7 χρόνια στη Γερμανία του Σίμου Κορεξενίδη
#memory #family #migration
Η Γαρυφαλιά κι ο Γιάννης έφυγαν μετανάστες το 1970 από το χωριό τους στη Δράμα
για τη Γερμανία, όπου έμειναν μέχρι το 1977. Τι κέρδισαν; Τι τίμημα έχει ο χρόνος που
δεν αναπληρώνεται;
9+1 μοναξιές του πατέρα της Καλλιόπης Κατσιδονιώτη
#family #faith
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην καθημερινή ζωή του πατέρα της σκηνοθέτιδος, ενός
ηλικιωμένου άντρα 85 ετών. Η ταινία προσεγγίζει τη δυσκολία της τρίτης ηλικίας, τη
μοναξιά, τον φόβο του θανάτου και το πένθος, καθώς ο πρωταγωνιστής βιώνει την
απώλεια της συντρόφου του μετά από 57 χρόνια κοινής πορείας.
BadLand του Χρήστου Πυθαρά
#environment #memory
Τον Ιούλιο του 2018 φωτιά ξέσπασε στο Μάτι και στο Νέο Βουτζά. Άνθρωποι έχασαν
τη ζωή τους. Μνήμες εικόνων και ήχων από μια μαύρη γη.
Con Fuoco - A Strange Orchestra του Αναστάση Δαλλή
#arts #music #education
Η Con Fuoco είναι μία ορχήστρα από την Θέρμη Θεσσαλονίκης. Δεν μοιάζει όμως με
τις άλλες ορχήστρες. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει καταφέρει να χαράξει μία πολύ
σημαντική μουσική πορεία, παρά τις δυσκολίες.
Crazy Dance του Γιώργου Κυβερνήτη
#family #workplace
Μια οικογένεια Ιταλών γυρίζει την Ελλάδα με ένα πλανόδιο λούνα παρκ. Στήνουν και
ξεστήνουν τα παιχνίδια, αλλά και το σπίτι τους, αποκαλύπτουν τη ζωή τους πίσω από
τα φώτα. Με ρίζες στο χώρο του θεάματος, δυο αδέλφια κρατούν ζωντανό το
μαγικό κόσμο της διασκέδασης, περιπλανώμενοι στην επαρχία και στα νησιά.
Girls in Flower της Κωνστάντζας Καψάλη
#memory #anthropology #essay
Παραπέμποντας σε χειρόγραφο σημείωμα και ακολουθώντας την προσέγγιση του
Μαρσέλ Προυστ στο θέμα της μνήμης -ο τίτλος της ταινίας αποτελεί αναφορά στο
μυθιστόρημα «Στη σκιά των νεαρών κοριτσιών με τα λουλούδια»-, η σκηνοθέτις
χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις της για να εξερευνήσει τη θηλυκότητα.
Homo Camcordus του Γιάννη Ισιδώρου
#anthropology #essay #urban
Ένα πολιτικό και ποιητικό οπτικό δοκίμιο για το πάθος της καταγραφής ως τρόπο που
βιώνουμε και ερμηνεύουμε τον σύγχρονο κόσμο. Ένα προσωπικό συνειρμικό ταξίδι
στην πόλη και τους ανθρώπους της που αναδεικνύει διαφορετικές όψεις της
καταγραφικής εμπειρίας και καταγγέλλει σαρκαστικά αυτό που την ίδια στιγμή λατρεύει.
Otranto των Jonian Bisai και Σωτήρη Τσίγκανου
#migration #humanrights
Τέσσερις γυναικείες φωνές σε μία πολυφωνική αφήγηση της ιστορίας του Katër i
Radës, του πρώτου σκάφους που βυθίστηκε στη διάρκεια του ναυτικού αποκλεισμού
για τις προσφυγικές ροές.
St. Viniri - το ιερό δάσος της Κωνσταντίνας Μεσσήνη
#environment #roots
Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα, στο Ανατολικό Ζαγόρι, είναι ένα από
τα εναπομείναντα ιερά δάση. Ανέγγιχτο στο χρόνο το διατηρούν οι μύθοι που
αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Stefanos Rokos: Nick Cave & The Bad Seeds' No More Shall We Part των
Αρασέλης Λαιμού και Ρηνιώς Δραγασάκη
#arts #music
Ο ζωγράφος Στέφανος Ρόκος ετοιμάζει την έκθεση «Stefanos Rokos: Nick
Cave & The Bad Seeds’ No More Shall We Part, 14 paintings 17 years later». Η Ρηνιώ
Δραγασάκη και η Αρασέλη Λαιμού καταγράφουν στη διάρκεια τριών ετών τις
καθημερινές του συνήθειες, την καλλιτεχνική διαδικασία, την έμπνευση και τον
δημιουργικό διάλογο με τον θρυλικό μουσικό Nick Cave.
Αδελφές ψυχές του Βασίλη Λουλέ
#animals #migration
Στη Στουτγάρδη της Γερμανίας τρεις παλιοί μετανάστες από διαφορετικές χώρες, μια
Γερμανίδα και μια έφηβη πρόσφυγας του καιρού μας, αφηγούνται ιστορίες από τη ζωή
με το αγαπημένο τους ζώο. Ιστορίες συνηθισμένες ή απίθανες, αστείες ή συγκινητικές,
που δείχνουν την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα, σηματοδοτώντας μια
κοινή πατρίδα.
Η επιστροφή του Προμηθέα του Κυριάκου Κατζουράκη
#environment #politics #economy
Το ντοκιμαντέρ του Κυριάκου Κατζουράκη ασχολείται με ζητήματα όπως η ενεργειακή
φτώχεια και η δυσκολία πρόσβασης του πληθυσμού στους ενεργειακούς πόρους, τα
οποία προκύπτουν από τη σύγχρονη ενεργειακή πολιτική στην λεγόμενη μετα-λιγνιτική
εποχή.
Η ιστορία του Γιάννη της Βούλας Γερμανάκου Κοψίνη
#memory #migration #family
Η ιστορία ενός πόντιου πρόσφυγα από την Κριμαία που έφτασε στον Πειραιά το 1919.
Ημερολόγια Αποστολής των Δάφνης Τόλη και Δημήτρη Μαυροφοράκη
#society #activism #war
Με φόντο την ανθρωπιστική κρίση των Ροχίνγκια στο Μπανγκλαντές, το ντοκιμαντέρ
παρακολουθεί τον Νικόλα Παπαχρυσοστόμου, επικεφαλής της παρέμβασης των
Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ο ίδιος επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τις προσωπικές
επιλογές που τον οδήγησαν από τον κόσμο των πολυεθνικών εταιριών στην
ανθρωπιστική δράση.
Κλεονίκη της Άννας Αντωνοπούλου
#memory #family #roots
Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη ζει στα βουνά της Ευρυτανίας, τραγουδώντας και λέγοντας
ιστορίες από τα παλιά. Μαζί της ζουν ο Κώστας και ο Γιώργος, δύο από τα οκτώ παιδιά
της. Όλοι περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος, όπου το μικρό χωριό ξαναζωντανεύει.
Λοσάντζελε Αθήνα και πάλι πίσω του Χάρη Γιουλάτου
#arts #socialmedia #media
Η κοινότητα των κωμικών βρίσκει καταφύγιο στο Internet. Ο Κώστας Μαλιάτσης Σάλας,
γνωστός μέσα από το YouTube και το όραμά του για το Λοσάντζελε σε ένα ντοκιμαντέρ
για το παρεξηγημένο χιούμορ και την ελευθερία του λόγου.
Μαύρη Αλήθεια του Γιώργου Μπισδίκη
#environment #work #anthropology
Ένας βοσκός ζει ανάμεσα στην σκληρή καθημερινότητα του και το πάθος του. Κατά
την διάρκεια της κινηματογράφησης βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί την αλήθεια του.
Μέσα μου βλέπω μονάχα θάλασσα των Αλέξη Χατζηγιάννη, Γιώργου Κυβερνήτη,
Νεφέλης Οικονόμου - Πάντζου, Μαρίας Σιδηροπούλου
#arts #music #portrait
Πλήξη, φυγή, θάλασσα, πόλη και ελεύθερος χρόνος. Ο Βαγγέλης Γερμανός σχεδόν 40
χρόνια μετά «Τα μπαράκια» και με περιστασιακές βουτιές στον κινηματογράφο και την
τηλεόραση, μάς παρασέρνει σε μια καλοκαιρινή περιπέτεια γεμάτη χρώματα, θάλασσα
και ήχους.
Ο Χειροπαλαιστής του Γιώργου Γούση
#family #sports #portrait
O Παναγιώτης είναι ένας 30χρονος πρωταθλητής στο άθλημα της χειροπάλης (bras de
fer) και ιδιοκτήτης καφενείου σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Το πορτρέτο ενός νέου
άνδρα που ταλαντεύεται καθημερινά μεταξύ των ονείρων του και της πραγματικότητας
της ζωής στην ελληνική επαρχία.
Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ του Κώστα Δημολίτσα
#arts #memory #cinema
Ένας φόρος τιμής στον ιστορικό λαϊκό κινηματογράφο Ροζικλαίρ της Πατησίων, που
τάραξε την κοινή γνώμη τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 εξαιτίας των ακατάλληλων
ταινιών που πρόβαλλε, αδιαφορώντας για την λογοκρισία και τους ηθικούς φραγμούς
της εποχής. Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι Τάκης Σπετσιώτης, Λευτέρης Ξανθόπουλος,
Δημήτρης Κολάτος, Μπέτυ Βακαλίδου, Νίκος Ζερβός, Γιώργος Χρονάς κ.ά.
Περί τέχνης του κλαδέματος της Φανής Μπήτου
#environment #urban
O Χέρμαν θέλει να ομορφύνει τα δέντρα της Αθήνας. Με οδηγό τις πρακτικές
κλαδέματος του δασκάλου του, μπάρμπα-Τάκη και έμπνευση από τα κείμενα
αισθητικής του προπάππου Ε. Παπανούτσου, στον ελεύθερό του χρόνο κλαδεύει τα
δέντρα της πρωτεύουσας, προτείνοντας έναν τρόπο φροντίδας για το υποβαθμισμένο
πράσινο της πόλης.
Πήγα, είδα, άκουσα της Μαίρης Μπουλή
#humanrights #society #education
Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Μπορεί ένα άτομο με κώφωση να ακούσει
τον ήχο της θάλασσας; Τα μουσεία της Ελλάδας είναι προσβάσιμα; Το Πήγα, Είδα,
Άκουσα είναι ένα ντοκιμαντέρ που διερευνά το ζήτημα της προσβασιμότητας και τον
τρόπο με τον οποίο τα άτομα με αναπηρία βιώνουν την ελληνική πραγματικότητα.
Πλάνα απ' έξω των Διονυσίας Κοπανά και Κώστα Κορρέ
#humanrights #education #law
Η κάμερα γίνεται παράθυρο στην ελεύθερη ζωή για τους κρατούμενους και μαθητές
του 2 ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Πάτρας. Οι φωνές των
συμμετεχόντων κάνουν εικόνα την ελπίδα και τα όνειρα τους, αποκτούν φόρμα, χρώμα
και ήχο, σε ένα ηλιοβασίλεμα, στον ήχο του κύματος, στον ανοιχτό ουρανό. Μια ταινία
που γεννήθηκε μέσα από το εργαστήριο του Νεανικού Πλάνου σε μια απόπειρα να
συνδεθεί το έξω του κόσμου με το μέσα της φυλακής.
Συλλέγοντας το χρόνο του Χρήστου Σαγιά
#arts #history #cinema
Ο Δημήτρης Πιστιόλας, συνταξιούχος των ΕΛ.ΤΑ., διατηρεί το μεγαλύτερο μουσείο
κινηματογραφικών μηχανών παγκοσμίως. Ενενήντα χρονών πλέον, ο Δημήτρης
αναπολεί το παρελθόν που κρύβουν οι μηχανές του, ελπίζοντας οι αναμνήσεις να μη
χαθούν για πάντα.
Χέρια σε χλωρίνη της Ιωάννας Νεοφύτου
#humanrights #economy #work
Δύο γυναίκες μέσης ηλικίας συζητούν και καθαρίζουν δωμάτια ξενοδοχείων και γκαλερί
σύγχρονης τέχνης. Οι φιγούρες τους δεν συναντιούνται ποτέ στην οθόνη, ωστόσο οι
συζητήσεις τους και οι σκέψεις τους γύρω από τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες τις
φέρνουν κοντά. Η ιστορία δύο γυναικών που για χρόνια έχουν τα χέρια τους
βουτηγμένα στην χλωρίνη.
Χρώματα και Σκιές του Ανδρέα Χατζηπατέρα
#memory #work #family
Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τις διαταραχές της μνήμης μέσα από τις αφηγήσεις ενός
άνδρα για σημαντικές στιγμές της ζωής του. Φτάνοντας στα όσα συμβαίνουν σήμερα,
γίνεται ξεκάθαρο ότι ο άνδρας δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα
όνειρα.
Αφιέρωμα Σταύρος Καπλανίδης
Ένα αφιέρωμα στον αγαπημένο Σταύρο Καπλανίδη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη
ζωή, πραγματοποιεί το 22 ο ΦΝΘ, προβάλλοντας τρία από τα σημαντικότερα
ντοκιμαντέρ του, καθώς και την τελευταία του δουλειά.
Σταύρος Τορνές, ο φτωχός κυνηγός του νότου, 1994
#cinema #arts #portrait
Σταύρος Τορνές: Ένας μυθικός κινηματογραφιστής ή ένας κινηματογραφιστής-μύθος;
Ίσως τίποτα απ' όλα αυτά, ίσως κάτι πολύ περισσότερο. Η ταινία επιχειρεί να
προσεγγίσει τη ζωή και το έργο του Σταύρου Τορνέ: ψηλαφεί εικόνες του,
αφουγκράζεται ψιθύρους του, εισχωρεί στις μνήμες φίλων του, ακολουθεί ίχνη του, για
ν' αποτυπώσει το βιογραφικό πορτρέτο ενός κινηματογραφιστή που στάθηκε μέχρι το
τέλος συνεπής σ' αυτά που είδε, έζησε και πίστεψε.
Play it again, Χρήστο, 2007
#cinema #memory #portrait
Η ταινία συστήνει τον Xρήστο Bακαλόπουλο και κάνει ευρύτερα γνωστή την πολυσχιδή
του δραστηριότητα και πνευματική πορεία στην τόσο σύντομη ζωή του (1956-1993).
Κριτικός κινηματογράφου, παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών, αρθρογράφος,
συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης κινηματογραφικών ταινιών, μα, πάνω απ’
όλα, ένα ευαίσθητο και μαχητικό πνεύμα, ο Χρήστος Βακαλόπουλος σημάδεψε με τον
λόγο και τα σχόλιά του τη σκέψη στη χώρα μας, για σχεδόν είκοσι χρόνια (1974-1993).
Το ντοκιμαντέρ απέσπασε το βραβείο κοινού στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης το 2007.
Anna Wich: Φωτογράφος, 2013
#arts #portrait #cinema
Η γερμανίδα φωτογράφος Άννα Βιχ επέλεξε να ζήσει και να εργαστεί στην Αθήνα.
Μακριά από την καρτποσταλική γραφικότητα, επέλεξε να φωτίσει περιφρονημένες
όψεις της χώρας: την καθημερινότητα στην πόλη, τους τόπους και τους ανθρώπους
της, τον παλαιό ελαιώνα που έχει μετατραπεί σε υποβαθμισμένη γειτονιά, αδέσποτες
γάτες... Αλλά και την πραγματική σχέση της νέας Ελλάδας με την αρχαιότητα, καθώς
επίσης και τη μαγεία της θάλασσας.
Ο Τέος και ο Σταύρος, 2019
#portrait #memory #politics
Το τελευταίο κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ του Σταύρου Καπλανίδη αφορά τα Εξάρχεια
της μεταπολίτευσης και τον Τέο Ρόμβο, ένα από τα πρόσωπα της εναλλακτικής
κουλτούρας με το οποίο συμπορεύτηκε στη ζωή του. Η ταινία ολοκληρώθηκε με τις
οδηγίες του Σταύρου Καπλανίδη από τον Χρόνη Θεοχάρη.
Αγέλαστος Πέτρα, 20 χρόνια μετά
Μια ειδική προβολή του ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αγέλαστος Πέτρα, που
συμπληρώνει 20 χρόνια από την πρεμιέρα του, θα πραγματοποιηθεί στο 22 ο ΦΝΘ. Θα
προβληθεί, επίσης, υλικό από το νέο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη για την Ελευσίνα.
Αγέλαστος πέτρα του Φίλιππου Κουτσαφτή
#archaeology #urban #history
Η Ελευσίνα είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη 20 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας. Με την
πόλη αυτή δέθηκε από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο αγαπημένος μύθος των
αρχαίων, ο μύθος της θεάς Δήμητρας, θεάς της Γεωργίας και της ευφορίας της γης και
της κόρης της Περσεφόνης. Τα Ελευσίνια μυστήρια που τελούνταν εδώ και δύο
χιλιετίες σχετιζόταν με τον κύκλο της ίδιας της ζωής και χάριζαν στους μύστες ελπίδα
και μακαριότητα για να αντιμετωπίσουν το θάνατο. Εδώ, που σύμφωνα με το μύθο
πρωτοκαλλιεργήθηκαν τα δώρα της θεάς, τα δημητριακά, εδώ αναπτύχθηκαν οι
μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ελλάδας, με καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή και
το ιερό. Η Ελευσίνα είναι δυτικά, χώρος ιερός σημείο και όριο για να δει κανείς τον
κόσμο γύρω του όσο και τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου