Εργατικό δυναμικό

Mία ταινία από το Μεξικό τράβηξε τα βλέμματα μας μεσημέρι Τετάρτης μετά τα Χελιδόνια της Καμπούλ. Ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα του σινεμά της χώρας ο Νταβίντ Σονάνα, που μαθήτευσε πλάι Μισέλ Φράνκο κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο μεγάλου μήκους με το "Workforce". Η περίληψη με οδήγησε στην αίθουσα του λιμανιού. Δεν το μετάνιωσα. Περίμενα κάπως διαφορετική πλοκή, ωστόσο είχαμε ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα που ταξίδεψε σε αρκετά Φεστιβάλ του κόσμου και μετράει ήδη τέσσερις βραβεύσεις.

Μεταφερόμαστε στην επαρχία της χώρας της κεντρικής Αμερικής. Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας (παραγκούπολη) δεσπόζει μία πολυτελής οικία. Ένα εργατικό ατύχημα. Μία πτώση. Ένας νεκρός. Οι αρχές και η δικαιοσύνη κλείνουν τα μάτια επιδεικτικά και ατιμάζουν την μνήμη του. Μάταια αναζητά δικαίωση και αποζημίωση ο αδελφός του. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί. Όταν κατανοεί πως δεν υπάρχει ελπίδα να κερδίσει (έστω ηθικά) επινοεί ένα τολμηρό σχέδιο για να πάρει την εκδίκησή του. Η δημιουργία όμως ενός ιδιαίτερου κοινοβίου εγκυμονεί κινδύνους από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Από την μία καλύτερη ποιότητα ζωής, από την άλλη όμως υποχρεώσεις και καθήκοντα για να εξυπηρετηθεί η συμβίωση. Οι άνθρωποι αλλοιώνονται μέσα στην καθημερινότητα. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και τελικά επιστρέφουν στο σημείο μηδέν. Στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να "οικειοποιείσαι" κάτι και κάτι άλλο να είναι δικό σου, με κόπο, με δάκρυα, με αγώνα. Όσο πληγωμένος κι αν είσαι δεν είναι αυτός ο τρόπος να αντιδράσεις, διότι απλά θα χάσεις το δίκιο σου και θα αμαυρώσεις την υστεροφημία του θανόντος. Οι στιγμές χαλάρωσης θα πληρωθούν αργά ή γρήγορα. Η έκρηξη είναι απλά θέμα χρόνου.

Τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή. Το σπίτι μοιάζει στοιχειωμένο. Εξελίσσεται σε μία φυλακή δίχως δυνατότητα απόδρασης. Άπαντες έχουν επενδύσει τα πάντα σε ένα ψέμα, σε κάτι που δεν τους ανήκει. Φτωχή στην τσέπη, αλλά κυρίως στο πνεύμα πίστεψαν πως με λίγες ημέρες "μεγάλης ζωής"-χλιδής θα αλλάξουν το μέλλον τους. Ήταν όμως προφανώς γελασμένοι. Έμειναν με την εικόνα να απολαμβάνουν χαρούμενοι ένα γεύμα fast food. Ίσως ακόμα κι αυτό να ήταν αληθινά σπουδαίο. Ένα είδος αφελούς επανάστασης. Όταν έρχεται η ώρα της υπογραφής όμως, άπαντες αδύναμοι. Τότε μόνο θα συνειδητοποιήσουν πόσο μικροί παραμένουν.

Το έργο δεν θα αναλωθεί σε μελοδραματισμούς και μία αέναη προσπάθεια για τη χαμένη ψυχή, πράγμα αναμενόμενο. Aυτό το κεφάλαιο κλείνει γρήγορα. Ο πρωταγωνιστής βιώνει τον αβάσταχτο πόνο σιωπηλά. Τον οδηγεί σε διαδοχικές παρορμητικές, λάθος αποφάσεις. Η ιδιαιτερότητα είναι πως παίρνει άθελά του κι άλλους στον λαιμό του. Προσπαθεί να χτίσει κάτι ουτοπικό. Ένα πολυεπίπεδο θρίλερ που αναπτύσσεται κι αφού ολοκληρωθεί αφήνει το συμπέρασμα πως επιστρέφεις εκεί που ανήκεις προδομένος. Αυτό είναι το σύστημα, η ταξική ανισότητα κι οι δομές εξουσίας. Δεν έχει διευκολύνσεις, παραχωρήσεις και χάρες.