Βρισκόμαστε στη Βόρεια Γερμανία. Οι G8, υπουργοί οικονομικών των περισσότερο ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, συνεδριάζουν, προκειμένου να εκπονήσουν ένα σχέδιο και να θεσπίσουν διατάξεις, που θα πλήξουν την ανθρωπότητα (παγκόσμια οικονομία). Ένας μοναχός, ο Ρομπέρτο Σάλους, είναι το πρόσωπο, που δεν ταιριάζει στο γκαλά. Για ποιον λόγο έχει κληθεί να βρεθεί στη συνάντηση; Ποιες οι συνέπειες μίας εξομολόγησης ; Θα καταφέρει άραγε να δώσει παράταση ζωής ...;
Με όχημα την θρησκεία, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τον θεατή, να κατακρίνει τα κακώς κείμενα του καπιταλισμού και να δώσει σαφές μήνυμα σε κάθε παραλήπτη, πως καθημερινά οι συνθήκες ζωής θα γίνονται δυσκολότερες για την πλατιά μάζα, όσο αφήνουν την μοίρα μας να την καθορίζουν άλλοι. Ο θεσμός (εκκλησία) όμως έχει ήδη φθαρεί. Είναι άραγε ο μοναχός το ιδανικό πρόσωπο να μας οδηγήσει στην λύτρωση; " Οι άνθρωποι που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο, συνήθως τον κάνουν χειρότερο ", σαφής αιχμή.
Λέξεις, πολύ γνώριμες σε εμάς, κρίση, ΔΝΤ, μέτρα, λιτότητα, τρεις αναφορές στην Ελλάδα κάνουν το έργο τόσο κοντινό σ΄αυτό που βιώνουμε καθημερινά. Κι αν η χώρα μας είναι το πειραματόζωο, ακολουθούν κι άλλοι στον χορό του Ζαλόγγου. Το χρεοκοπημένο σύστημα είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει κι όχι να αναζητούμε πως η δημιουργική καταστροφή θα επαναφέρει τις ισορροπίες, αφού συρρικνωθούν χώρες ολόκληρες.
Η ταινία έχει το ύφος μιας παραβολής, ενός αλληγορικού παραμυθιού. Αλλά ταυτόχρονα κινείται σ' ένα μονοπάτι απόλυτου σεβασμού στον ρεαλισμό, ως προς τους κανόνες και τη συμπεριφορά της «φυλής πολιτικών» που απεικονίζει. Πιστεύω ότι μια ταινία οφείλει να είναι η γέφυρα ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, αλλά αυτός ο στόχος απαιτεί και μια ηθική ακεραιότητα. Πιστεύω όμως ότι η τέχνη, η αληθινή τέχνη, μπορεί ν' ανοίξει χώρο για το έλεος, την αλληλεγγύη και τη σύνδεση με τους άλλους, για μια ηθική και πολιτισμένη προσέγγιση των σημαντικών ζητημάτων της ανθρώπινης ζωής. Κάποιες φορές, μάλλον σπάνια, η τέχνη μπορεί να χρησιμεύσει στην αποκάλυψη μια πτυχής της εξουσίας, με τρόπο κωμικό, ή δραματικό, σατιρικό ή, επίσης, θρησκευτικό. Με κάποιον τρόπο, η τέχνη στερεί από την εξουσία το πρεστίζ της. Ο μοναχός κερδίζει την παρτίδα, αλλά όχι όλο το παιχνίδι. Από εμάς εξαρτάται αν θα κερδίσουμε το παιχνίδι στο μέλλον και υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν για να το καταφέρουμε, δηλώνει ο ίδιος ο Αντό.
Ενδιαφέροντα στοιχεία είναι επίσης τα έξης. Ο παραλληλισμός των τραπεζών με την μαφία, ο φόβος που κυριεύει άπαντες, " δεν ξέρεις τι διακυβεύεται εδώ πέρα ". Το γεγονός, ότι η φύση και τα ζώα είναι από τη φύση τους καλά, όπως κι ο άνθρωπος, στην πορεία όμως το πιο έξυπνο ον παρείσφρησε (παρεισέφρησε) του επιθυμητού δρόμου. Η δύναμη της σιωπής και το αίσθημα της ελάφρυνσης με την εξομολόγηση, μεταφέροντας το βάρος των αμαρτιών μας σε κάποιον άλλον και τέλος η ρήση, ότι ο χρόνος δεν υπάρχει κι ουσιαστικά αποτελεί μία μεταβλητή της ψυχής. Εξ΄ου και το, " όταν έχεις καλή παρέα (ευφραίνεται η ψυχή), ο χρόνος κυλά γρήγορα.
Σπουδαίο casting ηθοποιών. Από τον πρωταγωνιστή, σαρωτικό, μεστό, Τόνι Σερβίλο, που μαγνητίζει τα βλέμματα σε κάθε του κίνηση και καλείται να παίξει στο απόγειο της δόξας του, έναν πολύ δύσκολο ρόλο, στον Daniel Auteuil (Ντ. Ρόσε-επικεφαλής του ΔΝΤ), που εμείς τον γνωρίσαμε το 2004, στο " Παράφορο Πάθος ", στον Λαμπέρ Γουιλσόν και στις Connie Nielsen, που υποδύεται μία ακριβίστρια, συγγραφέα παιδικών, αλλά και την M.J.Croze, που εδώ δεν έχει μεγάλο ρόλο, πλην όμως ουσιαστικό. Όλα τα παραπάνω δεμένα με την υπέροχη μουσική του Νικόλα Πιοβάνι, που αποτελεί οδηγό για την επιτυχία της ταινίες κι αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας.
Tα μεταφυσικά στοιχεία επίσης αποτελούν μοχλό στην πορεία προς το φινάλε, με την προσωρινή εξαφάνιση του μοναχού και με τον σκύλο να τον ακολουθεί πιστά, από την στιγμή, που τον έσωσε από την μανία, που τον είχε κυριεύσει. Βάφτισε το ψάρι, κρέας, όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη, όπως συνηθίζουν οι παπάδες. Η κωμική χροιά της υπόθεσης. Λείπει μόνο η κορύφωση για να χαρακτηριστεί το αριστούργημα της χρονιάς.
Ανθρωποκεντρικό, πολιτικό σινεμά, αυτήν την αφορά από την οπτική της ηγεσίας. Κι εκεί θα πρέπει να βρεθούν αυτοί που θα τολμήσουν να αλλάξουν τον κόσμο με προσωπικό κόστος. Πάνω απ΄όλα όμως θα πρέπει να υπάρχει η θέληση, η βούληση, η συσπείρωση και η συνειδητοποίηση του απλού κόσμου καθολικά. Ας δούμε επιτέλους μακριά. Η διορατικότητα ήταν το βασική αρετή του Περικλή στην αρχαία Αθήνα. Έτσι θα τελειώσει ο πόλεμος, που μαίνεται, χωρίς, εκατόμβες θυμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου