Το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου έριξε την αυλαία του χθες στη Θεσσαλονίκη και το Ray and Liz κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο. Ένα έργο του φωτογράφου, Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ. Στην πρώτη του απόπειρα για τη δημιουργία μεγάλου μήκος ταινίας συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό, ενώ νωρίτερα κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής στο Λοκάρνο. Η αθέατη πλευρά του Δυτικού Κόσμου. Η χαμηλότερη τάξη στη Μεγάλη Βρετανία και τα ενδοοικογενειακά της προβλήματα.
Αγγλία επί εποχής Θάτσερ, τέλη δεκαετίας του 70΄. Βρισκόμαστε στα προάστια του Μπέρμιγχαμ. Ένα παντρεμένο ζευγάρι στο περιθώριο της κοινωνίας, εγκλωβισμένο σε χρόνια αδιέξοδα. Η αποτυχία των επιλογών τους και κυρίως το γεγονός, ότι πλέον έχουν παραιτηθεί από τη ζωή και δεν προσπαθούν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο, ακουμπάει ολόκληρη τη φαμίλια. " Τι σημαίνει να είσαι γονιός "; Ακόμα κι αν εσύ απογοητευτείς, πρέπει να ζήσεις και να πολεμήσεις για τα παιδιά σου ...
" Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά ", λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Σε αυτό το σπίτι όλα είναι βρώμικα. Τα πατώματα, η κουζίνα, τα μυαλά, οι ψυχές. Περιττώματα ζώων, εμετός. Ψάχνουν το εύκολο, δεν έχουν διάθεση να κοπιάσουν πραγματικά. Τρελαίνεσαι. Ειδικά η μητέρα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Το μυαλό της είναι μονάχα στο τι θα πιει και τι θα καπνίσει. Είναι σχεδόν αποκρουστική, αλλά εξαιρετική στον ρόλο, που υποδύεται, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές μας.
Μία φωνή που ακουμπάει το σήμερα, καθώς γίνονται αιχμηρά σχόλια για τον φασισμό, το χρήμα που κυβερνά, την παραμέληση των τέκνων, την αποβλάκωση μέσω της τηλεόρασης, τις μάστιγες της εποχής, όπως τις ουσίες και το αλκοόλ. Ίσως τελικά να μην έχουν αλλάξει τόσα πολλά πράγματα από τότε μέχρι και σήμερα. Ίσως το Brexit να μην είναι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε αυτό της νοοτροπίας, της κουλτούρας, του τρόπου ζωής.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά, δεν μπορώ παρά να τονίσω τη λεπτομέρεια στη φωτογραφία. Είναι σαν να ζωντανεύει η εικόνα. Ακόμα κι η επεξεργασία αυτής είναι επαγγελματική. Η διάρκεια επίσης είναι φεστιβαλική κι η μουσική της ζωντανή, προάγει την πλοκή. Προσωπικά θεωρώ την προσπάθεια αξιόλογη, αλλά έχοντας δει σχεδόν όλα τα φιλμ της κατηγορίας, κατά την ταπεινή μου άποψη υπήρξαν ανώτερα συνολικά. Αλλά απόψεις είναι αυτές κι όλες τους σεβαστές.
Ήταν μία ταινία που αποτέλεσε πηγή διαφωνίας για κριτικούς και θεατές στο φετινό Φεστιβάλ. Κάποιοι το λάτρεψαν, άλλοι το μίσησαν. Είναι από ποια οπτική θα το δεις. Είναι κοινωνικό σινεμά, που μεταφέρει τους προβληματισμούς του σκηνοθέτη, από τη μία τέχνη στην άλλη κι από εκεί στο κοινό. Η ζωή του Ρέυ και της Λιζ. Καθημερινά μαζί, αλλά τόσο μόνοι. Από το Ηνωμένο Βασίλειο με αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου