TO TEΛΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ...

 

 Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του λεγόμενου ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ τη διετία 1989-1991 δεν επέφερε μόνο ,σε παγκόσμια κλίμακα ,αποδόμηση του κράτους πρόνοιας, περιστολή των εργασιακών κατακτήσεων (οι οποίες συχνά αναιρέθηκαν εν μια νυκτί ,ενώ αντιθέτως η θέσπιση και νομική κατοχύρωσή τους απαίτησε συχνά μακροχρόνιους αγώνες και αιματηρές θυσίες), συρρίκνωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δυνατοτήτων παρέμβασης και συλλογικής διεκδίκησης. Δεν είναι απλώς υπαίτια για την καταστρατήγηση κοινωνικών δικαιωμάτων ,για την καλλιέργεια της αντίληψης ότι ο ατομικός δρόμος αποτελεί τη μόνη οδό επιβίωσης και εξασφάλισης προοπτικής για το μέλλον.  Πυροδότησε ,επιπλέον, και ένα ακόμη νοσηρό φαινόμενο : το επιχειρούμενο τέλος των ιδεολογιών.

   Την εξασθένιση δηλαδή των ευκρινών ,μέχρι πρότινος, διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Στο πλαίσιο αυτό , απαξιώνεται τεχνηέντως ως κάτι περιττό η διατύπωση  επεξεργασμένων προγραμματικών θέσεων ,η εκπομπή σαφούς  πολιτικού στίγματος, η διαφοροποίηση με κριτήριο την αντίθεση Κεφαλαίου και εργασίας.

Προωθούνται .στον αντίποδα , προσωπικότητες απογυμνωμένες από ουσιαστικό ιδεολογικό περιεχόμενο , κατ’επίφαση ‘’άφθαρτες’’ ,χωρίς προηγούμενο ιστορικό ενασχόλησης με την πολιτική , ως κατάλληλοι να διαχειριστούν τις τύχες των λαών. Η τοξική αυτή κατάσταση δεν αποτελεί ασφαλώς ενδημική παθογένεια της γαλλικής πολιτικής σκηνής, ούτε περιορίζεται στον νυν και υποψήφιο για ανανέωση θητείας Εμ.Μακρό. Αλησμόνητη (;) είναι η πρόσφατη απόπειρα γνωστού και καταξιωμένου δημοσιογράφου να καθιερωθεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή με πολιτικό μόρφωμα ετερόκλητων συμμετεχόντων και με ακαθόριστο ιδεολογικό προσανατολισμό. Η σύγχρονη πολιτική επιστήμη χαρακτηρίζει  τα εγχειρήματα αυτά με τον όρο : ακραίο Κέντρο.

 Υποψήφιοι  άχρωμοι και άοσμοι ,υποψήφιοι οι οποίοι συχνά τυγχάνουν της στήριξης (έμμεσης ή και απροκάλυπτης πανίσχυρων εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας και Μέσων Ενημέρωσης μαζικής επιρροής) ,επικαλούμενοι την ανάγκη για ήπια πολιτική αντιπαράθεση .αποφεύγουν επιμελώς να τοποθετηθούν επί του συγκεκριμένου πάνω στα νευραλγικά ζητήματα που ταλανίζουν και αφορούν τους πολίτες ,το κοινωνικό γίγνεσθαι! Απόμακροι από το λαό ,ευρισκόμενοι θαρρείς  σε αποστειρωμένη γυάλα, κηρύσσουν μέσω γενικοτήτων και ευχολογιών την ανάγκη για ενότητα και συστράτευση, καταδικάζουν αορίστως ‘’τα άκρα’’ ,ενώ χλευάζουν ως εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία και αλυσιτελή κάθε πολιτική απόπειρα που κινείται εκτός συστημικών συντεταγμένων. Υιοθετώντας, στην πραγματικότητα,(αυτοί οι.. πεφωτισμένοι) τις πλέον αντιδραστικές πολιτικές!

 

ΥΓ 1 : Ποια άραγε η θέση των πολιτικών με αυτά τα χαρακτηριστικά σχετικά με την αθρόα μεταφορά πάσης φύσεως παραγωγικών μονάδων και εν γένει πλούτου από την προηγμένη Ευρώπη σε χώρες με πολύ πιο ευνοϊκούς για τους επιχειρηματίες όρους (πλημμελής σεβασμός στο περιβάλλον, συμπίεση του εργασιακού κόστους , ελαστική φορολογική νομοθεσία, αδιαφάνεια τραπεζικού συστήματος?) Έχουν άραγε σχέδιο αντιστροφής του φαινομένου?

 

ΥΓ 2: Η δυσαρέσκεια για παραγωγή  πολιτικών τέτοιου χαμηλού αξιακού και πολιτικού διαμετρήματος, ας μην εκληφθεί ως στήριξη στον ‘’προστατευτισμό χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο ΄’ που πρεσβεύει η κ.Λεπέν και οι ανά την υφήλιο ομοϊδεάτες της

 

 Ζήσης Μπούρτζος