Ένας Χωρισμός

Η ταινία που καταξίωσε τον Ασγάρ Φαραντί στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα ήταν το "Ένας Χωρισμός" (2011). Xρυσή Άρκτος στο Βερολίνο, Χρυσή Σφαίρα κι OSCAR Ξενόγλωσσης ταινίας, 84 Βραβεία συνολικά σε Φεστιβάλ ολόκληρου του κόσμου για ένα πρεσβευτή του Ιράν, που αποτελεί συνεχιστή του Άμπας Κιαροστάμι κι αποτελεί έναν από τους δύο "μεγάλους" της γενιάς του, μαζί με τον Τζαφάρ Παναχί. Πρωταγωνιστής, όπως και στον "Εμποράκο", που του έφερε το δεύτερο Χρυσό Αγαλματίδιο, ο Σαχάμπ Χοσεϊνί.

Μία αίθουσα δικαστηρίου. Μία αντιδικία που ολοκληρώνεται τυπικά, με τις υπογραφές. Ο χωρισμός είναι ένα γεγονός. Εδώ όμως ο σκηνοθέτης είναι αποφασισμένος να διεισδύσει σε βάθος και να αναζητήσει τις αιτίες, τον αντίκτυπο και τις συνέπειες μίας φαινομενικά βεβιασμένης απόφασης. Υπάρχει ελπίδα για ένα παιδί που μεγαλώνει στη σημερινή Τεχεράνη; Διαμορφώνεται ένα γνώριμο σκηνικό και μία γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, που δίνει διαχρονικό χαρακτήρα. Το ζευγάρι, η κόρη κι ο πατέρας του συζύγου.

Μέσα σε ένα κλειστοφοβικό σκηνικό, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους στο μεγαλύτερο διάστημα, νιώθουμε να εγκλωβιζόμαστε μαζί με τους πρωταγωνιστικές σε ένα εσωτερικό αδιέξοδο. Το ένστικό μας καλείται να επιλέξει πλευρά. Μεγαλύτερη αξία δίνεται στον κλονισμό της εμπιστοσύνης και την τελική επιλογή. Το να παγιδευτείς είναι το μόνο εύκολο. Προκαλείται ένα ντόμινο αλυσιδωτών εξελίξεων. Όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι θύματα. Το προσωπικό δράμα είναι ταυτόχρονα και συλλογικό, καθώς ολόκληρη η κοινωνία και κατ΄επέκταση το κράτος βουλιάζουν.

Ένα συνεχές παιχνίδι μετατόπισης των ευθυνών. Απόλυτη άρνηση αποδοχής ενοχής. Μυστήριο που ξετυλίγεται μαεστρικά, ώστε να διερευνηθούν όλες οι πιθανές παράμετροι. Εξυφαίνεται ο ιστός μίας άρρωστης κοινωνίας, που το μόνο που της έχει απομείνει είναι η αγάπη, η έμπρακτη αγάπη. Μονάχα η αλληλεγγύη κι η ειλικρίνεια μπορούν να κρατήσουν δυνατούς τους δεσμούς. Πολυεπίπεδο δράμα, πολύπλευρο θρίλερ μέχρι την τελευταία σκηνή. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως δικαιώθηκε. Μονάχα ο χρόνος θα το δείξει.

Το ψέμα φέρνει πάντα άλλο ένα. Η διατήρηση της αξιοπρέπειας είναι το μεγάλο στοίχημα για τον πατέρα. Είναι σίγουρος βαθιά μέσα του πως είναι αθώος. Ο εγωισμός του γιγαντώνεται. Μέσα από δαιδαλώδη εμπόδια και συνεχείς ανατροπές ο κύκλος κλείνει. Φτάνουμε και πάλι στην ίδια αίθουσα. Η μεγάλη ώρα έφτασε. Ο Φαραντί δεν θα πάρει θέση. Έχει κάνει το χρέος του. Προς την πατρίδα και την Τέχνη. Το πλάνο θολώνει, μία απαλή μουσική ακούγεται. Η τελική ετυμηγορία ανήκει στον θεατή.

Ο δημιουργός καταφέρνει το απόλυτο. Διαβρώνει το τρίπτυχο της τοπικής εξουσίας. Ακουμπάει το ευαίσθητο θέμα της θρησκείας σε μία μουσουλμανική χώρα, αγγίζει τις λεπτές χορδές του ταξικού διαχωρισμού με καθαρό βλέμμα και περιγράφει την εξαντλητική γραφειοκρατία που εφαρμόζεται με βάση το γράμμα κι όχι το πνεύμα του νόμου. Όλα τα παραπάνω καθιστούν τη συγκεκριμένη ταινία μεγάλη κι ένα από τα σημαντικότερα έργα της ιστορίας του ιρανικού Κινηματογράφου.