Να μην χαθεί και αυτή η ευκαιρία.
Το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής δεν είχε και πολλές ευκαιρίες να πετύχει στον τόπο μας. Μεταπολιτευτικά, δοκιμάστηκε μόνο στις εκλογικές μάχες του 1989-1990, σε ένα κλίμα πόλωσης, που οδήγησαν στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την αποστασία του βουλευτή Κατσίκη από το κόμμα ΔΗ.ΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου.
Με εκείνη την μικρή περίοδο εξαίρεσης, οι εκλογές έχουν γίνει με συστήματα ενισχυμένης αναλογικής που ενισχύουν το πρώτο κόμμα νοθεύοντας τη λαϊκή βούληση, με την αιτιολογία ότι αυτά εξασφαλίζουν ισχυρές κυβερνήσεις, άρα, σταθερότητα.
Το τι είδους σταθερότητα παράγουν τέτοιες κυβερνήσεις το ζήσαμε με όλες εκείνες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και, πιο χαρακτηριστικά, με την κυβέρνηση που σε ένα μήνα ολοκληρώνει τον κύκλο της: ανεξέλεγκτος πρωθυπουργός, επιτελικό «παρα-κράτος», εξωθεσμικές λειτουργίες, διαφθορά, αυταρχικότητα.
Αυτό ονειρεύονται: μια «δημοκρατία» όπου κυβερνήσεις που εκφράζουν το ⅓ της κοινωνίας, επιβάλλουν πολιτικές σε αντιτιθέμενες πλειοψηφίες. Και μιλάνε για κυβερνήσεις «μειοψηφίας» ακόμα κι αν αυτές μπορεί να στηρίζονται σε πολύ μεγαλύτερες, σε ποσοστά, πολιτικές συμμαχίες.
Κανείς δεν λέει ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι εύκολες, αλλά το ίδιο ισχύει για την δημοκρατία εν γένει. Θα το μάθουμε κι αυτό. Καλύτερα επίπονες διαδικασίες για συμφωνίες και πολιτικούς συμβιβασμούς, παρά επίπονες αποφάσεις για τους πολλούς και τον τόπο.
Αν δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και να ξαναζήσουμε τις συνέπειες τους, δεν πρέπει να χάσουμε αυτή την ευκαιρία, όλοι μας, πολίτες και πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου