Τα χρόνια πέρασαν, έφθασα αισίως εγώ κι η γενιά μου τα 22 κι ο πήχης των υποχρεώσεων, των απαιτήσεων καθημερινά ανεβαίνει. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, πόσο αθώος κι ευτυχισμένος ήμουν κάποτε, τότε που παρακαλούσα να μεγαλώσω.
Η ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Πηγαίναμε τα πρωινά στο σχολείο, μετά στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών και όλη την υπόλοιπη μέρα στο σχολείο της γειτονιάς για αθλοπαιδιές. Μπορεί να ζούσα-μεγάλωσα σε μία μεγαλούπολη, ένιωθα όμως πως το ποδόσφαιρο της αλάνας ζει και βασιλεύει.
Περίπου στα δέκα με κέρδισε το βόλλευ. Λίγοι μπορούν να αισθανθούν το μεγαλείο αυτού του αθλήματος, το οποίο πολλοί έχουν ταυτίσει απόλυτα με τις γυναίκες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου κι η σχέση μας ήταν ερωτική θα έλεγα, μου έδινε ζωή και δύναμη να αντιμετωπίσω κάθε πρόβλημα. Όσο κόπο και δουλειά κι αν απαιτούσε το όλο εγχείρημα, ήμουν σώμα και ψυχή εκεί, ένιωθα γεμάτος. Τα καλοκαίρια και πάλι με την παρέα στο σχολείο της γειτονιάς ...
Χωρίς να καταλάβω το πως ειλικρινά, έφθασα στα 17 μου χρόνια, από τον αγώνα των γηπέδων, σε αυτόν των θρανίων. Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ό,τι χειρότερο για έναν νέο, που έχει ποικίλα ενδιαφέροντα (αθλητισμός, μουσική κτλ). Όταν δε ο μαθητής έχει υψηλούς στόχους και θέλει να σπουδάσει μιλάμε για κόλαση. Εν τέλει είχα μια Α επιτυχία, όχι την μέγιστη, αλλά τα κατάφερα.
Την ημέρα που τελείωσα, λυτρώθηκα, και ξέρετε γιατί • επειδή επέστρεφα στα γήπεδα και το αγαπημένο μου άθλημα κι όχι τόσο επειδή πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Όλοι πέριξ μου βεβαίως δεν μπορούσαν να καταλάβουν το πάθος αυτό, που έφτανε στα όρια της τρέλας.
Το πρώτο έτος ήταν ονειρεμένο, συνοδεύτηκε με μία μεγάλη μεταγραφή στην κορυφαία ομάδα της Ελλάδας. Δεν ασχολήθηκα με τις σπουδές μου για ένα έτος κι ήμουν αληθινά ευτυχισμένος απ'όλες τις απόψεις.
Για κακή μου τύχη ωστόσο ο χώρος του αθλητισμού στην Ελλάδα είναι δηλητηριασμένος και το αντιλήφθηκα μάλλον αργά, όντας ρομαντικός, θέλοντας να κάνω το χόμπυ μου επάγγελμα. Η κοινωνικοοικονομική κρίση δεν μου άφησε επιλογή, έπρεπε να επιστρέψω στα θρανία, όσο δύσκολο κι αν ήταν. Για δύο χρόνια κατάφερα να συνδυάσω πρωταθλητισμό και σπουδές.
Οι ατυχίες είναι μέσα στη ζωή κι εγώ προσωπικά είχα μία μεγάλη με έναν συνεργάτη μου σε αυτήν την πορεία. Κάπου εκεί η όλη κατάσταση με ώθησε να πάρω μία απόφαση ζωής, συναισθανόμενος την αγωνία των συγγενών μου για το μέλλον μου.
Έβαλα, λοιπόν, στοπ στο ΘΕΛΩ και τη μεγάλη μου αγάπη κι αποφάσισα να ζήσω με τα ΠΡΕΠΕΙ, κάνοντας αγγαρεία για μια ζωή για βιοποριστικούς λόγους. Όταν έχεις κάνει πρωταθλητισμό και τόσα σχέδια (όνειρα) είναι σαφώς πολύ δύσκολο να συμβιβαστεί απλά με το γίνεται ο τρόπος ζωής σου χόμπυ. Το γόρδιο δεσμό, δεν τον λύνεις, τον κόβεις, έτσι κι εγώ.
Πέρασα και περνάω δύσκολα δεν το κρύβω. Η καθημερινότητα μου άλλαξε άρδην, νέες γνωριμίες, άλλοι χώροι εργασίας-σπουδών, άλλοι ρυθμοί ζωής και διαφορετικές απαιτήσεις. Μπορώ να πω πως το μετάνιωσα, αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Παλεύω, όντας τελειομανής, να υλοποιήσω, αυτό που έθεσα ως στόχο ζωής για να είμαι κάτι, μία οντότητα στην κοινωνία και να ζήσω αξιοπρεπώς, όντας αυτόνομος, αυτάρκης, αυτοδύναμος.
Σ' όλη μου την προσπάθεια, συνάντησα πολλά εμπόδια, ψυχολογική εσωτερική πάλη, ζητήματα υγείας με οικεία πρόσωπα, όμως δεν τα παράτησα, δεν το έβαλα κάτω, είμαι εδώ, έχοντας αναλογιστεί πως μεγάλωσα, δεν είμαι πλέον παιδί κι έχω μία σειρά από ευθύνες κι υποχρεώσεις.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να συμβουλέψω τα νεαρά παιδιά να ζήσουν την παιδική ηλικία τους και να μην βιάζονται να μεγαλώσουν, συνάμα να κυνηγούν τα όνειρά τους με αυταπάρνηση και να μην λακίζουν στις δυσκολίες. Όταν πια γίνουν "μεγάλοι" θα νοσταλγούν τη νιότη και την ευκαιρία να κλωτσήσουν μια μπάλα βρε αδελφέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου