The Square

Μία ταινία για την εποχή από τη Σουηδία, στις Κάννες και τώρα στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου για μία προβολή κατά τη διάρκεια του αφιερώματος στον Ρούμπεν Έστλουντ, που είναι ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα της φετινής διοργάνωσης. Μετά την Ανωτέρα Βία η επιστροφή του Σκανδιναβού που τάραξε συθέμελα τους κριτικούς, ανά τον κόσμο και προσέλκυσε το ενδιαφέρον ολόκληρης της σκληροπυρηνικής σινεφίλ κοινότητας της πόλης.

Ο Κρίστιαν, είναι επιμελητής έργων τέχνης και προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον επαγγελματικό του ρόλο κι αυτόν του σωστού, πλην όμως διαζευγμένου, οικογενειάρχη, που έχει την επιμέλεια των παιδιών. Ένα απρόοπτο όμως, είναι ικανό να διαταράξει την ηρεμία της καθημερινότητάς του. Σημεία των καιρών. Θα γίνει άραγε ένα με το ρεύμα της εποχής; Ευθυνόφοβος και κυνικός, από αλτρουιστής κι αλληλέγγυος προς τους αδυνάτους;

Το τετράγωνο στόχος είναι να αποτελεί ένα καταφύγιο συμπόνοιας κι εμπιστοσύνης. Μέσα σε αυτό άπαντες έχουν υποχρεώσεις και δικαιώματα. Η ζωή άλλωστε είναι ένας διαρκής αγώνας προς την εξιλέωση και τη λύτρωση της ψυχής. Kόντρα στο ρεύμα της εποχής και τον υλικό ευδαιμονισμό, εδώ μένει ένα παράθυρο ηθικής ανοιχτό. Τα παιδιά είναι το μέλλον κι αυτά πρέπει να γαλουχηθούν με σωστές αρχές.

O δημιουργός περιέγραψε το Square, ως ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ, που επιμελήθηκε στο Βάρναμο της Σουηδίας. Το έργο αυτό συνιστά μία δημιουργική τοποθέτηση πάνω στην παράνοια των ανθρώπινων σχέσεων, δημιουργώντας έναν συμβολικό χώρο, μέσα στον οποίο όσοι σταθούν οφείλουν να διατηρήσουν άθικτη την ανθρωπιά τους. Πλέον, κάτι ανάλογο έχει εξαπλωθεί παντού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Νορβηγία. Ο σκοπός του φιλμ είναι να μεταδίδει τροφή για σκέψη. Να ωθεί κάποιον να συμφωνεί ή διαφωνεί και τελικά να αλλάζει τη συμπεριφορά του.

Συμπτώσεις, κλονισμός των ηθικών αξιών, υπαρξιακή κρίση κι επιβίωση των αληθινά δυνατών, που στην πραγματικότητα αντέχουν ακόμα να είναι άνθρωποι, πιστοί στα ιδανικά τους, θέτοντας κόκκινες γραμμές. Η ευγένεια είναι κάτι, που τείνει να χαθεί στην εποχή μας. Ακροβατούμε στα όρια της τρέλας και το πρόβλημα τείνει να αγγίξει, ακόμα και τους φαινομενικά βολεμένους. Ίσως η απάντηση να είναι σε πράγματα καθημερινά, όπως ο έρωτας, η μουσική, η επικοινωνία και κάθε μορφή πολιτισμού.

Το μεγάλο όμως επίτευγμα του σκηνοθέτη είναι πως καταφέρνει να θέσει τον θεατή, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Να ευαισθητοποιηθεί και να σκεφτεί, που βαδίζουμε. Μία ρομαντική ματιά, που έχει  στόχο να αφυπνίσει συνειδήσεις. Κοινωνικοπολιτικός Κινηματογράφος, όπως αυτός του Κεν Λόουτς πέρυσι και του Ζακ Οντιάρ πρόπερσι. Μία ταινία για την ευθύνη, την εξουσία, την αμφισβήτηση και προπαντός τη δυσπιστία.