Ο Αριστοτέλης είχε τονίσει, πως η μουσική τείνει προς την αρετή, επειδή διαπλάθει το ήθος (όπως η γυμναστική το σώμα), αλλά παράλληλα εκπαιδεύει τη φρόνηση και μαθαίνει στον άνθρωπο να απολαμβάνει σωστά και περνάει ευχάριστα τις ώρες ανάπαυσής του. Βιωματικά, προσθέτω πως πως συγκροτεί μία ορθολογική προσωπικότητα με κύρια χαρακτηριστικά της, την πειθαρχία και τη συγκέντρωση.
Το οικογενειακό μου περιβάλλον φρόντισε να μου δώσει δώσει διαφορετικά ακούσματα-ερεθίσματα από την παιδική ηλικία. Ο πατέρας μου έπαιζε μπουζούκι, οι γείτονες νόμιζαν πως είναι καθηγητής του είδους, το ραδιόφωνο σπανίως έκλεινε, σε αντίθεση με την τηλεόραση κι όταν αυτό συνέβαινε, έδινε τη θέση του σε δίσκους βινιλίου και το ιστορικό πικάπ. Σήμερα όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά ...
Στα οχτώ μου χρόνια, κάπως αργά μάλλον, ξεκίνησα κιθάρα παρακινούμενος από έναν φίλο, που ακόμα και σήμερα καταφέρνει λαμπρά πράγματα, αντιθέτως για μένα δεν ήταν μάλλον γραφτό. Το πάθος μου ήταν η κλασική κιθάρα, είχα ταλέντα θα έλεγα, άπειρες ώρες πάνω από τις παρτιτούρες, σκληρή προσπάθεια κι απόδοση κομματιών, που το άκουσμά τους προκαλεί ανατριχίλα.
Όσο μεγάλωνα οι υποχρεώσεις αυξάνονταν, παράλληλα ολοένα και περισσότερα έφταναν στα αυτιά μου λαικά, εφήμερα ακούσματα. Ήταν της ηλικίας, θα συμφωνήσω, η άκριτη περιφρόνυση ήταν λάθος, αλλά μέτρον άριστον (μία φράση που πάντα κυριαρχούσε στο σπίτι). Πέραν της κλασικής, μ΄άρεσε η έντεχνη ελληνική μουσική, είχε δυνατό στίχο, σφυγμό, με άγγιζε θα έλεγα. Αργότερα, για ένα διάστημα έχασα τον προσανατολισμό μου, δεν θα το αρνηθώ, με τραγούδια ευτελούς ποιότητας, παροδικής διάρκειας, λόγω ιδιαζουσών συνθηκών ζωής. Επέστρεψα όμως και νιώθω δυνατός. Ακούω τις λίστες μου, συναντώ σαγηνευτικές μελωδίες που μου προκαλούν ποικίλα συναισθήματα. Αρέσκομαι να συνδυάζομαι άλλωστε, τραγούδια με ανθρώπους και καταστάσεις. Όλα τους σχεδόν, μία ιστορία, ένα κρυμμένο μυστικό.
Λατρεύω τα ιταλικά τραγούδια, ειδικότερα αυτά του Eros Ramazzotti, αναγνωρίζω όμως κι υποκλίνομαι σε άσματα που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο χώρο. Το Άξιον Εστί, με στίχο του Οδυσσέα Ελύτη και μουσική, Μίκη Θεοδωράκη, το Ιmagine του Τζον Λένον, ένας αληθινός ύμνος στην ελευθερία και τη ζωή, το Poison των Alice, ένα πολύ δυνατό ροκ άκουσμα, το Puerto Rico των Vaye Con Dios με μεταφέρει νοερά στην Λατινική Αμερική. Τυχαία βεβαίως τα παραπάνω παραδείγματα, τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό.
Ταυτόχρονα, μετά λύπης μου, αφουγκράζομαι το ρεύμα της εποχής, που θέλει τη νεολαία να αναλώνεται ΜΟΝΟ σε τραγούδια εμπορικά και μία καθ΄όλα "φτηνή" διασκέδαση. Είμαι μία αλήθεια κοινά αποδεκτή στη χώρα μας, αποτέλεσμα της κρίσης αξιών. Δυστυχώς, η πλειονότητα του νέου κόσμου αντιμετωπίζει τη μουσική απλά ως μέσο διασκέδασης. Ετυμολογικά προέρχεται από το αρχαίο ρήμα διασκεδάννυμι, που σημαίνει διασκορπίζω, αποκλίνω. Επομένως το διασκεδάζω ορίζεται ως ακούω μουσική για να ξεφύγω από κάτι. Ο σωστός όρος είναι ή αν θέλετε το πραγματικό νόημα βρίσκεται μέσα στη λέξη ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και κάπου εδώ παίρνει σάρκα κι οστά ο παιδευτικός ρόλος της μουσικής, με τα αποτελέσματα που αναφέραμε προηγουμένως.
Κάπου εδώ, γράφοντας αυτές τις σειρές, αισθάνομαι την ανάγκη,φίλες και φίλοι, να μοιραστώ μαζί σας δύο πολύ δυνατές εικόνες. Η πρώτη αφορά την επίσκεψή μου σε ένα μαγαζί στην Αθήνα. Πρόκειται για το Jazz in Jazz, ναός αυτού του είδους μουσικής, με συνάρπασε το κουτούκι και με έκανε να εντρυφήσω από την επόμενη κιόλας ημέρα στο συγκεκριμένο είδος. Δεν βγήκα χαμένος, κάτι κέρδισα κι απ΄αυτόν τον προορισμό. Η δεύτερη εικόνα αφορά έναν διάλογό μου με ένα φίλο. Βρισκόμαστε σε στιγμές χαλάρωσης, μακριά από σκοτούρες κι υποχρεώσεις. Παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω, τι τον συγκινεί τόσο πολύ, για ποιον λόγο δεν επεκτείνεται ευρύτερα, πέρα από τα όρια του λαικού τραγουδιού της εποχής, μήπως κι εγώ είμαι ο παράλογος. Η απάντηση που λάβω σοκαριστική για μένα, αποστομωτική. " Δεν είχα την ευκαιρία να μάθω αγγλικά ή κάποια άλλη ξένη γλώσσα, θέλω να καταλαβαίνω τον στίχο, να με αγγίζει κι όχι να περιορίζομαι στο άκουσμα της μελωδίας, όσο όμορφη κι αν είναι αυτή". Aυτή μας η στιχομυθία έχει μείνει ανεξίτηλη στο πίσω μέρος του μυαλού μου και θα την κουβαλώ για πάντα, σεβόμενος την προτίμηση του καθενός, παρά το πιστεύω μου.
Συνοψίζοντας, μέσα απ΄αυτήν την αναδρομή της ζωής μου, κατανόησα, πως όλα τα είδη μουσικής αξίζουν, αρκεί να έχουν το χώρο και τον χρόνο τους στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Επιπλέον, αναγνωρίζω πως η μουσική έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα μου. Αξία ανεκτίμητη, που ανάγει πρώτιστα σε καλύτερο άνθρωπο. Η δύναμη της τεράστια, μπορεί να ενώσει, να συμφιλιώσει, να κάνει τον κόσμο να αγαπηθεί κι εκεί έγκειται κατά την ταπεινή μου άποψη το μεγαλείο της (το πόσο σημαντική είναι η συμβολή της).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου