Τι πρέπει να δείτε μέχρι την Τετάρτη στους Κινηματογράφους της πόλης!

Μέχρι την Τετάρτη έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε στη Θεσσαλονίκη τρεις σπουδαίες ταινίες. Στην κεντρική αίθουσα προβάλλεται το Dheepan του Ζακ Οντιάρ ...

Πρόκειται για ένα φιλμ έντονα επίκαιρο, αλλά παράλληλα με διαχρονικό χρώμα, που πραγματεύεται την μετάβαση των μεταναστών στον Δυτικό κόσμο. Θίγονται πολλά και σημαντικά κοινωνικά  ζητήματα και προς τιμήν του σκηνοθέτη, όλα σχεδόν αποδίδονται εύστοχα. Ο πόλεμος στη Σρι Λάνκα, ο αγώνας του ανθρώπου για ζωή παρά τις αντιξοότητες, ο ρατσισμός, η άκρατη βία, το παρεμπόριο ναρκωτικών κι όπλων. Θα έλεγα πως η ταινία διέπεται από έναν άγριο ρεαλισμό. Τρεις άνθρωποι φεύγουν από τη δίνη του πολέμου κι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Γαλλία, προσποιούμενη την οικογένεια. Η ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, πολύ δύσκολη υπόθεση, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα. Τα καταφέρνουν όμως, έρχονται πιο κοντά κι αγγίζουν τα όρια μιας πραγματικής οικογένειας. Ο Ντιπάν ξεχνάει το παρελθόν του. Ξαφνικά ένα περιστατικό ωμής βίας απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα, κλονίζοντας την γαλήνη και την ηρεμία. Ο πρωταγωνιστής δίνει τον αγώνα του και μέσα από σκληρές εικόνες φτάνει στην κάθαρση και την λύτρωση. Το φινάλε είναι happy, πλέον έχουμε μία κανονική οικογένεια (με νέο μέλος), η αισιόδοξη μετακόμιση δίνει το μήνυμα της νίκης του ανθρώπου.

... Στην αίθουσα Παύλος Ζάννας έχουμε για δεύτερη συνεχή εβδομάδα τον Γιο του Σαούλ, που στο εξωτερικό έσπασε τα ταμεία, ενώ λίγοι τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να το δούμε και στο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ...

Ο Γιος του Σαούλ: Το πρώτο μεγάλο φιλμ του Λ.Νέμες. Πραγματεύεται τον αγώνα ενός Ζοντερκομάντο να πάρει πίσω τον νεκρό υιό του από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Πρόκειται για μία ταινία που έχει συγκλονίσει τους Cineφιλ ανά τον κόσμο. Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε μόλις μία φορά. Παρά τον ντόρο που έγινε και το λεπτό θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο Ούγγρος σκηνοθέτης έχει δρόμο να διανύσει για να φτάσει στην κορυφή.

... Τρίτη ταινία για την οποία έγινε πολύς λόγος είναι το Chevalier της Ραχήλ Τσαγγάρη. Με ένα πολύπειρο κάστινγκ, παντρεμένο με τον νέο στον ρόλο του ηθοποιού Σάκη Ρουβά ...

Chevalier: Το πολυσυζητημένο έργο της Ραχήλ Τσαγγάρη. Ίσως το ιδανικό κάστινγκ ηθοποιών για αμιγώς ελληνική ταινία. Η πλειονότητα του κόσμου ενθουσιάστηκε, λόγω του στατικού σκηνικού όμως κρατώ τις επιφυλάξεις μου και θα ξαναδώ την ταινία για να αποκρυσταλλώσω άποψη. Εξαιρετικός ο "νικητής", Panos Koronis, κλασικός και πολυαγαπημένος ο Βαγγέλης Μουσικής, γνωστός από την τηλεόραση ο Ευθύμης Παπαδημητρίου, ενώ θετικός ήταν κι ο νέος, πλην όμως φιλόδοξος στο χώρο, Σάκης Ρουβάς.

«Πνεύμα Χριστουγέννων»

Μια φορά και έναν καιρό….

Έτσι δεν ξεκινούν όλες οι κλασσικές, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες, πάντως γεμάτες νόημα ιστορίες; Ποιος μπορεί να ονειρευτεί Χριστούγεννα χωρίς την ιστορία του μίζερου και εργασιομανούς Εμπενέζερ Σκρουτζ που το Πνεύμα ανέδειξε το πόσο συναισθηματικά γενναιόδωρος, πλήρης και φιλεύσπλαχνος ήταν; Ή για τους λάτρες της παράδοσης, ποιος μπορεί να μην ξεφυλλίσει τις παπαδιαμαντικές χριστουγεννιάτικες ιστορίες, γεμάτες από το νησί του, τη Σκιάθο, οι οποίες ακτινοβολούν Πνεύμα ανθρωπιάς, καλοσύνης και ήθους;

Χριστούγεννα, γεμάτα από χρώματα, αρώματα, ήχους, ψαλμούς, Ανθρώπους. Μία αρμονία που δύσκολα μπορεί άνθρωπος να νιώσει, ακόμα και όταν είναι συνεπαρμένα εγκλωβισμένος στη μελωδία του «Δόξα εν υψίστοις»... Που κρύβεται η μαγεία αυτή να την αποζητήσω; Στη μουσική, στη συντροφικότητα, σε μία ιστορία;

Δεν ξέρω. Μακάρι να είχα απάντηση να δώσω. Θα περιμένατε να σας απαντήσω μέσα από μία ιστορία κλασσική, πολυδιαβασμένη, γνωστή σε όλους. Ίσως θα μπορούσα. Όχι, όμως, τη φορά αυτή.

Αυτή τη φορά θα σας διηγηθώ μία ιστορία διαφορετική από τις άλλες. Μπορεί να σας αρέσει, μπορεί και όχι. Είναι, όμως, αληθινή, πιστέψτε με ή αν μου επιτρέπεις, πίστεψε με.

Ενθύμηση γλυκιά χαμένη

Σε Φως και Πνεύμα βαφτισμένη

Στα βάθη της ψυχής καλά κρυμμένη

Έλα, ξύπνα ευλογημένη

Σε κόκκινη κλωστή δεμένη

Στην ανέμη τυλιγμένη

Κλώτσο της δίνω να γυρίσει

Η Ιστορία να αρχινίσει…

Η 22 Ιουλίου έφτανε στο ναδίρ της. Μόλις είχε σουρουπώσει και οι πιο γλυκές, οι πιο μεθυστικές αποχρώσεις του ήλιου αγκάλιαζαν την μισοταραγμένη θάλασσα. Η ζέστη, παρά το ότι ήταν ήδη αφόρητη, δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο από το νοτιά που δεν έλεγε να κοπάσει. Περπατούσε μόνος του, χαζεύοντας το πώς οι κόρες του Φωτός παιδιάριζαν ανέμελα, αδιάφορα, ήρεμα πάνω στα σχηματιζόμενα κύματα. Του θύμισαν τον εαυτό του όταν ήταν μικρός και ξέγνοιαστος, μα κυρίως αθώος…

Είχε προηγηθεί ήδη η συζήτηση μαζί της. Αναπάντεχα; Απροσδόκητα; Όμως είχε προηγηθεί και αυτό τον είχε κάνει χαρούμενο, ή έτσι πίστευε. Ξέρεις, η προσδοκία είναι μεγάλη πλανεύτρα και κανένας δε μπορεί να της αντισταθεί στο διάβα της. Σε αιχμαλωτίζει και μετά σε αφήνει, όπως το κύμα όταν σκάει στο βράχο. Ερωτοτροπεί πρώτα μαζί σου και στη συνέχεια σε εγκαταλείπει, κάνοντας σε τον αιώνιο εραστή της, γίνεται για σένα ο αιώνιος ανεκπλήρωτος έρωτας.

Μα καλύτερα να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ώστε οποιαδήποτε αμφιβολία να φωτιστεί και ακολούθως να χαθεί. Το αγόρι και το κορίτσι είχαν μήνες να μιλήσουν, παρόλα αυτά ένας ανεξήγητος δεσμός υπήρχε ανάμεσα τους. Ένα δέσιμο που ιστορούσε χρόνια στην πλάτη του, γεμάτα αγάπη, υπομονή, πίστη, αφοσίωση, ανασφάλειες, εμπειρίες ευχάριστες και δυσάρεστες, μελωδίες, γέλια, κλάματα. Θα σε κούραζα αν συνέχιζα την απαρίθμηση. Αξίες οι οποίες ενώνουν δύο ανθρώπους και που δύσκολα τους χωρίζουν.

Και όμως, το δύσκολα ήρθε και ενσαρκώθηκε σε πραγματικότητα. Τη χειρότερη γι’ αυτόν. Γι’ αυτήν; Δεν ήξερε να απαντήσει. Μακάρι να ήξερε, αλλά ίσως και να μην ήθελε να μάθει. Η γνώση είναι δύναμη. Η γνώση όμως σηματοδοτεί και το τέλος. Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να τη γνωρίσουν; Άγνωστο.

Έτσι φτάσαμε στο ζεστό εκείνο σούρουπο του Ιουλίου. Ένα ανεπάντεχο κάλεσμα τον οδήγησε σε αχαρτογράφητα εδάφη ευτυχίας, ή καλύτερα προσδοκίας. Μιλήσανε για ώρα. Μετά από πολύ καιρό, ουσιαστικά, χωρίς υπεκφυγές, σε βάθος, ειλικρινά, γεμάτοι ευγνωμοσύνη ο ένας για τον άλλον. Συνεχίστηκε για αρκετή ώρα η συζήτηση, την ίδια ώρα που αυτός περπατούσε πλέον κάτω από την ήδη σκοτεινό ουρανό της πόλης, ο οποίος μέχρι τώρα προστάτευε τα όνειρα, τις ελπίδες, τα λάθη του.

Η συζήτηση τελείωσε, αφήνοντας του την Ελπίδα (ή για να είμαι ειλικρινής την προσδοκία), για ποιο πράγμα όμως δεν ήξερε. Και, ίσως, δεν ήταν η ώρα και να μάθει.

Οι μήνες πέρασαν, με δυσκολίες. Άρχισε να συνειδητοποιεί τη γνώση που ίσως τότε να μην ήθελε μάθει. Παρόλα αυτά, έμεινε να ατενίζει την πλανεύτρα προσδοκία, που τόσο σιγά, τόσο απαλά, τόσο υπόκωφα τον είχε σαγηνέψει.

Χαμένος στις σκέψεις του, δεν είχε συνειδητοποιήσει πως η χριστουγεννιάτικη μπάλα που κρατούσε είχε γλιστρήσει από τα χέρια του, διαλυόμενη σε χίλια κομμάτια, αφήνοντας τα χρώματα που έκρυβε μέσα της να ακτινοβολήσουν αμυδρά, σκαστά, το καθένα προς τη δική του κατεύθυνση, μόνα τους.

- «Μπορούμε μπαμπά να τα κολλήσουμε;», τον ρώτησε ο γιος του.

- «Όχι παιδί μου», απάντησε αυτός, κοιτώντας το χειμωνιάτικο απόγευμα να ιριδίζει.

- «Γιατί;», τον ρώτησε με την παιδική, αφελή φωνή του το παιδί.

- «Κάθε τι που σπάει αγόρι μου, δεν ξανακολλάει, έτσι το ορίσανε οι άνθρωποι. Όμως, θέλω να σου πω ένα μυστικό, το οποίο θέλω να φυλάξεις στα βάθη της ψυχής σου και κάθε φορά που σου τυχαίνει κάτι να το θυμάσαι. Ό, τι δεν ξανακολλάει, ξαναφτιάχνεται από την αρχή. Με μόχθο και με πολύ μεράκι. Μην τους ακούς να λένε ότι αυτό δε γίνεται. Γίνεται. Ποτέ δε θα έχεις την ίδια μπάλα. Ποιος σου είπε, όμως, ότι δε γίνεται να έχεις μία πιο όμορφη, μία πιο λαμπερή, μία πιο φωτεινή. Από εσένα εξαρτάται. Και μόνο από σένα».

Φίλησε γλυκά το γιο του, ο οποίος είχε κιόλας αποκοιμηθεί χαμογελαστός, είτε γιατί έβλεπε τα πιο γλυκά όνειρα είτε γιατί προσμονούσε να ξαναφτιάξει τη χριστουγεννιάτικη μπάλα του.

Αυτός είχε μείνει ξάγρυπνος, ως ακοίμητος φρουρός του πιο απόρθητου κάστρου, του μεγαλυτέρου μυστικού, της πιο κρυφής και θεόπνευστης Σοφίας: «Φως είναι ο άνθρωπος και κανένα σκοτάδι δε μπορεί να τον αλλάξει. Κανένα!».

Ωστόσο, και κάθε φρουρός έχει δικαίωμα να λυγίσει, ιδίως μπροστά στις φλόγες ενός μικρού και ζεστού τζακιού. Και καθώς έκλεινε τα μάτια του, άκουσε στο αυτί του κάποιος να του ψιθυρίζει ήρεμα, γαλήνια, μελωδικά: «Η ψυχή σου δοξάζει τον Κύριο, και το Πνεύμα σου αγαλλίαση νιώθει για το Θεό, το Σωτήρα σου, γιατί τώρα κατάλαβες. Ο Άνθρωπος αγάπη και φως είναι και κανένα σκοτάδι δε μπορεί να τον αλλάξει. Κανένα. Είθε η Αλήθεια αυτή να σε συντροφεύει για πάντα.»

Και έτσι, γλυκά,

αποκοιμήθηκε…

Dheepan- Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα!

Πριν λίγη ώρα παρακολούθησα την εν λόγω ταινία του Ζακ Οντιάρ και θα ήθελα να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μου. Πρόκειται για ένα φιλμ έντονα επίκαιρο, αλλά παράλληλα με διαχρονικό χρώμα, που πραγματεύεται την μετάβαση των μεταναστών στον Δυτικό κόσμο. Θίγονται πολλά και σημαντικά κοινωνικά  ζητήματα και προς τιμήν του σκηνοθέτη, όλα σχεδόν αποδίδονται εύστοχα. Ο πόλεμος στη Σρι Λάνκα, ο αγώνας του ανθρώπου για ζωή παρά τις αντιξοότητες, ο ρατσισμός, η άκρατη βία, το παρεμπόριο ναρκωτικών κι όπλων. Θα έλεγα πως η ταινία διέπεται από έναν άγριο ρεαλισμό. Τρεις άνθρωποι φεύγουν από τη δίνη του πολέμου κι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Γαλλία, προσποιούμενη την οικογένεια. Η ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, πολύ δύσκολη υπόθεση, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα. Τα καταφέρνουν όμως, έρχονται πιο κοντά κι αγγίζουν τα όρια μιας πραγματικής οικογένειας. Ο Ντιπάν ξεχνάει το παρελθόν του. Ξαφνικά ένα περιστατικό ωμής βίας απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα, κλονίζοντας την γαλήνη και την ηρεμία. Ο πρωταγωνιστής δίνει τον αγώνα του και μέσα από σκληρές εικόνες φτάνει στην κάθαρση και την λύτρωση. Το φινάλε είναι happy, πλέον έχουμε μία κανονική οικογένεια (με νέο μέλος), η αισιόδοξη μετακόμιση δίνει το μήνυμα της νίκης του ανθρώπου. Ολοκληρώνοντας, θα σας πω πως κάποτε είχα δει σε ένα τοίχο γραμμένο ένα μήνυμα ζωής, "πατρίδα μου είναι μόνο το σώμα μου", σήμερα το είδα στην μεγάλη οθόνη,

                                                                                                                                     Καλό σας βράδυ

Στιγμές Χριστουγέννων

Η πόλη στολισμένη, οι δρόμοι γεμάτοι χρώματα και ο κόσμος χαμογελά παρά τις δυσκολίες. Τι πιο ωραίο, λοιπόν, από έναν καφέ με τους φίλους σου ακούγοντας jazz και χριστουγεννιάτικα τραγούδια;

Τα προβλήματα μας μπορεί να μην λύνονται όμως η ηρεμία και η χαλαρότητα της στιγμής σε βοηθάνε να ατενίζεις το αύριο με αισιοδοξία. Ο καθένας ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά καθημερινώς. Αλλά πάντα ο ένας είναι εκεί για τον άλλον όποτε χρειαστεί.

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους, στα πατρικά τους σπίτια. Ιδιαίτερα για εμάς τους φοιτητές είναι μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίοδος. Μας περιμένουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, οι γονείς μας. Οι τοίχοι των σπιτιών είναι εμποτισμένοι με τα αρώματα των γλυκών του κουταλιού και την μυρωδιά από τα κουλουράκια. Τα τζάκια, όπου υπάρχουν, είναι αναμμένα και το φως τους γεμίζει το σπίτι από γωνιά σε γωνιά (οι υπόλοιποι έχουμε φωτιστικά δαπέδου), μαζί τους το φωταγωγημένο δέντρο και τα γκι στην κουρτίνα δημιουργούν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που μόνο με αγαπημένα πρόσωπα θες να μοιραστείς!

Η αγαπημένη μου εποχή πλησιάζει. Όλα είναι τόσο όμορφα πραγματικά η εμένα μου φαίνονται;





Υ.Γ.: Ας μην ξεχνάμε και τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν τα Χριστούγεννα όπως εμείς και ας τους βοηθήσουμε, όπως μπορεί ο καθένας, να τα ζήσουν όσο πιο χαρούμενα μπορούν. Να μοιραστούμε λίγη, αν όχι όλη, από την δική μας χαρά και ας δώσουμε ότι μπορούμε σε αυτούς που δεν έχουν. Τα συναισθήματα πολλά, η αγάπη διάχυτη.

Καλησπέρα σας!

Θεσσαλονίκη η μητέρα του πολιτισμού

Μιλώντας για πρωτεύουσα του πολιτισμού, δεν μπορούμε παρά να φέρουμε στο μυαλό μας τη Θεσσαλονίκη. Από την ιστορία πληροφορούμαστε, πως από αρχαιοτάτων χρόνων η πόλη μας είχε περίοπτη θέση κι αποτελούσε κέντρο των τεχνών, όντας πολυπολιτισμική. Μία βόλτα σε αυτήν είναι ικανή να καταδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αλληλεπίδραση διαφορετικής κουλτούρας και να πιστοποιήσει πλήρως τον τίτλο της.

Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, οι πρόγονοι των Ιταλών μας κατέκτησαν με τα όπλα, εμείς όμως τους κερδίσαμε με το επίπεδο και τον πολιτισμό μας. Αυτήν την περίοδο κατασκευάζονται η Ροτόντα, η Αψίδα του Γαλερίου (Καμάρα), η πλατεία Ιπποδρομίου κι άλλα έργα που κοσμούν μέχρι και σήμερα τους δρόμους της πόλης. Αργότερα, καταλυτική ήταν η επίδραση της περίφημης εβραϊκής κοινότητας, που συντέλεσε κομβικά στη διαμόρφωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επιπλέον, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, πάνω από 100.000 πρόσφυγες άφησαν την Πόλη κι ήρθαν στη Νύφη του Θερμαϊκού, μεταφέροντας τη δική τους φιλοσοφία για τη ζωή και τις τέχνες. Εύκολα, λοιπόν, κατανοείτε πως μιλάμε για ένα μωσαϊκών λαών, που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τον τόπο.

Αέναο σύμβολο αποτελεί ο Λεύκος Πύργος, που ουσιαστικά είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Τόσο επιβλητικός, αγέρωχος και συγχρόνως ερωτικός, μπροστά από τη θάλασσα, προκαλεί χιλιάδες κόσμου από κάθε γωνία της γης να τον επισκεφτούν και να ζήσουν μία μοναδική εμπειρία, φτάνοντας στην κορυφή του.

Από την αναφορά μου φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα Μουσεία μας. Το Αρχαιολογικό μουσείο (1963), το Βυζαντινό (1994), το μουσείο σύγχρονης τέχνης, αυτό του Μακεδονικού αγώνα, καθώς κι αυτά του Κινηματογράφου, της Φωτογραφίας και φυσικά το λαογραφικό.

Ερχόμενος στα νεότερα χρόνια σιγά σιγά ήρθε η ώρα να κάνω ξεχωριστή μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το οποίο γεννήθηκε το 1960. Από το 1992 απέκτησε διεθνή αίγλη, με Διαγωνιστικό τμήμα και πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες και ταινίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η Θεσσαλονίκη ανακυρήχθηκε πρωτεύουσα Πολιτισμού το 1997. Όμως δυστυχώς αυτός ο τίτλος, δεν έμεινε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση δεν τον διαχειρίστηκε ορθά.

Σήμερα, λαμβάνουν χώρα δράσεις που λίγοι γνωρίζουν, μιας και δεν υπάρχει η απαιτούμενη προβολή και διαπαιδαγώγηση. Ο Κινηματογράφος ζει (Ιστορικές αίθουσες προβολών κι η Ταινιοθήκη στις θρυλικές Κασσαβέτης-Τορνές δίνουν συνέχεια για όλο το χρόνο με ταινίες που σημάδεψαν το Cinema κι άλλες νεότερες), όπως σας περιέγραψα με γλαφυρό τρόπο πριν λίγες μέρες, το Θέατρο αναβιώνει, η Μουσική, η Ποίηση είναι ζωντανές. Εν έτει 2015 παρά την κοινωνικοοικονομική κρίση και τον εκφυλισμό των αξιών, βλέπω στροφή του ανθρώπου στον πολιτισμό κι αυτό με χαροποιεί, μου δίνει ελπίδα για το αύριο.

Οι Ήρωες όλης αυτής της προσπάθειας αφανείς, ελάχιστοι τους γνωρίζουν. Όπως έλεγα πριν λίγες ημέρες, οι επιχειρηματίες πεθαίνουν με περιουσίες κι οι άνθρωποι της τέχνης με χρέη, πλην όμως γεμάτοι αισθήματα, συναίσθημα, δυνατές εικόνες και την αγάπη του κόσμου, που τους παρείχε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Κι αυτό έχει αξία μεγαλύτερη από όλα τα πλούτη του κόσμου.

Συνοψίζοντας νιώθω πως η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο πολιτισμού των Βαλκανίων. Αυτό πρέπει να επικοινωνήσουμε στους συμπολίτες μας, να το κατανοήσουμε όλοι μαζί, να το προβάλλουμε και να το ενισχύσουμε, με ένα λιθαράκι ο καθένας. Κι αν η κατάσταση στην ανθρωπότητα έχει ξεφύγει και πριν γίνει μη αναστρέψιμη η απάντησή μου είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ κι η Θεσσαλονίκη μας, η κοιτίδα του, νσ είστε σίγουροι μπορεί να δώσει ΔΥΝΑΤΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.

Στιγμές

 

 Μια φθινοπωρινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στα Εξάρχεια.
Ένα μικρό ταξίδι σε μια διαφορετική κουλτούρα. Πιο απλή, που δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι συνέχεια απλά να ζεις την κάθε στιγμή. Με τα σοκάκια, τα μικρά καφενεδάκια, με νέους και νέες που εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο μέσα από τα γκράφιτι. Θα τολμούσα να πω ένας διαφορετικός πολιτισμός από αυτόν που συχνά βλέπουμε στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας. Ένας πολιτισμός που δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην έννοια "ζωή" παρά στα υλικά αγαθά και τον πλούτο.


Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, τα πιο όμορφα συμβαίνουν όταν δεν τα περιμένεις και τα βρίσκεις εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχουν. Έτσι λοιπόν, τα Εξάρχεια για μένα ήταν μια όμορφη εκδρομή που ήρθε από μια τυχαία βόλτα. Από μια επιλογή του λάθος δρόμου που όμως βγήκε σε καλό. Γιατί όλα για κάποιο σκοπό γίνονται.

Καλημέρα!

Στιγμές

Φίλες και φίλοι του Belle Epoque,
έχω την χαρά  να είμαι από σήμερα μέρος αυτού του όμορφου blog και να μοιράζομαι μαζί σας τόσο σκέψεις όσο και συναισθήματα, με έναν διαφορετικό ίσως τρόπο από τα συνήθη μακροσκελή κείμενα.... με φωτογραφίες.

Θα χρησιμοποιήσω την στήλη "Στιγμές" για να εξωτερικεύσω όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Γιατί για να πατήσεις το κουμπί και να βγάλεις μια φωτογραφία σημαίνει ότι κάτι σε τράβηξε στην εικόνα που είδες, για μια στιγμή κάτι ένιωσες.
Το πάθος μου για την φωτογραφία ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Με ό,τι μέσο είχα προσπαθούσα να αποθανατίσω καθετί μου κέντρισε την προσοχή. Ευτυχώς ή δυστυχώς, την πρώτη αξιόλογη φωτογραφική μηχανή την απέκτησα πριν ένα μήνα και από τότε είναι κυριολεκτικώς προέκταση του χεριού μου.

Το μόνο μου θέμα είναι ότι τις φωτογραφίες που εγώ τις θεωρώ ωραίες δεν τις βλέπει κανείς παρά μόνο 2,3,4 φίλοι μου που είναι αναγκασμένοι να τις δουν :-)  Ήταν μεγάλη η χαρά και η τιμή για εμένα όταν μου πρότεινε ο Μίλτος να δημοσιεύω όποιες φωτογραφίες κρίνω εγώ καλές. Η προοπτική αυτή ξύπνησε μέσα μου πολλά συναισθήματα και μια ακόμα μεγαλύτερη δίψα για δημιουργία. Έχω την δυνατότητα να δείξω αυτά που σκέφτομαι, με τον τρόπο που θέλω. Δεν είναι και μικρό πράγμα το να εκφράζεσαι ελεύθερα. Είναι αφύσικο να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα... Ελπίζω όμως να αρέσει το "μάτι" μου σε όσους δουν τις φωτογραφίες...

Μίλτο σε ευχαριστώ, καλή μας αρχή
Τάσος

Jagten, το κυνήγι ...

Λίγοι τυχεροί βρέθηκαν σήμερα το μεσημέρι στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον και παρακολούθησαν την ταινία Jagten του Τόμας Βίντεμπεργκ. Το κυνήγι είναι μία ταινία, που καθηλώνει τον θεατή, θέλοντας και μη ταυτίζεσαι με τον ήρωα. Ένα κοινωνικό δράμα που ξεκινά από ένα παιδικό ψέμα. Η ζωή του Λούκας γίνεται κόλαση, για καλή του τύχη το δικαστήριο τον αθωώνει λόγω έλλειψης αρκετών στοιχείων για την ενοχή του. Τότε ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για τη δικαίωσή του. Τα καταφέρνει, κερδίζοντας ένα προσωπικό στοίχημα, ωστόσο η ζωή του έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα για πάντα. Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.

Έρχεται το Jack στην Ταινιοθήκη

Αυτήν την ώρα έχουμε τα εγκαίνια της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου μένει στην πόλη μας και συνεχίζεται όλη τη χρονιά. Μετά το εξαιρετικό 45 χρόνια, σειρά παίρνει το Jack. Μία ταινία που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κατά τη διάρκεια του Festival. Μαζί με το Chucks ήταν τα δύο καλύτερα έργα του αφιερώματος στο νέο αυστριακό σινεμά που προβλήθηκε. Ο βασικός πρωταγωνιστής φυλακίζεται για φόνο. Μετανιώνει όμως και γράφει ποιήματα στη φυλακή για να εξιλεωθεί. Κερδίζει μέρος της κοινής γνώμης και βγαίνοντας είναι ένας πετυχημένος ποιητής-εραστής. Ωστόσο τα πάθη κι η κοινωνική κατακραυγή ποτέ δεν παύουν, όταν μιλάμε για ανθρώπους. Τραγικό φινάλε, μέσα από ανατροπές και πολλά ερωτηματικά.

Τι είδα στο φετινό 56ο ΦΚΘ

Σε ένα Φεστιβάλ χάνεις κάποιες αληθινά καλές ταινίες, επειδή επέλεξες να δεις κάποιες άλλες την ίδια στιγμή. Φέτος, ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατάφερα να παρακολουθήσω πάνω από είκοσι ταινίες και στις παρακάτω σειρές θα ήθελα να σας μεταφέρω τι μου έμεινε και να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου.

Land of mine: Ο Β' παγκόσμιος πόλεμος έχει ολοκληρωθεί, είμαστε στο 1945. Οι Γερμανοί είναι οι ηττημένοι κι αναγκασμένοι, στην πλειονότητά τους παιδιά, να εξουδετερώσουν νάρκες, στην προκειμένη περίπτωση στις ακτές της Δανίας. Οι ντόπιοι κάτοικοι είναι γεμάτοι μίσος για όσα βίωσαν το διάστημα της κατοχής. Ο σκηνοθέτης, Zandvliet δίνει ένα μεγάλο ανθρωπιστικό μήνυμα μέσα στη δίνη του πολέμου. Γεμάτο δυνατές εικόνες, εναλλαγές συναισθημάτων, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Αξίζει να το δουν άνθρωποι κάθε ηλικίας.

Mustang: Άλλη μία εξαιρετική τουρκική ταινία, υποψήφια για το βραβείο Lux του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Πέρυσι είχαμε την τύχη να δούμε το The Cut του Akin. Φέτος στις Ατίθασες, βλέπουμε τη ζωή σε ένα προάστιο της Βόρειας Τουρκίας. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα τα γεγονότα που διαδραματίζονται αποτελούν σκληρή πραγματικότητα. Κομβικό ρόλο έχει η νεαρή Λάλε, που είναι η προσωποποίηση του αγώνα για την ελευθερία και μία καλύτερη ζωή, μακριά από την καταπίεση της κλειστής κοινωνίας και της κατοικίας-φυλακής.

Glassland: Προσωπικά η ταινία που με άγγιξε περισσότερο απ'όλες. Εξαιρετικός ο νεαρός ηθοποιός, Jack Reynor, δεν μπορώ παρά να πλέξω το εγκώμιο του και να κρατήσω το όνομά του στο αρχείο μου. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα με happy end, με κεντρική πρωταγωνίστρια, την /)Toni Collette (μητέρα). Μέσα από τον αγώνα του νεαρού οδηγού ταξί, γνωρίζουμε τις συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης και παίρνουμε το μήνυμα για ζωή κι ένωση της οικογένειας.

Paulina: Άλλη μία ταινία που θίγει ένα κοινωνικό πρόβλημα, στην Αργεντινή αυτή τη φορά. Η πρωταγωνίστρια, αφήνει μία λαμπρή καριέρα δικηγόρου και γίνεται καθηγήτρια για χάρη του κοινωνικού ακτιβισμού. Ένα βράδυ θα συμβεί ένα τραγικό γεγονός. Αυτό το συμβάν θα στιγματίσει τη ζωή της και θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές εξελίξεις. Μέσα απ'αυτό το κινηματογραφικό έργο γνωρίζουμε τη σχέση της μεσοαστής τάξης με την χαμηλότερη και πως αντιλαμβάνονται τη έννοια της δικαιοσύνης, με φόντο τον νόμο και τον άνθρωπο, σε δύο επίπεδα.

Taxi: Μία ταινία-βόλτα του Παχαβί στην πολύχρωμη Τεχεράνη. Ο σκηνοθέτης δίνει την ευκαιρία στον θεατή να γνωρίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλες τις πτυχές ζωής της χώρας του. Ένα φιλμ διαφορετικό από τα προηγούμενα του Ιρανού. Άμεσο από την αρχή ως το τέλος, με βασικό πρωταγωνιστή τον σκηνοθέτη.

French Blood: Η ιστορία ενός σκίνχεντ, που για καλή του τύχη καταφέρνει με την καταλυτική βοήθεια ενός ανθρώπου (φαρμακοποιού) να γλιτώσει από τα δεινά του ρατσιστικών αντιλήψεων. Έχασε τη γυναίκα και το παιδί του, έχασε φίλους. Κέρδισε όμως ως οντότητα, κέρδισε τη ζωή. Το κόμμα του/της Λε πεν υφίσταται ακόμα και σήμερα (ακροδεξιά) κι είναι κάτι ανάλογο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.

11 Minutes: Το νέο έργο του "πυγμάχου ποιητή", Γέρζι Σκολιμόφσκι. Πρωταγωνιστής ένας ζηλιάρης σύζυγος, που στο τέλος είναι ο μοναδικός που επιβιώνει σε ένα φινάλε θρίλερ. Δείγμα σύγχρονης αστικής κοινωνίας, με γρήγορους ρυθμούς. Πολύ δυνατές εικόνες (χαρακτηριστικότερη όλων το κόκκινο δάκρυ του πρωταγωνιστή, όταν πέφτει στο κενό η σύζυγος του) κι 11 λεπτά γεμάτα δράση κι ανατροπές.

Chevalier: Το πολυσυζητημένο έργο της Ραχήλ Τσαγγάρη. Ίσως το ιδανικό κάστινγκ ηθοποιών για αμιγώς ελληνική ταινία. Η πλειονότητα του κόσμου ενθουσιάστηκε, λόγω του στατικού σκηνικού όμως κρατώ τις επιφυλάξεις μου και θα ξαναδώ την ταινία για να αποκρυσταλλώσω άποψη. Εξαιρετικός ο "νικητής", Panos Koronis, κλασικός και πολυαγαπημένος ο Βαγγέλης Μουσικής, γνωστός από την τηλεόραση ο Ευθύμης Παπαδημητρίου, ενώ θετικός ήταν κι ο νέος, πλην όμως φιλόδοξος στο χώρο, Σάκης Ρουβάς.

Let them come: Το έργο του αλγερινού σκηνοθέτη, Μπαχράμι, αφορά γεγονότα στα τέλη της δεκαετίας του 80' στην Αλγερία. Ο πρωταγωνιστής Νουρεντίν, βιώνει δύσκολες συνθήκες ζωής, καθώς επικρατεί μάχη μεταξύ του καπιταλισμού που επιβάλλει το ΔΝΤ και των ανταρτών Ισλαμιστών που απαντούν με βία. Παντρεύεται για να εξιλεωθεί απέναντι στη νεκρή μητέρα του, κάνει τεράστια προσπάθεια για να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια. Το τέλος τραγικό, φινάλε που σπάει κόκκαλα κυριολεκτικά.

Ο Γιος του Σαούλ: Το πρώτο μεγάλο φιλμ του Λ.Νέμες. Πραγματεύεται τον αγώνα ενός Ζοντερκομάντο να πάρει πίσω τον νεκρό υιό του από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Πρόκειται για μία ταινία που έχει συγκλονίσει τους Cineφιλ ανά τον κόσμο. Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε μόλις μία φορά. Παρά τον ντόρο που έγινε και το λεπτό θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο Ούγγρος σκηνοθέτης έχει δρόμο να διανύσει για να φτάσει στην κορυφή. Σημειωτέον από σήμερα η ταινία παίζεται στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον.

Ένα υπέροχο ταξίδι ...

Έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα για τη μουσική και την αξία της, στην πραγματικότητα όμως για τον καθένα μας αυτή η μορφή τέχνης είναι κάτι ιδιαίτερο και κατ΄επέκταση κάθε άποψη προσωπική, υποκειμενική. Στη ζωή μου είχα την τύχη να ασχοληθώ με αρκετά είδη της σε διαφορετικά στάδια και φάσεις, με άλλα επισταμένα κι άλλα επιδερμικά και στις παρακάτω σειρές έχω σκοπό να καταδείξω τις μου έχει μείνει απ΄όλο αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Ο Αριστοτέλης είχε τονίσει, πως η μουσική τείνει προς την αρετή, επειδή διαπλάθει το ήθος (όπως η γυμναστική το σώμα), αλλά παράλληλα εκπαιδεύει τη φρόνηση και μαθαίνει στον άνθρωπο να απολαμβάνει σωστά και περνάει ευχάριστα τις ώρες ανάπαυσής του. Βιωματικά, προσθέτω πως πως συγκροτεί μία ορθολογική προσωπικότητα με κύρια χαρακτηριστικά της, την πειθαρχία και τη συγκέντρωση.

Το οικογενειακό μου περιβάλλον φρόντισε να μου δώσει δώσει διαφορετικά ακούσματα-ερεθίσματα από την παιδική ηλικία. Ο πατέρας μου έπαιζε μπουζούκι, οι γείτονες νόμιζαν πως είναι καθηγητής του είδους, το ραδιόφωνο σπανίως έκλεινε, σε αντίθεση με την τηλεόραση κι όταν αυτό συνέβαινε, έδινε τη θέση του σε δίσκους βινιλίου και το ιστορικό πικάπ. Σήμερα όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά ...

Στα οχτώ μου χρόνια, κάπως αργά μάλλον, ξεκίνησα κιθάρα παρακινούμενος από έναν φίλο, που ακόμα και σήμερα καταφέρνει λαμπρά πράγματα, αντιθέτως για μένα δεν ήταν μάλλον γραφτό. Το πάθος μου ήταν η κλασική κιθάρα, είχα ταλέντα θα έλεγα, άπειρες ώρες πάνω από τις παρτιτούρες, σκληρή προσπάθεια κι απόδοση κομματιών, που το άκουσμά τους προκαλεί ανατριχίλα.

Όσο μεγάλωνα οι υποχρεώσεις αυξάνονταν, παράλληλα ολοένα και περισσότερα έφταναν στα αυτιά μου λαικά, εφήμερα ακούσματα. Ήταν της ηλικίας, θα συμφωνήσω, η άκριτη περιφρόνυση ήταν λάθος, αλλά μέτρον άριστον (μία φράση που πάντα κυριαρχούσε στο σπίτι). Πέραν της κλασικής, μ΄άρεσε η έντεχνη ελληνική μουσική, είχε δυνατό στίχο, σφυγμό, με άγγιζε θα έλεγα. Αργότερα, για ένα διάστημα έχασα τον προσανατολισμό μου, δεν θα το αρνηθώ, με τραγούδια ευτελούς ποιότητας, παροδικής διάρκειας, λόγω ιδιαζουσών συνθηκών ζωής. Επέστρεψα όμως και νιώθω δυνατός. Ακούω τις λίστες μου, συναντώ σαγηνευτικές μελωδίες που μου προκαλούν ποικίλα συναισθήματα. Αρέσκομαι να συνδυάζομαι άλλωστε, τραγούδια με ανθρώπους και καταστάσεις. Όλα τους σχεδόν, μία ιστορία, ένα κρυμμένο μυστικό.

Λατρεύω τα ιταλικά τραγούδια, ειδικότερα αυτά του Eros Ramazzotti, αναγνωρίζω όμως κι υποκλίνομαι σε άσματα  που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο χώρο. Το Άξιον Εστί, με στίχο του Οδυσσέα Ελύτη και μουσική, Μίκη Θεοδωράκη, το Ιmagine του Τζον Λένον, ένας αληθινός ύμνος στην ελευθερία και τη ζωή, το Poison των Alice, ένα πολύ δυνατό ροκ άκουσμα, το Puerto Rico των Vaye Con Dios με μεταφέρει νοερά στην Λατινική Αμερική. Τυχαία βεβαίως τα παραπάνω παραδείγματα, τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό.

Ταυτόχρονα, μετά λύπης μου, αφουγκράζομαι το ρεύμα της εποχής, που θέλει τη νεολαία να αναλώνεται ΜΟΝΟ σε τραγούδια εμπορικά και μία καθ΄όλα "φτηνή" διασκέδαση. Είμαι μία αλήθεια κοινά αποδεκτή στη χώρα μας, αποτέλεσμα της κρίσης αξιών. Δυστυχώς, η πλειονότητα του νέου κόσμου αντιμετωπίζει τη μουσική απλά ως μέσο διασκέδασης. Ετυμολογικά προέρχεται από το αρχαίο ρήμα διασκεδάννυμι, που σημαίνει διασκορπίζω, αποκλίνω. Επομένως το διασκεδάζω ορίζεται ως ακούω μουσική  για να ξεφύγω από κάτι. Ο σωστός όρος είναι ή αν θέλετε το πραγματικό νόημα βρίσκεται μέσα στη λέξη ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και κάπου εδώ παίρνει σάρκα κι οστά ο παιδευτικός ρόλος της μουσικής, με τα αποτελέσματα που αναφέραμε προηγουμένως.

Κάπου εδώ, γράφοντας αυτές τις σειρές, αισθάνομαι την ανάγκη,φίλες και φίλοι, να μοιραστώ μαζί σας δύο πολύ δυνατές εικόνες. Η πρώτη αφορά την επίσκεψή μου σε ένα μαγαζί στην Αθήνα. Πρόκειται για το Jazz in Jazz, ναός αυτού του είδους μουσικής, με συνάρπασε το κουτούκι και με έκανε να εντρυφήσω από την επόμενη κιόλας ημέρα στο συγκεκριμένο είδος. Δεν βγήκα χαμένος, κάτι κέρδισα κι απ΄αυτόν τον προορισμό. Η δεύτερη εικόνα αφορά έναν διάλογό μου με ένα φίλο. Βρισκόμαστε σε στιγμές χαλάρωσης, μακριά από σκοτούρες κι υποχρεώσεις. Παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω, τι τον συγκινεί τόσο πολύ, για ποιον λόγο δεν επεκτείνεται ευρύτερα, πέρα από τα όρια του λαικού τραγουδιού της εποχής, μήπως κι εγώ είμαι ο παράλογος. Η απάντηση που λάβω σοκαριστική για μένα, αποστομωτική. " Δεν είχα την ευκαιρία να μάθω αγγλικά ή κάποια άλλη ξένη γλώσσα, θέλω να καταλαβαίνω τον στίχο, να με αγγίζει κι όχι να περιορίζομαι στο άκουσμα της μελωδίας, όσο όμορφη κι αν είναι αυτή". Aυτή μας η στιχομυθία έχει μείνει ανεξίτηλη στο πίσω μέρος του μυαλού μου και θα την κουβαλώ για πάντα, σεβόμενος την προτίμηση του καθενός, παρά το πιστεύω μου.

Συνοψίζοντας, μέσα απ΄αυτήν την αναδρομή της ζωής μου, κατανόησα, πως όλα τα είδη μουσικής αξίζουν, αρκεί να έχουν το χώρο και τον χρόνο τους στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Επιπλέον, αναγνωρίζω πως η μουσική έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα μου. Αξία ανεκτίμητη, που ανάγει πρώτιστα σε καλύτερο άνθρωπο. Η δύναμη της τεράστια, μπορεί να ενώσει, να συμφιλιώσει, να κάνει τον κόσμο να αγαπηθεί κι εκεί έγκειται κατά την ταπεινή μου άποψη το μεγαλείο της (το πόσο σημαντική είναι η συμβολή της).

56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Κινηματογράφος ζει ...

Αυτές τις ημέρες λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. Πραγματικά νιώθω υπερήφανος που μετέχω σε αυτήν την γιορτή της τέχνης και του πολιτισμού. Όλο αυτό το διάστημα η Νύφη του Θερμαϊκού ζει κι αναπνέει σε φεστιβαλικούς ρυθμούς, ουρές για εισιτήρια, τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα, εναλλαγή συναισθημάτων από προβολή σε προβολή. Σε όλο το ταξίδι μείζονα σημασία έχει η παρέα και φέτος έχω την τύχη να έχω την καλύτερη πλάι μου.

Το μικρόβιο του Cinema το είχα από μικρός μέσα μου, φλέρταρα γενικότερα με κάθε μορφή τέχνης, μου το ξύπνησε ωστόσο με τη μορφή πάθους για να είμαι ειλικρινής ένας αδελφικός φίλος τέσσερα χρόνια πριν. Εδώ και δύο εβδομάδες, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ζω κι αναπνέω στους ρυθμούς του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού γεγονότος για την πόλη. Ένα ρίγος με διαπερνά εκδίδοντας τη Cinekarta, περιμένω με ανυπομονησία το πρόγραμμα, αδυμονώ, ώστε να έχω χρόνο για τη σωστή επιλογή. Κάθε πρωί όσο πλησιάζει η έναρξη, τηλεφωνώ στα γραφεία του θεσμού, τα επισκέπτομαι κι ευελπιστώ σε καλές ειδήσεις. Πολλοί θεωρούν τον Κινηματογράφο απλή ψυχαγωγία, για εμένα σημαίνει πολλά περισσότερα, ίσως αποτελεί με δόση υπερβολής, τρόπο ζωής.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω να σας περιγράφω. Νιώθω, ότι η πόλη αλλάζει για δέκα ημέρες, φοράει τα γιορτινά της, πρόκειται για μία Ιεροτελεστία. Το "οδοιπορικό" ξεκινάει την Παρασκευή. Προσμένω το πάρτυ έναρξης, βλέπω αγαπημένα πρόσωπα, σαν να μην έλειψαν μία μέρα, ξεφεύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και μεταφέρομαι νοερά σε μίαν άλλη εποχή πολύ μακρινή από το σήμερα. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή θέλω να τα παρατήσω όλα και να αφιερωθώ στην τέχνη κι ειδικότερα στον Κινηματογράφο και τη Μουσική, εδώ ανήκω αναφωνώ. Γρήγορα όμως το όνειρο σβήνει και συνηδειτοποιώ πως δεν έχω αυτήν την πολυτέλεια. Παρ'όλα αυτά αισθάνομαι ψυχικά γεμάτος βλέποντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να ξεδίνουν μέσα σ'αυτές τις συνθήκες κοινωνικοηθικής ένδειας.

Φέτος ειδικότερα είμαι διπλά χαρούμενος, διότι έχω την τύχη να γνωρίζω ανθρώπους της τέχνης κι είμαι σίγουρος πως θα με καθοδηγήσουν ορθά, ώστε να μην λοξοδρομήσω στην πορεία, καθώς οι πειρασμοί στη ζωή είναι πολλοί και μεγαλώνοντας οι συνθήκες αλλάζουν τον χαρακτήρα κι αλλοιώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου.

Μοναδικές εικόνες, που αξίζουν κυριολεκτικά όσο χίλιες λέξεις. Η πεζοδρομημένη Λεωφόρος Νίκης την Κυριακή το πρωί, ένα ηλιοβασίλεμα έξω από την αποθήκη Γ', ένας καφές στο Δωμάτιο με θέα, εκεί που συναντιούνται ο ουρανός κι η θάλασσα, συνθέτουν ένα ονειρικό σκηνικό, βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής. Θαρρείς κι ο καιρός, τα χρώματα, τα πάντα συνδυάζονται κι αλληλεπιδρούν με τρόπο μαγικό για να υποστηρίξουν όλο αυτό.

Προσπαθώ να φέρω νέα άτομα, να τους εξηγήσω και γιατί όχι να τους εμφυσήσω την βαθύτερη αξία της διοργάνωσης. Για κακή μας τύχη βέβαια, δεν πρόλαβαμε τα καλά χρόνια του Festival κι από παλαιότερους πληροφορούμαι, μετά λύπης μου, πως το επίπεδο έχει πέσει αισθητά. Λογικό αφού δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι. Ο Θεσμός όμως παραμένει ζωντανός, χάρη σ'αυτούς που τον τιμούν. Η σχέση είναι αμφίδρομη, δίνεις και παίρνεις, γίνεσαι (καλύτερος) άνθρωπος.

Η κούραση της καθημερινής τριβής δεν αφήνει περιθώρια για μεστή εκτίμηση της κατάστασης, αλλά με μία δεύτερη σκέψη το βράδυ στο σπίτι και την απαιτούμενη εμβάθυνση αναγνωρίζεται το νόημα και πραγματικά με καθηλώνει το μεγαλείο που αντιλαμβάνομαι να κρύβεται πίσω από κινούμενες εικόνες και λέξεις.

Φτάνει η τελευταία Κυριακή, μελαγχολώ, σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν όλα, πόσο γρήγορα πέρασαν, μα κυρίως πόσο πολύ θα αργήσουν να ξαναέρθουν, δυστυχώς. Το πάρτυ λήξης σηματοδοτεί το τέλος της γιορτής. Η πόλη θα βυθιστεί και πάλι σε χειμερία νάρκη. Ελάχιστοι θα μείνουν πιστοί, έχοντας μόνιμη θέση σε ιστορικούς κινηματογράφους της πόλης, πυλώνες του πολιτισμού, έναντι του αδυσώπητου ρεύματος του συμβατικού σημερινού cinema.

Κλείνοντας, κι όντας συνηδειτοποιημένος, παρά το νεαρό της ηλικίας, θέλω να μεταφέρω ένα μήνυμα, που έχει ακουστεί, αλλά είναι πάντα επίκαιρο κι έχει αποδεκτές παλιούς και νέους. Μπορεί κύριες και κύριοι να ζούμε σε συνθήκες φτώχειας, μπορεί να βιώνουμε έναν οικονομικό κι όχι μόνο πόλεμο, που στραγγαλίζει της ζωές μας, μην αφήσετε ωστόσο να χαθούν η τέχνη κι ο πολιτισμός. Αυτός είναι ο στόχος τους, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, να μετατραπούμε δηλαδη σε μάζα, εύκολα διαχειρίσιμη κι απολύτως κατευθυνόμενη. Μην τους κάνετε αυτό το δώρο, υψώστε ένα ειρηνικό τοίχος με όπλα που δεν σκοτώνουν τον άνθρωπο, αλλά τον ανάγουν πιο κοντά σε κάτι εξιδανικευμένο. Γιατί άνθρωπος σημαίνει ενεργή προσωπικότητα κι όχι άβουλο πιόνι στις ορέξεις των άλλων. Σημασία έχει το ευ ζην, το ζην καλώς, αξιοπρεπώς, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες κι αργότερα ο Καβάφης κι όχι απλά το ζην χαμένος στο σήμερα, το αύριο το μετά και το πάντα ...