Βηρυτός μία πόλη στα όρια ή μάλλον πέρα απ΄αυτά. Οι διαδοχικές πανοραμικές λήψεις το επιβεβαιώνουν. Μία τριτοκοσμική κοινωνία που τα παιδιά μεγαλώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Δουλεύουν σχεδόν με το που θα αρχίσουν να περπατούν και τα περισσότερα δεν πάνε στο σχολείο, διότι η μόρφωση θεωρείται πολυτέλεια. Ο περίπου 12χρονος, Ζεν είναι αποφασισμένος να επαναστατήσει και να δραπετεύσει από την επίγεια κόλαση. Κάποιες στιγμές κοιτάει τις ακτίνες του ηλίου με ένα αχανές βλέμμα σαν να αναζητάει μέσα από τις χαραμάδες την ελπίδα.
Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι πιο τραγική φυσιογνωμία. Τα παίδια, η αφρικανίδα μητέρα, ο πατέρας, που ξεσπάει και φωνάζει πως αν είχε την επιλογή και τη δυνατότητα θα ήταν ο καλύτερος άνθρωπος; H καρδιά του θεατή ραγίζει, το σώμα μουδιάσει, το στομάχι σφίγγεται. Όσο δυνατός κι αν είσαι το φιλμ είναι σοκαριστικό. Η μία εξέλιξη, αλυσιδωτά φέρνει άλλη που συνδέεται άμεσα με την προηγούμενη και βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στο αδιέξοδο, γίνεσαι κομμάτι του προβλήματος και αναζητάς υποσυνείδητα λύση.
Πολλές φορές από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Κι εδώ έρχεται ο Ζεν να μας θυμίζει πράγματα στοχειώδη. Πού είναι άραγε ο Οργανισμών Ηνωμένων Εθνών κι οι αντίστοιχοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Η αποσιώπηση είναι μεγαλύτερο έγκλημα κι από τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις. Ένας χάος με ντοκιμαντεριστικά στοίχεια, που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αμεσότητα, παραστατικότητα και ζωντάνια. Και στο βάθος ένα ευρωπαϊκό όνειρο, που όπως καλά ξέρετε τα δεδομένα δεν είναι πάντα όπως τα ονειρεύονται οι πρωταγωνιστές ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου