Ο κόσμος σου ανήκει

Ο Ρομέιν Γαβράς επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη, οχτώ χρόνια μετά το " Θα έρθει η μέρα και για εμάς ", με μία ανατρεπτική ταινία. " The world is yours ". Aυτός ο αινιγματικός τίτλος με οδήγησε στη σκοτεινή αίθουσα στα πλαίσια της προβολής της ταινίας στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η διαδρομή ξεκίνησε από τις περσινές Κάννες και ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο προκειμένου να μας προβληματίσει. Σε ποιον ανήκει τελικά αυτός ο κόσμος;

Ο Φαρές κάνει φιλόδοξα σχέδια, ονειρεύεται την μεγάλη ζωή. Έχει κουραστεί να είναι ένας μικροδιακινητής κι αναζητά ένα κεφάλαιο προκειμένου να ξεφύγει από την μάστιγα. Να δημιουργήσει κάτι δικό του, να φύγει μακριά και να ζήσει αξιοπρεπώς. Η ευκαιρία έρχεται από την Ισπανία, πρέπει όμως να βρει το κεφάλαιο για να ξεκινήσει. Αποφασίζει λοιπόν την έξοδο από τον υπόκοσμο με ένα τελευταίο επικό κόλπο, που θα του εξασφαλίσει το κεφάλαιο και θα του ανοίξει την πόρτα για το επόμενο βήμα στη ζωή του, μακριά από το πολύπαθο παρελθόν.

Μία ταινία ευχάριστη, δράσης, που ψυχαγωγεί, μας χαλαρώνει, αλλά συγχρόνως μας χτυπάει ένα καμπάνακι για την Ευρώπη, για την Μεσόγειο, για τον κόσμο ολόκληρο. Βλέπουμε να ξετυλίγεται ένα μωσαϊκό ανθρώπων από διάφορες χώρες, με διαφορετική κουλτούρα, που ο υλισμός τους έχει δηλητηριάσει. Απληστία δίχως όρια, που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της πλοκής κι οδηγεί σε συνεχείς ανατροπές, με το πάνω χέρι να αλλάζει από λεπτό σε λεπτό στο γκανγκστερικό φινάλε.

Με ταχείς εναλλαγές στο σκηνικό, που δίνουν ενέργεια και ρυθμό, με ανεβαστική μουσική που σε κάνει να βγαίνεις χαμογελαστός, με ιδανική διάρκεια, προσεγμένο μοντάζ και εξαιρετικές ερμηνείες. Ειδικά αυτή του Βενσάν Κασέλ, στο πλάι του πρωταγωνιστή, Καρίμ Λεκλού, αλλά και της Ιζαμπέλ Ατζανί, που μαγνητίζει με το βλέμμα της και μοιάζει ο χρόνος να έχει σταματήσει να περνάει από πάνω της. Eμπόριο ναρκωτικών, όπλων, λευκής σαρκός, κλοπές από την μία κι από την άλλη αλληγγευή, ανθρωπισμός, συναισθήματα, αισιοδοξία. Εσύ διαλέγεις πλευρά, στρατόπεδο ...

Και στο τέλος τι μένει μετά την καταιγίδα; Θα πω η ΑΓΑΠΗ. Δεν υπάρχει πιο δυνατή εικόνα, πιο τρυφερή σκηνή απ΄αυτή που η κόρη του " Σκωτσέζου " αγκαλιάζει τον Φαρές. Τον συγχωρεί, κατανοεί πως είναι καλός άνθρωπος κι αποτελεί ένα είδος προοικονομίας, πως το καλό θα νικήσει. Οι δύο τους αναταπτύσσουν έναν οξύμωρο δεσμό, που θα οδηγήσει στην τελική λύτρωση. Έχουν άλλωστε πολλά που τους ενώνουν, όπως φαίνεται. Η δεύτερη εικόνα που κρατώ είναι, πως στο φινάλε τα παιδιά παίζουν ακόμα ποδόσφαιρο στην αλάνα, μακριά από τις " νόσους " της εποχής. Αγνά, κοινωνικοποιούνται, μεγαλώνουν, αθλούνται.

Ικανή προσπάθεια να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να αποδείξει πως ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος. Σκοπός είναι να μην μπλέξεις κι αν φτάσεις σε αυτό το σημείο, να έχει την οξυδέρκεια να ξεφύγεις το συντομότερο. Όσο πιο μέσα μπαίνεις στο πρόβλημα, τόσο πιο δύσκολο να διαφύγεις τελικά. Υπάρχουν όμως κι εξαιρέσεις κι εδώ έχουμε την αποθέωση του " δυνατού ", που σπάει την αλυσίδα κι επιστρέφει εκεί που του επιτάσσει η αξιοπρέπειά κι η ηθική του. Κι ίσως έτσι κερδίζει τον κόσμο, τη ζωή, την ηρεμία της ψυχής ...