Η κλούβα

" Eshtebak ", πρόκειται για μία ταινία του Μοχάμεντ Ντιαμπ από την Αίγυπτο, η οποία αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για το ξενόγλωσσο Oscar. Aπό " Τις γυναίκες του Λεωφορείου 678" μέχρι και σήμερα ο σκηνοθέτης ωρίμασε, δίνει ένα πιο ολοκληρωμένο έργο, ωστόσο συνεχίζει να αρέσκεται η πλοκή να τρέχει μέσα σε έναν κινούμενο κλειστό χώρο (τότε λεωφορείο, τώρα κλούβα). Η λέξη εγκλωβισμός είναι αυτή που γύρισε περισσότερες φορές στο μυαλό μου, στα 90 λεπτά της προβολής. Μία μέρα από τη δίνη του σπαραγμού, στα μάτια του θεατή.

Βρισκόμαστε στο Κάιρο, το καυτό καλοκαίρι του 2013, δύο χρόνια μετά την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Μπορεί ο δικτάτορας Μουμπάρακ να ανατράπηκε και να φυλακίστηκε και μετά από δημοκρατικές εκλογές την εξουσία να πήρε ο Μόρσι, αλλά τα σχέδιά του για ισλαμοποίηση της χώρας, έφεραν εμφύλιο. Από την μία ο στρατός κι οι συν αυτώ κι από την άλλη οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι ". Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από αυτόν τον πόλεμο. Πατέρας να χάνει τον γιο, αδελφός να σκοτώνει αδελφό, τυφλωμένοι από πάθη και φανατισμό. Μέσα σ΄αυτό το χάος, ένας δημοσιογράφος κι ένας φωτογράφος του Associated Press, που καλύπτουν μία από τις διαδηλώσεις, συλλαμβάνονται.

Στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, θα γίνουν μάρτυρες σκληρών εικόνων, θα ζήσουν από πρώτο χέρι και τις δύο πλευρές, πάντα όμως πίσω από τα σιδερόφρακτα παράθυρα με ελάχιστο οξυγόνο. Σε αυτές τις δύσκολες, λοιπόν, συνθήκες, όσες διαφορές κι αν έχουν οι άνθρωποι, πολιτικές, θρησκευτικές, μόρφωσης, κουλτούρας είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Aνεξαρτήτου ηλικίας και φύλου. Το χάσμα αμβλύνεται. Κάπως έτσι δίνεται το οικουμενικό μήνυμα πως, όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, οι άνθρωποι είναι καλοί από τη φύση τους, αλλά το σύστημα κακό και τους έχει μετατρέψει σε γρανάζια του.

Πρωταγωνίστρια, η Nelly Karim, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της χώρας. Δεν χάνει το θάρρος. Βοηθά αλληλέγγυα συμμάχους κι εχθρούς στα χαρτιά, ούσα νοσοκόμα. Είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τη λύτρωση της ελευθερίας. Γι΄αυτήν και το παιδί της. Θα τα καταφέρει όμως; Την αγωνία, την ένταση, το άγχος, διακόπτουν στιγμές χαλάρωσης μέσα στην κλούβα, με γέλιο, με παλιές αναμνήσεις. " Τι ωραία, που ήταν τότε ", αναφωνεί κάποιος. Μακριά από πόλεμο, συρράξεις, κινδύνους, θανάτους.

Ένα κλειστοφοβικό, συναρπαστικό φιλμ, που δεν έχει τα όρια του στην Αίγυπτο, αλλά σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο, άκρως παραστατικό, στα όρια του ντοκιμαντέρ. Αυτή είναι η οπτική που μας δίνει, πάντα όμως από μέσα προς τα έξω. Κι αν οι άνθρωποι συνεργάστηκαν και παραμέρισαν εν μέρει τις μεταξύ τους διαφορές,  θα είναι άραγε το τέλος καλό;

" Τα αληθινά γεγονότα πρέπει να προβληθούν ". C΄est la guerre ...