Τι είδα στο φετινό 56ο ΦΚΘ

Σε ένα Φεστιβάλ χάνεις κάποιες αληθινά καλές ταινίες, επειδή επέλεξες να δεις κάποιες άλλες την ίδια στιγμή. Φέτος, ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατάφερα να παρακολουθήσω πάνω από είκοσι ταινίες και στις παρακάτω σειρές θα ήθελα να σας μεταφέρω τι μου έμεινε και να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου.

Land of mine: Ο Β' παγκόσμιος πόλεμος έχει ολοκληρωθεί, είμαστε στο 1945. Οι Γερμανοί είναι οι ηττημένοι κι αναγκασμένοι, στην πλειονότητά τους παιδιά, να εξουδετερώσουν νάρκες, στην προκειμένη περίπτωση στις ακτές της Δανίας. Οι ντόπιοι κάτοικοι είναι γεμάτοι μίσος για όσα βίωσαν το διάστημα της κατοχής. Ο σκηνοθέτης, Zandvliet δίνει ένα μεγάλο ανθρωπιστικό μήνυμα μέσα στη δίνη του πολέμου. Γεμάτο δυνατές εικόνες, εναλλαγές συναισθημάτων, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Αξίζει να το δουν άνθρωποι κάθε ηλικίας.

Mustang: Άλλη μία εξαιρετική τουρκική ταινία, υποψήφια για το βραβείο Lux του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Πέρυσι είχαμε την τύχη να δούμε το The Cut του Akin. Φέτος στις Ατίθασες, βλέπουμε τη ζωή σε ένα προάστιο της Βόρειας Τουρκίας. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα τα γεγονότα που διαδραματίζονται αποτελούν σκληρή πραγματικότητα. Κομβικό ρόλο έχει η νεαρή Λάλε, που είναι η προσωποποίηση του αγώνα για την ελευθερία και μία καλύτερη ζωή, μακριά από την καταπίεση της κλειστής κοινωνίας και της κατοικίας-φυλακής.

Glassland: Προσωπικά η ταινία που με άγγιξε περισσότερο απ'όλες. Εξαιρετικός ο νεαρός ηθοποιός, Jack Reynor, δεν μπορώ παρά να πλέξω το εγκώμιο του και να κρατήσω το όνομά του στο αρχείο μου. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα με happy end, με κεντρική πρωταγωνίστρια, την /)Toni Collette (μητέρα). Μέσα από τον αγώνα του νεαρού οδηγού ταξί, γνωρίζουμε τις συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης και παίρνουμε το μήνυμα για ζωή κι ένωση της οικογένειας.

Paulina: Άλλη μία ταινία που θίγει ένα κοινωνικό πρόβλημα, στην Αργεντινή αυτή τη φορά. Η πρωταγωνίστρια, αφήνει μία λαμπρή καριέρα δικηγόρου και γίνεται καθηγήτρια για χάρη του κοινωνικού ακτιβισμού. Ένα βράδυ θα συμβεί ένα τραγικό γεγονός. Αυτό το συμβάν θα στιγματίσει τη ζωή της και θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές εξελίξεις. Μέσα απ'αυτό το κινηματογραφικό έργο γνωρίζουμε τη σχέση της μεσοαστής τάξης με την χαμηλότερη και πως αντιλαμβάνονται τη έννοια της δικαιοσύνης, με φόντο τον νόμο και τον άνθρωπο, σε δύο επίπεδα.

Taxi: Μία ταινία-βόλτα του Παχαβί στην πολύχρωμη Τεχεράνη. Ο σκηνοθέτης δίνει την ευκαιρία στον θεατή να γνωρίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλες τις πτυχές ζωής της χώρας του. Ένα φιλμ διαφορετικό από τα προηγούμενα του Ιρανού. Άμεσο από την αρχή ως το τέλος, με βασικό πρωταγωνιστή τον σκηνοθέτη.

French Blood: Η ιστορία ενός σκίνχεντ, που για καλή του τύχη καταφέρνει με την καταλυτική βοήθεια ενός ανθρώπου (φαρμακοποιού) να γλιτώσει από τα δεινά του ρατσιστικών αντιλήψεων. Έχασε τη γυναίκα και το παιδί του, έχασε φίλους. Κέρδισε όμως ως οντότητα, κέρδισε τη ζωή. Το κόμμα του/της Λε πεν υφίσταται ακόμα και σήμερα (ακροδεξιά) κι είναι κάτι ανάλογο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.

11 Minutes: Το νέο έργο του "πυγμάχου ποιητή", Γέρζι Σκολιμόφσκι. Πρωταγωνιστής ένας ζηλιάρης σύζυγος, που στο τέλος είναι ο μοναδικός που επιβιώνει σε ένα φινάλε θρίλερ. Δείγμα σύγχρονης αστικής κοινωνίας, με γρήγορους ρυθμούς. Πολύ δυνατές εικόνες (χαρακτηριστικότερη όλων το κόκκινο δάκρυ του πρωταγωνιστή, όταν πέφτει στο κενό η σύζυγος του) κι 11 λεπτά γεμάτα δράση κι ανατροπές.

Chevalier: Το πολυσυζητημένο έργο της Ραχήλ Τσαγγάρη. Ίσως το ιδανικό κάστινγκ ηθοποιών για αμιγώς ελληνική ταινία. Η πλειονότητα του κόσμου ενθουσιάστηκε, λόγω του στατικού σκηνικού όμως κρατώ τις επιφυλάξεις μου και θα ξαναδώ την ταινία για να αποκρυσταλλώσω άποψη. Εξαιρετικός ο "νικητής", Panos Koronis, κλασικός και πολυαγαπημένος ο Βαγγέλης Μουσικής, γνωστός από την τηλεόραση ο Ευθύμης Παπαδημητρίου, ενώ θετικός ήταν κι ο νέος, πλην όμως φιλόδοξος στο χώρο, Σάκης Ρουβάς.

Let them come: Το έργο του αλγερινού σκηνοθέτη, Μπαχράμι, αφορά γεγονότα στα τέλη της δεκαετίας του 80' στην Αλγερία. Ο πρωταγωνιστής Νουρεντίν, βιώνει δύσκολες συνθήκες ζωής, καθώς επικρατεί μάχη μεταξύ του καπιταλισμού που επιβάλλει το ΔΝΤ και των ανταρτών Ισλαμιστών που απαντούν με βία. Παντρεύεται για να εξιλεωθεί απέναντι στη νεκρή μητέρα του, κάνει τεράστια προσπάθεια για να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια. Το τέλος τραγικό, φινάλε που σπάει κόκκαλα κυριολεκτικά.

Ο Γιος του Σαούλ: Το πρώτο μεγάλο φιλμ του Λ.Νέμες. Πραγματεύεται τον αγώνα ενός Ζοντερκομάντο να πάρει πίσω τον νεκρό υιό του από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Πρόκειται για μία ταινία που έχει συγκλονίσει τους Cineφιλ ανά τον κόσμο. Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε μόλις μία φορά. Παρά τον ντόρο που έγινε και το λεπτό θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο Ούγγρος σκηνοθέτης έχει δρόμο να διανύσει για να φτάσει στην κορυφή. Σημειωτέον από σήμερα η ταινία παίζεται στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον.