Ο αποχωρισμός

Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου έχεις την ευκαιρία να γνωρίσει χώρες, κουλτούρα, προβλήματα και καταστάσεις που πιθανώς να μην έχεις κατά νου. Κάπως έτσι επιλέξαμε τον " Αποχωρισμό " του Ιρανού, Ναβίντ Μαχμουντί. Μία ιστορία μετανάστευσης που δεν ξεκινά από τον πόλεμο, αλλά από τον έρωτα. Άκρως επίκαιρο για τη χώρα μας, που καθημερινά δέχεται μεγάλο ρεύμα προσφύγων.

Δύο νεαροί άνθρωποι, η Φαρεστέ κι ο Ναμπί, που αγαπιούνται, αποφασίζουν να φύγουν από το Αφγανιστάν και την Τεχεράνη, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, κάπου μακριά από τις πατρίδες τους, στην Ευρώπη. Το ταξίδι ωστόσο είναι επώδυνο και το μέλλον αβέβαιο, ακόμα κι η ζωή τους μοιάζει με στοίχημα. Το γνωρίζουν καλά. Είναι αποφασισμένοι όμως να ρισκάρουν, μέχρι τελικής πτώσης. Κι οι δύο;

Ο αγώνας τους τεράστιος, πρέπει να αποχωρήσουν σήμερα, ειδάλλως ποτέ. Τα χρήματα ελάχιστα, οι διακινητές αδίστακτοι. Η εκμετάλλευση τεράστια. Δεν υπάρχουν αξίες, φιλία, κανένας σεβασμός στον παράγοντα άνθρωπο. Μόνο άγρια ένστικτα με φόντο την επιβίωση σε έναν δύσκολο αγώνα. . Πρόσωπα τρομαγμένα, τρομοκρατημένα, που η ελπίδα τα κρατάει ζωντανά.

Με σκληρό ρεαλισμό απεικονίζεται μία καθημερινή ιστορία. Τα ναυάγια που βλέπουμε από την Τουρκία προς τα ελληνικά νησιά και τα εκατοντάδες αθώα θύματα δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε video game, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, που πολλές φορές συνειδητά συγκαλύπτεται κι όταν συμφέρει τους ισχυρούς προβάλλεται.

Το όνειρο έμεινε μισό. " Φεύγω, για να σε έχω πάντα δική μου ". Ο αποχωρισμός είναι σκληρός, ο πόνος αβάσταχτος. Ειδικά γι'αυτόν που μένει πίσω, έχοντας επενδύσει τόσα πολλά, συναισθηματικά κι ηθικά. Το φιλμ κλείνει με το σχήμα του κύκλου, όπως ακριβώς άρχισε. Με το μάτι του πρωταγωνιστή να κοιτά τη χώρα, την αγάπη, τη γυναίκα, που αφήνει πίσω του, μέσα από ένα πορτ μπαγάζ.

Αναμφίβολα ένα πολύ δυνατό έργο, με ουσιαστικά μηνύματα, για να γνωρίσουμε τι βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι κάθε μέρα και να εκτιμήσουμε αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Το πιο επίκαιρο κι οδυνηρό θέμα της σύγχρονης ιστορίας, μετατρέπεται σε πρώτη ύλη για μία ωδή στην καθαρότητα των συναισθημάτων και των ανθρώπων, μέσα σε έναν ολοένα και περισσότερο πολύπλοκο και βρώμικο κόσμο.