομοιάζουν τις συγκρούσεις με παρτίδα σκάκι. Αν πεθάνει ο βασιλιάς το παιχνίδι τελείωσε, αν πεθάνει ο δυνάστης νικήσαμε. Το καθεστώς όμως είναι σαν λερναία ύδρα. Όσα κεφάλια της κόβεις, βγαίνουν δύο, τέσσερα, έξι, οχτώ ...

Eίναι ξεκάθαρο πλέον πως οι διαμορφωθείσες ισορροπίες σε ολόκληρο τον κόσμο θέλουν την πλειοψηφία κάτω από ασφυκτικό έλεγχο. Πού θα οδηγήσει αυτός ο στραγγαλισμός; Θα μας το δείξει η ιστορία. Δεδομένο θεωρείται πάντως πως τα στρατευμένα ΜΜΕ ποτέ δε θα δείξουν τέτοιες εικόνες με το βάθος της γνώσης και της ευαισθησίας που απαιτείται. Κι εκεί η τοπική ραδιοσυχνότητα απέκρυψε την αλήθεια και τις φρικαλεότητες. Ελάχιστοι θα ευαισθητοποιηθούν και κανείς δε βγαίνει στους δρόμους στις μητροπόλεις της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να διαδηλώσει για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που περνούν στο περιθώριο. Μοιάζουν τα αποθέματα ανθρωπιάς να έχουν εξαντληθεί.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το ένας γονιός να θάβει το παιδί του. Το αίμα σταδιακά πλημμυρίζει τα πάντα. Οι γιατροί κάνουν τα πάντα για να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν. Καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Κάθε νίκη ισοδυναμεί με θαύμα και πανηγυρίζεται έντονα. Ένα διαρκές άγχος επιβίωσης. Ο απλός κόσμος μετατρέπεται σε νοσηλευτές στο πλευρό τους. Η αλληλεγγύη έχει νικήσει,  τo "καλό" όμως θα ηττηθεί. Αυτή είναι όμως η μοίρα του μέχρι την μεγάλη ανατροπή. Ως τότε υποχρέωσή μας είναι να αμφισβητούμε, να ονειρευόμαστε, να αγωνιζόμαστε.

Σήμερα η οικογένεια ζει στο Λονδίνο απαλλαγμένη από τον κίνδυνο, βαθιά τραυματισμένη όμως ψυχικά. Έφτασε εκεί από την Τουρκία. Κρατάει τις αναμνήσεις της κι ελπίζει κάποια στιγμή οι συνθήκες να ευνοήσουν την επιστροφή στο παλιό σπίτι. Έστω ρομαντικά σκεπτόμενη ονειρεύεται η Δικαιοσύνη να κερδίσει την καταστολή. "What΄s Justice"? Αυτοί κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο. Με μοναδικό όπλο την κάμερα η Γουάντ ταρακούνησε την ανθρωπότητα. Είναι όμως αυτό αρκετό;

Επτά χρόνια Μάη

Πέρυσι γίναμε μάρτυρες της συγκινητικής προβολής "Restless" με τον πατέρα του θύματος να κάνει την εμφάνισή του στη σκοτεινή αίθουσα και να προκαλεί ρίγη. Σε μία από τις πρώτες μας στάσεις στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επιλέξαμε το "Επτά Χρόνια Μάη" του Αφόνσο Ουτσόα σε συμπαραγωγή Βραζιλίας κι Αργεντινής. Ένα επεισόδιο βίαιης καταστολής στοιχειώνει τον Ράφαελ εδώ και χρόνια. Το έργο αποκτά χαρακτήρα επίκαιρο, καθώς στη χώρα του καφέ μετά την εκλογή του Μπολσονάρου η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά κι οι ανισότητες έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Σκοτάδι αργά βήματα, οχήματα περνούν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Μία ειδική ομάδα επιχειρήσεων βάζει στον στόχο έναν νέο. Ο πρωταγωνιστής τραυματίζεται σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Για το υπόλοιπο της ζωής του είναι αναγκασμένος να ζήσει με τον φόβο της απειλής. Οι αδίστακτη πολιτοφυλακή ενημερώνει την μητέρα του με κυνισμό, ότι εφόσον τον βρει θα πετάξει το κεφάλι του στην αυλή της. Η διαχείριση της παραβατικότητας οδηγεί σε αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εδώ έχουμε μία μαρτυρία, μία κατάθεση ψυχής ενός θύματος που βίωσε την κόλαση στη γη.

Η Λατινική Αμερική πασχίζει να ορθοποδήσει. Από την μία αναζητά την ταυτότητά της στον χρόνο κι από την άλλη είναι πάντα αναγκασμένη να προστατεύει την κυριαρχία της από πραξικοπήματα με την ευλογία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής τις περισσότερες φορές. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπλέξουν με τη νύχτα, τα ναρκωτικά, τα όπλα, τις γυναίκες για να επιβιώσουν. Δεν έχουν το υπόβαθρο να καταλάβουν το λάθος. Από την αλάνα που παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς παπούτσια βρίσκονται ανάμεσα σε εκβιασμούς κι απειλές. Αποτελούν κι οι ίδιοι μοχλούς εκμετάλλευσης που όταν είναι άχρηστοι στο σύστημα απλά θα πεταχτούν.

Οι άνθρωποι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δικαιοσύνη. "Ποια δικαιοσύνη, ποιοι νόμοι"; Είναι βαθιά πληγωμένοι με σημάδια ανεξίτηλα. Θέλουν να αποδράσουν, αλλά δε βλέπουν παράθυρο διαφυγής, σωτηρίας. Πουθενά φως. Αν κάνεις το λάθος δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τον βούρκο. Όσο ο καιρός περνάει δεν μπορείς καλά καλά να ξεχωρίσεις τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Ο θεατής καλείται να αποφασίσει ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα. Κι η απόφαση είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να λάβει υπόψιν του δεκάδες παραμέτρους. Σε βασανίζει όλη αυτή η διαδικασία, σε εξαντλεί.

Σε μία ταινία τεκμηρίωσης μόλις 42΄κάνεις τόσες πολλές δεύτερες σκέψεις και προσπαθείς να αναζητήσεις προεκτάσεις και συνδέσεις. "Ο κόσμος δεν είναι άδικος εξαιτίας (μονάχα) της αστυνομίας". Τώρα είναι ώρα αγώνα κι ανατροπών. Αμφισβήτησης και αναζήτησης της αλήθειας. Μία παθητική στάση οδηγεί σε μια εναλλαγή συναισθημάτων νεκρού-ζωντανού-νεκρού-ζωντανού μέχρι το μαθηματικό επώδυνο τέλος. Μη ξεχνάτε άλλωστε "καμία νύχτα δεν κρατάει για πάντα", όσο κι αν το σκοτάδι έχει πέσει βαθύ.

ΑGORA II - ΔΕΣΜΩΤΕΣ

H νέα δουλειά του Γιώργου Αυγερόπουλου πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες πριν την επιβολή του lockdown στα μέσα του Μάρτη. Όσοι δεν πρόλαβαν να την παρακολουθήσουν έχουν την ευκαιρία στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο διεξάγεται μέσω Internet 19-28 του Μάη). "Άγριες είναι οι μέρες μας". Αυτός ο στίχος ξεχωρίζει από το τραγούδι έναρξης κι αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα. Τι συνέβη από το 2015 μέχρι και σήμερα; O σκηνοθέτης επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα.

Αθήνα. Από τη χλιδή των Ολυμπιακών Αγώνων στην απόλυτη παρακμή του σήμερα. Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια, εκατοντάδες άστεγοι και κάπου στο βάθος ακούγεται το ραδιόφωνο να αναφέρει μαύρα μαντάτα. 2.500.000 Έλληνες από το 2010 μέχρι το 2015 βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας κι η Ελλάδα απώλεσε το 25% του ΑΕΠ της. Μοιάζει με πόλεμο, ήταν πόλεμος. Μία ματιά στον αριθμό των αυτοκτονιών αυτή την περίοδο απόλυτα ενδεικτική. Ο κόσμος έχανε μέσα σε λίγους μήνες τη γη κάτω από τα πόδια του. "Το τελευταίο πράγμα που είχαμε ήταν η αξιοπρέπειά μας ... μας το πήραν κι αυτό".

Το 2015 ο ελληνικός λαός επαναστάτησε. Τα μεγάλα συλλαλητήρια και τα κινήματα έδωσαν τεράστια δυναμική στον ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε πρώτο κόμμα. Το ΟΧΙ του καλοκαιριού του 2015 ήταν όμως η μέγιστη πράξη αντίστασης. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης υπήρξε αλληλεγγύη. Στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί όλη αυτή τη διαδρομή. Παρουσιάζει τον γενναίο αγώνα του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάννη Βαρουφάκη απέναντι σε ολόκληρο το σύστημα της Ευρώπης, που είχε πάρει απόφαση να αποβάλλει την Ελλάδα, να τιμωρήσει τους κατοίκους της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση άντεξε μετά το Brexit, να είστε σίγουροι πως θα μπορούσε να επιβιώσει και με το Grexit κι ας υπάρχει η ιδιαιτερότητα του κοινού νομίσματος.

Σε αυτή τη διαδρομή διακρίνουμε στυγνούς εκβιασμούς. "Το υπογράφεις ή τελειώνετε", "μόλις μείνατε από λεφτά" κι άλλες πολλές τέτοιες ατάκες που ουδεμία σχέση έχουμε τα ιδεώδη και τις αξίες μίας αληθινής ένωσης ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Αποκαλύπτει επίσης το κομβικό τηλεφώνημα του Μπάρακ Ομπάμπα στον τότε πρωθυπουργό. Η Ελλάδα συμβιβάστηκε ύστερα από έναν τίμιο αγώνα. Ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε το μνημόνιο. Σήμερα βγαίνει δημόσια έχει το θάρρος και λέει πως η ευθύνη ανήκει πρώτα απ΄όλα στον ίδιο. Προς τιμήν του. Υπάρχει άραγε άλλος πολιτικός που θα το έκανε; Κι αφού στην αρένα (Eurogroup) ηττηθήκαμε, έπρεπε να τα βάλουμε κάτω και να σώσουμε την κοινωνία.

Ο σκηνοθέτης όμως δεν μένει μόνο στις αμιγώς πολιτικές εξελίξεις. Απομακρύνεται από τα γραφεία. Πολύ ψηλά θέτει το αντιφασιστικό κίνημα. Ο αγώνας ζωής της Μάγδας Φύσσα για τη δικαίωση της ψυχής του Παύλου. Η πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής. Τις κοινότητες μειοψηφίας με ειδική μνεία στον αδικοχαμένο Ζακ Κωστόπουλο. Το προσφυγικό, με τον Γιάννη Μουζάλα να τονίζει ότι μία χώρα δεν ήταν δυνατόν να σηκώσει το βάρος μίας ολόκληρης Ηπείρου. "Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια". Το μεταναστευτικό που αφορούσε την πορεία αποχώρησης Ελλήνων που αναγκάστηκαν να προβούν σε αυτήν την επιλογή. Ένα πολύ γεμάτο έργο.

Η ύφεση οδηγεί σε έναν ταξικό διαχωρισμό. Ο ΦΟΒΟΣ οδηγεί σε ολοκληρωτικά συμπλέγματα κι ενισχύει φασιστικά κινήματα, ωστόσο αν κάποιος διαβάσει πολύ και σκεφτεί ψύχραιμα θα καταλάβει πως υπάρχει η εισοδηματική διαφορά βαθαίνει. Αυτή είναι η πραγματική αιτία της ηθικής κρίσης. Η ιστορία ωστόσο δεν παύει να θυμίζει τα γεγονότα του μεσοπολέμου που οδήγησαν στην ναζιστική επικράτηση του Χίτλερ. Ελπίζουμε πως το μοιραίο θα αποφευχθεί. Η σύγχυση δεν είναι όμως καλός σύμβουλος και η εποχή φαίνεται να ενισχύει την αναβίωσή του.

Το 2015 ο ελληνικός λαός ξεπέρασε κάθε ηγέτη, "όλους μας" όπως ορθά αναφέρει ο Γ.Βαρουφάκης. Ανάμεσα στην ταπείνωση και την περιπέτεια, επέλεξε τη δεύτερη δύσκολη διαδρομή. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν έχουν αντίκτυπο στο σήμερα. Η απομυθοποίηση της Αριστεράς, οδήγησε και πάλι πίσω ... Ο φιλόσοφος Alain Badiou υποστηρίζει με έμφαση πως στόχος των Ευρωπαίων ήταν να δώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως υπάρχει μόνο ο καπιταλισμός και τίποτα άλλο. Μην ακολουθώντας γραμμική αφήγηση ο Αυγερόπουλος καταφέρνει πάντα να είναι στην καρδιά των γεγονότων και δημιουργεί ένα εξαιρετικό κι αναγκαίο ντοκιμαντέρ.

Ξημέρωμα ελπίδας

Συχνά ξυπνώ νωρίς. Λίγο πριν σβήσει ο δημοτικός φωτισμός. Φτιάχνω έναν καφέ κι αν το επιτρέπει ο καιρός βγαίνω σε ένα από τα μικρά μπαλκόνια που έχει το διαμέρισμα που μένω στο Παρίσι.

Μου αρέσει ο ανοιχτός ορίζοντας. Το φως. Οι Λέξεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Χάραμα, ανατολή, αυγή. Το κέντρο που έπαιζε ο Τσιτσάνης. Όμορφες αναμνήσεις, εφημερίδα αγαπημένη, αλλά κι απαράδεκτη ιδεολογία. Η κάθε λέξη φορτωμένη αναφορές κι ιστορίες.

Θυμάμαι τους γονείς που είχαν πάει στο κέντρο αυτό και μας μιλούσαν λες κι είχαν ζήσει μία εμπειρία μύησης σε κάποιο μυστήριο. Θυμάμαι ότι η εφημερίδα αυτή μου έκανε την τιμή να δημοσιεύσει άρθρα μου, αλλά πιο πολύ τους νέους που την μπερδεύουν με την άλλη την επαίσχυντη. Θυμώνω που δεν την κρατά τρυφερά στα χέρια του πολύς κόσμος. Θυμάμαι επίσης ότι αγάπησα την ανατολή στο Παλιό Χωριό στην Αλόννησο. Ξυπνούσα για να συνοδεύσω φίλους στο πρωινό καράβι. Θυμάμαι ότι στο χωριό όπου μένει η αδελφή μου έπινα καφέ στη θάλασσα την ώρα που ο ήλιος ανέτειλε και συχνά κολυμπούσα προσπαθώντας να τον φτάσω.

Ίσως όμως πρέπει να ζήσω πιο πολύ με το τώρα, να επικεντρωθώ στο παρόν. Να πω πράγματα στους φίλους που δεν ένιωσαν τον πόνο μίας βίαιης ανατροπής των πραγμάτων. Ο έκτος όροφος, συχνά συνώνυμος με ρετιρέ και πλούτο στην Αθήνα, αλλά ... με δωμάτια υπηρεσίας και πονεμένες ιστορίες στο Παρίσι.

Χαίρομαι που βλέπω πίσω από τις εικόνες, που διαβάζω πίσω από τις λέξεις.

Το Παρίσι ξυπνά στη σκέψη των περισσοτέρων μία γλυκιά αίσθηση. Σε εμένα πολλές δύσκολες ιστορίες. Όχι τόσο γιατί τις έζησα, αλλά πιο πιο πολύ διότι έμαθα να βλέπω τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα. Πόσοι ηλικιωμένοι χάθηκαν σε αυτά τα δωμάτια υπηρεσίας πριν λίγα χρόνια από τον καύσωνα. Πόσοι ίσως πεθαίνουν σήμερα από την πανδημία.

Κι ο φίλος που πίνει τον καφέ του στην αγαπημένη Κυψέλη στην Αθήνα, μου στέλνει καλημέρα συνενοχής κάθε πρωί.

Η φίλη η γκαρδιακή που έβγαλε τη φωτογραφία μένει λίγο μακριά. Απαγορεύεται να έρθει να μείνει λίγο μαζί μας. "Μας προστατεύουν". Δε ξέρω. Ίσως προτιμούσα να φύγω κοντά στους αγαπημένους  κι όχι να ζήσω λίγο ακόμα κλεισμένος στην "ασφάλεια" των τεσσάρων τοίχων.

Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι που πέθαναν, αναχώρησαν νωρίς το πρωί. Τις περισσότερες κρίσεις πανικού τις έχω πάθει τέτοια ώρα. Ίσως κάποιες φορές να μην αντέχουμε τόση ομορφιά. Να μην αντέχουμε τον πόνο που κρύβεται πίσω από την καινούρια ημέρα. Τον κόπο που απαιτεί. Κι όμως το κόκκινο χρώμα μου αρέσει. "Έτσι κι αλλιώς η ζωή θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από τη ζωή ή κόκκινη από τον θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι΄αυτό". Έχει απόλυτο δίκιο ο ποιητής. Κι εγώ θα βγαίνω στο μπαλονάκι να χαιρετώ το πρωί. Να ψέλνω μέσα μου τον ύμνο της κατάφασης στη ζωή. Μάθαμε στον αγώνα. Δε θα κάνουμε τώρα πίσω. Πρέπει να περιμένω και τη Φρεντερίκ. Πρέπει να ξαναπάω να πιω καφέ στη θάλασσα, στο χωριό όπου μένει η αδελφή μου.

Λέξεις Νίκος Γραικός

Φωτογραφία Frederique Bouvier

22ο ΦΝΘ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ (β΄μέρος)

Another Day of Life: Ένα εκρηκτικό μίγμα animation και αρχειακού υλικού, που μας οδηγεί στην τρανταχή απόδειξη του προφανούς. Μόνο αν εμπλακείς προσωπικά σε μία τραγωδία μπορείς να αποτυπώσεις την ολότητά της. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ. Και πράγματι αυτή η κατάσταση πιθανώς να συνεχίζεται σε μικρότερο βαθμό με συνεχείς επεμβάσεις, ακόμα και σήμερα. Πού είναι άραγε τα ιδανικά, τα δικαιώματα και πόσος αγώνας πρέπει να γίνει για να μη ξεχάσουμε;

Aσο: Ιρανικό ντοκιμαντέρ του Τζαφάρ Νατζαφί. Ένας νεαρός σινεφίλ που κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες προσπαθεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Μέσα σε ένα τοπίο εκτυφλωτικής ομορφιάς συναντάμε μία σειρά από όνειρα του λιλιπούτειου φίλου μας.

Ασουάνγκ: Το αναφέραμε επιγραμματικά και στο πρώτο μέρος. Ταξίδι στις Φιλιππίνες. Ο αγώνας μία χούφτας ανθρώπων κόντρα σε ένα αδυσώπητο καθεστώς. Ένα σοκαριστικό χρονικό κρατικής τρομοκρατίας και συστηματικής εξαπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ειδομένη: Τι μπορεί να παρακινήσει μία σουηδική παραγωγή να έρθει στην Ελλάδα λίγο πριν τα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία; O Nταβίντ Αρόνοβιτς με το ντοκιμαντέρ του δίνει τις απαιτούμενες απαντήσεις. Μία ιστορία υπομονής, αντοχής, ελπίδας ξεδιπλώνεται στην οθόνη μας.

Καλωσήρθατε στην Τσετσενία: Ένα ανατριχιαστικό ταξίδι στην καρδιά του σκοταδισμού. Θα τολμήσει κάποιος να φωνάξει την αλήθεια; Φορτισμένη ταινία τεκμηρίωσης που θα ευαισθητοποιήσει τον θεατή. Σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φρανς.

Για την μικρή Σάμα: Αυτό είναι το must του Φεστιβάλ. Είναι το νο1 που πρέπει να δει κανείς. Θα πάρει βεβαίως διανομή και στα θερινά σινεμά. Έφτασε μέχρι την πεντάδα για το OSCAR ντοκιμαντέρ, αλλά εκεί νικήθηκε από την παραγωγή της οικογένειας Ομπάμα και του Netflix, "Αmerican Factory". Μία σπαραχτική σπουδή από το Χαλέπι της Συρίας. Φόβος, τρόμος, ελπίδα, αισιοδοξία και ξανά και ξανά αυτός ο κύκλος εναλλαγής έντονων συναισθημάτων.

Κολομβία: H αφοπλιστική αλήθεια. Μία λαβωμένη χώρα σε καθεστώς αμήχανης μετάβασης και επώδυνης μεταμόρφωσης. Μία ειρηνευτική συμφωνία τρόμου, καθώς οι πληγές πενήντα ετών έχουν αφήσει τα σημάδια τους ανεξίτηλα.

White Riot: Βρετανία τέλη δεκαετίας του 70΄. Ξενοφοβική ρητορική, το Εθνικό Μέτωπο, ένα ακροδεξιό-φασιστικό κόμμα αποκτά δύναμη. Ποια θα είναι η ηχηρή αντίδραση της μουσικής και πώς αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Οι Δέκα του Σικάγο: Και πάλι από την ενότητα των animation. 1968 Σικάγο. Ένα παλλόμενο ντοκιμαντέρ, το οποίο ξεδιπλώνει μία ιστορία αντίστασης απέναντι στον αυταρχισμό.

Μαθαίνοντας να κάνεις σκέιτ σε εμπόλεμη ζώνη (αν είσαι κορίτσι): Όπως συνηθίζω να λέω: μικρό μήκος, μεγάλο νόημα. Η ζωή ενός κοριτσιού στο Αφγανιστάν που παλεύει να κάνει τη δική της μικρή "επανάσταση". Μία συγκινητική ιστορία αντίστασης μίας ομάδας ανθρώπων που αρνούνται να συμβιβαστούν με τα ελάχιστα που τους προσφέρουν.