Tι χρειάζεται η σύγχρονη Αριστερά για να πείσει;

 Γράφει ο Ζήσης Μπούρτζος

  

O πρόωρα χαμένος, εξαίρετος αρθογράφος Βασίλης Μουλόπουλος είχε αναδείξει και καυτηριάσει στα (όχι και τόσο ) μακρινά 90ς την τάση ,σε διεθνές επίπεδο, της Αριστεράς να εμφανίζεται ως άτολμη ,φοβική ακόμη και συντηρητική ,προκειμένου αυτή  να πείσει το ευρύτερο εκλογικό κοινό ότι είναι σε θέση να κυβερνήσει. Ήταν βέβαια τότε και πολύ πρόσφατο το ισχυρό σοκ (αν όχι ωστικό κύμα..) της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού Μπλοκ και η Αριστερά βρισκόταν υπό την επήρειά του.

    Σήμερα σχεδόν 30 χρόνια μετά, ευτυχώς στηλιτεύεται από την πλειονότητα των ‘παροικούντων ‘ την Ιερουσαλήμ (και όχι μόνο από κάποιους πεφωτισμένους στοχαστές) η αδυναμία και συχνά απροθυμία της Αριστεράς να ‘’σπάσει αβγά’’, όπως και η εμμονική  αποσύνδεση οπωσδήποτε σημαντικών  (έμφυλα ζητήματα, οικολογία, φιλοζωία) αντιθέσεων και ζητημάτων από το κυριότερο  και διαχρονικό ζήτημα ,την αντίθεση Κεφαλαίου- Εργασίας.  Από την άλλη πλευρά, επιβάλλεται να τονιστεί πως η αοριστολογία και οι ανέξοδες κορώνες, ο  κομματικός πατριωτισμός, η ιδεολογική περιχαράκωση και η επίκληση στην πολιτική καθαρότητα  οπωσδήποτε δεν αποτελούν εργαλεία βελτίωσης των υλικών (και όχι μόνο ) όρων ζωής των πολλών.

    Ένα σύγχρονο αριστερό Κόμμα οφείλει να εκπονήσει προτάσεις πειστικές και εφαρμόσιμες σε Ενεστώτα χρόνο. Οφείλει να εθίσει τα μέλη του σε λογική διεκδίκησης αλλά και ανάληψης της εξουσίας, όχι να αρκείται σε ρόλο σχολιαστή και παρατηρητή των τεκταινόμενων στην πολιτική ζωή (και ας είναι συχνά εύστοχες οι επισημάνσεις ,ιδίως ως προς τα κακώς κείμενα) , όχι να περιορίζεται σε εθιμοτυπικές πολιτικές δράσεις και εκδηλώσεις, όχι να απωθεί με χρήση ξύλινου λόγου. Οφείλει να έχει επεξεργασμένες αναγνώσεις για το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης και την άμεση επίπτωση που αυτή έχει στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, οφείλει να έχει βιώσιμες θέσεις για το ζήτημα της μετανάστευσης, οφείλει να έχει ερμηνείες και απαντήσεις στο ζήτημα της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης. Το ζήτημα είναι ... Μπορούν; Ο χρόνος δεν είναι πολιτικά ουδέτερος και ήδη έχει σπαταληθεί πολύς.