Τρελή Χαρά

Πολλές φορές ένας τίτλος κρύβει ένα μυστήριο. Αυτό συμβαίνει και στo νέο έργο του Πάολο Βίρτζι, " Τρελή Χαρά ". Ο 53χρονο Ιταλός σκηνοθέτης κάνει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία, μετά το " Γυναίκα της ζωή μου " και το " Ανθρώπινο Κεφάλαιο ". Ένα φιλμ που ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, με αληθινά μεγάλες ερμηνείες από δύο από τις κορυφαίες σύγχρονες Ιταλίδες ηθοποιούς. Μία λυτρωτική διαδρομή, από το παρόν, στο παρελθόν και πάλι πίσω. Μία μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας που βρίσκεται στα όρια της τρέλας.

Μία φαντασιόπληκτη, φλύαρη, πλην όμως γοητευτική γυναίκα, η Μπεατρίς και μία εσωστρεφής, εύθραυστη, πανέμορφη, η Ντονατέλα, γνωρίζονται σε μία προοδευτική ψυχιατρική κλινική, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η Βίλα Βιόντι φιλοξενεί γυναίκες που έχουν προβλήματα. Είναι ένα πρωτότυπο ίδρυμα. Δεν παύει όμως να είναι φυλακή. Οι δύο τους αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα, ένα ιδιότυπο κράμα και τολμούν να αναζητήσουν την ευτυχία, την ελευθερία, την εκπλήρωση των απωθημένων τους, ξεπερνώντας τον φόβο, πριν επιστρέψουν ξανά στη βάση τους. Μήπως η ελεγχόμενη τρέλα οδηγεί τελικά στην ευτυχία και την ξεχνοιασιά;

Μέσα σε ένα ταξίδι περίπου δύο ωρών, γνωρίζουμε το παρελθόν των γυναικών, πως βρέθηκαν εκεί και ζούμε μαζί τους μία περιπέτεια, ευχάριστη, που αληθινά τις διασκεδάζει και στο τέλος τις λυτρώνει. Καλλιεργείται μία βαθιά φιλία, συγκινητική και τρυφερή θα λέγαμε. Kι αυτή είναι η απάντηση στη νόσο της εποχής μας. " Έχω βαθιά κατάθλιψη, θεραπεύστε με ". Τα φάρμακα επιτελούν βοηθητικό έργο. Οι σχέσεις των ανθρώπων θα φέρουν ανατροπή της κατάστασης, προς το καλύτερο.

Αποδεικνύεται περίτρανα, πως οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί, αλλά η ζωή π@@@να και πολλές φορές τους κάνει να φαίνονται απόκληρους. Ο στόχος στέφθηκε από επιτυχία, μέσα από μία τυχαία συνάντηση, από μία συγκυρία. Ο επιμένων νικά. Η άγνοια κινδύνου τις οδήγησε να ξεπεράσουν τα όρια τους κι όταν πια επέστρεψαν στο ίδρυμα που τις φιλοξενούσε ήταν τουλάχιστον γεμάτες ψυχικά. Το χαμόγελο στο φινάλε, ισοδυναμεί με ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι και Μικαέλα Ραμαζότι κερδίζουν τον θεατή κι ας μοιάζει το φινάλε κάπως προβλέψιμο. Είναι φορές ωστόσο στη ζωή που μετράει το ταξίδι κι όχι η Ιθάκη, οι στιγμές κι όχι ο τελικός προορισμός κι οι δυο πρωταγωνίστριες βγήκαν νικήτριες στον αγώνα τους. Όλα τα παραπάνω ντυμένα, μ΄ένα υπέροχο Soundtrack, το " Sensa fine " του Gino Paoli.

Mία μαύρη κωμωδία, με ιταλική φινέτσα, που θίγει προβλήματα που ταλανίζουν τη σημερινή Ευρώπη, την ανθρωπότητα γενικότερα. Προκαλεί επιφανειακά γέλιο, αλλά στο βάθος και με μία δεύτερη ανάγνωση προβληματισμό-περισυλλογή. Οι παγιδευμένες στο συμφέρον ανθρώπινες σχέσεις, οδηγούν στην αποξένωση. Ή εμείς θα δώσουμε από μόνοι μας τη λύση ή κανείς. Τώρα ή ποτέ;