Τα " Κάλαντα "

Ξημέρωσε η παραμονή των Χριστουγέννων. Μία φορά σε όλη μου τη ζωή έχω πει κάλαντα, όλη κι όλη κι όμως από χθες το βράδυ τριγυρίζουν στο μυαλό μου οι παρακάτω σκέψεις. Κάθε 23 του Δεκέμβρη πέφτοντας στο κρεβάτι, συλλογιζόμουν τι ώρα θα με ξυπνήσει το πρωί το πρώτο κουδούνι. Θα είναι 7, 8, εννέα; Έκανα ταραγμένο ύπνο, το περίμενα. Μπορεί να δυσανασχετούσα στο άκουσμά του, αλλά ήταν το έθιμο. " - Nα τα πούμε; " Να ακούσεις τα παιδάκια, να δώσεις κάτι συμβολικά και μετά να ξεκινήσεις την καθιερωμένη βόλτα στην αγορά της πόλης. Φέτος ησυχία. Εκνευριστική. Οικονομική κι όχι μόνο κρίση. Πλέον, θεωρείται θράσος να σου χτυπήσει κάποιος την πόρτα. Και να κάνει όμως κάποιος τον κόπο. Θα βρει ερμητικά κλειστές θύρες. Τα πάντα αλλάζουν κι εμείς παρατηρούμε αμήχανα τα σημεία των καιρών και τα αποδεχόμαστε ως κάτι το φυσιολογικό. Έγραφα πριν λίγες ημέρες, πως δεν μπορώ να γιορτάσω, με τόσο κόσμο στον δρόμο, με την ανθρωπότητα σε οριακό σημείο. Η αλλοτρίωση κι η αλλοίωση των ανθρωπίνων σχέσεων φαίνεται σε κάθε έκφανση, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Δυστυχώς ...

Εύχομαι από καρδιάς καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία, αγάπη κι ευτυχία. Για όλον τον κόσμο. Κι ελπίζω του χρόνου οι συνθήκες να είναι καλύτερες κι όχι χειρότερες ...