56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Κινηματογράφος ζει ...

Αυτές τις ημέρες λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. Πραγματικά νιώθω υπερήφανος που μετέχω σε αυτήν την γιορτή της τέχνης και του πολιτισμού. Όλο αυτό το διάστημα η Νύφη του Θερμαϊκού ζει κι αναπνέει σε φεστιβαλικούς ρυθμούς, ουρές για εισιτήρια, τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα, εναλλαγή συναισθημάτων από προβολή σε προβολή. Σε όλο το ταξίδι μείζονα σημασία έχει η παρέα και φέτος έχω την τύχη να έχω την καλύτερη πλάι μου.

Το μικρόβιο του Cinema το είχα από μικρός μέσα μου, φλέρταρα γενικότερα με κάθε μορφή τέχνης, μου το ξύπνησε ωστόσο με τη μορφή πάθους για να είμαι ειλικρινής ένας αδελφικός φίλος τέσσερα χρόνια πριν. Εδώ και δύο εβδομάδες, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ζω κι αναπνέω στους ρυθμούς του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού γεγονότος για την πόλη. Ένα ρίγος με διαπερνά εκδίδοντας τη Cinekarta, περιμένω με ανυπομονησία το πρόγραμμα, αδυμονώ, ώστε να έχω χρόνο για τη σωστή επιλογή. Κάθε πρωί όσο πλησιάζει η έναρξη, τηλεφωνώ στα γραφεία του θεσμού, τα επισκέπτομαι κι ευελπιστώ σε καλές ειδήσεις. Πολλοί θεωρούν τον Κινηματογράφο απλή ψυχαγωγία, για εμένα σημαίνει πολλά περισσότερα, ίσως αποτελεί με δόση υπερβολής, τρόπο ζωής.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω να σας περιγράφω. Νιώθω, ότι η πόλη αλλάζει για δέκα ημέρες, φοράει τα γιορτινά της, πρόκειται για μία Ιεροτελεστία. Το "οδοιπορικό" ξεκινάει την Παρασκευή. Προσμένω το πάρτυ έναρξης, βλέπω αγαπημένα πρόσωπα, σαν να μην έλειψαν μία μέρα, ξεφεύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και μεταφέρομαι νοερά σε μίαν άλλη εποχή πολύ μακρινή από το σήμερα. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή θέλω να τα παρατήσω όλα και να αφιερωθώ στην τέχνη κι ειδικότερα στον Κινηματογράφο και τη Μουσική, εδώ ανήκω αναφωνώ. Γρήγορα όμως το όνειρο σβήνει και συνηδειτοποιώ πως δεν έχω αυτήν την πολυτέλεια. Παρ'όλα αυτά αισθάνομαι ψυχικά γεμάτος βλέποντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να ξεδίνουν μέσα σ'αυτές τις συνθήκες κοινωνικοηθικής ένδειας.

Φέτος ειδικότερα είμαι διπλά χαρούμενος, διότι έχω την τύχη να γνωρίζω ανθρώπους της τέχνης κι είμαι σίγουρος πως θα με καθοδηγήσουν ορθά, ώστε να μην λοξοδρομήσω στην πορεία, καθώς οι πειρασμοί στη ζωή είναι πολλοί και μεγαλώνοντας οι συνθήκες αλλάζουν τον χαρακτήρα κι αλλοιώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου.

Μοναδικές εικόνες, που αξίζουν κυριολεκτικά όσο χίλιες λέξεις. Η πεζοδρομημένη Λεωφόρος Νίκης την Κυριακή το πρωί, ένα ηλιοβασίλεμα έξω από την αποθήκη Γ', ένας καφές στο Δωμάτιο με θέα, εκεί που συναντιούνται ο ουρανός κι η θάλασσα, συνθέτουν ένα ονειρικό σκηνικό, βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής. Θαρρείς κι ο καιρός, τα χρώματα, τα πάντα συνδυάζονται κι αλληλεπιδρούν με τρόπο μαγικό για να υποστηρίξουν όλο αυτό.

Προσπαθώ να φέρω νέα άτομα, να τους εξηγήσω και γιατί όχι να τους εμφυσήσω την βαθύτερη αξία της διοργάνωσης. Για κακή μας τύχη βέβαια, δεν πρόλαβαμε τα καλά χρόνια του Festival κι από παλαιότερους πληροφορούμαι, μετά λύπης μου, πως το επίπεδο έχει πέσει αισθητά. Λογικό αφού δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι. Ο Θεσμός όμως παραμένει ζωντανός, χάρη σ'αυτούς που τον τιμούν. Η σχέση είναι αμφίδρομη, δίνεις και παίρνεις, γίνεσαι (καλύτερος) άνθρωπος.

Η κούραση της καθημερινής τριβής δεν αφήνει περιθώρια για μεστή εκτίμηση της κατάστασης, αλλά με μία δεύτερη σκέψη το βράδυ στο σπίτι και την απαιτούμενη εμβάθυνση αναγνωρίζεται το νόημα και πραγματικά με καθηλώνει το μεγαλείο που αντιλαμβάνομαι να κρύβεται πίσω από κινούμενες εικόνες και λέξεις.

Φτάνει η τελευταία Κυριακή, μελαγχολώ, σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν όλα, πόσο γρήγορα πέρασαν, μα κυρίως πόσο πολύ θα αργήσουν να ξαναέρθουν, δυστυχώς. Το πάρτυ λήξης σηματοδοτεί το τέλος της γιορτής. Η πόλη θα βυθιστεί και πάλι σε χειμερία νάρκη. Ελάχιστοι θα μείνουν πιστοί, έχοντας μόνιμη θέση σε ιστορικούς κινηματογράφους της πόλης, πυλώνες του πολιτισμού, έναντι του αδυσώπητου ρεύματος του συμβατικού σημερινού cinema.

Κλείνοντας, κι όντας συνηδειτοποιημένος, παρά το νεαρό της ηλικίας, θέλω να μεταφέρω ένα μήνυμα, που έχει ακουστεί, αλλά είναι πάντα επίκαιρο κι έχει αποδεκτές παλιούς και νέους. Μπορεί κύριες και κύριοι να ζούμε σε συνθήκες φτώχειας, μπορεί να βιώνουμε έναν οικονομικό κι όχι μόνο πόλεμο, που στραγγαλίζει της ζωές μας, μην αφήσετε ωστόσο να χαθούν η τέχνη κι ο πολιτισμός. Αυτός είναι ο στόχος τους, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, να μετατραπούμε δηλαδη σε μάζα, εύκολα διαχειρίσιμη κι απολύτως κατευθυνόμενη. Μην τους κάνετε αυτό το δώρο, υψώστε ένα ειρηνικό τοίχος με όπλα που δεν σκοτώνουν τον άνθρωπο, αλλά τον ανάγουν πιο κοντά σε κάτι εξιδανικευμένο. Γιατί άνθρωπος σημαίνει ενεργή προσωπικότητα κι όχι άβουλο πιόνι στις ορέξεις των άλλων. Σημασία έχει το ευ ζην, το ζην καλώς, αξιοπρεπώς, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες κι αργότερα ο Καβάφης κι όχι απλά το ζην χαμένος στο σήμερα, το αύριο το μετά και το πάντα ...