Μελβούρνη

To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Nίμα Τζαβιντί, μαθητή του Ασγκάρ Φαραντί αποτελεί ένα στατικό κλειστοφοβικό θρίλερ που μας θυμίζει μεγάλα έργα του ιρανικού σινεμά. Ξεκίνησε τη διαδρομή του από τη Βενετία το 2014, αλλά στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε το 2016. Κέρδισε 12 Βραβεία σε διεθνείς διοργανώσεις. Πρόσφατα είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το δεύτερο έργο του, "The Warden". Kαλύτερη ταινία της χρονιάς στα εγχώρια Βραβεία. Ένα εντελώς διαφορετικό έργο με χιούμορ και βαθύ κοινωνικοπολιτικό σχόλιο που αγγίζει ευαίσθητες χορδές.

Τεχεράνη, ο Αμίρ κι η Σάρα, δύο νέοι άνθρωποι έχουν πάρει τη σπουδαία απόφαση να μεταναστεύσουν στην μακρινή Αυστραλία για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτατο επίπεδο. Δε γνωρίζουν πολλά για τη νέα τους περιπέτεια, είναι αποφασισμένοι όμως να κάνουν μία νέα αρχή. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός "γελάει". Η τύχη τους γυρίζει την πλάτη. Ένα συγκλονιστικό γεγονός τους εγκλωβίζει σε ένα πολυδιάστατο αδιέξοδο. Άμεσα γεννάται ένα ύψιστο ηθικό δίλημμα. Mένεις και προσπαθείς να δικαιωθείς σε μία αναμέτρηση με τις αρχές που μοιάζει εκ προοιμίου χαμένη ή κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια "απόδρασης";

Δεν υπάρχει καμία διαθέση εύκολων απαντήσεων από τον σκηνοθέτη. Βασανίζει τον θεατή, τον μετατρέπει θέλοντας και μη σε πρωταγωνιστή. Τι θα έκανε στη θέση των κύριων ηρώων; Ένα τραγικό περιστατικό γίνεται η αφορμή να δοκιμαστούν οι δεσμοί αγάπης του ζευγαριού. Το ψέμα φέρνει νέο ψέμα και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Όταν ο Αμίρ το μετανιώσει είναι ήδη αργά. Σφίγγεται το στομάχι σου. Είναι άδικο να καταστραφούν τόσο άδικα δύο ζωές. Μη ξεχνάτε πως βρισκόμαστε στο Ιράν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι ηθοποιοί βάσει νομοθεσίας απαγορεύεται ακόμα και να αγκαλιαστούν.

Με θεατρικότητα, παραστικότητα και ζωντάνια γινόμαστε κοινωνοί του δράματος. Ο Πεϊμάν Μααντί μετά το "Ένας Χωρισμός" και πριν το "Just 6.5" δίνει ακόμα μία ερμηνεία που μένει στην ιστορία του σινεμά. Ένας από τους κορυφαίους Ιρανούς ηθοποιούς. Προσπαθεί να διαχειριστεί τη σύγχυσή του. Όπως και στην καλύτερη ξενόγλωση ταινία του 2011, έτσι και τώρα υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από τη σύντροφό του. Μία διαρκής προσπάθεια απενοχοποίησης όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Μοναδική παρηγοριά η "αγκαλιά" της μητέρας. "Πάντα σε εσένα έρχομαι".

Από την μία το έργο του δασκάλου Φαραντί, από την άλλη το έργο του έτερου μεγάλου της χώρας, Τζαφάρ Παναχί. Η "Μελβούρνη" μου φέρνει στο μυαλό το "Ταξί". Όπως ακριβώς το μωσαϊκό του λαού περνάει από το αυτοκίνητο, εδώ χτυπάει το θυροτηλέφωνο κι ανεβαίνει στο σπίτι. Γνωρίζουμε αρκετές πτυχές της συντηρητικής κοινωνίας. Προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε ποιος είναι ο ένοχος κι αν αυτός πραγματικά υπάρχει. Η μεγάλη απόφαση έχει παρθεί. Το ταξίδι δεν αναβάλλεται, θα γίνει πάση θυσία. "Συγγνώμη κυρία" ...