Φεστιβάλ εν μέσω πανικού

Η συνέντευξη τύπου του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης σηματοδοτεί την έναρξη της μεγάλης γιορτής των σινεφίλ που φέρνει η άνοιξη στην πόλη μας. Η φετινή διοργάνωση ξεκινά την ερχόμενη Πέμπτη 5 Μαρτίου και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 15. Οι συνθήκες όμως που διαμορφώνονται δεν είναι οι ιδανικές. Μία αχτίδα Πολιτισμού θα λάμψει στη Νύμφη του Θερμαϊκού, την ώρα που ο φόβος πολλαπλασιάζεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα της υγείας, της παιδείας και φυσικά της εξωτερικής πολιτικής.

Μετά το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα ασθενή με τον COVID-2019 στο ΑΧΕΠΑ, οι ελάχιστες μάσκες που είχαν απομείνει στα φαρμακεία εξαντλήθηκαν, τα ράφια των σούπερ μάρκετ άδειασαν κι οι μαζικές τηλεφωνικές παραγγελίες αγαθών πρώτης ανάγκης έγιναν συχνό φαινόμενο. Η πλατιά μάζα του κόσμου έχει τρομοκρατηθεί. Τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση προκειμένου να αφήσουν τα υπόλοιπα μείζονα θέματα της επικαιρότητας σε δεύτερη γραμμή, αναπαράγωγουν όσα περισσότερα μπορούν για τη νέα μορφή κορονοϊού που ξεκίνησε τη διαδρομή της από την Κίνα και "ταξιδεύει" αργά ή γρήγορα σε ολόκληρο των κόσμο.

Μία ματιά στη γειτονική Ιταλία είναι ικανή να μας δείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τι περιμένουμε να ακολουθήσει όσο τα κρούσματα αυξάνονται. Την ίδια στιγμή είχαμε ένα τρομακτικό τριήμερο σε Χίο και Μυτιλήνη. Τα δύο αυτά νησιά του Βορείου Αιγαίου μαζί με τη Σαμό έχουν σηκώσει τεράστιο βάρος στις πλάτες τους με το προσφυγικό από το 2015. Η απόβαση των αστυνομικών δυνάμεων κι οι αντιδράσεις των κατοίκων λίγο έλειψε να φέρουν το μοιραίο. Από θαύμα δεν είχαμε νεκρό ή νεκρούς. Την ίδια ώρα ο Ερντογάν "απασφάλισε" ανοίγοντας τα σύνορα και στα αντίστοιχα ελληνικά αναμένεται να φτάσουν σύμφωνα με πληροφορίες χιλιάδες πρόσφυγες.

Την ίδια στιγμή μένονται συγκρούσεις γύρω από την ΑΣΟΕΕ των Αθηνών σχεδόν καθημερινά. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ από την μία, φοιτητές από την άλλη. Άσκοπη χρήση βίας και επιβολή μίας δήθεν ευταξίας για το θεαθήναι. Όταν όμως ο κόσμος έχει πάψει να ελπίζει, να αντιστέκεται, να αμφισβητεί να αντιδρά η χώρα μας ολοένα και θα αποδέχεται σιωπηλά τέτοιου είδους εγκληματικές συμπεριφορές. Προφανώς συμβαίνουν επειδή ένα ποσοστό ακροατηρίου τις επικροτεί και συντάσσεται με αυτές τις πρακτικές "λύκων".

Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, τη σύγχυση, διεξάγεται το φετινό μας Φεστιβάλ. Μία απάντηση σε όσους θέλουν να φιμώσουν τη διαφορετικότητα. Με παραστικότητα, με ζωντάνια, με αμεσότητα. Ποικιλία θεμάτων, εκατοντάδες επιλογές. Η οικολογική κρίση κι η κλιματική αλλαγή στο επίκεντρο. Ένα μεγάλο αφιέρωμα στο animation για πρώτη φορά. Μία διαδρομή από άκρη σε άκρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Από το παρελθόν, στο παρόν και με το βλέμμα στο μέλλον. Καλό Φεστιβάλ σε όλους!

Μια εικόνα... χίλια πίξελς

Ο άνθρωπος πίσω από τα κάγκελα. Τρομακτικές εικόνες έχουμε αντικρίσει τις τελευταίες μέρες με την εμφάνιση του COVID-2019. Άνθρωποι να μεταφέρονται σε κλουβιά. Επίθεση σε Ασιάτες σε σουπερμάρκετ με αφορμή το ότι "αυτοί" ξεκίνησαν την πανδημία. Εικόνες ντροπής κατ΄εμέ, για την παγκόσμια κοινότητα του 2020. Είναι αδιανόητο, ο "αναπτυγμένος", "κοινωνικός", "σπουδαγμένος" πολίτης να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του και πως θα σώσει το τομάρι του, μετατοπίζοντας τις ευθύνες και κατηγορώντας τους άλλους. Ας μην αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με πανικό. Συνιστάται ηρεμία και συνεργασία όλων με μοναδικό κοινό στόχο την μη περαιτέρω εξάπλωση και την καταπολέμηση του ιού. Δεν χρειάζεται να βάζουμε κάγκελα ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Στήριξη και αλληλεγγύη.

29/2/2020

Τάσος Τσιφτσής

Honeyland

O Πολιτισμός υπάρχει για να ενώνει τους λαούς. Κομμάτι του είναι ο Κινηματογράφος. Ένα έργο που έρχεται από τη γειτονική Βόρεια Μακεδονία κέρδισε ολόκληρο τον κόσμο από την πρεμιέρα του στο Σάντανς (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής). Έγινε μάλιστα η πρώτη ταινία της χώρας που βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες. 32 Bραβεία συνολικά κι αποκορύφωμα όλων η διπλή συμμετοχή της στην τελική πεντάδα των Oscars, τόσο για τη διεθνή ταινία, όσο και για το καλύτερο ντοκιμαντέρ. Πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Αθηνών κι από την Πέμπτη στις κινημαγραφικές αίθουσες.

Η Χατίτζε Mουράτοβα είναι μία 50χρονη γυναίκα με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Αρνείται να εγκαταλείψει τη βαριά άρρωστη ηλικιωμένη μητέρα της κι αναζητεί σανίδα σωτηρίας και για τις δύο. Μοναδική διέξοδος για την επιδιωκόμενη αυτάρκεια η επιβίωση του μελισσιού που τις κρατάει στη ζωή. Σύντομα όμως οι παράμετροι της εξίσωσης θα αλλάξουν. Από το "μισό για εμένα, μισό για εσάς", θα φτάσουμε σε μία άκρατη εμπορευματοίηση του αγαθού. Η ηθική χάνεται και τίθενται σκληροί κανόνες. Ο νόμος της αγοράς διαβρώνει μία φαινομενικά παρθένα κοινωνία και θέτει τους όρους της.

Πρόκειται για μία εξαιρετική επιλογή. Το σκηνοθετικό δίδυμο θέτει καίριους προβληματισμούς.  Ξεκινά από την αρχέγονη πάλη του ανθρώπου με τη φύση και την προσπάθειά του να επιβληθεί σ΄αυτήν, αγγίζει την περιβαλλοντική αλλαγή και την οικολογική κρίση του σήμερα, που καθιστά αρκετές περιοχές μη βιώσιμες και ξετυλίγοντας μαεστρικά τον μίτο της Αριάδνης εξηγεί πως ο καπιταλισμός έχει την ευχέρεια να πετάει εκτός συστήματος αθώες ψυχές. Ένα σύστημα για λίγους κι όχι απαραίτητα καλούς ("να τρως ξέρεις, να αλέθεις όχι"), όπως αφήνεται να εννοηθεί.

Βλέπουμε πως στον τόπο αυτό δεν κατοικούν μόνο κτήνη. Τα ΜΜΕ κι εδώ έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ώστε να καλλιεργήσουν τον φανατισμό και τον εθνικισμό. Η ιστορία μου φέρνει στο μυαλό αρκετές ανάλογες που συμβαίνουν στα βουνά της Τουρκίας. Πιθανώς παίζει ρόλο η καταγωγή της πρωταγωνίστριας κι η ενδυμασία της. Χαρακτηριστική είναι η παντελής απουσία της τεχνολογίας. Το σπίτι δεν έχει καλά καλά ηλεκτρικό ρεύμα. Όσο σοκαριστικό κι αν είναι για τον μέσο θεατή, ναι ακόμα και σήμερα υπάρχει κι αυτή η μορφή.

Η κάμερα παρακολουθεί, σαν να το κάνει κρυφά κάθε κίνηση της Χατίτζε. Είναι τόσο αυθόρμητη, είναι τόσο γενναία, αποτελεί ένα παράδειγμα για τον καθένα μας. Αρκείται στα απαραίτητα, ίσως επειδή δεν έχει γνωρίσει τα παραπάνω. Έχει όμως να χαρίσει ανθρωπιά, γνώση για το αντικείμενό της, αγάπη. Κάπου στη διαδρομή για τους περισσότερους χάθηκαν αυτές οι αξίες. Εγκλωβίστηκαν σε μία ρουτίνα, συμβιβάστηκαν με ένα χρηματικό ποσό και "πούλησαν" τη ψυχή τους. Η ηρωίδα έρχεται να μας θυμίσει πως χαμένη υπόθεση είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες. Αγωνίζεται θαρραλέα κι αυτό θα κάνει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Μετά το "Υπάρχει Θεός, και το όνομά του είναι Πετρούνια" της Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέφσκα, που κατέκτησε το Βραβείο LUX, ακόμα μία ταινία απάντηση με ευαίσθητο περιεχόμενο. Αυτή τη φορά από τους Ταμαρα Κοτέφσκα και Λιουμπομίρ Στεφάνοφ που δούλεψαν για τρία περίπου χρόνια πάνω στο συγκεκριμένο εγχείρημα με έμφαση στη λεπτομέρεια. Άξιζε τον κόπο με βάση το αποτέλεσμα κι αποτελεί την κατάλληλη γέφυρα, καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Μελβούρνη

To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Nίμα Τζαβιντί, μαθητή του Ασγκάρ Φαραντί αποτελεί ένα στατικό κλειστοφοβικό θρίλερ που μας θυμίζει μεγάλα έργα του ιρανικού σινεμά. Ξεκίνησε τη διαδρομή του από τη Βενετία το 2014, αλλά στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε το 2016. Κέρδισε 12 Βραβεία σε διεθνείς διοργανώσεις. Πρόσφατα είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το δεύτερο έργο του, "The Warden". Kαλύτερη ταινία της χρονιάς στα εγχώρια Βραβεία. Ένα εντελώς διαφορετικό έργο με χιούμορ και βαθύ κοινωνικοπολιτικό σχόλιο που αγγίζει ευαίσθητες χορδές.

Τεχεράνη, ο Αμίρ κι η Σάρα, δύο νέοι άνθρωποι έχουν πάρει τη σπουδαία απόφαση να μεταναστεύσουν στην μακρινή Αυστραλία για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτατο επίπεδο. Δε γνωρίζουν πολλά για τη νέα τους περιπέτεια, είναι αποφασισμένοι όμως να κάνουν μία νέα αρχή. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός "γελάει". Η τύχη τους γυρίζει την πλάτη. Ένα συγκλονιστικό γεγονός τους εγκλωβίζει σε ένα πολυδιάστατο αδιέξοδο. Άμεσα γεννάται ένα ύψιστο ηθικό δίλημμα. Mένεις και προσπαθείς να δικαιωθείς σε μία αναμέτρηση με τις αρχές που μοιάζει εκ προοιμίου χαμένη ή κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια "απόδρασης";

Δεν υπάρχει καμία διαθέση εύκολων απαντήσεων από τον σκηνοθέτη. Βασανίζει τον θεατή, τον μετατρέπει θέλοντας και μη σε πρωταγωνιστή. Τι θα έκανε στη θέση των κύριων ηρώων; Ένα τραγικό περιστατικό γίνεται η αφορμή να δοκιμαστούν οι δεσμοί αγάπης του ζευγαριού. Το ψέμα φέρνει νέο ψέμα και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Όταν ο Αμίρ το μετανιώσει είναι ήδη αργά. Σφίγγεται το στομάχι σου. Είναι άδικο να καταστραφούν τόσο άδικα δύο ζωές. Μη ξεχνάτε πως βρισκόμαστε στο Ιράν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι ηθοποιοί βάσει νομοθεσίας απαγορεύεται ακόμα και να αγκαλιαστούν.

Με θεατρικότητα, παραστικότητα και ζωντάνια γινόμαστε κοινωνοί του δράματος. Ο Πεϊμάν Μααντί μετά το "Ένας Χωρισμός" και πριν το "Just 6.5" δίνει ακόμα μία ερμηνεία που μένει στην ιστορία του σινεμά. Ένας από τους κορυφαίους Ιρανούς ηθοποιούς. Προσπαθεί να διαχειριστεί τη σύγχυσή του. Όπως και στην καλύτερη ξενόγλωση ταινία του 2011, έτσι και τώρα υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από τη σύντροφό του. Μία διαρκής προσπάθεια απενοχοποίησης όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Μοναδική παρηγοριά η "αγκαλιά" της μητέρας. "Πάντα σε εσένα έρχομαι".

Από την μία το έργο του δασκάλου Φαραντί, από την άλλη το έργο του έτερου μεγάλου της χώρας, Τζαφάρ Παναχί. Η "Μελβούρνη" μου φέρνει στο μυαλό το "Ταξί". Όπως ακριβώς το μωσαϊκό του λαού περνάει από το αυτοκίνητο, εδώ χτυπάει το θυροτηλέφωνο κι ανεβαίνει στο σπίτι. Γνωρίζουμε αρκετές πτυχές της συντηρητικής κοινωνίας. Προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε ποιος είναι ο ένοχος κι αν αυτός πραγματικά υπάρχει. Η μεγάλη απόφαση έχει παρθεί. Το ταξίδι δεν αναβάλλεται, θα γίνει πάση θυσία. "Συγγνώμη κυρία" ...

Μέσα στο Μοντεσσόρι

Την Τετάρτη είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ στην Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες πριν το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της πόλης αποχωρήσαμε από τη σκοτεινή αίθουσα γεμάτοι σκέψεις και προβληματισμούς. Γνωρίσαμε το παιδαγωγικό μοντέλο της Μαρίας Μοντεσσόρι, που στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καθιερώνεται από πολιτεία σε πολιτεία με ταχείς ρυθμούς. Mία ιατρός που ξεκίνησε από την Ευρώπη και την Ιταλία με στόχο να βοηθήσει όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν ίσες ευκαιρίες, καθώς μεγαλώνουν.

Εφαρμόζεται σε παιδιά από τριών ετών μέχρι και το λύκειο. Οι αριθμοί αμείλικτοι, δικαιώνουν τη συνέπεια του συστήματος που δημιουργεί συγκροτημένες προσωπικότητες με κριτική σκέψη που τείνουν να αριστεύσουν και να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή ακαδημαϊκή κι επαγγελματική πορεία. Όπως τονίζεται χαρακτηριστικά, η μοντεσσοριανή εκπαίδευση ετοιμάζει το άτομο να αντιμετωπίσει κάθε κατάσταση (ανεξαρτησία, ελευθερία με όρια, σεβασμός στη φυσική ανάπτυξη παιδιού). Eίναι ακριβώς τα εφόδια που πρέπει να λάβει το παιδί καθώς ενηλικιώνεται. Αξίες όπως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η βοήθεια. Πόσο εύκολη είναι όμως αυτή η στροφή σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο συντηρητικός; Θέλει άραγε τέτοια άτομα η κοινωνία μας;

Έναν σκεπτόμενο άνθρωπο που έχει φτάσει στο μέγιστο των ικανοτήτων του είναι πολύ δύσκολο να τον διαχειριστείς και να τον χειραγωγήσεις. Έναν έφηβο ή έναν ενήλικα που έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη για τα πράγματα πρέπει να τον "πολεμήσεις" δέκα φορές περισσότερο για να τον καταστήσεις ευάλωτο. "Παλεύουμε να φτιάξουμε ένα σύστημα καινούριο, πιο δίκαιο". Η προετοιμασία για την αντιμετώπιση του άγνωστου δημιουργεί "θηρία", που δεν τρομάζουν, δεν φοβούνται, δεν παραιτούνται. Είναι ικανοί να αμφισβητήσουν και να φτάσουν στα θεμέλια του προβλήματος. Τι θα συμβεί όμως όταν αυτοί οι άνθρωποι έρθουν αντιμέτωποι με τον σημερινό κόσμο;

Eκεί τίθεται για εμένα προσωπικά το πρώτο μεγάλο ερώτημα. Το δεύτερο αφορά το κατά πόσο είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα στην Ευρώπη (μοναδική απόπειρα στην Ελλάδα, στην Μαράσλειο το 1936!!!). Οικονομική και ηθική κρίση θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Έβλεπα την αυταπάρνηση των δασκάλων-καθηγητών, προέρχομαι από οικογένεια εκπαιδευτικών και πραγματικά ένιωσα ένα ρίγος συγκίνησης. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι πρώτα απ΄όλα παιδαγωγός, οδηγός για τον μαθητή. Είμαι περήφανος για όσα μου έχουν μάθει. Συνάντησα όμως σε αντιδιαστολή στη συνολική μου διαδρομή κι αρκετούς αργόμισθους δημόσιους υπαλλήλους που απλά φέρουν τον τίτλο. Αυτό είναι από μόνο του λυπηρό.

Τα παιδιά λατρεύουν να πηγαίνουν στο σχολείο. Οι γονείς είναι έτοιμοι να κάνουν δεκάδες καθημερινές θυσίες για να λάβουν τα τέκνα τους τη συγκεκριμένη εκπαίδευση. Σκεφτείτε τον εαυτό σας στα μαθητικά χρόνια. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, ωστόσο αρνούμαστε να παραδεχτούμε την αποτυχία του σημερινού συστήματος, που δυστυχώς αγγίζει ακόμα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δίχως να το καταλάβει το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε μία συνέχεια του σχολείου, γι΄αυτό και μπορούν να το βάλλουν και να το απαξιώσουν στον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα χρόνια περνούν, αλλά καμία ουσιαστική αλλαγή κι ΕΞΕΛΙΞΗ. Μένουμε στα όμορφα λόγια και τις καλές προθέσεις.

Τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του ο εγκέφαλος ρουφάει σαν σφουγγάρι. Τότε διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό ο χαρακτήρας του ανθρώπου, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. "Μέσα στο παιδί κρύβεται το πεπρωμένο του μέλλοντος". Το παιδαγωγικό μοντέλο της Μαρίας Μοντεσσόρι (κι άλλα εναλλακτικά συστήματα όπως του Σελέστεν Φρενέ και του Πάουλο Φρέιρε) δεν αποτελεί μία εναλλακτική επιλογή, αλλά αναγκαιότητα σήμερα κι αυτό φωνάζει με το έργο του ο Jan Selby. Στο χέρι μας είναι να αναζητήσουμε τη δύναμη, ώστε να μπορούμε να (επι)φέρουμε τέτοιου είδους αλλαγές.

Αφιέρωμα Ανθρωπόκαινος – Ταινία έναρξης

22 ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ [5-15/3/2020]

Αφιέρωμα Ανθρωπόκαινος – Ταινία έναρξης

Γιατί ένα αφιέρωμα στην Ανθρωπόκαινο (όταν δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει
η λέξη);

Πώς η ανθρώπινη παρουσία στη Γη ανατρέπει τις ισορροπίες και θέτει σε κίνδυνο το
μέλλον του πλανήτη μας; Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης εξερευνά
ένα ζήτημα με γεωλογικές, περιβαλλοντολογικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές, πολιτικές
και πολιτισμικές προεκτάσεις, μέσα από ένα πρωτότυπο και τολμηρό αφιέρωμα στην
Ανθρωπόκαινο Εποχή.

To 2000 o νομπελίστας φυσικός Πολ Κρούτζεν εισήγαγε τον όρο για να περιγράψει την
γεωλογική εποχή, στην οποία έχουμε εισέλθει και η οποία διαδέχεται την Ολόκαινο
Εποχή. Την στιγμή που γεννήθηκε η λέξη Ανθρωπόκαινος, ξεκίνησε και η συζήτηση για
το τι σημαίνει, αν ισχύει και τι θα αφήσει ως αποτύπωμα στον πλανήτη μας σε 2000
χρόνια.

Σήμερα, όμως, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κλιματική αλλαγή, την
εξαφάνιση ειδών από τον πλανήτη με ταχύτατους ρυθμούς, την οικολογική
καταστροφή, τις συνέπειες των πυρηνικών δοκιμών, την υπερβολική χρήση πλαστικού
και την ανεξέλεγκτη κατανάλωση κρέατος. Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μια νέα,
εφιαλτική πραγματικότητα που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της ζωής στη Γη.

Όλα αυτά αφήνουν τα ίχνη τους στον πολιτισμό, την τέχνη και το σινεμά, όχι μόνο
επειδή καταγράφουν την επεμβατική συμπεριφορά του ανθρώπου στη φύση, αλλά και
επειδή αλλάζουν τον τρόπο σκέψης, έκφρασης και δημιουργίας.

Αυτό ακριβώς διερευνούν και τα ντοκιμαντέρ του αφιερώματος. Ανάμεσά τους και η
συγκινητική ταινία έναρξης του 22 ου ΦΝΘ, My Octopus Teacher των Φιλίπα Έρλιχ και
Τζέιμς Ριντ που πραγματοποιεί παγκόσμια πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη.

Το Φεστιβάλ παρουσιάζει, επίσης, μια δίγλωσση ειδική έκδοση 120 σελίδων με τίτλο
«Ανθρωπόκαινος», όπου επιστήμονες, ιστορικοί του κινηματογράφου και των τεχνών
και φιλόσοφοι προσπαθούν να απαντήσουν στα πολλά ερωτήματα που δημιουργεί η
νέα αυτή πραγματικότητα. Η έκδοση θα διατίθεται στα πωλητήρια του ΦΝΘ και σε
επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

My Octopus Teacher των Φιλίπα Έρλιχ, Τζέιμς Ριντ
#environment #animals #portrait
Νότιος Αφρική – Ολλανδία, 2020, 89΄

Όταν ο έμπειρος δύτης και σκηνοθέτης Κρεγκ Φόστερ αποφάσισε να κάνει καταδύσεις
στο Ακρωτήρι των Καταιγίδων, ούτε που φανταζόταν τη θερμή σχέση που θα
ανέπτυσσε με ένα χταπόδι. Το χταπόδι τον οδήγησε σε ανεξερεύνητα θαλάσσια βάθη
και του έμαθε να βρίσκει τον δρόμο του μέσα σ’ ένα δάσος από φύκια, να
συνδιαλέγεται με τα ψάρια και τα όστρακα. Του έμαθε, επίσης, πως δεν είμαστε το
κυρίαρχο είδος στη Γη. Μια αναπάντεχη περιπέτεια, μια ιστορία φιλίας, ένα τρυφερό
μάθημα σεβασμού, ελευθερίας και κοσμολογίας.

Anthropocene: The Human Epoch των Τζένιφερ Μπάιχβαλ, Έντουαρντ
Μπουρτίνσκι, Νικολά ντε Πενσιέ
#environment #scienceandtechnology #society
Καναδάς, 2018, 87΄

Οι σκηνοθέτες του ντοκιμαντέρ ταξιδεύουν ανά τον κόσμο σε μία αναζήτηση σχεδόν
τεσσάρων ετών για να καταγράψουν τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι
επηρεάζουν τον πλανήτη και αλλάζουν το μέλλον του. Αντλώντας έμπνευση από την
Ομάδα Εργασίας του Ανθρωπόκαινου που ζητά από την επιστημονική κοινότητα να
αναγνωρίσει την εποχή που ζούμε ως Ανθρωπόκαινο, οι σκηνοθέτες δημιούργησαν
ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ πνευματικής δύναμης και σουρεαλιστικής, εκθαμβωτικής
ομορφιάς που μεταδίδει ταυτόχρονα τον τρόμο και την ομορφιά, συχνά στην ίδια
εικόνα. Αφηγείται η βραβευμένη με Όσκαρ Αλίσια Βικάντερ.

Northern Drift του Αλέξις Ντεστούπ
#environment #memory
Βέλγιο - Νορβηγία, 2020, 57΄

Ανθρωπολογικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο συναντά ρετρο-φουτουριστική επιστημονική
φαντασία στο κρύο, άγονο τοπίο βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Στο βόρειο άκρο της
Ευρώπης, στα σύνορα Ρωσίας - Νορβηγίας, βρίσκεται μία από τις λιγότερο
κατοικημένες περιοχές του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, η ανθρώπινη επέμβαση είναι ορατή
σχεδόν σε κάθε συναρπαστική εικόνα που κατέγραψε ο σκηνοθέτης.

Ghost Strata του Μπεν Ρίβερς
#memory #environment
Βρετανία, 2019, 45΄

Το ντοκιμαντέρ Ghost Strata αναφέρεται στα στοιχεία που λείπουν από τα βραχώδη
στρώματα. Παρά την απουσία, υπάρχουν ίχνη για το τι υπήρχε κάποτε εκεί. Γυρισμένο
σε διάφορα μέρη του κόσμου, χαρτογραφώντας τις προσωπικές μετακινήσεις του
σκηνοθέτη, το Ghost Strata εξερευνά τα διαφορετικά επίπεδα επιπτώσεων που έχει η
παρουσία της ανθρωπότητας στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της γης. Ήχοι και
κείμενο συνθέτουν έναν διαλογισμό για τον χρόνο, τη μνήμη, αυτά που μένουν πίσω
και την εξαφάνιση.

iHuman του Τόνγιε Χέσεν Σε
#scienceandtechnology #society
Νορβηγία – Δανία, 2019, 99΄

Η σύγκρουση του ανθρώπινου και του μη ανθρώπινου, τα όρια της τεχνητής
νοημοσύνης διερευνώνται σε αυτό το τολμηρό και πολιτικά φορτισμένο ντοκιμαντέρ
που εκτυλίσσεται σαν θρίλερ και διατυπώνει ακανθώδη και οδυνηρά ερωτήματα. Ένας
πόλεμος υψηλής τεχνολογίας μαίνεται, και ξάφνου το Κουτί της Πανδώρας είναι τόσο
κοντά που αρκεί μονάχα να απλώσεις το χέρι.

Frem της Βιέρα Τσακάνιοβα
#environment #scienceandtechnology
Τσεχία - Σλοβακία, 2019, 73΄

Το ανθρώπινο είδος αρχίζει να κατανοεί την ασημαντότητα και την παροδικότητά του,
ενώ η ανθρώπινη ταυτότητα βρίσκεται σε κρίση. Ατελείς ποιητικές σκέψεις και τμήματα
διαλόγου, μουσική που διακόπτεται από εξάρσεις και σφάλματα και η ανεμπόδιστη,
αλλά επιφυλακτική κίνηση της κάμερας, δημιουργούν ένα ανησυχητικό, φιλοσοφικό
αντικατοπτρισμό για τα όρια της ανθρωποκεντρικής σκέψης.

Earth του Νίκολαους Γκεϊρχάλτερ
#environment #scienceandtechnology
Αυστρία, 2019, 116΄

Κάθε χρόνο, με κάθε μέσο, φτυάρια, εκσκαφείς ή δυναμίτη, δισεκατομμύρια τόνοι από
το γήινο έδαφος μετακινούνται και αποκόπτονται από το φυσικό τους περιβάλλον. Ένα
διεισδυτικό ντοκιμαντέρ που επισκέπτεται ορυχεία, λατομεία και εργοτάξια,
αποτυπώνοντας τις ουλές που προκαλεί ο άνθρωπος στην επιφάνεια του πλανήτη.
Ένα σήμα κινδύνου που εκπέμπει σε επτά κεφάλαια, προειδοποιώντας για τις ολέθριες
συνέπειες που μας περιμένουν.

Safety 1,2,3 των Τζούλια Γκουτβένιγκερ και Φλόριαν Κόφλερ
#environment #scienceandtechnology
Αυστρία – Ιταλία, 2019, 72΄

Η μάχη μεταξύ ανθρώπου και φύσης είναι το κεντρικό θέμα του Safety 1,2,3. Στο
οπτικό ταξίδι του στις Άλπεις, το ντοκιμαντέρ παρατηρεί τη δουλειά και την ερευνητική
διαδικασία επιστημόνων, τεχνικών και οργανισμών αντιμετώπισης καταστροφών που
έχουν αλλάξει ριζικά το αλπικό τοπίο. Οι μετρήσεις και προσομοιώσεις που
προκύπτουν αποκαλύπτουν ένα τεράστιο, αλλά εν πολλοίς αόρατο, σύστημα
ασφαλείας.

Inland (Tierra Adentro) του Μάουρο Κολόμπο
#environment #society #politics
Παναμάς, 2018, 70΄

Μια ζούγκλα χωρίζει την Κολομβία από τον Παναμά. Εδώ συναντιούνται αντάρτες,
έμποροι ναρκωτικών, μετανάστες, αυτόχθονες, αγρότες, άγρια ζώα και ντόπιοι. Το
ντοκιμαντέρ παρατηρεί περισσότερα από τους ανθρώπους σε αυτή τη no man’s land
και επικεντρώνεται στην αναζήτηση νοήματος στη ζούγκλα ως μεταφορά της
αγριότητας μέσα μας. Ένα βαθιά πολιτικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει την αποψίλωση
των δασών που επηρεάζει όχι μόνο τους ανθρώπους που μένουν εκεί, αλλά και
ολόκληρο τον πλανήτη.

Dawson City: Frozen Time του Μπιλ Μόρισον
#environment #memory
ΗΠΑ, 2016, 120΄

Πώς η παρθένα γη των ιθαγενών Χαν μετατράπηκε σε κρανίου τόπο; Η εντατική
εξόρυξη χρυσού την περίοδο 1910 – 1920 οδήγησε στην καταστροφή της πόλης
Ντόσον μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Μέσα από σπάνια φιλμ που ήταν θαμμένα σε μια
πισίνα, στα βάθη της περιοχής Γιούκον του Καναδά αποκαλύπτεται η καταστροφική
ανθρώπινη επέμβαση στο περιβάλλον, αλλά και η ιστορία μιας ολόκληρης πόλης. Το
Dawson City είναι, επίσης, μια εμβληματική ταινία για το ίδιο το σινεμά που αφηγείται
την παράξενη, μα αληθινή ιστορία μιας πολύτιμης κινηματογραφικής συλλογής.

Τα ελληνικά ντοκιμαντέρ του 22 ο ΦΝΘ (μικρού μήκους)

Ταινίες μικρού μήκους

7 χρόνια στη Γερμανία του Σίμου Κορεξενίδη
#memory #family #migration

Η Γαρυφαλιά κι ο Γιάννης έφυγαν μετανάστες το 1970 από το χωριό τους στη Δράμα
για τη Γερμανία, όπου έμειναν μέχρι το 1977. Τι κέρδισαν; Τι τίμημα έχει ο χρόνος που
δεν αναπληρώνεται;

9+1 μοναξιές του πατέρα της Καλλιόπης Κατσιδονιώτη
#family #faith

Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην καθημερινή ζωή του πατέρα της σκηνοθέτιδος, ενός
ηλικιωμένου άντρα 85 ετών. Η ταινία προσεγγίζει τη δυσκολία της τρίτης ηλικίας, τη
μοναξιά, τον φόβο του θανάτου και το πένθος, καθώς ο πρωταγωνιστής βιώνει την
απώλεια της συντρόφου του μετά από 57 χρόνια κοινής πορείας.

BadLand του Χρήστου Πυθαρά
#environment #memory

Τον Ιούλιο του 2018 φωτιά ξέσπασε στο Μάτι και στο Νέο Βουτζά. Άνθρωποι έχασαν
τη ζωή τους. Μνήμες εικόνων και ήχων από μια μαύρη γη.

Con Fuoco - A Strange Orchestra του Αναστάση Δαλλή
#arts #music #education

Η Con Fuoco είναι μία ορχήστρα από την Θέρμη Θεσσαλονίκης. Δεν μοιάζει όμως με
τις άλλες ορχήστρες. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει καταφέρει να χαράξει μία πολύ
σημαντική μουσική πορεία, παρά τις δυσκολίες.

Crazy Dance του Γιώργου Κυβερνήτη
#family #workplace

Μια οικογένεια Ιταλών γυρίζει την Ελλάδα με ένα πλανόδιο λούνα παρκ. Στήνουν και
ξεστήνουν τα παιχνίδια, αλλά και το σπίτι τους, αποκαλύπτουν τη ζωή τους πίσω από
τα φώτα. Με ρίζες στο χώρο του θεάματος, δυο αδέλφια κρατούν ζωντανό το
μαγικό κόσμο της διασκέδασης, περιπλανώμενοι στην επαρχία και στα νησιά.

Girls in Flower της Κωνστάντζας Καψάλη
#memory #anthropology #essay

Παραπέμποντας σε χειρόγραφο σημείωμα και ακολουθώντας την προσέγγιση του
Μαρσέλ Προυστ στο θέμα της μνήμης -ο τίτλος της ταινίας αποτελεί αναφορά στο
μυθιστόρημα «Στη σκιά των νεαρών κοριτσιών με τα λουλούδια»-, η σκηνοθέτις
χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις της για να εξερευνήσει τη θηλυκότητα.

Homo Camcordus του Γιάννη Ισιδώρου
#anthropology #essay #urban

Ένα πολιτικό και ποιητικό οπτικό δοκίμιο για το πάθος της καταγραφής ως τρόπο που
βιώνουμε και ερμηνεύουμε τον σύγχρονο κόσμο. Ένα προσωπικό συνειρμικό ταξίδι
στην πόλη και τους ανθρώπους της που αναδεικνύει διαφορετικές όψεις της
καταγραφικής εμπειρίας και καταγγέλλει σαρκαστικά αυτό που την ίδια στιγμή λατρεύει.

Otranto των Jonian Bisai και Σωτήρη Τσίγκανου
#migration #humanrights

Τέσσερις γυναικείες φωνές σε μία πολυφωνική αφήγηση της ιστορίας του Katër i
Radës, του πρώτου σκάφους που βυθίστηκε στη διάρκεια του ναυτικού αποκλεισμού
για τις προσφυγικές ροές.

St. Viniri - το ιερό δάσος της Κωνσταντίνας Μεσσήνη
#environment #roots

Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα, στο Ανατολικό Ζαγόρι, είναι ένα από
τα εναπομείναντα ιερά δάση. Ανέγγιχτο στο χρόνο το διατηρούν οι μύθοι που
αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.

Stefanos Rokos: Nick Cave & The Bad Seeds' No More Shall We Part των
Αρασέλης Λαιμού και Ρηνιώς Δραγασάκη
#arts #music

Ο ζωγράφος Στέφανος Ρόκος ετοιμάζει την έκθεση «Stefanos Rokos: Nick
Cave & The Bad Seeds’ No More Shall We Part, 14 paintings 17 years later». Η Ρηνιώ
Δραγασάκη και η Αρασέλη Λαιμού καταγράφουν στη διάρκεια τριών ετών τις
καθημερινές του συνήθειες, την καλλιτεχνική διαδικασία, την έμπνευση και τον
δημιουργικό διάλογο με τον θρυλικό μουσικό Nick Cave.

Αδελφές ψυχές του Βασίλη Λουλέ
#animals #migration

Στη Στουτγάρδη της Γερμανίας τρεις παλιοί μετανάστες από διαφορετικές χώρες, μια
Γερμανίδα και μια έφηβη πρόσφυγας του καιρού μας, αφηγούνται ιστορίες από τη ζωή
με το αγαπημένο τους ζώο. Ιστορίες συνηθισμένες ή απίθανες, αστείες ή συγκινητικές,
που δείχνουν την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα, σηματοδοτώντας μια
κοινή πατρίδα.

Η επιστροφή του Προμηθέα του Κυριάκου Κατζουράκη
#environment #politics #economy

Το ντοκιμαντέρ του Κυριάκου Κατζουράκη ασχολείται με ζητήματα όπως η ενεργειακή
φτώχεια και η δυσκολία πρόσβασης του πληθυσμού στους ενεργειακούς πόρους, τα
οποία προκύπτουν από τη σύγχρονη ενεργειακή πολιτική στην λεγόμενη μετα-λιγνιτική
εποχή.

Η ιστορία του Γιάννη της Βούλας Γερμανάκου Κοψίνη
#memory #migration #family

Η ιστορία ενός πόντιου πρόσφυγα από την Κριμαία που έφτασε στον Πειραιά το 1919.

Ημερολόγια Αποστολής των Δάφνης Τόλη και Δημήτρη Μαυροφοράκη
#society #activism #war

Με φόντο την ανθρωπιστική κρίση των Ροχίνγκια στο Μπανγκλαντές, το ντοκιμαντέρ
παρακολουθεί τον Νικόλα Παπαχρυσοστόμου, επικεφαλής της παρέμβασης των
Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ο ίδιος επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τις προσωπικές
επιλογές που τον οδήγησαν από τον κόσμο των πολυεθνικών εταιριών στην
ανθρωπιστική δράση.

Κλεονίκη της Άννας Αντωνοπούλου
#memory #family #roots

Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη ζει στα βουνά της Ευρυτανίας, τραγουδώντας και λέγοντας
ιστορίες από τα παλιά. Μαζί της ζουν ο Κώστας και ο Γιώργος, δύο από τα οκτώ παιδιά
της. Όλοι περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος, όπου το μικρό χωριό ξαναζωντανεύει.

Λοσάντζελε Αθήνα και πάλι πίσω του Χάρη Γιουλάτου
#arts #socialmedia #media

Η κοινότητα των κωμικών βρίσκει καταφύγιο στο Internet. Ο Κώστας Μαλιάτσης Σάλας,
γνωστός μέσα από το YouTube και το όραμά του για το Λοσάντζελε σε ένα ντοκιμαντέρ
για το παρεξηγημένο χιούμορ και την ελευθερία του λόγου.

Μαύρη Αλήθεια του Γιώργου Μπισδίκη
#environment #work #anthropology

Ένας βοσκός ζει ανάμεσα στην σκληρή καθημερινότητα του και το πάθος του. Κατά
την διάρκεια της κινηματογράφησης βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί την αλήθεια του.

Μέσα μου βλέπω μονάχα θάλασσα των Αλέξη Χατζηγιάννη, Γιώργου Κυβερνήτη,
Νεφέλης Οικονόμου - Πάντζου, Μαρίας Σιδηροπούλου
#arts #music #portrait

Πλήξη, φυγή, θάλασσα, πόλη και ελεύθερος χρόνος. Ο Βαγγέλης Γερμανός σχεδόν 40
χρόνια μετά «Τα μπαράκια» και με περιστασιακές βουτιές στον κινηματογράφο και την
τηλεόραση, μάς παρασέρνει σε μια καλοκαιρινή περιπέτεια γεμάτη χρώματα, θάλασσα
και ήχους.

Ο Χειροπαλαιστής του Γιώργου Γούση
#family #sports #portrait

O Παναγιώτης είναι ένας 30χρονος πρωταθλητής στο άθλημα της χειροπάλης (bras de
fer) και ιδιοκτήτης καφενείου σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Το πορτρέτο ενός νέου
άνδρα που ταλαντεύεται καθημερινά μεταξύ των ονείρων του και της πραγματικότητας
της ζωής στην ελληνική επαρχία.

Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ του Κώστα Δημολίτσα
#arts #memory #cinema

Ένας φόρος τιμής στον ιστορικό λαϊκό κινηματογράφο Ροζικλαίρ της Πατησίων, που
τάραξε την κοινή γνώμη τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 εξαιτίας των ακατάλληλων
ταινιών που πρόβαλλε, αδιαφορώντας για την λογοκρισία και τους ηθικούς φραγμούς
της εποχής. Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι Τάκης Σπετσιώτης, Λευτέρης Ξανθόπουλος,
Δημήτρης Κολάτος, Μπέτυ Βακαλίδου, Νίκος Ζερβός, Γιώργος Χρονάς κ.ά.

Περί τέχνης του κλαδέματος της Φανής Μπήτου
#environment #urban

O Χέρμαν θέλει να ομορφύνει τα δέντρα της Αθήνας. Με οδηγό τις πρακτικές
κλαδέματος του δασκάλου του, μπάρμπα-Τάκη και έμπνευση από τα κείμενα
αισθητικής του προπάππου Ε. Παπανούτσου, στον ελεύθερό του χρόνο κλαδεύει τα
δέντρα της πρωτεύουσας, προτείνοντας έναν τρόπο φροντίδας για το υποβαθμισμένο
πράσινο της πόλης.

Πήγα, είδα, άκουσα της Μαίρης Μπουλή
#humanrights #society #education

Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Μπορεί ένα άτομο με κώφωση να ακούσει
τον ήχο της θάλασσας; Τα μουσεία της Ελλάδας είναι προσβάσιμα; Το Πήγα, Είδα,
Άκουσα είναι ένα ντοκιμαντέρ που διερευνά το ζήτημα της προσβασιμότητας και τον
τρόπο με τον οποίο τα άτομα με αναπηρία βιώνουν την ελληνική πραγματικότητα.

Πλάνα απ' έξω των Διονυσίας Κοπανά και Κώστα Κορρέ
#humanrights #education #law

Η κάμερα γίνεται παράθυρο στην ελεύθερη ζωή για τους κρατούμενους και μαθητές
του 2 ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Πάτρας. Οι φωνές των
συμμετεχόντων κάνουν εικόνα την ελπίδα και τα όνειρα τους, αποκτούν φόρμα, χρώμα
και ήχο, σε ένα ηλιοβασίλεμα, στον ήχο του κύματος, στον ανοιχτό ουρανό. Μια ταινία
που γεννήθηκε μέσα από το εργαστήριο του Νεανικού Πλάνου σε μια απόπειρα να
συνδεθεί το έξω του κόσμου με το μέσα της φυλακής.

Συλλέγοντας το χρόνο του Χρήστου Σαγιά
#arts #history #cinema

Ο Δημήτρης Πιστιόλας, συνταξιούχος των ΕΛ.ΤΑ., διατηρεί το μεγαλύτερο μουσείο
κινηματογραφικών μηχανών παγκοσμίως. Ενενήντα χρονών πλέον, ο Δημήτρης
αναπολεί το παρελθόν που κρύβουν οι μηχανές του, ελπίζοντας οι αναμνήσεις να μη
χαθούν για πάντα.

Χέρια σε χλωρίνη της Ιωάννας Νεοφύτου
#humanrights #economy #work

Δύο γυναίκες μέσης ηλικίας συζητούν και καθαρίζουν δωμάτια ξενοδοχείων και γκαλερί
σύγχρονης τέχνης. Οι φιγούρες τους δεν συναντιούνται ποτέ στην οθόνη, ωστόσο οι
συζητήσεις τους και οι σκέψεις τους γύρω από τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες τις
φέρνουν κοντά. Η ιστορία δύο γυναικών που για χρόνια έχουν τα χέρια τους
βουτηγμένα στην χλωρίνη.

Χρώματα και Σκιές του Ανδρέα Χατζηπατέρα  
#memory #work #family

Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τις διαταραχές της μνήμης μέσα από τις αφηγήσεις ενός
άνδρα για σημαντικές στιγμές της ζωής του. Φτάνοντας στα όσα συμβαίνουν σήμερα,
γίνεται ξεκάθαρο ότι ο άνδρας δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα
όνειρα.

Αφιέρωμα Σταύρος Καπλανίδης

Ένα αφιέρωμα στον αγαπημένο Σταύρο Καπλανίδη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη
ζωή, πραγματοποιεί το 22 ο ΦΝΘ, προβάλλοντας τρία από τα σημαντικότερα
ντοκιμαντέρ του, καθώς και την τελευταία του δουλειά.

Σταύρος Τορνές, ο φτωχός κυνηγός του νότου, 1994
#cinema #arts #portrait

Σταύρος Τορνές: Ένας μυθικός κινηματογραφιστής ή ένας κινηματογραφιστής-μύθος;
Ίσως τίποτα απ' όλα αυτά, ίσως κάτι πολύ περισσότερο. Η ταινία επιχειρεί να
προσεγγίσει τη ζωή και το έργο του Σταύρου Τορνέ: ψηλαφεί εικόνες του,
αφουγκράζεται ψιθύρους του, εισχωρεί στις μνήμες φίλων του, ακολουθεί ίχνη του, για
ν' αποτυπώσει το βιογραφικό πορτρέτο ενός κινηματογραφιστή που στάθηκε μέχρι το
τέλος συνεπής σ' αυτά που είδε, έζησε και πίστεψε.

Play it again, Χρήστο, 2007
#cinema #memory #portrait

Η ταινία συστήνει τον Xρήστο Bακαλόπουλο και κάνει ευρύτερα γνωστή την πολυσχιδή
του δραστηριότητα και πνευματική πορεία στην τόσο σύντομη ζωή του (1956-1993).
Κριτικός κινηματογράφου, παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών, αρθρογράφος,
συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης κινηματογραφικών ταινιών, μα, πάνω απ’
όλα, ένα ευαίσθητο και μαχητικό πνεύμα, ο Χρήστος Βακαλόπουλος σημάδεψε με τον
λόγο και τα σχόλιά του τη σκέψη στη χώρα μας, για σχεδόν είκοσι χρόνια (1974-1993).
Το ντοκιμαντέρ απέσπασε το βραβείο κοινού στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης το 2007.

Anna Wich: Φωτογράφος, 2013
#arts #portrait #cinema

Η γερμανίδα φωτογράφος Άννα Βιχ επέλεξε να ζήσει και να εργαστεί στην Αθήνα.
Μακριά από την καρτποσταλική γραφικότητα, επέλεξε να φωτίσει περιφρονημένες
όψεις της χώρας: την καθημερινότητα στην πόλη, τους τόπους και τους ανθρώπους
της, τον παλαιό ελαιώνα που έχει μετατραπεί σε υποβαθμισμένη γειτονιά, αδέσποτες
γάτες... Αλλά και την πραγματική σχέση της νέας Ελλάδας με την αρχαιότητα, καθώς
επίσης και τη μαγεία της θάλασσας.

Ο Τέος και ο Σταύρος, 2019
#portrait #memory #politics

Το τελευταίο κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ του Σταύρου Καπλανίδη αφορά τα Εξάρχεια
της μεταπολίτευσης και τον Τέο Ρόμβο, ένα από τα πρόσωπα της εναλλακτικής
κουλτούρας με το οποίο συμπορεύτηκε στη ζωή του. Η ταινία ολοκληρώθηκε με τις
οδηγίες του Σταύρου Καπλανίδη από τον Χρόνη Θεοχάρη.

Αγέλαστος Πέτρα, 20 χρόνια μετά

Μια ειδική προβολή του ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αγέλαστος Πέτρα, που
συμπληρώνει 20 χρόνια από την πρεμιέρα του, θα πραγματοποιηθεί στο 22 ο ΦΝΘ. Θα
προβληθεί, επίσης, υλικό από το νέο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη για την Ελευσίνα.

Αγέλαστος πέτρα του Φίλιππου Κουτσαφτή 
#archaeology #urban #history

Η Ελευσίνα είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη 20 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας. Με την
πόλη αυτή δέθηκε από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο αγαπημένος μύθος των
αρχαίων, ο μύθος της θεάς Δήμητρας, θεάς της Γεωργίας και της ευφορίας της γης και
της κόρης της Περσεφόνης. Τα Ελευσίνια μυστήρια που τελούνταν εδώ και δύο
χιλιετίες σχετιζόταν με τον κύκλο της ίδιας της ζωής και χάριζαν στους μύστες ελπίδα
και μακαριότητα για να αντιμετωπίσουν το θάνατο. Εδώ, που σύμφωνα με το μύθο
πρωτοκαλλιεργήθηκαν τα δώρα της θεάς, τα δημητριακά, εδώ αναπτύχθηκαν οι
μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ελλάδας, με καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή και
το ιερό. Η Ελευσίνα είναι δυτικά, χώρος ιερός σημείο και όριο για να δει κανείς τον
κόσμο γύρω του όσο και τον εαυτό του.

Τα ελληνικά ντοκιμαντέρ του 22 ο ΦΝΘ (μεγάλου μήκους)

22 ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ [5-15/3/2020]

Τα ελληνικά ντοκιμαντέρ του 22 ο ΦΝΘ

Ανακαλύψτε όλο το φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας στα ελληνικά ντοκιμαντέρ
του 22 ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (5-15/3/2020). Με συνολικά 27
μικρού μήκους και 51 μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ να προβάλλονται στα Διεθνή
Διαγωνιστικά Μεγάλου Μήκους, Newcomers και Film Forward και στα τμήματα Ανοιχτοί
Ορίζοντες του διεθνούς προγράμματος, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη, το
ελληνικό ντοκιμαντέρ, δυναμικό και πολυσυλλεκτικό, πρωταγωνιστεί και στη φετινή
διοργάνωση.

Επίσης, το Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα στον αγαπημένο κινηματογραφιστή
Σταύρο Καπλανίδη που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, προβάλλοντας τρία από τα
σημαντικότερα ντοκιμαντέρ του, καθώς και την τελευταία του δουλειά. Παράλληλα, θα
πραγματοποιήσει μια ειδική προβολή του ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή,
Αγέλαστος Πέτρα που άλλαξε την πορεία του ελληνικού ντοκιμαντέρ και συμπληρώνει
φέτος 20 χρόνια από την πρεμιέρα του. Στο πλαίσιο της προβολής θα παρουσιαστεί
και υλικό από το νέο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη για την Ελευσίνα.

Τα ντοκιμαντέρ δεν εξαντλούνται σε ένα θέμα. Ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να είναι
πολιτικό, ιστορικό και ταυτόχρονα να ασχολείται με το περιβάλλον και τα ανθρώπινα
δικαιώματα. Μπορεί να είναι το πορτραίτο ενός ανθρώπου και την ίδια στιγμή ένα
απίθανο μουσικό ντοκιμαντέρ. Με αυτή τη λογική, φέτος, το Φεστιβάλ συνοδεύει τις
ταινίες του προγράμματος με hashtags, αποκαλύπτοντας διαφορετικές πτυχές της κάθε
ιστορίας.

Τόσο στον κατάλογο, όσο και στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ, αλλά και στο κείμενο που
ακολουθεί τα hashtags θα μας βοηθήσουν να πλοηγηθούμε στα φετινά ντοκιμαντέρ.

Σας παρουσιάζουμε τα ελληνικά ντοκιμαντέρ του 22 ου ΦΝΘ, με αλφαβητική σειρά,
ξεκινώντας από τα μεγάλου μήκους και συνεχίζοντας στα μικρού μήκους:

Ταινίες Μεγάλου Μήκους

…Μίμησις πράξεως του Μιχάλη Λυκούδη

#arts #archival

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει το ανέβασμα της παράστασης «Αλκηστις» του Ευριπίδη για
το φεστιβάλ Επιδαύρου 2017. Μέσα από αυτήν την καταγραφή, αναδεικνύεται η
ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και το μεγαλείο του Αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου.

1000 τμ χρόνου της Μάρως Αναστοπούλου

#history #archeology #society

Μελετώντας ένα κομμάτι γης 1.000 τετραγωνικών μέτρων στο Γεράκι Λακωνίας, μία
ομάδα αρχαιολόγων προσπαθεί να ανασυνθέσει το μακρινό παρελθόν της ακρόπολης
των Aρχαίων Γερονθρών. Ανάμεσα στα ελαιόδεντρα και τις πέτρες, οι αρχαιολόγοι με
τους κατοίκους του Γερακίου προσθέτουν το δικό τους στρώμα χρόνου στην αιώνια
αναζήτηση κατανόησης του παρελθόντος.

Alterations: Kō Murobushi του Βασίλη Δογάνη

#arts #body #portrait

Μια ταινία -χορός, όχι μια ταινία για τον χορό. Μια συνάντηση ανάμεσα στο σινεμά και
τον χορό, όχι μια ταινία για έναν χορευτή. Ένα ντοκιμαντέρ που εξερευνά τον χορό του
Κο Μουρομπούσι.

Chained (Agora II) του Γιώργου Αυγερόπουλου

#politics #economy

Μετά το AGORÁ–Από την Δημοκρατία στις Αγορές, ο Γιώργος Αυγερόπουλος
επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του για την ελληνική κρίση, AGORÁ II - Δεσμώτες. Ο
σκηνοθέτης συνθέτει το κινηματογραφικό μωσαϊκό των τελευταίων 5 χρόνων, θέτοντας
θεμελιώδη ερωτήματα για το μέλλον τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης.

Express Skopelitis της Αιμιλίας Μήλου

#work #environment #family

Ο Σκοπελίτης είναι ένα ξεχωριστό καράβι, ένα καράβι με προσωπικότητα. Το
ντοκιμαντέρ ταξιδεύει μαζί του, μπαίνοντας στη θαλασσινή ζωή των Μικρών Κυκλάδων.
Η θάλασσα δίνει χώρο στο χωράφι, ο χορός των κυμάτων οδηγεί στην έκσταση του
πανηγυριού, ένα ερωτικό τραγούδι φέρνει την τρικυμία.

In-Mates των Ιάκωβου Πανουργιά και Νίκου Βούλγαρη

#animals #law #society

Η κάμερα παρακολουθεί τις σχέσεις μεταξύ σκύλων και κρατουμένων, σε ένα
καινοτόμο πρόγραμμα της οργάνωσης Save A Greek Stray που εφαρμόστηκε στο
Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα - Θήβας. Οι Αντωνία και Κατερίνα, καθώς και
οι σκύλοι Τόσκα, Μοντεχρήστο, Σαρλίζ, Ρίτσαρντ προετοιμάζονται από κοινού για τη
δεύτερη ευκαιρία της ζωής.

Mendil-Μαντήλι της Χρυστάλλας Αυγουστή

#war #activism #humanrights

Λεϊλά και Μαρία. Ο σύζυγος της τουρκοκύπριας Λεϊλά είναι αγνοούμενος, ενώ η
ελληνοκύπρια Μαρία είναι πρόσφυγας. Τα δάκρυά τους που βρέχουν το ίδιο μαντήλι,
ποτίζουν την ελπίδα, η οποία με τη σειρά της διαπερνά το συρματόπλεγμα.

Μεταφορά του Ηλία Γιαννακάκη

#history #society #archival

Το κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας δεσπόζει στο κέντρο της Αθήνας, με
τους νεοκλασικούς του κίονες να προσπαθούν να θυμίσουν τη χρυσή εποχή του
Περικλή και των αρχαίων σοφών. Ο σκηνοθέτης καταγράφει τις προετοιμασίες για τη
μεταφορά των βιβλίων σε μία πόλη που θυμίζει πεδίο μάχης.

Sundays της Αλήθειας Αβράμη

#family #faith #portrait

Μετά από τριάντα χρόνια ως ιερέας στην Αμερική, ο Τομ Αβράμης αποφασίζει να
αποποιηθεί το αξίωμά του. Όταν η κόρη του ανακαλύπτει ένα παλιό βίντεο με
λεπτομέρειες σχετικά με τα βάρη και τα μυστικά που κουβαλούσε, στρέφει την κάμερα
στον πατέρα της, αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερα μυστικά για το παρελθόν του.

Tongue των Παναγιώτη Αχνιώτη και Ανδρέα Αναστασιάδη

#politics #history #society

Με αφορμή τον θάνατο του κύπριου ακτιβιστή Κώστα Αχνιώτη, το 2017, οι σκηνοθέτες
ρίχνουν μια ματιά στην συμμετοχή του στην Αριστερά και στο δικοινοτικό κίνημα για
επανένωση μετά τη δεκαετία του 1970, προσπαθώντας να κατανοήσουν τη διαλεκτική
του διχασμού στην Κύπρο.

Άθως, η πιο φωτεινή κορυφή του κόσμου του Αργύρη Λιάπη

#memory #faith #anthropology

Τρεις Αγιορείτες μοναχοί μοιράζονται σκέψεις τους για την πίστη και τον μοναχισμό, για
την απόφασή τους να ζήσουν στο Άγιο Όρος, για την Αθωνική πολιτεία και τους
ανθρώπους που την επισκέπτονται. Η κάμερα φτάνει σε απάτητες γωνίες,
καταγράφοντας στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής και άγνωστες εικόνες.

Από αγκάθι ρόδο: Η σέντρα της Νικόλ Αλεξανδροπούλου

#family #migration #sports

H Σόγκρα και η Λεϊλά μαγειρεύουν. Η Σακίμπα κάνει μάθημα πιάνου. Σε λίγο και οι
τρεις θα μπουν στην προπόνηση. Η Hestia, η πρώτη ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών
προσφύγων, έχει γίνει μια μικρή πατρίδα για τις νεαρές παίκτριες. Ο Γιώργος
Πυρπασόπουλος παρακολουθεί την προπόνησή τους και ακούει τα όνειρα των
αθλητριών για το μέλλον. Μπορεί η μπάλα να αλλάξει τον κόσμο;

Βαβέλ - Από την σιωπή στην έκρηξη του Μελέτη Μοίρα

#memory #arts

Αθήνα, Φεβρουάριος 1981. Πώς μια παρέα ανθρώπων, με μοναδικό κίνητρο την
αγάπη τους για την 9η Τέχνη, έμαθαν στο ελληνικό κοινό ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο
για παιδιά. Η ιστορία του θρυλικού περιοδικού Βαβέλ.

Δεμένοι του Τάσου Μόρφη

#politics #economy #work

Το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τον αγώνα 320 απλήρωτων ναυτικών της Ναυτιλιακής
Εταιρείας Λέσβου το 2015. Με πολλούς εγκλωβισμένους στα δεμένα καράβια της
εταιρείας στον Νέο Μώλο Δραπετσώνας, η κάμερα καταγράφει επί επτά μήνες την
προσπάθειά τους να εισπράξουν τα δεδουλευμένα τους.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ, η επιστροφή του Σπύρου Τσιφτσή

#arts #memory #portrait

Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τον Θόδωρο Τερζόπουλο από το χωριό Μακρύγιαλο Πιερίας
απ’ όπου ξεκίνησε ως το τέταρτο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας προσφύγων από
τον Πόντο, στο ταξίδι του στο Berliner Ensemble, στη Ρωσία, τη Κίνα, την Αμερική, στη
βάση του στο θέατρο Άττις στο Μεταξουργείο και στους Δελφούς όπου ξεκίνησαν όλα.

Ένας Μπαρδούλ του Γεωργίου Γιαννόπουλου

#migration #roots #family

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τον μετανάστη Μπαρδούλ, ακολουθώντας τον από τα
χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα. Παρακολουθεί τους κόπους του, ταξιδεύει στους τόπους
του, μέχρι που η πραγματικότητα μπερδεύεται με τα όνειρά του. Οι ταυτότητες
εναλλάσσονται. Πού είναι ξένος και πού ντόπιος;

Η γένεση της ιατρικής - νόσος και ίαση στην αρχαία Ελλάδα του Γρηγόρη
Καραντινάκη

#health #science #history

Πώς δημιουργήθηκε η Iατρική; Το ντοκιμαντέρ ιχνηλατεί τη γένεσή της από την
νεολιθική έως την Ύστερη Αρχαιότητα, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι γνώσης στους
προσωκρατικούς φιλοσόφους, τον Ιπποκράτη, τη θεμελίωση της ορθολογικής -
σύγχρονης ιατρικής, τους αλεξανδρινούς γιατρούς, τον Γαληνό, τη φαρμακολογία, τον
Διοσκουρίδη.

Η μουσική των πραγμάτων του Μένιου Καραγιάννη

#arts #music #environment

Ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, προσκαλούν τον θεατή στον
προσωπικό τους κόσμο, αποκαλύπτοντας τις πτυχές της δουλειάς τους. Χωρίς λόγια,
οι εικόνες και οι ήχοι αποκτούν άλλη σημασία, ενώ η μουσική γεννιέται ζωντανά, στις
συναντήσεις με τα πράγματα.

Η πύλη του σκοταδιού του Μανώλη Σφακιανάκη

#memory #history #war

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την πολιορκία του Χάνδακα, τη μεγαλύτερη, σε διάρκεια,
πολιορκία πόλης στην Ιστορία, κατά τη διάρκεια του 5ου Βενετοτουρκικού πολέμου,
τον 17ο αιώνα. Γραπτές μαρτυρίες μπλέκονται με εικόνες του σύγχρονου Ηρακλείου.

Η τελευταία νύχτα του Γιώργου Γκικαπέπα

#history #politics #docu-fiction

Ναύπλιο 1831. Ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης
Ελλάδας βρίσκεται μόνος τις τελευταίες δώδεκα ώρες πριν τη δολοφονία του. Εκείνη τη
νύχτα τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή του ζωντανεύουν στη μνήμη του
ξαναγράφοντας την ιστορία του, αλλά και το δραματικό ξεκίνημα της νεοσύστατης
Ελλάδας.

Θυμάμαι τη ναζιστική σφαγή του Κώστα Βάκκα

#history #war #humanrights

Τον Σεπτέμβριο του 1943 η Ιταλία κήρυξε ανακωχή. Τότε, στην Κεφαλονιά υπήρχαν
10.000 Ιταλοί στρατιώτες και 500 Γερμανοί. Όταν οι Γερμανοί απαιτούν από τους
Ιταλούς παράδοση του οπλισμού, εκείνοι αρνούνται, αιχμαλωτίζουν τους Γερμανούς
και βυθίζουν δύο πλοία τους. Ο Χίτλερ διατάζει τον αφανισμό των Ιταλών από το νησί.
Ο συγγραφέας Βαγγέλης Σακκάτος αφηγείται τα γεγονότα.

Καλημέρα κύριε Φώτη της Δήμητρας Κουζή

#education #urban #migration

Ο δάσκαλος Φώτης Ψυχάρης διδάσκει εδώ και 30 χρόνια στο 54ο Δημοτικό Σχολείο
Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Χωρίς συστηματική και οργανωμένη υποστήριξη,
προσπαθεί να διαχειριστεί τα θέματα που προκύπτουν καθημερινά. Το θέατρο είναι
ένα από τα εργαλεία του.

Κεηλαδούν κι αφού βρουν ταίρι του Νικόλα Νταή

#memory #portrait

Η Φαίνη Ξύδη κοιτάει τον φακό και καπνίζει. Μιλάει και ανάβει άλλο ένα τσιγάρο.
Αγαπάει τους φίλους της, τα αγόρια, τα κορίτσια, την ζωή, τον Θέμο και τα
γεμάτα τασάκια.

Κινούμενη Άμμος/Τόπος των Φλώρου Φλωρίδη και Jeanine Meerapfel

#essay #technology #economy

Συνδυάζοντας εικόνες ταινιών, γραφικά, και δομικά στοιχεία ντοκιμαντέρ, το
ντοκιμαντέρ εξετάζει πώς η πρόοδος των δεδομένων και της τεχνολογίας αποικίζει την
ανθρώπινη ύπαρξη και επηρεάζει θεμελιωδώς την ισορροπία μεταξύ ψυχολογικών,
πνευματικών και βιολογικών πτυχών της ζωής.

Λαβύρινθος του Δημήτρη Αθανίτη

#urban #society #architecture

Μια κατάδυση στην καρδιά της πόλης μέσα στις στοές στο κέντρο της Αθήνας και τους
απίστευτους ανθρώπους τους. Με οδηγό τον Κώστα Καζανά, το ντοκιμαντέρ
ανασυνθέτει την πραγματικότητα στα έγκατα της πόλης, συναντώντας στην
περιπλάνηση του τους σουρεαλιστές, τον Βάλτερ Μπένζαμιν, αλλά και το ίδιο το
σινεμά.

Μάρκος του Νίκου Σκαρέντζου

#music #archival #portrait

Μια παρέα μουσικών ταξιδεύουν στη Σύρο, για ένα αφιέρωμα προς τιμήν του Μάρκου
Βαμβακάρη. Συνθέτες, μουσικολόγοι και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, αναδεικνύουν
τη σημαντική μουσική κληρονομιά του στον 21ο αιώνα και στην μουσική της Ευρώπης.

Μόνος στο δάσος του Λευτέρη Φυλακτού

#urban #arts #archival

Ο Κωνσταντίνος Πίττας ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη από το 1984 μέχρι το 1989 και
έβγαλε 30.000 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Στόχος του ήταν να δει τους Ευρωπαίους
πίσω από τις δύο πλευρές του «Σιδηρούν Παραπετάσματος». Έβγαλε την τελευταία
φωτογραφία στο Τείχος του Βερολίνου μια μέρα μετά την πτώση του. Όνειρο του ήταν
μία ενωμένη Ευρώπη και με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πίστεψε ότι το σχέδιό του
δεν είχε πια νόημα. Έβαλε τα αρνητικά σε ένα κουτί και τα ξέχασε για 25 χρόνια...
Νίκος Καβουκίδης: 

Η δύναμη της εικόνας του Μενέλαου Κυρλίδη

#arts #memory #cinema

Η ζωή και το έργο του κινηματογραφιστή Νίκου Καβουκίδη μέσα από προσωπικές
μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Στο ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνεται και η ιστορία του ελληνικού
κινηματογράφου.

Νίκος Καρούζος - ο δρόμος για το έαρ του Γιάννη Καρπούζη

#arts #memory #archival

Η ταραχώδης ζωή και το ανεξερεύνητο έργο του μοντερνιστή ποιητή Νίκου Καρούζου.
Ο σκηνοθέτης καταδύεται σε ένα πλήθος αρχείων, σούπερ 8 φιλμ, ιστορικών
γεγονότων, περνώντας από τη συννεφιασμένη Αθήνα, το Ναύπλιο, την Κρονστάνδη
και τη Στοκχόλμη για να καταλήξει στο «έαρ», στην «άνοιξη» της ιστορίας που δεν έχει
έρθει ακόμη.

Ο Γιώργος του Κέδρου των Γιάννη Κολόζη και Γιώργου Κολόζη

#memory #family #environment

Ένα ταξίδι στον χρόνο μέσα από τις ματιές δύο γενεών κινηματογραφιστών, στο νησί
της Δονούσας από τη δεκαετία του '70 ως σήμερα. Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για
πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972 και απέκτησε το όνομα «Ο Γιώργος του Κέδρου»
από την παραλία όπου έμενε. Ο θάνατός του οδήγησε τον γιο του Γιάννη να
δημιουργήσει μια ιστορία στην οποία ο χρόνος αντιμετωπίζεται ως μια αναθεώρηση
της παρούσας στιγμής.

Ο Μότσαρτ στο βουνό των Κενταύρων του Γιάννη Καραπιπερίδη

#arts #music #education

Στο φεστιβάλ κλασσικής μουσικής του Πηλίου συγκεντρώνονται μαθητές από όλη την
Ελλάδα και καθηγητές απ' όλο τον κόσμο. Το φεστιβάλ στηρίζεται αποκλειστικά στην
αφοσίωση μιας πενταμελούς οικογένειας που το διοργανώνει. Μια ταινία με δεξιοτέχνες
κλασσικής μουσικής, άφθονο φαγητό και πολλά τσέλα.

Ο νέος δρόμος του πλαστικού των Άγγελου Τσαούση και Μυρτώς Παπαδοπούλου

#work #society #family

Ο Νταβλάτ είναι ένας τατζίκος έμπορος, πατέρας τριών παιδιών, ο οποίος μετά το
άνοιγμα των συνόρων μεταξύ της Κίνας και του Τατζικιστάν και της ανακατασκευής του
Δρόμου του Μεταξιού, ζει από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων.

Ο Σπύρος και ο γύρος του θανάτου των Δημήτρη Καφίδα και Λίνο Καφίδα

#family #work

Ο Σπύρος, ακροβάτης του Γύρου του Θανάτου, ζει μια νομαδική ζωή με την οικογένεια
του, το τροχόσπιτο του και μερικούς ακροβάτες που συχνά τον εγκαταλείπουν. Ο
πατέρας του ήταν ένας θρύλος του Γύρου, ο παππούς του και ο θείος του ήταν επίσης
από τους πρωτοπόρους. Θα καταφέρει να σώσει ένα επάγγελμα που πεθαίνει; Το
πορτραίτο ενός παλιού ακροβάτη σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία.

Ο τέταρτος χαρακτήρας της Κατερίνας Πατρώνη

#family #urban #society

Οι παράλληλοι μονόλογοι τριών ανθρώπων ψηλαφούν τα βιώματα της απώλειας, της
ενοχής, της πίστης και της αναζήτησης της λύτρωσης. Εξομολογήσεις και
περιπλανήσεις στο αστικό τοπίο, στο οποίο οι ήρωες κάνουν τις μικρές τους
τελετουργίες και αποκαλύπτουν απρόσμενες όψεις του.

Οι άγνωστοι Αθηναίοι της Αγγελικής Αντωνίου

#animals #love #urban

Ο αγώνας επιβίωσης των αδέσποτων σκύλων στο κέντρο της Αθήνας και η ιστορία
των ανθρώπων που τα φροντίζουν. Ένας κρυμμένος κόσμος ξεδιπλώνεται μέσα από
τις διαδρομές των αγνώστων Αθηναίων και αποκαλύπτει το απρόβλεπτο πρόσωπο
μιας Αθήνας που διαρκώς μεταλλάσσεται.

Οι σκύλοι που αλλάζουν ζωές της ομάδας VICE Greece

#animals #health #family

Ένα ντοκιμαντέρ για τους σκύλους βοηθούς στην Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις της
μοναδικής πιστοποιημένης εκπαιδεύτριας στην Ελλάδα, Έλενας Παλάγκα, του 8χρονου
Γιώργου, καθώς και ανθρώπων που έχουν νοσήσει από άνοια ή Αλτσχάιμερ.

Οι υφάντρες του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

#environment #economy #workplace

Το 1963, η ΙΜ, σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση, ιδρύει στη Βλάστη, ένα ορεινό
χωριό της Μακεδονίας, ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Για 25 χρόνια αυτό το
διαπολιτισμικό εγχείρημα θα στηρίξει τις γυναίκες του χωριού, αλλά και τον ίδιο τον
τόπο. Το χρονικό των Υφάντρων προσφέρει μια γλυκόπικρη ματιά σε ερωτήματα
σχετικά με την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου.

Όπου υπάρχουν άνθρωποι του Νίκου Μεγγρέλη

#humarights #activism #war

Με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Γιατροί του
Κόσμου» Ελλάδας, ο Νίκος Μεγγρέλης σκηνοθετεί ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο σε
σπάνιο οπτικό υλικό της οργάνωσης και στις αφηγήσεις μελών που τη στελέχωσαν και
συμμετείχαν σε δεκάδες αποστολές στην Ελλάδα και στα τέσσερα σημεία της γης.

Όρνιθες ή πως να γίνεις πουλί του Μπάμπη Μακρίδη

#arts #essay

Μια ταινία του Μπάμπη Μακρίδη μεταξύ ψεύτικου και αληθινού, ανάμεσα στο
ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία. Για την πτήση και την πτώση, για την ανθρώπινη
ανάγκη να πετάμε, για τον φόβο του ύψους, τον ίλιγγο, την ουτοπία, τους θεούς και τον
άνθρωπο. Εμπνευσμένη από την αρχαία κωμωδία «Όρνιθες» του Αριστοφάνη και την
ομώνυμη θεατρική παράσταση από τον Νίκο Καραθάνο και τη Στέγη του Ιδρύματος
Ωνάση.

Πλατεία ονείρων του Γιώργου Ζέρβα

#history #architecture #urban

Η πλατεία Συντάγματος Ναυπλίου είναι μοναδική. Αφηγείται την ιστορία της Ελλάδος,
προσφέρει απόλαυση του χρόνου, αποτελώντας παράλληλα την καρδιά της σημερινής
πόλης του Ναυπλίου.

Πριμαρόλια του Παναγιώτη Κακαβιά

#work #history #economy

Το ταξίδι της μαύρης σταφίδας, του ελληνικού «μαύρου χρυσού». Το ντοκιμαντέρ μάς
οδηγεί, μέσα από την προετοιμασία μιας εικαστικής έκθεσης με θέμα τη σταφίδα, να
γνωρίσουμε την σημασία του προϊόντος για την τοπική κοινωνία και την Ελλάδα, την
ιστορία της, αλλά και τους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται με αυτή.

Ρωμανιώτες, οι Έλληνες Εβραίοι των Ιωαννίνων των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου
Τατάκη

#history #politics #archival

Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη διαδρομή της Ρωμανιώτικης Εβραϊκής Κοινότητας, τα
χνάρια της οποίας χάνονται στον χρόνο. Eξερευνά τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα, την
αλληλεπίδρασή της κοινότητας με τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.

Σιγή ιχθύος των Θοδωρή Χονδρογιάννου και Ανδρέα Λουκάκου

#environment #politics #economy

Η ΕΕ έθεσε ως στόχο το τέλος της υπεραλίευσης έως το 2020. Ωστόσο, η Μεσόγειος
είναι η πλέον υπεραλιευμένη θάλασσα στον πλανήτη και οι ψαριές των αλιέων
φτωχαίνουν δραματικά την εποχή της κλιματικής αλλαγής. Η «Σιγή Ιχθύος»
αποτυπώνει τις ζωές των ψαράδων στις ακτές όπου ο ανθρώπινος πολιτισμός έκανε
τα πρώτα του βήματα πριν από χιλιάδες χρόνια.

Στα φτερά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου του Δημήτρη Χατζημαλλή

#history #war #archival

Πέντε αεροδρόμια άγνωστα στο ευρύ κοινό, καθένα με τη δική του στρατηγική αξία,
διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παράτολμοι
άνδρες αψήφησαν το θάνατο, πέταξαν με πρωτόγονες πτητικές μηχανές από πανί και
ξύλο και έγιναν θρύλοι.

Τα όριά μας του Δημήτρη Γιατζουζάκη

#sports #family #memory

Ένας αθλητής με αναπηρία πηγαίνει την 7χρονη κόρη του και τον 5χρονο γιο του σε
έναν από τους πρώτους τους αγώνες παιδικού τριάθλου και θυμάται τον πιο δύσκολο
αγώνα που έχει κάνει ποτέ, ένα Ironman: μια από τις πιο εξαντλητικές δοκιμασίες που
μπορεί ν' αντέξει κανείς σε μια μέρα.

Το αίνιγμα της Κέρου του Κώστα Μαχαίρα

#history #archeology #roots

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τις ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία
χρόνια στην Κέρο, με ξεναγό τον επικεφαλής της ανασκαφής, βρετανό καθηγητή
Προϊστορικής Αρχαιολογίας, λόρδο Κόλιν Ρένφριου, ο οποίος έχει αφιερωθεί στη
μελέτη της περιοχής από τη δεκαετία του ’60.

Το ίχνος του χρόνου της Διονυσίας Κοπανά

#history #archeology #society

Ένα ντοκιμαντέρ για τον χρόνο, τη μνήμη, τη νοσταλγία. Μια ταινία για τη γοητεία της
αρχαιολογίας και της ανασκαφής μέσα από το post mortem πορτραίτο του
αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη. Μια κινηματογραφική ανασκαφή για να έρθει στο
φως μια εικόνα μέσα από θραύσματα και ίχνη όπως κάνει και η αρχαιολογία.

Το μαγικό των ανθρώπων: Η Νάσια από τη Μολδαβία της Πέννυς
Παναγιωτοπούλου

#humanrights #family #migration

Με σπασμένα ελληνικά η Νάσια μιλάει, τραγουδάει, κλαίει, θυμάται και αναπολεί.
Άφησε πίσω στη Μολδαβία έναν άνδρα βίαιο που έπινε και χτυπούσε. Η Νάσια φεύγει
για να σωθεί.

Υ1 - Στη σιωπή του βυθού του Φίλιππου Βαρδάκα

#history #archival

14 Σεπτεμβρίου 1943: Το θρυλικό Υποβρύχιο «Υ1-Λ. Κατσώνης» βυθίζεται βόρεια της
Σκιάθου από γερμανικό ανθυποβρυχιακό. Μέσα από το βιβλίο του ύπαρχου Ηλία
Τσουκαλά που κολύμπησε επί 9 ώρες για να σωθεί, καθώς και μέσα από απόρρητα
έγγραφα, ημερολόγια ξετυλίγονται οι ανθρώπινες ιστορίες που πλέκονται γύρω από το
υποβρύχιο.

Υπέρ εστιών - μία ταινία για το βιβλιοπωλείο των αστέγων του Ξενοφώντα
Αγγελόπουλου

#activism #urban #work

O Λεωνίδας Κουρσούμης έμεινε άνεργος και άστεγος λίγο πριν τη συνταξιοδότηση.
Αποφασίζει να δημιουργήσει μια πρωτοπόρο, για τα ελληνικά δεδομένα, επιχείρηση, η
οποία καθημερινά κερδίζει τόσο σε απήχηση, όσο και σε αποδοχή και εμβέλεια.

Φόρος Τιμής του Σπύρου Αλιδάκη

#arts #memory #portrait

Ένα ντοκιμαντέρ - φόρος τιμής στον Λευτέρη Βογιατζή. Μια περίεργα ονειρική,
συνειρμική περιήγηση στον κόσμο του καλλιτέχνη και στον χώρο του Θεάτρου της
Οδού Κυκλάδων, μέσα από εικόνες, ντοκουμέντα, ήχους, σπάνιο αρχειακό υλικό,
αποσπάσματα από παραστάσεις, αναμνήσεις και συνεντεύξεις συνεργατών του.

Φύλαξ άγγελος του Δημήτρη Τρικαλίτη

#environment #society #portrait

Η καθημερινότητα του Παναγιώτη Μπανούζα, φύλακα στο Παχτούρι, αποδεικνύεται
δύσκολη τον χειμώνα, αλλά γίνεται ακόμα πιο δύσκολη με την κάμερα απέναντι.