Μιλώντας για πρωτεύουσα του πολιτισμού, δεν μπορούμε παρά να φέρουμε στο μυαλό μας τη Θεσσαλονίκη. Από την ιστορία πληροφορούμαστε, πως από αρχαιοτάτων χρόνων η πόλη μας είχε περίοπτη θέση κι αποτελούσε κέντρο των τεχνών, όντας πολυπολιτισμική. Μία βόλτα σε αυτήν είναι ικανή να καταδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αλληλεπίδραση διαφορετικής κουλτούρας και να πιστοποιήσει πλήρως τον τίτλο της.
Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, οι πρόγονοι των Ιταλών μας κατέκτησαν με τα όπλα, εμείς όμως τους κερδίσαμε με το επίπεδο και τον πολιτισμό μας. Αυτήν την περίοδο κατασκευάζονται η Ροτόντα, η Αψίδα του Γαλερίου (Καμάρα), η πλατεία Ιπποδρομίου κι άλλα έργα που κοσμούν μέχρι και σήμερα τους δρόμους της πόλης. Αργότερα, καταλυτική ήταν η επίδραση της περίφημης εβραϊκής κοινότητας, που συντέλεσε κομβικά στη διαμόρφωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επιπλέον, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, πάνω από 100.000 πρόσφυγες άφησαν την Πόλη κι ήρθαν στη Νύφη του Θερμαϊκού, μεταφέροντας τη δική τους φιλοσοφία για τη ζωή και τις τέχνες. Εύκολα, λοιπόν, κατανοείτε πως μιλάμε για ένα μωσαϊκών λαών, που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τον τόπο.
Αέναο σύμβολο αποτελεί ο Λεύκος Πύργος, που ουσιαστικά είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Τόσο επιβλητικός, αγέρωχος και συγχρόνως ερωτικός, μπροστά από τη θάλασσα, προκαλεί χιλιάδες κόσμου από κάθε γωνία της γης να τον επισκεφτούν και να ζήσουν μία μοναδική εμπειρία, φτάνοντας στην κορυφή του.
Από την αναφορά μου φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα Μουσεία μας. Το Αρχαιολογικό μουσείο (1963), το Βυζαντινό (1994), το μουσείο σύγχρονης τέχνης, αυτό του Μακεδονικού αγώνα, καθώς κι αυτά του Κινηματογράφου, της Φωτογραφίας και φυσικά το λαογραφικό.
Ερχόμενος στα νεότερα χρόνια σιγά σιγά ήρθε η ώρα να κάνω ξεχωριστή μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το οποίο γεννήθηκε το 1960. Από το 1992 απέκτησε διεθνή αίγλη, με Διαγωνιστικό τμήμα και πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες και ταινίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η Θεσσαλονίκη ανακυρήχθηκε πρωτεύουσα Πολιτισμού το 1997. Όμως δυστυχώς αυτός ο τίτλος, δεν έμεινε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση δεν τον διαχειρίστηκε ορθά.
Σήμερα, λαμβάνουν χώρα δράσεις που λίγοι γνωρίζουν, μιας και δεν υπάρχει η απαιτούμενη προβολή και διαπαιδαγώγηση. Ο Κινηματογράφος ζει (Ιστορικές αίθουσες προβολών κι η Ταινιοθήκη στις θρυλικές Κασσαβέτης-Τορνές δίνουν συνέχεια για όλο το χρόνο με ταινίες που σημάδεψαν το Cinema κι άλλες νεότερες), όπως σας περιέγραψα με γλαφυρό τρόπο πριν λίγες μέρες, το Θέατρο αναβιώνει, η Μουσική, η Ποίηση είναι ζωντανές. Εν έτει 2015 παρά την κοινωνικοοικονομική κρίση και τον εκφυλισμό των αξιών, βλέπω στροφή του ανθρώπου στον πολιτισμό κι αυτό με χαροποιεί, μου δίνει ελπίδα για το αύριο.
Οι Ήρωες όλης αυτής της προσπάθειας αφανείς, ελάχιστοι τους γνωρίζουν. Όπως έλεγα πριν λίγες ημέρες, οι επιχειρηματίες πεθαίνουν με περιουσίες κι οι άνθρωποι της τέχνης με χρέη, πλην όμως γεμάτοι αισθήματα, συναίσθημα, δυνατές εικόνες και την αγάπη του κόσμου, που τους παρείχε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Κι αυτό έχει αξία μεγαλύτερη από όλα τα πλούτη του κόσμου.
Συνοψίζοντας νιώθω πως η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο πολιτισμού των Βαλκανίων. Αυτό πρέπει να επικοινωνήσουμε στους συμπολίτες μας, να το κατανοήσουμε όλοι μαζί, να το προβάλλουμε και να το ενισχύσουμε, με ένα λιθαράκι ο καθένας. Κι αν η κατάσταση στην ανθρωπότητα έχει ξεφύγει και πριν γίνει μη αναστρέψιμη η απάντησή μου είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ κι η Θεσσαλονίκη μας, η κοιτίδα του, νσ είστε σίγουροι μπορεί να δώσει ΔΥΝΑΤΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου