Addthis

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Μετά τον Χωρισμό


H πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ξαβιέ Λεγκράν ξεκίνησε το ταξίδι της από τη Βενετία, κερδίζοντας τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας. Ταξίδεψε σε διάφορα, σπουδαία Φεστιβάλ του κόσμου κι έσπασε τα ταμεία στη Γαλλία. 300.000 άνθρωποι παρακολούθησαν το " Μετά τον Χωρισμό ", συνέχεια του επίσης βραβευμένου, μικρού μήκους, " Just Before Loosing Everything ". Σωρεία λάθος επιλογών, που οδηγούν στον ανεξίτηλο τραυματισμό της πιο αθώας ψυχής.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι από τα μείζοντα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Το μαχαίρι μπαίνει στο κόκκαλο. Η Μίριαμ κι ο Αντουάν έχουν χωρίσει. Το επόμενο διάστημα ιδιαίτερα επίπονο. Οι διαφορές τους λύνονται στα δικαστήρια. Εκεί οι αποφάσεις, παίρνονται με βάση το γράμμα του νόμου. " Ποιος λέει τα περισσότερα ψέματα; ", αναρωτιέται η δικαστής. Έχουν όμως δύο παιδιά! Κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί τις συνέπειες.


Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει, πως το έργο του βασίστηκε στο " Κράμερ εναντίον Κράμερ " (1974), τη " Νύχτα του Κυνηγού " (1955) και τη Λάμψη (1980). Έχει βάλει όμως φαρδιά πλατιά τη δική του σφραγίδα στην επιτυχία, με τον προσωπικό του τόνο. Αναζητεί τα βαθύτερα αίτια του φαινομένου. Με όπλα τον ρεαλισμό και την οικονομία στην αφήγηση, φτάνουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Μία μοντέρνα-αρχαία Τραγωδία.

Μεγάλος πρωταγωνιστής ο νεαρός, Τhoma Gioria. Αποτελεί την μεγάλη αποκάλυψη. Βιώνει κάθε στιγμή της επώδυνης συνύπαρξης με τον πατέρα, σαν κάτι να σπάει μέσα του. Πιέζεται, σφίγγεται, δαγκώνεται, τρομοκρατείται και χαμογελάει μόνο τις ξέχνοιαστες στιγμές του πάρτυ, δίπλα στην αδελφή του, που ενηλικιώνεται. Μαθαίνει να ζει με τον φόβο. Από κοντά, o Denis Menochet στον ρόλο του χωρισμένου πατέρα, που παλεύει να κερδίσει τον εαυτό του και μετά την οικογένειά του. " Έχω αλλάξει " ...

Όσες προσπάθειες κι αν πραγματοποιήσει, πέφτουν στο κενό. Το γυαλί έχει σπάσει, η επαφή έχει χαθεί, η εμπιστοσύνη επίσης. Πλέον, εγκλωβισμένος στην μοναξιά του, νικημένος από τον εγωισμό του, δεν αποκλείεται να φτάσει στα άκρα. Η ένταση κλιμακώνεται. Μουσική και δυνατό τραγούδι επιτείνουν τη δράση. Ο θεατής μπερδεύεται. Γίνεται όμως κομμάτι του προβλήματος και προσπαθεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό, μέχρι τη λύτρωση.


Επιτυχία για το φιλμ είναι, πως δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις με σαφήνεια, ποιος είναι ο κακός. Σε όλες τις πλευρές δίνονται ελαφρυντικά. Ίσως μέχρι λίγο, πριν το φινάλε. Οι περισσότεροι συναισθηματικοί, δε θα δυσκολευτούν να διαλέξουν μεριά. Με διπλό ελληνικό χρώμα, αφού τέτοιες σκηνές καθημερινά διαδραματίζονται σε σπίτια της πατρίδας μας, ενώ παραγωγός είναι ο Αλεξάντερ Γαβράς και το μοντάζ έκανε ο Γιώργος Λαμπρινός.

Το μεγαλείο της τελευταίας σκηνής, αντικατοπτρίζει τον κόσμο του σήμερα, δίχως επικριτική διάθεση. Οριακές καταστάσεις, αγωνία, σοκ. Και μετά την καταιγίδα, τα φώτα πέφτουν, οι πόρτες κλείνουν κι η ζωή συνεχίζεται. Σαν μία εικόνα της τηλεόρασης, που απλά πέρασε κι όχι σαν το θρίλερ της διπλανής πόρτας.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου