Πριν λίγη ώρα παρακολούθησα την εν λόγω ταινία του Ζακ Οντιάρ και θα ήθελα να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μου. Πρόκειται για ένα φιλμ έντονα επίκαιρο, αλλά παράλληλα με διαχρονικό χρώμα, που πραγματεύεται την μετάβαση των μεταναστών στον Δυτικό κόσμο. Θίγονται πολλά και σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και προς τιμήν του σκηνοθέτη, όλα σχεδόν αποδίδονται εύστοχα. Ο πόλεμος στη Σρι Λάνκα, ο αγώνας του ανθρώπου για ζωή παρά τις αντιξοότητες, ο ρατσισμός, η άκρατη βία, το παρεμπόριο ναρκωτικών κι όπλων. Θα έλεγα πως η ταινία διέπεται από έναν άγριο ρεαλισμό. Τρεις άνθρωποι φεύγουν από τη δίνη του πολέμου κι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Γαλλία, προσποιούμενη την οικογένεια. Η ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, πολύ δύσκολη υπόθεση, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα. Τα καταφέρνουν όμως, έρχονται πιο κοντά κι αγγίζουν τα όρια μιας πραγματικής οικογένειας. Ο Ντιπάν ξεχνάει το παρελθόν του. Ξαφνικά ένα περιστατικό ωμής βίας απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα, κλονίζοντας την γαλήνη και την ηρεμία. Ο πρωταγωνιστής δίνει τον αγώνα του και μέσα από σκληρές εικόνες φτάνει στην κάθαρση και την λύτρωση. Το φινάλε είναι happy, πλέον έχουμε μία κανονική οικογένεια (με νέο μέλος), η αισιόδοξη μετακόμιση δίνει το μήνυμα της νίκης του ανθρώπου. Ολοκληρώνοντας, θα σας πω πως κάποτε είχα δει σε ένα τοίχο γραμμένο ένα μήνυμα ζωής, "πατρίδα μου είναι μόνο το σώμα μου", σήμερα το είδα στην μεγάλη οθόνη,
Καλό σας βράδυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου