Η Ελλάδα μέσα σε μία δεκαετία μετασχηματίστηκε. Ουσιαστικά "βαλκανοποιήθηκε", ωστόσο κάποιοι ακόμα εθελοτυφλούν. Το 2017 Σπυριδούλα Γκούσκου και Λουκάς Αγέλαστος είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη με το "Εγώ, ο άλλος άνθρωπος". Φέτος με το "Νowhere to Go". Στο επίκεντρο της θεματικής η αστεγία. Τρεις άνθρωποι εκθέτουν τον εαυτό τους στην κάμερα και διηγούνται ο καθένας την ιστορία του. Την ίδια στιγμή η αφήγηση δένει ιδανικά με τις παρεμβάσεις μελών οργανισμών που ασχολούνται με αυτό το μείζον θέμα που ξεκάθαρα όσο υπάρχει αποτελεί ταυτόχρονα αποτυχία του κρατικού μηχανισμού και της κοινωνίας γενικότερα.
"Φεύγεις και δεν έχεις να πας πουθενά" ... Έτσι ξεκινάει τη δική του διαδρομή ένας από τους τρεις πρωταγωνιστές. Τα λάθη πάντα μας σημαδεύουν. Κανείς όμως δεν αξίζει μία τέτοιου είδους τιμωρία. Μία έμμεση καταδίκη σε μοναξιά. H ανάγκη για επικοινωνία που συνεχώς καταπνίγεται. Ένας αποκλεισμός που γίνεται μέρα με την ημέρα συνήθεια. Οι όποιες παρεμβάσεις στην πραγματικότητα επιδερμικές. Δεν αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος. Ένας άστεγος για να κάνει το αποφασιστικό βήμα πρέπει πρώτα να εμπιστευτεί. Να βρει ξανά αυτό που τόσο πολύ του έχει λείψει. Δεν είναι μία απλή διαδικασία η επανένταξη ουσιαστικά στο σύνολο.
Το πρώτο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος είναι να μιλήσει σαν ίσος προς ίσο σε μία τέτοια περίπτωση. Τίποτα δεν μας χωρίζει. Στη συνέχεια πρέπει να "ενοχλήσει" τις αρμόδιες αρχές (κράτος, περιφέρεια, δήμος). Αυτές είναι συνταγματικά υποχρεωμένες να στείλουν στο σημείο κοινωνικό λειτουργό που θα ξεκινήσει την προσπάθεια να πείσει σταδιακά τον άστεγο πως πρέπει να αλλάξει την κοσμοθεωρία του. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, νιώθει ασφάλεια στον χώρο που έχει δημιουργήσει. Δυσκολεύεται πάρα πολύ να κατανοήσει την ορθότητα των επιχειρημάτων και να περάσει ξανά στην απέναντι πλευρά.
Άξια αναφοράς είναι η δραστηριότητα του περιοδικού "Δρόμος Σχεδία". Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι εξασφαλίζει στον πωλητή ένα στοιχειώδες εισόδημα (2.5e ανά πώληση κάθε τεύχους). Δίνει νόημα κι αξία στη ζωή του. Κάθε πρωί έχει έναν στόχο, ανήκει πλέον σε μία ομάδα, κοινωνικοποιείται, έρχεται σε επαφή με κόσμο και νιώθει την αγάπη του. Θεωρώ αυτήν την πρωτοβουλία θεμελιώδη. Ενισχύω προσωπικά σε κάθε ευκαιρία κι αυτό θα πράττω όσο έχω την ευκολία. Γιατί σε αυτή τη ζωή πορεύομαι με άξονα την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ κι αυτό εύχομαι για κάθε συνάνθρωπό μας.
Δυστυχώς όμως η κατάσταση εκτραχύνεται. Αυτοί που είναι στο όριο της φτώχειας θα το ξεπεράσουν. Αρκετοί θα βρεθούν στον δρόμο. Οι άστεγοι θα πολλαπλασιαστούν. Υπάρχει μέριμνα; Φοβάμαι πολύ μήπως βρεθούμε αντιμέτωποι και πάλι με μία έκρηξη ανάλογη των 2012-14. Μία ταινία τεκμηρίωσης τροφή για σκέψη και δράση. Με μηδενικό κόστος Αγέλαστος και Γκούσκου καταφέρνουν να ευαισθητοποιήσουν και να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Μακάρι η ουσία της αντιμετώπισης να πάει ένα βήμα πιο πέρα μετά τη θέαση αυτού του ντοκιμαντέρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου