Μuhi: Oυδέν μονιμότερον του προσωρινού

Oι ταινίες και τα ντοκιμαντέρ, που μιλούν για την ευαίσθητη ζώνη της Γάζας και καταδεικνύουν τις ευαίσθητες σχέσεις Ισραηλινών-Παλαιστινίων πάντα βρίσκονται στις επιλογές μου, σε κάθε Φεστιβάλ. Η ιστορία του νεαρού, Μούχι με συγκίνησε και τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε άνθρωπο κι όχι μόνο στους λάτρεις της μεγάλης οθόνης.

Ένα πανέξυπνο, μικρό αγόρι από την άλλη πλευρά, ζει σ’ ένα νοσοκομείο του Ισραήλ εδώ και οχτώ περίπου χρόνια, ανήμπορο να μετακινηθεί εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας και της κατάστασης της υγείας του. Γνωρίζει την ανατροφή στο άντρο του υποτιθέμενου εχθρού. Ο ίδιος είναι αποφασισμένος να ζήσει και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Δίπλα του συνεχώς, ο παππούς του.

Δύο σκηνοθέτες (Ταμίρ Ελτερμάν-Ρίνα Καστελνουόβο) από την Ιερουσαλήμ καταγράφουν τις παράδοξες συνθήκες που διαμορφώνουν τις ανθρώπινες ζωές, πέρα από τις ταυτότητες, τις θρησκείες και τις συγκρούσεις. Μία διαφορετική προσέγγιση της κατάστασης, με τον παράγοντα άνθρωπο στο κέντρο των γεγονότων. Κι ένα ερώτημα που στοιχειώνει χρόνια τους " απόκληρους " του συστήματος: Τελικά ο Θεός ξέχασε να πάει στη Γάζα;

Ίσως να είναι η κατάρα της σκόνης του πολέμου, που έχει κυριεύσει, γεμίζοντας με μίσος τις ψυχές των ανθρώπων. Στη δική μας περίπτωση, βλέπουμε αγάπη, ευαισθησία, έναν αισιόδοξο ήχο τοπικής μουσικής. Ένας αγώνας ζωής, που ως προαπαιτούμενα έχει την καλή ψυχολογία, το χαμόγελο, τη στήριξη και την ελπίδα.

Μεγάλα όπλα στη δύσκολη πορεία, η πίστη κι η αισιοδοξία. Η μητέρα δίνει τον δικό της αγώνα για να είναι στο πλάι του, όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο ίδιος ονειρεύεται την παλλινόστηση στην πατρίδα. Γνωρίζουμε μία άλλη πλευρά της αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπων, που θέλουν τεχνηέντως να τους χωρίσουν και να τους παρουσιάσουν ως εχθρούς.

Συντελείται ένα θαύμα, που αποθεώνει τη δύναμη και την επιμονή του ανθρώπου. Θα υλοποηθεί άραγε τώρα το όνειρο της μεγάλης επιστροφής ή ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, για λόγους ανωτέρας βίας;