Λένινγκραντ 1945 έναν χρόνο μετά τον πόλεμο. Επιτέλους πρώτες στιγμές ειρήνης. Ένα έθνος, ένας κόσμος που καλείται να διαχειριστεί ατομικά και συλλογικά τραύματα. Μία μεταπολεμική παράνοια σκεπάζει τα πάντα. Η Ίγια, ένα κορίτσι διακοσίων εκατοστών έχει επιστρέψει λαβωμένη από το μέτωπο και εργάζεται σε ένα νοσοκομείο. Το μετατραυματικό σοκ την κάνει εύθραυστη, ευάλωτη ανά πάσα στιγμή. Δεν έχει όρεξη να ζει, δυσκολεύεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Έχει βιώσει τη δίνη των συρράξεων στην πρώτη γραμμή κι όλα αυτά μοιάζουν να της έχουν κλέψει τη διάθεση για ζωή. "Είμαι κενή, μέσα μου είμαι κενή".
Παρά τις καλές προθέσεις και τον σεβασμό μου στο πρόσωπο του δημιουργού Μπαλάγκοφ διακρίνω μία σύγχυση ιδεών κι απόδοσης του περιεχομένου. Αργή πλοκή, αργοί ρυθμοί, επαναλήψεις, έλλειψη κορύφωσης της δράσης, κενά (τι έγινε μετά το επεισόδιο με τον Πάσκα;), μία γενικότερη νωχελικότητα στις κινήσεις, ασάφεια και μία-δύο μεγάλες καλοστημένες σκηνές που δικαιολογούν εν μέρει την επιλογή της ταινίας και τις βραβεύσεις της. Η σημαντικότερη όλων ο μονόλογος της Μάσα στο τραπέζι κι οι ατάκες-φωτιά, "δεν έχει δει ποτέ σκύλο, φαγώθηκαν όλοι" και "δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου να δημιουργήσει ζωή".
Η συμμετοχή στον σπαραγμό ισοδυναμεί με (αργή) καταδίκη. Ακόμα κι αν δεν πέσεις στο πεδίο της μάχης, οι στιγμές σε στοιχειώνουν για πάντα σαν μία βαθιά ουλή που δε θα κλείσει. Ποτέ δε θα ζήσεις ξανά ως "κανονικός" άνθρωπος. Κι όταν έρθει η στιγμή να θυσιαστείς στον βωμό της φιλίας, την ώρα που οι ενοχές σε κυνηγούν κάθε βράδυ ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Αναζητείς την εξιλέωση, μα δεν υπάρχει διαφυγή από το αδιέξοδο. Η βία έχει γίνει κομμάτι σου, πονάς, ξεσπάς, κλαις και ελπίζεις σε ένα θαύμα ή ακόμα χειρότερα δεν ελπίζεις πια ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου