Roma

O 57χρονος Aλφόνσο Κουαρόν επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη μετά το οσκαρικό, Gravity και δημιουργεί ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα για την πατρίδα του και τις γυναίκες, που σημάδεψαν τη ζωή του στα πρώτα της χρόνια. Ένας από τους τρεις μεγάλους του μεξικανικού σινεμά, μαζί με τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, κινηματογραφεί το απλό, το καθημερινό, που στην εποχή μας τείνει να χαθεί μέσα στους εξοντωτικούς ρυθμούς.

Η πρώτη σκηνή δείχνει τον πατέρα της οικογένειας με το πολυτελές αυτοκίνητό του, να παρκάρει μαεστρικά στην οικεία του. Τίποτα δε προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν. Φεύγει για ένα συνέδριο στον Καναδά. H oικογένεια μένει με κεφαλή την MHTEΡΑ και πιστές στο πλευρό της, τις δύο υπηρέτριες-οικιακές βοηθούς. Δύο ηρωίδες, ειδικά η Κλέο, που ανατρέφουν τα τέκνα και παράλληλα προσπαθούν να ζήσουν και να έχουν προσωπική ζωή. Κάθε στιγμή, στην πρώτη γραμμή, αγνές, δίχως κακία και πονηρή σκέψη.

Μεταφερόμαστε στο μακρινό 1970, αμέσως μετά το Μουντιάλ, στις αρχές εκείνης της δεκαετίας, σε μία περίοδο πολιτικών αναταραχών για τη κεντρική Αμερική. 140 λεπτά δράσης, με την κορύφωση να έρχεται στην τελευταία της ώρα. Σε ταράζει, σε σοκάρει, σε συγκινεί, ίσως σε μπερδεύει. Καθ΄όλη της διάρκεια σε ασπρόμαυρο φόντο, που όμως δεν κουράζει. Ένας φόρος τιμής στη μεσαία και την αδύναμη τάξη, τους αληθινούς μαχητές της ζωής, που δεν τρομάζουν και πασχίζουν για το τώρα και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, κοιτώντας τον ουρανό.

Χρύσος Λέοντας στη Βενετία, γιατί φώναξε στη ψυχή του θεατή, πως ο κυνισμός σκοτώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Η επικοινωνία κι η συλλογικότητα είναι οι απαντήσεις στην μοναξιά, την κατάθλιψη και τις άλλες ψυχολογικές νόσους της εποχής. Κι αυτά δε διδάσκονται, ούτε σε σχολεία, ούτε σε πανεπίστημα. Είναι μαθήματα ζωής, που τα βιώνεις και προχωράς έχοντας τα πυξίδα σου. Είναι το τελευταίο αποκούμπι μίας ανθρωπότητας, που τεχνολογικά ακμάζει, αλλά φοβάται να αφεθεί, μην πληγωθεί.

Στα τεχνικά χαρακτηριστικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε τον εξαιρετικό ήχο. Για χάρη του αναβαθμίστηκε άλλωστε ολόκληρο το σύστημα στο Ολύμπιον. Φυσούσε κι έλεγες τώρα θα πάρει κι εμάς ο άνεμος. Επίσης η φωτογραφία και το προσεγμένο μοντάζ. Όπως και στο σενάριο, ο Μεξικανός έχει δείξει το απαιτούμενο βάρος, ώστε να παρουσιάσει ένα καθ΄όλα ισορροπημένο αρμονικά αποτελέσμα και τα καταφέρνει.

Ένα ζωντανό πορτραίτο, που απουσιάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά τηλέφωνα. Οι πρωταγωνιστές στέλνουν ακόμα γράμματα στον μπαμπά, για να του δείξουν, πως τους λείπει και πόσο πολύ τον αγαπάνε. Μία κραυγή για τα τραύματα, που καλείται να επουλώσει το νερό της θάλασσας, ακόμα κι αν δεν ξέρεις να κολυμπάς και ρίχνεσαι στα κύματα για να σώσεις αυτούς που λατρεύεις, γιατί όπως εύστοχα διάβασα κάπου, όταν κάτι το επιλέγεις οι δεσμοί είναι πιο δυνατοί, αληθινοί, πραγματικοί.

Αυτή είναι φίλες και φίλοι, η ταινία ζωής του Κουαρόν κι έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, ώστε να μπει στο πάνθεον του σινεμά, ως ένα αληθινά μεγάλο έργο της έβδομης τέχνης. Ίσως το φινάλε να μην ικανοποίησε, ίσως να άφησε ερωτηματικά, αλλά νομίζω πως έμφαση θέλει να δώσει στο " ταξίδι " κι όχι στον προορισμό. Είναι αυτό ακριβώς το αλατοπίπερο της ζωής, οι στιγμές, τα χαμόγελα, οι λύπες, οι χαρές. Μάλλον το ξεχάσαμε κι ήρθε η ώρα να ακούσουμε το καμπανάκι και να το θυμηθούμε ξανά. Δύσκολο τελικά, φαίνεται πως είναι το απλό!