La La Land

Γουστάρεις μία ταινία, γι΄αυτό που σου αφήνει στην έξοδο από την αίθουσα. Κι εγώ αποχωρώντας από το La La Land, μέρες Χριστουγέννων, ένιωσα πως μου μετέδωσε αγάπη κι αισιοδοξία. Ο σαρωτικός, Ντάμελ Σαζέλ στα 31 του χρόνια, μετά το " Whiplash ", που επίσης με είχε ταρακουνήσει, πήρε το ρίσκο κι έχτισε ένα musical, ένα love story, που παρ΄ότι δεν είναι του στυλ μου, μ΄άρεσε και με κέρδισε, σκηνή με σκηνή, νότα με νότα. Υποψήφια για Εφτά Χρυσές Σφαίρες κι αρκετά Χρυσά Αγαλματίδια κι όχι άδικα.

Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες, ένας ιδεαλιστής πιανίστας (Σεμπαστιάν) τρελαμένος με την Τζαζ και μία εν δυνάμει ηθοποιός (Μία), που δουλεύει σε καφετέρια, συναντιούνται κι είναι μοιραίο να ερωτευτούν. Το καλλιτεχνικός του πάθος, στα όρια της τρέλας, τους συνδέει, τους ενώνει, τους εξυψώνει και τους ανάγει προς κάτι εξιδανικευμένο. Πάντα υπάρχει στον κόσμο κάποιος που θα σε ξεκλειδώσει, θα βρεις τον εαυτό σου και πατήσεις γερά στα πόδια σου, κυνηγώντας τους στόχους, όταν έχεις παρεκκλίνει της πορείας.

Το ονειρικό στοιχείο ικανό να σε συνεπάρει. Τι έχει άραγε μεγαλύτερη δύναμη, ο έρωτας ή τα όνειρά μας; Η απάντηση ξεκάθαρα, είναι θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Τι επιλογές θα κάνει, πως θα το διαχειριστεί. Ο Σεμπ, έχει επιλέξει έναν ελεύθερο τρόπο ζωής, ανάλογο με την τζαζ που λατρεύει να παίζει στο πιάνο του. Ο ρεαλισμός κι η φαντασία, οι εικόνες κι η μουσική συμπλέκονται αρμονικά και νόημα σ΄όλα δίνει ο ρυθμός, που ίσως είναι αυτό που λείπει κι από τις δικές μας ζωές.

Από που να αρχίσει κανείς; Από τις ερμηνείες της εκθαμβωτικής Emma Stone, που κάθε της συναίσθημα αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα της, στο πρόσωπό της, του Ryan Gosling, που ενσαρκώνει το πρότυπο του άντρα, που τείνει να χαθεί στις μέρες μας, στον J.K. Simmons, που έχει έναν μικρό, πλην όμως επιτηδευμένο ρόλο, τη μουσική του Justin Ηurwitz που σε μεταφέρει νοερά σε μία αθωότητα, μακριά από το κακό. Μοναδική κι η χορογραφία του Μάντι Μουρ (Αnother Day of Sun), όπως κι η φωτογραφία του Λάινους Σάντγκρεν. Ένα κράμα, φτιαγμένο για την επιτυχία.

H λέξη ρομαντικός έχει αποκτήσει στην εποχή μας " κακή " σημασία κι αυτό, θα πρέπει να μας προβληματίζει, καθώς όλα μπορούν να αγοραστούν, εκτός από την αγάπη και τα συναισθήματά μας. Γίνεσαι κομμάτι του έργου, αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, θέλεις να μην τελειώσει, να σταματήσεις τον χρόνο, αυτός όμως τρέχει. Θα κερδίζουν άραγε το στοίχημα της ζωής τους; Μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά; Το ερώτημα μένει αναπάντητο. Απαιτούνται δεδομένα θυσίες, αλλά ...

Δύο ώρες έρωτα, καλής μουσικής, ονείρων, σινεμά, μαγείας. Ένα εντυπωσιακό φινάλε, που πραγματικά χάνεσαι κι ένα χαμόγελο αγάπης για επίλογο, που προκαλούν ευφορία και δείχνουν, ότι η ευτυχία είναι στο χέρι μας, αρκεί να μπορούμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή σαν να΄ναι η τελευταία μας στον κόσμο.

Tα λόγια ελάχιστα μπροστά στο μεγαλείο της ταινίας. Ειλικρινά αξίζει τον κόπο για τον καθένα ...