Βρισκόμαστε στην Αγγλία και το Νιούκασλ. Ένας 59χρονος άντρας (Dave Johns) χρόνια στη βιοπάλη, χτίστης και ξυλουργός, θα υποστεί ένα καρδιακό επεισόδιο. Η γιατρός του απαγορεύει να δουλέψει, ωστόσο οι κρατικοί φορείς, δεν αποδέχονται την γνωμάτευση κι είναι αποφασισμένοι να του κάνουν τη ζωή δύσκολη, με όπλο την ανελέητη γραφειοκρατία. Κάπως έτσι οδηγείται σε αδιέξοδο. Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Είναι χιλιάδες άνθρωποι, παρόμοιες περιπτώσεις. Μία ημέρα περιμένοντας στην Πρόνοια, γνωρίζει την Κέιτι, μία νεαρή διαζευγμένη γυναίκα, με δύο παιδιά. Καλλιεργείται μία σχέση ανιδιοτελούς αγάπης, που θα περάσει από πολλά στάδια, μέχρι την τελική κορύφωση και το κύκνειο άσμα. Μία Οδύσσεια που καθηλώνει.
Είμαι από τους ανθρώπους, που ακόμα, εν έτει 2016, γράφουν με μολύβι. Κατάφερα να ταυτιστώ με έναν καθημερινό ήρωα, πολύ μεγαλύτερο από εμένα σε ηλικία. Κι αυτό κάνει την ταινία από μόνο του, σπουδαία. Κι αναρωτιέμαι με τι αξίες, ιδανικά και πιστεύω δημιουργήθηκε η Ευρώπη και σε τι σημείο έχουμε φτάσει σήμερα; " Τι άνθρωποι είστε εσείς; ". Στόχος του συστήματος, να εξουθενωθείς, να τα παρατήσεις. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους απρόσωπα, σαν αριθμούς.
«Το σινεμά μας κάνει καμιά φορά να βλέπουμε καθαρότερα τον κόσμο κι ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό που απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. Το σινεμά έχει πολλές παραδόσεις. Μία είναι το σινεμά της διαμαρτυρίας, αυτό που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Ελπίζω η ταινία μας να συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται - πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος.», τονίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Αντίδοτο στα παραπάνω μπορεί να είναι μόνο η ένωση των ανθρώπων, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η συσπείρωση. Τι γίνεται όμως όταν έχεις όλη την καλή διάθεση κι ακούς, " και μην μου δίνεις άλλη αγάπη Νταν, γιατί θα με διαλύσει "' ; Αυτός είναι ο κόσμος σήμερα. Δεν αντέχει συναισθήματα. Βαθιά πληγωμένος, φοβισμένος, αρνείται να αγαπήσει και πολύ περισσότερο να αγαπηθεί. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να το συνειδητοποιείς. Παρ΄όλα αυτά επιμένω, ότι η αγάπη και το καλό κι η πίστη σ΄αυτά θα μας σώσει. Κι ας χαρακτηριστώ, ρομαντικός-γραφικός.
Ένα βαθιά πολιτικό έργο, που μας θυμίζει μέσα σε μιάμισι ώρα, πολλά απ΄αυτά που ξεχάσαμε στην πορεία των ετών. Φυσικά και δεν περιορίζεται στην Αγγλία, το μήνυμα είναι οικουμενικόμ καθολικό κι ειδικά στην Ελλάδα το βλέπουμε, το ζούμε καθημερινά. Με σκληρό ρεαλισμό και μία δόση επιτηδευμένου (διακριτικού) χιούμορ κατανοούμε πως στον καπιταλισμό, η ανθρώπινη ύπαρξη έχει απαξιωθεί σχεδόν πλήρως κι η ελάχιστη αξιοπρέπεια έχει μηδενιστεί. Με αντιρατσιστικά μηνύματα και σοσιαλιστικές ιδέες, το δίδυμο Λόουτς-Λάφερτι, προσφέρει μία ταινία, που πρώτιστα είχε ανάγκη η ανθρωπότητα. Αυτό είναι το πολιτικό σινεμά.
Ο Κεν Λόουτς έγινε ο γηραιότερος σκηνοθέτης που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, σε ηλικία 79 ετών. Αυτή ήταν μάλιστα η δεύτερη επιτυχία του, καθώς νικητής έφυγε από τη Γαλλία και το 2006, με το " Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι ". Ακόμα ένα ρεκόρ, που κατέρριψε φέτος, είναι πως ήταν προσκεκλημένος του Φεστιβάλ για 13η χρονιά στην μακρόχρονη καριέρα του.
Κλείνω με τα λόγια των Eλίζ Ζαλαντό κι Ορέστη Ανδρεαδάκη, που ενστερνίζομαι απόλυτα από την τελετή λήξης του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. " Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα συνεχίσει να ρίχνει γέφυρες πάνω από τον φόβο και την παράνοια που απειλεί να μας πλακώσει, να φέρνει κοντά ανθρώπους και κουλτούρες, να υμνεί τη διαφορετικότητα και να πιστεύει, ότι το σινεμά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο." Κι απ΄ότι φαίνεται ο στόχος είναι κοινός ...
" Απαιτώ σεβασμό, δεν ζητώ ελεημοσύνη "
Je suis, Daniel Blake!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου